Πιάνουμε την παλιά εθνική οδό Αθηνών – Κορίνθου και η επόμενη στάση ήταν στην Κακιά Σκάλα …
Σύντομη στάση για μερικές φωτογραφίες …
Δεν προλάβαμε να αποχαιρετιστούμε …
Ο Βύρωνας έφυγε μπροστά μετά από λίγο τον ακολούθησε και ο Θανάσης και εν συνεχεία και εγώ που καθυστέρησα λίγο ακόμα …
Τους είχα χάσει από το οπτικό μου πεδίο …
Το Imperiale to πήγαινα στο όριο του …
Βγαίνω στην Εθνική οδό στο ύψος της Ελευσίνας και το γκρίπ του γκαζιού γυρισμένο στο τέρμα …
Το Imperiale έχει πιάσει 135 στο κοντέρ (δέν ξέρω πόσα πραγματικά) …
Είμαι αριστερή λωρίδα και τους περνάω όλους …
Απίστευτο …
Σε αυτά τα χλμ το Imperiale είναι σταθερότατο και δεν ακούγονται περίεργοι θόρυβοι από το μοτέρ …
Φτάνω Ασπρόπυργο χωρίς να έχω συναντήσει κανέναν μα καλά με ποσά πήγαιναν και γιατί δεν περίμεναν αναρωτιέμαι …
Σταματάω στην άκρη και παίρνω τηλέφωνο τον Θανάση …
Δεν απαντάει, λογικό μιας και είναι πάνω στην μηχανή και οδηγάει …
Ανησυχούσα μήπως έχουν σταματήσει και με περιμένουν κάπου πιο πριν και δεν τους έχω δει ….
Περιμένω λίγο και με παίρνει πίσω, είναι λίγο πιο μπροστά από εμένα, ούτε αυτός κατάφερε να προφτάσει τον Βύρωνα …
Τον χαιρετάω, ανταλλάσουμε ευχές για την Ανάσταση και συνεχίζει ο καθένας τον δρόμο του …
Το Imperiale είναι μια ευχάριστη μοτοσυκλέτα, ικανή να σε ταξιδέψει και στον χώρο αλλά και στον χρόνο …
Δεν ζητάει πολλά και δίνει περισσότερα πίσω
Μετά την αλλαγή των πίσω αμορτισέρ το επόμενο που θέλει μετατροπή/αλλαγή είναι η σέλα για να γίνει πιο αναπαυτική σε πολύωρα ταξίδια / βόλτες …
Η γοητεία των “κλασικών” στρογυλοφάναρων είναι ακαταμάχητη …
Το ταξίδι μαζί τους αγχολυτικό και συνάμα απολαυστικό …
Ταξιδεύοντας μαζί τους το μυαλό γεμίζει εικόνες …
Όλες οι αισθήσεις προλαβαίνουν να αφομοιώσουν το περιβάλλον που ταξιδεύεις …
Μπορεί να μην έχουν την άνεση και τις επιδόσεις των πιο σύγχρονων η των πιο δυνατών μηχανών αλλά αυτό που σου προσφέρουν σε αντάλλαγμα στο ταξίδι μαζί τους σε γεμίζει, σε μαγεύει, σε ταξιδεύει …