Μόνος εναντίον όλων, ενάντια σε όλους τους οιωνούς.

[SHOOTER045]

Για Netflix με περάσατε; Εδώ μιλάμε για ποιότητα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου με ολίγον από Μέση Ανατολή στα επόμενα επεισόδια.

Και ο < κυνόδοντας> ευρωπαϊκός κινηματογράφος είναι.
Μην πω για τον < οργασμό της αγελάδας>

 

[apache]

Αν δεν μου πείτε πόσο καίει δεν πιστεύω τπτ...

 

[esel]

Λοιπον το διαβασα ....εχω την εντύπωση οτι ειναι ημιτελές ή εγω εχασα την μπαλα ...κοινως τιμόνι ...
Αλαλαλος λαλαλαλαλα θα το περασω και μια δευτερη ανάγνωση...ισως να χασα τα βαθυτερα νοήματα εν μέσω των γραμμών...

Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[panGS]

Λοιπον το διαβασα ....εχω την εντύπωση οτι ειναι ημιτελές ή εγω εχασα την μπαλα ...κοινως τιμόνι ...
Αλαλαλος λαλαλαλαλα θα το περασω και μια δευτερη ανάγνωση...ισως να χασα τα βαθυτερα νοήματα εν μέσω των γραμμών...

Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Αυτό ακριβώς συμβαίνει .
Από την στιγμή κιόλας που είχαμε ανατροπή...με το πέρασμα του σεναρίου σε σεξ , ζούγκλα και καράτε , μπορώ να πω πως δεν χωλαίνει καθόλου...

 

[stelios62]

 

[Pan-dvs]

Λοιπον το διαβασα ....εχω την εντύπωση οτι ειναι ημιτελές ή εγω εχασα την μπαλα ...κοινως τιμόνι ...
Αλαλαλος λαλαλαλαλα θα το περασω και μια δευτερη ανάγνωση...ισως να χασα τα βαθυτερα νοήματα εν μέσω των γραμμών...

Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Μην σε νοιαζει.Αν καταλαβα καλα μπορεις να διαλεξεις το τελος που θελεις και να το κανει στα μετρα σου.

 

[User C]

Μην σε νοιαζει.Αν καταλαβα καλα μπορεις να διαλεξεις το τελος που θελεις και να το κανει στα μετρα σου.

Μια φορά συμβαίνουν τα καλά!

 

[panGS]

Εγώ απλά μια πρόταση έκανα...
Ο συγγραφέας/καλλιτέχνης αφού φίλτραρε την ιδέα ,τα ζύγισε και είδε πως θα μπορούσε να εισάγει και άλλα στοιχεία στην αφήγησή του .
Έτσι προφανώς έγινε για λίγο interactive...
Δεν μπορΑει να αλλάζει συνεχώς την αφήγηση στα μέτρα του καθενοΥ , δεν είναι κουστούμι , είναι ένα έργο το οποίο είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και τα οποία δεν είναι σωστό να παραποιηθούν...

(Σοφιανέ @caesarsk ευχαριστώ , έχουνε σκάσει από το κακό τους λέμενε )

 

[User C]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΞΙ

Πέρασα όλη την διαδρομή σε πολύ χαλαρούς ρυθμούς χαιρετώντας χωρικούς στον δρόμο και αναλογιζόμενος ποις θα είναι ο επόμενος στόχος. Είχα μια στιγμή λιγοψυχίας όταν στην διασταύρωση για Αίγιο ήμουν έτοιμος να κατηφορίσω προς τα εκεί, αλλά η τρέλα υπερίσχυσε. Παρόλο που ήξερα τι βαρέτες εικόνες με περίμεναν στα τελευταία 30 χιλιόμετρα πριν την Πατρα, το μυαλό ήταν ήδη στον νομό Φωκίδας, και στον Κορινθιακό κόλπο από την ανάποδη. Σκεφτόμουν τα κόκκινα χωματα στις πλαγιές, το ξερό τοπίο από την μια και την θαλάσσα από την άλλη. Τα διλλήματα πολλά για το ποια διαδρομή θα ακολουθήσω αλλά το άφησα για τελευταία στιγμή.

Επρεπε να πάρω την διαδρομή για το Πανόπουλο και να αράξω λίγο στο δασάκι, αλλά είχα στο μυαλό μου ότι πρέπει να δω και τον Βάσιλη στην Πάτρα. Του το είχα υποσχεθεί. Πέρασα την Βλασσιά και τους καταρράκτες και το μυαλό μου ήταν συνεχώς στην μέση ωριαία μου και ότι χάσει πολύ χρόνο σε καφέδες και αράγματα. Ηδη έχει 14:00 και εγώ δεν έχω φτάσει στην Πάτρα. Χαλανδρίτσα και μένουν 20 βασανιστικά χιλιόμετρα, με αυτοκίνητα, με κίνηση, ουσιαστικά σε Εθνική οδό. Η ζέστη έχει αρχισει και με καταβάλλει αλλά σε λίγο θα πίνω καφέ με τον Βασίλη στο μαγάζι του.

Μπαίνοντας στην Πάτρα, η κίνηση είναι τρέλη. Εχω κάνει μόνο 500 μέτρασε 2 λέπτα και βασανίζομαι αφόρητα. Βλέπω την ταμπέλα για να βγω στον Αυτοκινητόδρμο και χωρίς σκέψη στρίβω. Θα με συγχωρέσει ο Βάσιλης, θα τον πάρω τηλέφωνο μετά. Φανάρι, αριστερά για το γήπεδο και θα βγω κατευθείαν στο μαγαζί. Η λογική όμως με έβαλε να συνεχίσω ευθεία. Διαδικαστικά εντελώς αφήνω να περάσουν οι τρεις έξοδοι της Πάτρας και φτάνω στην έξοδο για την Γέφυρα (μια είναι η γέφυρα). Τύψεις για το στήσιμο στον φίλο, αλλά έχει αρχίσει και με τρώει. Είναι περασμένες 15:00 και σκέφτομαι να ανεβώ Αγρίνιο να δω τον Χρήστο για ένα καφέ.

Οση ώρα είμαι πάνω στην γέφυρα με 90 χλμ/ώρα σκέφτομαι καφέδες, πούλησα τον Βασίλη, να κάνω μια έκπληξη στον Χρήστο. Διόδια και στρίβω δεξιά προς Ναύπακτο. Εχουμε ένα καλοκαίρι μπροστά μας. Αρκετά τα ταξίδια για πελάτες όλο το καλοκαίρι, θα τους δούμε όλους άλλη φορά. Μπαίνω στην Ναύπακτο και οι ώμοι μου λένε πως χρειάζομαι στάση. Στάση στην Ναυπάκτο σημαίνει ένα σημείο. Στο τζαμί, και άραγμα για καφέ. *****ία εντελώς, ο Βασίλης με περίμενε στο μαγαζί του με άλλον έναν φίλο που έχω να δω καιρό τον Νάσο. Ο Νάσος που έκανε ανάποδα το ταξίδι solo και αφού ανέβηκε βόρεια πήγαινε για έναν πολυήμερο γύρο της Πελοπονήσου. *****ία και που δεν ανέβηκα στον Χρήστο.

Τα τηλέφωνα όμως από την δουλειά και το σπίτι έχουν αρχίσει. Τι ώρα θα είμαι πίσω; Που είμα; Γιατί βρίσκομαι εκεί; Αχρηστες ερωτήσεις που απλα χαλούν την μαγεία. Ερωτήσεις που δεν χρήζουν απαντήσεων. Ερωτήσεις που το μόνο που προσφέρουν είναι περιττό άγχος. Μαζευώ για τελευταία φορά τα πράγματα μου, ξεχνώντας τα πάντα. Κράνος, μιζιά και στον δρόμο. Μια στιγμή αναποφασιστικότητας στην διασταύρωση. Αριστερά γυρνάω Πάτρα, και παίρνω τον δρόμο απευθείας για Αθήνα. Δεξιά συνεχίζω να χάνομαι στα βουνά και τις παραλίες. Ενα "δεν γ*******ούνται όλα" βγαίνει από μέσα και φεύγω δεξία με κατεύθυνση το Γαλαξείδι.




ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

 

[maik900]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΞΙ

Ενα "δεν γ*******ούνται όλα" βγαίνει από μέσα και φεύγω δεξία με κατεύθυνση το Γαλαξείδι.

Ωρε φιλε πρεπει να τραβας πολλα ζορια βλεπω

 

[stelios62]

Ωπα! Ώπα! .... δεν βλέπω το ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ .... το'χω συνδέσει με το Peyton Place...!

 

[User C]

Ωρε φιλε πρεπει να τραβας πολλα ζορια βλεπω

O @maik900 ΖΩΝΤΑΝΕΨΕ....Περαστικά σου ρε φιλε....(λες να βάλω σε κανένα κεφάλαιο και κατι που να έχει στεντ;)

 

[User C]

Ωπα! Ώπα! .... δεν βλέπω το ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ .... το'χω συνδέσει με το Peyton Place...!

διορθώθηκε

 

[User C]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΠΤΑ
(το βιαστικό γιατί κουράσαμε)

Ο δρόμος ανοιχτός μπροστά και οι ταχύτητες μεγαλώνουν. Φρένο όμως μόλις δω την πρώτη από τις πολλές κάμερες που θα ακολουθήσουν. Πινακίδες ορίων ταχύτητας στα 30-40 χλμ/ωρα. Ξεχασμένες από άλλες εποχές ή επίτηδες φρέσκες τοποθετημένες δεν μπορώ να καταλάβω. Το ζήτημα είναι πως με τέτοια όρια είναι σαν ξέρεις πως θα φας κλήση σήμερα. Το μυαλό μου μοιράζεται μεταξύ οδήγησης, απόλαυσης του τοπίου και των υποχρεώσεων πίσω στην Αθήνα. Οταν έχεις φτάσει σε αυτό το σήμειο είναι δεδομένο πως στην πραγματικότητα η βόλτα έχει τελειώσει και ξεκινάει το διαδικαστικό κομμάτι της επιστροφής.

Ταμπέλα Τροιζόνια. Πόσα χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την πρώτη επίσκεψη στο νησάκι; Σταματώ και αναπολώ. Ηταν στο 1996 και η Σοφία ήταν από τα Τροιζόνια. Μόλις μου είπε να έρθεις οπωσδήποτε βόλτα θα σου αρέσει δεν το σκέφτηκα καθόλου. Η Σοφία ήταν απωθημένο. Ψηλή, γεμάτη στα σημεία που χρειάζεται και αδύνατη εκεί που πρέπει (όλοι ξέρουμε τι εννοούμε μην ζητάτε εξηγήσεις). Αφού με κάλεσε το είχα σίγουρο το σκοράρισμα. "Θα είναι και μια φίλη μου μαζί, δεν φέρνεις και τον φίλο σου τον Ηρακλή;". Δεν με πονήρεψε καθόλου. Ξεκινήσαμε με τον Ηρακλή νωρίς το πρώι για να έχουμε χρόνο στα Τροιζόνια. Τελικά η Σοφία ήθελε τον Ηρακλή, ο Ηρακλής ήθελε την Τζίνα την φίλη της, η Τζίνα ήθελε εμένα, και εγώ ήθελα την Σοφία. Ανεκπλήρωτοι πόθοι, που έμειναν έτσι. Βέβαια ήμουν νέος και άμυαλος και μεγαλώνοντας δυο τρία χρόνια καταλάβαμε με τον Ηρακλή την ευκαιρία που χάσαμε.

Εσβησα το τσιγάρο και συνέχισα προς το Γαλαξείδι. το κοκκινόχωμα που θυμόμουν ήρθε να αντικαταστήσει τις μέχρι τώρα πράσινες εικόνες μου. Μου θύμησε άλλα ταξίδια στην Ανατολία, σε έρημες περιοχές, χαμένος σε ταμπέλες που δεν καταλάβαινα, χωρίς GPS, χωρίς παρέα παρά μόνο κάτι χάρτες της Michelin που εκείνα τα χρόνια θεωρούταν οι πιο αξιόπιστοι. Χιλιόμετρα ολόκληρα μπρος-πίσω μέχρι να κατάλαβω που βρίσκομαι και που πρέπει να παώ. Και τελίκα με κατάληξη σε άγνωστο χωριό, να κοιμάμαι σε αμφιβόλου ποιότητας, για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα μου κατάλυμα, ενώ στην πραγματικότητα ήταν από τις ασφαλέστερες νύχτες μου. Οι πιο φιλόξενοι άνθρωποι που συνάντησα ήταν οι πιο φτωχοί, και όσο πιο βαθιά χώνεσαι στην Ανατολή, τόσο πιο φτωχούς ανθρώπους συναντάς, τόσο πιο φιλόξενους. Ο φτωχός δεν έχει να χάσει τίποτα, δεν φοβάται για τα υπάρχοντα του γιατί δεν έχει. Γι'αυτόν η φιλοξενία και το μοιράσμα δεν είναι υποχρέωση είναι ανάγκη. Γιατί ξέρει πως είναι να είσαι μόνος και χαμένος. Με έβαλαν στα σπίτια τους, με κέρασαν φαγητά και αφεψήματα, με οδήγησαν για χιλιόμετρα και όλα αυτά πάντα με χαμόγελο. Μακρυά από τουριστικά αξιοθέατα και αετονύχηδες αρκουδιάρηδες. 12 Ευρώ ο καφές στο Μονακό, κερασμένος και ψημένος στην χόβολη στα σύνορα της Τουρκίας με το Ιράν.

Με τις σκέψεις αυτές έχασα την έξοδο για Γαλαξείδι, σταμάτησα μερικά χιλιόμετρα μακρυά να το βγάλω μια φωτό, με τον τρούλο της εκκλησίας να δεσπόζει στην μέση. Δεν είναι το ίδιο, αλλά επέστρεψαν μαζί και οι κακές συνήθειες. Κοίταξα το ρολόι μου. Αυτό σημαίνει πως το μυαλό μου ήταν πίσω στην Αθήνα ήδη. Περνάω έξω από την Ιτέα, αντιστέκομαι σθεναρά να στρίψω προς Αμφισσα, και συνεχίσω προς την Δεσφίνα. Ενώ αρχικά σκεφτόμουν να ανεβώ Δίστομο και από εκεί να βγω στην Λειβαδιά, κατηφόρισα προς Αντικυρα, και από εκεί στα Ασπρα Σπίτια. Ο δρόμος απλά κυλάει, δεν με νοιάζει ούτε το τοπίο. Υπάρχουν αναμνήσεις όταν το 2011, 120 φίλοι περνούσαμε από εκεί για την ετήσια του moto.gr αλλά και πάλι είναι θολές. Στο μυαλό υπάρχει τι υποχρεώσεις έχω για αύριο. Ο κώλος έχει αρχίσει και πονάει, η μέση το ίδιο, το δεξί χέρι έχει μουδιάσει. Δεν είμαι 39 που 1300 χλμ σε μια μέρα ήταν κάτι εύκολο. Είμαι 49 και το πνεύμα μεν πρόθυμο το σώμα δε δεν ακολουθεί.

Το Δίστομο δεν το γλύτωνω αλλά και πάλι δεν στρίβω αριστερά προς Λειβαδιά. Συνεχίζω προς Κυριάκι, και Δομβραίνα. Στο μυαλό μου είναι ακόμη τα χιλιόμετρα. Πλαταιές, Ερυθρές, Δερβενοχώρια είτε τα πέρασα είτε όχι το ίδιο και το αυτό. Είμαι ήδη στην Αθηνά νοητά και όπως έχει κουραστεί το σώμα έτσι κουράζω και εγώ με την πολυλογία μου. Μια βόλτα ρε φίλε έκανες και το έκανες θέμα. Μια βόλτα κάθαρσης, ένα τεράστιο γαμώτο για όσα θέλω να κάνω και πλέον δεν μπορώ. Αναμνήσεις από ταξίδια που δεν θα ξαναγίνουν όσο και αν το θέλω. Τελικά το μόνο που μας μένει είναι αυτές οι αναμνήσεις. Τελευταίο τσιγάρο στο δρόμο.

Ηταν η κρίση της Ελλαδος, είναι ο Covid-19, αύριο θα είναι κάτι άλλο. Χτίζουμε να επιζήσουμε και μόλις σήκωσουμε κεφάλι κάτι καινούργιο θα βρεθεί να μας ξαναρίξει πίσω στα σκατά. Τουλάχιστον ας μας μείνει το μυαλό να ταξιδεύουμε με αυτό μέσω των αναμνήσεων. Να μπορούμε να ξαναβρεθούμε σε μέρη άγνωστα, να μιλήσουμε με παππουδια, να μοιραστούμε τα όνειρα και τα αγχη μας με αγνωστους ξένους. Κούρασα...και το μόνο που δεν μ αρέσει είναι να γίνομαι κουραστικός. Γκρινιάρης θα παραμείνω γιατί είναι γραμμένο στο DNA μoυ.









ΤΕΛΟΣ



ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ (αν διαβάσεις τον τίτλο του thread και αυτό είναι σαν να εχείς διαβάσει τα πάντα)

Αυτοί που δεν διαβάζουν πάνω από 2 προτάσεις δεν θα το διαβασουν ποτέ. Αυτοί που μόνο γράφουν και δεν διαβαζούν δεν θα το διαβασουν ποτέ. Αυτοί που τρολάρουν ότι είναι διαφορετικό από αυτούς μπορεί να το διαβάσουν μπορεί και όχι. Αυτοί που θεωρούν πως είναι καλύτεροι από όλους τους άλλους θα το διαβάσουν για να βγάλουν την δικιά τους ανάμνηση την καλύτερη. Οταν κάποιος γράφει, ευτυχώς ή δυστυχώς βγάζει εντελώς γυμνό ένα κρυφό κομμάτι της ψυχής του στο χαρτί. Ξέρει εκ των προτέρων πως θα δεχτεί και τον χλευασμό, και τον πόνο που έντεχνα κάποιοι θα του προκαλέσουν, ίσως και τον θαυμασμό αν είναι καλός σε αυτό που κάνει. Εχω διαβάσει πομπώδεις φράσεις, και εκκεντρικές παρομειώσεις. Εχω διαβάσει άλλους συνταξιδιώτες να γράφουν εξυμνώντας τον εαυτό τους για την μοναδικότητα αυτού που κάνουν... Να στρίβουν το δεξιό τους καρπό για να προχωρήσει η μηχανή. Είμαι κοντά στα 50 και δεν θα καταντήσω σαν κάποιους εξηντάρηδες "συγγραφείς" που πληρώνουν για να εκδοθεί ένα βίβλιο τους, που ποστάρουν ακατάπαυστα στο facebook τις ιστορίες τους γεμάτες στομφο. Αυτό είναι το πρώτο και το τελευταίο τόσο προσωπικό κείμενο. Ενα forum δεν είναι ο κατάλληλος τόπος και χρόνος για να ξεγυμνώνεσαι και ζητώ συγνώμη γι αυτό.

 

[maik900]

Νασαι καλα παλικαρι με τα Ομορφα σου

ΥΓ Αλλα παρεα δε σε κανω εχεις Πεν φε αλλα τσιπουρακι με τα μεζε σε κερναω αμα λαχει στα μερη μας Σε περιμενουμε

 

[User C]

Νασαι καλα παλικαρι με τα Ομορφα σου

ΥΓ Αλλα παρεα δε σε κανω εχεις Πεν φε αλλα τσιπουρακι με τα μεζε σε κερναω αμα λαχει στα μερη μας Σε περιμενουμε

Να ξέρεις ένα πράγμα...Οπου υπάρχουν πολλά BMW βγάζω σπύρακια....ΟΧΙ ΣΑΝ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΟΝΟΜΑΤΑ ΔΕΝ ΛΕΜΕ ΑΚΟΥΣ @apache

 

[Λαμπης]

Ετσι ειναι ρε φιλε η ζωη,,.φευγει,..και μενουν οι αναμνησεις
και επειδη εισαι κωλογερος ??
αποδεξου το... problem solved..
Τις φουλαρες τις μπαταριες, αυτο μετραει..
Μεθαυριο θα ξανακανεις βολτα με παρεακι...
Παντα οι σολο βολτες φερνουν ενδοσκοπηση και ολιγον μελαγχολια...Εχει κι αυτο ομως τη γλυκα του

 

[User C]

Ετσι ειναι ρε φιλε η ζωη,,.φευγει,..και μενουν οι αναμνησεις
και επειδη εισαι κωλογερος ??
αποδεξου το... problem solved..
Τις φουλαρες τις μπαταριες, αυτο μετραει..
Μεθαυριο θα ξανακανεις βολτα με παρεακι...
Παντα οι σολο βολτες φερνουν ενδοσκοπηση και ολιγον μελαγχολια...Εχει κι αυτο ομως τη γλυκα του

Θα σου πω ενα μυστικό μου. Εχω κάνει βόλτες με clubs, eχω κάνει βόλτες με forums, εχω κάνει βόλτες με 10 μήχανες, με 3 μηχανές, με 100 μηχανές. Εχω οδήγησει ομάδες, έχω κάτσει σκούπα σε όμαδες. Οτιδήποτε πάνω από 2 μηχανές (που ο δεύτερος είναι επιλεγμένος και λέγονται και οι δυο επιλεγμένοι Χρήστος), με αγχώνει. Με αγχώνει για την *****ία που μπορεί να κάνει, με αγχώνει για την *****ία που μπορεί να κάνει ο απέναντι και αυτός να μην την γλύτωσει, με αγχώνει για την *****ία που μπορεί να κάνω εγώ και να την πληρώσει αυτός. Πάει μια 20ετία που δεν μπορώ να κάνω διαδρομές με άλλους για να μην αγχώνομαι. Οτι ανάμνηση μου έχει μείνει είναι πάντα μοναχική, solo. Οτι ανθρώπους γνώρισα στα ταξίδια μου τους γνώρισα στα solo ταξίδια μου. Οταν είσαι με παρέα κλείνεσαι στην ασφάλεια της και αφήνεις απ'εξω τους ξένους. Γι αυτό Μπάμπη μου Solo και πάλι SOLO.

 

[Sapiokaravo]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΠΤΑ
(το βιαστικό γιατί κουράσαμε)

Ο δρόμος ανοιχτός μπροστά και οι ταχύτητες μεγαλώνουν. Φρένο όμως μόλις δω την πρώτη από τις πολλές κάμερες που θα ακολουθήσουν. Πινακίδες ορίων ταχύτητας στα 30-40 χλμ/ωρα. Ξεχασμένες από άλλες εποχές ή επίτηδες φρέσκες τοποθετημένες δεν μπορώ να καταλάβω. Το ζήτημα είναι πως με τέτοια όρια είναι σαν ξέρεις πως θα φας κλήση σήμερα. Το μυαλό μου μοιράζεται μεταξύ οδήγησης, απόλαυσης του τοπίου και των υποχρεώσεων πίσω στην Αθήνα. Οταν έχεις φτάσει σε αυτό το σήμειο είναι δεδομένο πως στην πραγματικότητα η βόλτα έχει τελειώσει και ξεκινάει το διαδικαστικό κομμάτι της επιστροφής.

Ταμπέλα Τροιζόνια. Πόσα χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την πρώτη επίσκεψη στο νησάκι; Σταματώ και αναπολώ. Ηταν στο 1996 και η Σοφία ήταν από τα Τροιζόνια. Μόλις μου είπε να έρθεις οπωσδήποτε βόλτα θα σου αρέσει δεν το σκέφτηκα καθόλου. Η Σοφία ήταν απωθημένο. Ψηλή, γεμάτη στα σημεία που χρειάζεται και αδύνατη εκεί που πρέπει (όλοι ξέρουμε τι εννοούμε μην ζητάτε εξηγήσεις). Αφού με κάλεσε το είχα σίγουρο το σκοράρισμα. "Θα είναι και μια φίλη μου μαζί, δεν φέρνεις και τον φίλο σου τον Ηρακλή;". Δεν με πονήρεψε καθόλου. Ξεκινήσαμε με τον Ηρακλή νωρίς το πρώι για να έχουμε χρόνο στα Τροιζόνια. Τελικά η Σοφία ήθελε τον Ηρακλή, ο Ηρακλής ήθελε την Τζίνα την φίλη της, η Τζίνα ήθελε εμένα, και εγώ ήθελα την Σοφία. Ανεκπλήρωτοι πόθοι, που έμειναν έτσι. Βέβαια ήμουν νέος και άμυαλος και μεγαλώνοντας δυο τρία χρόνια καταλάβαμε με τον Ηρακλή την ευκαιρία που χάσαμε.

Εσβησα το τσιγάρο και συνέχισα προς το Γαλαξείδι. το κοκκινόχωμα που θυμόμουν ήρθε να αντικαταστήσει τις μέχρι τώρα πράσινες εικόνες μου. Μου θύμησε άλλα ταξίδια στην Ανατολία, σε έρημες περιοχές, χαμένος σε ταμπέλες που δεν καταλάβαινα, χωρίς GPS, χωρίς παρέα παρά μόνο κάτι χάρτες της Michelin που εκείνα τα χρόνια θεωρούταν οι πιο αξιόπιστοι. Χιλιόμετρα ολόκληρα μπρος-πίσω μέχρι να κατάλαβω που βρίσκομαι και που πρέπει να παώ. Και τελίκα με κατάληξη σε άγνωστο χωριό, να κοιμάμαι σε αμφιβόλου ποιότητας, για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα μου κατάλυμα, ενώ στην πραγματικότητα ήταν από τις ασφαλέστερες νύχτες μου. Οι πιο φιλόξενοι άνθρωποι που συνάντησα ήταν οι πιο φτωχοί, και όσο πιο βαθιά χώνεσαι στην Ανατολή, τόσο πιο φτωχούς ανθρώπους συναντάς, τόσο πιο φιλόξενους. Ο φτωχός δεν έχει να χάσει τίποτα, δεν φοβάται για τα υπάρχοντα του γιατί δεν έχει. Γι'αυτόν η φιλοξενία και το μοιράσμα δεν είναι υποχρέωση είναι ανάγκη. Γιατί ξέρει πως είναι να είσαι μόνος και χαμένος. Με έβαλαν στα σπίτια τους, με κέρασαν φαγητά και αφεψήματα, με οδήγησαν για χιλιόμετρα και όλα αυτά πάντα με χαμόγελο. Μακρυά από τουριστικά αξιοθέατα και αετονύχηδες αρκουδιάρηδες. 12 Ευρώ ο καφές στο Μονακό, κερασμένος και ψημένος στην χόβολη στα σύνορα της Τουρκίας με το Ιράν.

Με τις σκέψεις αυτές έχασα την έξοδο για Γαλαξείδι, σταμάτησα μερικά χιλιόμετρα μακρυά να το βγάλω μια φωτό, με τον τρούλο της εκκλησίας να δεσπόζει στην μέση. Δεν είναι το ίδιο, αλλά επέστρεψαν μαζί και οι κακές συνήθειες. Κοίταξα το ρολόι μου. Αυτό σημαίνει πως το μυαλό μου ήταν πίσω στην Αθήνα ήδη. Περνάω έξω από την Ιτέα, αντιστέκομαι σθεναρά να στρίψω προς Αμφισσα, και συνεχίσω προς την Δεσφίνα. Ενώ αρχικά σκεφτόμουν να ανεβώ Δίστομο και από εκεί να βγω στην Λειβαδιά, κατηφόρισα προς Αντικυρα, και από εκεί στα Ασπρα Σπίτια. Ο δρόμος απλά κυλάει, δεν με νοιάζει ούτε το τοπίο. Υπάρχουν αναμνήσεις όταν το 2011, 120 φίλοι περνούσαμε από εκεί για την ετήσια του moto.gr αλλά και πάλι είναι θολές. Στο μυαλό υπάρχει τι υποχρεώσεις έχω για αύριο. Ο κώλος έχει αρχίσει και πονάει, η μέση το ίδιο, το δεξί χέρι έχει μουδιάσει. Δεν είμαι 39 που 1300 χλμ σε μια μέρα ήταν κάτι εύκολο. Είμαι 49 και το πνεύμα μεν πρόθυμο το σώμα δε δεν ακολουθεί.

Το Δίστομο δεν το γλύτωνω αλλά και πάλι δεν στρίβω αριστερά προς Λειβαδιά. Συνεχίζω προς Κυριάκι, και Δομβραίνα. Στο μυαλό μου είναι ακόμη τα χιλιόμετρα. Πλαταιές, Ερυθρές, Δερβενοχώρια είτε τα πέρασα είτε όχι το ίδιο και το αυτό. Είμαι ήδη στην Αθηνά νοητά και όπως έχει κουραστεί το σώμα έτσι κουράζω και εγώ με την πολυλογία μου. Μια βόλτα ρε φίλε έκανες και το έκανες θέμα. Μια βόλτα κάθαρσης, ένα τεράστιο γαμώτο για όσα θέλω να κάνω και πλέον δεν μπορώ. Αναμνήσεις από ταξίδια που δεν θα ξαναγίνουν όσο και αν το θέλω. Τελικά το μόνο που μας μένει είναι αυτές οι αναμνήσεις. Τελευταίο τσιγάρο στο δρόμο.

Ηταν η κρίση της Ελλαδος, είναι ο Covid-19, αύριο θα είναι κάτι άλλο. Χτίζουμε να επιζήσουμε και μόλις σήκωσουμε κεφάλι κάτι καινούργιο θα βρεθεί να μας ξαναρίξει πίσω στα σκατά. Τουλάχιστον ας μας μείνει το μυαλό να ταξιδεύουμε με αυτό μέσω των αναμνήσεων. Να μπορούμε να ξαναβρεθούμε σε μέρη άγνωστα, να μιλήσουμε με παππουδια, να μοιραστούμε τα όνειρα και τα αγχη μας με αγνωστους ξένους. Κούρασα...και το μόνο που δεν μ αρέσει είναι να γίνομαι κουραστικός. Γκρινιάρης θα παραμείνω γιατί είναι γραμμένο στο DNA μoυ.
View attachment 32338

View attachment 32339

View attachment 32340
View attachment 32343
View attachment 32342
View attachment 32341

ΤΕΛΟΣ



ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ (αν διαβάσεις τον τίτλο του thread και αυτό είναι σαν να εχείς διαβάσει τα πάντα)

Αυτοί που δεν διαβάζουν πάνω από 2 προτάσεις δεν θα το διαβασουν ποτέ. Αυτοί που μόνο γράφουν και δεν διαβαζούν δεν θα το διαβασουν ποτέ. Αυτοί που τρολάρουν ότι είναι διαφορετικό από αυτούς μπορεί να το διαβάσουν μπορεί και όχι. Αυτοί που θεωρούν πως είναι καλύτεροι από όλους τους άλλους θα το διαβάσουν για να βγάλουν την δικιά τους ανάμνηση την καλύτερη. Οταν κάποιος γράφει, ευτυχώς ή δυστυχώς βγάζει εντελώς γυμνό ένα κρυφό κομμάτι της ψυχής του στο χαρτί. Ξέρει εκ των προτέρων πως θα δεχτεί και τον χλευασμό, και τον πόνο που έντεχνα κάποιοι θα του προκαλέσουν, ίσως και τον θαυμασμό αν είναι καλός σε αυτό που κάνει. Εχω διαβάσει πομπώδεις φράσεις, και εκκεντρικές παρομειώσεις. Εχω διαβάσει άλλους συνταξιδιώτες να γράφουν σαν εξυμνώντας τον εαυτό τους για την μοναδικότητα αυτού που κάνουν. Να στρίβουν το δεξιό τους καρπό για να προχωρήσει η μηχανή. Είμαι κοντά στα 50 και δεν καταντήσω σαν κάποιους εξηντάρηδες "συγγραφείς" που πληρώνουν για να εκδοθεί ένα βίβλιο τους, που ποστάρουν ακατάπαυστα στο facebook τις ιστορίες τους γεμάτες στομφο. Αυτό είναι το πρώτο και το τελευταίο τόσο προσωπικό κείμενο. Ενα forum δεν είναι ο κατάλληλος τόπος και χρόνος για να ξεγυμνώνεσαι και ζητώ συγνώμη γι αυτό.

Προλογος εμπνευσμενος απο Κελαηδονη
Τα φτιαξε ο Μηνας με την Αννετα
Που τα χε με τον Δημο τον τρελο
Χωρισε ο Χρηστακης με την Τετα
και τα φτιαξε ξανα με την Ζωζω.......
Συνεχισε ετσι Σοφιανε!!

 

[Λαμπης]

Θα σου πω ενα μυστικό μου. Εχω κάνει βόλτες με clubs, eχω κάνει βόλτες με forums, εχω κάνει βόλτες με 10 μήχανες, με 3 μηχανές, με 100 μηχανές. Εχω οδήγησει ομάδες, έχω κάτσει σκούπα σε όμαδες. Οτιδήποτε πάνω από 2 μηχανές (που ο δεύτερος είναι επιλεγμένος και λέγονται και οι δυο επιλεγμένοι Χρήστος), με αγχώνει. Με αγχώνει για την *****ία που μπορεί να κάνει, με αγχώνει για την *****ία που μπορεί να κάνει ο απέναντι και αυτός να μην την γλύτωσει, με αγχώνει για την *****ία που μπορεί να κάνω εγώ και να την πληρώσει αυτός. Πάει μια 20ετία που δεν μπορώ να κάνω διαδρομές με άλλους για να μην αγχώνομαι. Οτι ανάμνηση μου έχει μείνει είναι πάντα μοναχική, solo. Οτι ανθρώπους γνώρισα στα ταξίδια μου τους γνώρισα στα solo ταξίδια μου. Οταν είσαι με παρέα κλείνεσαι στην ασφάλεια της και αφήνεις απ'εξω τους ξένους. Γι αυτό Μπάμπη μου Solo και πάλι SOLO.

Βολτουλα...σολο η με παρεα??
Βασικα, καμια σχεση δεν εχουν..
Η ψυχολογια ειναι αλλη,
Ειπες κλεινεσαι με την παρεα και αφηνεις εξω τους ξενους..
Δεν αφηνεις μονο τους ξενους ανθρωπους, αφηνεις ολα τα ξενα που θα δεις, θα μυρισεις, θα γνωρισεις..
Με παρεα .,,,ειναι σαν να πηγαινεις για καφεδακι, 300χλμ μακρια
Αμα παιξει και μασα, ακομα καλυτερα
Ωραια φαση ειναι κι αυτη...