Ξάπλες και λοιπά στραβά...

[Beast]

Δεν γύρισες και εξέθεσες και την κοπέλα!!! ποιος ξέρει τι σενάρια έπαιξαν στην παρέα μέχρι να μάθουν πως "τσαλακώθηκες" τελικά....
χααχαχααχαχααχ

Την αλλη μερα που ηρθαν σπιτι μου να δουν τι εγινε, αφου ειδαν οτι ημουν καλα,επεσε μεγαλη καζουρα σχετικα με το κοριτσι!!!

 

[Σάββας]

Μιας που ξεκίνησε τα ωραία ο Κυριάκος για να πω και γω ένα πρόσφατο πούχει γέλιο.

Πάμε βολτάρα με τους αγαπητούς συντρόχους του AdvRide κατά Αθανάσιο Διάκο μέσω Κυριακίου κλπ.
Σε στάση στο Κυριάκι γνωριζόμαστε με σύντροχο με ένα ωραίο TUONO FACTORY. Είχε φορέσει ο έρμος καλοκαιρινό μπουφάν και επειδή ήταν πολύ λεπτός έτρεμε από το κρύο. Κανονίστηκε, φόρεσε αδιάβροχο και συνήλθε λιγάκι. Έχει σημασία γιαυτό αναφέρεται ο σύντροχος.

Στην μετάβαση θα συναντιόμασταν με τους υπόλοιπους συντρόχους που θαρχόντουσαν από διάφορα σημεία της Πατρίδας.
Ο Θάνος από Ελάτη, ο Θοδωρής από τον Βόλο κλπ.

Το μέρος πανέμορφο και ένα λιβάδι ΝΑ μετά συγχωρήσεως.
Ποια καλύτερη ευκαιρία για φωτογραφία από αυτή.
Άντε να μαζευτούμε να τα βάλουμε στη σειρά τα εργΚαλεία να βγει η φωτό.

Από τους τελευταίους εγώ και ένας άλλος σύντροχος πέφτουμε σε μια ψιλο ανηφορίτσα.
Το έδαφος είναι βρεγμένο, χορταράκι κάτω και εγώ είμαι με λάστιχα HYPERSPORT που δεν συμπαθούν καθόλου αυτό το τερέν.

Σταματώ λίγο πριν το ανηφορικό σημείο να παρκάρει ο άλλος σύντροχος και έρχεται η σειρά μου.
Ανοίγω απαλά το γκάζι και το τέρας ιπποδύναμης που καβαλώ ( :p ) τραβάει μια κωλιά και μια πλαγιολίσθηση που κατευθύνεται να ξαπλώσει πάνω στο έρμο TUONO.

Περιττό να πω ότι το αφεντικό του TUONO με το αδιάβροχο να ανεμίζει εκτοξεύτηκε όταν με είδε να προσπαθώ να το σώσω το πράμα και να μην του εξολοθρεύσουν τα κάγκελά μου το πανέμορφο φεριγκάτο του και βοηθά την κατάσταση και σώνεται το TUONO...ακόμα γελάω που το θυμάμαι ...

Και η περιβόητη φωτογραφία (στην έξοδο εννοείται όρθιος πάνω στα πατάκια στυλ σκληρού εντούρο μη χε.... ):

Το παρ' ολίγον <<θύμα>> και ο αγαπητός σύντροχος κάτοχος με πλάτη και το καλοκαιρινό μπουφάν ενώ καλαμπουρίζουμε (που νάξερε τι θα του συνέβαινε , ότι δηλαδή το Χόντα είχε βαλθεί να εξοντώσει τον Ευρωπαίο....Εντάξει μετά ξεσκιστήκαμε στο γέλιο) :

 

[apache]

Χίλια εννιακόσια ογδόντα φευγα, είμαι με μία Αυστριακή κοπελιά (κούκλα, μεγάλος έρωτας) και κόβουμε τις βόλτες μας στην Μάνη μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι Αθήνα Γύθειο σσ. Οι δρόμοι δεν ήταν τότε όπως τώρα, ήθελες κανα 6ωρο να κατέβεις εγώ με το Ducati GT 500 είχα κάνει 12 ώρες γιατί όταν ζεσταινόταν ο πολ/στης έκανε διακοπές και έπρεπε να σταματάω για να κρυώνει.
Περνάγαμε ονειρεμένα ,είχαμε αλλάξει και τον πολ/στη, είχαμε βάλει από GILERA αν θυμάμαι καλά, υπήρχε στο γύθειο ένα συνεργειάκι που είχε τα πάντα και την περνάγαμε ζάχαρες, ένα μεσημεράκι έχουμε περάσει Αερόπολη , εννοείται με πλήρη εξάρτηση (μαγιώ, σορτάκι, σαγιονάρα) και πάμε πρός γερολιμένα για μπανάκι και τα σχετικά και όπως πάω αμέριμνος η κοπελιά με έχει σφίξει καλά επειδή ήμανε και ωραίος άντρας τότενες, εγώ έχω γυρίσει κεφάλι έχω πετάξει μία γλώσσα πιό μεγάλη από Ροτβάϊλερ και καταλαβαίνετε, έλα μου όμως που ήταν στροφή και εγώ δεν την είδα, ευθεία ο Ντούκος στο χωράφι, εγώ τίποτα, ο Ντούκος τίποτα , η κοπέλα προσγειώθηκε σε μια Φραγκοσυκιά, τα τελευταία αγκάθια της τα βγάλανε στο νοσοκομείο Σπάρτης, μέχρι πυρετο σήκωσε.

 

[StepaS]

Χίλια εννιακόσια ογδόντα φευγα, είμαι με μία Αυστριακή κοπελιά (κούκλα, μεγάλος έρωτας) και κόβουμε τις βόλτες μας στην Μάνη μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι Αθήνα Γύθειο σσ. Οι δρόμοι δεν ήταν τότε όπως τώρα, ήθελες κανα 6ωρο να κατέβεις εγώ με το Ducati GT 500 είχα κάνει 12 ώρες γιατί όταν ζεσταινόταν ο πολ/στης έκανε διακοπές και έπρεπε να σταματάω για να κρυώνει.
Περνάγαμε ονειρεμένα ,είχαμε αλλάξει και τον πολ/στη, είχαμε βάλει από GILERA αν θυμάμαι καλά, υπήρχε στο γύθειο ένα συνεργειάκι που είχε τα πάντα και την περνάγαμε ζάχαρες, ένα μεσημεράκι έχουμε περάσει Αερόπολη , εννοείται με πλήρη εξάρτηση (μαγιώ, σορτάκι, σαγιονάρα) και πάμε πρός γερολιμένα για μπανάκι και τα σχετικά και όπως πάω αμέριμνος η κοπελιά με έχει σφίξει καλά επειδή ήμανε και ωραίος άντρας τότενες, εγώ έχω γυρίσει κεφάλι έχω πετάξει μία γλώσσα πιό μεγάλη από Ροτβάϊλερ και καταλαβαίνετε, έλα μου όμως που ήταν στροφή και εγώ δεν την είδα, ευθεία ο Ντούκος στο χωράφι, εγώ τίποτα, ο Ντούκος τίποτα , η κοπέλα προσγειώθηκε σε μια Φραγκοσυκιά, τα τελευταία αγκάθια της τα βγάλανε στο νοσοκομείο Σπάρτης, μέχρι πυρετο σήκωσε.

Hahahahha αφού ήταν καλά το Ducati... Όλα καλά..

Ακόμη είσαι ωραίος άντρας ρε... δεν πειράζει που δεν έχεις Ducati.

 

[apache]

Hahahahha αφού ήταν καλά το Ducati... Όλα καλά..

Ακόμη είσαι ωραίος άντρας ρε... δεν πειράζει που δεν έχεις Ducati.

Ξέρεις πως θέλω να ξανακαβαλήσω ένα Ντούκο να θυμηθώ τα νιάτα μου.......

 

[thenos]

Μιας που ξεκίνησε τα ωραία ο Κυριάκος για να πω και γω ένα πρόσφατο πούχει γέλιο.

Πάμε βολτάρα με τους αγαπητούς συντρόχους του AdvRide κατά Αθανάσιο Διάκο μέσω Κυριακίου κλπ.
Σε στάση στο Κυριάκι γνωριζόμαστε με σύντροχο με ένα ωραίο TUONO FACTORY. Είχε φορέσει ο έρμος καλοκαιρινό μπουφάν και επειδή ήταν πολύ λεπτός έτρεμε από το κρύο. Κανονίστηκε, φόρεσε αδιάβροχο και συνήλθε λιγάκι. Έχει σημασία γιαυτό αναφέρεται ο σύντροχος.

Στην μετάβαση θα συναντιόμασταν με τους υπόλοιπους συντρόχους που θαρχόντουσαν από διάφορα σημεία της Πατρίδας.
Ο Θάνος από Ελάτη, ο Θοδωρής από τον Βόλο κλπ.

Το μέρος πανέμορφο και ένα λιβάδι ΝΑ μετά συγχωρήσεως.
Ποια καλύτερη ευκαιρία για φωτογραφία από αυτή.
Άντε να μαζευτούμε να τα βάλουμε στη σειρά τα εργΚαλεία να βγει η φωτό.

Από τους τελευταίους εγώ και ένας άλλος σύντροχος πέφτουμε σε μια ψιλο ανηφορίτσα.
Το έδαφος είναι βρεγμένο, χορταράκι κάτω και εγώ είμαι με λάστιχα HYPERSPORT που δεν συμπαθούν καθόλου αυτό το τερέν.

Σταματώ λίγο πριν το ανηφορικό σημείο να παρκάρει ο άλλος σύντροχος και έρχεται η σειρά μου.
Ανοίγω απαλά το γκάζι και το τέρας ιπποδύναμης που καβαλώ ( :p ) τραβάει μια κωλιά και μια πλαγιολίσθηση που κατευθύνεται να ξαπλώσει πάνω στο έρμο TUONO.

Περιττό να πω ότι το αφεντικό του TUONO με το αδιάβροχο να ανεμίζει εκτοξεύτηκε όταν με είδε να προσπαθώ να το σώσω το πράμα και να μην του εξολοθρεύσουν τα κάγκελά μου το πανέμορφο φεριγκάτο του και βοηθά την κατάσταση και σώνεται το TUONO...ακόμα γελάω που το θυμάμαι ...

Και η περιβόητη φωτογραφία (στην έξοδο εννοείται όρθιος πάνω στα πατάκια στυλ σκληρού εντούρο μη χε.... ):

Το παρ' ολίγον <<θύμα>> και ο αγαπητός σύντροχος κάτοχος με πλάτη και το καλοκαιρινό μπουφάν ενώ καλαμπουρίζουμε (που νάξερε τι θα του συνέβαινε , ότι δηλαδή το Χόντα είχε βαλθεί να εξοντώσει τον Ευρωπαίο....Εντάξει μετά ξεσκιστήκαμε στο γέλιο) :

Ναι αλλά οικοπεδάκι στην Οίτη δεν είχες...

 

[esel]

Ρε συ ροντβαηλερ μαζεψε τα σαλια σου σιχαμενε ε σιχαμενε....
Εμεινε το ροντβαηλερ....

Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[StepaS]

Μου έχει τύχει μια επική ξάπλα.. όχι όμως δική μου. Εγώ ήμουν αυτός που κοπανησε από πίσω το θύμα που εν τέλη ξαπλώθηκε...

Έχω πάει να παραλάβω από την οικία της την τότε κοπελιά. Μεσημερακι, κατακαλοκαιρο, σε ένα στενάκι μέσα στην πόλη.
Έχω μπροστα μου έναν παππού με παπι. Μπροστά του είναι 2 αυτοκίνητα και κινούμαστε όλοι με 10-15 χλμ/ώρα. Σταματάει το 1ο αυτοκίνητο να παρκάρει. Ξεκινάμε να κινούμαστε οι υπόλοιποι και καθώς περνάω δίπλα απ' αυτόν που ολοκληρώνει το παρκάρισμα γυρναω να δω αν είναι ένας γνωστός μου. Πρέπει να διένυσα 3-4 μέτρα χωρις να κοιτάω μπροστά και με το που ξαναβλεπω τον δρόμο μπροστά μου αντικρίζω σαν φωτογραφία σταματημένους τους προπορευόμενους. Μηδενικό περιθώριο αντίδρασης. Ούτε κιχ δεν έκανα και η άτιμη η τύχη με φέρνει με τον παππού ρόδα - ρόδα, η μπροστά η δική μου στην πίσω δική του.
Ξεκίνησε η κλασσική αργη κινηση... τον σήκωσα σούζα (πραγματικο καντήλι) και πέταξα το μηχανάκι κάτω από το αυτοκίνητο. Ο παππούς αφού έριξε μια ζεμπεκια πάνω στο μουτρο του ΚΤΜ μετά κατέληξε στον δρόμο. Όση ώρα χορευε ο παππούς εγώ έβλεπα τα €€€ να τρέχουν... Τόσο το φανάρι.. τόσο το φτερό.....
Πάντως εγω με το KTM 990 δεν ένιωσα σχεδόν τίποτα από την "επαφή".

Κατεβαίνουμε από το μηχανάκι και με αρχίζει ο παππούς στο βρίσιμο. Χοντρό βρισιδι... και με το δίκιο του. Μέχρι να δω πως το ΚΤΜ ήταν καλά ήμουν χεσμενος. Μόλις είδα πως το ΚΤΜ δεν έχει πάθει τπτ φεύγει το άγχος και παλεύω να κρατήσω τα γέλια μου από τη ζεμπεκια. Ευτυχώς τα καταπίνω και τα γέλια και συνεχίζω ευγενικά να τον παρακαλάω να ηρεμήσει να δούμε πρώτα αν έπαθε τιποτα. Μια χαρά ήταν ο παππούς. Και το μηχανάκι του το ίδιο.... το ίδιο και το αμάξι το οποίο ευτυχώς ήταν παλιό και δεν τον ενδιέφερε τον ιδιοκτήτη μια μικρή γρατζουνιά. Όταν ηρέμησε ο παππούς μου ζήτησε χίλιες φορές συγνώμη που μου μίλησε άσχημα... και το τελευταίο "συγνώμη" αυτός το είπε.

 

[apache]

Μου έχει τύχει μια επική ξάπλα.. όχι όμως δική μου. Εγώ ήμουν αυτός που κοπανησε από πίσω το θύμα που εν τέλη ξαπλώθηκε...

Έχω πάει να παραλάβω από την οικία της την τότε κοπελιά. Μεσημερακι, κατακαλοκαιρο, σε ένα στενάκι μέσα στην πόλη.
Έχω μπροστα μου έναν παππού με παπι. Μπροστά του είναι 2 αυτοκίνητα και κινούμαστε όλοι με 10-15 χλμ/ώρα. Σταματάει το 1ο αυτοκίνητο να παρκάρει. Ξεκινάμε να κινούμαστε οι υπόλοιποι και καθώς περνάω δίπλα απ' αυτόν που ολοκληρώνει το παρκάρισμα γυρναω να δω αν είναι ένας γνωστός μου. Πρέπει να διένυσα 3-4 μέτρα χωρις να κοιτάω μπροστά και με το που ξαναβλεπω τον δρόμο μπροστά μου αντικρίζω σαν φωτογραφία σταματημένους τους προπορευόμενους. Μηδενικό περιθώριο αντίδρασης. Ούτε κιχ δεν έκανα και η άτιμη η τύχη με φέρνει με τον παππού ρόδα - ρόδα, η μπροστά η δική μου στην πίσω δική του.
Ξεκίνησε η κλασσική αργη κινηση... τον σήκωσα σούζα (πραγματικο καντήλι) και πέταξα το μηχανάκι κάτω από το αυτοκίνητο. Ο παππούς αφού έριξε μια ζεμπεκια πάνω στο μουτρο του ΚΤΜ μετά κατέληξε στον δρόμο. Όση ώρα χορευε ο παππούς εγώ έβλεπα τα €€€ να τρέχουν... Τόσο το φανάρι.. τόσο το φτερό.....
Πάντως εγω με το KTM 990 δεν ένιωσα σχεδόν τίποτα από την "επαφή".

Κατεβαίνουμε από το μηχανάκι και με αρχίζει ο παππούς στο βρίσιμο. Χοντρό βρισιδι... και με το δίκιο του. Μέχρι να δω πως το ΚΤΜ ήταν καλά ήμουν χεσμενος. Μόλις είδα πως το ΚΤΜ δεν έχει πάθει τπτ φεύγει το άγχος και παλεύω να κρατήσω τα γέλια μου από τη ζεμπεκια. Ευτυχώς τα καταπίνω και τα γέλια και συνεχίζω ευγενικά να τον παρακαλάω να ηρεμήσει να δούμε πρώτα αν έπαθε τιποτα. Μια χαρά ήταν ο παππούς. Και το μηχανάκι του το ίδιο.... το ίδιο και το αμάξι το οποίο ευτυχώς ήταν παλιό και δεν τον ενδιέφερε τον ιδιοκτήτη μια μικρή γρατζουνιά. Όταν ηρέμησε ο παππούς μου ζήτησε χίλιες φορές συγνώμη που μου μίλησε άσχημα... και το τελευταίο "συγνώμη" αυτός το είπε.

Αφού δεν χτύπησε ο παππούς πάλι καλά

 

[apache]

Ρε συ ροντβαηλερ μαζεψε τα σαλια σου σιχαμενε ε σιχαμενε....
Εμεινε το ροντβαηλερ....

Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Αφού είμανε ωραίος άντρας ρε

 

[dikoukos]

Ξέρεις πως θέλω να ξανακαβαλήσω ένα Ντούκο να θυμηθώ τα νιάτα μου.......

Ο ντουκος θελει αντοχες εσυ εισαι σε ηλικια για *****ωσιες για βουτηρενια ταξιδιαρικα μοτερ με αναπαυτικες σελες να ξεκουραζεις το ταλαιπωρημενο θαλασοδαρμενο κορμι σου

 

[stelios62]

" Εγω δεν εχω πεσει ποτε , ουτε μια φορα σας λεω" ..... αυτο ισχυριζοτανε επιμονα σε μια παρομοια συζητηση σε καποια εκθεση μοτο στο παλιο Αεροδρομιο στην Γλυφαδα , καποιος "δηθεν" μηχανοβιος.
Απο τοτε νομιζω πρωτο-ξεκινησα να βριζω ασχημα στην ζωη μου ...!

 

[giamar]

" Εγω δεν εχω πεσει ποτε , ουτε μια φορα σας λεω" ..... αυτο ισχυριζοτανε επιμονα σε μια παρομοια συζητηση σε καποια εκθεση μοτο στο παλιο Αεροδρομιο στην Γλυφαδα , καποιος "δηθεν" μηχανοβιος.
Απο τοτε νομιζω πρωτο-ξεκινησα να βριζω ασχημα στην ζωη μου ...!

Μηπως επαιζε κατι αλλο ,δλδ να μην επεσε απο μονος του ,αλλά να τον ριξαν :p

 

[EvangeloSKG]

Ξέρεις πως θέλω να ξανακαβαλήσω ένα Ντούκο να θυμηθώ τα νιάτα μου.......

Κλασικό σύμπτωμα. Τα Ducati εμφανίζουν σύνδρομο στέρησης...

 

[dodos]

Σε ασφαλτο έχω καιρό να ξαπλώσω αλλά το έχω δοκιμάσει κ αυτό !!
Τώρα τελευταία με το κατσίκι έχω ξεκινήσει τις ξαπλες στα χώματα !!!

 

[Σάββας]

Ναι αλλά οικοπεδάκι στην Οίτη δεν είχες...

Έχω έχω παραδίπλα στον Μπράλο, ευάερο, ευήλιο, μου πληρώνουν πάρκιν τα πυροσβεστικά και εγώ με τη σειρά μου τον ΕΝΦΙΑ.
Το επιθεωρώ κάααααθε φορά που περνώ από κείθε και με μουτζώνω.

 

[Λαμπης]

Εγώ παίδες δεν είχα ποτέ πτώση με χλμ.. Μόνο χαζοπτωσεις.
Η πιο πλάκα ήταν που ήμουν με γυναίκα διακοπές στην Πάρο.. Και κάποια στιγμή λέει... Κατουριεμαι...

Βλέπω ένα άνοιγμα και όπως ξακριζω.. Είχε χαλίκι.. Μπλοκάρει το μπροστινό, πάρε μας κατω. Αχαχα. Και όπως σκυβω να σηκωσω τη μηχανη μου σκάει κλοτσιά στον κόλο... Και λέει.. Άστοδιαλο μλκα

 

[dodos]

Έχω έχω παραδίπλα στον Μπράλο, ευάερο, ευήλιο, μου πληρώνουν πάρκιν τα πυροσβεστικά και εγώ με τη σειρά μου τον ΕΝΦΙΑ.
Το επιθεωρώ κάααααθε φορά που περνώ από κείθε και με μουτζώνω.

Σάββα πρέπει να έχω κάνει καταπάτηση του οικοπέδου σου αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ στη θέα που έχει από εκεί και σταμάτησα για τις απαραίτητες φώτο!!!!

 

[thanosgp]

όπως σκυβω να σηκωσω τη μηχανη μου σκάει κλοτσιά στον κόλο... Και λέει.. Άστοδιαλο μλκα

Αχαχαχαχαχαχαχαχα,έπρεπε να την αφήσει να @υρησει πάνω της!!!!



Στάλθηκε από το POCO F2 Pro μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[shadowhunter]

Ένα και καλό που ακόμα με ταλαιπωρεί μια που είμαι αυτή τη στιγμή στο στάδιο της ανάρρωσης από το χειρουργείο αφαίρεσης οστεοσύνθεσης που πήγε να προκαλέσει μόλυνση. Εκτιμώ πως βιάστηκε ο γιατρός να μου βγάλει τα ράμματα με αποτέλεσμα να μην κλείσει η πληγή και οδήγησε σε νέο χειρουργείο και προσπάθεια κλεισίματος του τραύματος με βλαστοκύτταρα...

Κυριακή 12 Μάιου 2019, 2η μέρα του 22oυ 36ωρο (και 8ου προσωπικού)
Από τη προηγούμενη μέρα το έχω πάρει απόφαση πως πλέον το 36ωρο δεν με ευχαριστεί. Ναι τα παιδιά κάνουν μια άρτια διοργάνωση αλλά η συνεχής πίεση που τρώνε από τους "γρήγορους" (αυτούς που βγάζουν ή κρύβουν πινακίδα και πηγαίνουν με όσα όπου βρουν ευθεία και όχι μόνο) για πιο "ζόρικα" 36ωρα έχει οδηγήσει τους περισσότερους από εμάς να κάνουμε το Σάββατο βράδυ ένα τμήμα της διαδρομής νύχτα -με κάποια τμήματα χωμάτινα- πηγαίνοντας παράλληλα με γκρεμό. Αδρεναλίνη ναι, ευχαρίστηση όχι. Και όταν κάτι πλέον δεν το ευχαριστιέμαι το κόβω..

Η μέρα ξεκινάει με την απόφαση του ενός από τους 4 που είμαστε παρέα για επιστροφή στη Κοζάνη. Δυστυχώς δεν μας άκουσε όταν του λέγαμε ότι το 36ωρο είναι "λαστιχοφάγο", όντας πρωτάρης, και σε συνδυασμό με το τεράστιο βάρος του BMW 1600GTL έχει σχεδόν εξαφανιστεί η χάραξη στον πίσω τροχό. Είναι και ο καιρός που κάνει λόγο για βροχές παντού στην Ελλάδα από το απόγευμα οπότε όλοι τον προτρέπουμε να επιστρέψει για το δικό του καλό, όπως και κάνει.

Μέχρι το μεσημέρι η μέρα πηγαίνει βασανιστικά... Η διαδρομή ψιλοαδιάφορη με στάσεις για ανεφοδιασμό και ενυδάτωση καθώς και τις "αναγκαστικές" φωτογραφίες του 36ωρου. Έχει αρχίσει και η ζέστη και δεν βοηθάει. Πλέον είμαστε 3 μηχανές παρέα. Μπροστά ένα R1200GS Adv. με servo, 2ο ένα R1200GS LC Adv. και τελευταίος εγώ με το Tiger 800 Abs, σχηματισμός μου τηρούμε απαρέγκλιτα. Μόλις έχουμε ολοκληρώσει έναν ανεφοδιασμό και βρισκόμαστε στην ενωτική οδό Τσακώνας - Κυπαρισσίας με τη διαδρομή μας να λέει πως θα περάσουμε έξω από Καλαμάτα.

Στην φαρδιά αυτή ευθεία -με 1,5 λωρίδα ανά κατεύθυνση και διπλή γραμμή(...)- έχουμε μπροστά μας λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Οι 2 πρώτοι το προσπερνάν και εγώ περιμένω να μην έχω από απέναντι αυτοκίνητο που να κινείται κοντά στις γραμμές (μια που και από απέναντι κάνουν προσπεράσεις) και λίγες εκατοντάδες μέτρα μετά κάνω κι εγώ προσπέραση στο λεωφορείο. Με το που μπαίνω μπροστά του και πλησιάζω τους φίλους μου ξαφνικά (στα δικά μου μάτια) μπλοκάρουν και οι 2 φρένα. Τι είχε συμβεί... Στο σημείο αυτό έχουν αποφασίσει σε παρακείμενο βενζινάδικο να κάνουν ένα από τα παιχνίδια της διοργάνωσης και τα παιδιά το είδαν τελευταία στιγμή. Εγώ πάλι δεν το είδα καθόλου, μια που ήμουν στη διαδικασία της προσπέρασης.

Η θέση μου πάνω στο δρόμο είναι λάθος μια που είμαι πίσω και αριστερά από τον 2ο και όχι στην άλλη άκρη της λωρίδας κυκλοφορίας μας. Τα φρένα μου λοιπόν είναι και πιο αργά πατημένα και με πιο πολλά χιλιόμετρα στο ταχύμετρο. Το αποτέλεσμα; Χτυπάω πίσω και αριστερά το R1200GS LC και φεύγουμε και οι 2 δεξιά με κατεύθυνση προς το πάρκινγκ/έξοδο από το βενζινάδικο.... Κανένας μας δεν έχει πέσει από τη μηχανή αλλά ενώ το BMW σταματάει κάπου εγώ έχω ακόμα χιλιόμετρα... Βλέπω μπροστά μου ένα πέτρινο τοιχίο και αριστερά του 2 ρόδες τρακτέρ που έχουν ένα μικρό κενό ανάμεσα τους. Μετά έχει χωράφι με ελιές αλλά είναι εμφανές πως έχει υψομετρική διαφορά με το πάρκινγκ (1,5 με 2 μέτρα μου είπαν μετά). Φρεναριστός η μόνη συνειδητή επιλογή που κάνω είναι να μην πέσω πάνω στο σταθερό εμπόδιο-τοιχίο αλλά να προσπαθήσω να περάσω ανάμεσα από τις ρόδες του τρακτέρ και να πέσω με άλμα στο χωράφι. Νομίζω ότι τα καταφέρνω αν και ίσως να χτύπησα με το δεξί μου πόδι τη μία ρόδα ... Νοιώθω να ίπταμαι και να σκάω με τη μηχανή στο χωράφι όπου και έρχεται η νέα πτήση πάνω από το Tiger και σκάω κάποια μέτρα παρακάτω με την αριστερή πλευρά του σώματος μου και να σέρνομαι για λίγο. Σταματάω κάποια στιγμή χωρίς να έχω χτυπήσει πουθενά με δέντρο ή οτιδήποτε άλλο σταθερό αντικείμενο.

(το σημείο της εξόδου)



Το μόνο που νιώθω είναι πόνος. Αμέσως έρχονται τα παιδιά της διοργάνωσης που ήταν εκεί για το "παιχνίδι", η παρέα μου και άλλοι σύντροχοι που ήταν σταματημένοι στο σημείο. Ένα παλικάρι ξέρει από πρώτες βοήθειες (νοσηλευτής ? ) και κατευθύνει τους υπολοίπους. Δεν έχω χτυπήσει στο κεφάλι αλλά δε μου βγάζουν το κράνος. Τα άκρα μου τα κινώ κανονικά. Σε λίγο έρχεται το ασθενοφόρο και με μεταφέρουν στο νοσοκομείο της Καλαμάτας.

Εκεί για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό έρχομαι αντιμέτωπος με το ΕΣΥ. Και οι εντυπώσεις που αποκομίζω είναι χείριστες... Η γιατρός που είναι εμφανώς κουρασμένη στα Επείγοντα δίνει μισές οδηγίες στους υπολοίπους, τους λέω που πονάω αλλά μετά τις ακτινογραφίες μου λένε ότι έχω κάταγμα έξω σφυρού στο αριστερό πόδι το οποίο έτσι όπως είναι μπορεί να διορθωθεί μόνο με νάρθηκα και χωρίς χειρουργείο σε 1 μήνα. Το δεξί πόδι που δεν μπορώ να το πατήσω δεν τους απασχολεί ούτε να το δουν μια που η ακτινογραφία δεν δείχνει σπάσιμο. Δεν μου βγάζουν καν τη κάλτσα (βαρύ διάστρεμμα έκανα μήνες να το πατήσω) και με στέλνουν να φύγω (φύγε κακό απ' τα μάτια μας).

(Οι μπότες μου μετά το ατύχημα... και όμως έσπασα το αριστερό πόδι)



Σε όλο αυτό έχω μαζί τα παιδιά της λέσχης και τους φίλους μου οι οποίοι περιμένουν μέχρι να έρθει ο αδερφός μου και η νύφη μου από την Αθήνα για να με πάρουν σπίτι τους και την επόμενη να με ανεβάσουν οδικός Κοζάνη. Στις 2 βδομάδες πάω για νέες ακτινογραφίες ώστε να δούμε αν το κόκκαλο έχει δέσει. Ο -ιδιώτης- ορθοπεδικός που τις βλέπει μου λέει πως το κόκκαλο έχει μετατόπιση, γιατί δε το είδαν, τι ακτινογραφίες σου έβγαλαν κ.λ.π. Δεύτερη γνώμη από διευθυντή ορθοπεδικής, τα ίδια. Ένας μήνας χαμένος λοιπόν και απαραίτητο το χειρουργείο για να επανέλθει. Ψυχολογία σκατά μια που ακόμα και τότε δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω ούτε το 1 πόδι (σηκωτός και καροτσάκι). Χειρουργείο στο Νοσοκομείο της Πτολ/δας στις 28/5/2019 όπου μπαίνουν λάμα και 5 βίδες. Η διαδικασία της αποκατάστασης είναι απελπιστικά αργή με το πόδι να είναι πρησμένο για μήνες...



Fast Forward Σεπτέμβριος 2020... Το κόκκαλο έχει δέσει εδώ και μήνες αλλά πέρα από τις όποιες ενοχλήσεις, το σημείο εφαρμογής της οστεοσύνθεσης είναι τέτοιο που πιάνεις τα κεφάλια των βιδών με το χέρι (μόνο δέρμα ανάμεσα τους). Οτιδήποτε πέρα από χαμηλό παπούτσι με ενοχλεί... Μποτάκια - μπότες ούτε λόγος. Οπότε κρίνεται αναγκαστική δεύτερη επέμβαση για να αφαιρεθούν τα υλικά. Η επέμβαση γίνεται από τον ίδιο γιατρό στις 3/9/2020. Όλα βαίνουν καλώς και όταν πάω στις 3 βδομάδες για αφαίρεση των ραμμάτων (συνδετήρες) ο γιατρός μου λέει πως "είναι λίγο οριακά τα πράγματα όσον αφορά το κλείσιμο αλλά θα τα αφαιρέσω". Κατά την αφαίρεση πονάω περισσότερο από ότι μετά από τα χειρουργεία... Στη διάρκεια της 4ης εβδομάδας και ενώ το τραύμα έδειχνε να κλείνει (πήγα και παράγγειλα το Vstrom μέσα σε εκείνη τη βδομάδα) αρχίζει να βγάζει υγρά... Νοσοκομείο Κοζάνης και από εκεί με αποτρέπουν να με δει γιατρός μια που είχαν μόνο εκπαιδευόμενους, "καλύτερα να σε δει αυτός που σου έκανε το χειρουργείο", ενώ ένας νοσηλευτής μου δείχνει τις πληγές από τα 7 χειρουργεία που χρειάστηκε ο ίδιος στο πόδι του μετά από μόλυνση. Οπότε τηλέφωνο στο γιατρό και επιστροφή Πτολ/δα. Εκεί το βλέπει και μου λέει "μπορεί να μολύνθηκε" οπότε εξετάσεις, καθαρισμός και γλιτώνω (?) τα χειρότερα μια που δεν βρέθηκε μικρόβιο. Χειρουργείο λοιπόν για καθαρισμό και βλαστοκύτταρα (με αφαίρεση μυελού από το ίδιο πόδι) και από τότε είμαι μέχρι σήμερα με αναρρωτική με το πόδι να είναι μόνιμα δεμένο με αλλαγές κάθε βδομάδα στο νοσοκομείο, ενώ επιτέλους ξεπρήζεται αυτή τη βδομάδα που διανύουμε.

Την ερχόμενη Δευτέρα 7/12/20 ευελπιστώ ότι θα με δει για τελευταία φορά ο γιατρός και θα μου αφήσει ανοιχτή τη πληγή για να κλείσει τελείως (τώρα είναι σε ποσοστό 60% θα έλεγα).

(Την επισκευή της μηχανής την έκρινα ασύμφορη και αμφιβόλου αποτελέσματος...)