εκτος απο εμάς που γεννηθήκαμε έτσι (βλέπε υπογραφή)
Κάποτε ως υπευθυνος εκδρομικού λέσχης, εξηγουσα τους κανονες της οδηγησης σε ομαδα. Υπήρξαν πολλές διαμαρτυριες περι ελευθεριας σκεψης κλπ. Η πρόταση μου ήταν απλή...Εστω ότι κάποιος από εσας πεθαίνει σε εκδρομή της λέσχης με εμένα οδηγό. Χωρίς να φταίει αυτός, χωρίς να φταίω εγω...μετα από μερικές μερες να ερθει ο πατέρας του στην λεσχη και δεν μας καταλογιζει μεν ευθύνες αλλά μας ρωτάει απλά "ΓΙΑΤΙ". Αυτό το γιατί δεν θελω να το εχω πανω απο το κεφάλι μου.
Μετά από λίγο καιρό κανονίζεται κοπή πίτας στο Γαλαξείδι από την κλασσική διαδρομή Αραχωβα, Δελφοι, Ιτέα, Γαλαξείδι. Πριν την Αραχωβα ΜΙΑ από τις μοτοσυκλέτες καθυστερεί ολόκληρη την ομάδα γιατί ήθελε να κάνει δυο περασματα τις ανοιχτές στροφές εκεί. Ξεκινάμε λίγο πιο σβέλτα για να μην καθυστερουμε και μια μοτοσυκλέτα αναμεσε στο κομμάτι Ιτεας - Γαλαξειδι φευγει στην στροφη και σκαει στα βραχια. Στην μηχανή ήταν ο κολλητός μου που οδηγικά ήταν παραπάνω από ολη την ομάδα, και σε μια εβδομάδα παντρευόταν. Την γλύτωσε με προβληματα που δεν του εμειναν μόνιμα (εκτός απο το οτι δεν χωρούσε στο κοστουμι του γάμου)...Αυτη την σκηνη ειναι που δεν θελω να συναντησω σε γνωστό.
Την περίοδο 1994-1996 ήταν τότε που ταξίδεψα περισσότερο απο ποτέ. Είτε μόνος, είτε ως οδηγός ομάδων που δεν εμπιστεύοταν τον εαυτο τους για καποιες "περίεργες" για την εποχή διαδρομές. Δεν είμασταν πολλοί τότε με γνώσεις της Βορείου Αφρικής, και της Ασίας. Τουρκία, Ιράν, Συρία, Ισραήλ, Αίγυπτο, Τυνησία, Μαρόκο ήταν μερικές από τις χωρές που επισκέφτηκα τότε. Ειδικά την Τουρκία την είχα κάνει Ν. Ιωνία - Πλ. Κολιάτσου. Κάθε φορά που ταξίδευα μόνος μου δεν με ένοιαζε που θα κοιμηθώ, πως, που θα φάω, δοκίμαζα τα πάντα, χανόμουν επίτηδες. Οποτε πήγα με παρέα αναγκαζόμουν να τρωω kebap στην "Πλάκα" του Gazi Antep και να μπακλαβάδες μαζί με τους υπόλοιπους τουρίστες...Οποτε πήγα μόνος κεράστηκα τσαγια, καφέδες ναργιλέδες σε υπόγεια καταγωγεια και εφαγα τις καλύτερες μελιτζανες με κοτοπουλο. Κοιμήθηκα στρωμάτσαδα μεσα σε καφενεία με πιτσιρικάδες να προσέχουν την μηχανη μου...ενω με τις ομάδες έπρεπε να ειναι πεντάστερο ξενοδοχείο με κλειστό παρκινγκ να βάλουν τις μπουμπουδες τους.
Με όλες αυτές τις εμπειρίες και αναμνήσεις κατέληξα πως οι βόλτες είναι με φίλους, τα ταξίδια μοναχικά. Να τραγουδάω μέσα στο κράνος από Iron Maiden μέχρι του Κιτσου η μανα κάθοταν για να ακούω την φωνή μου και μόνο. Να σταματώ στην μέση του πουθενά για ένα τσιγάρο χωρίς να αναγκάζομαι να δώσω εξήγησεις γιατί θέλω τσιγάρο εκεί που δεν έχει aircondition. Οσες φορές είπα "*****α μην είσαι παράξενος, γερογκρινιάρης και μονόχνωτος. Κάνε παρέα με τον κόσμο", το μετάνιωσα. Τελευταία εμπειρία. Βόλτα στην Βενετία 3ημερο μόνο για μοτοσυκλετιστικά ψώνια. Δυο μοτοσυκλέτες με τις γυναίκες μας. Οικονομικό ταξίδι, χωρίς πολλά έξοδα γιατί δεν τα βγάζαμε εύκολα. Ξενοδοχείο των 50 Ευρω την βραδιά, οικονομική θέση και 4κλινη καμπίνα στο καράβι. Χώνεται άλλος ενας γνωστός, "Παρτε με μαζί σας". Ο Ανθρωπος (δυστυχώς δεν είναι μαζί μας πλέον) καλό παιδί, χρυσό παληκάρι, καλός οδήγος, πολύ πιο ευκατάστατος από εμάς. Γι αυτο του εξηγησαμε πως εμεις παμε οικονομικά. Αν θελει οτιδηποτε καλύτερο είναι ελευθερος να παει και είμαστε μαζί την υπόλοιπη μέρα.
Το ταξίδι ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Χαβαλέ και μπύρες στο καράβι, αστεία και γέλια. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο...πρωτο πρόβλημα. Η κυρία του γιατρού "εγω σε γ*******στρώνα δεν κοιμάμαι"...Του λέω λοιπόν πως απέναντι έχει 5αστερο ξενοδοχείο και δεν είναι προβλημα να κοιμηθει εκει και να φύγουμε ολοι μαζι το πρωι για να τα έχει καλά με την γυναίκα του...Οχι μαζι σας. Ζουμε ενα 3μερο μεσα στην γκρινια με αποκορύφωμα την τελευταια μερα. Εχουμε κανονισει να βγουμε Autostrada για Ancona και χανουμε την έξοδο με αποτελεσμα να συνεχίζουμε παραλιακά προς San Marino...Κορνες, φασαρία. Σταματάμε. "Τι έγινε ρε συ;", "Γιατί πάμε από εδώ εμενα μου είπατε πως θα πάμε απο Autostrada και πάμε επαρχιακό, και οταν αλλαζετε κατι εγω θελω να με ενημερώνεται"...μια μανούρα για το τίποτα. Ο τύπος εχει 3 GPS μαζί του, 85 χάρτες (για την Βενετια ρε μλκ) και στραβωσε που του αλλαξε η διαδρομή. Κατάληξη...Ο Ενας έφυγε Autostrada, εγω συνέχισα παραλιακά, ο γκρίνιας έμεινε πάνω σε μια γέφυρα να κλαίει γιατι δεν ήξερε ποιον να ακολουθησει. 65 κλησεις μετα...σταματάω απαντω...."Ραντεβου στο San Marino" και κλεινω το τηλεφωνο. Αυτό ήταν και το τέλος του κοινού μας ταξιδιού....Η πλάκα είναι πως ο ίδιος επεμενε να παμε το καλοκαιρι μαζι Ρουμανια-Τσεχια.
Eίμαι περίεργος; Ειμαι! Ειμαι ιδιότροπος; Είμαι! Καλύτερα μόνος και την παρέα στον προορισμο
