Eτος 2041. Nοέμβριος. Ο δεκαπεντάχρονος Ραούλ βρίσκεται μαζί με τον πατέρα του στις κερκίδες της πιστας Ricardo Tormo της Βαλένθια, για να παρακολουθήσουν τον τελευταίο αγώνα του Πρωταθλήματος EMotoGP. Οπως βλέπει τις πολύχρωμες βολιδες να περνούν αθόρυβα, χωρίς άλλο ήχο περα απο αυτόν του αέρα, απο μπροστά τους, και με το μυαλό, όπως όλοι οι Ισπανοί πιτσιρικάδες, στις ιστορίες του μακρινού παρελθόντος με τα μαγευτικά τετράχρονα χιλιάρια, ρωτάει τον πατέρα του, για πολλοστή φορά:
«-Μπαμπά, πες μου παλι καμμιά ιστορία για το MotoGP, να, ας πούμε τι έγινε στον τελευταίο αγώνα του 2021 εδώ, πριν είκοσι χρόνια;
-Παιδί μου πολλά έγιναν τότε, αλλά μόνο ένα θυμάμαι: Οτι ήταν ο τελευταίος αγώνας του Βαλεντίνο Ρόσσι!»
Ετσι ακριβώς: Η Βαλένθια, απο τις δοκιμες της Παρασκευής, φαινόταν ότι περίμενε την σημαία του τερματισμού για να αποδοθουν τιμές στον Ρόσσι. Οι μοτοσυκλέτες των τίτλων του, τα πανώ, τα γραφικά, ο κόσμος (μα πόσος πολύς κόσμος!) στις κερκίδες, τα κράνη των αναβατών, τα πάντα «πανηγύριζαν», όχι για την αποχώρηση αλλά για την τεράστια καρριέρα. Οχι δάκρυα για τον Ρόσσι λοιπον. Αποχωρεί γεμάτος, επιτυχημένος, φτασμένος, ευτυχισμένος!
Κατά τα άλλα, επιστρέφοντας στο σήμερα, ο Μπανιάϊα πήρε την τέταρτη φετινή του νίκη επί του θαυμάσιου Μαρτίν, που έφυγε μπροστά χάρις στην τέταρτη φετινη του pole position, και οδήγησε την κούρσα για τον μισό αγώνα πριν υποκύψει στον αμείλικτο ρυθμό του Ιταλού. Με το βάθρο του αυτό ανακηρύχθηκε rookie of the year (και το 2022 θα πάει για περισσότερες νίκες -έχει και την ταχύτητα και την κατάλληλη μοτοσυκλέτα για να το πετύχει, ενώ με τα ίδια προσόντα συν την εμπειρία, ο Μπανιάϊα έχει βάλει πρώτη υποψηφιότητα τίτλου).
Πίσω απο τα δύο Ducati, έγινε μάχη μεταξύ Μιρ (που ήταν τρίτος μέχρι τον 18ο γύρο) και του Μίλλερ, που έχασε έδαφος και βρέθηκε απο τρίτος πέμπτος, αλλά μετά τη μέση του αγώνα ξαναβρήκε ρυθμό και τερμάτισε τρίτος, φέρνοντας για πρώτη φορά μια τριπλέτα Ducati στο βάθρο.
Μια τελευταία ευκαιρία για καλή εμφάνιση είχε ο Ρινς, που ανέβηκε μέχρι την τρίτη θέση στον 10ο γύρο, αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν έπεσε στον 11ο, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η ανανέωση του συμβολαίου του (η Suzuki ψάχνει εδώ και μήνες για πιθανό αντικαταστάτη για το 2023).
Ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής Φαμπιό Κουαρταραρό, ήταν απο την αρχή εκτός της μάχηςτου βάθρου. Τελικά τερμάτισε πέμπτος, μεταξύ Μιρ και Ζαρκό. Βεβαίως και ήταν η πρώτη Yamaha, αλλά δεν υπάρχει αυτή τη περίοδο άλλος μάχιμος αναβάτης με Μ1. Η απόδοσή του στους τελευταίους αγώνες, που σαφώς και δεν είναι «πρωταθληματική»,αν δεν οφείλεται στην μοτοσυκλέτα (κάτι αναπόδεικτο), τότε αποδίδεται στην «φυσική» και ιδίως πνευματική του κόπωση απο την υπερπροσπάθεια της κατάκτησης του τίτλου. Τον οποίο, για να παίξουμε λίγο και με τα «αν», θα είχε κατακτήσει με διαφορά ενός βαθμού, ακόμα και αν δεν έπεφτε ο Μπανιάϊα στο Μιζάνο και είχε πάρει εκείνους τους 25 βαθμούς. Τότε, και με την πτώση του Κουαρταραρό στο Πορτιμάο, ο Γάλλος θα είχε 277 και ο Ιταλός 276 βαθμούς. Το είχαμε πει εξ’ άλλου: Οταν έχεις διαφορά 52 βαθμών, δύσκολα χάνεις τον τίτλο σε τέσσερις αγώνες, ακόμα κι αν έχεις ατυχία, ακόμα κι αν οι θέσεις σου δεν είναι κορυφής.
Έβδομος ήταν ο Μπίντερ, και πάλι πρώτο ΚΤΜ, με τους Αυστριακούς, και τον κόσμο του MotoGP, να αποχαιρετούν τον Ντανίλο Πετρούτσι, προσφέροντάς του μια θέση στο Ραλλύ Ντακάρ, την οποία και αποδέχτηκε, όντας και πολύ καλός motocrosser (μη έχοντας άλλες προσφορές). Ο συμπαθής Ντανίλο είχε μια δεκαετή πορεία στο MotoGP στο οποίο βρέθηκε απο την superstock (!), με βάθρα, δύο νίκες και την τιμή να γίνει εργοστασιακός αναβατης Ducati. Αλλά μόνο τα αποτελέσματα μετράνε, και με την φετινή μετριότητά του το «αντίο» του ήταν αναπόφευκτο, αν και όλοι περιμένουν «στη γωνία» να κριτικάρουν του χρόνου την απόφαση της ΚΤΜ (Tech 3) να πάρει στη θέση του Πετρούτσι και του Λεκουόνα τον νεο πρωταθλητή Ρεμύ Γκαρντνερ και τον εντυπωσιακό rookie, δεύτερο της βαθμολογίας και νικητή της Βαλένθια, Ραούλ Φερναντεζ απο την ενδιάμεση «Aνωτέρα Σχολή» της Moto2.
Άλλο ένα καλό αγώνα έκανε ο Μπαστιανίνι, που απο 18ος κατάφερε να ανέβει όγδοος στον τερματισμό, εμπρός μάλιστα απο την Αprilia του Α. Εσπαργκαρό, ο οποίος δεν μπόρεσε να κυνηγήσει την πεντάδα, αλλά έμεινε μπροστά απο τον 10ο της κατάταξης, που δεν ήταν άλλος απο τον Βαλεντίνο Ρόσσι, σε έναν αγώνα που οπωσδήποτε ταίριαζε με το μεγάλο του όνομα και το ακόμα μεγαλύτερο ταλέντο του, γιατί στον τερματισμό η διαφορά του με τον νικητή ήταν 13’’, αξιοπρεπής και μικρότερη απο άλλες φετινές εμφανίσεις του.
Στις δοκιμές (FP3), ο Ρόσσι συνεργάστηκε με τον «μαθητή του» Μπανιάϊα, και καταφερε να περάσει κατ’ ευθείαν στο Q2. Στην εκκίνηση ανέβηκε ένατος, αλλά σταδιακά τον πέρασαν οι Ζαρκό και Μπαστιανίνι (που σε καμμία περίπτωση δεν του «χαρίστηκαν») και έμεινε 11ος. Η πτώση του Ρινς ανέβασε όλους κατά μία θέση, κι έτσι ο Ρόσσι τερμάτισε 10ος, έχοντας σταθερά πίσω του τον Μορμπιντέλλι με διαφορά μισού δευτερολέπτου, ενώ άλλο 1’’.5 απείχε ο Ντοβιτσιόζο. Τα τρία Yamaha έκαναν έτσι «τραίνο», χωρίς απολύτως καμμία προσπάθεια (ή δυνατότητα) προσπεράσματος, όλο τον αγώνα, δηλαδή 18 γύρους (απο τον 9ο μέχρι τον 27ο). Πίσω τους, επίσης τραίνο όλο τον αγώνα (και σταθερά, χωρίς προσπεράσματα) οι Α. Μαρκέθ, Ολιβέϊρα, Λεκουόνα και Βινιάλες!!! Μονη αλλαγή στο τέλος, ότι ο Μαρίνι πέρασε τον Πετρούτσι που έκλεισε στην τελευταία θέση την καρριέρα του στο MotoGP.
Η 13η θέση του Α. Μαρκέθ ήταν η καλύτερη για την Honda, δεδομένου ότι ο Νακαγκάμι έπεσε νωρίς και εγκατέλειψε. Η επίσημη ομάδα (ακούστηκαν φήμες για αποχώρηση της Repsol) παρακολούθησε τον αγωνα σαν θεατής, χωρίς άγχος, γιατί και οι δύο οδηγοί της ήταν ήδη απόντες: Ο μεν Μαρκ Μαρκέθ λόγω της πτώσης του σε βόλτα-προπόνηση Εντούρο, με διάσειση που απεδείχθη ότι δεν ήταν «απλώς» διάσειση αλλά πρόβλημα στο μάτι (διπλωπία, για την οποια είχε εγχειριστεί την περίοδο 2011-2012, χάνοντας τον τίτλο της Moto2 απο τον Μπραντλ). Ο δε Π. Εσπαργκαρό επεμεινε πολύ στις «κριτήριες» δοκιμές FP3 (ήθελε να μπει οπωσδήποτε στη δεκάδα του Q2, μπροστά στο κοινό του και σαν μόνος εργοστασιακός αναβατης της Honda) και είχε ένα τρομερό high side που τον άφησε εκτός γιατί απαιτεί ανάπαυση.
Παντως, η Honda Repsol είχε κάτι να πανηγυρίσει, και αυτό ήταν η συνύπαρξη δύο μεγάλων Πρωταθλητών της στη Βαλένθια, του Κέϊσυ Στόνερ και φυσικά του Ρόσσι, χάριν του οποίου έφεραν από την Ιαπωνία τις νικηφόρες NSR 500 και RCV 211 (ο Βαλεντίνο Ρόσσι είναι ο μοναδικός αναβάτης που έχει κερδίσει τίτλους με 125, 250, και στην κορυφαία κατηγορία με δίχρονα 500 και τετράχρονα 990, 800 και 1000!).
«-Δηλαδή μπαμπά, ο Ρόσσι που θυμάσαι πριν είκοσι χρόνια και έτρεχε 26 χρόνια μέχρι τα 42 του, και είχε 9 πρωταθληματα, και είχε πάρει 442 εκκινήσεις, και είχε ανεβει 235 φορές στο βάθρο, και είχε κερδίσει 115 φορές, είναι ο ίδιος που έχει την ομάδα που κερδίζει τώρα τα πρωταθλήματα ΕΜοtoGP;
-Ναι Ραούλ, ο ίδιος είναι. Δεν χάνει ποτέ. Kαι μετά απ’ αυτόν όλα άλλαξαν σιγά σιγά προς το χειρότερο, οι μηχανές έγιναν ηλεκτρικές, οι αγώνες έχασαν το ενδιαφέρον τους. Γι’ αυτό και ο κόσμος δεν θυμάται κανέναν άλλον. Ηταν ο τελευταίος των Μεγάλων Οδηγών, παιδί μου…»
Πηγη
www.motosport.com.gr