Ο τετρακύλινδρος εξακοσάρης χασμουριόταν ράθυμα στην εθνική οδό, σημαδεύοντας με την εξάτμιση του την αγουροξυπνημένη πόλη. Το δροσερό πρωινό αεράκι οριοθετουσε αέναα το πλαίσιο στο κάδρο της απόδρασης. Το βλέμμα να φλερτάρει με την γραμμή του ορίζοντα, αυτή που σε λίγη ώρα θα δώσει τη θέση της σε μια άλλη κι αυτή σε μια ακόμα...
Ίσως, εκτός από την περιέργεια του προορισμού, είναι κι αυτή η καμπυλότητα της Γης που γοήτευε πάντα τους ταξιδευτές.
Μια σφαίρα, που διανύεις μικρά ή μεγάλα τόξα της, μια γεωμετρία των αισθήσεων που οι αριθμοί και τα σύμβολα δίνουν τη θέση τους σε ερεθίσματα και συναισθήματα.
Κεντρομόλος παραίσθηση μιας γυροσκοπικής ενσυναίσθησης, ένα ταγκό αναβάτη και μοτοσυκλέτας...
Πως βιοπορίζονται τα όνειρα; Με τι τρέφονται για να μην πεινάσουν;
Λίγο δανεικό μέλλον, από υποτιθέμενες στιγμές που ελπίζεις πως θα ζήσεις, όντας αιχμάλωτος σε ένα ανιαρό παρόν...
Ένα μουσικό κομμάτι που οι πρώτες του νότες συμπίπτουν με τον ήχο της μίζας.
Ένα χαλί ασφάλτου με διακεκομμένες λευκές γραμμές... κι εσύ το δοντάκι προώθησης του φιλμ.
Ξεκόβεις από την εθνική και αρχίζεις να ανεβαίνεις το βουνό, πετώντας τον ορθολογισμό σαν ανταλλακτική ζελατίνα. Οι παραστάσεις πλέον αλλάζουν, το σκηνικό βαφτίζεται ως "άλλο" στους υποδοχείς του εγκεφάλου. Αυτό το "άλλο" που από την σύλληψη της απόδρασης χρωμάτιζε έντονα τις νοητές γραμμές του χάρτη, μια ακόμη ανιαρή μέρα στα τσιμέντα.
Πρώτη στάση στο ποτάμι... σταματάς στην άκρη του δρόμου και σβήνεις τα πάντα : κινητήρα, σκέψεις, έγνοιες, πόλεις, ανθρώπους...
Ακούς και μυρίζεις τα δέντρα, γεύεσαι το νερό, αγγίζεις μια άλλη διάσταση αυτού του κόσμου, την αρχέγονη μοναχικότητα της δημιουργικής φύσης.
Λίγο πιο κάτω η λίμνη, τόσο νεαρή σε ηλικία που απορείς πότε πρόλαβε κι έγινε τόσο όμορφη, μέσα από έναν σεισμό και μια κατολίσθηση, μόλις εκατό χρόνια πριν.
Είναι το τέλος του ταξιδιού;
Όχι, δεν είναι.
Είναι η αρχή της κατανόησης όλης αυτής της πολύπλοκης διαδικασίας, που συνηθίσαμε με μια λέξη να αποκαλούμε "ταξίδι".
Θα περάσει καιρός μέχρι να μπορέσει να αφομοιώσει ο εγκέφαλος αυτό που ήδη ανήκει στο παρελθόν... και τότε είναι που θα γίνει ταξίδι και θα αποθηκευτεί στο μνημονικό, χωρίς κενά, χωρίς ερωτηματικά και κυρίως χωρίς συμπεράσματα...P.H.
