Όλοι συνήθιζαν να λένε ότι ο Mackenzie ήταν πολύ …καλός για να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής. Τι να πούμε όμως για τον Loris Capirossi που πήρε τον παγκόσμιο τίτλο το 1998 στα 250 κ.εκ. πετώντας έξω από την πίστα τον Tetsuya Harada στον τελευταίο γύρο του τελευταίου αγώνα. Ο Capirossi όπως και ο Mackenzie ήταν γλυκούλης εκτός πίστας αλλά στον αγώνα ήταν άλλος άνθρωπος! Κάτι σαν τον Dr Jekyll και Mr Hyde.
O Mackenzie δεν θεώρησε την κίνηση του Capirossi ως προμελετημένη.
Ο Doohan θεωρεί ότι στην καριέρα του υπήρξε περισσότερο θύμα παρά …κακός. “Είχα να κάνω με ανθρώπους που σε πέταγαν έξω από την πίστα ακόμη και στην ευθεία”, λέει. Ο Wayne Gardner μου το έκανε στο Phillip Island το 1990 όταν τρέχαμε με 290 χιλιόμετρα. Με πέρασε και ξεκίνησε να με βγάζει έξω. Αναγκάστηκα να βγάλω το πόδι μου από τον εσωτερικό μαρσπιέ για να ισορροπήσω το βάρος μου και να μην βγω εκτός (παρεμπιπτόντως ο Gardner ποτέ δεν παραδέχτηκε ότι το έκανε).
Και ο Doohan συνεχίζει: Θα έλεγα ότι ο Gardner, ο Cadalora και ο Biaggi ήταν οι 3 χειρότεροι αντίπαλοι. Ο Biaggi ήταν αυτός που συν τοις άλλοις εκφόβιζε τους άλλους οδηγούς.
Ο εκφοβισμός είναι μεγάλο θέμα. Όλες αυτές οι κινήσεις δεν γίνονται για να κερδίσεις μια θέση πού και πού. Χρησιμεύουν και για να χτίσεις μία φήμη. Αν όλοι ξέρουν ότι είσαι τρελός θα φροντίσουν να μην βρεθούν στο δρόμο σου. Την επόμενη φορά που θα βρεθείς μαζί του στην πίστα θα είναι πιο εύκολο να κυριαρχήσεις.
Ο Doohan συμφωνεί: “Ο εκφοβισμός είναι το παν. Αν το κάνεις αυτό συνέχεια, έρχεται ένα σημείο που οι άλλοι αναβάτες σε αναγνωρίζουν με το που σε βλέπουν και σε αποφεύγουν γιατί ξέρουν ότι δεν θα τους κάνεις τη χάρη. Ναι βέβαια υπήρξαν πολλές φορές που τρόμαξα άλλους οδηγούς αλλά σίγουρα δεν φταίω αν αυτοί βγήκαν εκτός πίστας.”
"Χρειάζεται να κτίζεις την φήμη σου από την πρώτη μέρα”, λέει ο Mackenzie. “Πρέπει να βάζεις τη σφραγίδα σου και να κάνεις τους άλλους να πιστέψουν ότι δεν θα κάνεις πίσω, γιατί αν μία φορά κάνεις πίσω, την επόμενη δεν θα σου επιτρέψουν να επιστρέψεις. Αν κάποιος σαν τον Troy Bayliss σου δείξει τη ρόδα του, ξέρεις ότι θα την γλιτώσει. Έτσι και στη Formula 1 ο Schumacher έχει κερδίσει αυτόν το σεβασμό και ξέρει ότι οι άλλοι γνωρίζουν ότι είναι εκεί”.
Βέβαια κι εδω ισχύει το ρητό “μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις”. Προσπαθείς να φοβίσεις τον αντίπαλο αλλά αν αυτός είναι πιο δυνατός και πιο κακός από σένα είναι πολύ πιθανό να το μετανιώσεις την επόμενη φορά που θα συναντηθείτε.
“Σίγουρα θυμάσαι ποιος σου έκανε τι”, λέει ο Roberts.
Συχνά, αυτό που λες μέσα σου είναι: “Δεν θα δώσω σε αυτόν το μαλάκα ούτε έναν πόντο χώρο γιατί ούτε αυτός μου είχε δώσει την προηγούμενη φορά”.
Ο Schumacher ήταν πειθαρχημένος από τα αφεντικά της Formula 1 αλλά στους αγώνες μοτοσυκλέτας δεν υπάρχει επίσημη “τιμωρία” ίσως γιατί το στρίμωγμα μεταξύ των αντιπάλων στην πίστα είναι ρουτίνα. Περιστασιακά οι οδηγοί τιμωρούνται, όπως για πάραδειγμα ο Manuel Poggiali ο οποίος αποβλήθηκε από το ισπανικό GP γιατί πέταξε κάτω τον Alex de Angelis.
Κάποιες φορές αντιμετωπίζουν μια αυστηρή επίπληξη όπως ο Biaggi όταν έβγαλε εκτός πίστα τον Valentino Rossi στον τελευταίο γύρο του ιαπωνικού GP το 2001 στην πίστα Suzuka. Φυσικά δεν υπάρχει καμιά αμφοβολία ότι ο Biaggi πίστευε ότι o Rossi πήγαινε γυρεύοντας. Αποκλείεται να ήταν τόσο αγαθός ώστε να πιστεύει ότι ο Biaggi θα του άφηνε χώρο να τον περάσει από την εξωτερική.
Με άλλα λόγια αυτοί είναι οι αγώνες μοτοσυκλέτας -πρέπει να ξέρεις ότι δεν είσαι ο μοναδικός μανιακός μέσα στην πίστα.
Μετά από αυτήν την σύγκρουση του Rossi με τον Biaggi, ο πρόεδρος της FIM, Francesco Zerbi έγραψε μία ανοιχτή επιστολή στους 2 οδηγούς με σκοπό “να τους προσεγγίσει και να τους καλέσει να ελέγχουν περισσότερο τις αντιδράσεις τους και τις πράξεις τους, χωρίς να απομακρυνθούν από την επιθυμία τους για νίκη, από το ένστικτό τους για μάχη, από το θάρρος και την αθλητική τους ποιότητα που κάθε πρωταθλητής οφείλει να έχει και να δείχνει στον κόσμο.”
Δέκα εβδομάδες αργότερα ο Rossi και ο Biaggi έβγαζαν πάλι τα μάτια τους στο Καταλανικό GP.
Κατά κανόνα οι αναβάτες συγχωρούνται από την μία πλευρά γιατί τα “εγκλήματά” τους είναι πολύ διακριτικά και από την άλλη γιατί αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των αγώνων. Σε τελική ανάλυση, αυτές οι στιγμές του τρόμου είναι αυτές που κάνουν το άθλημα τόσο συναρπαστικό θέαμα. Για παράδειγμα, το σπρώξιμο του Biaggi στον Rossi στη Suzuka είναι ένα τέχνασμα που χρησιμοποιείται συχνά όταν τα πράγματα ζορίζουν.
Όπως λέει χαρακτηριστικά ο Mackenzie, “ξέρεις ότι αυτός που βρίσκεται πίσω σου μπορεί να έχει καλύτερη έξοδο και να προσπαθήσει να σε περάσει, γι’ αυτό χρησιμοποιείς όλο το εύρος της πίστας. Μία παρόμοια τακτική κάνεις και στα φρένα. Φρενάρεις λίγο πιο πολύ απ΄ό,τι χρειάζεται ώστε ο πίσω σου να μην μπορεί να στρίψει εκεί που θέλει γιατί βρίσκεσαι εσύ σε αυτό το σημείο. Εσύ απλά καθυστερείς λίγο περισσότερο για να αναγκάσεις τον πίσω σου είτε να καθίσει πίσω σου είτε να βγει εκτός πίστας.”
Κάποιοι αναβάτες το κάνουν στη μέση της στροφής, απλά αφήνουν το γκάζι και έτσι αυτός που ακολουθεί πρέπει να σταματήσει, ή να βγει εκτός γραμμής ή κάποιες φορές να πέσει.
“Δεν το έχω κάνει ποτέ αυτό”, λέει ο Mackenzie, ξέρω όμως πολλούς που το έχουν κάνει και ένας από αυτός ήταν ο Gardner. Ξέρω ότι ο Lawson τον είχε προειδοποιήσει αρκετές φορές και μάλιστα κάποια στιγμή του είπε ότι αν το ξανακάνει θα βρει τον μπελά του. “Θυμάμαι τον Gardner να το κάνει στην τελευταία στροφή της Laguna Seca η οποία είναι αργή. Απλά αφήνεις το γκάζι, και μετά το ξανανοίγεις, η μοτοσυκλέτα σχεδόν σταματά και ο οδηγός που ακολουθεί αναγκαστικά ανασηκώνεται. Δεν είναι τόσο τρομακτικά επικίνδυνο αλλά μπορεί να στοιχίσει αρκετό χρόνο σε κάποιον γιατί τον βγάζει από τις γραμμές του. Είναι μια βρώμικη τακτική την οποία εγώ δεν ακολούθησα ποτέ γιατί πίστευα ότι θα έχανα χρόνο εγώ ο ίδιος αλλά και γιατί διατρέχεις τον κίνδυνο ο αναβάτης που βρίσκεται πίσω σου να πέσει επάνω σου. Αν πετύχει όμως είναι πολύ αποτελεσματική. “
Αν δεν λειτουργήσουν όλα αυτά υπάρχει και η μέθοδος “κλείνω το γκάζι του αντίπαλου”. Ακούγεται τρελό αλλά γίνεται. Συγκεκριμένα ο Kenny Irons (ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο στο Cadwell το 1988) το έκανε στον Βρετανό αντίπαλό του, Pete Hubbard στο Brands. H μοτοσυκλέτα του Hubbard ήταν πιο γρήγορη και έτσι ο Irons άπλωσε το αριστερό του χέρι και απλά του έκλεισε το γκάζι αρπάζοντάς του το δεξί του χέρι.
Ο Mackenzie και ο Irons ήταν πολύ καλοί φίλοι και ο Σκωτσέζος θυμάται με τρυφερότητα τις τακτικές του αντιπάλου του. Έκανε και σε μένα κάτι τρομακτικά πράγματα αλλά πάντα με χαμόγελο και ο σκοπός του ήταν να γελάσουμε.
Οι οδηγοί αγώνων είναι μία λατρεμένη παρέα διπρόσωπων αλητών και αυτός είναι ο λόγος που τους αγαπούμε τόσο πολύ.
αναδημοσιευση απο motoria.gr
