Γκρέκο Τσικλομοτόρε Καρμπονάρα

[Zatara]

Το ταξίδι έγινε στις αρχές Ιουλίου του 2016, και ένα μικρό χρονικό delay στην αναφορά είναι προφανές, το αφιερώνω σε 2 αγόρια εδώ μέσα που με έπεισαν να το δημοσιεύσω για να υπάρχει στο φόρουμ.
Τρομάρα τους και στους δύο





Η αλήθεια είναι πως όταν μου καρφώθηκε η ιδέα ενός ταξιδιού με το μηχανάκι στο εξωτερικό δεν ήμουν και στην καλύτερη φάση της ζωής μου, ωρίμαζε όμως και σιγόβραζε και όσο περνούσε ο χρόνος με χαλάρωνε σαν το propiocrhone που παίρνω μια φορά την εβδομάδα για να μη πονάνε τα σάπια κόκκαλα...
Ερχεται λοιπόν ο σχεδιασμός το χειμώνα που πέρασε, που θέλω να πάω, από που θα περάσω, που θα μείνω, τι να δω...εντάξει δεν θα ήταν η πρώτη φορά με δίκυκλο εκτός Ελλάδας, δεν θα πήγαινα και στο τέρμα του πολιτισμού, αλλά από το 2009 που ήταν η τελευταία φορά μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά. Τουλάχιστον για εμένα ! Και αυτή τη φορά δεν θα ήταν κάποια μεγάλη μηχανή αλλά ένα ταπεινό παπί, ούτε καν κάποιο επώνυμο αλλά ένα σχετικά ποιοτικό με καλές πωλήσεις κινέζικο.
Ο κύβος ερρίφθη λοιπόν, θα πάω να δω μέρη που πάντα ήθελα να δω και πάντα κάτι συνέβαινε και όλο το ανέβαλα. Πρώτα όμως έπρεπε να οπλιστώ με υπομονή και να μαζέψω ταξιδιωτικά έγγραφα, οι μέρες της άδειας είναι αρκετές οπότε από θέμα χρόνου δεν υπήρχε πρόβλημα.

Η προετοιμασία της πάπιας είναι ένα ψέμα, ένα μηχανάκι που χρησιμοποιείται κάθε μέρα και δεν έχει πάει ποτέ μα ποτέ σε αλμπάνη μηχανικό, δέχεται τις περιποιήσεις του ιδιοκτήτη της, που ξέρει που πονάει και αν έχει κάποιο πρόβλημα που χρειάζεται προσοχής, άλλωστε όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Αλλάχτηκαν λοιπόν τα λάδια, το μπουζί, ελέγχθηκαν οι βαλβίδες, μπήκαν καινούρια ελαστικά που έτσι κι αλλιώς θα αλλάζονταν, μια καινούρια μπαταρία αφού η παλιά είχε πεθάνει και ένα γρασάρισμα στο ρουλεμάν της γραναζιέρας. Μαζί μου πήρα κάποια ανταλλακτικά που ίσως ήταν επίφοβα για βλάβη όπως, ανορθωτής, ηλεκτρονική, πηνία, σύνδεσμοι αλυσίδας, λάμπες, μπουζόπιπα και πολλαπλασιαστής, σαμπρέλες και υλικά βουλκανισμού, μαζί με εργαλεία κοινά και κάποια ειδικά, χώρεσαν όλα στο μικρό τανκ μπαγκ.

Το μηχανάκι ήταν έτοιμο, να κατακτήσει τους Ιταλικούς δρόμους, αλλά η πραγματική περιπέτεια ξεκίνησε με την ελληνική γραφειοκρατία, όπου ο κάθε υπάλληλος ερμηνεύει τους νόμους κατά το δοκούν, και ενώ δεν είχα κανένα πρόβλημα με την αλλαγή της άδειας κυκλοφορίας από το γνωστό χαρτί Α4 σε κανονική στη διεύθυνση συγκοινωνιών, το πρόβλημα ήρθε από το ΙΚΑ όπου δεν μου εξέδιδε την ευρωπαϊκή κάρτα ασφάλισης με την δικαιολογία ότι με βρίσκει στο σύστημα πως είμαι χρόνιος ασθενής και θα την χρησιμοποιήσω για να κάνω θεραπεία στο εξωτερικό !!!! Μάταια προσπαθούσα να εξηγήσω στον ΡανΤανΠλαν ότι πάω ταξίδι αναψυχής και όχι για θεραπεία και γιατρούς στο εξωτερικό, και ότι για θεραπείες στο εξωτερικό χρειάζεται άλλο έντυπο και όχι ευρωπαϊκή κάρτα ασφάλισης, ανένδοτος ο τύπος. Τελικά την λύση την έδωσε ο διευθυντής του υποκαταστήματος του ΙΚΑ όπου αφού του εξήγησα τι συμβαίνει, ο άνθρωπος κατάλαβε και με έναν τόνο απολογητικό υπέγραψε το έντυπο.

Πλέον ήμουν και εγώ έτοιμος να επισκεφτώ την περιοχή της Νάπολης και μερικά ωραία μέρη της Νότιας Ιταλίας, με μια λεπτομέρεια...δεν είπα τίποτα για το ταξίδι μου σε γνωστούς, φίλους και συναδέλφους γιατί ήξερα εκ των προτέρων ότι θα μου έφερναν την καταστροφή, και αυτή η επιμονή των Ελλήνων να ξέρουν καλύτερα από εσένα, το τι είναι καλό για εσένα, με ξεπερνάει και με εκνευρίζει.

 

[Zatara]

Δεν ξεκίνησα πρωί για την Πάτρα, είχα όλο το χρόνο του κόσμου μπροστά μου, φόρτωσα τα μπαγκάζια μου και νωρίς το μεσημέρι έφυγα,
έχω κάνει την διαδρομή αρκετές φορές και πάντα υπολογίζω ότι χρειάζομαι 4-5 ώρες μέχρι εκεί από τον παλιό δρόμο, το πλοίο έφευγε αργά και τα εισιτήρια με περίμεναν στο πρακτορείο της Πάτρας, οπότε δεν υπήρχε λόγος βιασύνης, είχα υπολογίσει και την όποια καθυστέρηση αν συνέβαινε κάποια βλάβη και χαλαρά άραξα για καφέ στη γέφυρα του Τσαγρή κοντά στο Αίγιο, παρέα με μια συμπαθητική σκυλίτσα που βρήκε σκιά στο παπί.



Στην Πάτρα λοιπόν και αφού παραλαμβάνω τα εισιτήρια, πάω να μπω στο νέο λιμάνι και με σταματάει ο έλεγχος...
- Για Κεφαλλονιά θα πάτε από το παλιό λιμάνι κύριε.
- Δεν πάω Κεφαλλονιά, Ιταλία πάω!
- Με το παπί;
- Δεν έχω κάτι άλλο, αυτό έχω, αυτό μπορώ.
- Να δω το εισιτήριό σας και την ταυτότητά σας παρακαλώ. Αν δεν το έβλεπα δεν θα το πίστευα, καλό σας ταξίδι! Μπήκα στο βαπόρι και αποχαιρέτησα την Πάτρα, την επόμενη θα ξημερωθώ στο Μπάρι. Ενα ευχαριστώ στο ευγενέστατο λιμενοφυλακα για τις ευχές του και ας μην το πίστευε ότι ταξιδεύω με παπί.

 

[Zatara]

Ξημέρωμα στο βαπόρι με φραπεδιά μερακλήδικη. Αν και μου αρέσουν τα ταξίδια με πλοία, εν τούτοις το συγκεκριμένο δεν μου άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις, σχεδιασμένο σαν κουτί χωρίς περατζάδες για να βολτάρεις και χωρίς πρόσβαση στο ρεμέτζο της πρύμης, και με πολύ μικρούς χώρους ξενοδοχειακού αισθανόμουν
ότι είμαι εγκλωβισμένος. Προσθέστε και τα πανάκριβα μπαρ και σελφ σέρβις και δένει το γλυκό. Η χαρακτήρας αυτού του τύπου πλοίων είναι μάλλον διεκπαιρεωτικός
κάνεις το ταξίδι και τέλος, δεν σου αφήνει να θυμάσαι τίποτα...το πλήρωμα πάντως ευγενέστατο και πολύ εξυπηρετικό.



Αριβάρουμε στο Μπάρι νωρίς, και με το κέρδος της μίας ώρας διαφορά βγαίνω πολύ γρήγορα από το πλοίο. 5-6 μοτοσυκλέτες δίπλα μου με ξένες πινακίδες, και μια καλημέρα για καλό ταξίδι ήταν αρκετά με τους υπόλοιπους καβαλάρηδες, δεν μας σταμάτησαν καν για έλεγχο αν και σταμάτησαν κάποια αυτοκίνητα και στα δυο σημεία ελέγχου μέχρι την έξοδο του λιμανιού απλά κατέγραψαν ηλεκτρονικά την πινακίδα της πάπιας οι ιταλοί σεκιουριτάδες.

 

[Kuklinski]

Αυτα ειναι....

ειχα γνωρισει πιο παλια ενα αλλο παιδι σε αλλο φορουμ που εκανε κατι τετοια με παπι, Αθηνα Θεσσαλονικη κλπ!!!

Δωσε φωτο....

 

[Zatara]

Αφού βγήκα γρήγορα από το Μπάρι μέσω της περιφερειακής οδού, ήρθα σχεδόν αμέσως αντιμέτωπος με την νότια ιταλική οδηγική νοοτροπία, δηλαδή κάπως επιθετική ταχύτητα, σφάξιμο κόκκινου στεγνά και ακράνωτους σκουτεράδες. Δεν αισθάνθηκα ότι κινδύνευα καθότι συνηθισμένος στα δύσκολα έλληνας αναβάτης, αλλά κάποιος βορειοευρωπαίος θα είχε πανικοβληθεί σίγουρα...
Είχα σχεδιάσει δυο διαδρομές προς την Νάπολι με τη σκέψη ότι θα τις έκανα και τις δυο μια στο πήγαινε και μια στο γυρισμό, απλά θα επέλεγα εκείνη τη στιγμή πια θα ακολουθούσα. Αμφότερες είναι 320 χιλιόμετρα περίπου και εμπεριέχουν και λίγη Οτοστράντα. Επέλεξα λοιπόν να πάω από τον SS96 από Μπάρι προς Αλταμούρα, Βίγκλιο, Ποτένζα και Νάπολι. Διαδρομή όμορφη όπως αποδείχτηκε και η μετατροπή του SS96 σε SS96bis που είναι ορεινός μου βγήκε σαν λούνα παρκ...πρώτα όμως έπρεπε να κάνω 45 χιλιόμετρα μέσα από τον γεμάτο έργα δρόμο μέχρι την Αλταμούρα.



Στην Αλταμούρα βάζω την πρώτη μου ιταλική βενζίνη, τιμές σχεδόν ίδιες με την Ελλάδα με 3-4 λεπτά διαφορά, και η πάπια γεμίζει με 4 ευρώ, όμως...τι έγινε ρε παιδιά;
Στα πρώτα 100-150 μέτρα μόλις έπεσε η φρέσκια βενζίνη από το καρμπυρατέρι στο θάλαμο καύσης, σταμάτησαν δια μαγείας τα πυράκια και η λειτουργία του μοτέρ έγινε πιο βελούδινη και από το βελούδο! Τι σκατά βάζουμε στα ντεπόζιτά μας ρε γμτ στην πατρίδα;
Σταμάτησα σε ένα ωραίο σποτάκι μετά την Αλταμούρα να φάω ένα κρουασανάκι που είχα μαζί μου γιατί με τον σκέτο φραπέ από το βαπόρι δεν την πάλευα καθόλου.
Σιδηροδρομικός σταθμός με την πάπια σε περίοπτη θέση και το νου μας στα Ιταλικά τρένα όταν ταξιδεύουμε γιατί έχει και κακοτοπιές



Οι κακοτοπιές, @omega το νου σου :D:D

 

[Zatara]

Αυτα ειναι....

ειχα γνωρισει πιο παλια ενα αλλο παιδι σε αλλο φορουμ που εκανε κατι τετοια με παπι, Αθηνα Θεσσαλονικη κλπ!!!

Δωσε φωτο....

Εγώ είμαι :D:D:D:D...

Αλλά δεν είμαι παιδί

 

[esel]

Εγώ είμαι :D:D:D:D...

Αλλά δεν είμαι παιδί

και μακάρι να παραμεινεις αιώνιος εφηβος....

 

[Zatara]

Όπως προείπα ο SS96 αποδείχτηκε παιδική χαρά, το μόνο που μου θύμηζε ότι είμαι στην Ιταλία ήταν οι πινακίδες και τα σπίτια. Η χαρά του καβαλάρη, ωραία χάραξη καλή άσφαλτος, μυρωδιές επαρχίας και τα χιλιόμετρα περνούσαν τόσο εύκολα και γρήγορα που δεν τα καταλαβαίνεις...

 

[Zatara]

Στο χωριό Viglio περίπου 10 χιλιόμετρα από την Potenza, ωραία δροσιά και όμορφες μυρωδιές...

 

[ΜΟΥΡΙΚΗΣ]

Αρε Νικόλα είσαι δύναμη μπράβο σου

 

[Zatara]

Η Potenza δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, εκτός του ότι την μέρα που πέρασα έπαιζε η Ιταλία με την Γερμανία στο Euro και γινόταν της κακομοίρας από τους εκδηλωτικούς νότιους Ιταλούς, η πόλη είναι χτισμένη αμφιθεατρικά και κυκλικά στο λόφο, και αναγκαστικά ο SS96 σε βάζει μέσα της μέχρι να βρεις εύκολα τον Ε845 που οδηγεί προς το Salerno και την Napoli, διασταυρώνεται δε και με την περίφημη Via Appia της αρχαιότητας, σημερινή SS7. Απλά έβαλα βενζίνη και συνέχισα, πρωτίστως όμως σταμάτησα σε ένα μπλόκο με καραμπινιέρους να ρωτήσω σχετικά με το νόμιμο της κίνησης της πάπιας σε εθνική οδό και οτοστράντα, μου απάντησαν πολύ ευγενικά πως μπορώ να κινηθώ όπου θέλω αρκεί να είμαι στα δεξιά του δρόμου και να μην πέφτω κάτω από τα 70χλμ την ώρα, επίσης μου τόνισαν πως στον Νότο δεν δίνουν και πολύ σημασία και κάνουν αυτό που τους αρέσει αρκεί να τηρούνται κάποια αυτονόητα της ασφάλειας στους δρόμους.
Στον Ε845 λοιπόν που είναι ωραίος και σκηνικός με λίγη κίνηση, με το ευτελές ποσόν των 2 ευρώ διοδίων για τις μοτοσυκλέτες για τα 120 χιλιόμετρα μέχρι την Νάπολη.



Καμιά 40αριά χιλιόμετρα πριν την Νάπολη ο Ε845 γίνεται Οτοστράντα Α3 καμμία σχέση βέβαια με τις Οτοστράντες του βορρά της Ιταλίας, μόνο στην άσφαλτο μοιάζουν, έχουν δυο λωρίδες ανά κατεύθυνση και μια μικρή ΛΕΑ με εσοχές για έκτακτη ανάγκη. Δεν αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα, και τα αυτοκίνητα με προσπερνούσαν από αριστερά με ικανή απόσταση μεταξύ μας δεν ένιωσα ότι κινδύνευα κινούμενος με 70-80 χλμ την ώρα.

Λίγο γκεϋλίδικο το καλαθάκι που έβαλα μπροστά αλλά βολεύει αφάνταστα στα ταξίδια :p




Για πότε έφτασα στον προορισμό του πρώτου σκέλους του ταξιδιού μου ούτε που το κατάλαβα, είχα ξεκινήσει από το Μπάρι στις 10 το πρωί και πλησίαζε 3 το μεσημέρι, στόχος τώρα ήταν να βρώ το κάμπινγκ που θα έμενα τις επόμενες δυο ημέρεςκαι το οποίο ήταν στον κεντρικό δρόμο της Πομπηϊας απέναντι ακριβώς από την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου. Πλήρωσα τα 2 ευρώ των διοδίων βγαίνοντας από την Οτοστράντα και οι ταμπέλες μου έδειξαν τον δρόμο πολύ εύκολα.

 

[Zatara]

Βρήκα το κάμπινγκ πολύ εύκολα αφού ήταν μπροστά στον κεντρικό δρόμο. Ο δρόμος που περνάει εμπρός από τον αρχαιολογικό χώρο είναι πλακόστρωτος και σου φεύγουν τα σφραγίσματα για περίπου 500 μέτρα . Η Πομπηϊα έχει 2 κάμπινγκ το Spartacus και το Zeus αμφότερα στις δύο πύλες του αρχαιολογικού χώρου. Έχουν και τα δυο τις ίδιες παροχές και τιμές με μια διαφορά, το Zeus έχει πάρκινγκ για τα αυτοκίνητα που επισκέπτονται την Πομπηία μέσα στο κάμπινγκ, και μεγάλη αίθουσα
εκδηλώσεων όπου γίνονται γάμοι και άλλα τέτοια ωραία, οπότε θα είχε φασαρία όλη μέρα, έτσι προτίμησα το Spartacus που είναι πιο οικογενειακό και ήσυχο με κόστος 11 ευρώ την ημέρα. Εστησα λοιπόν το κονάκι μου και κάθησα να ξαποστάσω και να αναλογιστώ τον άθλο που έκανα μέχρι στιγμής, πνίγοντας τις σκέψεις μου με μια γ*******στερή πίτσα στο φούρνο και μπυρίτσα Nastro Azzuro... δεν έκανα τίποτα την υπόλοιπη μέρα, απλά καθόμουν, διάβαζα τα βιβλία μου και έβλεπα ταινίες στο λαπτοπ, το απόλυτο άραγμα.

 

[SHOOTER045]

Ιοοο Γκρέκο.....Bcd

 

[Zatara]

Την επόμενη μέρα, αφού ξεκουράστηκα και κοιμήθηκα σαν πουλάκι ήρθε η ώρα να επισκεφτώ την Πομπηϊα, το βασικό σκοπό του ταξιδιού μου και ένα όνειρο ζωής.
Με κάποιες πληροφορίες που πήρα από το εξυπηρετικό προσωπικό στο κάμπινγκ θα χρειαζόμουν περίπου 6 με 8 ώρες για να δω τα βασικά εκθέματα.
Την ιστορία λίγο πολύ την ξέρουμε όλοι μας, αλλά αυτό που ιντριγκάρει είναι ο τρόπος που αφανίστηκε η πόλη-θέρετρο των Ρωμαίων. Ουσιαστικά η πόλη ήταν ένα μεγάλο πορνείο και φαγάδικο όπου πήγαιναν οι επιφανείς Ρωμαίοι να κάνουν τα ρηλάξ τους, και στα 270 στρέμματα που έχουν έρθει στο φως βλέπεις καθαρά πως περνούσαν την καθημερινότητά τους.
Ο χώρος έχει δυο εισόδους και εξόδους την Porta Marina και την Porta Oplontis που διατρέχουν τον χώρο από τα ανατολικά στα δυτικά και τούμπαλιν. Καλό θα είναι η είσοδος για μεμονομένους ταξιδιώτες να γίνεται από την Porta Marina καθώς από εκεί δεν μπαίνουν γκρουπ, που είναι πααααααααρα πολλά ήδη από τις 8 το πρωί.
Επίσης από προσωπική μου πείρα, καλό θα είναι να μην αγοράσει κάποιος σουβενίρ από τα πάμπολους υπαίθριους πάγκους έξω από τις εισόδους, αλλά από τους πάγκους στην κεντρική πλατεία της πόλης που είναι ακριβώς τα ίδια αλλά πολύ πιο φτηνά. Είναι και αυτοί λαμόγια σαν κι εμάς, όπως γίνεται άλλωστε σε όλα τα τουριστικά μέρη. Το εισιτήριο είναι 13 ευρώ το άτομο, ενώ με 22 ευρώ αγοράζετε είσοδο για όλους τους αρχαιολογικούς χώρους που είναι 5 μαζί με την Πομπηϊα, αλλά εγώ δεν θα άντεχα να τους δω όλους, άλλωστε 2 είναι οι βασικοί, η Πομπηϊα και το Paestum.

Κάτι ακόμα πιο ωραίο είναι πως αν τύχει και είστε εκεί την πρώτη Κυριακή του μήνα η είσοδος είναι ελεύθερη παντού. Επίσης το πρώτο Σαββατοκύριακο του μήνα κάνουν ένα σόου όπως το Ηχος και Φως που έχουμε εδώ, και κάνουν αναπαράσταση της έκρηξης, και της καταστροφής. Πάλι καλά μου έκατσε, τρελή κωλοφαρδία και έφαγα τα 13 ευρώ σε πίτσα και μπύρες στην υγειά τους

. Οπλίστηκα λοιπόν με το σακίδιό μου, βερμούδα και ελαφρύ μπλουζάκι, καπελάκι για τον ήλιο και δυο μπουκάλια νερό.
Βασικό παιδιά, πάρτε νερό, και ελαφριά παπούτσια έχει πολύ ποδαρόδρομο και καθόλου σκιά πουθενά, σε διάφορα μέρη έχει βρύσες με πόσιμο νερό που μπορείτε να γεμίσετε τα μπουκάλια σας. Υπάρχει και ένα καφέ μέσα στο χώρο αλλά είναι πανάκριβο, οπότε ο καθένας πράττει όπως αγαπάει.

Μπαίνοντας στον αρχαιολογικό χώρο.

 

[Zatara]

Το πρώτο πράγμα που βλέπεις μπαίνοντας μέσα στον αρχαιολογικό χώρο είναι το στάδιο και το θέατρο.





Η κορυφή του κυρίου που αχνοφαίνεται είναι υπεύθυνη για την καταστροφή, αλλά αργότερα θα τον δούμε από πιο κοντά.

 

[Zatara]

Άποψη των στενών της πόλης.

 

[Zatara]

Αυτός ο μοχθηρός τύπος έρχεται όλο και πιο κοντά. Μια άποψη από τα λουτρά.

 

[Zatara]

Το σοκ, έρχεται στην κεντρική πλατεία της πόλης, όπου έχουν συγκεντρωθεί τα αντικείμενα των ανασκαφών, μαζί με αυτά και τα σώματα κάποιων από τους 2000 νεκρούς της πόλης που έχουν βρεθεί απολιθωμένοι στη στάση που είχαν όταν έγινε το κακό !

 

[Zatara]

Συνέχεια στη βόλτα εντός της πόλης με τα απομεινάρια μιας ταβέρνας, την άποψη της βίλας ενός πλούσιου Ρωμαίου και τον κεντρικό δρόμο με τους τύμβους
και τις αψίδες του.

 

[Zatara]

Τελευταίο έκθεμα η νεοανακαλυφθείσα Βίλα του Μυστηρίου (Villa dei Mysteri). Πιστεύουν ότι ο χώρος αυτός ήταν κάποιο είδος ναού όπου λάτρευαν κάποιες θεότητες και έκαναν αποκρυφιστικές τελετές, σύμφωνα με τα ευρύματα που έχουν. Ο χώρος αποτελείται από 90 δωμάτια και μόνο 5 είναι ανοικτά στο κοινό, μαζί με δύο ενοίκους που βρήκαν μέσα απολιθωμένους, στον έναν από τους οποίους φαίνεται καθαρά το κρανίο του !