Ταξίδι σε Καμπότζη Λαος και Ταυλάνδη

[2 travel on motorcycle]

Καλησπέρα σε όλους . Τον Φεβρουάριο του 2013 κάναμε το πρώτο μακρινό μας ταξίδι νοικιάζοντας μοτοσυκλέτα στο εξωτερικό . Μέχρι τότε τα ταξίδια ήταν όπου μπορούσε να φτάσει κάποιος και να γυρίσει πίσω σε 3-4 εβδομάδες . Ευρώπη , Β. Αφρική , Μέση Ανατολή και κοντινές χώρες της Ασίας . Εγώ ήθελα να ταξιδεύω σε μακρινούς προορισμούς και ο Κώστας να ταξιδεύει με μοτοσυκλέτα . Η λύση λοιπόν ήταν ή να στέλνουμε τη μοτοσυκλέτα με cargo ή να νοικιάζουμε στον τόπο που πηγαίνουμε .
Φεβρουάριος 2013
Το μόνο σίγουρο μέχρι τον Ιανουάριο ήταν ότι τον Φεβρουάριο θα κάναμε ένα ταξίδι με μοτοσυκλέτα . Ο προορισμός είχε αλλάξει πολλές φορές … Από Παταγονία σε Περού ,από Κένυα σε Β. Αφρική …
Το ταξίδι σε Λάος-Καμπότζη το είχαμε απορρίψει 2 μήνες νωρίτερα γιατί αρχικά μας είχε φανεί ακριβό .
Πλησιάζοντας ο καιρός του ταξιδιού συμπεράναμε ότι τα έξοδα cargo για την μοτό ήταν πάρα πολλά για τις 15 διαθέσιμες μέρες μας και καταλήξαμε στην ενοικίαση . Και εδώ επανέρχεται ο προορισμός Λάος – Καμπότζη μόνο που προσθέσαμε και την Ταυλάνδη για 2 λόγους . Φτηνότερα αεροπορικά και πιθανότητα να βρούμε μηχανή .(Στο Λάος και στην Καμπότζη τα μηχανάκια ήταν εώς 250cc και χωρίς άδεια εξόδου από την χώρα. ) .Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε στη εύρεση μοτοσυκλέτας . Πουθενά δεν έδιναν τα απαραίτητα έγγραφα ώστε η μηχανή να περάσει από τη μια χώρα στην άλλη. Με τη βοήθεια του Internet βρήκαμε στην Ταυλάνδη το Bangkok Bikes Rental. Η απάντηση που μας ήρθε στο email ήταν ότι με extra χρέωση 10% θα μας έβρισκαν τα έγγραφα . Αγνοήσαμε τα υπόλοιπα απαντητικά email ότι ήταν αδύνατο να περάσει μια νοικιασμένη μοτοσυκλέτα από την Ταυλάνδη σε άλλη χώρα και στείλαμε προκαταβολή για να κλείσουμε το καλύτερο μηχανάκι του στόλου , ένα Kawasaki 650cc. Το ταξίδι ξεκινάει. Ταυλάνδη ,Καμπότζη, Λάος και ξανά Ταυλάνδη . 1 μοτοσυκλέτα , 2 επιβάτες , 3 χώρες , 15 ημέρες ,4600 km.
4 Φεβρουαρίου απογειωνόμαστε με πτήση της QATAR AIRWAYS μέσω DOHA .

Την επόμενη μέρα τα ξημερώματα πατάμε Ταυλάνδη και από το αεροδρόμιο πήραμε ένα ταξί για να μας πάει στο μαγαζί που είχαμε νοικιάσει την μοτοσυκλέτα. Μετά από πολύ ώρα και πολλούς γύρους το βρήκαμε και συναντήσαμε τον Andy. H αντιμετώπιση δεν ήταν η αναμενόμενη. Τα έγγραφα δεν ήταν έτοιμα και περιμέναμε την ιδιοκτήτρια της επιχείρησης να τα υπογράψει . Ζητούσαν εξτρα χρεώσεις για όλα (πιστωτική, χιλιόμετρα) και αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε βαλίτσες που δεν πήραμε για να πάρουμε τις σχάρες και να δέσουμε τις δικές μας. Η συμφωνία που πετύχαμε ήταν ότι μετά τα 2.500 χλμ. θα πληρώσουμε 2 baht για κάθε χλμ. Γύρω στις 12¨00 φεύγουμε από την Bangkok με πορεία προς τα σύνορα και στόχο το βράδυ να είμαστε Καμπότζη στο Siem Reap


. Οι πιθανότητες να βρεθεί η σωστή έξοδος από την πόλη είναι ελάχιστες. Οι πινακίδες δεν είναι στα Αγγλικά , οι μοτοσυκλέτες απαγορεύεται να κινούνται πάνω στις γέφυρες ταχείας κυκλοφορίας αλλά πρέπει να χρησιμοποιούν παράλληλους δρόμους και η κυκλοφορία είναι ένα χάος. Η πόλη που ψάχνουμε πριν τα σύνορα λέγεται Chanchoenchao και μέσα σε 3 ώρες ρωτήσαμε τουλάχιστον 50 φορές που βρίσκεται παίρνοντας νοηματικές απαντήσεις πολλές φορές αντίθετες. Ευτυχώς κάποια στιγμή ώρες αργότερα είδαμε και μια πινακίδα! Η ζέστη και η υγρασία ήταν αφόρητη με τα ρούχα της μηχανής . Κάναμε στάσεις σε τοπικά μαγαζιά για νερό και noodles και συνεχίζαμε με ένα μικρό φόβο ότι είχαμε κάνει κάποιο λάθος .




Οι πρώτες πινακίδες για τα σύνορα φάνηκαν και λίγη ώρα αργότερα ήμασταν έτοιμοι να αφήσουμε την Ταυλάνδη. Στα σύνορα όμως οι υπάλληλοι δεν ήταν σίγουροι ότι η μηχανή μπορούσε να περάσει και το έψαχναν, το έψαχναν… Τελικά αφού ο Κώστας επιστράτευσε τη γοητεία του μας έδωσαν άδεια και κάποια νέα έγγραφα .



Πρώτη φορά Καμπότζη λοιπόν ...

 

[2 travel on motorcycle]

Μπήκαμε στην Καμπότζη όπου με μία φωτογραφία και 800 baht παίρνεις εύκολα visa .Μαζί μας έμπαιναν εκατοντάδες Καμποτζιανοί σπρώχνοντας με τα χέρια κάρα υπερφορτωμένα με εμπορεύματα που αγοράζουν στην Ταυλάνδη για να πουλήσουν στην χώρα τους. Άντρες , γυναίκες ,παιδιά όλοι σπρώχνουν.
150 χλμ. μας χωρίζουν από το Siem Reap αλλά άρχισε να σκοτεινιάζει .Ο δρόμος δεν είναι καλός και από παντού πετάγονται παιδιά , ποδήλατα, σκυλιά ,αγελάδες … θέλει προσοχή!To κύριο μέσο μεταφοράς είναι το παπί .Ο δρόμος είναι γεμάτος ,οδηγούν μέχρι και παιδιά και κουβαλάνε όσα άτομα και πράγματα μπορούν .
Είχε σκοτεινιάσει όταν φτάσαμε στο Siem Reap και στο ξενόδοχείο . Το δωμάτιο αυτό ήταν το μόνο σε όλο το ταξίδι που είχαμε κλείσει νωρίτερα μέσω Booking . Οι κριτικές έλεγαν για έναν παραδοσιακό κεντρικό ξενώνα με έναν υπέροχο κήπο και αυτό ήταν βρώμικο σε ένα σοκάκι γεμάτο χώμα και σκουπίδια . Ευτυχώς ήταν σωστή επιλογή το εστιατόριο και πολύ καλό το παραδοσιακό φαγητό . Η πόλη πολύβουη και τουριστική στηρίζεται στο Angkor το οποίο θα δούμε αύριο.


Το πρωί και ύστερα από τόση κούραση σηκωθήκαμε μάλλον αργά και ξεκινήσαμε για το Angkor . Ο τρόπος να πάει κάποιος είναι με τουκ-τουκ ,το συνηθέστερο μέσο μεταφοράς για τουρίστες ,ένα παπί που σέρνει μια καρότσα και οδηγός του σε πηγαίνει στα αξιοθέατα όπου μπορείς να περπατήσεις και σε επιστρέφει το απόγευμα. Η τιμή ενοικίασης ξεκίνησε από 30 δολ. και έφτασε με παζάρι στα 12.


Το Angkor είναι ένα σύμπλεγμα 100 ναών που χτίστηκαν σε διάρκεια 4 αιώνων . Ο μεγαλύτερος ναός είναι το Angkor Wat που χτίστηκε τον 12ο αιώνα για τον Βασιλιά Σουγιαβαρμάν .Ο πιο «αστείος» είναι ο Bayon όπου παντού έχει σκαλιστεί το πρόσωπο του Βασιλιά. Ο ναός που μας άρεσε περισσότερο είναι το Ta Prom όπου τα δέντρα και ο ναός έχουν γίνει ένα και τα κτίσματα περιβάλλονται από ρίζες . Ο ναός το 14 αιώνα εγκαταλείφθηκε και χάθηκε μέσα στη ζούγκλα όπου και ανακαλύφθηκε πριν 150 χρόνια. Ελπίζω οι φωτογραφίες να μπορέσουν να μεταφέρουν τη μαγεία του τόπου .

 

[2 travel on motorcycle]

Το απόγευμα εξαντλημένοι από τη ζέστη γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου λόγω διακοπής ρεύματος δεν είχε ούτε ρεύμα, ούτε νερό. Μάθαμε ότι αυτές οι διακοπές ήταν καθημερινές . Πήραμε την μοτοσυκλέτα και πήγαμε λίγα χιλιόμετρα μακριά στην πλωτή πόλη, ένα χωριό χτισμένο μέσα στη λίμνη σε σπίτια στηριγμένα σε πασσάλους. Τα παιδιά ήταν πολύ γελαστά και μας χαιρετούσαν σε όλη τη διαδρομή.
Περιμένοντας το ρεύμα κάναμε μια βόλτα στη νυχτερινή αγορά για φαγητό και κάναμε ένα foot massage στο δρόμο που μας ξεκούρασε .


To πρωί φύγαμε νωρίς για την πρωτεύουσα της Kαμπότζης Phnom Penh.
O Κώστας ήθελε να περάσουμε πάλι από το Angkor για να βγάλουμε φωτογραφίες αυτή τη φορά με την μοτοσυκλέτα στις πύλες των ναών . Ήμουν σίγουρη πως δεν θα μας άφηναν . Στις πινακίδες έγραφε ότι απαγορεύεται η είσοδος στο χώρο του ναού όλων των οχημάτων εκτός των τουκ-τουκ και τα εισιτήρια μας είχαν χτεσινή ημερομηνία.

Έκανα λάθος . Με έναν ανεξήγητο τρόπο και συνεννόηση που έγινε σε μία διάλεκτο ανύπαρκτη πήρε άδεια από τους αστυνομικούς για λίγη ώρα ώστε να βγάλουμε φωτογραφίες .
Ο δρόμος για την P.P. φαινόταν καλός όσο όμως πέρναγε η ώρα γινόταν όλο και πιο δύσκολος. Περάσαμε από πολλά χωριά και οι εικόνες ήταν εντυπωσιακές και πολλές φορές αστείες. Είδαμε παπάκια με τα οποία κουβαλούσαν δεκάδες ζωντανά κοτόπουλα αλλά και ζωντανά γουρούνια . Οι ντόπιοι μας έδειχναν σαν αξιοθέατο και γέλαγαν μαζί μας. Η άσφαλτος γινόταν για μεγάλα διαστήματα χώμα και στο τέλος όπου γίνονταν έργα κατάληξε σε πέτρα. Τα τελευταία 50 χλμ. τα κάναμε σε 2,5 ώρες. Το μεσημέρι άσπροι και καφέ από το χώμα και τη σκόνη φτάσαμε στην P.P.



Η πόλη έχει απίστευτη κίνηση και στους δρόμους μπλέκονται οχήματα και πεζοί προκαλώντας ένα χάος . Σε μία πόλη όπου δημιουργήθηκε πρόσφατα αστική τάξη και ήρθε εισροή χρήματος από τον τουρισμό, οι αντιθέσεις εντυπωσιάζουν. Ο δρόμος είναι γεμάτος μεγάλα και ακριβά τζιπ ( σαν να βρισκόμαστε στην Ελλάδα 5 χρόνια πριν)που δεν χωράνε ούτε να περάσουν . Δίπλα στα χαμόσπιτα χτίζονται βίλες , ανάμεσα στους πάγκους με τα ρούχα ξεπετάγονται ακριβά καταστήματα. Η φασαρία είναι αφόρητη και ούτε ο ποταμός δεν μπορεί να προσφέρει λίγη γαλήνη.
Τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης είναι τα Βασιλικά Ανάκτορα και το killing fields.
Τα Ανάκτορα μας ήταν αδιάφορα και απλά περάσαμε από έξω.
Το killing fields είναι ένα μνημείο που χτίστηκε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και βασανιστηρίων Καμποτζιανών πολιτών από τους Κόκκινους Χμερ στη διάρκεια της εξουσίας τους. Στον τόπο είχαν βρεθεί μαζικοί τάφοι με οστά χιλιάδων που σκοτώθηκαν με απάνθρωπους τρόπους .Κάποια από τα κρανία αυτά όπως και εικόνες – ντοκουμέντα είναι «εκθέματα »που είδαμε και κυριολεκτικά μας άφησαν άφωνους με την σκληρότερα και τα όρια της ανθρώπινης φύσης.

Το βράδυ κάναμε μια βόλτα στο ποτάμι για να πιούμε μια μπύρα και γνωρίσαμε έναν Γερμανό 19 χρονών που με την μοτοσυκλέτα του έκανε ένα γύρο 9 μηνών .Εγώ στα 19 θεωρούσα επανάσταση την Σαντορίνη.

 

[esel]

Εικονες κ εμπειρία ζωής....
Καιγομαι να σας ρωτησω με το φαγητο πως τα καταφερατε ;;;

Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[2 travel on motorcycle]

Καλημέρα Στέλιο . Δεν έχουμε αντιμετωπίσει πουθενά πρόβλημα με το φαγητό . Στο συγκεκριμένο ταξίδι είχαμε πάντα μπανάνες που υπήρχαν παντού για να αγοράσεις και είναι ένα ασφαλές και δυναμωτικό σνακ . Το μεσημέρι τρώγαμε σε κάποιο πάγκο στον δρόμο κάτι ελαφρύ , συνήθως ρύζι ή νουντλς. Το βράδυ τρώγαμε κυρίως σε νυχτερινές υπαίθριες αγορές που είναι πολύ διαδεδομένες στην Ασία και εκεί τρώνε οι ντόπιοι . Συνολικά το φαγητό κόστιζε περίπου 10 ευρώ το άτομο όλη την ημέρα . 2-3 φορές μόνο φάγαμε σε εστιατόριο σε όλο το ταξίδι όταν ήμασταν στα πιο τουριστικά .

 

[2 travel on motorcycle]

Το πρωί νωρίς συνεχίσαμε την πορεία μας προς την τελευταία μας στάση στην Καμπότζη το Kratie . Στη διαδρομή κάναμε μια στάση στο Scoun για καύσιμα. Το Scoun είναι γνωστό για τις τηγανητές αράχνες που θεωρούνται για τους ντόπιους εκλεκτό έδεσμα. Σταματάνε εκεί τα τοπικά λεωφορεία και οι ντόπιοι τις αγοράζουν από τα παράθυρα και τις τρώνε σαν σνακ. Τις αράχνες μάλιστα τις είχαν ζωντανές σε κουβάδες όπου τις πιάσαμε ,περπατήσανε πάνω μας , τις είδαμε να μαγειρεύονται και δοκιμάσαμε ...




Η διαδρομή προς το Kratie ήταν εύκολη σε ένα όμορφο τοπίο. Το Kratie φημίζεται για τα δελφίνια του που είναι τα μόνα που υπάρχουν του γλυκού νερού . Ήσυχο μέρος ,διαφορετικό από την P.P. βρήκαμε ευκαιρία για μία βόλτα στο ποτάμι . Εδώ θα θέλαμε να δώσω την πληροφορία ότι στις βόλτες στο ποτάμι είχαμε συνοδεία από σμήνη κουνουπιών. Για τον λόγο αυτό παίρναμε χάπια για τη μαλάρια και βάζαμε πάνω μας τεράστιες ποσότητες αντικουνουπικών


Επόμενη χώρα το Laos .Στη διαδρομή περάσαμε μέσα από χωριά από δρόμους μη κεντρικούς με πολύ πυκνή τροπική βλάστηση. Ήταν πολύ εντυπωσιακά. Σε 3 ώρες είχαμε φτάσει στα σύνορα όπου μας περίμενε περιπέτεια . Όταν πήγαμε να βγούμε από τη χώρα οι υπάλληλοι μας κοίταζαν και συζήταγαν μεταξύ τους . Μας ξανακοίταζαν και πάλι κάτι έλεγαν που δεν το καταλαβαίναμε . Τελικά κάποιος που μίλαγε Αγγλικά μας είπε ότι όταν μπήκαμε στη χώρα είχαν ξεχάσει να μας βάλουν σφραγίδες άφιξης στη visa και τώρα δεν μπορούσαν να βάλουν σφραγίδα εξόδου . Η διαδικασία που έπρεπε να ακολουθήσουμε ήταν να επιστρέψουμε πίσω 1100 χλμ. να φτάσουμε στην Popeit και να πάρουμε σφραγίδα . Πάει το ταξίδι ! Καθόμασταν στο λιοπύρι και τους κοιτάζαμε προσπαθώντας να εξηγήσουμε ότι το λάθος δεν ήταν δικό μας αλλά δικό τους ,ενώ αυτοί έδειχναν απάθεια .Πανικοβλήθηκα ! Μην ανησυχείς μου λέει ο Κώστας ,Θα περάσουμε . Μισή ώρα αργότερα βρισκόμασταν στην ίδια θέση όταν μου λέει «Α! Τώρα το θυμήθηκα . Το ίδιο είχε συμβεί σε έναν φίλο μου και αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω »Μου κόπηκαν τα πόδια . Τελικά μετά από ώρα και διευκρινήσεις εμφανίστηκε ένας αγγλομαθής διαμεσολαβητής και μας πρότεινε λύση .Θα πληρώναμε 50 δολάρια ο καθένας και θα περνάγαμε. Τελικά είναι ωραία και στην άκρη του κόσμου να αισθάνεσαι σαν στη χώρα σου.

 

[esel]

Τηγανιτές αραχνες.........και τις δοκιμασατε;;;;; Η Ρ Ω Ε Σ
Αυτο εννοουσα στο προηγουμενο ποστ...
Αν θελήσω να χασω καμμια 10ρια κιλά θα δοκιμάσω να παω ταξιδι κείθε....

Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[2 travel on motorcycle]

Τηγανιτές αραχνες.........και τις δοκιμασατε;;;;; Η Ρ Ω Ε Σ
Αυτο εννοουσα στο προηγουμενο ποστ...
Αν θελήσω να χασω καμμια 10ρια κιλά θα δοκιμάσω να παω ταξιδι κείθε....

Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Πως νομίζεις ότι διατηρώ τα κιλά μου ;;;

 

[2 travel on motorcycle]

Μπήκαμε στο Laos και μας περίμενε ένας υπέροχος αυτοκινητόδρομος. Πηγαίνοντας παράλληλα με τον ποταμό αποφασίσαμε να περάσουμε στο Don Khong. Το Don khong είναι ένα νησάκι κατοικήσιμο από ένα σύμπλεγμα μικρών νησιών μέσα στον ποταμό που έχει το όνομα 1000 νησιά. Η επικοινωνία γίνεται με σχεδίες και έτσι ανεβάσαμε την μηχανή σε μία σχεδία και βρεθήκαμε να πλέουμε . Εδώ όλα είναι ήρεμα, γαλήνια. Βρήκαμε ένα δωμάτιο για να κοιμηθούμε που παρείχε τα στοιχειώδη, φως, νερό ,στρώμα. Κάναμε τον μικρό γύρο του νησιού χαζεύοντας τους ντόπιους στις καθημερινές τους εργασίες . Το φαγητό του νησιού ήταν ψάρι του ποταμού μαγειρεμένο στο αλάτι ,ρύζι και νουντλς. Ρύζι και νουντλς βέβαια τρώγαμε κάθε μέρα αλλά ψάρι από τον Mekong πρώτη φορά. Οι τουρίστες σε αυτό το νησί ήταν λίγοι και πέρναγαν τον άπλετο χρόνο τους διαβάζοντας και χαζεύοντας τον ποταμό. Όλα ήταν όμορφα εδώ.





Ανεβήκαμε πάλι στη σχεδία και περάσαμε απέναντι .Προορισμός μας το wat Pou ένα παλάτι της δυναστείας τον Χμερ. Για να φτάσουμε έπρεπε να περάσουμε πάλι με σχεδία και να κάνουμε μια δύσκολη διαδρομή σε χωματόδρομο. Το παλάτι ήταν όμορφο αλλά ύστερα από το Angor δεν μπόρεσε να μας εντυπωσιάσει. Συνεχίσαμε την διαδρομή μας. Οι συνήθειές μας έχουν αλλάξει. Τρώμε μόνο σε μαγαζιά ντόπιων και φαγητά που πολλές φορές δεν είμαστε σίγουροι τι περιέχουν με κόστος 5 ευρώ και κοιμόμαστε σε δωμάτια που κοστίζουν το πολύ 10 ευρώ. Ο δρόμος ήταν καλός και κάναμε πολλά χιλιόμετρα. Το απόγευμα φτάσαμε στο Thaket , μια όμορφη πόλη πάνω στο ποτάμι. .Κάναμε μια βόλτα και χαζέψαμε τους πάγκους με τα φαγητά που σέρβιραν σαύρες ψητές περασμένες σε ξυλάκι και άλλα παρόμοια εδέσματα.

 

[2 travel on motorcycle]

7η ημέρα

Συνεχίσαμε να διασχίζουμε το Laos . Ο πρώτος προορισμός ήταν η πρωτεύουσα Vientane όπου ύστερα από 4 ώρες και 360 χλμ. φτάσαμε . Κάναμε ένα γύρο της πόλης και είδαμε τα κυριότερα αξιοθέατα. Η Vientane είναι μια πόλη με επιρροές από τους Γάλλους. Βρήκαμε ένα café και ύστερα από μέρες ήπιαμε cappuccino ,φάγαμε μπαγκέτες και τάρτες. Μεσημέρι συνεχίσαμε την πορεία μας προς την Luang Prabang. Αρχικά ο δρόμος ήταν καλός αλλά στην πορεία γινόταν όλο και πιο δύσκολος. Η άσφαλτος εναλλασσόταν με χωματόδρομο και στη μέση του δρόμου παντού υπήρχαν ζώα. Το χειρότερο όμως ήταν οι λακκούβες . Όλο και πιο πολλές .
Η ώρα περνούσε και το τοπίο άλλαζε .Ανεβαίναμε υψόμετρο και η βλάστηση γινόταν πιο άγρια .Περνούσαμε από οικισμούς με σπίτια φτιαγμένα από καλάμι όπου οι ντόπιοι μας κοίταζαν χαμογελώντας . Όσα σκοτείνιαζε τους βλέπαμε να ετοιμάζονται για το βράδυ , κάνοντας μπάνιο στο ποτάμι, μαζεύοντας ξύλα και ανάβοντας φωτιές. Τα παιδιά έπαιζαν όλα μαζί παιχνίδια και οι γυναίκες βούρτσιζαν τα μαλλιά τους . Το σκοτάδι μας βρήκε στο βουνό αλλά δεν υπήρχε δρόμος επιστροφής . Η θερμοκρασία είχε πέσει και η ορατότητα ήταν μηδαμινή. Αναγκαστήκαμε να πηγαίνουμε πολύ σιγά και σκεφτόμασταν αν δυσκόλευε ο δρόμος να ζητούσαμε φιλοξενία . Λίγα χιλιόμετρα όμως αργότερα ο δρόμος άλλαξε. Η άσφαλτος ήταν στρωτή και η οδήγηση στις στροφές απόλαυση για τον Κώστα.


Γύρω στις 9 το βράδυ φτάσαμε στη Luang Prabang . Σε 13 ώρες κάναμε 740 χλμ. Όσα είδαμε και ζήσαμε αυτό το απόγευμα ήταν μαγικά.
H Luang Prabang είναι μια πόλη διαφορετική από ότι είχαμε δει εως τώρα . Με κτίρια της Γαλλικής αποικιοκρατίας και τον ποταμό να την διασχίζει εμπνέει μια νοσταλγία . Όταν φτάσαμε η πόλη ήταν γεμάτη κόσμο κυρίως Κινέζους – αφού η Κίνα είναι πολύ κοντά και εκείνες της ημέρες γιόρταζαν την κινεζική Πρωτοχρονιά. Ύστερα από μια ώρα αναζήτησης βρήκαμε ένα δωμάτιο ωραίο αλλά και αρκετά ακριβό. Οι κινέζοι είχαν κάνει τους τιμοκαταλόγους να εκτιναχθούν. Νηστικοί βγήκαμε να προλάβουμε να φάμε κάτι . Στο Laos o νόμος υποχρεώνει όλα τα καταστήματα να κλείνουν στις 11.00 και ήταν μεγάλη τύχη που βρήκαμε ένα υπαίθριο εστιατόριο και φάγαμε λίγο ρύζι.

Πήραμε μια βάρκα- πιρόγα για να κάνουμε μια βόλτα στον ποταμό και να επισκεφθούμε την σπηλιά Pak-ou γνωστή ως η σπηλιά με τους 1000 βούδες , ένα μέρος θρησκευτικής λατρείας. Μετά την επιστροφή πήγαμε μια βόλτα στην πόλη στον ναό wat xien tong και ανεβήκαμε στο λόφο Phu-si. Η ανάβαση στο λόφο ήταν πολύ δύσκολη λόγω της ζέστης. Στην κορυφή βρίσκεται η stupa και είδαμε την πόλη από ψηλά ενώ εκατοντάδες τουρίστες στριμωγμένοι προσπαθούσαν να φωτογραφίσουν .

 

[2 travel on motorcycle]

 

[wheelboy]

View attachment 60841
View attachment 60842
Μπήκαμε στο Laos και μας περίμενε ένας υπέροχος αυτοκινητόδρομος. Πηγαίνοντας παράλληλα με τον ποταμό αποφασίσαμε να περάσουμε στο Don Khong. Το Don khong είναι ένα νησάκι κατοικήσιμο από ένα σύμπλεγμα μικρών νησιών μέσα στον ποταμό που έχει το όνομα 1000 νησιά. Η επικοινωνία γίνεται με σχεδίες και έτσι ανεβάσαμε την μηχανή σε μία σχεδία και βρεθήκαμε να πλέουμε . Εδώ όλα είναι ήρεμα, γαλήνια. Βρήκαμε ένα δωμάτιο για να κοιμηθούμε που παρείχε τα στοιχειώδη, φως, νερό ,στρώμα. Κάναμε τον μικρό γύρο του νησιού χαζεύοντας τους ντόπιους στις καθημερινές τους εργασίες . Το φαγητό του νησιού ήταν ψάρι του ποταμού μαγειρεμένο στο αλάτι ,ρύζι και νουντλς. Ρύζι και νουντλς βέβαια τρώγαμε κάθε μέρα αλλά ψάρι από τον Mekong πρώτη φορά. Οι τουρίστες σε αυτό το νησί ήταν λίγοι και πέρναγαν τον άπλετο χρόνο τους διαβάζοντας και χαζεύοντας τον ποταμό. Όλα ήταν όμορφα εδώ.
View attachment 60845
View attachment 60846
View attachment 60850
View attachment 60849

Ανεβήκαμε πάλι στη σχεδία και περάσαμε απέναντι .Προορισμός μας το wat Pou ένα παλάτι της δυναστείας τον Χμερ. Για να φτάσουμε έπρεπε να περάσουμε πάλι με σχεδία και να κάνουμε μια δύσκολη διαδρομή σε χωματόδρομο. Το παλάτι ήταν όμορφο αλλά ύστερα από το Angor δεν μπόρεσε να μας εντυπωσιάσει. Συνεχίσαμε την διαδρομή μας. Οι συνήθειές μας έχουν αλλάξει. Τρώμε μόνο σε μαγαζιά ντόπιων και φαγητά που πολλές φορές δεν είμαστε σίγουροι τι περιέχουν με κόστος 5 ευρώ και κοιμόμαστε σε δωμάτια που κοστίζουν το πολύ 10 ευρώ. Ο δρόμος ήταν καλός και κάναμε πολλά χιλιόμετρα. Το απόγευμα φτάσαμε στο Thaket , μια όμορφη πόλη πάνω στο ποτάμι. .Κάναμε μια βόλτα και χαζέψαμε τους πάγκους με τα φαγητά που σέρβιραν σαύρες ψητές περασμένες σε ξυλάκι και άλλα παρόμοια εδέσματα.
View attachment 60847
View attachment 60848
View attachment 60843
View attachment 60844

@esel ακούς;;;; Μάλλον διάβασες;;;

Έδεσμα… Σαύρα καλαμάκι!!!!



Ωρε πείνα που θα είχε πέσει!!!

 

[2 travel on motorcycle]

@wheelboy , δεν σου αρέσουν οι σαύρες καλαμάκι ;;; Περίεργο ...

 

[panavour]

πληροφοριακα,οι αστακοι και οι καραβιδες που τρωμε,ειναι οι πτωματοσκουπιδοφαγοι της θαλασσας.Αυτα γιατι αηδιασατε με τις αραχνες και τις σαυρες ,που σαφως τρεφονται καθαροτερα.

 

[wheelboy]

@wheelboy , δεν σου αρέσουν οι σαύρες καλαμάκι ;;; Περίεργο ...View attachment 60884

Εγώ για ερπετά γενικώς πετάω την σκούφια μου!!!

Πέραν της πλάκας όμως φίδια, βατράχια σαύρες κατσαρίδες κλπ περίεργα ζωάκια που σερβίρονται στις Ασιατικές χώρες δεν τα τρώω εφόσον έχω επιλογή!

Τώρα αν δεν υπάρχει τίποτα άλλο και πρέπει να φάω κάτι από αυτά για να μην πεθάνω της πείνας μάλλον θα ενδώσω!

 

[esel]

@esel ακούς;;;; Μάλλον διάβασες;;;

Έδεσμα… Σαύρα καλαμάκι!!!!



Ωρε πείνα που θα είχε πέσει!!!

Ουτε στον υπνο μου....κιαν γινει καμμια στραβή κα το δω ονειρο ....ξυπναω τρομοκρατημενος απο τον εφιάλτη....οπως πολυ καλα γνωριζεις το μονο θαλασσινο που τρωγω ειναι ....το αλάτι.....

Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[2 travel on motorcycle]

Ο προορισμός μας σήμερα είναι η Luang Namta. O δρόμος στην αρχή είναι καλός αλλά όσο περνάει η ώρα γίνεται όλο και πιο δύσκολος. Από το Pamkong και μετά η άσφαλτος εναλλασσόταν με κομμάτια πέτρας και η διάβαση με την μοτοσυκλέτα δεν ήταν καθόλου εύκολη. Στο τέλος ο δρόμος είχε μόνο πέτρες και σκόνη . Η μέση ταχύτητα που έχουμε είναι 20χλμ. και από δίπλα μας περνάνε τεράστια κινέζικα τζιπ – πηγαίνοντας προς τα σύνορα τους – που δεν κόβουν ταχύτητα και μας γεμίζουν σκόνη. Στη διαδρομή συναντήσαμε ένα ζευγάρι από τις Φιλιππίνες με ένα 1200gs από τους οποίους προσπαθήσαμε να πάρουμε πληροφορίες για τη συνέχεια αλλά ο οδηγός ήταν τόσο νευριασμένος με τον δρόμο που δεν μπορέσαμε να συνεννοηθούμε. Σκεφτήκαμε τι νεύρα θα είχε αν πέρναγε αυτόν τον δρόμο με μια μηχανή σαν τη δικιά μας ,χωρίς δυνατότητες off road και χωρίς καθόλου ανάρτηση και γελάσαμε πολύ .






Έτσι πήγαμε 75 χλμ. μέχρι το Oudomxai . Ξαφνικά ο δρόμος άλλαξε .Έγινε απίστευτα καλός αυτοκινητόδρομος γεμάτος στροφές με σωστή κλίση. Επιτέλους μπορούσαμε να απολαύσουμε την φύση ,τους δρόμους ,τους ντόπιους .Μετά από 8 ώρες φτάσαμε στην Luang Namta ,μια όμορφη μικρή πόλη γεμάτη τουρίστες κυρίως backpackers που πήγαιναν για trekking.Βρήκαμε δύσκολα δωμάτιο και πήγαμε για φαγητό στην νυχτερινή αγορά όπου φάγαμε από υπαίθριους πωλητές σε πάγκους που έτρωγαν ντόπιοι, παρέα με έναν Ελβετό ο οποίος είχε πάρει 6μηνη άδεια από τη δουλειά του και πέρναγε τον χρόνο του ανάμεσα στο Laos και την Ταυλάνδη. Πίνοντας την τελευταία μπύρα στο Laos ρωτούσαμε συνέχεια για την κατάσταση του δρόμου μέχρι τα σύνορα αφού είχαμε διαβάσει ότι ήταν σχεδόν απροσπέλαστος .Δεν πήραμε καμία σίγουρη απάντηση .

 

[2 travel on motorcycle]

Το βράδυ έβρεχε (ήταν η μόνη βροχή που συναντήσαμε) και το πρωί τυλίξαμε τις αποσκευές μας με σακούλες. Η θερμοκρασία έχει πέσει και είναι η πρώτη φορά που χρειαζόμαστε επενδύσεις . Σκεφτήκαμε να φοράμε από την επόμενη τα παντελόνια της μηχανής αφού τα τζιν είναι τόσο βρώμικα που στέκονται μόνα τους όρθια .

Ο δρόμος ήταν ανέλπιστα καλός και συναντήσαμε μια παρέα από νεαρά παιδιά από το Βιετνάμ που με παπάκια έκαναν μια εκδρομή στο Laos. Ένα παπί είχε πάθει λάστιχο και προσπαθούσαν να το αλλάξουν . Ήταν εντυπωσιακό ότι κουβαλούσαν μαζί τους πάρα πολλά εργαλεία –κανονικό συνεργείο . Σταματήσαμε και κατεβήκαμε για να τους μιλήσουμε και να τους ρωτήσουμε αν χρειάζονταν βοήθεια .Χάρηκαν πολύ και μας ρωτούσαν συνέχεια διάφορα για το ταξίδι και για την Ελλάδα. Όταν όμως τους μπερδέψαμε με Κινέζους το θεώρησαν υποτιμητικό και θύμωσαν…

Ο δρόμος στη συνέχεια ήταν πολύ καλός και φτάσαμε γρήγορα στα σύνορα . Κάναμε όλες τις διαδικασίες εξόδου και περιμέναμε το ferry που θα μας πέρναγε στην Ταυλάνδη και το οποίο άργησε 2 ώρες. Τελικά ήρθε και μαζί με δεκάδες Κινέζους ,οι οποίοι μίλαγαν ακατάπαυστα ,προσπαθήσαμε να επιβιβαστούμε . Εκείνη τη στιγμή ήρθε ένας υπάλληλος και μας ζήτησε τα έγγραφα που μας είχαν δώσει για την μηχανή όταν μπήκαμε στη χώρα . Εμείς όταν είχαμε μπει ρωτήσαμε αν θα μας έδιναν κάποια συνοδευτικά έγγραφα και αυτοί χωρίς να μας μιλήσουν μας έκαναν νόημα να προχωρήσουμε . Προσπαθώντας να συνεννοηθούμε εμφανίστηκε κάποιος ανώτερος και μας έκανε νόημα να φύγουμε . Έτσι βρεθήκαμε στη Βόρεια Ταυλάνδη . Ήμασταν στο χρυσό τρίγωνο ,μία περιοχή γνωστή για την παραγωγή και τη διακίνηση οπίου .Στην Ταυλάνδη έχει απαγορευτεί η παραγωγή και τώρα το χρυσό τρίγωνο είναι μια τουριστική ατραξιόν . Περάσαμε από τουριστικές περιοχές και συνεχίζαμε την πορεία μας σε έναν καλό δρόμο. Κάθε λίγα χιλιόμετρα είχε μπλόκα της Αστυνομίας και ο δρόμος είχε μόνο 2 ειδών αυτοκίνητα , τουριστικά van και αγροτικά τύπου Datsun με φορτωμένες καρότσες. Η πόλη που είχαμε σκεφτεί να μείνουμε ήταν το chiang rai. Όταν όμως φτάσαμε το βρήκαμε πολύβουο και σκεφτήκαμε να συνεχίσουμε ως την επόμενη πόλη που βλέπαμε στο χάρτη το Viang Pa Pao. To Pa Pao είναι μια μικρή πόλη που σπάνια επισκέπτονται τουρίστες . Όταν φτάσαμε δεν βρήκαμε πουθενά ξενοδοχείο και κανέναν που θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε στα Αγγλικά. Ότι ερώτηση κάναμε μας απαντούσαν Pa Pao !!!Είχε σκοτεινιάσει και πεινούσαμε πολύ . Βρήκαμε ένα υπαίθριο πάγκο που πούλαγε φαγητό και φάγαμε πολύ καλό Ταυλανδέζικο .


Ο ιδιοκτήτης και οι πελάτες προσπαθούσαν μάταια να μας βρουν ένα μέρος για ύπνο . Αποφασίσαμε λοιπόν να συνεχίσουμε την πορεία μας προς το Chiang Mai.

Οι δυσκολίες ήταν δύο . Οι οδηγοί που οδηγούσαν σαν αφηνιασμένοι και τα κουνούπια που περιόριζαν πολύ την ορατότητα. Μερικά χλμ. παρακάτω είδαμε μια μικρή πινακίδα που έλεγε hotel και βρήκαμε ένα μέρος να περάσουμε τη νύχτα .
Ήταν ένα motel στάση για οδηγούς φορτηγών τα οποία ακούγαμε να παρκάρουν όλη τη νύχτα. Πληρώσαμε 4 ευρώ για μια διανυκτέρευση για αυτό το δωμάτιο .Εδώ κάναμε μια προσπάθεια να αφαιρέσουμε τα υπολείμματα κουνουπιών από τα ρούχα και τα κράνη ώστε να είμαστε έτοιμοι να φύγουμε νωρίς το πρωί .

 

[2 travel on motorcycle]

Μερικές εικόνες από το διάσημο και κακόφημο Χρυσό Τρίγωνο !




Όπως μπορείτε να δείτε οι τσάντες δεν ήταν αδιάβροχες και τις τυλίγαμε με σακούλες !!!

 

[2 travel on motorcycle]

Επόμενος προορισμός το Mae Hong Son . Η περιοχή μαζεύει πολλούς μοτοσυκλετιστές που οδηγούν στο διάσημο Mae Hong Son loop , μια διαδρομή με 1864 στροφές . Η διαδρομή είναι εντυπωσιακή μέσα σε τροπική βλάστηση και με φοβερές κλίσεις .




Η περιοχή είναι ακόμα γνωστή γιατί κοντά υπάρχει ένα χωριό όπου ζει μια φυλή γυναικών από τη Βιρμανία γνωστές για τα δαχτυλίδια που φορούν και μακραίνουν τον λαιμό τους. Η διαδρομή για το χωριό ήταν απίστευτη μέσα στο δάσος περνώντας από τρεχούμενα νερά και πεσμένα φύλλα. Η επίσκεψη μας εντυπωσίασε και μας στεναχώρησε ταυτόχρονα λόγω της εμπορευματοποίησης του εθίμου.