Είμαι με το παπί. Πάω σε πελάτη εκτός πόλης την Τετάρτη, που η εταιρία του βρίσκεται 3 χλμ έξω από τα όρια της πόλης και περίπου 1χλμ μέσα στα χωράφια αλλά με ασφαλτόστρωση.
Παραδίδω κανονικά, τελειώνουμε τα διαδικαστικά και φεύγω. Υπάρχει μια στροφή 90 μοιρών απο την επιχείρηση του που βγάζει στο ασφαλτοστρωμένο κομμάτι και απο εκει στον επαρχιακό δρόμο. Στην γωνία πάνω σε αυτή την στροφή και μέσα στο χωράφι βλέπω ένα τσοπανοσκυλο τύπου αρκουδας να με κοιτά. Βάζω πρώτη και πηγαίνω σιγά ενώ το κοιτάω. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει. Πρέπει να πάρω την στροφή να βγω σε άσφαλτο. Αλλά κάτι μου λέει δεν θα τα καταφέρω.
Οι μνημες απο το δάγκωμα σκύλου και το νοσοκομείο τον Νοέμβριο που μας πέρασε είναι ακόμη νωπες.
Πλησιάζω την στροφή και έχω μια αισιοδοξία όσο φτάνω, πως θα καταφέρω να την πάρω!
Κι εκεί που είμαι τόσο κοντά ξεκινάει απροειδοποίητα και χωρίς να αλλάξω καθόλου την κίνηση μου να με κυνηγάει!
Σπάω πρώτη, βαζω δευτέρα, έχει φτάσει στην στροφή!
Τι να κάνω;
Φευγω μπροστά, καβαλάω χώμα σε ένα χωραφι και κόβω αναγκαστικά. Το παπί δεν κάνει για εντούρο! Σωστά;
Με πλησιάζει ο Κούτζο!
Ξανά δευτέρα και βγαίνω σε έναν χωματόδρομο που στην μέση του επειδή δεν περπατιέται έχει μισό μέτρο χόρτα!
βάζω τριτη και ανοίγω την απόσταση που μας χωρίζει αλλά ήδη πηγαίνω με 65 στο χώμα με τον πάπιο. Συνεχίζω τον δρόμο μέχρι που βγαίνω μετά απο καν 2 χιλιόμτρα σε άλλη επιχείρηση στον πίσω ιδιωτικό χώρο της. Μπαίνω μέσα, με κοιτάνε οι άνθρωποι τύπου
απο που ήρθε τούτος;
Τους χαιρετάω και βγαίνω στο δρομάκι τους και απο εκει στην άσφαλτο και τελικά στην επαρχιακή οδό
Τα παπιά κάνουν εντούρο! Bike