Στην Κεντρική Ασία με R100 GS

[2 travel on motorcycle]

-Μπαμπά βγαίνω με κάποιον

-Τι σόι είναι ;

-Α είναι πολύ καλό παιδί . Θα με πάει στο Ουζμπεκιστάν …

-Είπα και εγώ . Αν ήταν καλά με σένα θα έβγαινε …

Ο παραπάνω διάλογος είναι πέρα για πέρα αληθινός . Έτσι μίλησα πριν χρόνια στον πατέρα μου – ο οποίος δεν είχε ιδέα που έπεφτε το Ουζμπεκιστάν - για τον Κώστα ,που ευτυχώς για μένα δεν ήταν καθόλου καλά , και ανεβήκαμε σε ένα μηχανάκι και αρχίσαμε να γυρίζουμε τον κόσμο . Όμως στο Ουζμπεκιστάν δεν πήγαμε και για πολλά χρόνια όποτε ήθελα να παραπονεθώ είχα λόγο … και το Ουζμπεκιστάν έγινε κάτι σαν ανέκδοτο στην παρέα . Τον Ιούλιο όμως του 24 αποφασίσαμε ότι ήρθε η ώρα . Και επειδή όπως λέει και ο ποιητής σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι , αυτό θα σας περιγράψω παρακάτω .

Αρχίζει λοιπόν ο σχεδιασμός . Ναι να πάμε , αλλά ποια διαδρομή να κάνουμε ; Από Ιράν ή από Ρωσία ; Ρωσία είχαμε ξαναπάει μαζί . Στο Ιράν είχε πάει ο Κώστας μόνος του με ένα 1100 GS πριν 20 χρόνια και μου το είχε περιγράψει σαν μια χώρα απίστευτη . Ήθελα να το δω . Είχαμε κάνει αίτηση για visa τo 2022 αλλά δεν μας είχε εγκριθεί λόγω κάποιων εσωτερικών αναταραχών . Αποφασίσαμε να κάνουμε άλλη μια προσπάθεια μήπως τα καταφέρουμε . Κάναμε την αίτηση μέσω κάποιου ταξιδιωτικού γραφείου στο Ιράν αφού όταν μπαίνεις οδικώς δεν μπορείς να πάρεις e- visa και σε 2 εβδομάδες είχαμε έγκριση . Συνέχεια έχει η βίζα για το Τουρκμενιστάν . Οι τουρίστες στη χώρα δεν είναι ευπρόσδεκτοι , χρειάζεται προέγκριση βίζας που δεν σου εξασφαλίζει την είσοδο και φυσικά ταξιδευεις με συνοδεία συνέχεια . Ο καιρός περνούσε και εμείς καιγόμασταν γιατί έπρεπε να βγάλουμε και Carnet de passage για τη μηχανή . Στην Ελλάδα η ΕΛΠΑ δεν βγάζει πια και η λύση είναι μέσω ADAC αλλά και αυτή η διαδικασία θέλει χρόνο . Τελικά τα καταφέραμε .Μέσα Αυγούστου έχουμε όλα τα χαρτιά έτοιμα και βγάζουμε ακτοπλοικα για Χίο . Τότε όμως ξεσπάει πάλι κρίση στις σχέσεις Ιράν – Ισραήλ . Η σύρραξη , για άλλη μια φορά , φαίνεται πολλή πιθανή . Και τώρα ; Κάνω μια πρόταση . Ας βγάλουμε βιζα για Ρωσία και έχουμε 10 μέρες μπροστά μας . Ότι και να γίνει εμείς Ουζμπεκιστάν θα πάμε . Από ποια διαδρομή θα το αποφασίσουμε αφού πάμε Τουρκία .

30 Αυγούστου το ταξίδι ξεκινάει .


Φορτώνουμε την μοτοσυκλέτα ,ένα R100GS του 1990 με τις λιγότερες αποσκευές που έχουμε πάρει ποτέ σε ταξίδι και πηγαίνουμε στο λιμάνι . Πρώτος σταθμός Χίος
.


Φτάσαμε ξημερώματα σε ένα νησί που ήταν γεμάτο Τούρκους τουρίστες και έσφυζε από ζωή και περάσαμε κάποιες ωρες στο λιμάνι εγώ πίνοντας καφέ και τρώγοντας απίστευτο τσουρέκι με μαστίχα και ο Κώστας ρυθμίζοντας την ανάρτηση .


9.00 το πρωί το ferry ξεκίνησε και σε λίγη ώρα ήμασταν στον Τσεσμέ . Ο έλεγχος διαβατηρίων και για να φύγεις από την Ελλάδα και για να μπεις στην Τουρκία ήταν εύκολος και γρήγορος παρά τον τεράστιο αριθμό ταξιδιωτών και πριν το μεσημέρι ήμασταν στο δρόμο και πηγαίναμε προς την πρώτη μας στάση στο Παμούκαλε . Στην Τουρκία έχουμε βρεθεί πολλές φορές , όμως δεν θέλαμε να κάνουμε μια απλή διάσχιση . Βάλαμε στόχο οι διανυκτερεύσεις μας να είναι σε μέρη που είτε μας είχαν εντυπωσιάσει στο παρελθόν είτε δεν είχαμε επισκεφτεί άλλη φορά.


Το Παμούκαλε είναι αρκετά τουριστικό . Είναι όμως και αρκετά όμορφο . Μείναμε σε ένα δωμάτιο κοντά στους εντυπωσιακούς γεωλογικούς σχηματισμούς με τα θερμά νερά και ξεκινήσαμε για να το περπατήσουμε . Όμως μια δυνατή και μεγάλη σε διάρκεια νεροποντή μας ανάγκασε να επιστρέψουμε και να το αφήσουμε για το επόμενο πρωί .

Σηκωθήκαμε νωρίς και ήμασταν στην πύλη την ώρα που άνοιγε και το μέρος ήταν σχεδόν άδειο.


Επόμενη στάση στο Ικόνιο και στην περιοχή Σύλλη .
Εδώ βρίσκεται η παλαιότερη εκκλησία στον κόσμο που χτίστηκε από την Αγία Ελένη την περίοδο που αναζητούσε τον Τίμιο Σταυρό . Τώρα λειτουργεί σαν μουσείο αλλά εκείνη την περίοδο ήταν κλειστό λόγω εργασιών .Ατυχία . Ο φύλακας μας άφησε τουλάχιστον να μπούμε στο προαύλιο και να δούμε το εξωτερικό της .

 

[esel]

Θα το γραψω κι ας σπαμαρω ασυστόλως...στο Ικονιο απεναντι απο το τζαμί εφαγα το καλύτερο φυστικλι καταιφι ΕVER....

Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[2 travel on motorcycle]

Θα το γραψω κι ας σπαμαρω ασυστόλως...στο Ικονιο απεναντι απο το τζαμί εφαγα το καλύτερο φυστικλι καταιφι ΕVER....

Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Δεν σπαμάρεις . Το αντίθετο .Ταξίδι δεν είναι μόνο τα αξιοθέατα και τα μνημεία , είναι και οι γεύσεις και τα αρώματα . Και αν είναι καλό το καταίφι ...

 

[2 travel on motorcycle]

Για διανυκτέρευση επιλέγουμε το Gaziantep . Η πόλη είναι πανέμορφη με ένα επιβλητικό κάστρο και σοκάκια που μοσχοβολάνε από τα μπαχαρικά .

Φημίζεται για το καλό της κεμπάπ αλλά και για τον μπακλαβά με φιστίκι που στον φτιάχνουν μπροστά σου . Τα δοκιμάσαμε όλα …




Το πιο όμως εντυπωσιακό στην πόλη είναι το μουσείο ψηφιδωτών .Είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τα μοναδικά ψηφιδωτά εκπληκτικής τέχνης τα οποία έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στην αρχαία ελληνιστική πόλη Ζεύγμα, στη νότια Τουρκία, κοντά στα σύνορα με τη Συρία.






Η απόφαση έχει παρθεί . Θα πάμε από Ιράν . Ακόμα δεν το έχουμε πει σε γονείς και παιδιά οι οποίοι ανησυχούν με όσα διαβάζουν . Έχουμε πάρει πορεία Νοτιοανατολικά .

 

[2 travel on motorcycle]

Κάνουμε μία στάση στο Harran . Το Χαρράν, μια από τις αρχαιότερες πόλεις του κόσμου, ήταν η πατρίδα του προφήτη Αβραάμ, όπως αναφέρεται αρκετές φορές στη Βίβλο και αργότερα ένας σημαντικός σταθμός του Δρόμου του Μεταξιού. Yπήρξε σημαντικό κέντρο από την εποχή της Μεσοποταμίας. Λόγω του ζεστού κλίματος εδώ, η πόλη έχει γίνει γνωστή για τα "σπίτια κυψέλης", τα οποία έχουν ψηλή θολωτή στέγη και χοντρούς τοίχους χτισμένους από λάσπη, ειδικά σχεδιασμένους για να διατηρούν δροσερό το εσωτερικό τους.







Τα σπίτια είναι εντυπωσιακά αλλά και τουριστικά . Μικροί και μεγάλοι ζητούν χρήματα για να μπεις στο σπίτι τους και πιέζουν να αγοράσεις διάφορα μικροαντικείμενα που πωλούν . Καθίσαμε όσο χρειαζόταν για να δροσιστούμε και να ξαποστάσουμε από την αφόρητη ζέστη και συνεχίσαμε .






Η επόμενη στάση μας ήταν σε ένα μέρος που θέλαμε καιρό να επισκεφτούμε . Το 1996, σε μια ανασκαφή στο λόφο Göbekli Tepe στη νοτιοανατολική Τουρκία, οι αρχαιολόγοι έκαναν μια ανακάλυψη μεγαλειώδη . Τα πανάρχαια μεγαλιθικά οικοδομήματα που βρέθηκαν κατά την ανασκαφή ανήκουν στα αρχαιότερα κατασκευάσματα του ανθρώπινου γένους και χρονολογούνται στο τέλος της τελευταίας περιόδου παγετώνων της γης!



Το Göbekli tepe, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και είναι μάλλον το αρχαιότερο γνωστό σύνολο κατοικιών και ναών στον κόσμο αξίζει μια επίσκεψη .

 

[2 travel on motorcycle]

Το βραδυ μας βρίσκει στο Μαρντιν . Οι φήμες λένε ότι εδώ φτιάχνεται ο καλύτερος τούρκικος καφές . Μάλλον είναι αλήθεια .


Το Μαρντίν είναι μια πόλη στη νοτιοανατολική Τουρκία όπου η κάθε γωνιά της κρύβει χιλιάδες χρόνια ιστορίας. Με λευκόχρυσα σπίτια χτισμένα σε ένα λόφο που βλέπει στις πεδιάδες μέχρι τη σημερινή Συρία, κάποτε η πόλη ήταν μέρος της Μεσοποταμίας, μια περιοχή που οριοθετούνταν από τους ποταμούς Ευφράτη και Τίγρη.




Η παλιά πόλη της βρίσκεται υπό την προστασία της UNESCO . Σε αυτήν την περιοχή βρίσκονται και αρκετά μοναστήρια , εμείς καταφέραμε να επισκεφτούμε ένα .




Έχουμε πορεία προς το Ιρακινό Κουρδιστάν . Κάνουμε στάση μόνο για καύσιμα και νερό . Στα βενζινάδικα μας κερνάνε τσάι και αναψυκτικά . Όλο και περισσότεροι μας πιάνουν κουβέντα .






Την επόμενη φτάνουμε στα σύνορα . Περνάμε τον έλεγχο διαβατηρίων στην Τουρκία αλλά δεν μπορούμε να φύγουμε . Μας λένε κάτι στα Τούρκικα , δεν καταλαβαίνουμε . Μας δείχνουν μία πόρτα . Πηγαίνει ο Κώστας κάθομαι να φυλάω τη μηχανή . Τελικά ήταν μία κλήση για μια παράβαση που είχαμε κάνει . Μάλλον όριο ταχύτητας . Πληρώνουμε 60 $ .





Περνάμε από τη μεριά του Κουρδιστάν . Περιμένουμε στη σειρά στον έλεγχο διαβατηρίων αρκετή ώρα . Οι άνθρωποι είναι φιλικοί αλλά οι εργαζόμενοι μάλλον άγριοι . Περνάμε το πρώτο γκισέ και στο δεύτερο αντιμετωπίζουμε πρόβλημα .Δεν έχουμε e-visa . Τους εξηγώ πως στο site γράφει ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες παίρνουν visa on arrival . Το ξέρουν αλλά αυτό έχει αλλάξει . Πρέπει η διαδικασία να γίνει ηλεκτρονικά . Το περίεργο είναι ότι στο Ιράκ παίρνουμε visa στα σύνορα , εδώ όμως είναι ανεξάρτητη κυβέρνηση του Κουρδιστάν μέσα στο Ιράκ , και δίνουν ξεχωριστή βίζα . Και τώρα ; Μας προτείνουν να την κάνουμε ηλεκτρονικά και να περιμένουμε 20-30 λεπτά για την έγκριση . Δεν έχουμε ιντερνετ και δεν είναι διατεθειμένοι να μας δώσουν . Ευτυχώς σε ένα σημείο πιάνουμε σήμα από Τουρκία και προχωράμε . Κάνουμε την αίτηση , πληρώνουμε 140 ευρώ και περιμένουμε . Η ώρα περνάει και κάθε μισή ωρα τους ρωτάμε . Μας ρίχνουν περίεργες ματιές αλλά δεν απαντούν . Μετά από 2 ώρες μας πλησιάζει κάποιος και μας λέει ότι αν πληρώσουμε 100 $ ο καθένας θα μας δώσουν βίζα και θα ακυρώσουν την πρώτη αίτηση ώστε να μας επιστραφούν τα πρώτα χρήματα . Δεχόμαστε , πηγαίνουμε στο κυλικείο που είναι ταυτόχρονα και ανταλλακτήριο και είμαστε έτοιμοι . Δεν μας φωνάζουν . Περνάνε άλλες 2 ώρες και μας φωνάζει στο γραφείο του ο προιστάμενος . Δεν γίνεται να δεχτούν την πληρωμή . Πρέπει να γυρίσουμε πίσω στην Τουρκία και να περιμένουμε εκεί την απάντηση . Δεν ξέρουν πόσο θα πάρει , λίγες ώρες ; 1 ημέρα; , 3 ημέρες ; Δεν ξέρουν . Φωνάζουν αστυνομία για να μας συνοδεύσει στην έξοδο . Ο Κώστας πηγαίνει με τους αστυνομικούς για τα διαδικαστικά και εγώ περιμένω όρθια στο λιοπύρι δίπλα σε σκουπίδια που βρωμάνε απίστευτα .



Μου έρχεται να λιποθυμήσω ίσως και από την αγωνία μου γιατί δεν βλέπω τον Κώστα . Κάποια στιγμή έρχεται , ανεβαίνουμε στο μηχανάκι και με συνοδεία εμπρός και πίσω μας πηγαίνουν στην άλλη μεριά . Περνάμε τον έλεγχο και είμαστε πάλι Τουρκία αργά το απόγευμα . Αποφασίζουμε να μείνουμε στην συνοριακή πόλη Silopi μήπως και εγκριθεί η βίζα τη νύχτα και περάσουμε Κουρδιστάν αύριο . Είμαστε εξαντλημένοι , κάποιοι από ένα μαγαζί μας προσφέρουν νερό . Βλέπουμε ένα μεγάλο αλλά παρακμιακό ξενοδοχείο . Άλλωστε όλη η πόλη ήταν απλά μια στάση στα σύνορα για τους οδηγούς φορτηγών , άσχημη , όλο σκόνη και φασαρία . Μπαίνω στη ρεσεψιον και βλέπω μια φωτογραφία με πισίνα . Έχετε πισίνα ; ρωτάω . Ναι έχουμε . Μπορώ να κάνω ; Όχι !είναι μόνο για άντρες , οι γυναίκες επιτρέπονται μόνο το Σάββατο … Βέβαια και η πισίνα και όλο το ξενοδοχείο ήταν τόσο βρώμικα που δεν θα μπαίναμε στο νερό .

Σκέφτομαι ότι το λάθος είναι καθαρά δικό μου . Είχα δει την δυνατότητα για e visa αλλά ήμουν τόσο κουρασμένη με τα διαδικαστικά των άλλων χωρών που προτίμησα να την πάρουμε στα σύνορα για να μην κάνω για άλλη μια φορά τη διαδικασία … Βέβαια λίγες μέρες αργότερα μάθαμε ότι ένα ζευγάρι Βουλγάρων πήραν στα σύνορα . Δεν νομίζω ότι θα μάθουμε ποτέ τι πραγματικά έγινε !

 

[esel]

Πραγματικα ενδιαφερουσες πληροφοριες για τα διαδικαστικά...

Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[2 travel on motorcycle]

Πραγματικα ενδιαφερουσες πληροφοριες για τα διαδικαστικά...

Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Πως να μη φας πόρτα στο Ιρακινό Κουρδιστάν ... Δεν το λες και ενδιαφέρουσα πληροφορία ...

 

[2 travel on motorcycle]

Το πρωί η απάντηση δεν έχει έρθει . Δεν θα περιμένουμε . Ειχαμε σχεδιάσει μία διαδρομή στο Ιρακινό Κουρδιστάν αλλά τώρα θα πάμε προς Esendere για να μπούμε Ιράν .



Αυτή ήταν μία από τις πιο περίεργες ταξιδιωτικές μέρες . Οδηγούσαμε παράλληλα με τα σύνορα του Κουρδιστάν στην επαρχία Χακάρι . Στη διαδρομή υπήρχε η αίσθηση ότι βρισκόμασταν μέσα σε ένα στρατόπεδο . Δίπλα μας τεθωρακισμένα , πάνω μας ελικόπτερα ,παντού φυλάκια με σκοπιές και αμέτρητα μπλόκα . Έβαλα το τηλέφωνο στη τσέπη αφού απαγορευόντουσαν οι φωτογραφίες και το τελευταίο που θέλαμε ήταν να μπλέξουμε με κάποιον παρανοικό .



Μας σταματήσουν συνέχεια , έκαναν έλεγχο στα χαρτιά μας και μας άφηναν να συνεχίσουμε . Γιατί διαλέξατε αυτό το σύνορο ;; Την ίδια απορία έχω …
Την προηγούμενη φορά που είχε περάσει ο Κώστας σε κάποια κομμάτια της διαδρομής είχε στρατιωτική συνοδεία από το ένα φυλάκιο ως το άλλο . Τώρα ήμασταν απλά υπό καθεστώς επιτήρησης .



Σταματάμε για φαγητό , κάποιος μιλάει λίγα Αγγλικά και μας πλησιάζει . Δεν έχουμε πολλούς τουρίστες εδώ μας λέει . Κάνουμε στάση για βενζίνη . Ο βενζινοπώλης μας ενημερώνει . Εμείς δεν είμαστε Τούρκοι είμαστε Κούρδοι . Νιώθω ένα φόβο , μια αγωνία . Ο Κώστας μου λέει να μην ανησυχώ . Το μυστικό είναι να μένουμε στην άσφαλτο . Τις νάρκες τις βάζουν στα πλάγια του δρόμου ,στο χώμα . Έντάξει τώρα με ηρέμησε …




Βέβαια η αλήθεια είναι ότι αν μπορούσες να μην σκέφτεσαι τον στρατό η διαδρομή ήταν φοβερή !!

 

[2 travel on motorcycle]

Φτάνουμε στα σύνορα . Η έξοδος από την Τουρκία είναι εύκολη . Η είσοδος στο Ιράν περίπλοκη . Δίπλα μας ένα ζευγάρι Σλοβένων με μοτοσυκλέτα , είχαν προορισμό το Πακιστάν . Βάλε μαντήλι στο κεφάλι μου λέει η γυναίκα , εδώ είναι Ιράν . Βγάζω το buffer από το λαιμό και το βάζω στο κεφάλι . Όλα καλά . Οι άνθρωποι μας βοηθάνε . Χαίρονται να έχουν τουρίστες , χαίρονται να βλέπουν Έλληνες . Σε μία ώρα είχαμε τελειώσει με τα διαδικαστικά . Κάποιος μας πλησιάζει , μας προτείνει να μας κάνει συνάλλαγμα και ασφάλεια μηχανής .Δεχόμαστε . Ο Σλοβένος είχε για όλες της χώρες από την ADAC εμείς δεν μπορέσαμε να την ασφαλίσουμε πριν το ταξίδι και έπρεπε να το κάνουμε τώρα .


Περιμένουμε μία ώρα για την ασφάλεια της μηχανής και όταν μας τη φέρνουν είναι λάθος . Η πινακίδα μας είναι ΟΟΙ-61 Η ασφάλεια γράφει 00Ι -61 . Είναι λάθος . Μας επιστρέφουν τα χρήματα και αποφασίζουμε αφού είναι πλέον πολύ αργά να βρούμε ένα δωμάτιο στην πρώτη πόλη και να κάνουμε εκεί αύριο ασφάλεια .




Στο Ιράν δεν λειτουργούν οι πιστωτικές κάρτες και δεν βρίσκεις δωμάτια από μηχανές αναζήτησης όπως το booking .Ακόμα πρέπει να έχεις VPN για να μπορέσεις να μπεις σε social ή να χρησιμοποιήσεις Viber . Τέλος είναι δύσκολο να πάρεις κάρτα sim αφού η έγκριση παίρνει μέρες και εμείς δεν μπορούμε να μείνουμε σε μια πόλη τόσες πολλές .



Όπως παλιά λοιπόν , χωρίς ιντερνετ , πήγαμε στην Urmia , είδαμε μια ταμπέλα που έλεγε hotel και μπήκαμε μέσα . Οι άνθρωποι ήταν ευγενικοί , το δωμάτιο καθαρό και φτηνό και μπορέσαμε να ξεκουραστούμε . Βγήκαμε μία βόλτα στην πόλη για κεμπάπ . Στο Ιράν υπάρχει ζωή μέχρι αργά το βράδυ . Κεμπαπτζίδικα και μίνι μαρκετ είναι ανοιχτά 24 ώρες και άνθρωποι περπατάνε όλες τις ώρες στο δρόμο . Μου έκαναν εντύπωση οι γυναίκες . Αρκετά φτιαγμένες και βαμμένες με πολλές πλαστικές και τεράστια χείλια . To ντύσιμο είναι δυτικό με λίγο φαρδιά ρούχα και ένα μαντήλι χαλαρά ριγμένο στο κεφάλι .Πολλές νέες κοπέλες περπατάνε στο δρόμο χωρίς μαντήλι . Το έχουν στο λαιμό και το σηκώνουν μόνο αν περνάει η αστυνομία . Ούτε μπούρκες ,ούτε τσαντόρ .




Την επόμενη μέρα ρωτήσαμε το ξενοδοχείο που θα μπορούσαμε να κάνουμε ασφάλεια μοτοσυκλέτας και το ανέλαβαν αυτοί με 20 $ , τα μισά από όσα μας είχαν ζητήσει στα σύνορα . Μάλιστα είχαν και καλό wifi στη reception και μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε με τους δικούς μας .



Η αλλαγή πορείας αφού δεν μπήκαμε στο Κουρδιστάν έχει σαν αποτέλεσμα τις πρώτες μέρες στο Ιράν να κάνουμε χιλιόμετρα διεκπεραίωσης . Θα οδηγάμε μέχρι να σκοτεινιάσει για να διανύσουμε όσο μπορούμε μεγαλύτερη απόσταση με στάσεις μόνο για καύσιμα και φαγητό . Βάζουμε λοιπόν την πρώτη μας βενζίνη στο Ιράν . Είναι self service βλέπουμε το ποσό και πληρώνουμε . 60, λεπτά το λίτρο . Ο βενζινοπώλης μας κοιτάει περίεργα , παίρνει τα χρήματα , τα κοιτάει , μας επιστρέφει τα μισά . Μόνο αφού σταματήσαμε δεύτερη φορά για καύσιμα καταλάβαμε τι είχε γίνει . Η τιμή είναι 6 λεπτά το λίτρο . Είχαμε μπερδευτεί με την ισοτιμία και την πρώτη φορά δώσαμε δεκαπλάσια . Και μερικές πληροφορίες για τις συνθήκες οδήγησης . Είναι χαοτικές . Για εμάς είναι το δεύτερο πιο επικίνδυνο μέρος που έχουμε οδηγήσει μετά την Ινδία .


Στόχος μας σήμερα είναι το Marivan , η καρδιά του Ιρανικού Κουρδιστάν .




Εδώ σχεδόν όλοι οι κάτοικοι είναι Κούρδοι και μιλάνε πρώτα Κουρδικά και μετά φαρσι . Η πόλη είναι χτισμένη στην όχθη της λίμνης Ζαριμπαρ και είναι προορισμός για τους Ιρανούς . Πήγαμε Σάββατο και δυσκολευτήκαμε να βρούμε κατάλυμα . Είχαμε όμως την ευκαιρία να συναναστραφούμε με αρκετό κόσμο που όταν άκουγε πως είμαστε Έλληνες ήθελαν να μας κεράσουν . Το βράδυ φάγαμε πίτσα .8 μέρες τώρα τρώμε μόνο κεμπαπ . Μέσα στο εστιατόριο είναι 9 γυναίκες . Μόνο 2 φοράνε μαντήλι . Βγάζω και εγώ το δικό μου .



Το πρωί στο πρωινό μιλάμε με αρκετούς που θέλουν να μάθουν για την Ελλάδα αλλά και πως μας φαίνεται το Ιράν . Χαιρόμαστε την παρέα τους , πρέπει όμως να συνεχίσουμε . Φορτώνουμε τη μηχανή και γύρω μας στο πάρκινγκ έρχεται κόσμος . Φωτογραφίζονται δίπλα μας , δίπλα στη μηχανή , πάνω στη μηχανή.. . Ανεβαίνουμε για να φύγουμε αλλά δεν παίρνει εμπρός . Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι έχει συμβεί μέχρι που κάποιος μας πλησιάζει και μας δείχνει φωτογραφία που είχε τραβήξει το προηγούμενο βράδυ πάνω στο GS να γκαζώνει . Αυτό ήταν . Ποιος ξέρει πόσοι είχαν ανοιγοκλείσει το γκάζι και το μπούκωσαν το καημένο .

 

[2 travel on motorcycle]

Συνεχίζουμε τη κάθοδο με πρώτη στάση στον αρχαιολογικό χώρο του Κερμανσαχ . Την πρώτη φορά που είχε έρθει εδώ ο Κώστας είχε γνωρίσει έναν εργαζόμενο αρχαιολόγο ο οποίος είχε έρθει σαν φοιτητής στην Ελλάδα και είχε τις καλύτερες αναμνήσεις . Συζήτησαν αρκετή ώρα και δεν τον άφηνε να φύγει χωρίς να πάει σπίτι του να φάει και να κοιμηθεί . Μάλιστα έβγαλαν και μία φωτογραφία . Αυτή την φωτογραφία κρατούσαμε τώρα στο χέρι και ρωτούσαμε μήπως τον βρούμε . Αλλά 20 χρόνια είναι πολλά και όσο και αν προσπάθησαν οι νέοι εργαζόμενοι στέλνοντας τη φωτογραφία σε παλαιότερους ή κάνοντας κάποια τηλέφωνα δεν τον βρήκαμε…








Βρήκαμε όμως πολλούς άλλους άντρες και γυναίκες που ήθελαν να φωτογραφηθούν μαζί μας . Αυτό γίνεται πολλές φορές τη μέρα . Κάνουμε στάση για λίγα λεπτά για να ξεπιαστούμε και μέχρι να φωτογραφηθούμε με όσους μας πλησιάζουν περνάει μισάωρο .





Συνεχίζουμε να κατεβαίνουμε νότια . Στο δρόμο έχει πολλά μπλόκα . Μας σταματάνε συνέχεια και μας κάνουν τις ίδιες ερωτήσεις .Από ποια χώρα είστε ; Που πηγαίνετε ; Σας αρέσει το Ιράν ; Μας χαμογελάνε και συνεχίζουμε .

Μέχρι που σε ένα μπλόκο το σκηνικό αλλάζει . Εμείς χαμογελάμε αλλά αυτοί όχι . Μας ζητούν να κατέβουμε από τη μοτοσυκλέτα και να μπούμε σε ένα μικρό προκάτ δωματιάκι που είχαν . Το δωμάτιο είναι μικρό , αποπνικτικό και η ζέστη μέσα είναι αφόρητη . Υπάρχει ένα γραφείο και 2 σχισμένες καρέκλες . Μας ζητούν να καθίσουμε . Στους ώμους έχουν κρεμασμένα τα όπλα . Δεν μιλούν Αγγλικά και βάζουν ένα κινητό στο γραφείο για τη μετάφραση . Αρχίζουν τις ερωτήσεις . Απο που έρχεστε; Που πηγαίνετε; Γιατί ήρθατε στο Ιράν ; Έχετε πάει στο Ισραήλ; Όχι απαντάω εγώ , Ναι απαντάει ο Κώστας . Συνήθως εκτιμώ την ειλικρίνεια του αλλά αυτήν τη φορά δεν χρειαζόταν . Ο ένας ανοίγει το συρτάρι βγάζει ένα όπλο και το ακουμπάει στο γραφείο . Ο άλλος το παίρνει και βγαίνει από το δωμάτιο . Πρέπει να περιμένετε λίγη ώρα μας λένε , να στείλουμε τα διαβατήρια σας για εξακρίβωση . Τι να κάνουμε, περιμένουμε . Έχει περάσει περισσότερο από 1 ώρα . Έχω χάσει το χρώμα μου και θέλω να κλάψω . Έχεις δει το εξπρές του Μεσονυχτίου ; Έτσι ένοιωθα . Ο Κώστας από την άλλη είναι χαλαρός . Τη δουλειά τους κάνουν οι άνθρωποι μου λέει .Δεν ξέρω αν είναι τόσο ψύχραιμος ή το κάνει για να με ηρεμήσει . Κάποια στιγμή μας λένε ότι μπορούμε να φύγουμε . Ανεβαίνουμε στο μηχανάκι και συνεχίζουμε .

Λίγο πριν σκοτεινιάσει έχουμε φτάσει στο Κοραμαμπαντ . Η πόλη είναι μεγάλο αστικό κέντρο με ακριβά μαγαζιά και τεράστια οικήματα . Βλέπουμε ένα ξενοδοχείο που φαίνεται καλό και μπαίνω μέσα να ζητήσω δωμάτιο . Όσο όμως και αν μιλάω στον ρεσεψιονίστ αυτός δεν μου απαντάει σαν να είμαι αόρατη . Είχα ξεχάσει να βάλω μαντήλι και τον νευρίασα . Αρνήθηκε λοιπόν να μας δώσει δωμάτιο . Βλέπουμε ένα άλλο φτηνό ξενοδοχείο και πάει ο Κώστας αυτή τη φορά. Δεν μιλούν Αγγλικά αλλά έχουν δωμάτιο . Ένα κρεβάτι , μια λάμπα , μια τούρκικη τουαλέτα . Ας μείνουμε εδώ . Αύριο θα είναι καλύτερα . Τώρα θέλω απλά να ξαπλώσω . Αλλά δεν μπορώ … Γιατί και το κρεβάτι και το μαξιλάρι είναι γεμάτα τρίχες από προηγούμενους πελάτες . Φωνάζω τον ξενοδόχο , του δείχνω τις τρίχες και μένει απαθής . Πλησιάζει και με τα χέρια του ρίχνει τις τρίχες στο πάτωμα . Οκ ; μου λέει . Καθόλου του λέω . Θα την πληρώσει και για την ανάκριση … Φωνάζω . Θέλω άλλα σεντόνια . Μου φέρνει καθαρά . Δεν θυμάμαι πότε είχα νιώσει τόσο κουρασμένη σε ταξίδι . Πάμε μια βόλτα έξω μου λέει ο Κώστας . Δεν πάω πουθενά , πήγαινε μόνος σου . Πηγαίνει και φέρνει φρούτα και γιαούρτι ( που τελικά ήταν τζατζίκι ) . Πού είναι ένα μπουκάλι κρασί όταν το έχεις ανάγκη ; Έχουμε 12 μέρες να πιούμε αλκοόλ . Παίρνουμε τηλέφωνο στην Ελλάδα αφού δεν υπάρχει wi-fi . Πόσα θα πληρώσουμε ; Δεν με νοιάζει . Πρέπει να μιλήσω με τα παιδιά και τη μάνα μου . Περνάμε υπέροχα της λέω . Οι άνθρωποι είναι τόσο καλοί και μένουμε σε υπέροχα δωμάτια . Δεν θέλω να τους ανησυχήσω . Άλλωστε ήταν μόνο μια στραβή ημέρα . Μια κατσαρίδα περπατάει στον τοίχο απεναντί μας . Γελάμε και κοιμόμαστε .

 

[dimitris777]

Ειρηνη Κωστα να κανω μια ερωτηση? Ποτε εγινε το ταξιδι? Για την καρτα sim στο Ιραν ειχα την εντυπωση οτι βγαινει σε σχετικα λιγο χρονο σε καποια μεγαλη πολη.. Οπως και να εχει σας ευχομαι ΠΑΝΤΑ ομορφα ασφαλη ταξιδια!!!!!

 

[2 travel on motorcycle]

Ειρηνη Κωστα να κανω μια ερωτηση? Ποτε εγινε το ταξιδι? Για την καρτα sim στο Ιραν ειχα την εντυπωση οτι βγαινει σε σχετικα λιγο χρονο σε καποια μεγαλη πολη.. Οπως και να εχει σας ευχομαι ΠΑΝΤΑ ομορφα ασφαλη ταξιδια!!!!!

Καλησπέρα Δημήτρη . Το ταξίδι έγινε τον Σεπτέμβριο του 2024 . Κάρτα τουριστική sim μπορείς να πάρεις από το αεροδρόμιο ή από κεντρικά καταστήματα στις μεγάλες πόλεις . Εμείς επειδή μπήκαμε από το Ιρανικό Κουρδιστάν και φτάναμε αργά το απόγευμα σε μικρές πόλεις ενώ φεύγαμε αρκετά νωρίς , τις 2 πρώτες μέρες που προσπαθήσαμε να πάρουμε κάρτα δεν βγάλαμε άκρη . Μάλιστα μας είπαν ότι η διαδικασία παίρνει μέρες . Όταν φτάσαμε στις τουριστικές πόλεις δεν τη χρειαζόμασταν . Βρίσκαμε wifi και στα ξενοδοχεία και στα εστιατόρια και η επικοινωνία ήταν εύκολη . Το σημαντικό είναι να έχεις καλό VPN .
Ευχαριστούμε για την ευχή σου , καλά ασφαλή ταξίδια να έχουμε όλοι . Πάντα όρθιοι .

 

[dimitris777]

Ευχαριστω!!

 

[2 travel on motorcycle]

Συνεχίζουμε τη κάθοδο μία απίστευτα ζεστή ημέρα . Βρίσκουμε ένα παντοπωλείο που είχε ένα σκέπαστρο και κάνουμε μια στάση να δροσιστούμε με λίγο νερό . Και εκεί πίνουμε τον ωραιότερο εσπρέσο . Μάλλον η τύχη μας αλλάζει . Παίρνουμε και δεύτερο .



Νωρίς το μεσημέρι φτάνουμε στο Ισφαχάν . Το ξενοδοχείο είναι όμορφο , παραδοσιακό . Αλλάζουμε και βγαίνουμε σε αυτήν την πανέμορφη πόλη . Ενθουσιάζομαι . Περίμενε λίγο ακόμα μου λέει ο Κώστας και φτάνουμε στην Βασιλική πλατεία της πόλης . Και αντικρίζω την πιο εντυπωσιακή πλατεία που έχω δει ποτέ . Αν και δεν έχω δει όλες τις πλατείες του κόσμου είμαι σίγουρη ότι αυτή είναι η ωραιότερη .






Μια δασκάλα έχει βγάλει βόλτα την τάξη της και μου ζητάει να μιλήσω με τα παιδιά για να κάνουν εξάσκηση στα Αγγλικά . Δέχομαι και έχω μία από τις ωραιότερες εμπειρίες του ταξιδιού . Μας εξηγούν πόσο θέλουν τον τουρισμό και την επικοινωνία με άλλους λαούς και κουλτούρες . Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα δεν είχαμε δει τουρίστα αλλά πίστευα ότι το Ισφαχάν θα είναι γεμάτο . Δυστυχώς όμως οι ξένοι είναι ελάχιστοι αφού πολλές χώρες έχουν εκδώσει ταξιδιωτικές οδηγίες για να αποτρέψουν ένα ταξίδι στο Ιράν αλλά και ασφαλιστικές δεν καλύπτουν την χώρα . Ένας ντόπιος μας προτείνει να ανέβουμε στην ταράτσα ενός μουσείου καφέ που έχει την καλύτερη θέα στην πλατεία . Το κάνουμε και μένουμε έκθαμβοι …





Στο Ισφαχάν μείναμε 2 ημέρες και περπατήσαμε απίστευτα πολλά χιλιόμετρα . Δεν είναι μόνο η εμβληματική πλατεία Naqsh-e Jahan που εντυπωσιάζει . Είναι τα απίστευτης αρχιτεκτονικής κτίρια και τζαμιά αλλά και οι υπέροχες γέφυρες με τις καμάρες όπου οι ντόπιοι συγκεντρώνονται μόλις πέσει ο ήλιος για να περπατήσουν , να συζητήσουν , να ακούσουν μουσική και να δοκιμάσουν τα νόστιμα γλυκά και παγωτά . Μάλιστα είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε και χαμαμ .







Οι 2 επόμενες φωτογραφίες είναι από το ίδιο καφέ στο Isfahan , το Azadegan Cafe που θεωρείται το παλαιότερο στην πόλη . Είναι ένα μέρος που επισκέπτονται όλοι τουρίστες και ντόπιοι . Οι φωτογραφίες έχουν απόσταση σχεδόν 20 χρόνια αλλά το μέρος παραμένει το ίδιο .

 

[2 travel on motorcycle]

Βγαίνουμε πάλι στο δρόμο με κατεύθυνση Shiraz . Χρησιμοποιούμε ένα καινούργιο αυτοκινητόδρομο και κάνουμε στάση σε ένα υπαίθριο μαγειρείο . Μας κερνάνε καφέ , αναψυκτικά και φρούτα .





Με τον καινούργιο δρόμο φτάνουμε νωρίς στο Σιράζ και ξεκινάμε για το παζάρι του , ένα από τα πιο γνωστά στο Ιράν . Το Σιράζ είναι γεμάτο κήπους για αυτό λέγεται και η πόλη των λουλουδιών και των αηδονιών . Ο κήπος του Παραδείσου με το μεγάλο σιντριβάνι είναι ένα μέρος για χαλάρωση . Επισκεφτήκαμε το παλάτι – κάστρο στο κέντρο της πόλης και το Βακίλ Τζαμί .







Εδώ είδαμε και για πρώτη φορά γυναίκες να φορούν μάσκες - μουστάκι . Είναι μία παράδοση αιώνων και λένε ότι τις φόρεγαν οι γυναίκες για να ξεγελούν τους δουλέμπορους . Πλέον το έθιμο αυτό διατηρείται σε λίγες περιοχές και από μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες .





Και μια ακόμα πληροφορία . Απο αυτήν την περιοχή και τους αμπελώνες της πήρε το όνομα η γνωστή ποικιλία Σιράζ . Φυσικά τώρα το μόνο κρασί που υπάρχει είναι αυτο που παράγεται παράνομα .

 

[2 travel on motorcycle]

Την επόμενη μέρα θα βρεθούμε σε ένα μέρος που ήθελα χρόνια να δω . Την Περσέπολη .




Φτάνουμε στα εκδοτήρια για να βγάλουμε εισιτήρια και μας ρωτάνε από πια χώρα είμαστε . Ελληνες απαντάμε . Λυπάμαι απαγορεύεται η είσοδος σε Έλληνες εξαιτίας του Μ. Αλεξάνδρου και της καταστροφής που προκάλεσε . Βέβαια και αστειευόταν αλλά αν το σκεφτείς είχε και δίκιο .





Όσα και αν έχεις διαβάσει και αν έχεις ακούσει για αυτήν την Πόλη των Πέρσων Βασιλιάδων όταν την αντικρίσεις συγκλονίζεσαι. Την ώρα που ανεβαίναμε τα ίδια σκαλιά που ανέβηκε ο Μ. Αλέξανδρος όταν την κατέκτησε ο Κώστας με κοίταξε και χαμογέλασε . Είδες μου λέει που είχα δίκιο για το Ιράν ; Είχε δίκιο . Οι τελευταίες μέρες είναι η μία καλύτερη από την άλλη και σήμερα που περπατάμε μέσα στην ιστορία είμαστε ευτυχισμένοι . Από τα ερείπια καταλαβαίνεις την έκταση και τη μεγαλοπρέπεια της πόλης όταν άκμαζε . Τι κρίμα να καταστραφεί έτσι άγρια .



Κάπου διάβαζα ότι και ο Μ. Αλέξανδρος μετάνιωσε αργότερα για αυτήν την ολική καταστροφή αλλά δεν είμαι σίγουρη για αυτό αφού στόχος ήταν οι αμύθητοι θησαυροί που ήταν απαραίτητοι για την πληρωμή των στρατιωτών και την συνέχεια της πορείας του .

 

[2 travel on motorcycle]

Πολύ κοντά στην Περσέπολη βρίσκονται οι Τάφοι των Βασιλέων Naqsh-e Rostam . Εδώ στους βράχους είναι λαξευμένοι οι τάφοι του Ξέρξη Α , του Δαρείου Α , του Αρταξέρξη Α και του Δαρείου Β . Το μέρος είναι τόσο εντυπωσιακό που έμεινα για ώρα έκθαμβη .


Εδώ συναντήσαμε και έναν Ελβετό που ταξίδευε στο Ιράν , τον πρώτο μοτοταξιδιώτη σε όλο το ταξίδι . Ταξίδευε με ένα Yamaha Gts 1000 του 1993 . Και αν και το δικό μας ήταν ακόμα παλαιότερο το δικό του ήταν σίγουρα σπάνιο . Περασαμε λίγη ώρα μαζί πίνοντας ένα χυμό και μοιραστήκαμε εμπειρίες από τα ταξίδια μας μέχρι τώρα . Το Ιράν ήταν ο τελικός προορισμός του και μετά θα γύριζε πίσω στην Ελβετία . Να γυρίσεις από το Ιρακινό Κουρδιστάν του πρότεινε ο Κώστας που το είχε απωθημένο . Αποκλείεται απαντάει . Με το ζόρι μου μιλάει η γυναίκα μου που ήρθα στο Ιράν , αν της πω και αυτό θα με χωρίσει . Σε όλες τις χώρες τα ίδια !





Σκέφτηκα τη μαμά μου . Πότε θα πάτε σε άλλη χώρα με ρωτάει κάθε απόγευμα που μιλάμε . Σύντομα μην ανησυχείς λέω . Αλλά ανησυχεί και αυτή και τα παιδιά που πρώτη φορά μας στέλνουν τόσα μηνύματα σε ταξίδι . Τι σου κάνει η προπαγάνδα .




Πηγαίνουμε στον τάφο του Κύρου . Στο προηγούμενο ταξίδι ο Κώστας είχε καταφέρει να βάλει τη μηχανή στον αρχαιολογικό χώρο και να βγάλει φωτογραφία . Τώρα αυτό στάθηκε αδύνατο . Έτσι είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε σε έναν σημαντικότατο αρχαιολογικό χώρο και να θαυμάσουμε τον επιβλητικό τάφο .







Και μια φωτογραφία από τότε που μπορούσες να πλησιάσεις και με το μηχανάκι !!!Μπορεί να άλλαξαν πολλά ακόμα και η μοτοσυκλέτα αλλά και η βαλίτσα και ο σάκος 20 χρόνια αργότερα είναι τα ίδια .

 

[2 travel on motorcycle]

Συνεχίζουμε το ταξίδι μας κάνοντας στάση σε ένα από τα πολλά παραδοσιακά παγοποιία που διατηρούνται ακέραια εκατοντάδες χώρες .





Φτάνουμε στο Yazd . Στέλνουμε μήνυμα στον Alireza που μας είχε βγάλει τη visa . Μας είχε πει αν πάμε από Yazd να επικοινωνήσουμε μαζί του για να μας ξεναγήσει . Δεν μπορούσε και μας έστειλε τη γυναίκα του με μία φίλη της . Μας έκαναν μία υπέροχη ξενάγηση της πόλης και αφού σε καμία περίπτωση δεν δέχονταν χρήματα τους κάναμε το τραπέζι σε ένα υπέροχο εστιατόριο , σε μια φωτισμένη ταράτσα με θέα τη πόλη .




Για ώρες μιλούσαμε για την κατάσταση στο Ιράν , τη θέση της γυναίκας , τη γνώμη τους για την επανάσταση αλλά και το τεράστιο πλήγμα στον τουρισμό που έχει προκληθεί από την ένταση με το Ισραήλ . Μάθαμε ότι οι γυναίκες μπορούν να βγάλουν δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου αλλά όχι μοτοσυκλέτας . Μα τόσες γυναίκες οδηγούν μοτοσυκλέτα στο δρόμο της λέω . Ναι, χωρίς δίπλωμα απαντάνε . Και τι γίνεται με το κράνος ; Κανείς δεν φοράει .Ναι και αυτό υποχρεωτικό είναι αλλά ελάχιστοι έχουν κράνος .



Την επόμενη μέρα πήραμε τη μηχανή και κάναμε μία βόλτα στη λαβυρινθώδη πόλη . Εδώ τα σπίτια είναι φτιαγμένα από λάσπη και το χαρακτηριστικό τους είναι οι ψηλοί αεραγωγοί που είναι ο τρόπος εξαερισμού αλλά και ρύθμισης θερμοκρασίας των σπιτιών . Ένα έξυπνο κλιματιστικό πολλών αιώνων .





Το Yazd είναι και το κέντρο του Ζωροαστρισμού . Ο Ζωροαστρισμός είναι μια από τις αρχαιότερες εν ενεργεία θρησκείες, που υφίσταται εδώ και 2.600 χρόνια. Ο Ζωροάστρης οφείλει να κάνει σε όλη του τη ζωή καλές πράξεις και καλές σκέψεις για να πορευτεί στο δρόμο της ευτυχίας. Αυτό που κάνει όμως αυτή τη θρησκεία ξεχωριστή είναι τα δυο στοιχεία που λατρεύει : τη φωτιά και το νερό. Για χάρη αυτών των ιερών στοιχείων, οι οπαδοί του ζωροαστρισμού αρνούνται να θάψουν ή να κάψουν τους νεκρούς τους για να μη τα μολύνουν . Τι τους κάνουν λοιπόν; Κουβαλούν τα νεκρά σώματα στους πύργους της σιωπής, όπου τα αφήνουν γυμνά κι εκτεθειμένα να φαγωθούν από τα όρνια… Επισκεφτήκαμε το ναό που καίγεται η άσβεστη φλόγα και μάθαμε αρκετά για αυτήν τη θρησκεία ενώ σταθήκαμε δίπλα σε πιστούς που προσεύχονταν αφού στο Γιάζντ υπάρχουν αρκετοί .




Ξανά στο δρόμο και αφού περνάμε από παραδοσιακά χωριά και πύργους της σιωπής έχουμε πάρει κατεύθυνση προς Mashad .








Στο δρόμο ένα αυτοκίνητο μας κάνει νόημα να σταματήσουμε . Κάνουμε στην άκρη και μας προσφέρουν ένα κουτί με απίστευτα σιροπιαστά .

.

 

[2 travel on motorcycle]

Τα 1000 περίπου χιλιόμετρα δεν βγαίνουν σε μία ημέρα αν και κάνουμε μόνο μικρές στάσεις για νερό και τουαλέτα . Σε αυτές τις στάσεις υπάρχει πάντα ένα εστιατόριο , μία τουαλέτα και ένα τζαμί . Εκατοντάδες Ιρανοί κάνουν στάση εδώ , κάνουν πικνικ και συχνά διανυκτερεύουν σε σκηνές . Το ελεύθερο κάμπινγκ κυρίως σε πάρκα είναι αρκετά δια δεδομένο στη χώρα .



Σε μία από αυτές ένα παιδί που μίλαγε Αγγλικά ήρθε διστακτικά να μας μιλήσει . Σιγά σιγά μαζεύτηκε αρκετός κόσμος και ο μικρός έκανε χρέη διερμηνέα για όλους . Με εντυπωσίασε η περηφάνια στα μάτια της μάνας του . Όταν μάλιστα έμαθαν ότι πηγαίνουμε στη Mashad έπέμεναν να πάμε στο σπίτι τους για να μας φιλοξενήσουν .


Έχει σκοτεινιάσει και είμαστε στο Tabas . Δεν μπορούμε να βρούμε κάτι να φάμε όσο και αν ψάχνουμε . Σταματάμε ένα περιπολικό και ρωτάμε . Δεν μιλούν Αγγλικά αλλά με τη νοηματική κατάλαβαν ότι πεινάμε . Μας κάνουν νόημα να τους ακολουθήσουμε και μας πηγαίνουν σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά τζαμιά που έχουμε δει . Απέναντι από την είσοδο υπάρχουν δεκάδες εστιατόρια . Βλέπουμε μια πιτσαρία . 15 ημέρες τώρα τρώμε κάθε μέρα κεμπάπ εκτός από μία φορά που φάγαμε πίτσα . Τώρα λοιπόν που ξαναβρήκαμε δεν την αφήνουμε . Ο μαγαζάτορας δεν μιλάει Αγγλικά αλλά μας καταλαβαίνει . Τρώμε 2 πίτσες και πάμε να πληρώσουμε αλλά δεν έχουμε συνάλλαγμα . Οι κάρτες δεν λειτουργούν και στο μαγαζί δεν δέχονται ευρώ ή δολάρια . Του δίνουμε 10 $ , που αντιστοιχούν σε διπλάσια αξία και του λέμε να τα κρατήσει δεν θέλουμε ρέστα . Δεν δέχεται . Μας αφήνει στο μαγαζί μόνους και φεύγει . Θα μας φέρει την αστυνομία σκέφτομαι . Αλλά έκανα λάθος . Πήγε να χαλάσει και να μας φέρει ρέστα .
Συνεχίζουμε και διανυκτερεύουμε σε ένα ξενώνα έξω από το Tabas . Το μέρος ήταν ιδιαίτερο . Υπήρχε ένας μεγάλος κοινόχρηστος χώρος με κρεβάτια και μια κοινή κουζίνα όπου λειτουργούσε σαν χόστελ . Εμάς μας έδωσαν ένα δωμάτιο όπου το κρεβάτι ήταν μια σανίδα με ένα λεπτό στρωματάκι και δεν υπήρχαν σεντόνια ή μαξιλάρια . Υπήρχε και ένα μπάνιο αλλά χωρίς πετσέτες ή σαπούνι . Βέβαια τέτοια κουβαλάμε τα δικά μας . Έβαλαν το μηχανάκι μέσα , κάτι που γινόταν σε πολλούς ξενώνες που μέναμε σε όλο το ταξίδι αφού οι κλοπές δεν είναι ασυνήθιστες . Εδώ βρήκε και ο Κώστας ευκαιρία να ασχοληθεί με την ανάρτηση και να βγάλει λίγο πιο έξω το αμορτισέρ . Ο ξενοδόχος είχε όλα τα εργαλεία , ακόμα και τη ροδέλα που χρειαζόμασταν .






Την άλλη μέρα κάναμε μία υπέροχη διαδρομή σε ένα φαράγγι για να δούμε το παραδοσιακό χωριό Esmeygan της επαρχίας Χορασάν . Είναι ένας οικισμός με λίθινα σπίτια μέσα στο φαράγγι που ο χρόνος έχει σταματήσει .






Συνεχίζουμε με στάση για κεμπαπ και εσπρέσο που πλέον βρίσκουμε παντού και φτάνουμε στην Μασχάντ .




Και εδώ βλέπουμε ένα άλλο Ιράν . Η πόλη είναι θρησκευτικό κέντρο και μαζεύει κόσμο από όλο τη τη χώρα για ιερό προσκύνημα . Εδώ βλέπω τις περισσότερες μαυροφορεμένες γυναίκες , με τσαντόρ και κατεβασμένα κεφάλια . Όλη η πόλη κινείται γύρω από το τζαμί . Δεν μας ενδιαφέρει να τη δούμε . Μπαίνουμε εξαντλημένοι στο ξενοδοχείο για να περάσουμε την τελευταία μας νύχτα στο Ιράν .

Αύριο μπαίνουμε Τουρκμενιστάν