Γονείς και παιδιά

[User C]

Αν κοιτάξεις πολύ ώρα την άβυσσο, τότε και αυτή θα κοιτάξει εσένα (Νίτσε)
Την Δευτέρα ανοίγουν τα σχολεία και ένας χρόνος ακόμη θα ξεκινήσει για τα παιδιά μας. Η μεγάλη μου κόρη φέτος είναι στην τρίτη Λυκείου και ενώ μέχρι πρόσφατα ήταν ιδιαίτερα άνετη, ξαφνικά την έπιασε ένα άγχος για τις Πανελλήνιες. 'Ενα άγχος που της μεταφέρθηκε από συζητήσεις με τους φίλους της, με παιδιά που έκαναν φροντιστήριο από το Γυμνάσιο και κάποια από το Δημοτικό, με απώτερο σκοπό την επιτυχία στις Πανελλήνιες εξετάσεις. Από την Δευτέρα γονείς, δάσκαλοι, φίλοι θα πουν στα παιδιά πως πρέπει να είναι πρώτοι, να έχουν καλούς βαθμούς, να στοχεύσουν σε ένα πτυχίο.

Αραγε θα πει κανείς σε αυτά τα παιδιά, πως κανείς δεν πέθανε επειδή απέτυχε στις Πανελλήνιες; Θα πει κανείς σε αυτά τα παιδιά πως δεν τελείωσε ο κόσμος όλος στο τέλος του σχολείου; Πως δεν εξασφαλίζεται η επιτυχία με την εισαγωγή σε ένα πανεπιστήμιο; 'Αραγε θα τους πει κανείς πως μια καλή καρδιά είναι σημαντικότερη από ένα αριστείο; Θα τους μάθει κάποιος πως πρώτα γίνεσαι καλός άνθρωπος και έπειτα προσθέτεις γνώση. Και τελικά προσθέτουν γνώση ή παπαγαλίζουν τις απαντήσεις για τις εξετάσεις;

Θα πει κάποιος σε αυτά τα παιδιά πως με το να δίνουν αγάπη αντί να κοροϊδεύουν το παιδί με τα γυαλία, το υπέρβαρο παιδί, το παιδί που φοράει μη επώνυμα ρούχα ή ακόμη και παλιά και επισκευασμένα ρούχα, πως αυτό το πράγμα είναι ανώτερο από κάθε αριστείο και καλό βαθμό; Θα τους μάθει κάποιος (και απευθύνομαι αποκλειστικά στους γονείς που είναι υπεύθυνοι για αυτή την γνώση) πως να σέβονται τον εαυτό τους, και πως να είναι ευγνώμονες για όσα έχουν; Πως πρέπει να προσπαθούν να έχουν ένα καλύτερο περιβάλλον γι αυτούς πάνω απ'όλα και κατά συνέπεια για όλους γύρω τους. Θα τους πει κάποιος πως πρέπει να επαναστατήσουν απέναντι σε κάθε φόρμα και νόρμα που τους επιβάλλεται, διότι χωρίς την αμφισβήτηση της γενιάς τους ο κόσμος θα γυρίσει σε καταστάσεις δυσκολότερες; Να επαναστατήσουν χτίζοντας και όχι γκρεμίζοντας γιατί η επανάσταση είναι η προσπάθεια να χτίζουμε καλύτερο μέλλον.

Θα τους μάθει κανείς πως πρέπει να κυνηγούν το όνειρο τους και όχι το όνειρο των γονιών, παππούδων, δασκάλων. Δεν τους υποχρεώνει κανείς να γίνουν δικηγόροι ή γιατροί ή ότι άλλο αποθεώνει ως επιτυχία η κοινωνία. Ποιος θα θυμηθεί να μιλήσει σε αυτά τα παιδιά πως αξίζουν και πρέπει να παίρνουν την αγάπη; Αν τελικά η επιτυχία των αυριανών ενηλίκων μετράει για εμάς τους γονείς περισσότερο για να καμαρώσουμε και να την πούμε στην φιλή μας ότι το παιδί μας είναι καλύτερο στο σχολείο τότε αποτύχαμε ως γόνεις και ως πολίτες της κοινωνίας.

10 Σεπτεμβρίου είναι η παγκόσμια μέρα για την πρόληψη της αυτοκτονίας, και δυστυχώς ακόμη και σήμερα έχουμε αυτοκτονίες παιδιών που απέτυχαν στο σχολείο ή απέτυχαν να συμβαδίσουν με τα κοινωνικά πρότυπα της εποχής. Ας διδάξουμε στα παιδιά μας τον σεβασμό. Σεβασμός δεν είναι μόνο η καλή συμπεριφορά προς τους άλλους, αλλά και προς τον εαυτό μας. Ας ξεκινήσουμε από τα μικρά παιδιά την επανάσταση, διορθώνοντας τα κακώς κείμενα τα δικά μας, μέσα από τα παιδιά μας. Ας κοιτάξουμε λίγο τις συνέπειες της απομόνωσης τους μετά από αυτή την καραντίνα διαρκείας και ας διαβάσουμε τα μάτια τους.
Ας τους μάθουμε τελικά να γίνουν πρώτα άνθρωποι και μετά όλα τα άλλα.

 

[Drake Ramore]

Ούτε η επιτυχία, ούτε η αποτυχία στην ζωή περνάνε μέσα απο τις Πανελλαδικές εξετάσεις. Δεν περνάνε καν μέσα απο τις ανώτερες ή ανώτατες σπουδές.

Να βοηθάμε τα παιδιά στον δρόμο που τα ίδια διαλέγουν και να είμαστε δίπλα τους στις επιτυχίες, αλλά κυρίως στις αποτυχίες τους. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

 

[thanosgp]

'Αραγε θα τους πει κανείς πως μια καλή καρδιά είναι σημαντικότερη από ένα αριστείο; Θα τους μάθει κάποιος πως πρώτα γίνεσαι καλός άνθρωπος και έπειτα προσθέτεις γνώση. Και τελικά προσθέτουν γνώση ή παπαγαλίζουν τις απαντήσεις για τις εξετάσεις;

Θα τους μάθει κάποιος (και απευθύνομαι αποκλειστικά στους γονείς που είναι υπεύθυνοι για αυτή την γνώση) πως να σέβονται τον εαυτό τους, και πως να είναι ευγνώμονες για όσα έχουν; Πως πρέπει να προσπαθούν να έχουν ένα καλύτερο περιβάλλον γι αυτούς πάνω απ'όλα και κατά συνέπεια για όλους γύρω τους. Θα τους πει κάποιος πως πρέπει να επαναστατήσουν απέναντι σε κάθε φόρμα και νόρμα που τους επιβάλλεται, διότι χωρίς την αμφισβήτηση της γενιάς τους ο κόσμος θα γυρίσει σε καταστάσεις δυσκολότερες; Να επαναστατήσουν χτίζοντας και όχι γκρεμίζοντας γιατί η επανάσταση είναι η προσπάθεια να χτίζουμε καλύτερο μέλλον.

Θα τους μάθει κανείς πως πρέπει να κυνηγούν το όνειρο τους και όχι το όνειρο των γονιών

Ο μεγάλος φέτος πέρασε Ιατρική, παρόλη την οικονομική δυσκολία (λίγα φροντιστήρια) και to ψυχολογικό βάρος που βίωνε εδώ και 1 1/12 χρόνο με τον μικρό.Δεν ξέρει τί τον περιμένει από ατελείωτο διάβασμα/κούραση/ξενύχτι/ευθύνες/άγχος/τρέξιμο κοκ. Του έλεγα να πάει αξιωματικός πυροσβεστικής για νά'χει ποιότητα ζωής.Δε μ'άκουσε.Τουλάχιστον στο μέλλον δε θα μπορεί να μου πει ότι τον πίεσα, ή δεν δεν συμβούλεψα...

 

[duke200]

Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει. Πες του τουλάχιστον να επιλεξει light ειδικότητα ενδοκρι, δέρμα, κλπ. Θα περιμένει βέβαια 30 χρόνια για ειδικότητα.

Sent from my A80Pro using Tapatalk

 

[maik900]

5 βιβλία που θα ήθελες να είχαν διαβάσει οι γονείς σου​

Η επιστροφή στα θρανία και η προσαρμογή στους ρυθμούς της καθημερινότητας μετά τις διακοπές δεν ήταν ποτέ εύκολη.
Παράλληλα, ένα γενικότερο κλίμα αβεβαιότητας επικρατεί. Το ενδεχόμενο ενός νέου lockdown υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού των περισσότερων.
Το πρώτο κουδούνι θα χτυπήσει και πάλι. Στις 13 Σεπτεμβρίου ξεκινάει μια νέα σχολική εμπειρία για τα παιδιά, με τις μάσκες, τα αντισηπτικά, τα τεστ να μην έχουν φύγει ούτε και αυτή τη χρονιά. Και κανένας γονιός να μην μπορεί να απαντήσει με ακρίβεια στις εύλογες ερωτήσεις των παιδιών «μα πότε θα τελειώσει αυτός ο κορονοϊός;».
H ανατροφή των παιδιών δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, ειδικά μέσα στις πρωτόγνωρες συνθήκες που ζούμε. Ασφαλώς, η συμβολή των γονέων στην προετοιμασία των παιδιών είναι καθοριστικής σημασίας και φέτος ο ρόλος τους θα είναι ακόμη πιο δύσκολος. Απαντήσεις στις απορίες μας για τη σωστή ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών, βρήκαμε στα βιβλία.
Βιβλία στις σελίδες των οποίων θα διαβάσεις έρευνες, μυστικά και συμβουλές για θέματα ανατροφής, αυστηρότητας, ορίων, συναισθηματικής ανάπτυξης και πολλών πολλών ακόμα. Θα διαβάσεις ιστορίες που βιώνεις καθημερινά στο σπίτι σου και θα αντιληφθείς πως δεν είσαι μόνος.
Παρακάτω θα βρεις 5 βιβλία που μας βοήθησαν προσωπικά και αισθανόμαστε ότι θα βοηθήσουν κι εσένα να αναθρέψεις παιδιά ψυχικά υγιή, ικανά και γεμάτα αυτοπεποίθηση.
Το βιβλίο που θα ήθελες να έχουν διαβάσει οι γονείς σου


Η ουσία τού να είσαι γονιός έγκειται στη σχέση που δημιουργείς με τα παιδιά σου. Για παράδειγμα, αν οι άνθρωποι ήταν φυτά, η σχέση αυτή θα ήταν το χώμα.
Η σχέση αυτή στηρίζει, θρέφει και επιτρέπει στα παιδιά να μεγαλώσουν ή αντίστοιχα τα εμποδίζει. Χωρίς αυτή τη σχέση στήριξης, η αίσθηση ασφάλειας του παιδιού διαταράσσεται. Ιδανικά, θέλουμε μια σχέση που να τροφοδοτεί τα παιδιά μας με δύναμη, και ίσως μια μέρα συμβεί το ίδιο και με τα δικά τους παιδιά.
Ο σκοπός, λοιπόν, του συγκεκριμένου βιβλίου είναι να σας βοηθήσει να εντοπίσετε την ουσία του ρόλου σας, δηλαδή να δουλέψετε με τα συναισθήματά σας τόσο τα δικά σας, όσο και των παιδιών σας, να συντονιστείτε με τα παιδιά σας ώστε να μάθετε να τα κατανοείτε και να αποκτήσετε ένα δέσιμο μαζί τους, αποφεύγοντας έτσι τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα σύγκρισης και απομόνωσης.
Γιατί οι Δανοί μεγαλώνουν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο

Σύμφωνα με τον επίσημο δείκτη των Ηνωμένων Εθνών, οι Δανοί είναι σταθερά τα τελευταία χρόνια στις πρώτες θέσεις των πιο ευτυχισμένων λαών στον κόσμο. Τι γνωρίζουν, λοιπόν, για την ανατροφή χαρούμενων και γεμάτων αυτοπεποίθηση παιδιών;
Στη Δανία οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί εστιάζουν σε πράγματα όπως η κοινωνικοποίηση, η αυτονομία, η συντροφικότητα, η δημοκρατική στάση και η αυτοεκτίμηση. Θέλουν τα παιδιά τους να αποκτήσουν ψυχική ανθεκτικότητα και να αναπτύξουν μια ισχυρή εσωτερική πυξίδα που θα τα καθοδηγεί στη ζωή τους. Όλα αυτά αναλύονται με τον καλύτερο τρόπο στο συγκεκριμένο βιβλίο.
Πώς οι Δανοί εκπαιδεύουν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στο σχολείο και στην οικογένεια

Μετά το πρώτο best seller, η συγγραφέας επανήλθε με ένα ακόμη βοηθητικό βιβλίο για γονείς. Ένα βιβλίο για έναν διαφορετικό τρόπο εκπαίδευσης των παιδιών μέσα από παραδείγματα, παραλληλισμούς και συμβουλές, ο οποίος βασίζεται στις παρακάτω έννοιες:
Εμπιστοσύνη. Η διδασκαλία με εμπιστοσύνη βελτιώνει την αυτοεκτίμηση, ενθαρρύνοντας το ελεύθερο παιχνίδι και βοηθώντας τα παιδιά να καταλάβουν γιατί η μελέτη είναι σημαντική.
Ενσυναίσθηση. Η συγγραφέας εξηγεί πώς μπορούμε να μάθουμε να κατανοούμε τους άλλους και γιατί είναι σημαντική η εκμάθηση της ενσυναίσθησης από μικρή ηλικία.
Αυθεντικότητα. Είναι σημαντικό να είμαστε ειλικρινείς με τα παιδιά για όλα τα θέματα, ακόμα και για ζητήματα που θεωρούνται ταμπού, όπως το σεξ και ο θάνατος.
Θάρρος. Πρέπει να μαθαίνουμε στα παιδιά να έχουν θάρρος και να κάνουν λάθη, ώστε να ενθαρρύνουμε την καινοτομία και τη δημιουργικότητά τους.
Χούγκα.Η διδασκαλία του χούγκα, το να περνάς δηλαδή χρόνο με τους αγαπημένους σου σε ένα όμορφο, ήρεμο και φιλόξενο περιβάλλον, και του faelleskaab, της συντροφικότητας, αποτελούν βασικά στοιχεία της μεθόδου της συγγραφέως.
Με την καλλιέργεια αυτών των απλών αλλά και τόσο σημαντικών εννοιών, οι Δανοί εκπαιδεύουν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στο σχολείο και στην οικογένεια. Γιατί όχι κι εμείς;
Δεν θέλουν τιμωρία, αγάπη θέλουν

Μια ερώτηση που ακούμε συχνά είναι: «Μπορώ να πειθαρχήσω το παιδί μου χωρίς τιμωρία;». Δεν χρειάζεται να «κακομάθετε» ή να καταπιέσετε τα παιδιά σας, αλλά να κατανοήσετε τους λόγους που δεν συμπεριφέρονται σωστά και να τους αντιμετωπίσετε εκπαιδεύοντάς τα ρεαλιστικά και δραστικά.
Με απλές και πρακτικές συμβουλές, η διακεκριμένη ψυχολόγος και συγγραφέας Sarah Ockwell-Smith δείχνει πώς να μεγαλώσουμε κάθε παιδί με σεβασμό και αγάπη, δουλεύοντας μαζί του και όχι εναντίον του και καταρρίπτοντας τη θεωρία της τιμωρίας αλλά και της επιβράβευσης.

Το παιδί που κρύβουμε μέσα μας

Για το τέλος αφήσαμε ένα ιδιαίτερο και πολύ αγαπημένο βιβλίο. Στις σελίδες του δεν θα διαβάσεις συμβουλές και πρακτικές. Αλλά είναι ένα βιβλίο για σένα. Για να δουλέψεις με τον εαυτό σου, να καταλάβεις το φωτεινό και το σκοτεινό παιδί που συνυπάρχουν μέσα σου. Πολύ περισσότερο, σε βοηθά να απαλλαγείς από παλιά ψυχικά μοτίβα, να αλλάξεις τις πεποιθήσεις και τη συμπεριφορά σου, να βελτιώσεις τις σχέσεις σου εν γένει, να ζήσεις ευτυχισμένος.
Και μην ξεχνάς, όταν ο γονιός είναι ευτυχισμένος, το παιδί το αντιλαμβάνεται και είναι κι εκείνο ευτυχισμένο.

Υ.Γ. Παιδικά βιβλία για τα συναισθήματα και ιστορίες που εμπνέουν

 

[manos]

Να βάλω κι εγώ τα του σεντς μου στο ποστ λόγω ενασχόλησης με τον χώρο.
Όλες οι "γενικής φύσεως" συμβουλές είναι καλοδεχούμενες και ό,τι μας βάζει σε σκέψη είναι θετικό.
Θα ήθελα να προσθέσω, όμως, ότι ενώ αναγνωρίζουμε γενικά ότι "ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός", τείνουμε να αναζητούμε γενικές "συνταγές" που θα βολέψουν, που θα δώσουν "αλήθεια", που θα "δουλέψουν" "μα το έκανε ο Κώστας και πέτυχε, θα το κάνω κι εγώ" κοκ.

Αν και αυτό σε ένα πολύ πρώτο επίπεδο ίσως πιάνει, το σημαντικότερο κατ' εμέ είναι η ίδια η δουλειά των γονέων.
Πολύ συχνά κουβαλάμε μοτίβα από το δικό μας παρελθόν, τα οποία δεν αμφισβητούνται γιατί είναι εμπεδωμένα στη συμπεριφορά μας. Επιπροσθέτως συχνά προβάλουμε τις δικές μας ανάγκες, ανασφάλειες, όνειρα κοκ στα παιδιά χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.
Εάν μπορώ να δώσω μια σκέψη, αυτή είναι ο κάθε ένας από εμάς να μπει σε μια δική του διαδρομή βελτίωσης, όχι μόνο με βιβλία και σεμινάρια, αλλά με δουλειά με ειδικό, ώστε να "σπάνε" αυτά τα μοτίβα.

Το να είναι κάποιος γονιός, είναι ίσως το πιο τρομακτικό πράγμα στον κόσμο (γουελ, σε εμένα τουλάχιστον είναι). Τα όρια ανάμεσα στο να είμαστε fun parents (που συνήθως είμαστε εμείς οι μπαμπάδες) και στο ασκούμε parenting είναι δυσδιάκριτα αλλά η διαφορά είναι μεγάλη και σίγουρα δεν είναι δύο αμοιβαίως αποκλειόμενα πεδία.
Θα μπορούσα να γράψω τεράστια κείμενα, αλλά δεν είναι ο σκοπός του φόρουμ αυτός και δεν θέλω να παρεξηγηθεί η πρόθεσή μου.

Εάν παρόλα αυτά κάποιος ψάχνει βιβλία, τα οποία μπορούν να προσφέρουν μια πιο "τεχνική" γνώση (αυτό που λέγεται skills) μπορεί αν θέλει να δει αυτά τα βιβλία:

Πρώτο
Δεύτερο
Τρίτο

Γουιθ λαβ

 

[maik900]

Ο διάσημος παιδίατρος Αλντό Ναουρί προειδοποιεί: Βάλτε επιτέλους όρια στην παιδική παντοδυναμία.​

Μια συνέντευξη που αξίζει να διαβάσουν όλοι οι γονείς

Τα σημερινά παιδιά δεν πάνε καλά. Μπορεί να είναι υγιέστερα, αλλά είναι υπερκινητικά, έχουν προβλήματα στο σχολείο και δυσκολεύονται να αυτονομηθούν. Τι φταίει; Ο υπερβολικός φιλελευθερισμός στο σπίτι, απαντά ο πιο γνωστός παιδίατρος της Γαλλίας.

Το βιβλίο του Γάλλου παιδιάτρου Αλντό Ναουρί «Εκπαιδεύοντας τα παιδιά – Όρια στην παιδική παντοδυναμία«, μπορεί να κυκλοφόρησε το 2012, όμως παραμένει ένα από τα πλέον ευπώλητα, παρά τις… αιρετικές του θέσεις. Όπως χαρακτηριστικά θα διαβάσετε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:​

[Ο Ναουρί] προτρέπει τις μαμάδες να πάψουν να «ασκούν γοητεία» στα παιδιά τους, τους μπαμπάδες να μην αρκούνται στο ρόλο του παρατηρητή, και τους δύο γονείς να δώσουν έμφαση στη μεταξύ τους σχέση. Στηλιτεύει τη «γλυκερή ψευδοστοργή» των σημερινών γονιών, που δεν διαπαιδαγωγεί αλλά συντηρεί την αίσθηση της παιδικής παντοδυναμίας υπονομεύοντας το μέλλον.
Στη σύγχρονη επιταγή «Μπορείς και δικαιούσαι να τα έχεις όλα» ο Αλντό Ναουρί αντιτάσσει: «Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά μπορείς να παλέψεις για να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερα». Στα συνεχή «ναι» των γονιών που διαλύουν τον ατομικό ψυχισμό και τον κοινωνικό ιστό αντιπαραβάλλει ένα «όχι» που καταφάσκει στη ζωή!
Με αφορμή το εν λόγω βιβλίο, ο Ναουρί μίλησε εκείνη την εποχή στο περιοδικό “Le Point” και αυτά που είπε θα σας κάνουν σε μεγάλο βαθμό να σκεφτείτε το πώς μεγαλώνετε τα παιδιά σας…

Le Point: Τα παιδιά μας πηγαίνουν τόσο άσχημα;
Aldo Naouri: Πιστεύω ναι. Στα 40 χρόνια που εξασκώ το επάγγελμα μου, βλέπω πόσο τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η φυσική τους υγεία έχει βελτιωθεί αισθητά, αλλά παρουσιάζουν εδώ και 10 ή 15 χρόνια, προβλήματα συμπεριφοράς και αναπτύξεως άγνωστα παλαιότερα.​

Le Point: Παραδείγματος χάριν;
Aldo Naouri: Παρουσιάζουν δυσκολίες σχετικές με την καθυστέρηση της εκμάθησης της γλώσσας, σχολικά προβλήματα, προβλήματα υπερκινητικότητας. Η απόδειξη; Η απίστευτη ανάπτυξη των επαγγελμάτων όπως αυτά που σκοπεύουν σε «αποκατάσταση» και αναφέρονται στην ψυχομετρία ή την ορθοφωνία.

Le Point: Κατά την γνώμη σας, προτού οι γονείς καταφύγουν στον ψυχολόγο, πρέπει να εκπληρώσουν τον καθοδηγητικό τους ρόλο καθόλη την διάρκεια της παιδικής ηλικίας. Όμως δεν το κάνουν, γιατί;​

Aldo Naouri: Στο βάθος αυτής της «αδυναμίας της καθοδήγησης», υπάρχουν δύο βασικά γεγονότα. Το πρώτο είναι ο έλεγχος από το 1975 των γεννήσεων με την αντισύλληψη. Προφανώς με χαροποιεί. Αλλά αλλάζει τα πάντα. Το μωρό δεν είναι πλέον ένα αθέλητο αποτέλεσμα της σεξουαλικής πράξεως, αλλά το αποτέλεσμα της θελήσεως και των δύο, τοποθετούμενο επομένως στην κορυφή του οικογενειακού οικοδομήματος.
Το δεύτερο είναι το πέρασμα την ίδια περίοδο από μια κοινωνία της στερήσεως σε μια κοινωνία της αφθονίας. Προφανώς και αυτό με ικανοποιεί. Όμως σε μια κοινωνία της στερήσεως όπως εκείνη που γνωρίσαμε πριν από το 70, το ενδόμυχο μήνυμα που υπήρχε στην εκπαίδευση ήταν: «Δεν μπορείς να τα έχεις όλα». Παρείχετο μια κατάσταση που το λιγότερο που μπορούσε να χαρακτηριστεί ήταν αυτή της διάψευσης (ματαίωσης), αυτή που οι ψυχαναλυτές ονομάζουν έλλειψη και που είναι κατά την γνώμη μου ουσιαστική στην εκπαίδευση ενός παιδιού από την ποιο μικρή ηλικία. Σήμερα το μήνυμα της καταναλωτικής κοινωνίας, επομένως και των ίδιων των γονέων είναι «Όχι μόνο μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά όπως και εμείς, έχεις δικαίωμα σε όλα».

Le Point: Υπαινίσσεστε ότι είναι οι μεσαίες τάξεις που πρέπει να αναλάβουν την καθοδήγηση των παιδιών τους.​

Aldo Naouri: Απόλυτα. Γιατί αυτές ήταν που ωφελήθηκαν από την αύξηση του πλούτου. Πως να αναθρέψουν τα παιδιά τους μέσα σε μια αφθονία που είναι τόσο νέα; Με κίνδυνο να σοκάρω, σκέπτομαι πως οι ανώτερες τάξεις της κοινωνίας που είχαν αυτή την κληρονομιά και δεν γνώρισαν τον βάρβαρο πλουτισμό, πορεύονται καλλίτερα, γιατί συνεχίζουν να έχουν την διάψευση στην εκπαίδευση, είτε ευχαριστεί είτε όχι τα παιδιά.

Le Point: Η θεωρία σας εφαρμόζεται ίσως στις καλές συνοικίες, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας σήμερα αποκλείεται από την αφθονία. Τα παιδιά των δύσκολων συνοικιών είναι απογοητευμένα και δεν πάνε καλά.​

Aldo Naouri: Προέρχομαι και εγώ από την μιζέρια, από την οποία κατάφερα να βγω και δεν είμαι ο μόνος από την γενιά μου. Μεγάλωσα όμως σε μια εποχή όπου το μήνυμα της ήταν: «Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά μπορείς να αγωνισθείς για να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερα». Αυτό που είναι φοβερό, είναι να μεγαλώνεις στη στέρηση και η κοινωνία να σε κάνει να πιστεύεις ότι έχεις δικαίωμα για τα πάντα. Είναι κάτι που μπορεί να σε τρελάνει.

Le Point: Γιατί τόσοι πολλοί γονείς παραπονιούνται, ότι δεν μπορούν να έχουν καθοδηγητικό ρόλο;​

Aldo Naouri: Αυτό που θεμελιώνει την καθοδηγητικότητα δεν είναι ο θυμός, δεν είναι τα χαστούκια ή το ξύλο τα οποία καταδικάζω, είναι η ιεραρχία μέσα στην οικογένεια και προπάντων η αίσθηση ότι υπάρχει. Όταν δεν υπάρχει η ελάχιστη αμφιβολία πάνω στο δικαίωμα του καθοδηγείν, όταν δεν χρησιμοποιούμε μεθόδους δελεασμού, τότε ο ρόλος του καθοδηγητή λειτουργεί. Πολλοί γονείς εμπλέκονται σε διαπραγματεύσεις, σε παζάρια με τα παιδιά τους. Όμως διαπραγματευόμαστε με ένα άτομο ίσο με εμάς!

Le Point: Αυτό το άτομο δεν είναι ένα παιδί;​

Aldo Naouri: Ένα μικρό παιδί είναι μια προσωπικότητα άξια σεβασμού. Αλλά όχι δεν είναι ακόμη ένας ισότιμος συνομιλητής.

Le Point: Μα δεν είναι δικό σας λάθος, των παιδιάτρων, των ψυχολόγων και των υπολοίπων ειδικών για τα παιδιά, που οι γονείς δεν αισθάνονται ως καθοδηγητές; Τα βιβλία και οι μεγάλες θεωρίες που γνωρίζετε και που εξασκείτε, δεν αποδεικνύουν ότι εσείς είστε που έχετε αποστερήσει αυτό τον ρόλο;​

Συνεχιζεται............

Πηγη www.dinfo.gr

 

[maik900]

Ο διάσημος παιδίατρος Αλντό Ναουρί προειδοποιεί: Βάλτε επιτέλους όρια στην παιδική παντοδυναμία.​

Aldo Naouri: Απόλυτα! Μα μην με βάζετε και μένα μέσα. Όλο μου το έργο, εδώ και τριάντα χρόνια, αποτελείται ακριβώς από την προσπάθεια να πείσει τους γονείς να επανεύρουν την θέση τους και να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη στους εαυτούς τους. Είχα πει στην Françoise Dolto*: «Λόγω των απόψεών σας οι γονείς έχουν μουγγαθεί, γι’αυτό τους συμβουλεύω να μην σας ακούν!». Είχε ένα τέτοιο ταλέντο ώστε καθιστούσε τους γονείς παράλυτους. Προτιμώ τους γονείς που κάνουν λάθη, αλλά αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και τα δικαιώματά τους αυτοί «υψηλά ιστάμενοι» και τα παιδιά «χαμηλά», παρά αυτούς που καταφεύγουν στις συνταγές των ψυχιάτρων.

Le Point: Ισχυρίζεστε, εσείς ο φανατικός της ψυχαναλύσεως ότι η θέση που έχει πάρει το υποσυνείδητο μέσα στην κοινωνία μας είναι εμπόδιο στην εκπαίδευση!​

Aldo Naouri: Μα η εκπαίδευση δεν είναι διαδικασία θεραπευτική! Είναι μια δέσμευση των ορμών! Η λέξη η οποία μπορεί να κάνει την μεγαλύτερη ζημιά μέσα στις οικογένειες είναι η λέξη «τραυματικός». Φοβόμαστε μήπως την υποστούν τα παιδιά και έτσι υφίστανται πολύ καλά την απογοήτευση, τους εμποδίζουν να μεγαλώσουν…Είναι όπως όταν έρχονται στον παιδίατρο με τα οκτάχρονα παιδιά τους, μαζί με ένα μπιμπερό ή με μια πιπίλα στο στόμα, γιατί ο γονιός δεν ξέρει πώς να το αποτρέψει χωρίς να το «τραυματίσει». Αρκεί να τους το πάρει!

Le Point: Χρησιμοποιείτε λέξεις πολύ σκληρές για τους γονείς, μα είναι προπάντων οι μητέρες που ως συνήθως μέσα στα γραπτά σας, κατηγορούνται για όλα τα κακά. Θα έλεγε κανείς ότι μετά από 40 χρόνια συναναστροφή στο ιατρείο σας, δεν μπορείτε ούτε να τις βλέπετε!​

Aldo Naouri: Αντιθέτως, συμπάσχω με την μοίρα τους και θέλω να τις βοηθήσω! Τις έχουν κάτω από μια μεγάλη πίεση αυτή της μητρότητας και εκείνη του επαγγέλματος, που για να κρατηθούν έχουν βρει ένα τρόπο απλό να επιμελούνται του ναρκισσισμού τους: να αγαπιούνται από τα μικρά παιδιά τους ευχαριστώντας τα σε όλα, τιθέμενες καθολοκληρίαν στην διάθεσή τους. Πρόκειται για καταστροφή!

Le Point: Όμως οι σημερινές γυναίκες εργάζονται, επενδύουν έξω από τα παιδιά τους. Πώς μπορούν να τεθούν στην διάθεσή τους;​

Aldo Naouri: Προσπαθώντας να ανακτήσουν κάθε βράδυ σε μιάμιση ώρα τις δέκα ώρες της απουσίας τους! Τι λάθος! Προσπαθώ να τις πείσω ότι η παρουσία τους δεν έχει την σημασία που της δίνουν και πως τα μωρά τους, πέντε λεπτά αφότου τις βρήκαν, είναι σαν να τις είχαν όλη την ημέρα. Δεν χρειάζεται κάτι να «ανακτήσουν».

Le Point: Αισθάνεται κανείς την εμπάθεια σας για τους πατεράδες… Είναι λίγο έντονο, μόλις εξήλθαμε από την πατριαρχική κοινωνία, μόλις που άντρας και γυναίκα βιώνουν την ισότητα και παραπονιέστε για τους φτωχούς πατεράδες.​

Aldo Naouri: Παραδέχομαι την εμπάθεια. Αλλά ο πατέρας και η μητέρα δεν είναι ίσοι. Οι ενδομήτριες σχέσεις αφήνουν ίχνη ανεξίτηλα στα παιδιά, που γνωρίζουν αμέσως ποια είναι η μητέρα τους από την οποία δεν μπορούν να «απαλαγούν», ενώ ο πατέρας για ένα μωρό είναι ένας ξένος. Η μητέρα οφείλει να επενδύσει στο λόγο της και η κοινωνία να την στηρίξει στην αρμόζουσα θέση της, η οποία δεν είναι ανταλλάξιμη με αυτή της άφωνης μαμάς. Κάνουμε το αντίθετο και όλος ο κόσμος χάνει. Θυμόσαστε την αναφορά του δικαστή Bruel πάνω στην βία στα περίχωρα το 1998. Η διάγνωση ήταν χωρίς
αμφιβολία: έλλειψη του πατέρα!

Le Point: Όμως οι πατεράδες του σήμερα είναι περισσότερο παρόντες, επενδύουν πολύ περισσότερα στα παιδιά τους.​

Aldo Naouri: Είναι θαυμάσιο, αλλά για μια φορά ακόμα, αν δεν επενδύσουν και δεν αναγνωρισθούν στον ρόλο τους από την φωνή της μητέρας και ολόκληρη την κοινωνία, αν θεωρούνται σαν δεύτερες μητέρες, δεν υπάρχει τίποτα να προσθέσουν στην εκπαίδευση του παιδιού. Ένας πατέρας μπορεί να είναι συνέχεια παρών και να μην έχει καθόλου λόγο. Έτσι το βλέπω! Δεν πρόκειται για την εισαγωγή μιας άδειας πατρότητος των δέκα πέντε ημερών με την οποία θα επαναφέρει την θέση του. Είναι ενθαρρυντικό η κοινωνία και οι μητέρες να δεχτούν, ότι ο πατέρας παίζει σπουδαίο διαλεκτικό ρόλο στην εκπαίδευση: ελκύστε τη μητέρα προς την θηλυκότητά της και θρυμματίστε την σχέση μητέρας παιδιού.

Le Point: Αν αυτή η «ανεπάρκεια στην εκπαίδευση» διαιωνίζεται, σε τι κίνδυνους εισέρχεται η κοινωνία;​

Aldo Naouri: Ένα άτομο του οποίου η παιδική παντοδυναμία δεν έχει σταματήσει από την συνεχή εκπαίδευση, στην ώριμη ηλικία θα ζει στην αγωνία, στην φιλαυτία και στη μονομανία. Τους αναγνωρίζω αμέσως αυτούς τους ενήλικες! Αν οι γονείς δεν επαναεπενδύσουν στο ρόλο τους, η κοινωνία μας κινδυνεύει με ρήξη στο κοινωνικό ιστό, ο οποίος είναι ήδη παρόν. Κινδυνεύει να μείνει ακυβέρνητη.

Le Point: Στο βάθος ποιο είναι για σας το παιδί το σωστά μεγαλωμένο;​

Aldo Naouri: Είναι το ήρεμο παιδί.
*Françoise Dolto (1908 –1988), γνωστή γαλλίδα παιδίατρος και ψυχαναλύτρια που ασχολήθηκε με την
ψυχανάλυση των παιδιών.

Πηγη www.dinfo.gr

 

[duke200]

Τα παιδιά δε θέλουν παραχαιδεμα γιατί μετά έρχονται αντιμέτωπα με τα σκυλιά τα μαύρα (συμμαθητές) στο σχολείο, αρχίζουν τα ψυχολογικά και πέφτουν στα ναρκωτικά. Το πιο σημαντικό ελάττωμα που πρέπει οπωσδήποτε να νικηθεί είναι ο εγωισμός. Μην ακούτε τους ψυχολόγους που λένε για αυτοεκτίμηση κλπ, όλα αυτά καλλιεργούν τον εγωισμό. Προσευχή θέλει πολύ από τους γονείς και συνεχή ενασχόληση-εκπαιδευση τουλάχιστον μέχρι τα 10, μετά πορεύονται μόνα τους δε μπορείτε να κάνετε τίποτα. Πολύ σημαντικό επίσης να βλέπουν καλο παράδειγμα από τους γονείς και συζυγική συναινεση (διοίκηση δια του παραδείγματος). Γιαγιάδες και παππούδες συνήθως κάνουν ζημιά πρέπει να αποφεύγονται όσο γίνεται. Αυτά που γράφω δε τα βγάζω από το κεφάλι μου, για όσους γνωρίζουν.

Γενικά άμα δεν ασχολείστε με τα παιδιά σας όταν πρέπει, έχετε το νου σας σε μλκιες και δε προσεύχεστε, θα το φάτε το κεφάλι σας από τα παιδιά σας.

Sent from my A80Pro using Tapatalk

 

[apache]

Δλδ ξύλο και προσευχή;

 

[Drake Ramore]

Δλδ ξύλο και προσευχή;

Χωρίς προσευχή φίλε το έχασες το παιδί...

 

[giamar]

Άμα κανεις και νηστεία δε ...

 

[thanosgp]

Ο διάσημος παιδίατρος Αλντό Ναουρί προειδοποιεί: Βάλτε επιτέλους όρια στην παιδική παντοδυναμία.​

Μια συνέντευξη που αξίζει να διαβάσουν όλοι οι γονείς

Τα σημερινά παιδιά δεν πάνε καλά. Μπορεί να είναι υγιέστερα, αλλά είναι υπερκινητικά, έχουν προβλήματα στο σχολείο και δυσκολεύονται να αυτονομηθούν. Τι φταίει; Ο υπερβολικός φιλελευθερισμός στο σπίτι, απαντά ο πιο γνωστός παιδίατρος της Γαλλίας.

Το βιβλίο του Γάλλου παιδιάτρου Αλντό Ναουρί «Εκπαιδεύοντας τα παιδιά – Όρια στην παιδική παντοδυναμία«, μπορεί να κυκλοφόρησε το 2012, όμως παραμένει ένα από τα πλέον ευπώλητα, παρά τις… αιρετικές του θέσεις. Όπως χαρακτηριστικά θα διαβάσετε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:​

[Ο Ναουρί] προτρέπει τις μαμάδες να πάψουν να «ασκούν γοητεία» στα παιδιά τους, τους μπαμπάδες να μην αρκούνται στο ρόλο του παρατηρητή, και τους δύο γονείς να δώσουν έμφαση στη μεταξύ τους σχέση. Στηλιτεύει τη «γλυκερή ψευδοστοργή» των σημερινών γονιών, που δεν διαπαιδαγωγεί αλλά συντηρεί την αίσθηση της παιδικής παντοδυναμίας υπονομεύοντας το μέλλον.
Στη σύγχρονη επιταγή «Μπορείς και δικαιούσαι να τα έχεις όλα» ο Αλντό Ναουρί αντιτάσσει: «Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά μπορείς να παλέψεις για να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερα». Στα συνεχή «ναι» των γονιών που διαλύουν τον ατομικό ψυχισμό και τον κοινωνικό ιστό αντιπαραβάλλει ένα «όχι» που καταφάσκει στη ζωή!
Με αφορμή το εν λόγω βιβλίο, ο Ναουρί μίλησε εκείνη την εποχή στο περιοδικό “Le Point” και αυτά που είπε θα σας κάνουν σε μεγάλο βαθμό να σκεφτείτε το πώς μεγαλώνετε τα παιδιά σας…

Le Point: Τα παιδιά μας πηγαίνουν τόσο άσχημα;​

Aldo Naouri: Πιστεύω ναι. Στα 40 χρόνια που εξασκώ το επάγγελμα μου, βλέπω πόσο τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η φυσική τους υγεία έχει βελτιωθεί αισθητά, αλλά παρουσιάζουν εδώ και 10 ή 15 χρόνια, προβλήματα συμπεριφοράς και αναπτύξεως άγνωστα παλαιότερα.​

Le Point: Παραδείγματος χάριν;
Aldo Naouri: Παρουσιάζουν δυσκολίες σχετικές με την καθυστέρηση της εκμάθησης της γλώσσας, σχολικά προβλήματα, προβλήματα υπερκινητικότητας. Η απόδειξη; Η απίστευτη ανάπτυξη των επαγγελμάτων όπως αυτά που σκοπεύουν σε «αποκατάσταση» και αναφέρονται στην ψυχομετρία ή την ορθοφωνία.

Le Point: Κατά την γνώμη σας, προτού οι γονείς καταφύγουν στον ψυχολόγο, πρέπει να εκπληρώσουν τον καθοδηγητικό τους ρόλο καθόλη την διάρκεια της παιδικής ηλικίας. Όμως δεν το κάνουν, γιατί;​

Aldo Naouri: Στο βάθος αυτής της «αδυναμίας της καθοδήγησης», υπάρχουν δύο βασικά γεγονότα. Το πρώτο είναι ο έλεγχος από το 1975 των γεννήσεων με την αντισύλληψη. Προφανώς με χαροποιεί. Αλλά αλλάζει τα πάντα. Το μωρό δεν είναι πλέον ένα αθέλητο αποτέλεσμα της σεξουαλικής πράξεως, αλλά το αποτέλεσμα της θελήσεως και των δύο, τοποθετούμενο επομένως στην κορυφή του οικογενειακού οικοδομήματος.
Το δεύτερο είναι το πέρασμα την ίδια περίοδο από μια κοινωνία της στερήσεως σε μια κοινωνία της αφθονίας. Προφανώς και αυτό με ικανοποιεί. Όμως σε μια κοινωνία της στερήσεως όπως εκείνη που γνωρίσαμε πριν από το 70, το ενδόμυχο μήνυμα που υπήρχε στην εκπαίδευση ήταν: «Δεν μπορείς να τα έχεις όλα». Παρείχετο μια κατάσταση που το λιγότερο που μπορούσε να χαρακτηριστεί ήταν αυτή της διάψευσης (ματαίωσης), αυτή που οι ψυχαναλυτές ονομάζουν έλλειψη και που είναι κατά την γνώμη μου ουσιαστική στην εκπαίδευση ενός παιδιού από την ποιο μικρή ηλικία. Σήμερα το μήνυμα της καταναλωτικής κοινωνίας, επομένως και των ίδιων των γονέων είναι «Όχι μόνο μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά όπως και εμείς, έχεις δικαίωμα σε όλα».

Le Point: Υπαινίσσεστε ότι είναι οι μεσαίες τάξεις που πρέπει να αναλάβουν την καθοδήγηση των παιδιών τους.​

Aldo Naouri: Απόλυτα. Γιατί αυτές ήταν που ωφελήθηκαν από την αύξηση του πλούτου. Πως να αναθρέψουν τα παιδιά τους μέσα σε μια αφθονία που είναι τόσο νέα; Με κίνδυνο να σοκάρω, σκέπτομαι πως οι ανώτερες τάξεις της κοινωνίας που είχαν αυτή την κληρονομιά και δεν γνώρισαν τον βάρβαρο πλουτισμό, πορεύονται καλλίτερα, γιατί συνεχίζουν να έχουν την διάψευση στην εκπαίδευση, είτε ευχαριστεί είτε όχι τα παιδιά.

Le Point: Η θεωρία σας εφαρμόζεται ίσως στις καλές συνοικίες, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας σήμερα αποκλείεται από την αφθονία. Τα παιδιά των δύσκολων συνοικιών είναι απογοητευμένα και δεν πάνε καλά.​

Aldo Naouri: Προέρχομαι και εγώ από την μιζέρια, από την οποία κατάφερα να βγω και δεν είμαι ο μόνος από την γενιά μου. Μεγάλωσα όμως σε μια εποχή όπου το μήνυμα της ήταν: «Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά μπορείς να αγωνισθείς για να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερα». Αυτό που είναι φοβερό, είναι να μεγαλώνεις στη στέρηση και η κοινωνία να σε κάνει να πιστεύεις ότι έχεις δικαίωμα για τα πάντα. Είναι κάτι που μπορεί να σε τρελάνει.

Le Point: Γιατί τόσοι πολλοί γονείς παραπονιούνται, ότι δεν μπορούν να έχουν καθοδηγητικό ρόλο;​

Aldo Naouri: Αυτό που θεμελιώνει την καθοδηγητικότητα δεν είναι ο θυμός, δεν είναι τα χαστούκια ή το ξύλο τα οποία καταδικάζω, είναι η ιεραρχία μέσα στην οικογένεια και προπάντων η αίσθηση ότι υπάρχει. Όταν δεν υπάρχει η ελάχιστη αμφιβολία πάνω στο δικαίωμα του καθοδηγείν, όταν δεν χρησιμοποιούμε μεθόδους δελεασμού, τότε ο ρόλος του καθοδηγητή λειτουργεί. Πολλοί γονείς εμπλέκονται σε διαπραγματεύσεις, σε παζάρια με τα παιδιά τους. Όμως διαπραγματευόμαστε με ένα άτομο ίσο με εμάς!

Le Point: Αυτό το άτομο δεν είναι ένα παιδί;​

Aldo Naouri: Ένα μικρό παιδί είναι μια προσωπικότητα άξια σεβασμού. Αλλά όχι δεν είναι ακόμη ένας ισότιμος συνομιλητής.

Le Point: Μα δεν είναι δικό σας λάθος, των παιδιάτρων, των ψυχολόγων και των υπολοίπων ειδικών για τα παιδιά, που οι γονείς δεν αισθάνονται ως καθοδηγητές; Τα βιβλία και οι μεγάλες θεωρίες που γνωρίζετε και που εξασκείτε, δεν αποδεικνύουν ότι εσείς είστε που έχετε αποστερήσει αυτό τον ρόλο;​

Συνεχιζεται............

Πηγη www.dinfo.gr

 

[dikoukos]

Τη Δευτέρα αρχίζει ο μεγάλος μαθήματα. Θέλει να πάει από Κυριακή να νοιώσει φοιτητής.
Δεν γνωρίζει ακομη τί θα νοιώσει όμως για εξι-επτα χρόνια μέχρι το πτυχίο.

Με το καλο Θανο ισως η καλυτερη περιοδο της ζωης του αν και δεν εχω κανει φοιτητης με φαγανε οι βολτες , τα μηχανακια , και οι γκομενες, και δεν ειχα καιρο για διαβασμα

 

[Pan-dvs]

Δλδ ξύλο και προσευχή;

Ξεκινα με το ξυλο και προσευχησου να πιασει.

 

[duke200]

ξύλο δε συνιστώ στα παιδιά αλλά πρέπει να υπάρχει κάποιο είδος τιμωρίας περιορισμού μέχρι τα 12 (δωμάτιο, κινητό, playstation, κλπ), αλλιώς τα παιδιά γίνονται θηρία... Μετά τα 12 θα τα λέτε μια φορά και αν ακούσουν, άκουσαν, το παράδειγμά μας είναι η καλύτερη μέθοδος παιδαγωγιας. Και αν δεν πιστεύετε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός και Θεός τουλάχιστον μην περνάτε αυτήν την ανοησία αθειας στα παιδιά σας, αφήστε να κρίνουν μόνα τους, πέστε δεν ξέρω καλύτερα. Γιατί το να λέει κάποιος δεν ξέρω αν ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός το καταλαβαίνω, το να ειρωνεύεται και να λέει ότι δεν υπάρχει Θεός, το θεωρώ ανοησία, καθώς πρέπει να έχει κάποιος όλη τη γνώση του σύμπαντος για να είναι τελικά σίγουρος ότι δεν υπάρχει Θεός και ότι ο Ιησούς δεν είναι ο Θεός.

Sent from my A80Pro using Tapatalk

 

[User C]

ξύλο δε συνιστώ στα παιδιά αλλά πρέπει να υπάρχει κάποιο είδος τιμωρίας περιορισμού μέχρι τα 12 (δωμάτιο, κινητό, playstation, κλπ), αλλιώς τα παιδιά γίνονται θηρία... Μετά τα 12 θα τα λέτε μια φορά και αν ακούσουν, άκουσαν, το παράδειγμά μας είναι η καλύτερη μέθοδος παιδαγωγιας. Και αν δεν πιστεύετε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός και Θεός τουλάχιστον μην περνάτε αυτήν την ανοησία αθειας στα παιδιά σας, αφήστε να κρίνουν μόνα τους, πέστε δεν ξέρω καλύτερα. Γιατί το να λέει κάποιος δεν ξέρω αν ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός το καταλαβαίνω, το να ειρωνεύεται και να λέει ότι δεν υπάρχει Θεός, το θεωρώ ανοησία, καθώς πρέπει να έχει κάποιος όλη τη γνώση του σύμπαντος για να είναι τελικά σίγουρος ότι δεν υπάρχει Θεός και ότι ο Ιησούς δεν είναι ο Θεός.

Sent from my A80Pro using Tapatalk

Ενώ θα μπορούσα να συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου, βάζεις στην κουβέντα το θέμα πίστης, το οποίο είναι πάρα πολύ σοβαρό από την μια αλλά πάρα πολύ ευαίσθητο από την άλλη. Με ενόχλησε το κομμάτι που γράφεις "μην περνάτε αυτή την ανοησία της αθεϊάς στα παιδιά σας".

Προσωπικά δεν πιστεύω, με τον τρόπο που η Ορθόδοξη Εκκλησία υποδεικνύει τον τρόπο πίστης, ΑΛΛΑ σέβομαι απίστευτα και επικροτώ όποιον πιστεύει. Σέβομαι τον τόπο λατρείας του, τον τρόπο προσευχής του και πάνω απ'όλα το το συναίσθημα που κρύβει μέσα του μέσω της πίστης του...ΣΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΘΕΟ ή ΘΕΩΡΙΑ! Δεν μπορώ να τον πω ΑΝΟΗΤΟ επειδή πιστεύει στο ότι δεν υπάρχει θεός ή επειδή πιστεύει στον Αλλάχ ή στην Νιρβάνα.

Ουσιαστικά λοιπόν αν αθροίσω τα δυο post σου, θα πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας οτι να είσαι τσαμπουκάς γιατί οι υπολοιποι συμμαθητές σου είναι "μαύρα σκυλιά" και αν δεν πιστευουν στον Ιησου είναι ανοήτοι. Μετα τα 12 αν δεν έχεις πέσει στα ναρκωτικά κάνε ότι θέλεις!....πουθενα δεν υπάρχει ο σεβασμός που αναφερεσαι εκτός από την απολυτη πίστη ότι αυτό που είμαστε εμείς είναι η μοναδική αλήθεια!

(βάζω παρενθεση σε όλο αυτό διότι ο γραπτός λόγος μερικές φορές να μην αποδίδει αυτό που θέλουμε να πούμε και να μην έχω καταλάβει αυτό που θέλεις να πεις)

 

[giamar]

Παίδες σεβαστές όλες οι γνώμες ,σεβόμαστε τους πάντες πιστεύουν δεν πιστεύουν ,ΑΛΛΑ παρακαλώ ο χώρος του φόρουμ μας δεν επιτρέπει τέτοιου είδους συζητήσεις .
Το αναγράφουμε και στους κανόνες καλής λειτουργίας ,όπως τα περί ποδοσφαίρου & περί πολιτικής .

 

[User C]

Παίδες σεβαστές όλες οι γνώμες ,σεβόμαστε τους πάντες πιστεύουν δεν πιστεύουν ,ΑΛΛΑ παρακαλώ ο χώρος του φόρουμ μας δεν επιτρέπει τέτοιου είδους συζητήσεις .
Το αναγράφουμε και στους κανόνες καλής λειτουργίας ,όπως τα περί ποδοσφαίρου & περί πολιτικής .

Συμφωνω απολύτως, αν θελεις σβησε την απαντηση μου εφοσον ενοχλει γιατι δεν μου δινει την επιλογη

 

[giamar]

Συμφωνω απολύτως, αν θελεις σβησε την απαντηση μου εφοσον ενοχλει γιατι δεν μου δινει την επιλογη

Δεν σβήνουμε φίλε .
Ας μείνει ,δεν τρέχει τίποτα .
Αρκεί να μείνει η συζήτηση των θρησκευτικών μέχρι εκειBike