User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Ενα λερώμενο από το ταξίδι καντράν με την πολυπόθητη ένδειξη.
100.000 Χλμ συμβίωσης με αυτή την μοτοσυκλέτα. Την μοτοσυκλέτα που έχει δεχτεί από τόσο κόσμο τόσα λόγια χωρίς να την έχουν καβαλήσει. Μια μοτοσυκλέτα που έχει δεχτεί από εμενα τα βασανιστήρια. Μια μοτοσυκέτα που δεν με ταξίδεψε πολύ εκτός Ελλάδος όπως οι προηγούμενες αλλά με πήγε σε κάθε γωνιά της χώρας.
100.000 χλμ και 100.000 αναμνήσεις.
Τετάρτη 5 Απριλίου 2006. Έξω από την αντιπροσωπεία στον Πειραιά βάζω για πρώτη φορά το κλειδί και πατάω την μίζα. 29km Fuel Range μου γράφει και 50 μέτρα παρακάτω βάζω για πρώτη φορά βενζίνη. Βγαίνω στην Πειραιώς και μου είναι όλα άγνωστα. Τα φλας, η κόρνα, το γυμνό γύρω από τα όργανα, το γυμνό κάτω από την σέλα. 15.500 Ευρώ φτωχότερος και με άγχος για όλα όσα ακούγονται. Δέκα λεπτά αργότερα έχω συνηθίσει τα χειριστήρια στο τιμόνι. Κινούμε άνετα και φτάνω στον φίλο μου και μηχανικό μου αλλά το βασικότερο φανατικό της Honda και ακόμη πιο φανατικό ενάντια στην BMW. Γιατί εξέχουν μου λέει αυτά εκεί κάτω δείχνοντας μου τους κυλίνδρους. Ρίχνω την μηχανή στο πεζοδρόμιο και την γυρνάω πάνω στον κύλινδρο. "Γι'αυτό" του απαντώ την ώρα που αυτός και όσοι βρίσκονται στο συνεργείο τραβάνε τα μαλλιά τους.
Παρασκευή 7 Απριλίου 2006. Αφού έχουμε αλλάξει λάδια για τα 1000 χλμ φεύγουμε το πρώτο μας ταξίδι μαζί. Τριήμερο στην Ορεινή Ναυπακτία. Κατάφερα και χώρεσα τα πάντα στο topcase αφού ούτε tankbag δεν είχα προλάβει να αγοράσω. Ενα τριήμερο χαραγμένο στην μνήμη με πολύ καλή παρέα και εντυπωσιασμένος από τις δυνατότητες της μοτοσυκλέτας μου.
Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2006.
Σε όσους με ξέρουν από παλιά το γνωστό Backflip με 1200GS
Βράδυ, και έγω βλέπω και ξαναβλέπω στο DVD Nitro Circus και τον Travis Pastrana εκείνη την εποχή να κάνει τα πρώτα Backflip της ιστορίας, την ώρα που εγώ θυμάμαι τι έκανα με το ποδήλατο ώς πιτσιρικάς. Τεράστια *****ία αφού την επόμενη μέρα το πρωί είχα κλείσει με τους κουλούς για χώματινη βόλτα με τις χοντρές.
Κυριακή πρωί, στο μπουγατσάδικο στην Καραμανλή.
Είμασταν 5 αγοράκια (ο Θεός να μας κάνει αγοράκια με μέσο όρο ηλικίας 40,2 χρόνια) όλοι γνωστοί μεταξύ μας και οι περισσότεροι με αρκετά χιλιόμετρα στους κώλους μας και πολλά μεταξύ μας. Και ένα κοριτσάκι 20 Μαϊων...(δεν είναι αυτό που σκέφτεστε και ονειρεύστε).
Αφού καταφέραμε να συναντηθούμε και με 30 λέπτα καθυστέρηση ξεκινήσαμε την ανηφοριά για τους πρόποδες της Πάρνηθας. Περνώντας το τελεφερίκ, και προχωρώντας ακόμη περίπου 1 χιλιόμετρο, περνάμε μέσα από την πρώτη μπάρα. Στάση για φτιάξιμο ελαστικών, βγάλσιμο καθρεπτών κλπ, και ξεκινάμε. Ο Δημήτρης με την Τάνια φεύγουν γρήγορα μπροστά για να ξεδώσουν λίγο, στην πραγματικότητα απλά ήθελε να την ξεμοναχιάσει, ακολουθούμενοι από τον Γιάννη και τον Κώστα και εμένα και τον Ηλία τελευταίους αφού ο Ηλίας ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ λάστιχα.
Μετά από 15 χιλιόμετρα απλής και βατής διαδρομής με ελάχιστα κομμάτια λασπωμένα, περνώντας μέσα από ποδηλατικές διαδρομές και δάσος στην βόρεια μεριά του βουνού, φτάνουμε στο ρέμα Μποντιά. Στάση να απολαύσουμε το θέαμα του μονοπατιού και αναχώρηση για το οροπέδιο της Αγίας Παρασκευής. Άπό εκεί ξεκινάνε τα όμορφα. Λασπούλα, νερολακούβες, και πάλι λασπούλα. Ο Ηλίας έφυγε μπροστά χωρίς στάση με το μόνιμο άγχος του να μην μας καθυστερεί και εμείς οι από πίσω αρχίσαμε να παίζουμε στο παραμικρό. Περάσματα μέσα από τις νερολακούβες, ανεβάσματα σε τοιχάκια και σκαλοπάτια. Εμένα σκοπός μου ήταν να βελτιώσω λίγο τις βασικές μου τεχνικές, και να σταθεροποιηθώ καλύτερα στις γρήγορες λασπωμένες στροφές, καθώς επίσης και να βελτιώσω τα κάθετα ανεβάσματά μου (σας γάμησα τώρα...είμαι σίγουρος. Μετά από εμένα ο Peterhasnel και όλοι οι άλλοι κουλοί του Dakar). ΟΛΑ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΡΟΛΟΙ (αλλά βαθιά μέσα στο μυαλό μου κάτι πήγαινε στραβά. Από το πρωί δεν ξέρω αλλά είχα ένα προαίσθημα). Λίγο πριν το οροπέδιο βρίσκουμε δεξιά μας την γνωστή νερολακούβα (όταν λέμε νερολακούβα μιλάμε για μια λασπόλιμνη 50 μέτρων) και αρχίζει το παιχνίδι (μέσα έξω και πάλι από την αρχή). Παιχνίδια στην λάσπη και όλοι τελικά με ένα υπέροχο καφέ χρωματάκι στις φόρμες μας.
Στο τελείωμα της φάσης και ενώ ετοιμαζόμαστε να ξεκινήσουμε μας περνάει μια ομάδα jeep και πρώτη σκέψη μας είναι ότι για την ασφάλειά μας πρέπει να τα περάσουμε το συντομότερο. Ξεκινάμε λοιπόν και για να καθαρίσουν τα λάστιχά μας ρίχνουμε γερές γκαζιές ώστε με το σπινάρισμα των τροχών να φεύγει η λάσπη ανάμεσα στα τακούνια. Εκεί πάνω λοιπόν και ενώ είμαι σε όρθια στάση, ανοίγω το γκάζι σπινάρει, αφήνω το γκάζι για να κλείσει (ΚΑΚΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΛΕΙΝΩ ΤΕΛΙΚΑ) και αυτό για χιλιοστά του δευτερολέπτου παραμένει κολλημένο. Η μηχανή φτάνει στις ροπές της, μπροστά έχει ένα μικρό ανάχωμα σαν ράμπα που την καβαλάω με πολλά, ταυτόχρονα γίνεται μια σόύζα ισχύος, δεν καταφέρνω να την ελέγξω αφού δεν την προκάλεσα ηθελημένα και η μηχανή απογειώνεται, εγώ τραβάω το τιμόνι πέφτοντας προς τα πίσω και η μηχανή γυρίζει ανάποδα. Έχω από πάνω μου 300 κιλά και από κάτω 3-4 μέτρα απόσταση από το έδαφος. Τραβάω κι άλλο και την κλωτσάω να φύγει μακρυά μου. Εγώ πέφτω πίσω και η μηχανή μετά από την ολοκλήρωση, ΜΟΝΗ ΤΗΣ πλέον, του Backflip προσγειώνεται στην δεξιά πλευρά της. Βαθμόλογια από τους κριτές για την χοντρή 9, 9, 9.5. Βαθμολογία από τους καρΓιοληδες σε εμένα. 3, 8 (ευχαριστώ Τάτιανα), και 2. Χρυσό μεταλιο για το GS.
Σηκώνομαι διαπιστώνω πως είμαι εντάξει και μπορώ να περπατήσω και να κουνήσω τα χέρια. Ελεγχω το κράνος μου για τυχών σπασίματα ενώ το φοράω φυσικά και έλεγχος μηχανής. Οι από πίσω αφού συνήλθαν από το σόκ του θεάματος ήρθαν για βοήθεια. Ισιωμα την χούφτα, γύρισμα κλειδιού και μιζιά. Ο κινητήρας παίρνει μπροστά χάνοντας λάδια από το σπασμένο δεξι καπάκι του κυλίνδρου, και κάνει 25 χιλιόμετρα ώς την Αυλώνα ΑΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΤΑ. Τηλέφωνο στο οδική βοήθεια και μετά από αναμονή 45 λεπτών ο γερανός είναι στην πλατεία της Αυλώνας.
Αυτά σε γενικές γραμμές μιας ωραίας μέρας..
100.000 Χλμ συμβίωσης με αυτή την μοτοσυκλέτα. Την μοτοσυκλέτα που έχει δεχτεί από τόσο κόσμο τόσα λόγια χωρίς να την έχουν καβαλήσει. Μια μοτοσυκλέτα που έχει δεχτεί από εμενα τα βασανιστήρια. Μια μοτοσυκέτα που δεν με ταξίδεψε πολύ εκτός Ελλάδος όπως οι προηγούμενες αλλά με πήγε σε κάθε γωνιά της χώρας.
100.000 χλμ και 100.000 αναμνήσεις.
Τετάρτη 5 Απριλίου 2006. Έξω από την αντιπροσωπεία στον Πειραιά βάζω για πρώτη φορά το κλειδί και πατάω την μίζα. 29km Fuel Range μου γράφει και 50 μέτρα παρακάτω βάζω για πρώτη φορά βενζίνη. Βγαίνω στην Πειραιώς και μου είναι όλα άγνωστα. Τα φλας, η κόρνα, το γυμνό γύρω από τα όργανα, το γυμνό κάτω από την σέλα. 15.500 Ευρώ φτωχότερος και με άγχος για όλα όσα ακούγονται. Δέκα λεπτά αργότερα έχω συνηθίσει τα χειριστήρια στο τιμόνι. Κινούμε άνετα και φτάνω στον φίλο μου και μηχανικό μου αλλά το βασικότερο φανατικό της Honda και ακόμη πιο φανατικό ενάντια στην BMW. Γιατί εξέχουν μου λέει αυτά εκεί κάτω δείχνοντας μου τους κυλίνδρους. Ρίχνω την μηχανή στο πεζοδρόμιο και την γυρνάω πάνω στον κύλινδρο. "Γι'αυτό" του απαντώ την ώρα που αυτός και όσοι βρίσκονται στο συνεργείο τραβάνε τα μαλλιά τους.
Παρασκευή 7 Απριλίου 2006. Αφού έχουμε αλλάξει λάδια για τα 1000 χλμ φεύγουμε το πρώτο μας ταξίδι μαζί. Τριήμερο στην Ορεινή Ναυπακτία. Κατάφερα και χώρεσα τα πάντα στο topcase αφού ούτε tankbag δεν είχα προλάβει να αγοράσω. Ενα τριήμερο χαραγμένο στην μνήμη με πολύ καλή παρέα και εντυπωσιασμένος από τις δυνατότητες της μοτοσυκλέτας μου.
Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2006.
Σε όσους με ξέρουν από παλιά το γνωστό Backflip με 1200GS
Βράδυ, και έγω βλέπω και ξαναβλέπω στο DVD Nitro Circus και τον Travis Pastrana εκείνη την εποχή να κάνει τα πρώτα Backflip της ιστορίας, την ώρα που εγώ θυμάμαι τι έκανα με το ποδήλατο ώς πιτσιρικάς. Τεράστια *****ία αφού την επόμενη μέρα το πρωί είχα κλείσει με τους κουλούς για χώματινη βόλτα με τις χοντρές.
Κυριακή πρωί, στο μπουγατσάδικο στην Καραμανλή.
Είμασταν 5 αγοράκια (ο Θεός να μας κάνει αγοράκια με μέσο όρο ηλικίας 40,2 χρόνια) όλοι γνωστοί μεταξύ μας και οι περισσότεροι με αρκετά χιλιόμετρα στους κώλους μας και πολλά μεταξύ μας. Και ένα κοριτσάκι 20 Μαϊων...(δεν είναι αυτό που σκέφτεστε και ονειρεύστε).
Αφού καταφέραμε να συναντηθούμε και με 30 λέπτα καθυστέρηση ξεκινήσαμε την ανηφοριά για τους πρόποδες της Πάρνηθας. Περνώντας το τελεφερίκ, και προχωρώντας ακόμη περίπου 1 χιλιόμετρο, περνάμε μέσα από την πρώτη μπάρα. Στάση για φτιάξιμο ελαστικών, βγάλσιμο καθρεπτών κλπ, και ξεκινάμε. Ο Δημήτρης με την Τάνια φεύγουν γρήγορα μπροστά για να ξεδώσουν λίγο, στην πραγματικότητα απλά ήθελε να την ξεμοναχιάσει, ακολουθούμενοι από τον Γιάννη και τον Κώστα και εμένα και τον Ηλία τελευταίους αφού ο Ηλίας ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ λάστιχα.
Μετά από 15 χιλιόμετρα απλής και βατής διαδρομής με ελάχιστα κομμάτια λασπωμένα, περνώντας μέσα από ποδηλατικές διαδρομές και δάσος στην βόρεια μεριά του βουνού, φτάνουμε στο ρέμα Μποντιά. Στάση να απολαύσουμε το θέαμα του μονοπατιού και αναχώρηση για το οροπέδιο της Αγίας Παρασκευής. Άπό εκεί ξεκινάνε τα όμορφα. Λασπούλα, νερολακούβες, και πάλι λασπούλα. Ο Ηλίας έφυγε μπροστά χωρίς στάση με το μόνιμο άγχος του να μην μας καθυστερεί και εμείς οι από πίσω αρχίσαμε να παίζουμε στο παραμικρό. Περάσματα μέσα από τις νερολακούβες, ανεβάσματα σε τοιχάκια και σκαλοπάτια. Εμένα σκοπός μου ήταν να βελτιώσω λίγο τις βασικές μου τεχνικές, και να σταθεροποιηθώ καλύτερα στις γρήγορες λασπωμένες στροφές, καθώς επίσης και να βελτιώσω τα κάθετα ανεβάσματά μου (σας γάμησα τώρα...είμαι σίγουρος. Μετά από εμένα ο Peterhasnel και όλοι οι άλλοι κουλοί του Dakar). ΟΛΑ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΡΟΛΟΙ (αλλά βαθιά μέσα στο μυαλό μου κάτι πήγαινε στραβά. Από το πρωί δεν ξέρω αλλά είχα ένα προαίσθημα). Λίγο πριν το οροπέδιο βρίσκουμε δεξιά μας την γνωστή νερολακούβα (όταν λέμε νερολακούβα μιλάμε για μια λασπόλιμνη 50 μέτρων) και αρχίζει το παιχνίδι (μέσα έξω και πάλι από την αρχή). Παιχνίδια στην λάσπη και όλοι τελικά με ένα υπέροχο καφέ χρωματάκι στις φόρμες μας.
Στο τελείωμα της φάσης και ενώ ετοιμαζόμαστε να ξεκινήσουμε μας περνάει μια ομάδα jeep και πρώτη σκέψη μας είναι ότι για την ασφάλειά μας πρέπει να τα περάσουμε το συντομότερο. Ξεκινάμε λοιπόν και για να καθαρίσουν τα λάστιχά μας ρίχνουμε γερές γκαζιές ώστε με το σπινάρισμα των τροχών να φεύγει η λάσπη ανάμεσα στα τακούνια. Εκεί πάνω λοιπόν και ενώ είμαι σε όρθια στάση, ανοίγω το γκάζι σπινάρει, αφήνω το γκάζι για να κλείσει (ΚΑΚΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΛΕΙΝΩ ΤΕΛΙΚΑ) και αυτό για χιλιοστά του δευτερολέπτου παραμένει κολλημένο. Η μηχανή φτάνει στις ροπές της, μπροστά έχει ένα μικρό ανάχωμα σαν ράμπα που την καβαλάω με πολλά, ταυτόχρονα γίνεται μια σόύζα ισχύος, δεν καταφέρνω να την ελέγξω αφού δεν την προκάλεσα ηθελημένα και η μηχανή απογειώνεται, εγώ τραβάω το τιμόνι πέφτοντας προς τα πίσω και η μηχανή γυρίζει ανάποδα. Έχω από πάνω μου 300 κιλά και από κάτω 3-4 μέτρα απόσταση από το έδαφος. Τραβάω κι άλλο και την κλωτσάω να φύγει μακρυά μου. Εγώ πέφτω πίσω και η μηχανή μετά από την ολοκλήρωση, ΜΟΝΗ ΤΗΣ πλέον, του Backflip προσγειώνεται στην δεξιά πλευρά της. Βαθμόλογια από τους κριτές για την χοντρή 9, 9, 9.5. Βαθμολογία από τους καρΓιοληδες σε εμένα. 3, 8 (ευχαριστώ Τάτιανα), και 2. Χρυσό μεταλιο για το GS.
Σηκώνομαι διαπιστώνω πως είμαι εντάξει και μπορώ να περπατήσω και να κουνήσω τα χέρια. Ελεγχω το κράνος μου για τυχών σπασίματα ενώ το φοράω φυσικά και έλεγχος μηχανής. Οι από πίσω αφού συνήλθαν από το σόκ του θεάματος ήρθαν για βοήθεια. Ισιωμα την χούφτα, γύρισμα κλειδιού και μιζιά. Ο κινητήρας παίρνει μπροστά χάνοντας λάδια από το σπασμένο δεξι καπάκι του κυλίνδρου, και κάνει 25 χιλιόμετρα ώς την Αυλώνα ΑΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΤΑ. Τηλέφωνο στο οδική βοήθεια και μετά από αναμονή 45 λεπτών ο γερανός είναι στην πλατεία της Αυλώνας.
Αυτά σε γενικές γραμμές μιας ωραίας μέρας..
