User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ
Μου έκαναν παράπονα πως έχω καιρό να γράψω, αλλά να γράψω τι; Οταν κάθε μέρα βλέπεις την ίδια διαδρομή, περνάς από τους ίδιους δρόμους, τις ίδιες ώρες, σχεδόν βλέπεις τα ίδια αυτοκίνητα τι εικόνες είναι αυτές που θα σου δημιουργήσουν τις σκέψεις για να γράψεις; Ποια τα ερεθίσματα του μυαλού για να βγάλεις ένα κείμενο που αξίζει να διαβαστεί; Στην τελική όταν γράφεις για να το διαβάσουν, φρόντισε ρε άνθρωπε να γράψεις κάτι αξιόλογο. Να κάνεις τον αναγνώστη να σκεφτεί λίγο έξω από τα κουτιά, να αφήσεις μερικές αναμνήσεις, να τον κάνεις να γελάσει. Θυμάμαι που όταν έπρεπε κάθε Δευτέρα να παραδώσω την στήλη μου το άγχος μου αν θα βρω μια εικόνα, μια μόνο, που να δημιουργήσει αυτό το ερέθισμα.
Ζήλεψα ρε μαλάκα, ναι ζήλεψα. Ταπείνο διήμερο με φίλους ό ένας, ξεμούδιασμα με 400 χιλιόμετρα ο άλλος, Βάλια Κάλντα τριήμερο σκηνάκια ο τρίτος. Πάμε διήμερο στην Μάνη έγραφε ο άλλος, και ένας ακόμη διάβαινε τους εγκαταλελημένους δρόμους της Ελλάδας. Ανθρωπος είμαι και εγώ και ζήλεψα. Δέκα χρόνια, βγάλε τα δυο που ταλαιπωρούμουν με τα συνεργεία, η μηχανή είχε γίνει παπάκι για την κίνηση στην πόλη, ταξίδι μόνο για δουλειά, και αυτό με την ψυχή στο στόμα. Από βόλτα τίποτα, εκτός από τίποτα κοντινές. Δέκα χρόνια με τις αναγκές των άλλων και τις ανάγκες της δουλειάς. Ανθρωπος είμαι, πόσο ακόμη θα μετράω τρεις το λάδι, δυο το ξύδι, πέντε το λαδόξυδο. Δεν μπορεί να είναι τόσο ευκόλο και εγώ να μένω στην απ'έξω. Κάτι κάνω λάθος.
Τετάρτη πρωί με παίρνει συνεργάτης τηλέφωνο για ραντεβού Παρασκευή στην Αρχαία Κόρινθο. Κατευθείαν κλείνω ραντεβού με άλλον συνεργάτη στην Πάτρα και στο μυαλό μου ήδη σχεδιάζω διαδρομές. Μέχρι το μεσημέρι έχω άλλαξει γνώμη και σκέφτομαι θα πάω μια γρήγορη μέχρι την Πάτρα να είμαι πίσω νωρίς το μεσημέρι γιατί με περιμένουν υποχρεώσεις. Το βράδυ σκεφτόμουν να ακυρώσω το ραντεβού στην Πάτρα και να το κάνω μέσω internet. Πέμπτη μεσημέρι ήδη μου έχουν φορτωθεί ραντεβού για την Παρασκευή το απόγευμα. Υποχρεώσεις οικογενειακές και άλλα πολλά. Ημουν σίγουρος πως θα γυρίσω πίσω γιατί δεν προλαβαίνω με τίποτα
Παρασκευή πρωί βγαίνοντας από το γκαράζ, 500 μέτρα πιο κάτω σπασμένος αγωγός νερού, πλημμυρισμένος ο δρόμος και ένα αυτοκίνητο πεσμένο μέσα σε μια τάφρο. Σημάδια σκέφτομαι που μου λένε πως οι οιωνοί δεν είναι μαζί μου. Βενζίνη, έλεγχος πιέσεων στα λάστιχα και μπαίνω βαριεστημένα στην Αττική Οδό. Αν βαριέμαι κάτι είναι ο αυτοκινητόδρομος. Μια ευθεία και εγώ με 140 στην δεξιά να περιμένω να τελειώσει. Μέχρι την Κόρινθο είχα βαρεθεί την ζωή μου και ήδη σκεφτόμουν πως αυτά τα 90 χιλιόμετρα θα πρέπει να τα κάνω προς τα πίσω. Ξεφύσαγα μέσα στο κράνος και βαριόμουν την ζωή μου. Μιλάμε για δουλειά και εγώ κοιτάζω τα βουνά στο βάθος. Θυμάμαι το 2008 στο 36ώρο νύχτα πλέον και λίγο πριν το τερματισμό να πηγαίνουμε με όσα στον έρημο δρόμο από το Λεβίδι προς την Νεμέα ψάχνοντας ΜΙΑ ΤΑΜΠΕΛΑ. Μια ταμπέλα για να την φωτογραφήσουμε. Η τελευταία φωτογραφία από ένα 36ωρο 2500 χιλιομέτρων, με πολύ γέλιο που 13 χρόνια μετά ακόμη η παρέα το συζητάμε και γελάμε.
Συνεχίζεται...
(300 λέξεις λέω ο άλλος στο facebook ότι πρέπει να γράφεις για να διαβάζεται από πολλούς. 300 ρε φίλε δεν μου φτάνουν ούτε για τον πρόλογο)
Μου έκαναν παράπονα πως έχω καιρό να γράψω, αλλά να γράψω τι; Οταν κάθε μέρα βλέπεις την ίδια διαδρομή, περνάς από τους ίδιους δρόμους, τις ίδιες ώρες, σχεδόν βλέπεις τα ίδια αυτοκίνητα τι εικόνες είναι αυτές που θα σου δημιουργήσουν τις σκέψεις για να γράψεις; Ποια τα ερεθίσματα του μυαλού για να βγάλεις ένα κείμενο που αξίζει να διαβαστεί; Στην τελική όταν γράφεις για να το διαβάσουν, φρόντισε ρε άνθρωπε να γράψεις κάτι αξιόλογο. Να κάνεις τον αναγνώστη να σκεφτεί λίγο έξω από τα κουτιά, να αφήσεις μερικές αναμνήσεις, να τον κάνεις να γελάσει. Θυμάμαι που όταν έπρεπε κάθε Δευτέρα να παραδώσω την στήλη μου το άγχος μου αν θα βρω μια εικόνα, μια μόνο, που να δημιουργήσει αυτό το ερέθισμα.
Ζήλεψα ρε μαλάκα, ναι ζήλεψα. Ταπείνο διήμερο με φίλους ό ένας, ξεμούδιασμα με 400 χιλιόμετρα ο άλλος, Βάλια Κάλντα τριήμερο σκηνάκια ο τρίτος. Πάμε διήμερο στην Μάνη έγραφε ο άλλος, και ένας ακόμη διάβαινε τους εγκαταλελημένους δρόμους της Ελλάδας. Ανθρωπος είμαι και εγώ και ζήλεψα. Δέκα χρόνια, βγάλε τα δυο που ταλαιπωρούμουν με τα συνεργεία, η μηχανή είχε γίνει παπάκι για την κίνηση στην πόλη, ταξίδι μόνο για δουλειά, και αυτό με την ψυχή στο στόμα. Από βόλτα τίποτα, εκτός από τίποτα κοντινές. Δέκα χρόνια με τις αναγκές των άλλων και τις ανάγκες της δουλειάς. Ανθρωπος είμαι, πόσο ακόμη θα μετράω τρεις το λάδι, δυο το ξύδι, πέντε το λαδόξυδο. Δεν μπορεί να είναι τόσο ευκόλο και εγώ να μένω στην απ'έξω. Κάτι κάνω λάθος.
Τετάρτη πρωί με παίρνει συνεργάτης τηλέφωνο για ραντεβού Παρασκευή στην Αρχαία Κόρινθο. Κατευθείαν κλείνω ραντεβού με άλλον συνεργάτη στην Πάτρα και στο μυαλό μου ήδη σχεδιάζω διαδρομές. Μέχρι το μεσημέρι έχω άλλαξει γνώμη και σκέφτομαι θα πάω μια γρήγορη μέχρι την Πάτρα να είμαι πίσω νωρίς το μεσημέρι γιατί με περιμένουν υποχρεώσεις. Το βράδυ σκεφτόμουν να ακυρώσω το ραντεβού στην Πάτρα και να το κάνω μέσω internet. Πέμπτη μεσημέρι ήδη μου έχουν φορτωθεί ραντεβού για την Παρασκευή το απόγευμα. Υποχρεώσεις οικογενειακές και άλλα πολλά. Ημουν σίγουρος πως θα γυρίσω πίσω γιατί δεν προλαβαίνω με τίποτα
Παρασκευή πρωί βγαίνοντας από το γκαράζ, 500 μέτρα πιο κάτω σπασμένος αγωγός νερού, πλημμυρισμένος ο δρόμος και ένα αυτοκίνητο πεσμένο μέσα σε μια τάφρο. Σημάδια σκέφτομαι που μου λένε πως οι οιωνοί δεν είναι μαζί μου. Βενζίνη, έλεγχος πιέσεων στα λάστιχα και μπαίνω βαριεστημένα στην Αττική Οδό. Αν βαριέμαι κάτι είναι ο αυτοκινητόδρομος. Μια ευθεία και εγώ με 140 στην δεξιά να περιμένω να τελειώσει. Μέχρι την Κόρινθο είχα βαρεθεί την ζωή μου και ήδη σκεφτόμουν πως αυτά τα 90 χιλιόμετρα θα πρέπει να τα κάνω προς τα πίσω. Ξεφύσαγα μέσα στο κράνος και βαριόμουν την ζωή μου. Μιλάμε για δουλειά και εγώ κοιτάζω τα βουνά στο βάθος. Θυμάμαι το 2008 στο 36ώρο νύχτα πλέον και λίγο πριν το τερματισμό να πηγαίνουμε με όσα στον έρημο δρόμο από το Λεβίδι προς την Νεμέα ψάχνοντας ΜΙΑ ΤΑΜΠΕΛΑ. Μια ταμπέλα για να την φωτογραφήσουμε. Η τελευταία φωτογραφία από ένα 36ωρο 2500 χιλιομέτρων, με πολύ γέλιο που 13 χρόνια μετά ακόμη η παρέα το συζητάμε και γελάμε.
Συνεχίζεται...
(300 λέξεις λέω ο άλλος στο facebook ότι πρέπει να γράφεις για να διαβάζεται από πολλούς. 300 ρε φίλε δεν μου φτάνουν ούτε για τον πρόλογο)
Τελευταία επεξεργασία: