Σαν σήμερα

[maik900]

Σαν σήμερα: Η διαδήλωση στην κατοχή από εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες​

Πήρε πίσω σχεδόν όλη τη βόρεια Ελλάδα από τους Βούλγαρους​

Στις 14 Ιουλίου του 1943, στην κατεχόμενη Ελλάδα, οι Γερμανοί με ανακοίνωσή τους παραχωρούσαν τα εδάφη ανατολικά του Αξιού ποταμού στη Βουλγαρία, που ήταν σύμμαχός τους.​

Οι Βούλγαροι τότε ήδη κατείχαν τα εδάφη ανατολικά των Σερρών και με την απόφαση των Γερμανών (που δεν παραχωρούσαν ωστόσο τη Θεσσαλονίκη), θα επέκτειναν τη δική τους κατοχή στα ελληνικά εδάφη. Το ελληνικό αντάρτικο απασχολούσε άλλωστε τους Γερμανούς περισσότερο απ’ όσο θα ήθελαν, οπότε αποφάσισαν να «ξεφορτωθούν» ένα μέρος του.
Η αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας ήταν άμεση. Οι Έλληνες ξεπέρασαν κάθε φόβο και βγήκαν στους δρόμους μπροστά από τα γερμανικά τάγματα, για να διαδηλώσουν. Στις 22 Ιουλίου, οι διαδηλωτές στην Αθήνα ήταν μεταξύ 200.000 και 500.000. Το πλήθος κρατώντας ελληνικές σημαίες, φώναζε συνθήματα όπως «Όχι στην Επέκταση» και «Έξω οι Βούλγαροι φασίστες από τη Μακεδονία και τη Θράκη».

Τα κατοχικά θωρακισμένα οχήματα προσπάθησαν να τους διαλύσουν. Η σύρραξη γενικεύτηκε. Ο απολογισμός ήταν 30 νεκροί και 300 τραυματίες, ενώ ακόμα 500 άτομα συνελήφθησαν. Πρόσωπο της ημέρας ήταν η 17χρονη τότε Παναγιώτα Σταθοπούλου, που έβαλε το σώμα της μπροστά από τα τανκς και έπεσε νεκρή από τα εχθρικά πυρά.
Μπροστά στη μαχητικότητα των Ελλήνων, ο Χίτλερ πήρε πίσω την προ οκταημέρου απόφασή του και τα εδάφη δεν παραχωρήθηκαν ποτέ στους Βούλγαρους.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Η ξεχασμένη άλωση της Θεσσαλονίκης​

Στις 29 Ιουλίου του 904​

Η Θεσσαλονίκη είναι μια ιστορική πόλη, πολύ σημαντική και πολιτιστικά αλλά και γεωγραφικά. Η ιστορία της είναι μακριά και συνολικά δέχτηκε επιθέσεις από διάφορους εισβολείς. Αλώθηκες τρεις φορές, με τις δυο τελευταίες, πρώτα από τους Νορμανδούς το 1185 και μετά από τους Οθωμανούς το 1430 να είναι γνωστότερες.​

Η πρώτη όμως άλωση της Θεσσαλονίκης έγινε στις 29 Ιουλίου του 1904, από Σαρακηνούς πειρατές και ήταν μια από τις καταστροφικότερες που έγιναν στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Ο μουσουλμανικός στόλος, με αρχηγό τον εξισλαμισμένο Λέοντα τον Τριπολίτη, ξεκίνησε από τη Συρία, με σκοπό να κυριεύσει την Κωνσταντινούπολη. Ωστόσο στην διαδρομή, θεώρησαν ότι δεν θα το επιτύχουν και στράφηκαν στη Θεσσαλονίκη. Αυτό προκάλεσε τέτοια έκπληξη στους Βυζαντινούς, που το ναυτικό τους δεν μπόρεσε να αντιδράσει εγκαίρως.
Τα τείχη της πόλης ήταν παραμελημένα, ενώ οι δυο διοικητές της Θεσσαλονίκης, έδιναν διαταγές που αναιρούσε η μια την άλλη. Η πολιορκία ήταν σύντομη και οι Σαρακηνοί κατάφεραν να εισβάλουν από τα τείχη της θάλασσας και να καταλάβουν την πόλη. Η άλωση συνεχίστηκε για μια εβδομάδα.
Σε αυτό το διάστημα, απελευθέρωσαν 4.000 φυλακισμένου, πήραν αιχμάλωτους από 60 πλοία, συγκέντρωσαν πολλά λάφυρα και έφυγαν με συνολικά 22 χιλιάδες αιχμαλώτους νεαρής κυρίως ηλικίας. Ο λαός υπέφερε και πολλοί άνθρωποι, ακόμα και παιδιά, περιφέρονταν στους δρόμους χωρίς να ξέρουν που να πάνε.
Η πόλη συνήλθε βέβαια σχετικά γρήγορα με τα χρόνια που ακολούθησαν να ήταν χρόνια αναδόμησης για την Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ωστόσο, εκείνες οι ημέρες της πρώτης άλωσης ήταν από τις πιο καταστροφικές στην ιστορία της Θεσσαλονίκης.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Υπογράφεται η διαγραφή του χρέους της Γερμανίας​

Και από την Ελλάδα​

Οι πιστωτές της Γερμανίας συγκεντρώθηκαν στις 27 Φεβρουαρίου του 1953, με σκοπό να συζητήσουν την πιθανότητα της διαγραφής χρέους, της υπερχρεωμένης ηττημένης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι διαπραγματεύσεις κράτησαν για 6 μήνες και στις 8 Αυγούστου του 1953, υπεγράφη η «Συμφωνία του Λονδίνου», που προέβλεπε κούρεμα 60% των γερμανικών χρεών. Τότε τα χρέη της Γερμανίας έφταναν τα 32 δισ. μάρκα, χωρίς να υπολογίζονται οι πολεμικές αποζημιώσεις.

Ανάμεσα στις χώρες που υπέγραψαν την συμφωνία βρισκόταν και η Ελλάδα. Η αποπληρωμή του χρέους που δεν κουρεύτηκε θα γινόταν σε 30 χρόνια με έναν πολύ σημαντικό όρο: η αποπληρωμή θα γινόταν εφόσον η Γερμανία είχε εμπορικό πλεόνασμα και η αποπληρωμή του χρέους δεν θα ξεπερνούσε το 3% των εσόδων από το εξαγωγικό εμπόριο.
Μαζί με το σχέδιο Μάρσαλ, η «Συμφωνία του Λονδίνου» βοήθησε πολύ στο να επιτευχθεί το λεγόμενο «γερμανικό θαύμα». Η οικονομία απογειώθηκε σιγά σιγά ενώ η ένταξή της στους διεθνείς θεσμούς έγινε ομαλότερα. Η ανάπτυξη που ακολούθησε έκανε εύκολη την αποπληρωμή του χρέους της Δυτικής Γερμανίας. Η τελευταία δόση του δόθηκε τον Οκτώβριο του 2010, όταν η χώρα μας έμπαινε στα μνημόνια.
Από τότε, πολλές χώρες επικαλέστηκαν το συγκεκριμένο κούρεμα για την διεκδίκηση υπερχρεωμένων χωρών του Τρίτου Κόσμου. Το ίδιο έκανε και ο Αλέξης Τσίπρας για την Ελλάδα, όταν επισκέφθηκε το Ευρωκοινοβούλιο στις 27 Σεπτεμβρίου του 2012.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Η πριγκίπισσα Νταϊάνα σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα​

Μαζί με τον σύντροφο της Ντόντι Αλ Φαγιέντ​

Η πριγκίπισσα του λαού, της καρδιάς ή απλά η πριγκίπισσα Νταϊάνα στις 31 Αυγούστου του 1997 πέρασε στην αιωνιότητα, συγκλονίζοντας τον κόσμο με τον θάνατό της σε αυτοκινητικό δυστύχημα.​

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, η Νταϊάνα με τον αγαπημένο της Ντόντι Αλ Φαγιέντ αναχώρησαν από το ξενοδοχείο Ritz για να επιστρέψουν στο διαμέρισμά τους στο Παρίσι.

Οι δυο τους μαζί με τον οδηγό Ανρί Πολ και τον Τρέβορ Ρις Τζόουνς, μέλος της προσωπικής της φρουράς, μπήκαν στην μαύρη Mercedes-Benz S280, την ώρα που δεκάδες παπαράτσι ζητούσαν ένα καρέ τους.
Ύστερα από ένα ανελέητο κυνηγητό έφτασαν στην σήραγγα Pont de L’ Alma. Ο οδηγός που είχε φτάσει τα 105 χλμ., έχασε τον έλεγχο και προσέκρουσε σε μια τσιμεντένια κολώνα. Ο οδηγός Ανρί Πολ και ο Αλ Φαγιέντ, που ήταν συνοδηγός, πέθαναν ακαριαία. Ο σωματοφύλακας Ρις Τζόουνς είχε χάσει τις αισθήσεις, ύστερα από χτύπημα στο κεφάλι.

@nytimes.com
Η πριγκίπισσα Νταιάνα, ωστόσο, είχε ακόμα τις αισθήσεις της την ώρα που οι παπαράτσι έφθαναν στο σημείο για να τραβήξουν φωτογραφίες του συμβάντος. Τότε λέγεται πως η Νταϊάνα τους είπε «Αφήστε με ήσυχη». Αρκετή ώρα μετά την απεγκλώβισαν και τη μετέφεραν στο νοσοκομείο.
Η πριγκίπισσα άφησε την τελευταία της πνοή στις 04:00 το πρωί της Κυριακής, μετά από πολλές καρδιακές προσβολές. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να την επαναφέρουν, όσο κι αν προσπάθησαν.
Η λαμπερή πριγκίπισσα που σαγήνευσε με την προσωπικότητά της ολόκληρο τον κόσμο πέθανε σε ηλικία μόλις 36 ετών. Οι θεωρίες συνομωσίας που ακολούθησαν συνεχίζουν μέχρι σήμερα, με πολλούς να έχουν βρει τους ενόχους, χωρίς όμως να μπορούν να το αποδείξουν. Ο σύντροφός της Ντόντι Αλ Φαγιέντ πέθανε σε ηλικία 42 ετών και βύθισε στην θλίψη και την οργή τον μεγιστάνα πατέρα του, Μοχάμεντ. Ύστερα από μια δεκαετία αναμονής, ο πατέρας του Ντόντι κατέθεσε στο δικαστήριο πως το Μπάκιγχαμ τους σκότωσε και πως η Νταϊάνα ήταν έγκυος με το παιδί του γιου του.
Το 2017, ο σωματοφύλακας της Ken Wharfe, εξέδωσε ένα βιβλίο που διηγείται με λεπτομέρειες την ζωή της Νταϊάνα, τον χωρισμό της με τον Κάρολο και την δύσκολη αλλά και όμορφη προσωπικότητά της.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Η εφιαλτική νύχτα των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης​

Τα Σεπτεμβριανά του 1955​

Ήταν 6 Σεπτεμβρίου του 1955, όταν οι Τούρκοι, ύστερα από την προβοκάτσια στο σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη, ξεκινούν τα πογκρόμ εις βάρος του ελληνικού πληθυσμού της Κωνσταντινούπολης, που εκείνη την εποχή έφτανε τις 100.000.​

Η αφορμή που έψαχνε εναγωνίως ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας, Άντναν Μεντερές, δόθηκε από έναν αυτοσχέδιο μηχανισμό που εξερράγη στις 6 Σεπτεμβρίου, στο τούρκικο προξενείο της Θεσσαλονίκης, όπου στεγάζεται μέχρι και σήμερα το σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ. Η ελληνική αστυνομία συνέλαβε ως δράστη, έναν μουσουλμάνο φοιτητή από την Κομοτηνή, που λεγόταν Οκτάι Εγκίν. Ο Εγκίν, που αργότερα έγινε ήρωας στην Τουρκία, θεωρούσε τον εαυτό του θύμα των ελληνικών αρχών. Το τουρκικό κράτος λίγα χρόνια αργότερα, τον τίμησε διορίζοντας τον ως κυβερνήτη σε μια επαρχία.

Οι τούρκικες εφημερίδες εκμεταλλεύονται το συμβάν και παρόλο που από την έκρηξη υπήρξαν μόνο υλικές ζημιές, κάνουν επίκληση στον τουρκικό εθνικισμό (που εκείνη την περίοδο έβραζε), μεγαλοποιώντας το γεγονός. Οι φήμες πως έλαβαν άμεση κυβερνητική εντολή δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.
Το απόγευμα, στην ελληνική συνοικία του Πέρα, ένα αγριεμένο πλήθος 50.000 Τούρκων στράφηκε εναντίον των ελληνικών περιουσιών. Οι λεηλασίες κράτησαν για 12 περίπου ώρες(!) αφού οι αρχές επενέβησαν μόνο όταν η κατάσταση βγήκε εκτός ελέγχου. Το Δημοκρατικό Κόμμα έπαιξε ενεργό ρόλο στα έκτροπα, τάζοντας αμοιβή σε διαδηλωτές που μεταφέρθηκαν στα σημεία με 4.000 ταξί, ύψους 6 δολαρίων (που ουδέποτε έδωσε).

Το πλήθος φώναζε «Θάνατος στους γκιαούρηδες», «Σπάστε, γκρεμίστε, είναι γκιαούρης», «Σφάξτε του Έλληνες προδότες», «Κάτω η Ευρώπη» και «Εμπρός να βαδίσουμε κατά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης». Από την οργή του όχλου δεν γλίτωσαν και κάποια καταστήματα αρμενικής και εβραϊκής ιδιοκτησίας.
Πολλοί άντρες και γυναίκες βιάστηκαν. 16 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους και άλλοι 32 τραυματίστηκαν. Ο πρωθυπουργός Μεντερές έριξε την ευθύνη του πογκρόμ στους κομμουνιστές.
Εκείνη την ημέρα καταστράφηκαν σχεδόν 4.500 εμπορικά καταστήματα, 1.000 σπίτια και πολλές άλλες περιουσίες Ελλήνων. Οι ζημιές ξεπέρασαν τα 150 εκατ. δολάρια. Οι Έλληνες της Πόλης από φόβο αλλά και λόγω της καταστροφής της περιουσίας τους, μεταναστεύουν μαζικά στην Ελλάδα. Ο Αντνάν Μεντερές ανατράπηκε 6 χρόνια αργότερα από στρατιωτικούς και πριν κρεμαστεί, του ζητήθηκαν εξηγήσεις για τα Σεπτεμβριανά.

Το πογκρόμ κατά των Ελλήνων ήταν μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του ελληνισμού. Κάποιοι από τους Έλληνες που αποζημιώθηκαν πήραν (το πολύ) το 20% από τη συνολική ζημιά που είχαν υποστεί. Για μια ακόμα φορά οι Έλληνες, μετά το 1922, έπεσαν θύματα του φανατισμένου τουρκικού εθνικισμού.


Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Εκτελείται από τους Γερμανούς η «Μπουμπουλίνα της Κατοχής»​

Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1944​

​

Οι εκτελέσεις των Γερμανών εντάθηκαν κατά την αποχώρησή τους από την Ελλάδα. Χιλιάδες Έλληνες, σε πόλεις και χωριά βρήκαν τον θάνατο από τα λεγόμενα «αντίποινα των Γερμανών», που είτε χτυπήθηκαν κατά την αποχώρησή τους και αντέδρασαν με εκτελέσεις, είτε εκτέλεσαν χωρίς δισταγμό λόγω της μη παραδοχής της ήττας τους.​

Μια τέτοια ομαδική εκτέλεση έγινε στις 8 Σεπτεμβρίου του 1944 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου, που στον ένα χρόνο λειτουργίας του, είχε τουλάχιστον 21.000 κρατουμένους. Εβραίους, που στάλθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά και Έλληνες αντιστασιακούς.
28 Έλληνες (άλλες πηγές αναφέρουν πως ήταν 58) εκτελέστηκαν εν ψυχρώ. Ανάμεσά τους βρισκόταν και η Λέλα Καραγιάννη, Ελληνίδα αντιστασιακός που κατά την διάρκεια της κατοχής είχε ιδρύσει την οργάνωση «Μπουμπουλίνα». Εξού και το πρωσονύμιό της, «Μπουμπουλίνα της Κατοχής».
Γεννήθηκε το 1898 στην Εύβοια. Έζησε στην Αθήνα και παντρεύτηκε τον φαρμακοποιό Γεώργιο Καραγιάννη, με το οποίο απέκτησε 7 παιδιά. Κατά την διάρκεια της κατοχής, μαζί με μέλη της οικογένειάς της, φυγάδευε αρχικά Άγγλους στρατιώτες στην Μέση Ανατολή. Ο στενός πυρήνας διευρύνθηκε σταδιακά και εξελίχθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση «Μπουμπουλίνα».
Αν και συνέλαβαν τον γιο της και τις δυο κόρες της, η Λέλα Καραγιάννη δεν πτοήθηκε. Συνέχισε να φυγαδεύει Βρετανούς στην Μέση Ανατολή. Όταν από τα ραδιοφωνικά κύματα του Καΐρου ακουγόταν το σύνθημα «Τζάκσον - Τζάκσον ευχαριστούμε για το άρωμα» σήμαινε πως οι αποστολές της Λέλας Καραγιάννη είχαν πετύχει και πως είχε σώσει ακόμα μια ανθρώπινη ζωή, υπηρετώντας την πατρίδα.
Το 1941 συνελήφθη ύστερα από προδοσία, αλλά όταν αποφυλακίστηκε συνέχισε την αντιστασιακή της δράση και επεκτάθηκε και σε άλλους τομείς. Βρήκε συνεργάτες σε κάθε κατοχική υπηρεσία και μάζευε πληροφορίες τις οποίες διοχέτευε στο Συμμαχικό Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής. Μάλιστα, τα μέλη της οργάνωσής της συμμετείχαν σε δολιοφθορές και σαμποτάζ.
Στις 11 Ιουλίου συνελήφθη από τους Γερμανούς ενώ βρισκόταν στο νοσοκομείο και βασανίστηκε στα κρατητήρια της Οδού Μέρλιν. Λέγεται πως οι Γερμανοί έφεραν τους δυο γιους της μπροστά της και με το πιστόλι στον κρόταφό τους, την διέταξαν να μιλήσει. Η Λέλα Καραγιάννη απάντησε: «Τα παιδιά μου εγώ τα γέννησα, αλλά πρωτίστως ανήκουν στην πατρίδα».
Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1944, κι αφού μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου, εκτελέστηκε μαζί με άλλους 27 Έλληνες αντιστασιακούς. Λίγο πριν από την εκτέλεσή της, απευθυνόμενη στους άλλους μελλοθάνατους, φώναξε: «Ψηλά παιδιά τα κεφάλια να δουν οι Ούνοι πως ξέρουν να πεθαίνουν οι Έλληνες για την πατρίδα τους».
Το γωνιακό σπίτι της στην Αθήνα (μια από τις οδούς έχει πάρει το όνομά της), ανακηρύχθηκε ιστορικό διατηρητέο μνημείο το 1995, ενώ στο Πολεμικό Μουσείο στην Αθήνα υπάρχει μια μπρούτζινη προτομή της.
Η οικία Λέλας Καραγιάννη στην συμβολή των οδών Λέλας Καραγιάννη 1 και Σταυροπούλου

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Ο Έλληνας φοιτητής που αυτοπυρπολήθηκε για την ελευθερία​

Η αυτοθυσία του Κώστα Γεωργάκη​

Ο Κώστας Γεωργάκης γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου του 1948 στην Κέρκυρα. Υπήρξε μέλος της νεολαίας της Ένωσης Κέντρου και αναμείχθηκε ενεργά με την πολιτική.​

Σπούδαζε Γεωλογία στην Ιταλία. Το 1970 αποκάλυψε ανώνυμα πως η χούντα είχε παρεισφρήσει με ανθρώπους στις φοιτητικές παρατάξεις στην Ιταλία. Η ταυτότητα του πληροφοριοδότη έγινε γνωστή και φοβούμενος τη σύλληψη αλλά και για την τύχη της οικογένειας του στην Κέρκυρα, προέβη σε μια γενναία και συμβολική πράξη που πήρε διεθνείς διαστάσεις.
Στις 18 Σεπτεμβρίου έγραψε ένα γράμμα στον πατέρα του, μπήκε στο αυτοκίνητό του (με τη φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου στο παρμπρίζ) και ξεκίνησε για τη Γένοβα.
Τα ξημερώματα της 19ης Σεπτεμβρίου έφτασε στην πλατεία Ματεότι του ιταλικού λιμανιού. Στάθηκε μπροστά στο δικαστικό μέγαρο και περιέλουσε τον εαυτό του με τρία μπουκάλια βενζίνη. Ύστερα άναψε το σπίρτο.
Εκείνη την ώρα, στο σημείο βρίσκονταν μόνο οι καθαριστές, οι οποίοι με το που τον είδαν να φλέγεται έτρεξαν να τον βοηθήσουν. Όσο καιγόταν βρήκε το κουράγιο να φωνάξει δυνατά: «Το έκανα για χάρη της Ελλάδας, ζήτω η δημοκρατία, όλοι οι Ιταλοί ας αναφωνήσουν 'Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα'».

Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου λίγες ώρες μετά άφησε την τελευταία του πνοή. Η χούντα αποσιώπησε το γεγονός και επέτρεψε τη μεταφορά της σορού του στην Κέρκυρα τέσσερις μήνες αργότερα, φοβούμενη την κατακραυγή. Η κηδεία του έγινε στις 23 Σεπτεμβρίου στη Γένοβα. Η διεθνής κοινή γνώμη όμως είχε ήδη αφυπνιστεί και κατέκρινε το καθεστώς των συνταγματαρχών.
Η επαναστατική και ηρωική πράξη του Κώστα Γεωργάκη, ήταν προάγγελος των γεγονότων του Πολυτεχνείου. Στο σημείο που αυτοπυρπολήθηκε, υπάρχει μια αναμνηστική πλάκα που γράφει:
«Στον νεαρό Έλληνα Κωνσταντίνο Γεωργάκη που θυσίασε τα 22 χρόνια του για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία της πατρίδας του. Όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι σκιρτούν μπροστά στην ηρωική του χειρονομία. Η Ελεύθερη Ελλάδα θα τον θυμάται για πάντα».

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Η θεωρία που άλλαξε τον κόσμο​

Στις 27 Σεπτεμβρίου του 1905​

Σε ηλικία μόλις 26 ετών, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, διατύπωσε την εξίσωση που έμελλε να αλλάξει τον κόσμο. Αυτό συνέβη στις 27 Σεπτεμβρίου του 1905, όταν στο επιστημονικό περιοδικό «Χρονικά της Φυσικής», δημοσίευσε ένα άρθρο του για τη Θεωρία της Σχετικότητας. Είχε τίτλο «Μήπως η αδράνεια ενός σώματος εξαρτάται από το ενεργειακό του περιεχόμενο;» και παρουσίασε για πρώτη φορά της διάσημη εξίσωση του E=mc².​

Το συμπέρασμα στο οποίο έφτασε ήταν η ισοδυναμία της μάζας και της ενέργειας. Η θεωρία της σχετικότητας προβλέπει ότι κάθε σώμα έχει ενέργεια εξαιτίας της μάζας του. Όταν το σώμα είναι ακίνητο, αυτή ισούται με E=mc², η οποία ονομάστηκε από τον Αϊνστάιν ενέργεια μάζας ηρεμίας. Η ενέργεια που οφείλεται στη μάζα ενός σώματος είναι το άθροισμα της κινητικής ενέργειας και της ενέργειας μάζας ηρεμίας.
Στον νέο κόσμο της Σχετικότητας, η εξίσωση Ε=mc2 (η ενέργεια ισούται με τη μάζα επί την ταχύτητα του φωτός στο τετράγωνο) ανέτρεπε τη Νευτώνεια προσέγγιση, γκρεμίζοντας ολόκληρο το νοητικό και λογικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο είχαν βασιστεί οι τεχνικές μετρήσεις του χρόνου και του μήκους.

Αυτή η θεωρία του Αϊνστάιν, άλλαξε τον κόσμο της φυσικής και στο σύνολό του προς το καλύτερο αλλά οδήγησε και με κάποιο τρόπο στην κατασκευή της ατομικής βόμβας και αργότερα στη χρήση της. Ο ειρηνιστής Αϊνστάιν, δεν μπορούσε να πιστέψει πως μια θεωρία που βοήθησε στην εξέλιξη, είχε γυρίσει μπούμερανγκ. Είχε στείλει αμέτρητες επιστολές στον πρόεδρο Ρούσβελτ αλλά αγνοήθηκε.
Στον φίλο του Σίγκμουντ Φρόυντ, με τον οποίο διατηρούσε αλληλογραφία, έγραψε προφητικά: «ο κόσμος έχει επιθυμία για μίσος και καταστροφή». Η ανακάλυψη του, παρ’ όλη την κακή χρήση της, θεωρείται ως ένα τεράστιο κεφάλαιο στην επιστημονική γνώση, που είναι ανεκτίμητο. Ο Άλμπερτ Αϊνσταιν βραβεύτηκε με Νόμπελ Φυσικής το 1921.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1935​

Επανέφερε την Μοναρχία στην Ελλάδα​

Στις 10 Οκτωβρίου του 1935, σε μια ιδιαίτερα ταραχώδη πολιτική περίοδο για την Ελλάδα, πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι ο Παναγής Τσαλδάρης. Εκείνη την ημέρα λαμβάνει τηλεγράφημα-τελεσίγραφο από τους αρχηγούς των Ενόπλων Δυνάμεων και συγκεκριμένα, από τον υποστράτηγο Αλέξανδρο Παπάγο, τον πτέραρχο Γ. Ρέππα και τον υποναύαρχο Δ. Οικονόμου. Σε αυτό τον προτρέπουν να παραιτηθεί με τον Τσαλδάρη να υποκύπτει, μην μπορώντας να κάνει διαφορετικά.
«Εγκέφαλος» του κινήματος θεωρείται ο Γεώργιος Κονδύλης, ο οποίος αμέσως σχημάτισε κυβέρνηση. Ορκίστηκε μάλιστα στην Βουλή την ίδια ημέρα, με τον Τσαλδάρη να αντιδρά για την βίαιη κατάληψη της εξουσίας. Πήρε τους 165 βουλευτές του και αποχώρησε από την αίθουσα.

Οι 82 βουλευτές που έμειναν, ενέκριναν την κατάργηση της αβασίλευτης δημοκρατίας και επανάφεραν το Σύνταγμα του 1911. Όρισαν δε ημερομηνία δημοψηφίσματος για το πολίτευμα στις 3 Νοεμβρίου του 1935. Ο Κονδύλης χρίστηκε πρωθυπουργός και αντιβασιλέας, με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Αλέξανδρο Ζαΐμη να παραιτείται.
Υπό την απειλή του στρατιωτικού καθεστώτος, στις 3 Νοεμβρίου το δημοψήφισμα δίνει ως αποτέλεσμα την Παλινόρθωση της Μοναρχίας με ποσοστό 97,88% (!), με την βενιζελική παράταξη να απέχει. Στις 25 Νοεμβρίου, ο βασιλιάς Γεώργιος Β’ επιστρέφει στην Ελλάδα και πέντε μέρες αργότερα αναθέτει τον σχηματισμό κυβέρνησης στον Κωνσταντίνο Δεμερτζή. Το στρατιωτικό κίνημα του 1935 σήμανε ουσιαστικά το τέλος της «Δεύτερης Ελληνικής Δημοκρατίας».

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: 9 άνθρωποι πέθαναν από πλημμύρα... μπύρας​

Το περιστατικό έχει μείνει γνωστό ως «η ζυθοπλημμύρα του Λονδίνου»​

Στις 17 Οκτωβρίου του 1814, συνέβη κάτι εξαιρετικά ασυνήθιστο στο κεντρικό Λονδίνο. Το κακό είναι πως είχε και τραγική κατάληξη.​

Έχει μείνει γνωστό ως «η ζυθοπλημμύρα του Λονδίνου» ή στα αγγλικά «London Beer Flood». Κοντά στο West End, στο δυτικό μέρος του κεντρικού Λονδίνου, υπήρχε από το 1764 η έδρα της ζυθοποιίας Meux. Παρήγαγε μαύρη μπύρα κατά κύριο λόγο, με το εργοστάσιο να «τρέφει» πολλούς κατοίκους της περιοχής.

Στις 6 το απόγευμα εκείνης της μέρας, μια ξύλινη δεξαμενή ύψους 6 μέτρων, που περιείχε 600 τόνους μπύρας έσπασε και έφερε αλυσιδωτή έκρηξη και άλλων δεξαμενών. Η δεξαμενή ήταν παλιά και η ζημιά δεν ήταν και τόσο απίθανο να συμβεί. Το κύμα... μπύρας έσπασε την πόρτα του εργοστασίου και περίπου 1.500 τόνοι μπύρας ξεχύθηκαν στους γύρω δρόμους.

Η ζυθοπλημμύρα παρέσυρε δυο σπίτια και γκρέμισε τον τοίχο μιας παμπ, στου οποίου τα συντρίμμια εγκλωβίστηκε μια 14χρονη σερβιτόρα. Υπόγεια και ισόγεια σπιτιών πλημμύρισαν. Κάποιοι, βέβαια, βγήκαν με κουβάδες στον δρόμο για να μαζέψουν την μπύρα, ώστε να μην πάει χαμένη! Κι ενώ κάποιοι το θεώρησαν δώρο, για κάποιους άλλους ήταν εφιάλτης. Εννέα άνθρωποι έχασαν την ζωή τους με αυτόν τον παράλογο και ασυνήθιστο τρόπο, αναμεσά τους και η 14χρονη σερβιτόρα της παμπ, Έλινορ Κούπερ.

Κάποιοι συγγενείς των θυμάτων θέλοντας να επωφεληθούν από το συμβάν, έβγαλαν τις σωρούς των θυμάτων σε κοινή θέα, ζητώντας από τους περαστικούς (ήρθαν άνθρωποι απ΄ όλο το Λονδίνο) να πληρώσουν εισιτήριο. Η αστυνομία επενέβη και η κηδεία επισπεύστηκε για την επόμενη μέρα.
Οι υπεύθυνοι οδηγήθηκαν στην δικαιοσύνη. Ωστόσο αθωώθηκαν γιατί το περιστατικό θεωρήθηκε «ανωτέρας βίας» και οι θάνατοι τυχαίο γεγονός. Η οικονομική κατάσταση του εργοστασίου όμως ήταν δεινή. Οι προπληρωμένοι φόροι για την μπύρα αναστέναξαν τους ιδιοκτήτες που τελικά κατάφεραν να πάρουν αποζημίωση(!) προσφεύγοντας στο βρετανικό Κοινοβούλιο. Έτσι το εργοστάσιο λειτούργησε για σχεδόν 150 χρόνια ακόμα!

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης​

Από τα τέλη Σεπτεμβρίου η Ελλάδα είχε κηρύξει τον πόλεμο εναντίον μιας παρακμάζουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.​

Ο διάδοχος Κωνσταντίνος μετά την νίκη του Ελληνικού Στρατού στο Σαραντάπορο, αποφάσισε να βαδίσει προς το Μοναστήρι για να συναντήσει τον Σέρβικο Στρατό. Η κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου διαφώνησε, καθώς θεωρούσε επιτακτική την ανάγκη να κινηθεί ο στρατός προς την Θεσσαλονίκη, πριν φτάσουν σε αυτήν οι Βούλγαροι. Είναι χαρακτηριστική η περίφημη φράση του Ελευθέριου Βενιζέλου στον διάδοχο Κωνσταντίνο «σας απαγορεύω να πάτε στο Μοναστήρι, θα πάτε να απελευθερώσετε τη Θεσσαλονίκη». Μετά την μεσολάβηση του πατέρα του, Γεώργιου του Α’, ο Κωνσταντίνος πείθεται και μετά την αποφασιστική νίκη στα Γιαννιτσά (19-20 Οκτωβρίου) βαδίζει προς την Θεσσαλονίκη, σε έναν αγώνα δρόμου να προλάβει τους Βούλγαρους.

Η απελευθέρωση της πόλης άρχισε στις 18 Οκτωβρίου, όταν ένα ελληνικό τορπιλοβόλο με κυβερνήτη τον υποπλοίαρχο Νικόλαο Βότση εισήλθε στο λιμάνι της της πόλης. Εκεί, τορπίλισε το θωρηκτό «Φεχτι Μπουλέντ» και επί της ουσίας ανάγκασε τον Ταξίν Πασά, να παραδώσει την Θεσσαλονίκη στον Ελληνικό Στρατό.
Μετά από διαπραγμάτευση του διάδοχου Κωνσταντίνου που κράτησε περισσότερες από 24 ώρες και έθεσε σε κίνδυνο την κατάληψη της, ο Ταξίν Πασάς δέχθηκε τους ελληνικούς όρους. Στις 26 Οκτωβρίου, ανήμερα του πολιούχου Αγίου Δημητρίου, η Θεσσαλονίκη απελευθερώνεται από τους Έλληνες, με τον Κωνσταντίνο να στέλνει μήνυμα στον Βούλγαρο στρατηγό Τοντόροφ να διαθέσει τις δυνάμεις του αλλού.

Το επόμενο πρωί, δυο τάγματα Ευζώνων εισήλθαν στην πόλη και ύψωσαν την ελληνική σημαία στο διοικητήριο. Στις 28 Οκτωβρίου, ο Κωνσταντίνος εισήλθε στην πόλη σε πανηγυρικό κλίμα. Εκείνο το πρωί έφθασαν και οι Βούλγαροι στην πόλη, αλλά ήταν πια πολύ αργά γι’ αυτούς. Ο Τοντόροφ ζήτησε να στρατοπεδεύσει στην πόλη αλλά εισέπραξε αρνητική απάντηση. Μετά από διαπραγματεύσεις, επιτράπηκε σε δυο τάγματα των Βουλγάρων (στα οποία ήταν επικεφαλής οι δυο πρίγκηπες) να αναπαυτούν για λίγες μέρες. Η συμφωνία παραβιάστηκε και στην πόλη μπήκε ένα ολόκληρο σύνταγμα. Ο Β’ Βαλκανικός Πόλεμος δεν ήταν και πολύ μακριά.
Στις 29 Οκτωβρίου, ο βασιλιάς επισημοποίησε την απελευθέρωση με την εμφάνισή του στην πόλη. Οι Έλληνες κάτοικοι τον υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό ενώ οι μουσουλμάνοι με απάθεια. Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, που ήταν και η πλειοψηφία της πόλης, απογοητεύτηκαν, καθώς προωθούσαν σχέδιο διεθνοποίησης της πόλης. Η 26η Οκτωβρίου είναι η σημαντικότερη ημερομηνία του Α’ Βαλκανικού Πολέμου για την Ελλάδα.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Η ιστορική πλημμύρα της Αττικής με τους 39 νεκρούς​

Στις 2 Νοεμβρίου του 1977, στις 19:00 περίπου το απόγευμα ώρα Ελλάδας, ξέσπασε μια από τις πιο μεγάλες και φονικές νεροποντές της Αθήνας. Από τις καταγεγραμμένες νεροποντές και πλημμύρες, ιστορικοί και μετεωρολόγοι συμφωνούν πως υπήρξε η δεύτερη μεγαλύτερη θεομηνία, ύστερα από εκείνη του 1961.​

Η νεροποντή κράτησε περίπου μιάμιση ώρα, αλλά άφησε πίσω της μια ιστορική καταστροφή. Η Αθήνα τότε, δεν είχε «μπαζώσει» τα ποτάμια και τους χειμάρρους της και η πλημμύρα ήταν ένα πολύ πιθανό φαινόμενο αν ερχόταν μια καταιγίδα σαν αυτή της 2ας Νοεμβρίου του 1977. Η τεράστια ποσότητα υετού, προκάλεσε την πλημμύρα σε 1.924 υπόγεια του λεκανοπεδίου, ενώ το Αιγάλεω και το Μοσχάτο κηρύχθηκαν σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Περισσότερα από 170 αυτοκίνητα παρασύρθηκαν ενώ, δυστυχώς, δεν έλειψαν και οι θάνατοι, που έφτασαν τους 39 σε Αθήνα και Πειραιά.

Η υπερχείλιση του Κηφισού, δυσχέραινε ακόμα περισσότερο την κατάσταση στις γύρω περιοχές. Η βροχή είχε ξεκινήσει από το πρωί και βαθμιαία αυξανόταν ώσπου στις 7 το απόγευμα, άρχισε ο βιβλικός κατακλυσμός. Όπως αναφέρει η εφημερίδα «Το Βήμα» της εποχής, σε πολλά νοσοκομεία τα χειρουργεία σταμάτησαν και κατέρρευσε μεγάλο κομμάτι του δικτύου του ΟΤΕ. Άνθρωποι εγκλωβισμένοι στους δρόμους πάνω σε στάσεις λεωφορείων και αγκαλιασμένοι από κολώνες προσπαθούσαν να σωθούν και οι υπόλοιποι που ήταν σε ασφαλή μέρη δεν είχαν τη δυνατότητα να επικοινωνήσουν με τους δικούς του να τους που ότι είναι καλά. Στιγμές αλλοφροσύνης διαδραματίστηκαν στις οδούς Πειραιώς, Χαμοστερνας, Πέτρου Ράλλη, Αθηνών, Ιερά Οδό και Ποσειδώνος.
Χωρίς στην αυτοθυσία της πυροσβεστικής και των πληρωμάτων των ασθενοφόρων, ο αριθμός των νεκρών θα ήταν πολύ μεγαλύτερος. Ανάμεσα στα θύματα ήταν και αρκετά μικρά παιδιά. Πρόκειται για τη δεύτερη φονικότερη καταγεγραμμένη θεομηνία στο λεκανοπέδιο. Στις 5 Νοεμβρίου του 1961, η νεροποντή που έπληξε την Αθήνα, άφησε πίσω της 43 νεκρούς, 3.700 άστεγους και περίπου 4.000 σπίτια που καταστράφηκαν από τα ερμητικά νερά.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Το επιβατηγό πλοίο «Σάμαινα» διεμβολίζει την πυραυλάκατο «Κωστάκος»​

Στις 4 Νοεμβρίου του 1996, το επιβατηγό πλοίο «Σάμαινα» έπλεε στα βορειανατολικά της Σάμου, έξω από το Βαθύ, όταν στις 6.35 μμ διεμβόλισε την πυραυλάκατο «Κωστάκος», στην θαλάσσια περιοχή «Αυλάκια». Η πυραυλάκατος, που ήταν πολύ μικρότερη σε μέγεθος από το επιβατηγό πλοίο, διεμβολίστηκε σχεδόν στην μέση του σκάφους και βυθίστηκε σχεδόν αμέσως.​

Η ζημιές του «Σάμαινα» ήταν ελάχιστες, ενώ η σύγκρουση τρομοκράτησε τους επιβάτες. Στην πυραυλάκατο επενέβαιναν 38 άτομα, από τα οποία τα 34 σώθηκαν από της ναυαγοσωστικές λέμβους που έσπευσαν στην περιοχή. Σκάφη του πολεμικού ναυτικού και αλιευτικά, επιδόθηκαν σε έναν αγώνα δρόμου για να την ανεύρεση των 4 αγνοουμένων.

Και οι 4 βρέθηκαν αργότερα νεκροί.
Τα αίτια παραμένουν σκοτεινά. Οι ευθύνες φαίνεται να βαραίνουν και τις δυο πλευρές, κατά το πόρισμα της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων. Στο επιβατηγό πλοίο «Σάμαινα» καταρρίφθηκαν οι ευθύνες για την πρόκληση της σύγκρουσης και στην πυραυλάκατο, «Κωστάκος» στην μη αποφυγή της.
Το «Σάμαινα» πραγματοποιούσε ένα συνηθισμένο δρομολόγιο που εκείνη την ημέρα δεν παρέκκλινε της πορείας του, ενώ η πυραυλάκατος ήταν σε υπηρεσία, στα πλαίσια της άσκησης «Παρμενίων ‘96». Το «Σάμαινα» δεν έλαβε καμία ειδοποίηση για πιθανή διαστάυρωση των δυο πλοίων, αφού συνηθίζεται τα ακτοπλοϊκά σκάφη να μην ειδοποιούνται για δραστηριότητες του Πολεμικού ναυτικού, αν δεν λαμβάνει χώρα άσκηση με πραγματικά πυρά.
Το τραγικό αποτέλεσμα όλης αυτής της υπόθεσης, ήταν ο θάνατος 4 ανθρώπων.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Το ντεμπούτο ενός οχήματος που απέκτησε φανατικούς θαυμαστές​

Στις 10 Νοεμβρίου του 1885​

Ήταν ακριβώς σαν σήμερα πριν από 136 χρόνια. Ο Gottlieb Wilhelm Daimler είχε μόλις κατασκευάσει και έκανε το ντεμπούτο ενός οχήματος που τον επόμενο αιώνα απέκτησε φανατικούς θαυμαστές που μερικές φορές αρνούνται να οδηγήσουν οποιοδήποτε άλλο όχημα.​

Ο μετέπειτα ιδρυτής της Mercedes λοιπόν εκείνη την ημέρα παρουσίασε την πρώτη μοτοσικλέτα. Η πρώτη μοτοσικλέτα είχε μέγιστη ταχύτητα που έφτανε τα 12 χλμ. την ώρα.
Τον 19ο αιώνα οι Γάλλοι και οι Γερμανοί είχαν πρωτοστατήσει για την κατασκευή της πρώτης μοτοσικλέτας. Ουσιαστικά το πρώτο μοντέλο ήταν ένα ποδήλατο με μια μικρή μηχανή. Οι Γάλλοι ήταν εκείνοι που είχαν βάλει πρώτοι πετάλια και μηχανή στο ποδήλατο, αλλά οι Γερμανοί ήταν εκείνοι που την εξέλιξαν με μια μηχανή εσωτερικής καύσης.

Το όνομα της πρώτης μηχανής ήταν Reitwagen, ένα ποδήλατο με ξύλινο σκελετό, δυο μικρές βοηθητικές ρόδες και σέλα. Ο σχεδιαστής της και μετέπειτα ιδρυτής μιας αυτοκρατορίας στον χώρο των οχημάτων, γεννήθηκε το 1834 στο Σόρντορφ της σημερινής Γερμανίας. Ήταν από τους πρωτοπόρους στην δημιουργία μηχανών εσωτερικής καύσης και μαζί με τον συνεταίρο του Wilhelm Maybach είχαν ως στόχο να κατασκευάσουν μικρούς κινητήρες υψηλής ταχύτητας που θα μπορούν να τοποθετηθούν σε όλα τα μέσα μετακίνησης.
Μαζί βάλθηκαν να βρουν το κατάλληλο καύσιμο που θα έδινε κίνηση στον τετράχρονο κινητήρα και κατάφεραν να κατασκευάσουν μια μηχανή με εξαιρετική για την εποχή φυσικά, απόδοση.
Από εκεί και πέρα η διαδρομή της εταιρείας που δημιούργησαν λίγο αργότερα αλλά και της μηχανής ως οχήματος είναι λίγο έως πολύ γνωστές. Η μοτοσικλέτα μικρού ή μεγάλου κυβισμού παραμένει ένα δημοφιλές μεταφορικό μέσοι με πολλούς υπέρμαχους. Αν όλοι οδηγούν με προσοχή, τότε η μοτοσικλέτα είναι ένα πολύ χρήσιμο μεταφορικό μέσο.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Πέθανε ο ποιητής της Ρωμιοσύνης Γιάννης Ρίτσος​

Στις 11 Νοεμβρίου του 1990​

Ένας από τους πιο σημαντικούς και πολυγραφότατους ποιητές της «γενιάς του ‘30», που τα έργα του αποτελούν μεγάλο κομμάτι της ιστορίας την ελληνικής λογοτεχνίας. Η γραφή του μοναδική και το ύφος του άκρως εpωτικό, σαν να μιλούσε με άνθρωπο την ώρα που έγραφε τους πολυδιαβασμένους στίχους του.​

Γεννήθηκε το 1909 στη Μονεμβασιά. Ήταν ο μικρότερος από τα τέσσερα παιδιά ενός ευκατάστατου μεγαλοκτηματία, του Ελευθέριου Ρίτσου. Ημερομηνία γέννησής του ήταν η 1η Μαΐου.
Το 1919 αποφοίτησε από το Σχολαρχείο της Μονεμβασιάς και δυο χρόνια αργότερα γράφτηκε στο Γυμνάσιο του Γυθείου. Εκείνη τη χρονιά, έχασε ένα από τα αδέρφια του αλλά και τη μητέρα του από φυματίωση. Η θλίψη τον πλημμύρισε και δεν άργησε να βρει διέξοδο και έκφραση στην ποίηση, αφού τρία χρόνια αργότερα, δημοσιεύει τα πρώτα ποιήματά του.

Το 1925 φθάνει στην Αθήνα. Ο πατέρας του έχει καταστραφεί οικονομικά, έτσι ο Ρίτσος αναγκάζεται να εργαστεί για να βγάλει τα προς το ζην, αρχικά ως δακτυλογράφος και αργότερα ως αντιγραφέας στην Εθνική Τράπεζα. Το 1926 προσβάλλεται κι αυτός από φυματίωση και επιστρέφει στη Μονεμβασιά. Λίγο αργότερα γράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργαζόταν ταυτόχρονα ως βοηθός βιβλιοθηκάριου στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών.
Το 1927 η αιμόπτυση επανήλθε. Νοσηλεύεται στην κλινική Παπαδημητρίου όπου παραμένει για ένα μήνα, μέχρι να που θα μεταφερθεί στο σανατόριο «Σωτηρία». Εκεί θα γνωρίσει τη Μαρία Πολυδούρη αλλά και πολλούς άλλους διανοούμενους και μαρξιστές της εποχής. Θα περάσει ένα χρόνο στα Χανιά και το 1931 επιστρέφει στην Αθήνα. Η υγεία του βελτιώνεται συνεχώς, μαζί με τα οικονομικά του. Το 1933 συνεργάζεται με το αριστερό περιοδικό «Πρωτοπόροι», ενώ συμμετέχει και σε διάφορους θιάσους ως ηθοποιός.

Το 1934 άρχισε να αρθρογραφεί από τις στήλες του Ριζοσπάστη και εξέδωσε την πρώτη του συλλογή με τίτλο «Τρακτέρ» με το ψευδώνυμο Σοστίρ (αναγραμματισμό του επιθέτου του). Τον ίδιο χρόνο γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Το 1936 θα δει στον Ριζοσπάστη μια φωτογραφία μιας μάνας να θρηνεί πάνω από το πτώμα του γιου της, που συμμετείχε στην απεργία των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης. Η δικτατορία του Μεταξά είχε καταπνίξει τη διαδήλωση. Ο Ρίτσος από αυτή τη φωτογραφία εμπνεύστηκε για να γράψει το έργο του «Επιτάφιος».
Ο πατέρας του έχασε τα λογικά του λόγω οικονομικών προβλημάτων και η αδελφή του επέστρεψε από την Αμερική για να τον φροντίσει. Όμως εισήλθε και αυτή στο ψυχιατρείο καθώς η υγεία της κλονίστηκε. Λίγο αργότερα θα δει να βγάζουν τον πατέρα της νεκρό από το απέναντι δωμάτιο στο Δαφνί. Ο Ρίτσος συντετριμμένος εμπνέεται από την κατάσταση της αδερφής του για να γράψει την ποιητική σύνθεση «Το τραγούδι της αδελφής μου».

Αργότερα προσλαμβάνεται ως ηθοποιός και χορευτής από το Εθνικό θέατρο αλλά οι κινήσεις και η ορθοστασία επιβαρύνουν την υγεία του. Στην κατοχή ήταν σχεδόν κατάκοιτος αλλά συμμετείχε στο μορφωτικό σκέλος του ΕΑΜ. Το 1945 γράφει τη «Ρωμιοσύνη», ένα δημοφιλές ποίημά του, που το μελοποίησε το 1966 ο Μίκης Θεοδωράκης.
Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, εξορίστηκε στη Λήμνο, στη Μακρόνησο και στον Άγιο Ευστράτιο. Το 1952 επιστρέφει στην Αθήνα όπου ασχολείται με την πολιτική, με το κόμμα της ΕΔΑ. Δυο χρόνια αργότερα θα παντρευτεί την παιδίατρο Φηλίτσα Γεωργιάδου και το 1956, θα ταξιδέψει στη Σοβιετική Ένωση ως μέλος της αντιπροσωπείας διανοούμενων και δημοσιογράφων. Την ίδια χρονιά τιμάται με το κρατικό βραβείο για τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος».
Όταν έγινε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967, οι φίλοι του τον προέτρεψαν να κρυφτεί. Όμως εκείνος δεν έφυγε από το σπίτι του. Συνελήφθη και κλείστηκε στον ιππόδρομο του Φαλήρου. Εξορίστηκε στη Λέρο και στη Γυάρο και αργότερα τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό στο σπίτι της γυναίκας του στη Σάμο. Το 1973 συμμετείχε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Με την πτώση της δικτατορίας, έγινε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ το 1975 προτάθηκε για Βραβείο Νόμπελ. Τον επόμενο χρόνο τιμήθηκε με το Βραβείο Λένιν. Δέκα χρόνια αργότερα, θα τιμηθεί με το βραβείο «Ποιητής διεθνούς ειρήνης» του ΟΗΕ.
Πέθανε στις 11 Νοεμβρίου του 1990, σε ηλικία 81 ετών. Άφησε πίσω του περίπου 50 ανέκδοτες συλλογές. Συνολικά το έργο του αποτελείται από 100 ποιητικές συλλογές, εννέα πεζογραφήματα και τέσσερα θεατρικά έργα. Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ποιητές του 20ου αιώνα. Οι ηχογραφημένες αναγνώσεις των ποιημάτων του από τον ίδιο, μνημονεύονται μαζί με την ποίησή του μέχρι σήμερα.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Εκτελούνται στο Γουδί οι υπαίτιοι της Μικρασιατικής Καταστροφής​

Oι καταδικασθέντες της «δίκης των έξι»​

Ως «δίκη των έξι», έχει μείνει στην ιστορία η δίκη των πρωταίτιων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Στο εδώλιο του έκτακτου στρατοδικείου έκατσαν επτά πολιτικοί και ένας στρατιωτικός, έξι από τους οποίους καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν.​

Η δίκη έγινε στην Παλαιά Βουλή και ξεκίνησε στις 31 Οκτωβρίου του 1922 και τερματίστηκε στις 15 Νοεμβρίου. Μετά από την Μικρασιατική Καταστροφή, οι συνταγματάρχες Πλαστήρας και Γονατάς μαζί με τον αντιπλοίαρχο Φωκά, έκαναν στρατιωτικό κίνημα που προκάλεσε την παραίτηση της κυβέρνησης αλλά και του Βασιλιά Κωνσταντίνου. Ο χαρακτήρας και η ιδέα για το στρατιωτικό κίνημα ήταν πως στην Μικρασιατική εκστρατεία, «ο ελληνικός στρατός δεν νικήθηκε, αλλά προδόθηκε».
Στην Αθήνα συγκροτείται Επαναστατική Επιτροπή, διατάζοντας τις συλλήψεις δεκάδες συλλήψεις αντιβενιζελικών πολιτικών. Στην πλατεία Συντάγματος, συγκεντρώνεται πλήθος κόσμου (100.000), ζητώντας την παραδειγματική τιμωρία των υπεύθυνων της τραγωδίας, στις 9 Οκτωβρίου.
Οι σκληροπυρηνικοί του στρατού όπως ο Πάγκαλος και ο Οθωναίος, αλλά και ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, ζητούν εκτελέσεις. Ο Πλαστήρας από την άλλη, ήθελε. Στο πλευρό του είχε τους πιο μετριοπαθείς στρατιωτικούς και πολιτικούς. Οι Μεγάλες Δυνάμεις ζητούσαν το ίδιο. Οι δυο πλευρές συμβιβάστηκαν με την ίδρυση έκτακτου στρατοδικείου, αν και από την φύση του δεν έδινε σε καμία περίπτωση την εντύπωση για μια δίκαιη δίκη.

Στο πόρισμα της Επιτροπής που εκδόθηκε στις 24 Οκτωβρίου, σε δίκη παραπέμφθηκαν, οκτώ πρόσωπα με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Οι οκτώ ήταν:
• Δημήτριος Γούναρης (59 ετών, πρώην Πρωθυπουργός)
• Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης (68 ετών, πρώην Πρωθυπουργός)
• Νικόλαος Στράτος (50 ετών, πρώην Πρωθυπουργός )
• Νικόλαος Θεοτόκης (44 ετών, Υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Πρωτοπαπαδάκη)
• Γεώργιος Μπαλτατζής (56 ετών, Υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Γούναρη και Πρωτοπαπαδάκη)
• Ξενοφών Στρατηγός, υποστράτηγος ε.α. (53 ετών, Υπουργός Συγκοινωνιών στην κυβέρνηση Γούναρη)
• Μιχαήλ Γούδας, υποναύαρχος ε.α. (54 ετών, Υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Γούναρη)
• Γεώργιος Χατζανέστης, αντιστράτηγος (59 ετών, Αρχιστράτηγος Μικράς Ασίας και Θράκης)

Τρεις ημέρες αργότερα, συγκροτείται το έκτακτο στρατοδικείο με πρόεδρο τον σκληροπυρηνικό υποστράτηγο Αλέξανδρο Οθωναίο. Η δίκη διεξάγεται σε 14 συνεδριάσεις. Μετά την απόρριψη των ενστάσεων των κατηγορούμενων, εξετάστηκαν 12 μάρτυρες κατηγορίας και 12 μάρτυρες υπεράσπισης. Η επιτυχία του στρατοδικείου ήταν πως οι μάρτυρες κατηγορίας ανήκαν στο αντιβενιζελικό στρατόπεδο, όπως και οι κατηγορούμενοι. Ο Δημήτριος Γούναρης αρρωσταίνει από τύφο κατά την διάρκεια της δίκης και μεταφέρεται σε κλινική. Ζητά αναβολή της δίκης, αλλά το αίτημά του απορρίπτεται. Δικάζεται χωρίς να βρίσκεται στο εδώλιο για τις επόμενες μέρες.
Οι διεθνείς πιέσεις για επιείκεια, αναγκάζουν την κυβέρνηση του μετριοπαθούς Σωτηρίου Κροκιδά σε παραίτηση. Την πρωθυπουργία θα αναλάβει στις 14 Νοεμβρίου ο Στυλιανός Γονατάς, ένας εκ των ηγετών του στρατιωτικού κινήματος.
Στις 15 Νοεμβρίου, το δικαστήριο αποσύρεται σε διάσκεψη. Στις 6.30 το πρωί, οι στρατοδίκες ανακοινώνουν την απόφαση.

«Εν ονόματι του Βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου Β' το Έκτακτον Στρατοδικείον συσκεφθέν κατά νόμον, κηρύσσει παμψηφεί τους μεν Γεώργιον Χατζηανέστην, Δημήτριον Γούναρην, Νικόλαον Στράτον, Πέτρον Πρωτοπαπαδάκην, Γεώργιον Μπαλτατζήν και Νικόλαον Θεοτόκην εις την ποινήν του Θανάτου. Τους δε Μιχαήλ Γούδαν και Ξενοφώντα Στρατηγόν εις την ποινήν των ισοβίων δεσμών».
Στις 9 το πρωί, ανακοινώνεται στους θανατοποινίτες πως η εκτέλεση θα γίνει σε δυο ώρες. Η επίσπευση έγινε με προτροπή του Παγκάλου, καθώς δεν ήθελε να τους προλάβει ζωντανούς ο απεσταλμένος της Αγγλικής κυβέρνησης, πλοίαρχος Τάλμποτ, που έπλεε προς τον Πειραιά.

Ο Τάλμποτ σκόπευε να πιέσει την κυβέρνηση για αναβολή των εκτελέσεων.
Στις 10.30, δύο φορτηγά παραλαμβάνουν τους καταδικασθέντες και τους μεταφέρουν στο Γουδί. Μια ώρα αργότερα, το εκτελεστικό απόσπασμα πυροβολεί 36 φορές και οι 6, πέφτουν νεκροί.
Όπως φαίνεται και από τα λόγια του Θεόδωρου Πάγκαλου, χρόνια αργότερα, η εκτέλεση αυτή έγινε πρωτίστως για να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα και όχι γιατί διέπραξαν πραγματικά προδοσία εις βάρος της Ελλάδας. «Δεν παραδέχομαι ότι διέπραξαν συνειδητήν προδοσίαν… αλλά υπήρξαν μοιραία και αναγκαία θύματα εις τον βωμόν της Πατρίδος».

Πηγη www.e-radio.gr

 

[stelios62]

Τον πραγματικο "υπαιτιο και σουπιατζη" δυστυχως ομως δεν τον κρεμασαν ....

 

[apache]

Τον πραγματικο "υπαιτιο και σουπιατζη" δυστυχως ομως δεν τον κρεμασαν ....

Ακριβώς

 

[maik900]

Θεοδώρας Δημήτρης, ετών 5, ο μικρότερος νεομάρτυρας της δημοκρατίας!

Στις 17 Νοεμβρίου του 1973, 13.00 το μεσημέρι λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου, πλατεία Γαρδένιας ο μικρός Δημήτρης περπατούσε κρατώντας από το χέρι τη μητέρα του όταν τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά στρατιωτικής περιπόλου με επικεφαλής αξιωματικό (πιθανόν ο ίλαρχος Σπυρίδων Σταθάκης του Κ.Ε.Τ/Θ), που βρισκόταν ακροβολισμένη στο λόφο του Αγίου Θεράποντος. Το παιδί εξέπνευσε ακαριαία και όταν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο των Παίδων, απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατος του.
Απ’ όλα τα συγκλονιστικά στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, απ’ όλη την φρίκη της επίθεσης σε άοπλους φοιτητές και αλληλέγγυους, που διεκδικούσαν τα αυτονόητα, απ’ όλα τα ονόματα στη λίστα των ακριβών μας νεκρών που κάποιοι έχουν το θράσος να αρνούνται, το όνομα Δημήτρης Θεοδώρας ετών 5, βρίσκεται πάντοτε εκεί, τελευταίο στη λίστα και θα μας τρυπάει κάθε φορά σαν αγκάθι τα σωθικά…

 

[SHOOTER045]

Σαν σήμερα: Το επιβατηγό πλοίο «Σάμαινα» διεμβολίζει την πυραυλάκατο «Κωστάκος»​

Στις 4 Νοεμβρίου του 1996, το επιβατηγό πλοίο «Σάμαινα» έπλεε στα βορειανατολικά της Σάμου, έξω από το Βαθύ, όταν στις 6.35 μμ διεμβόλισε την πυραυλάκατο «Κωστάκος», στην θαλάσσια περιοχή «Αυλάκια». Η πυραυλάκατος, που ήταν πολύ μικρότερη σε μέγεθος από το επιβατηγό πλοίο, διεμβολίστηκε σχεδόν στην μέση του σκάφους και βυθίστηκε σχεδόν αμέσως.​

Η ζημιές του «Σάμαινα» ήταν ελάχιστες, ενώ η σύγκρουση τρομοκράτησε τους επιβάτες. Στην πυραυλάκατο επενέβαιναν 38 άτομα, από τα οποία τα 34 σώθηκαν από της ναυαγοσωστικές λέμβους που έσπευσαν στην περιοχή. Σκάφη του πολεμικού ναυτικού και αλιευτικά, επιδόθηκαν σε έναν αγώνα δρόμου για να την ανεύρεση των 4 αγνοουμένων.

Και οι 4 βρέθηκαν αργότερα νεκροί.
Τα αίτια παραμένουν σκοτεινά. Οι ευθύνες φαίνεται να βαραίνουν και τις δυο πλευρές, κατά το πόρισμα της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων. Στο επιβατηγό πλοίο «Σάμαινα» καταρρίφθηκαν οι ευθύνες για την πρόκληση της σύγκρουσης και στην πυραυλάκατο, «Κωστάκος» στην μη αποφυγή της.
Το «Σάμαινα» πραγματοποιούσε ένα συνηθισμένο δρομολόγιο που εκείνη την ημέρα δεν παρέκκλινε της πορείας του, ενώ η πυραυλάκατος ήταν σε υπηρεσία, στα πλαίσια της άσκησης «Παρμενίων ‘96». Το «Σάμαινα» δεν έλαβε καμία ειδοποίηση για πιθανή διαστάυρωση των δυο πλοίων, αφού συνηθίζεται τα ακτοπλοϊκά σκάφη να μην ειδοποιούνται για δραστηριότητες του Πολεμικού ναυτικού, αν δεν λαμβάνει χώρα άσκηση με πραγματικά πυρά.
Το τραγικό αποτέλεσμα όλης αυτής της υπόθεσης, ήταν ο θάνατος 4 ανθρώπων.

Πηγη www.e-radio.gr

Εκείνο το βράδυ ήμουν στο νησί,στην Σάμο σαν επιστρατος συμμετείχα και εγώ στην άσκηση Παρμενίων.
Κάτι που δεν αναφέρετε στο άρθρο είναι ότι τα πλοία εχουν ραδιοφαρο που εκπέμπει δίνοντας στίγμα θέσης.( Οι ναυτικοί του φόρουμ θα ξέρουν σχετικά)
Το πολεμικό συμμετείχε στην άσκηση και ήταν αραγμενο στα ανοιχτά με τον ραδιοφαρο σε λειτουργία,και όλα τα άλλα φώτα σβηστά.
Κάτι που δεν έχει αναφερθεί επίσης είναι ότι κατά την διάρκεια της άσκησης είχαμε από τους < απέναντι> τόσα παράσιτα ( με τα φορητά δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε ,αν και οπτικά βλπεπαμε ποιος είναι ,για τέτοια απόσταση μιλάμε και για τόσα παράσιτα μιλάω)
Ειπώθηκε λοιπόν ότι λόγω παρασίτων δεν έλαβε το επιβατηγό το σήμα του πολεμικού και άρα δεν ήξερε ότι ήταν εκεί και να το αποφύγει.
Αυτό όμως δεν το ξέρω από πρώτο χέρι.
Ξέρω μόνο για τα παράσιτα/παρεμβολές.
Όπως επίσης ότι αφού έγινε η σύγκρουση/εμβολισμός ο χρόνος μέχρι να βουλιάξει πλήρως ήταν μικρός, ελάχιστος.
Αυτοί που έχασαν την ζωή τους ήταν υπηρεσία κάτω στις μηχανές και δεν πρόλαβαν να ανέβουν.
Όταν κατεβήκαμε από το βουνό γιατί ήμασταν σε απόκρυψη,και πήγαμε να βοηθήσουμε στο λιμάνι,μας χώρισαν σε κληρωτούς και επιστρατους και πήραν μέρος μόνο οι κληρωτοί γιατί αν γινόταν ατύχημα πως θα μας αποζημιωνε το κράτος.
Έτσι παρόλο που είχα την γνώση χειρισμού λέμβου δεν συμμετείχα και εγώ και κάποιοι άλλοι επιστρατοι .
Προσωπικά ήταν το δεύτερο γεγονός στο ίδιο έτος μετά τα Ίμια που βάλαμε την ουρά στα σκέλια