Ο πατέρας μου ούτε που ήθελε ν’ακούει για μηχανάκια.
Πριν αρχίσει τους καυγάδες με μένα και τον αδερφό μου στην εφηβεία, που ήδη εμφανίζαμε έντονα συμπτώματα, οι διαφωνίες ξεκίνησαν με τη μάνα μου. Για να πάει κάθε πρωί στη δουλειά συνήθως έπαιρνε το λεωφορείο του προσωπικού, αλλά η ώρα δε βόλευε, καθώς έφτανε πολύ νωρίτερα από την έναρξη της δικής της εργασίας και στερούνταν την ξεκούραση. Θέλησε λοιπόν να πάρει μια βέσπα. Εμείς πιτσιρικάδες τότε ενθουσιαστήκαμε με την ιδέα και περιμέναμε να δούμε το βεσπάκι παρκαρισμένο στην είσοδο. Αμετάπειστος όμως ο πατέρας μου, τελικά την πηγαινόφαιρνε με το αυτοκίνητο προκειμένου να μην την αφήσει να μπλέξει με μηχανάκια.
Να’ναι λοιπόν καλά η μαμά, ιδίως αν απ’αυτή κολλήσαμε το μικρόβιο. Πάντα κοιτάζει με λαχτάρα τα μηχανάκια, τις βόλτες και τα ταξίδια μας. Όσο για το μπαμπά, όσα θέλησε ν’αποφύγει με τη βέσπα, λίγα χρόνια αργότερα τα βρήκε μπροστά του x2 και χειρότερα. Να’ναι κι αυτός καλά, να του ψήνει το ψάρι στα χείλη.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες. Ποτέ δε θα σας ευχαριστήσουμε αρκετά.