Himalayan Moto tour 2024 - 3 Ελληνίδες στην Ινδία

[maik900]

Ταξιδιωτικό - Himalayan Moto tour 2024 - 3 Ελληνίδες στην Ινδία, μέρος 1ο​

Όταν όχι απλά ονειρεύεσαι, αλλά τα βάζεις όλα κάτω και πράττεις, περνώντας από τα όνειρα στην πραγματικότητα – Αυτό έκαναν 3 αναβάτριες από την Ελλάδα, που καβάλησαν τις μοτοσυκλέτες τους και έφυγαν προς Ανατολάς, καταγράφοντας διεξοδικά τις εμπειρίες τους σε ένα πραγματικό «ημερολόγιο μοτοσυκλέτας».

Το κείμενο που θα διαβάσετε, σταδιακά, ανήκει στην μία από τις συνταξιδιώτριες, την Νεκταρία Ευστρατίου, η οποία μαζί με την καλή της φίλη Κατερίνα, αλλά και την Πολυτίμη Μπόζνου, γνωστή για την μακροχρόνια εμπλοκή της με τις μοτοσυκλέτες, έκαναν το μεγάλο ταξίδι κατά την διάρκεια του καλοκαιριού του 2024. Σας παραδίδουμε στην πένα της Νεκταρίας και εμείς δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε τον άκρατο θαυμασμό μας προς τις 3 γυναίκες, αλλά και να τους ευχηθούμε πάντα όρθιες, υγιείς και με τέτοια πλάνα, που να γίνονται πραγματικότητα.
Κείμενο: Νεκταρία Ευστρατίου
17/02/2024
Ινδία… ένας μυστηριακός τόπος, γεμάτος χρώματα, αρώματα και τρομερές αντιθέσεις. Όντας αχανής και η πολυπληθέστερη πλέον χώρα στον πλανήτη μας, συναντάς σχεδόν τα πάντα. Παρά τις προηγούμενες επισκέψεις μου στο παρελθόν, στο Βορρά και συγκεκριμένα στην περιοχή του Ladakh δεν έχω ξαναπάει και είμαι σίγουρη ότι η χώρα θα με εκπλήξει για μια ακόμη φορά. Το ταξίδι με μοτοσυκλέτα στη σκιά των Ιμαλαίων μου τριβέλιζε το μυαλό τα τελευταία χρόνια και επιτέλους φέτος ήταν η χρονιά που μπορούσα να το κανονίσω. Βέβαια, λόγω της ιδιαιτερότητας ενός τέτοιου tour, υπεισέρχονται στην εξίσωση όλοι οι περιορισμοί και παράγοντες που πρέπει να ξεπεραστούν, προκειμένου να κανονίσει κάποιος ένα ταξίδι σαν και αυτό. Θα ξεκινήσω με τα δύο Χ που λέει ένας καλός μου φίλος και θα προσθέσω και δικούς μου:

- Χρόνος. Ο συνήθης περιορισμός για εμάς τους μισθωτούς… με τα ΣΚ και την αργία του 15Αύγουστου, το ταξίδι αυτό απαιτούσε άδεια 12 εργάσιμων ημερών.
- Χρήμα. Εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν λίγο. Παρόλα αυτά και με συγκεκριμένες budget επιλογές, το μακρινό αυτό ταξίδι θα στοιχίσει λίγο παραπάνω από €2.500, με ΟΛΑ μέσα. Δεν είναι και άσχημα για ταξίδι 17 ημερών στην Ινδία, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ότι τόσο στοιχίζει περίπου ένα mototour στη γειτονική Ιταλία, με δική σου κιόλας μοτοσυκλέτα.

- Παρέα. Λόγω της ιδιαιτερότητας του ταξιδιού υπάρχει επιπλέον ανασφάλεια και δεν θέλω να το κάνω μόνη μου. Η φήμη της χώρας και τα στερεότυπα που την ακολουθούν καθορίσαν αρκετές αρνητικές απαντήσεις από φίλους μοτοσυκλετιστές (οδήγηση, φαγητό, ασφάλεια, απολιτιστίκ συνθήκες, κλπ), αλλά τελικά και αυτός ο σκόπελος ξεπεράστηκε με δύο δυναμικές συμμετοχές. Η Κατερίνα με την οποία έχουμε συνταξιδέψει αρκετές φορές, δέχτηκε να με ακολουθήσει στα βάθη της Ασίας αβίαστα και αβασάνιστα, όπως κάνει άλλωστε σε κάθε ταξιδιωτική πρόταση. Η τρίτη της παρέας, η Πολυτίμη, ήταν στο ίδιο ταξιδιωτικό mood, την ενδιέφερε ο προορισμός και δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για να προσαρτηθεί και αυτή στο γκρουπάκι μας. Με την Πολυτίμη δεν είχα συνταξιδέψει ποτέ, τυχαία είχαμε πιει έναν καφέ μαζί σε μια μοτοεκδρομή, αλλά αυτό αρκούσε.

- Comfort zone. Ναι, αυτό το γνωστό, το ύπουλο. Ο βασικός μου προβληματισμός ήταν το υψόμετρο. Η πτήση από το Δελχί στο αεροδρόμιο του Leh σε βάζει κατευθείαν στα βαθιά και βρίσκεσαι απότομα στα 3.500 μέτρα. Αυτό από μόνο του είναι ικανό να προκαλέσει στο ανθρώπινο σώμα συμπτώματα της νόσου του υψομέτρου, πόσο μάλλον σε εμάς που η καθημερινότητά μας είναι πολύ κοντά στο επίπεδο της θάλασσας. Στο site του ΕΟΔΥ οτιδήποτε πάνω από τα 5.500 μέτρα χαρακτηρίζεται ως «ακραίο υψόμετρο» και μπορεί να προκαλέσει ακόμη και οξεία νόσο του υψομέτρου (AMS), εγκεφαλικό οίδημα, πνευμονικό οίδημα και άλλα που ακούγονται εξίσου άσχημα. Το ταξίδι μας περιλαμβάνει αρκετά περάσματα μεγάλου υψομέτρου, μεταξύ αυτών και του υψηλότερου παγκοσμίως Umling la στα 5.800 μέτρα. Το πρόβλημα είναι ότι αφενός δεν έχουμε βρεθεί τόσο ψηλά για να ξέρουμε πώς είναι αυτό και αφετέρου δεν μπορούμε να κάνουμε κάποια πρόβλεψη σχετικά με το πώς θα ανταποκριθεί ο οργανισμός μας.

Οποιοσδήποτε μπορεί να εμφανίσει AMS, ανεξάρτητα από το φύλο, τη φυσική κατάσταση ή την εξάσκηση που θα κάνει. Το μοναδικό μας όπλο είναι ο σταδιακός εγκλιματισμός (εντάξει, το χάσαμε από μία άποψη αυτό, καθότι φτάνουμε απευθείας στα 3.500 μέτρα), πολύ νερό και μερικά χάπια Diamox που ξεκινάς να παίρνεις καναδυό μέρες πριν φτάσεις. Τα οποία η Κατερίνα δεν είναι πολύ θετική να πάρει και σκέφτεται να τα αντικαταστήσει με μπόλικο σκόρδο και γαρύφαλλο. «Δεν θα πεθάνουμε από το υψόμετρο, θα μας ξεκάνεις εσύ!» της φωνάζω από το τηλέφωνο και της το κλείνω. Ελπίζω ότι θα αλλάξει γνώμη μέχρι τον Αύγουστο (edit: τελικά πήρε χάπι σκόρδου και δούλεψε πολύ καλά και για την ίδια αλλά και για τις υπόλοιπες).





28/07/2024
Το τελευταίο διάστημα και όσο οι ημέρες πλησιάζουν διαπιστώνω ότι η αναμονή με έχει βάλει σε μια πρωτόγνωρη εγρήγορση που μου προκαλεί αγωνία και στρες. Όσον αφορά το οδηγικό κομμάτι, η ημερήσια εκπαίδευση off road με έχει βοηθήσει περισσότερο ψυχολογικά θα έλεγα, γιατί σίγουρα μία μέρα δεν είναι αρκετή. Το δεύτερο άγχος μου, το υψόμετρο, έχει ξεχαστεί και αυτό γιατί τις τελευταίες ημέρες έχει προστεθεί και ένας νέος παράγοντας που μπορεί να μας χαλάσει το ταξίδι, ο καιρός. Τα νέα δεν είναι καλά, διαβάζω στο διαδίκτυο ότι παρότι ο Αύγουστος είναι ενδεδειγμένη εποχή για το μέρος που πηγαίνουμε, το τελευταίο διάστημα επικρατεί ένα χάος στην περιοχή με πολλή βροχόπτωση που έχει προκαλέσει κατολισθήσεις με ό,τι συνεπάγονται αυτές. Διαβάζω για κλειστούς δρόμους και ασταμάτητη βροχή χωρίς προοπτική βελτίωσης και οι μέρες πριν την αναχώρηση ξεκινούν και τελειώνουν με το ερώτημα στο κεφάλι μου… που πάμε??!!!
02-06/08/2024
Φεύγουμε μετά τη δουλειά οδικώς για Κωνσταντινούπολη, όπου φτάνουμε τα μεσάνυχτα μετά από 3,5 ώρες αναμονής στα σύνορα. Διανυκτερεύουμε και το επόμενο πρωί τακτοποιούμε το αυτοκίνητο σε parking και παίρνουμε την πτήση μας μέσω Μπακού για τον αρχικό προορισμό μας, που είναι το Δελχί. Τα κακά νέα ήρθαν πριν ακόμη πάρουμε την transit πτήση μας… η εσωτερική μας πτήση από το Δελχί για Leh ακυρώθηκε λόγω καιρικών συνθηκών. Πρέπει άμεσα να βρούμε plan b, γιατί όσο περνάει η ώρα, οι θέσεις για τις επόμενες πτήσεις γεμίζουν και δεν υπάρχει εναλλακτική. Αν δεν βρούμε τρόπο να φτάσουμε στο Leh, όλο το ταξίδι μας θα τιναχθεί στον αέρα. Λόγω περιόδου μουσώνων, ο δρόμος που ενώνει το Manali με το Leh έχει ζημιές, οπότε το να ταξιδέψουμε οδικώς απορρίπτεται. Είναι αρκετά στρεσογόνο όλο αυτό αλλά έτσι είναι η Ινδία, τα απρόοπτα πρέπει να τα αναμένεις και να προσαρμόζεσαι σε αυτά. Τελικά κλείνουμε μια πτήση πολύ πρωινή για την επόμενη ημέρα, η οποία πονάει την τσέπη μας (€240 για πτήση 1 ώρας), αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

Οι ώρες αναμονής είναι πολλές για να ταλαιπωρηθούμε στο αεροδρόμιο, οπότε βρίσκουμε ένα budget ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε (3κλινο δωμάτιο με €16 που περιλαμβάνει πρωινό, early check-in και μεταφορά τα ξημερώματα στο αεροδρόμιο), με βαθμολογία στο booking 9,4. Μάλλον είχε βάλει όλο του το σόι να βαθμολογήσει, το δωμάτιο κλιματιζόμενο και γενικώς ανεκτό, η κουζίνα ΣΟΚ.. το πρωί ένα ποντικάκι έτρεχε πανικόβλητο προς τα εκεί, πρέπει να ήταν ο Ρατατούης. Στο αεροδρόμιο η τύχη μας αλλάζει, μας αναβαθμίζουν σε business class και απολαμβάνουμε τις υπηρεσίες, το φαγητό, την ησυχία, τις selfies με τις αεροσυνοδούς, κλπ.

Το αεροδρόμιο του Leh είναι το μεγαλύτερο σε υψόμετρο στην Ινδία, στα 3.300 μέτρα περίπου και ένα από τα υψηλότερα στον κόσμο. Τον χειμώνα που οι περισσότεροι δρόμοι είναι κλειστοί αποτελεί το μοναδικό μέσο σύνδεσης της περιοχής με την υπόλοιπη Ινδία. Τα τελευταία λεπτά όπως και η προσγείωση προκαλούν δέος. Η πρωτεύουσα του Ladakh, το Leh είναι λίγο υψηλότερα.. εκεί θα περάσουμε τις πρώτες 2 ημέρες του ταξιδιού μας για ξεκούραση και εγκλιματισμό. Η ανταπόκριση του οργανισμού μας στο υψόμετρο είναι ένας από τους σοβαρούς λόγους ανησυχίας που είχαμε από την πρώτη στιγμή, αλλά μπορώ να πω εκ των υστέρων ότι πήγε τελικά πολύ καλά.

Μέρες τώρα έχουμε εμπλουτίσει τη διατροφή μας με συμπληρώματα βιταμινών, μαγνήσιο, κάλιο καθώς και το χάπι για το υψόμετρο που το ξεκινήσαμε 1 ημέρα πριν την πτήση μας. Με την εκκίνηση του tour προστέθηκαν και μπόλικοι ηλεκτρολύτες. Ο εγκλιματισμός απαιτεί 48 ώρες και ευτυχώς τα συμπτώματα που είχαμε στο διάστημα αυτό ήταν ήπια, λίγος πονοκέφαλος, λαχάνιασμα, κλπ. Γενικά φροντίσαμε να παραμείνουμε ξεκούραστες με καλό και επαρκές φαγητό, πάρα πολύ νερό και ήπια δραστηριότητα, η οποία περιορίστηκε σε απογευματινές βόλτες στο Leh για καφέ και ψώνια.

Το βράδυ πριν την εκκίνηση του ταξιδιού μας μαζευτήκαμε με το διοργανωτή και τον πλοηγό μας για συζήτηση και τα νέα ήταν ότι έπρεπε να γίνουν αλλαγές στις διαδρομές μας. Λόγω βροχοπτώσεων και υψηλών θερμοκρασιών που έλιωναν τα χιόνια είχαν δημιουργηθεί χείμαρροι και κάποιοι δρόμοι ήταν κλειστοί. Το πρόγραμμα θα γινόταν με παραλλαγές, χωρίς όμως να αλλάξει ιδιαίτερα καθώς πολλά σημεία θα άνοιγαν μέχρι να φτάσουμε εκεί, καλώς εχόντων των πραγμάτων πάντα. Είπαμε, έτσι είναι η Ινδία, πρέπει να προσαρμόζεσαι.. και όταν μιλάμε για τα Ιμαλάια πρέπει να υπάρχει πάντα plan b και plan c.

Συνεχιζεται....

 

[maik900]

Ταξιδιωτικό - Himalayan Moto tour 2024 - 3 Ελληνίδες στην Ινδία, μέρος 1ο



07/08/2024

Ξεκινήσαμε πριν τις 9:00 από το Leh με κατεύθυνση το Lamaryuru περνώντας από το πάσο Fotu La (4.100m). Η διαδρομή είχε κάποια ενδιαφέροντα φαράγγια δίπλα στο ποτάμι, γενικά το τοπίο ήταν άγριο. Οι δρόμοι σε γενικές γραμμές πολύ καλοί, με εξαιρετικό οδόστρωμα αλλά σχετικά στενοί, πράγμα φυσιολογικό αν σκεφτεί κανείς πόσο απομονωμένα είναι τα μέρη αυτά. Το κομμάτι αυτό είναι μέρος του αυτοκινητοδρόμου Srinagar – Leh στην οροσειρά Zanskar και είναι έντονα στρατικοποιημένο. Το σοκ της ημέρας ήταν το άνοιγμα της πόρτας μιας κοινόχρηστης dry toilet (όποιος έχει δει την ταινία Slumdog millionaire θα καταλάβει τι εννοώ) και το ακαριαίο κλείσιμο που συνοδεύτηκε με άτακτη φυγή (wtf!), μια εικόνα που με στιγμάτισε και δεν έχω ξεπεράσει ακόμη.

Νωρίς το απόγευμα, μετά από ένα αρκετά ανηφορικό off road κομμάτι φτάσαμε στο κατάλυμά μας στο Dah, το οποίο ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Το Aryan valley camp είναι ένα κατάλυμα τύπου glamping, αρκετά καθαρό και άνετο, με καλό φαγητό και ευχάριστο vibe από τους ταξιδευτές που σταματούν για τη διανυκτέρευσή τους εκεί. Recommended.

08/08/2024

Ο ύπνος στη σκηνή ήταν υπέροχος. Το βράδυ είχαμε πέσει από τις 22:30, οπότε το ξύπνημα ήταν πολύ πρωινό. Οι ήχοι έξω.. τζιτζίκια και η ροή του Ινδού ποταμού κάπου στο βάθος. Στο πρωινό πιάσαμε κουβέντα με μια Αγγλίδα μοτοσυκλετίστρια, η οποία με το που έφτασε στο Leh είχε σοβαρά συμπτώματα της νόσου του υψομέτρου και χρειάστηκε να νοσηλευτεί στο τοπικό νοσοκομείο με οξυγόνο, ενέσεις και ορό. Το ίδιο ακριβώς έπαθε και μια Ιταλίδα που μας είπε την ιστορία της το προηγούμενο βράδυ, γεγονός ακόμη πιο παράδοξο, αφού η συγκεκριμένη ασχολούνταν με την ορειβασία και τα 3.500m ήταν κάτι γνώριμο για αυτήν. Αποχαιρετήσαμε το γκρουπ από την Ολλανδία που είχε διανυκτερεύσει μαζί μας και ξεκινήσαμε τη μέρα μας λίγο μετά τις 8:00. Μετά από μια σύντομη στάση σε μια πολύ instagram-ική γέφυρα για φωτογραφίες, σταματήσαμε στο Hamboting la, ένα σχετικά υψηλό πάσο στα 4.024m.

Διαδρομή υπέροχη, τα βουνά επιβλητικά. Η στάση μας για φαγητό ήταν στο café-de-Riversi, όπου απολαύσαμε μακαρονάδα με μανιτάρια, σκόρδο και κοτόπουλο, παναρισμένο με έναν ιδιαίτερο τρόπο, αλλά πολύ νόστιμο. Περάσαμε στην ουσία έξω από το Kargil και συνεχίσαμε με αρκετά off road κομμάτια, με αποκορύφωμα μια διέλευση μέσα σε νερό η οποία, αν και ήταν μικρού πλάτους, θα μπορούσα να πω ότι ήταν αρκετά challenging γιατί είχε πολλή ορμή. Οι πολύ υψηλές θερμοκρασίες έχουν λιώσει μεγάλο μέρος των πάγων και συχνά οι δρόμοι κλείνουν ή απαιτούν διέλευση μέσα σε νερό που κατεβαίνει από την πλαγιά και περνάει πάνω από το δρόμο.

Μπορώ να πω ότι για πρώτη φορά πήγε καλά.. Η συνέχεια περιλάμβανε ένα τελευταίο κομμάτι πρόσφατα ασφαλτοστρωμένου δρόμου, όπου μπορέσαμε να ανοίξουμε το γκάζι μέχρι τα 70-80χλμ/ώρα, ταχύτητα η οποία κάτω από αυτές τις συνθήκες μοιάζει ιλιγγιώδης. Από τα highlight της ημέρας ήταν η φανταστική θέα των βουνών Kun και Nun, και τα δύο ύψους πάνω από τα 7.000m, με τους εντυπωσιακούς παγετώνες και τις λευκές τους κορυφές. Πραγματικά breathtaking, οι στάσεις για φωτογραφίες επιβάλλονταν.

Η αποψινή διανυκτέρευση είναι πριν το Rangdum σε ένα κατάλυμα που οι περισσότεροι φίλοι μου δεν θα έμεναν ούτε δεμένοι, αλλά εμείς είμαστε αποφασισμένες να ζήσουμε όλο το πακέτο και δεν μας χαλάει τίποτα (εκτός από την τουαλέτα της προηγούμενης ημέρας, την οποία θα χρειαστεί να πάω σε ψυχολόγο για να ξεπεράσω). Και ναι, απόψε έκανα μπάνιο με ζεστό νερό που μου το έφεραν σε κουβά και με το μικρό κουβαδάκι ξέβγαλα τα μαλλιά μου εις διπλούν, σαμπουάν και conditioner… μεγάλη επιτυχία!

09/08/2024

Ξυπνήσαμε στο όχι και τόσο άνετο κατάλυμά μας χωρίς βιασύνη. Σήμερα η μέρα είχε λίγα χιλιόμετρα και θα ξεκινούσε σχετικά αργά για να γίνει και μια αλλαγή στα αλυσιδογράναζα της Κατερίνας (τώρα, γιατί δεν έγινε αυτό πριν ξεκινήσουμε είναι άλλη κουβέντα). Η αλλαγή έγινε αλλά το μηχανάκι δυστυχώς δεν έπαιρνε μπροστά... στην αρχή νομίζαμε ότι έμεινε από μπαταρία αλλά τελικά, αφού έγινε αλλαγή στο μπουζί χωρίς επιτυχία, αποδείχτηκε ότι είχε πρόβλημα η αντλία βενζίνης. Ο πλοηγός μας είναι και μηχανικός, αυτή η καθυστέρηση όμως μας δημιουργεί εκνευρισμό και μας αναγκάζει να ξεκινήσουμε, μετά τις 10:30. Στέλνω τα παράπονά μου στον διοργανωτή της εκδρομής μαζί με αυτά για την επιλογή του καταλύματος.

Ο Gurmat είναι γάτα επιχειρηματίας (μου τα δικαιολογεί όπως θα περίμενα), παρόλα αυτά θέλουμε να θίξουμε να θέματα αυτά για να προσδιορίσουμε τις προσδοκίες μας και να αποφύγουμε στο μέλλον παρόμοιες καταστάσεις. Σήμερα θα κατευθυνθούμε προς το Padum, την «πρωτεύουσα» του Zanskar, ο δρόμος είναι καλός και βγαίνουν τα χιλιόμετρα εύκολα. Στην πολυπληθή και πυκνοκατοικημένη Ινδία, η περιοχή αυτή είναι κάτι πρωτόγνωρο… έχει ελάχιστη κίνηση και μεγάλες αποστάσεις χωρίς καθόλου πολιτισμό. Το highlight της διαδρομής μας είναι ένα πάσο 4.400 μέτρων, κοντά στην κορυφή του οποίου μπορείς να δεις τον παγετώνα Drang Drung (στην αρχή νόμιζα ότι με δούλευε ο πλοηγός μας, τι όνομα είναι αυτό), ο οποίος είναι φοβερά εντυπωσιακός αν και μικρότερος από ό,τι συνήθως, λόγω υψηλών θερμοκρασιών.

Φεύγοντας από εκεί και ευτυχώς χωρίς κάποια ανησυχητική ενόχληση λόγω υψομέτρου (έχουμε εγκλιματιστεί αρκετά καλά, από βραδύς είχαμε κάποιους πονοκεφάλους και αλλαγή στην αναπνοή, αλλά το πρωί είχαν στρώσει όλα), αρχίζουμε να κατηφορίζουμε προς το Padum, όπου τα τελευταία 20 χιλιόμετρα είναι αρκετά απαιτητικά, με αρκετό χώμα, πέτρες, χαλασμένη άσφαλτο και διέλευση νερού σε αρκετά σημεία.

Μετά από στάση στην πόλη για φαγητό – καφέ – παγωτό, κάποιες προμήθειες φαρμακείου και 2 μπουκάλια ρούμι Old Monk (φάρμακο και αυτά) που θα ταξιδέψουν κλειστά στην Ελλάδα, αναχωρούμε για το κατάλυμά μας νωρίς το απόγευμα. Απόψε θα διανυκτερεύσουμε σε σκηνές πάλι, οι οποίες είναι πραγματικά καταπληκτικές, μεγάλες, καθαρές, με υπέρδιπλο κρεβάτι και ζεστό νερό. Από το «μπαλκόνι» τους μπροστά βλέπεις όλη την κοιλάδα ανάμεσα στα βουνά, με την ανατολή του ήλιου να ρίχνει τις ακτίνες της και να τη φωτίζει σιγά σιγά. Νομίζω θα μπορούσα να μείνω και άλλο εδώ, είναι μαγικά.

Σε αντίθεση με την ηρεμία του μέρους αυτού, από το μεσημέρι μου έχει δημιουργηθεί άγχος για την συνέχεια του ταξιδιού μας, γιατί μετά από μηνύματα που ανταλλάξαμε με τον Gurmat, η συνέχειά του είναι ακόμη ακαθόριστη. Μαθαίνουμε ότι ο δρόμος προς Sirsir La είναι από χθες ανοιχτός για κάποιες ώρες της ημέρας (η διαδρομή αυτή ήταν κανονικά να γίνει τη 2η μέρα, αλλά τώρα είναι πολύ αργά για πισωγυρίσματα) και το δεύτερο σημείο προς Jispa που είχε επίσης πρόβλημα και στο οποίο κατευθυνόμαστε, είναι ακόμη επισήμως κλειστό.

Από την άλλη, σημερινές πληροφορίες διερχόμενων από την αντίθετη κατεύθυνση λένε ότι το προβληματικό σημείο είναι διελεύσιμο αλλά με δυσκολίες και water crossing όπου το νερό φτάνει μέχρι πάνω από το γόνατο. Αν μπορέσουμε να περάσουμε το σημείο αυτό, η εκδρομή μας μπορεί να συνεχιστεί πολύ κοντά στον αρχικό της σχεδιασμό, να περάσουμε από το Shinkula top και το Gonbo Rangjon και να συνεχίσουμε και στα υπόλοιπα high passes, όπως είχαμε αρχικά σκεφτεί.

Ο διοργανωτής μας είναι λίγο αποθαρρυντικός, μας αλλάζει συνεχώς το πρόγραμμα με εναλλακτικές διαδρομές που μας γυρνούν στο Leh νωρίτερα, τις οποίες προσπαθώ να απορρίψω και να του εξηγήσω ότι δεν θέλουμε να χάσουμε αυτό το κομμάτι του tour. Η δυσκολία εδώ είναι ότι για μια ακόμη φορά δεν έχουμε εικόνα για το τι μας περιμένει και δεν γνωρίζω επίσης τα πραγματικά κίνητρα του Gurmat να μας αλλάξει το πρόγραμμα, αν το κάνει δηλαδή από βάσιμη ανησυχία για την κατάσταση του δρόμου ή για να εξοικονομήσει χρήματα γυρνώντας μας νωρίτερα στο Leh.

Το συζητάμε και με τον πλοηγό μας και αποφασίζουμε να πάμε το πρωί στο Purne, το οποίο αν και κοντά έχει πολλά off road χιλιόμετρα, ώστε να μάθουμε από εκεί νέες πληροφορίες για την συνέχεια. Από το Purne κανονικά θα κάναμε πεζοπορία 12 χιλιομέτρων προς το Puktal monastery, το οποίο απαιτεί περίπου 5 ώρες περπάτημα. Λαμβάνοντας υπόψιν και το υψόμετρο των Ιμαλαίων, δεν είμαστε πολύ θετικές να το κάνουμε. Από τις συζητήσεις, επίσης, με τις συνταξιδιώτισσές μου έχω διαπιστώσει δισταγμούς όσον αφορά την off road οδήγηση που μας περιμένει.

Σαφώς υπάρχει και από την πλευρά μου ο φόβος ενός τραυματισμού αλλά, από την άλλη, είναι τόσο συγκεκριμένος ο λόγος που ήρθαμε εδώ και νιώθω ότι το ξενέρωμά μου θα είναι μεγαλύτερο από τον φόβο μου αν δεν προχωρήσουμε παρακάτω. Εμπειρία ιδιαίτερη σε οδήγηση εκτός δρόμου δεν υπάρχει, ελάχιστη θα έλεγα… τα μηχανάκια όμως είναι τόσο ευκολοδήγητα, έχουμε πλοηγό και όχημα συνοδείας που μπορεί να βοηθήσει με πολλούς τρόπους αν χρειαστεί και σε καμία περίπτωση δεν θέλω να χάσω αυτή τη μοναδική ευκαιρία να δω όσα ήρθα για να δω. Από την άλλη, είμαστε τρεις, θα αποφασίσουμε δημοκρατικά. Αυτός λοιπόν είναι και ο λόγος που δεν μπορούσε να με πάρει ο ύπνος χθες και ξύπνησα σήμερα από τις 5:30 και γράφω όλα αυτά.

(Η συνέχεια σε επόμενα μέρη!)

Πηγη www.bikeit.gr

 

[Don Quixote]

Χίλια μπράβο στις κοπέλες!
Είναι πολύ ευχάριστο και ελπιδοφόρο ότι ο μοτοσυκλετισμός διαδίδεται ανάμεσα στο γυναικείο πληθυσμό και μάλιστα με πολύ ωραίο πνεύμα.

 

[esel]

Μπραβο στις κυρίες

Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[maik900]

Ταξιδιωτικό - Himalayan Moto tour 2024 - 3 Ελληνίδες στην Ινδία, μέρος 2ο​

Η ταξιδιωτική περιπέτεια της Νεκταρίας, της Κατερίνας και της Πολυτίμης συνεχίζεται, με την περιγραφή άλλων τριών ημερών από το μεγάλο ταξιδιωτικό στην Ινδία - Κρύο, νεύρα, χώμα και άσφαλτος αλλά και νέα ορόσημα.
Κείμενο: Νεκταρία Ευστρατίου
10/08/2024
Ξεκινήσαμε τελικά στις 8:40 με κατεύθυνση προς Purne, με κάποιες συγκεχυμένες πληροφορίες για την κατάσταση του δρόμου και τη δυνατότητα διέλευσής του. Ο πλοηγός μας είπε ότι θα προχωρήσουμε κανονικά, ευελπιστώντας να μάθουμε τι γίνεται από κάποιον διερχόμενο από την αντίθετη κατεύθυνση. Η σημερινή μέρα τα είχε όλα… καλό ασφαλτοστρωμένο δρόμο, πολύ χώμα, άμμο, άπειρες πέτρες, πολλά νερά που έπρεπε να διασχίσουμε και σκόνη, πολλή σκόνη! Φτάσαμε στο Purne αρκετά νωρίς, κατά τις 12:00. Το μέρος είναι μικρό, δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις εκεί, οπότε είχε έρθει η ώρα των αποφάσεων. Καθίσαμε στο κατάλυμα που κανονικά θα μας φιλοξενούσε απόψε (Dolma camps and cottages), το οποίο ήταν ωραίο παρεμπιπτόντως, φάγαμε μια υπέροχη ομελέτα και ήπιαμε Θιβετανικό τσάι, ροζ απόχρωσης με βούτυρο και αλάτι.

Ξεκάθαρες πληροφορίες για το δρόμο δεν υπήρχαν και τα σενάρια ήταν τα εξής: θα φτάναμε στο Ιερό βουνό Gonbo Gangjon για διανυκτέρευση και είτε θα προχωρούσαμε την επόμενη μέρα προς το Jispa μέσω του γνωστού Shinkula pass, η κορυφή του οποίου χωρίζει το Ladakh με το Chimahal Pradesh, είτε θα έπρεπε να γυρίσουμε πίσω στο Padum από όπου ξεκινήσαμε και να βρούμε εναλλακτική διαδρομή. Γεγονός που μας ξενερώνει όλες μας, γιατί πρώτον δεν έχει ενδιαφέρον να πάρουμε πάλι τον ίδιο δρόμο και δεύτερον είναι απαιτητική διαδρομή που δεν θα θέλαμε να ξανακάνουμε.

Στο δρόμο για το Gonbo Gangjon άρχισε να μαυρίζει ο ουρανός και 10 χλμ πριν φτάσουμε έπρεπε να αφήσουμε τα διαβατήριά μας στο check point της αστυνομίας, κρατώντας τα στην ουσία ως ενέχυρο μέχρι τις 12 το βράδυ, ώστε να είναι σίγουροι ότι δεν θα επιχειρήσουμε να συνεχίσουμε παραπέρα. Προφανώς είναι πολλοί οι τουρίστες που παρακούν τις οδηγίες της αστυνομίας και μπαίνουν σε δρόμους που για διάφορους λόγους μπορεί να είναι κλειστοί.

Φοράμε αδιάβροχα και μετά από κάποια λεπτά έχουμε φτάσει στο Holy mountain. Η κατάσταση έχει πλέον ως εξής: ο πλοηγός μας θα γυρίσει στις 5:00 το πρωί πίσω στη μπάρα όπου μας κράτησε η αστυνομία τα διαβατήρια και θα επιστρέψει στο camp, ώστε να ξεκινήσουμε την πορεία μας προς Shinkula top νωρίς, με το άνοιγμα του δρόμου και όχι μετά τις 6:00 το πρωί. Ο λόγος είναι ότι αφενός δεν θα τον κρατήσουν ανοιχτό όλη τη μέρα και αφετέρου, η στάθμη του νερού θα είναι χαμηλότερη. Τις πρωινές ώρες, το νερό είναι λιγότερο και ελπίζουμε ότι όλα θα πάνε καλά. Το σίγουρο είναι ότι θα βάλουμε ζεστά ρούχα, αδιάβροχο παντελόνι και κάλτσες και γενικά θα προσπαθήσουμε να είμαστε όσο πιο προετοιμασμένες για αυτό που έρχεται.

Είναι πραγματικά απίστευτος ο καιρός στα Ιμαλάια… το πρωί κυριολεκτικά σκάγαμε από τη ζέστη, τρομερή δυσφορία, και αυτήν τη στιγμή είμαι μέσα σε μια σκηνή με μια κουβέρτα από κάτω μου και 5 κουβέρτες και παπλώματα να με σκεπάζουν από πάνω, καταπλακωμένη από καμιά 20αριά κιλά κουβέρτες δηλαδή, να μην μπορώ να αλλάξω πλευρό. Έχει αρκετό αέρα, έχω φορέσει fleece, σκουφιά και γάντια, ό,τι υπάρχει γενικώς. Φταίει βέβαια και η βροχή των προηγούμενων ωρών όπως και το γεγονός ότι είμαστε απόψε στα 4.350 μέτρα. Κλείνοντας για απόψε, οφείλω να αναφερθώ και στο κατάλυμα, το οποίο είναι σκηνή για μία ακόμη φορά. Και το χθεσινό σκηνή ήταν, αλλά καμία σχέση… από το glamping πήγαμε στη διαβίωση καταδρομέα (εντάξει, υπερβάλλω αλλά πρέπει να γίνω λίγο dramatic αυτή τη φορά).

Φυσικά χωρίς δίκτυο τηλεφωνίας, wifi, ρεύμα, ζεστό νερό. Το μπάνιο έχει βότσαλα κάτω, τα οποία έχουν χορταριάσει κιόλας, μια λεκάνη δυτικού τύπου και παραδίπλα μια βρύση χωρίς νιπτήρα για να κάνεις τα υπόλοιπα εκεί με δροσερό νεράκι, Ιμαλαϊων. Η αλήθεια είναι ότι το σκηνικό όλο έχει φέρει πολύ γέλιο και όπως συνηθίζω να λέω… έχω μείνει σε πολλά ξενοδοχεία για τα οποία δεν θυμάμαι τίποτα, αυτό τουλάχιστον δεν ξεχνιέται. Άλλωστε είναι στο καλύτερο σημείο, ακριβώς μπροστά στο Gonbo Gangjon και το βουνό είναι απλά ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ.

Συνεχιζεται....

 

[maik900]

Ταξιδιωτικό - Himalayan Moto tour 2024 - 3 Ελληνίδες στην Ινδία, μέρος 2ο



11/08/2024
Το πρωί πριν ακόμη ξημερώσει ακούω τη μηχανή του Razu του πλοηγού μας να παίρνει μπρος, πηγαίνει για τα διαβατήρια υποθέτω. Με εξαίρεση το Leh, σε όλη την περιοχή δεν υπάρχει κυριολεκτικά τίποτα να κάνεις το βράδυ, οπότε όλες αυτές τις ημέρες κοιμόμαστε πολύ νωρίς, πράγμα που είναι καλό γιατί δεν δυσκολεύομαι καθόλου με τα πρωινά ξυπνήματα. Σηκωνόμαστε για ένα γρήγορο τσάι και στις 6:00 είμαστε στις μηχανές, βάσει προγράμματος. Έχει ήδη ξημερώσει, έχει κρύο κάπου στους 12 βαθμούς και ξεκινάμε με καλή άσφαλτο, ο οποία φαίνεται να έχει στρωθεί πριν από καμιά εβδομάδα. Γίνεται φοβερή δουλειά από τον BRO (border road organisation), ίσως σε μερικά χρόνια δεν θα υπάρχει καθόλου off road κομμάτι στην περιοχή.. και αυτό μάλλον δεν είναι καλό, γιατί θα χαθεί ένας σημαντικός παράγοντας που κάνει adventurous τα μοτοσυκλετιστικά ταξίδια εδώ.

Ακόμη βέβαια και σε αυτούς τους ολοκαίνουριους δρόμους, η συντήρησή τους ξεκινά πριν καλά ολοκληρωθεί η κατασκευή τους. Κατολισθήσεις, τσαλακωμένες μπαριέρες, η φύση εδώ δεν αστειεύεται. Οι εναλλαγές με το χώμα ξεκινούν κλασικά και σε ένα σημείο καλούμαστε να περάσουμε νερό που συνοδεύεται από κλίσεις και μεγάλες πέτρες που δυστυχώς κινούνται. Σε τέτοια σημεία ο πλοηγός μας κατεβαίνει από τη μηχανή, ώστε να βοηθήσει εάν χρειαστεί.

Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω είναι το Shinkula top στα 5.100 μέτρα σχεδόν, ο καιρός έχει ανοίξει στην κορυφή και σταματούμε για φωτογραφίες και να απολαύσουμε την θέα. Από εκεί ξεκινά η κάθοδος στο ίδιο μοτίβο, μέχρι το σημείο που περιμέναμε με ανυπομονησία και ήταν και ο λόγος που βγήκαμε στο δρόμο από το ξημέρωμα. Αν και πολύ νωρίς, πολλά οχήματα είχαν ήδη φτάσει στο σημείο, όλα 4Χ4 και εμείς με τις μηχανές.

Μια πράσινη γέφυρα, διόλου ελαφράς κατασκευής, είναι σπασμένη στο πλάι… μπροστά μας αρκετά μέτρα «δρόμου» καλύπτονται από νερό που κατεβαίνει από την πλαγιά του βουνού. Ένα μεγάλο ερπυστριοφόρο μηχάνημα είναι στην κορυφή της ανηφόρας (γιατί το κομμάτι που έχει πρόβλημα είναι ανηφορικό και μετά κατηφορικό) και ανά διαστήματα προσπαθεί να στρώσει τις τεράστιες πέτρες που μετακινούνται με την διέλευση των οχημάτων. Τα τζιπ κοπανιούνται άσχημα και κάποια από αυτά κολλούν στις πέτρες, οπότε εκεί αναλαμβάνει το ερπυστριοφόρο να τα τραβήξει με το συρματόσχοινο. Βλέποντας την κατάσταση, η αγωνία μας ανεβαίνει και αρκετή ώρα μετά έρχεται η σειρά μας να περάσουμε.

Η ανηφόρα είναι πιο εύκολη, πηγαίνει καλά, αλλά στην κατηφόρα οι ρόδες σφηνώνουν στις τεράστιες πέτρες και η μηχανή δεν κουνιέται με τίποτα. Εκεί έχουμε βοήθεια, άνθρωποι δίπλα μας σπρώχνουν τις μηχανές, με προσοχή βέβαια ώστε να αποφύγουμε την πτώση. Εννοείται ότι οι μπότες μας είναι μέσα στο νερό όλη αυτήν την ώρα, είναι βέβαια το τελευταίο που μας απασχολεί… σκέφτομαι ότι οι αδιάβροχες κάλτσες τα έβγαλαν τα λεφτά τους, ήταν καλή επένδυση τελικά. Το τέλος του υδάτινου περάσματος μας βρίσκει ανακουφισμένες και με μια μικρή χαρά ότι όλα πήγαν καλά. Από εκεί η διαδρομή μας συνεχίζεται χωρίς άλλες εκπλήξεις προς Jispa όπου θα διανυκτερεύσουμε, με μια στάση στο Darcha για πρωινό και χαλάρωση.

Είμαστε ήδη στον Leh – Manali highway, ένα σημαντικό έργο για την περιοχή, το οποίο παρακάτω έχει ένα τούνελ 9 χιλιομέτρων για το οποίο είναι πολύ περήφανοι οι Ινδοί. Όταν βέβαια λένε highway, εννοούνε καλό ασφαλτοστρωμένο δρόμο μιας λωρίδας σε κάθε ρεύμα. Στη στάση μας ο πλοηγός μας δέχεται τηλεφώνημα από την αστυνομία που θέλει να σιγουρευτεί ότι περάσαμε και ότι όλα είναι καλά. Στο Jispa φτάνουμε νωρίς, κατά τις 11:00 το πρωί και έχουμε όλη την μέρα για τουρισμό. Ήταν αρκετά έντονη η πρωινή μας περιπέτεια, οπότε δεν μας πειράζει ιδιαίτερα.

Ονειρεύομαι ένα καυτό μπάνιο, το οποίο αποδεικνύεται τελικά ότι θα είναι για μια ακόμη φορά κρύο (πολλά νεύρα!). Η υπόλοιπη μέρα κυλά με φαγητό, ξεκούραση, βόλτα στο Jispa, το οποίο είναι γεμάτο ξενώνες και camps και αρκετό γέλιο και συζητήσεις με τον οδηγό μας. Κοιμόμαστε για μία ακόμη φορά νωρίς, κατά τις 22:00 (Padma lodge Jispa ο ξενώνας μας)… το επόμενο πρωί έχουμε εκκίνηση στις 8:00 και κάτι παραπάνω από 200 χιλιόμετρα μπροστά μας που θα χρειαστούν αρκετές ώρες για να βγουν. Επίσης, τρία ψηλά πάσα για τα οποία ανυπομονώ.

12/08/2024

Η μέρα ξεκίνησε στις 8:00 με λίγη βροχή και την ελπίδα να σταματήσει οδεύοντας προς τη λίμνη Tso Kar, η οποία είναι ο σημερινός μας προορισμός. Έχουμε δύο πληροφορίες για σήμερα, πρώτον ότι τα σημερινά χιλιόμετρα που θα διανύσουμε είναι 220 (ακούγονται λίγα, αλλά για τα δεδομένα της Ινδίας δεν είναι) και δεύτερον ότι ο δρόμος θα είναι σχεδόν όλος ασφαλτοστρωμένος. Το πρώτο αποδείχτηκε ακριβές, το δεύτερο καμία σχέση… και η αλήθεια είναι έχουμε σχεδόν συνηθίσει να περιμένουμε το απροσδόκητο.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει 3 ψηλά περάσματα, το Baralacha (4.850m), το Nakeela (4.740m) και το Lachalung (5.060m). Για το ανέβασμα στο Nakeela περνάμε από τα Gata Loops, μια επική διαδρομή 23 πετάλων που σε ανεβάζουν απότομα 400-500 μέτρα, με απίστευτη θέα και αρκετή περιπέτεια λόγω κίνησης. Γενικά, για μία ακόμη φορά άλλο περιμέναμε και άλλο ήρθε, η διαδρομή είχε πολύ χώμα και τα χιλιόμετρα έβγαιναν αργά.

Μετά το τελευταίο πάσο, το σκηνικό έγινε άκρως απόκοσμο, με κάθετα βράχια που δημιουργούσαν φαράγγι ανάμεσα, πολύ χώμα και σκόνη από τα ατελείωτα οχήματα του στρατού που έρχονταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Σχεδόν σε όλη τη διαδρομή δεν υπήρχε καθόλου πολιτισμός, πέρα από τις εγκαταστάσεις του στρατού και τα camps των συνεργείων κατασκευής των δρόμων.

Είναι πραγματικά σοκαριστικό πώς τόσοι άνθρωποι διαμένουν στην μέση του πουθενά, πολλές φορές ολόκληρες οικογένειες με μικρά παιδιά, σε δύσκολες συνθήκες, μέσα σε τέντες και εργάζονται όλη μέρα στα οδικά έργα κουβαλώντας πέτρες. Για κάποιο λόγο σήμερα, ο στρατός μεταφέρει δεκάδες οχήματα και μας αναγκάζει να κινηθούμε σε ελάχιστο χώρο στην άκρη του γκρεμού, ώστε να μπορέσουν να περάσουν όλα αυτά τα φορτηγά. Σε αυτό προστίθεται και η απίστευτη σκόνη που σηκώνουν, καθώς και το μαύρο καυσαέριο από τις εξατμίσεις τους. Καθόλου ευχάριστο όλο αυτό, αλλά η θέα της διαδρομής αποζημιώνει.

Μπαίνουμε σε ένα τελευταίο κομμάτι πριν φτάσουμε στην Tso Kar, όπου είναι κάτι μεταξύ Καππαδοκίας και Αριζόνα, με εντυπωσιακά βράχια και σχηματισμούς. Στη λίμνη Tso Kar έχει έναν οικισμό με κάποιους ξενώνες, ο δικός μας λέγεται Druk resort Tsokar, ο οποίος είναι εντελώς basic, κοιμόμαστε σχεδόν στο πάτωμα, αλλά την ώρα που φτάνουμε υπάρχει ζεστό νερό από τον ηλιακό και αυτό μου αρκεί. Αφήνουμε τις μοτοσυκλέτες και μετά από καμιά ώρα μπαίνουμε όλοι μαζί στο αυτοκίνητο για να πάμε 2-3 χιλιόμετρα παρακάτω για να δούμε τη λίμνη. Η Tso Kar είναι μια αλμυρή λίμνη, με αργιλώδες έδαφος, η οποία αυτή τη στιγμή δεν έχει πάρα πολύ νερό αλλά είναι αρκετά φωτογενής και αξίζει την επίσκεψη.

Μαζί μας έχουμε πάρει και μια νεαρή κοπέλα που δουλεύει στον ξενώνα, η οποία μας ζητάει να την αφήσουμε σε ένα σημείο στη μέση του πουθενά και να την πάρουμε από εκεί στον γυρισμό. Προς μεγάλη μας έκπληξη μαθαίνουμε ότι το σημείο αυτό είναι το μόνο μέρος σε όλη την περιοχή που πιάνει σήμα μια συγκεκριμένη εταιρία τηλεφωνίας. Κυριολεκτικά στη μέση της ερήμου, η κοπέλα θα καθόταν στην άκρη του δρόμου για να μιλήσει με βιντεοκλήση στον άντρα της που ήταν στον στρατό… πραγματικά φοβερό. Γυρνάμε στον ξενώνα μας και μετά το δείπνο πέφτουμε ξερές για ύπνο, ο οποίος ήταν αρκετά καλός για τα 4.560m στα οποία βρισκόμαστε απόψε.



(Συνεχίζεται...)

Πηγη www.bikeit.gr

 

[maik900]

Ταξιδιωτικό - Himalayan Moto tour 2024 - 3 Ελληνίδες στην Ινδία, μέρος 3ο​

Η περιπέτεια των τριών Ελληνίδων στην Ινδία συνεχίζεται - Πως είναι να κάνεις 15Αύγουστο, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα σου; Ακολουθούν οι λέξεις της Νεκταρίας.

Κείμενο: Νεκταρία Ευστρατίου

13/08/2024
Η διαδρομή σήμερα δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κινούμαστε σταθερά πάνω από τα 4.000 μέτρα αλλά το μεγαλύτερο μέρος της είναι ευθύς και στενός ασφαλτοστρωμένος δρόμος. Ο λόγος που έχουμε έρθει εδώ είναι να κάνουμε 2 διανυκτερεύσεις στο Hanle, μέρος αδιάφορο, το οποίο όμως θα είναι η βάση μας για να ανέβουμε το υψηλότερο πάσο του κόσμου Umling la στα 5.800 μέτρα. Είναι ένας από τους στόχους του ταξιδιού μας, ένα τικ στην bucket list μας, ένα «been there, done that».

Το υψόμετρο είναι όντως ακραίο, αν αναλογιστεί κανείς ότι είναι μεγαλύτερο από το base camp του Everest και ο πλοηγός μας, μας συστήνει να ντυθούμε καλά, να έχουμε τα αδιάβροχα έτοιμα και να είμαστε προετοιμασμένες όσο καλύτερα μπορούμε για τα 140 χλμ πάνω και κάτω. Αν αισθανθούμε καλά στην κορυφή του πάσου θα μείνουμε λίγη ώρα για φωτογραφίες, αλλιώς συνοπτικά πρέπει να αρχίσουμε την κάθοδο. Τον ρωτώ επίσης και επιβεβαιώνω ότι θα έχουμε οξυγόνο μαζί μας.

Όλα αυτά αύριο βέβαια, σήμερα η πορεία μας είναι προς το Hanle με μία στάση για καφέ και μια ακόμη στη Nyoma για φαγητό. Στο μικρό χωριό που πίνουμε τον καφέ μας, δοκιμάζουμε να παίξουμε όλοι μαζί παρέα ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που πρώτη φορά βλέπουμε. Θυμίζει λίγο μπιλιάρδο, ο κάθε παίκτης κάθεται σε μια από τις πλευρές ενός τετραγώνου και χτυπάει με τα δάχτυλα πούλια ντάμας, προσπαθώντας να τα βάλει στις τρύπες στις γωνίες.

Η δραστηριότητα φέρνει αρκετό γέλιο, αρκετό όμως γέλιο και κλάμα φέρνουν και οι εγκαταστάσεις της «τουαλέτας» πριν φύγουμε, που για μια ακόμη φορά είναι ένα ισχυρό σοκ για το οποίο δεν θα επεκταθώ, αφού για τη συγκεκριμένη εμπειρία συμφωνήσαμε ότι «what happens in India, stays in India». Στη Nyoma το μοναδικό βενζινάδικο είναι κλειστό και ο μόνος τρόπος να προμηθευτούμε καύσιμα είναι η μαύρη αγορά στο €1,50 περίπου το λίτρο, πράγμα που γίνεται συχνά απ΄ό,τι κατάλαβα.

Στο Hanle φτάνουμε νωρίς το απόγευμα, το κατάλυμά μας λέγεται Royal Rabo και είναι από τα καλύτερα που έχουμε μείνει ως τώρα. Σχετικά καινούριο, ευρύχωρο, καθαρό με ρεύμα από τις 19:00 έως τις 23:00, διάστημα κατά το οποίο αν περιμένεις αρκετά με ανοιχτή τη βρύση έχεις και ζεστό νερό. Μοναδικό πρόβλημα, η παντελής έλλειψη δικτύου τηλεφωνίας και wifi που μας δημιουργεί εκνευρισμό γιατί οι πληροφορίες που είχαμε πριν φτάσουμε ήταν ότι θα είχαμε internet.

Προσωπικά, αυτό δεν είναι κάτι που με ενοχλεί ιδιαίτερα, λίγο βέβαια περισσότερο αυτή τη φορά γιατί είναι τα γενέθλιά μου σήμερα και κάποιοι άνθρωποι θα με ψάχνουν. Από την άλλη, δεν έχω παράπονο… από το πρωί οι φίλοι μου εδώ φρόντισαν να μου στολίσουν το μηχανάκι με μπαλόνια και το βράδυ μετά το δείπνο είχα και τούρτα έκπληξη με αφιέρωση γραμμένη από πάνω customized. So… happy 43 years… εδώ πάνω, στα Ιμαλάια.

14/08/2024
Σήμερα η μέρα προοιωνιζόταν και αποδείχτηκε τελικά epic… 70 χλμ μας χώριζαν από το υψηλότερο πάσο του κόσμου και από νωρίς φαινόταν ο ενθουσιασμός μας. Ξεκινήσαμε κατά τις 9 από το Hanle με τα 30 πρώτα χιλιόμετρα αμιγώς off road, μια διαδρομή ιδιαίτερα ευχάριστη διασχίζοντας τεράστιες εκτάσεις ερημικού τοπίου. Η διαδρομή ήταν περίκλειστη από βουνά, τα οποία όμως ήταν σε τεράστια απόσταση, ένα πραγματικά απόκοσμο σκηνικό. Σε πολλά σημεία μπορούσαμε να πάμε αρκετά γρήγορα, σε άλλα έπρεπε να περάσουμε μέσα από γούβες που έκαναν τη διαδρομή διασκεδαστική και έφερναν χαμόγελα μέσα στα κράνη μας.

Ο δρόμος που ακολουθούμε σήμερα δεν υπάρχει στους χάρτες της google, εργαλείο που χρησιμοποιώ κατά κόρον στην Ευρώπη και αναρωτιέμαι πόσο εύκολο θα ήταν να φτάσουμε στον προορισμό μας χωρίς πλοηγό. Ακολουθούν τα ασφάλτινα χιλιόμετρα όπου το υψόμετρο αρχίζει να ανεβαίνει πιο απότομα, νοιώθοντας πλέον τη διαφορά και στον οργανισμό μας. Σταδιακά κάνουμε κάποιες στάσεις για ξεκούραση και ήπια προσαρμογή στο μεγαλύτερο υψόμετρο… είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς η ελάχιστη δραστηριότητα καταπονεί το σώμα μας και φέρνει λαχάνιασμα.

Ακολουθεί μια σειρά από χωμάτινα πέταλα με φανταστική θέα, λίγη άσφαλτος ξανά, μια στάση για καφέ σε «μαγαζί» στη μέση του πουθενά, αρκετές πινακίδες που μας ενημερώνουν ότι είμαστε πλέον υψηλότερα από το Everest base camp και λίγα χιλιόμετρα παρακάτω έχουμε φτάσει στο περιβόητο Umling la, στο υψηλότερο μάλλον σημείο που θα φτάσουμε ποτέ στη ζωή μας. Έχει αρκετό κόσμο, βγάζουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και βίντεο, καθώς και το screenshot στο κινητό που μας επιβεβαιώνει το υψόμετρο που φτάσαμε… 5.800 μέτρα ακριβώς. Αισθανόμαστε πολύ καλά, αλλά μετά από κανένα 20λεπτο, το συνετό είναι να αρχίσουμε να κατεβαίνουμε σιγά σιγά, χαρούμενες πλέον και χαλαρές.

Στο γυρισμό κάνουμε στάση στο ίδιο μέρος που ήπιαμε τον καφέ ανεβαίνοντας, αυτή τη φορά για φαγητό (noodles και ομελέτα με ψωμί έχουν γίνει τα αγαπημένα μας πιάτα εδώ), κάνουμε τις αγκαλιές μας που δεν προλάβαμε να τις κάνουμε πάνω και δοκιμάζουμε τη μοναδική εμπειρία της dry toilet. Ακολουθεί χωμάτινο κομμάτι που καταευχαριστιόμαστε για μια ακόμη φορά και φτάνουμε πίσω στο Hanle πριν τις 16:00, όπου δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε και πάλι, οπότε ξεκουραζόμαστε, ανταλλάσσουμε φωτογραφίες, τρώμε και πέφτουμε για ύπνο πριν τις 22:00. Το σίγουρο είναι ότι τα μέρη εδώ δεν είναι για nightlife…

Συνεχιζεται....

 

[maik900]

Ταξιδιωτικό - Himalayan Moto tour 2024 - 3 Ελληνίδες στην Ινδία, μέρος 3ο









15/08/2024

15Αύγουστος σήμερα και στην Ινδία είναι επέτειος απελευθέρωσης, οπότε είναι εθνική αργία και εδώ. Η διαδρομή μας σήμερα έχει 150 χιλιόμετρα με καμιά 35αριά εξ αυτών off road… ή έτσι νομίζουμε τελοσπάντων. Ξεκινήσαμε το πρωί από το Hanle με καλή άσφαλτο ή black road όπως συνηθίζουν να λένε εδώ, πηγαίνοντας προς την κατεύθυνση από την οποία είχαμε έρθει 2 μέρες πριν. Ο πλοηγός μας προτείνει να στρίψουμε δεξιά και να μην συνεχίσουμε ευθεία όπως λένε οι χάρτες για να είναι πιο εύκολη η διαδρομή… που να ξέραμε βέβαια ότι η έμπνευση αυτή θα μας έβγαινε ξινή.

Κάποια στιγμή φτάνουμε σε ένα check point, στο οποίο για πρώτη φορά καθυστερούμε αρκετά. Κάτι συμβαίνει με τα διαβατήριά μας ή τα χαρτιά των οδηγών μας, καλούν κάποιον ανώτερο και σε λίγο έρχεται ένας χαμογελαστός κύριος, ο οποίος είναι διοικητής ή κάτι τέτοιο γιατί όλοι βαράνε προσοχή. Έρχεται προς το μέρος μου, με ρωτάει αν τραβάει η κάμερα στο κράνος μου, τον διαβεβαιώνω πως όχι, μετά ρωτάει πώς αισθάνομαι (δεν το πιάνω αρχικά), του λέω υπέροχα και ότι λατρεύω τα Ιμαλάια, μου κάνει μια ένθερμη χειραψία και συνεχίζει παρακάτω για να γνωρίσει τις υπόλοιπες. Φεύγουμε επιτέλους και εκεί αρχίζει να στραβώνει η κατάσταση.

Μπαίνουμε σε χώμα πλέον, το οποίο εναλλάσσεται με πέτρες, άμμο και γενικά γλιστράμε συνέχεια πράγμα που μας στρεσάρει αρκετά. Μετά από αρκετά χιλιόμετρα, ο πλοηγός μας καταλαβαίνει ότι πάει εντελώς λάθος, σε αντίθετη κατεύθυνση από εκεί που θα έπρεπε. Πρέπει να γυρίσουμε πίσω και το γεγονός ότι κάνουμε χωρίς λόγο καμιά 25αριά δύσκολα χιλιόμετρα, μας ρίχνει ψυχολογικά. Επιπλέον, δεν έχουμε βγάλει το κράνος το τελευταίο 3ωρο, δεν υπάρχει τίποτα γύρω μας και χρειαζόμαστε επειγόντως διάλειμμα. Δυο μέρες αργότερα, ο πλοηγός μας θα μας εξομολογηθεί ότι πηγαίνοντας προς τη λάθος κατεύθυνση οδεύαμε χωρίς να το γνωρίζουμε ολοταχώς στην Κίνα και αν συνεχίζαμε και άλλο, ήταν θέμα χρόνου να πέσει τηλέφωνο από την Κινεζική πλευρά προς την Ινδική, ζητώντας εξηγήσεις για την παρουσία μας εκεί.

Αυτός ήταν και ο λόγος που είχαμε αργήσει στο προηγούμενο check point, κανονικά δεν επιτρέπεται η διέλευση προς τα εκεί, μας είχε επιτραπεί λόγω κλειστών δρόμων και μη ύπαρξης εναλλακτικής. Παίρνοντας πληροφορίες από διερχόμενους βρίσκουμε τελικά τη σωστή πορεία, η οποία περνάει από ένα αυτοσχέδιο ανάχωμα – γέφυρα, πλάτους 3 περίπου μέτρων μέσα στη λίμνη.

Είμαστε πλέον στην άσφαλτο και μετά από λίγο συμβαίνει το ανέλπιστο. Η Πολυτίμη έχει μέρες τώρα επικοινωνήσει με ένα ζευγάρι φίλους της που ταξιδεύουν και αυτοί με μοτοσυκλέτα στην περιοχή, οι οποίοι ενώ είναι κοντά δεν είναι εύκολο να ανταμώσουν οι δρόμοι μας. Συν τοις άλλοις, δεν έχουμε καθόλου internet τις τελευταίες 2-3 μέρες. Εκεί λοιπόν που οδηγώ, έρχεται δίπλα μου μια δικάβαλη μοτοσυκλέτα, ο οδηγός της οποίας φαίνεται ότι θέλει οπωσδήποτε να μου μιλήσει και μου δίνει το χέρι του. Του το δίνω και εγώ και τον ρωτάω φωνάζοντας στα αγγλικά από ποια χώρα είναι μέχρι που μου λέει… Greece! Σταματάμε φυσικά όλοι στην άκρη του δρόμου και εκεί διαπιστώνουμε ότι είναι οι φίλοι της Πολυτίμης οι οποίοι κινούμενοι προς την αντίθετη κατεύθυνση μας κατάλαβαν και γύρισαν πίσω για να μας σταματήσουν.

Μέσα στην έρημο τελικά βρεθήκαμε, εξωπραγματικό! Παραδόξως, η συνάντηση αυτή μας ανέβασε ψυχολογικά, πράγμα που χρειαζόμασταν γιατί είχαμε αρκετό δρόμο ακόμη μπροστά μας. Το ασφάλτινο κομμάτι δεν κράτησε πολύ και βρεθήκαμε και πάλι off road, σε δρόμους που δεν μπορούσες να προσδιορίσεις που ακριβώς βρίσκονταν και πολλές φορές φαινόταν και ο πλοηγός μας να μπερδεύεται και να μας μετακινεί σε παράλληλους χωματόδρομους. Σε έναν από αυτούς με πολύ χαλίκι από κάτω, ένα τζιπ που ερχόταν από την αντίθετη πλευρά με μεγάλη ταχύτητα εκτόξευσε προς το μέρος μου μια πέτρα, την οποία είδα να έρχεται και να με πετυχαίνει στο λαιμό.

Η μεγάλη έκπληξη ήρθε λίγο μετά, όπου ο δρόμος σταματούσε στην ουσία και ο μόνος τρόπος να συνεχίσουμε ήταν με διέλευση από νερό που κατέβαινε από την πλαγιά των βουνών. Αυτή τη φορά ήταν κανονικό river-crossing, με πέτρες στον πυθμένα και βάθος μέχρι το γόνατο. Ακολούθησαν και άλλα σημεία μετά από αυτό, αλλά είχαμε γίνει μούσκεμα ήδη και δεν μας ένοιαζε ιδιαίτερα. Μόλις βγήκαμε πάλι στην άσφαλτο σταματήσαμε να πιούμε καφέ και να στεγνώσουμε.

Απόψε θα διανυκτερεύσουμε στη λίμνη Pangong, ένα από τα highlights της περιοχής, καθότι είναι η μεγαλύτερη σε υψόμετρο αλμυρή λίμνη στον κόσμο, στα 4.350 μέτρα. Ανήκει κατά 40% στην Ινδία και κατά 60% στην Κίνα και γενικά είναι πολύ τουριστικό μέρος, με αρκετά καταλύματα και ξενώνες. Σε ένα από αυτά θα μείνουμε και εμείς απόψε, το οποίο είναι πραγματικά πολύ συμπαθητικό, με ήρεμο vibe και όμορφη θέα στα βουνά και τη λίμνη.

Συνεχίζεται...

Πηγη www.bikeit.gr

 

[maik900]

Ταξιδιωτικό - Himalayan Moto tour 2024 - 3 Ελληνίδες στην Ινδία, μέρος 4ο​

H μεγάλη περιπέτεια της Νεκταρίας, της Κατερίνας και της Πολυτίμης συνεχίζεται - η λίμνη Pangong, οι μπροστινές πινακίδες και το ξακουστό Khardung La. Ακολουθεί η ανταπόκριση.

Κείμενο: Νεκταρία Ευστρατίου

16/08/2024
Το πρωί ξυπνήσαμε κλασικά πριν από τις 6:00, πήραμε το πρωινό μας και κατεβήκαμε με τα πόδια στην όχθη της λίμνης Pangong για βόλτα και φωτογραφίες. Η λίμνη ήταν ανέλπιστα καθαρή και γαλάζια, σε σημείο που μετάνιωσα που δεν κατέβηκα με το μαγιό μου, το οποίο έχω πάντα στα ταξίδια μου, ακόμη και στα Ιμαλάια. Το κολύμπι απαγορεύεται κανονικά, για λίγο βέβαια δεν θα με έπαιρνε κανείς είδηση. Λόγω της γειτνίασης με την Κίνα, η λίμνη είναι υπό στενή επιτήρηση και συχνά γίνονται περιπολίες με ταχύπλοα. Το υπόλοιπο της λίμνης θα το βλέπαμε αμφιθεατρικά, καθοδόν με τις μηχανές μας προς το Sakti που είναι και η επόμενη διανυκτέρευσή μας.

Η διαδρομή πάνω από τη λίμνη είναι πραγματικά υπέροχη και αμιγώς ασφαλτοστρωμένη, γεγονός που κάνει τη σημερινή μας μέρα πολύ ξεκούραστη οδηγικά. Έχει αρκετή κίνηση, αλλά ο δρόμος είναι καλός και τα χιλιόμετρα βγαίνουν εύκολα. Δύο είναι οι ενδιαφέρουσες στάσεις σήμερα. Η πρώτη είναι ένα πάρκο άγριας ζωής, όπου μόλις παρκάρουμε έρχεται κατά πάνω μας μια οικογένεια μαρμότες Ιμαλαίων, ένα τρομερά χαριτωμένο ζωάκι, το οποίο καλώς ή κακώς φαίνεται ότι έχει εξοικειωθεί με το ανθρώπινο είδος.

Βγάζουμε τις φωτογραφίες μας και συνεχίζουμε για την επόμενη στάση, την κορυφή του Chang la που είναι το 3ο υψηλότερο πάσο στον κόσμο (ή τουλάχιστον έτσι μας λένε, αλλού το είδα και στην 10η θέση αλλά λίγη σημασία έχει) στα 5.360 μέτρα. Από εκεί και για τα επόμενα 30 χλμ μέχρι το Sakti, η διαδρομή είναι ιδιαίτερα κατηφορική με υψομετρική διαφορά περίπου 1.500 μέτρα. Το Sakti βρίσκεται σε μια καταπράσινη κοιλάδα, περικυκλωμένη από βουνά και είναι γνωστό για το βουδιστικό μοναστήρι Taktok Gompa.

Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και αποφασίζουμε να το επισκεφτούμε με τα πόδια, αν και το περπάτημα 4 χιλιομέτρων που απαιτείται δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση σε αυτό το υψόμετρο. Γυρνάμε στον ξενώνα μας (Solpon homestay) λίγο πριν το δείπνο, μας σερβίρουν σούπα και momos (έχουμε λυσσάξει για κρέας, αλλά πάλι vegetarian τη βγάζουμε) και αποσυρόμαστε στα δωμάτιά μας για ύπνο. Αύριο ξεκινάμε νωρίς..

17/08/2024
Αναχώρηση το πρωί από το Sakti για ένα ακόμη ορεινό πέρασμα, το λεγόμενο Wari la, λίγο πιο πάνω από τα 5.300 μέτρα και στη θέση 13 της παγκόσμιας κατάταξης βάσει υψομέτρου. Στο κατέβασμα από εκεί, ο δρόμος απέκτησε ξαφνικά αρκετή κίνηση, ήταν στενός και απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή. Ακολούθησαν οι κλασικές εναλλαγές: άσφαλτος – χώμα – χαλίκι – σπασμένη άσφαλτος – άμμος – πέτρες – διέλευση νερών. Πλησιάζοντας τη Nubra valley, το σκηνικό γίνεται απόκοσμο… κινούμενες πάλι σε στενό χωματόδρομο με ορμητικά νερά στα δεξιά μας σε μπαζωμένο χείμαρρο, ο οποίος όντας ψηλότερα σε στάθμη από το σημείο που βρισκόμαστε, μας προκαλεί φόβο και ταυτόχρονα ενθουσιασμό.

Νωρίτερα, μας είχαν μεταφερθεί τα δυσάρεστα νέα της περιοχής ότι από χθες υπήρχε αγνοούμενος μοτοσυκλετιστής , ο οποίος βέβαια έκανε το λάθος να κάνει διελεύσεις νερών το απόγευμα σε σημείο που προφανώς είχε πολλή ορμή και παρασύρθηκε (edit: την επόμενη μέρα μάθαμε τελικά ότι βρέθηκε το πτώμα του οδηγού, γεγονός που έγινε και η αιτία να κλείσει ο δρόμος, μερικές ώρες αφότου περάσαμε από την περιοχή). Στη στάση μας για φαγητό μας πιάνει και η βροχή… έχουμε όμως μια ακόμη στάση στο πρόγραμμά μας. Το μοναστήρι του Diskit είναι πολύ γνωστό και παρά την κακοκαιρία έχει αρκετό κόσμο.

Εμείς ανεβαίνουμε όπως είμαστε, με τα αδιάβροχα και τα κράνη, βγάζουμε τις φωτογραφίες μας και κατεβαίνουμε με συνοπτικές διαδικασίες για να φτάσουμε στο Hunder, το οποίο απέχει μόλις 10-15 χλμ. Το κατάλυμά μας απόψε (The Walnut Inn resort) είναι υπέροχο, Ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Απολαμβάνουμε τις ανέσεις που μας θυμίζουν πώς είναι να μένεις σε ένα φυσιολογικό κατάλυμα και μετά το δείπνο συναντιέμαι συνωμοτικά μέσα στο σκοτάδι με τον Razu, για να ξεβιδώσουμε την πίσω πινακίδα από το μηχανάκι που οδηγούσα όλες αυτές τις μέρες. Οι μοτοσυκλέτες στην Ινδία πρέπει οπωσδήποτε να φέρουν στο μπροστινό μέρος την μακρόστενη πινακίδα, αλλά προαιρετικά την πίσω.

Μέρες τώρα έχω ζητήσει από τον πλοηγό μας αυτό το ωραίο σουβενίρ, ο οποίος δεν θέλει να μου χαλάσει το χατίρι, με την προϋπόθεση βέβαια να μείνει μεταξύ μας. Στον διοργανωτή και ιδιοκτήτη της μοτοσυκλέτας θα πούμε ότι έφυγε μόνη της κάπου στο δρόμο από τους κραδασμούς στις λακκούβες (Gurmat ελπίζω να μην διαβάζεις). Καθαρίζω την πινακίδα προσεκτικά και βάζω το «έπαθλό» μου στην αποσκευή μου. Αύριο είναι η τελευταία μας οδηγική μέρα και η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια συγκίνηση.









18/08/2024
Τελευταία μέρα της μοτοεκδρομής μας σήμερα και συμφωνούμε να ξεκινήσουμε λίγο νωρίτερα, ώστε να φτάσουμε εγκαίρως στο Leh για ψώνια και την προετοιμασία της επιστροφής μας. Η πρώτη μας στάση γίνεται πολύ νωρίς, μόλις ένα 20λεπτο μετά την εκκίνησή μας, προκειμένου να δούμε από κοντά τους αμμόλοφους της Nubra valley και τις βακτριανές καμήλες με τη χαρακτηριστική διπλή καμπούρα, ένα ζώο πολύ ιδιαίτερο που ζει μόνο στην κεντρική Ασία.

Βγάζουμε τις φωτογραφίες μας και ξεκινάμε για το τελευταίο κομμάτι της εκδρομής, το οποίο βέβαια δεν είναι ούτε σύντομο ούτε εύκολο, καθότι πρόκειται για το 2ο υψηλότερο πάσο του κόσμου (σχετικό αυτό, γιατί σε άλλες λίστες είναι πιο κάτω στην κατάταξη) στα 5.480 μέτρα, το ξακουστό Khardung la.

Από το σημείο που βρισκόμαστε θα ανεβούμε περίπου 2.000m για να φτάσουμε στο υψηλότερο σημείο του δρόμου, ο οποίος αποδεικνύεται ο πιο πολυσύχναστος από όσους έχουμε δει ως τώρα. Το ορεινό αυτό πέρασμα είναι πολύ κοντά στο Leh και χρησιμοποιείται από πολύ κόσμο για σκοπούς μετακίνησης ή εμπορικούς και όχι μόνο τουριστικά, όπως είναι η δική μας περίπτωση. Η διαδρομή είναι πολύ εντυπωσιακή αλλά με μεγάλη κίνηση, η κορυφή δε, θυμίζει μικρό πανηγυράκι με όλο τον κόσμο να φωτογραφίζεται και να αγοράζει διάφορα από πρόχειρες καντίνες και μαγαζιά.

Φεύγουμε από εκεί για τη μεγάλη κάθοδο μέχρι το Leh, στα γνώριμα πλέον μέρη, όπου θα κάνουμε την τελευταία μας απογευματινή βόλτα στην πόλη, θα παραδώσουμε τις μηχανές μας και θα ετοιμάσουμε τα πράγματά μας για να αποχαιρετίσουμε αύριο τον αγαπημένο αυτόν τόπο. Αύριο ξεκινάει η επιστροφή μας, με πρώτη στάση στο Δελχί.

Συνεχίζεται...

 

[maik900]

Ταξιδιωτικό - Himalayan Moto tour 2024 - 3 Ελληνίδες στην Ινδία, μέρος 5ο​

Ο απολογισμός, πρακτικός και συναισθηματικός, από την μεγάλη περιπέτεια των τριών Ελληνίδων στην Ινδία, μαζί με τις απαντήσεις για το πόσο τελικά κοστίζει ένα τέτοιο ταξίδι αλλά και σημαντικές πληροφορίες, προς τους ενδιαφερόμενους.
Ευχόμαστε τα καλύτερα στην Νεκταρία και την παρέα της και σας παραδίδουμε στην πένα της, για τις τελευταίες λέξεις αυτού του ταξιδιωτικού, αλλά και μία σωρεία χρήσιμων πληροφοριών, που η Νεκταρία συγκέντρωσε και παραθέτει για άλλους επίδοξους ταξιδιώτες.
Κείμενο: Νεκταρία Ευστρατίου

19-20/08/2024
Η επιστροφή είναι πάντα το άχαρο και μελαγχολικό κομμάτι του ταξιδιού. Στο Δελχί αποφασίζουμε να βρούμε ένα φθηνό ξενοδοχείο κοντά στο αεροδρόμιο και στις 2:00 τα ξημερώματα παίρνουμε ταξί για το Indira Gandhi. Παραδόξως, τα Ινδικά αεροδρόμια έχουν από τους αυστηρότερους ελέγχους που έχω συναντήσει και είναι απαραίτητο οι επιβάτες διεθνών πτήσεων να βρίσκονται εγκαίρως σε αυτό, τουλάχιστον 3 ώρες νωρίτερα. Από εκεί αναχωρούμε για Κωνσταντινούπολη με ενδιάμεση στάση στο Μπακού, στο οποίο πληροφορούμαστε δυστυχώς ότι η πτήση μας θα έχει 2ωρη καθυστέρηση.

Όλο αυτό μας πάει πίσω και συσσωρεύει κούραση, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στην Κωνσταντινούπολη το απόγευμα και να ξεκινήσουμε το οδικό τελευταίο κομμάτι της επιστροφής μας στις 18:00. Παρότι οι δρόμοι της Τουρκίας είναι στην πλειοψηφία τους εξαιρετικοί, η επιστροφή κατέληξε να είναι το πιο εξαντλητικό μέρος του ταξιδιού λόγω της κίνησης και της νύστας σε συνδυασμό με τη νυχτερινή οδήγηση. Είναι φοβερό… σκέφτομαι ότι τόσες μέρες στην Ινδία πραγματικά δεν ένιωσα να κουράζομαι και τώρα έχω γονατίσει από την εξάντληση στην τελευταία αυτή διαδρομή.

Μετά τα σύνορα δίνω το αυτοκίνητο να το οδηγήσει η συνταξιδιώτισσά μου και φτάνουμε τελικά στην Ξάνθη λίγο πριν τις 3:00 τα ξημερώματα, όπου το μόνο που παίρνουμε από το αμάξι είναι τα διαβατήριά μας… τα πράγματά μας θα μείνουν εκεί, δεν είμαστε σε θέση να κουβαλήσουμε τίποτα. Επίσης όλη η βρωμιά του ταξιδιού θα μείνει πάνω μας απόψε, γιατί δεν υπάρχει κουράγιο ούτε καν για μπάνιο. Κυριολεκτικά «σκάμε» μπρούμυτα στο κρεβάτι και σβήνουμε. Αύριο με περιμένουν στη δουλειά, αλλά κάτι μου λέει ότι δεν θα πάω…
Q & A

• Χρειάζεται βίζα για το ταξίδι στην Ινδία?

Η βίζα είναι απαραίτητη για τους Έλληνες, έχει λίγο διαδικασία αλλά ευτυχώς είναι ηλεκτρονική και βγαίνει από τον επίσημο φορέα/site. Κοστίζει 24€, είναι για 1 μήνα και δεν μπορείς να τη βγάλεις πολύ νωρίς, 3 εβδομάδες πριν το ταξίδι περίπου. Μπορεί να μην σου τη δώσουν κατευθείαν αν είσαι άνεργος, κανονικά έρχεται mail visa granted σε 2-3 ημέρες. Αν η πτήση δεν είναι απευθείας, θέλει προσοχή σχετικά με το εάν απαιτείται transit visa στο αεροδρόμιο όπου είναι το layover.

• Πώς κάνω συνάλλαγμα στο τοπικό νόμισμα?

Το νόμισμα της Ινδίας είναι η ρουπία και το καλύτερο είναι να χρησιμοποιηθεί ανταλλακτήριο για την αλλαγή από ευρώ ή ανάληψη με κάρτα revolut από ΑΤΜ στο Δελχί ή το Leh. Το ταξίδι ήταν all inclusive που σημαίνει ότι δεν χρειαστήκαμε καθόλου μετρητά στη διάρκειά του (θα χρειαζόμασταν αν πίναμε αλκοόλ, αλλά το αποφύγαμε λόγω υψομέτρου), οπότε τα μοναδικά χρήματα που ξοδέψαμε ήταν στην αρχή και στο τέλος του για προσωπικά έξοδα και ψώνια. Όσον αφορά το ανταλλακτήριο, η ισοτιμία ήταν ελαφρώς καλύτερη στο Δελχί από ό,τι στο Leh.

• Τι αξίζει να ψωνίσεις από εκεί?

Στο Leh βρήκαμε πολύ ωραία και φθηνά μοτοσυκλετιστικά t-shirts. Ψωνίσαμε τα κλασικά μαγνητάκια και θέλαμε να σηκώσουμε όλο το μαγαζί με τα προϊόντα περιποίησης Himalayan που βρήκαμε σε πολύ καλές τιμές. Έχω αγοράσει tiger balm από διάφορες χώρες, εκεί έκανε €0,50, σοκ! Το τοπικό μαύρο ρούμι Old Monk είναι εξαιρετικό. Η περιοχή, επίσης, είναι γνωστή παγκοσμίως για τα υφάσματα αυθεντικού κασμίρ, η ομώνυμη περιοχή είναι άλλωστε δίπλα, τα οποία δυστυχώς είναι πανάκριβα.

• Τι γίνεται με την τηλεφωνία / internet?

Η κάρτα της Ινδικής εταιρίας Αirtel για ξένους τουρίστες κόστισε 6 ευρώ και έδινε απεριόριστες κλήσεις, μηνύματα και 1,5gb την ημέρα. Εκεί που έπιανε είχε σήμα καμπάνα, αλλά σε απομονωμένα σημεία δεν έπιανε τίποτα... 3-4 μέρες δεν είχαμε καθόλου σήμα. Η διαδικασία να την αγοράσεις στο κατάστημα είναι αρκετά χρονοβόρα.

• Ποια είναι η ιδανική διάρκεια του ταξιδιού?

Συμπεριλαμβανομένου του εγκλιματισμού, το ταξίδι αυτό αξίζει να είναι τουλάχιστον 2 εβδομάδων.

• Ποια είναι η ιδανική μοτοσυκλέτα για το tour?

Η Enfield και συγκεκριμένα η Himalayan είναι η μοτοσυκλέτα που συναντάς κατά συντριπτική πλειοψηφία παντού. Γεγονός που δεν είναι τυχαίο, γιατί είναι ένα μηχανάκι που κατασκευάζεται εκεί και όντας στο φυσικό του περιβάλλον είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται κάποιος στα Ιμαλάια. Η ενοικίαση μπορεί να γίνει προκαταβολικά ή με την άφιξη στην Ινδία, γενικά υπάρχει μεγάλη προσφορά μοτοσυκλετών στην περιοχή. Ιδανικό βέβαια είναι να γίνει η κράτηση από πριν, κάνοντας την απαραίτητη έρευνα και κατόπιν επικοινωνίας με την εταιρία ενοικίασης, ώστε να γίνει ξεκάθαρο από την αρχή ότι οι μηχανές πρέπει να παραδοθούν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση (λάστιχα, φρένα, κλπ).

Οι μοτοσυκλέτες που χρησιμοποιήσαμε εμείς ήταν Royal Enfield Himalayan 411, μοντέλο 2021 και δεν μας απογοήτευσαν λεπτό. Για τη συγκεκριμένη χρήση πιστεύω ότι το μοντέλο αυτό μας ταίριαξε καλύτερα από το Himalayan 450, γιατί το καινούριο είναι λίγο ψηλότερο και λίγο βαρύτερο. Σίγουρα αναβαθμισμένο από τον προκάτοχό του, θα επέλεγα το 450 αν το οδηγούσα στην Ελλάδα. Για την Ινδία όμως, τα 411 ήταν μαύρα σκυλιά και ο λόγος πιστεύω που δεν έπεσα ούτε μια φορά, ευκολοδήγητα σαν παπάκια... πήγαιναν παντού.

Με μόλις 25 άλογα, από τα οποία βέβαια κάποια ψοφούσαν στο δρόμο λόγω μεγάλου υψομέτρου, τα Himalayan αντεπεξήλθαν πολύ τίμια σε όλες τις συνθήκες που τα υποβάλλαμε και κοπανήθηκαν αλύπητα χωρίς προβλήματα και ζημιές. Πολλές φορές στη διάρκεια του tour σκέφτηκα πόσο λάθος θα ήταν να οδηγήσω την προσωπική μου μοτοσυκλέτα στο μέρος αυτό, αναμφίβολα θα ήμουν συνέχεια κάτω.

• Ποιο είναι το ιδανικό μέγεθος γκρουπ?

Το μέγεθος του γκρουπ είναι σημαντικό και ιδανικά πρέπει να κρατηθεί μικρό, μέχρι 4-5 μηχανές. Εμείς είχαμε το προνόμιο να είμαστε μόνο 3, αλλά σχεδόν όλα τα γκρουπ που συναντήσαμε είχαν περισσότερες από 10 μοτοσυκλέτες. Σημαντικότερο, όμως, από αυτό είναι η δυναμική της ομάδας. Με την Πολυτίμη και την Κατερίνα ταξιδέψαμε για πρώτη φορά οι τρεις μας και από την πρώτη μέρα κιόλας, οι σχέσεις μας σαν να αυτορυθμίστηκαν. Η ομάδα μας είχε καλή χημεία, θετική σκέψη και πνεύμα υπευθυνότητας και συνεργασίας. Υπήρχε εμπιστοσύνη μεταξύ μας και δεν στεναχώρησε ποτέ η μία την άλλη… ήμουν πραγματικά πολύ τυχερή που είχα τη συντροφιά τους.

• Είναι το Leh το καλύτερο σημείο εκκίνησης ενός ταξιδιού στα Ινδικά Ιμαλάια?

Το Leh είναι η μεγαλύτερη πόλη της περιοχής, σε βολικό σημείο γεωγραφικά και έχει πολλές εταιρίες που ασχολούνται με τον μοτοτουρισμό. Αν και υψηλού κόστους, ο καλύτερος τρόπος να φτάσεις από το Δελχί είναι αεροπορικώς, όχι μόνο επειδή είναι ταχύτερος αλλά και γιατί υπάρχει περίπτωση να μην φτάσεις ποτέ οδικώς, λόγω των μουσώνων στις περιοχές νοτιότερα του Ladakh κατά την περίοδο του καλοκαιριού. Επίσης, είναι εντελώς λάθος να νοικιάσεις μοτοσυκλέτα από το Δελχί ή το Μανάλι και να ανέβεις βόρεια, δεδομένου ότι απαγορεύεται να οδηγήσεις νοικιασμένο μηχανάκι στο Ladakh που έχει πινακίδες από άλλη περιοχή (μάλλον μια μεγάλη συνδικαλιστική επιτυχία του Ladakh Motorbike Rental Union).

• Τι είδους είναι οι διαμονές?

Οι διαμονές γίνονται σε hotels, guesthouses και tents. Κάποια από αυτά ήταν πολύ καλά (μείναμε σε σκηνή 3 βράδια και ήταν από υπερlux έως εντελώς Σπαρτιάτικη). Γενικά, κάποια καταλύματα ήταν πολύ καλά, κάποια άλλα θέλω να τα ξεχάσω... αν και έχω ανθεκτικότητα στο θέμα. Αν είστε τύποι για 4αστερα και 5άστερα μάλλον δεν είναι σωστός προορισμός για εσάς. Και επειδή στα Ιμαλάια το πρόγραμμα πρέπει να είναι πάντα ευέλικτο, καλύτερα να μην κάνεις κράτηση ή να έχεις προπληρώσει τη διαμονή. Απλά πας...

• Υπήρχε κάποιο πρόβλημα με το φαγητό?

Γενικά όλα τα καταλύματα προσέφεραν πρωινό και βραδινό... στη διάρκεια της ημέρας τρώγαμε σε μαγαζιά στο δρόμο. Καλό είναι βέβαια να υπάρχουν πάντα σνακ στο μηχανάκι. Το φαγητό και φυσικά το νερό (μόνο εμφιαλωμένο) θέλουν προσοχή γιατί αν δεν πάει κάτι καλά μπορεί να σου χαλάσει το ταξίδι.

Συνεχιζεται...

 

[maik900]

• Τι εξοπλισμός είναι απαραίτητος?

Απαιτείται πλήρης εξοπλισμός, ο οποίος θα κουβαληθεί από Ελλάδα… μπουφάν και παντελόνι μηχανής, γάντια, μπαλακλάβα / buff, κράνος και μπότες, τα δύο τελευταία τύπου adventure. Φυσικά, σετ αδιάβροχα και αδιάβροχες κάλτσες, όπως επίσης και μερικά ζευγάρια πλαστικά γάντια που κουβαλάω πάντα μαζί μου. Η επιλογή του καλοκαιρινού παντελονιού αποδείχτηκε σωστή, γιατί πετύχαμε πολύ υψηλές θερμοκρασίες και το ισοθερμικό από μέσα χρειάστηκε να φορεθεί μόνο 2-3 φορές.

Από εκεί και ύστερα, τα υπόλοιπα ρούχα πρέπει να είναι λίγα και να επιλεγούν προσεκτικά, βάσει των ιδιοτήτων τους και της δυνατότητας να προσθαφαιρούνται σε layers ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες (καλές επιλογές είναι τα ρούχα με σύσταση merino wool, dry fit, κλπ). Και φυσικά, υγρό απορρυπαντικό. Μια καλή σκέψη, επίσης, για κάποιον που έχει εξοπλισμό με τον οποίο θέλει να κάνει ένα τελευταίο ταξίδι πριν αποσύρει, είναι να μην τον επιστρέψει πίσω αλλά να τον δωρίσει σε κάποιον άνθρωπο εκεί.

Δυστυχώς, ακόμη και οι επαγγελματίες guides που δουλεύουν σε οργανωμένα tours δεν είναι εξοπλισμένοι με όσα χρειάζονται ή θα τους έκαναν τη ζωή ευκολότερη. Με αυτόν τον τρόπο, μπορεί ένας ταξιδιώτης να δωρίσει κάτι που θα εκτιμηθεί και ταυτόχρονα θα γλιτώσει το κουβάλημα του εξοπλισμού πίσω στην πατρίδα. Παρεμπιπτόντως, ό,τι εξοπλισμός γυρνάει πίσω μετά από μοτοεκδρομή στην Ινδία, χρειάζεται ΚΑΛΟ τίναγμα και πλύσιμο.

• Οργανωμένο tour ή όχι?

Στην περιοχή υπάρχουν πολλοί μοτοσικλετιστές που ταξιδεύουν μόνοι τους και σίγουρα ο τρόπος αυτός είναι πιο adventurous και οικονομικός. Προσεγγιστικά, η ενοικίαση της μηχανής στοιχίζει €20 την ημέρα, τα ξενοδοχεία και το φαγητό είναι οικονομικά και αν πάθεις βλάβη, η νοοτροπία των ντόπιων είναι να σταματήσουν και να σε βοηθήσουν.

Εμείς από την αρχή είχαμε αποφασίσει ότι θέλαμε να γίνει οργανωμένα, με πλοηγό και όχημα συνοδείας. Έχουμε κάνει όλες μας αρκετά ταξίδια στο παρελθόν στις όμορες με την Ελλάδα χώρες, οργανώνοντάς τα ιδιωτικά χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Παρόλα αυτά, το ταξίδι αυτό δεν ήταν εύκολο, ήθελε αρκετή προετοιμασία και δεδομένων των τιμών που διαπραγματευτήκαμε για οργανωμένο tour, προτιμήσαμε ξεκάθαρα την ευκολία των υπηρεσιών που μπορούσαμε να έχουμε.

Εκ των υστέρων, μπορώ να πω ότι δεν μετάνιωσα καθόλου για την επιλογή αυτή και τη θεωρώ σωστή για πολλούς λόγους. Καταρχάς, δεν μας απασχόλησε καθόλου το θέμα της πλοήγησης. Κάποιες διαδρομές δεν υπάρχουν στο google maps, μεγάλο μέρος της οδήγησης είναι off road και πολλές φορές αναρωτιέσαι αν είσαι στο σωστό δρόμο. Οι μηχανές καταπονούνται πολύ και αν προκύψει λάστιχο ή άλλη βλάβη, πχ αντλία βενζίνης, ρουλεμάν τροχού, κλπ πρέπει να έχεις τις βασικές γνώσεις και να βρεις τη λύση μόνος σου.

Στο οργανωμένο tour, εργαλεία, ανταλλακτικά και καύσιμα υπήρχαν πάντα στο όχημα συνοδείας και κάθε πρωί οι μηχανές ήταν ελεγμένες και έτοιμες. Επίσης, ξενοιάζεις από πολλά... δεν κουβαλάς πράγματα οπότε η μηχανή είναι light, δεν σε νοιάζει αν θα ξεμείνεις από νερό ή φαγητό, αν θα σε πιάσει η νύχτα (που δεν πρέπει να γίνεται ποτέ!), αν θα χρειαστείς οξυγόνο, αν τραυματιστείς και τι θα κάνεις. Συν τοις άλλοις, η επαφή με ντόπιους και οι πληροφορίες που μαθαίνεις από αυτούς έχουν πάντα ενδιαφέρον.

• Είναι επικίνδυνη η οδήγηση?

Κίνδυνοι υπάρχουν όπως και συχνά ατυχήματα, τα περισσότερα όμως οφείλονται στην ταχύτητα και απερισκεψία των οδηγών. Με προσεκτική οδήγηση, όλα μπορούν να πάνε υπέροχα. Σίγουρα ο ενθουσιασμός μπορεί να σε παρασύρει, αλλά είναι σημαντική η συνειδητοποίηση ότι σκοπός του ταξιδιού στα Ιμαλάια είναι να το χαρείς και να γυρίσεις αρτιμελής και με χαμόγελο στο σπίτι σου και όχι να τεστάσεις τις οδηγικές σου ικανότητες.

• Γενικά υπάρχει ασφάλεια?

Αν και ήμασταν 3 γυναίκες, δεν νιώσαμε σε καμιά στιγμή ανασφάλεια… άλλωστε η επικρατούσα θρησκεία της περιοχής, ο Βουδισμός, πρεσβεύει την «non violence» αρχή.

• Ποιο είναι το κόστος ενός τέτοιου ταξιδιού?

Όλο το ταξίδι από την έδρα μου (Ξάνθη) μέχρι την επιστροφή μου σε αυτήν στοίχισε λίγο περισσότερο από 2600€. Συγκεκριμένα:

• €1340 πλήρωσα στην Ινδική εταιρία για το tour που περιλάμβανε την ενοικίαση της μηχανής, καύσιμα, πλοηγό/μηχανικό με μοτοσυκλέτα, οδηγό και όχημα συνοδείας (για αποσκευές, νερά, ανταλλακτικά, κλπ), φαγητό όλα τα γεύματα, 14 διανυκτερεύσεις (2 στο Leh, 11 στο tour, 1 πάλι στο Leh), καφέδες, ροφήματα, μεταφορά από και προς το αεροδρόμιο του Leh… ήταν all inclusive δηλαδή. Σε αυτά περιλαμβάνεται και η προαιρετική full ασφάλιση της μηχανής που κόστιζε 200usd, ακόμη και για ολοσχερή καταστροφή. Επιλέξαμε εμείς να την βάλουμε για σιγουριά, εναλλακτικά θα δίναμε το ίδιο ποσό και θα μας επιστρεφόταν στο τέλος αφαιρώντας πιθανές ζημιές (μας είχαν στείλει τον τιμοκατάλογο του κόστους για μανέτες, μαρσπιέ, ντεπόζιτο, κλπ). Εκ των υστέρων σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να μην την είχα βάλει, αλλά ήταν ωραίο που είχαμε το κεφάλι μας ήσυχο.
• €65 ταξιδιωτική ασφάλεια για εμάς, από τα οποία πήρα τα μισά πίσω σαν αποζημίωση για τα έξοδα που είχα στο Δελχί λόγω ακύρωσης της εσωτερικής πτήσης.
• Τα εισιτήρια στοίχισαν €400 Κωνσταντινούπολη - Δελχί aller-retour μέσω Μπακού με Azerbaijan airlines, €240 η εσωτερική πτήση Δελχί - Leh aller-retour με Indigo (από τα οποία €100 πήραμε πίσω από το ακυρωμένο πήγαινε) + €240 η last minute πτήση που κλείσαμε με Air India από Δελχί για Leh λόγω ακύρωσης (προτείνεται σαν εταιρία, είναι πιο αξιόπιστη και σπάνια ακυρώνει).
• Τα υπόλοιπα ήταν τα έξοδά μας πριν και μετά... €100 περίπου ψώνια και σουβενίρ, κόστος μετάβασης στην Κωνσταντινούπολη δηλαδή βενζίνες, διόδια, ξενοδοχείο για 1 βράδυ, φαγητό, parking ΙΧ για 17 μέρες κοντά στο αεροδρόμιο, ξενοδοχείο στο Δελχί 1 διανυκτέρευση στο πήγαινε και 1 στο έλα (τα μοιραστήκαμε 2 άτομα αυτά).
• Αξίζει να επιλέξει κάποιος τα Ιμαλάια για ταξίδι με μοτοσυκλέτα?

Η μοτοσυκλετιστική περιήγηση στα Ιμαλάια είναι μια υπέροχη εμπειρία, εντελώς διαφορετική από οτιδήποτε έχει συνηθίσει κανείς. Το Ladakh αποκαλείται «The land of high passes» και όχι άδικα. Κοιλάδες, ποτάμια, λίμνες, έρημος, οροπέδια, παγετώνες, βουνά… τα τοπία είναι επικά, το σκηνικό απόκοσμο. Το ταξίδι αυτό δεν είναι συμβατικό, έχει πρόκληση και απρόοπτα που σε βγάζουν από το comfort zone σου. Είναι επίσης μια περιπέτεια για την οποία θα έχεις πολλές ιστορίες να πεις και θα δυσκολευτείς για αρκετό καιρό να τη βγάλεις από το μυαλό σου.

Και πιθανόν να καρφωθεί στο κεφάλι σου και να θέλεις να ξαναγυρίσεις πίσω ή να προσπαθείς να βρεις κάτι αντίστοιχο και να δυσκολεύεσαι. Από την άλλη βέβαια, οι συνθήκες σε όλα τα επίπεδα διαφέρουν από αυτές του «δυτικού» κόσμου, οπότε ο ταξιδιώτης πρέπει να είναι προετοιμασμένος να προσαρμοστεί σε αυτές. Επομένως, για τον/την μοτοσυκλετιστή/στρια που ονειρεύεται το ταξίδι στα Ιμαλάια και λαμβάνοντας υπόψιν κάποια ρίσκα που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποεκτιμηθούν, η απάντηση είναι ΝΑΙ!

 

[esel]

Οι πληροφοριες της ειναι παρα πολυ ενδιαφερουσες κατατοπιστικές και πολυ βοηθητικές......

Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[Pan-dvs]

Ωραιες οι κυριες.