Ε μα βρε Χρήστο βλέπει ο Τάσος εδώ όλους εμάς τους παλιόγερους που μπορούμε τώρα σακατεμένοι με μια χούφτα φάρμακα και γράφουμε κανά χιλιόμετρο κουτσά στραβά και νομίζει πως κάτι γίνεται χωρίς να ξέρει ότι
αναπολούμε με τεράστια αγάπη τα χρόνια πούμασταν 15χρονα με δίπλωμα με υπογραφή του αγαπημένου πατέρα μας και είχαμε Μοτοποδήλατο με πετάλια που μας έβγαζε την πίστη να ανέβουμε ανήφορο με τα πετάλια και το γκάζι τέρμα και μετά κατεβαίναμε με χίλια στον κατήφορο ξύνοντας αυτιά αλλά ΜΕ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΑΥΤΙΑ που ξυνόντουσαν και μεγάλωνε και άλλο το χαμόγελο. Και ξανά την ανηφόρα.....και ξανά την κατηφόρα....δεν κουραζόμασταν ποτέ!
Δεν είχαμε τίποτα άλλο παρά την ξεγνοιασιά των νιάτων και αυτά είναι που δεν θα αγοράσει κανείς ποτέ όσο και να προσπαθήσει να πείσει τον εαυτό του για το αντίθετο.
Εκείνο το δίπλωμα του μοτοποδηλάτου, το βιβλιαράκι δεν τόχω πετάξει αλλά τόχω μέχρι σήμερα για να θυμάμαι....επίσης έχω για να θυμάμαι όταν κατάλαβα τι μ@λακία έκανα που τα πέταξα - έδωσα - πούλησα τα άλλα ένα διχρονάκι 35 ετών μέχρι σήμερα που δουλεύει τέλεια σαν καλολαδωμένη ραπτομηχανή ! Με αυτό βγάζω τα περισσότερα γούστα, το αγαπώ περισσότερο από όλα γιατί αυτό απέμεινε από παλιά και νάτο :