Ένα ταξιδωτικό από το 1984, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΔΥΣΗ

[esel]

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ

Πριν από αρκετές μέρες λοιπόν είχαν ανέβει κανα 2 θέματα στο FB του motoparea.gr από κάποιες * σειρές μου* με ταξίδια στο Βόρειο Ακρωτήριο στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Ο πιο παλιός βάσει χρονολογίας σε αυτές τις αναρτήσεις αλλά και ίσως και όλης της Ελλάδος ήταν του Στέφανου Ψημένου.

Μια από τις πολλές απαντήσεις στην ανάρτησή του ήταν ενός συντρόχου που έγραψε ότι ακόμα θυμάται το ταξιδιωτικό που είχε δημοσιεύσει τότε σε Ελληνικό περιοδικό μοτοσυκλέτας,το Ελληνικό MOTTORAD.

ΩΠΑ λέω !!!Αυτό το ταξιδιωτικό και θέλω και πρέπει να το διαβάσω. Άλλωστε το μακρινό 1984 το Βόρειο Ακρωτήριο δεν υπήρχε για μένα ούτε σαν σκέψη στην σφαίρα της φαντασίας. Και θέλω να μάθω, να διαβάσω, τις δυσκολίες του, τις σκέψεις του αυτού του ταξιδιού και του ταξιδιώτη. Τί σκεφτόταν και πως τα αντιμετώπισε όλα ο Στέφανος Ψημένος σ'αυτόν τον τότε άθλο.

Μετά λοιπόν από λίγα μηνύματα ορίστηκε καφές στα πάτρια εδάφη του Στέφανου. (ατσα και ενικός)!!!

Γνώρισα λοιπόν πρώτα απ όλα έναν ανθρωπο ευγενικό χωρίς το παραμικρό ίχνος έπαρσης και με μεγάλη διάθεση όχι μόνο να μιλήσει αλλά και να ακούσει. Να ακούσει όχι μόνο ερωτήσεις αλλά και δικά μου μοτοσυκλετιστικά συμβάντα.

Μου έδωσε λοιπόν φωτοτυπημένες τις σελίδες του ταξιδιωτικού του από το τότε ΕΛΛΗΝΙΚΟ MOTTORAD.

Οφείλω να πώ ότι το διάβασα τρείς φορές!!!

 

[esel]

Η πρώτη είναι πάντα η αναγνωριστική. Το περί τίνος πρόκειται. Στην δεύτερη άρχισα να καταλαβαίνω το δρομολόγιο του και τις δυσκολίες που συναντούσε. Στην τρίτη όμως ανάγνωση έμεινα έκθαμβος πως μέσα από ένα μοτοσυκλετιστικό περιοδικό ουσιαστικά (και εν μέσω των γραμμών) περιγράφετε σχεδόν όλη η Κεντρική Ευρώπη και η Σκανδιναβία σε επίπεδο πολιτισμικό, βιοτικό και ανθρωπιστικό. Ουσιαστικά περιγράφει την Ευρώπη του 1984 και τους ανθρώπους της.

Οι παλαιότεροι όσοι το διαβάσουν θα θυμηθούν πολλά πράγματα από το τότε. Οι νεώτεροι θα πρέπει να λάβουν υπ΄ όψιν τους ότι το μακρινό 1984 (ναι ναι 40 χρόνια πίσω) ένα ταξίδι με μοτοσυκλέτα εκτός συνόρων ήταν μεγάλο κατόρθωμα. Πόσο μάλλον το Βόρειο Ακρωτήριο.

Οι περισσότεροι αναλωνόμασταν στις καφετέριες, στις κόντρες στην Βούτα και στα Λιμανάκια. Κάποιες μακρινές βόλτες μας είχαν σκοπό να δούμε την αγαπημένη μας κάπου στην επαρχία το καλοκαίρι με σκοπό να ξεκλέψουμε ένα φευγαλέο δεκάλεπτο, εικοσάλεπτο μαζί της!!!

Τρέλα!!! Πόσο μάλλον να κάνεις ένα τέτοιο ταξίδι 10.000 χλμ και άνω.

Διαβάζουμε πώς λειτουργούσε η μοτοσυκλετιστική αλληλεγγύη τότε, το ευχαριστώ των Νορβηγών μοτοσυκλετιστών που βοήθησε ο μακρινός σύντροχος από την Ελλάδα. Για την φιλοξενία που έλαβε από συντρόχους, να κοιμηθεί σε κρεβάτι. Πως φάνταζε ο γυναικείος πληθυσμός του Βορρά στα μάτια της Ελληνικής νεολαίας που τότε είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα του βήματα μετά από χρόνια απομόνωσης.

Ταξίδι στην Νορβηγία με ένα ταπεινό αλλά τίμιο 550αρι με σαμπρέλες και που όπως λένε πολλοί σήμερα το 2025 αν δεν έχουμε χιλιάρι με 100 άλογα τουλάχιστον δεν φτάνουμε ούτε μέχρι τα διόδια. (ευτυχώς αυτό αλλάζει σιγά σιγά τα πολύ τελευταία χρόνια)

Διαβάστε το 2 και 3 φορές για να καταλάβετε τι σας λέω. Μην το *κρίνετε* με τα δεδομένα του 2025 αλλά προσπαθήστε να το καταλάβετε και να το νιώσετε 40 χρόνια πρίν.

Αλήθεια πόσοι απο μας ταξιδέψαμε με τους χάρτες και τους ταξιδιωτικούς οδηγούς του Στέφανου Ψημένου και της ROAD EDITIONS…;

Τελειώνοντας αυτό το εισαγωγικό σημείωμα θέλω να σας πω ότι το ταξιδιωτικό μπήκε αυτούσιο όπως δημοσιεύτηκε τότε. Το μόνο που δεν έβαλα ήταν η οικονομική ανάλυση του ταξιδιού. Πιστεύω ότι πλέον δεν έχει αξία μιας τα έξοδα αλλά και τα νομίσματα για αυτό το ταξίδι δεν υπάρχουν πιά αλλά και επειδή η σύγκριση με το τώρα είναι αδύνατη και ουτοπική.

Καλή σας ανάγνωση

Στέλιος Τζιανετόπουλος
.

 

[esel]

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΔΥΣΗ

< Ξεκίνησα το μεσημέρι και είπα, θα οδηγώ ώσπου να νυχτώσει και τότε θα στήσω το αντίσκηνο μου στην πιο όμορφη λίμνη. Και οδηγούσα ώρες ώσπου με έπιασε μια τρομερή νύστα και κοιτάω το ρολόι μου και έλεγε δύο το πρωί και ο ήλιος ήταν στον ορίζοντα!

Είμαι στην χώρα πού ο ήλιος ανατέλλει πριν προλάβει να δύσει…>



ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ

ΠΕΜΠΤΗ 26 ΙΟΥΛΗ

Σου γράφω ενώ βρέχει έξω καταρράχτες….



Ξαφνικά μαζεύτηκαν από πάνω μας σύννεφα μαύρα και βαριά, δεν προλαβαίναμε να δούμε από πού ήρθαν. Την βαρομετρική μεταβολή την ένιωσα αμέσως στην αριστερή μου κνήμη που 'χε σμπαραλιαστεί από πολλαπλά κατάγματα πριν λίγα χρόνια.

Ανάψαμε τα δεξιά μας φλάς και σταματήσαμε κάτω από μια γέφυρα , σκεπάσαμε τα πράγματα με νάιλον, φορέσαμε τα αδιάβροχα μας και προσαρμόσαμε στο κράνος τα προστατευτικά κολλάρα λαιμού. Έβαλα στο γουόκμαν την κασέτα των Pink Floyd και συνεχίσαμε αποφασισμένοι να καλύψουμε και τα 250χλμ που μας χώριζαν ακόμα από το Βελιγράδι. Πρώτη μέρα του ταξιδιού, πρώτη Βροχή και πολλά κέφια. Τραγουδάω πίσω από το κράνος και σε σκέφτομαι, αν ήσουν εδώ θα τραγουδάγαμε ντουέτο. Πενήντα μέτρα μπροστά μου ο Ηλίας και η Σωσώ, οδηγώ δεξιά τους για να αποφεύγω τα νερά που πετάει ο πίσω τροχός της Καβασάκι. Πίσω μου η άλλη Καβασάκι με το ζευγάρι τους Φιλανδούς που γνωρίσαμε στα σύνορα. Πρώτη μέρα του ταξιδιού πρώτη απογοήτευση, η βροχή ξέπλυνε από το πρόσωπο του Ηλία και το λίγο χαμόγελο που είχε και το έκανε σκοτεινό σαν τα σύννεφα. Σκέφτομαι πώς αν ήσουν εσύ εδώ, μέχρι που θα χορεύαμε στον δρόμο, εκεί κάτω από την γέφυρα.

Τέλειωσε και η κασέτα και δεν μπορώ μέσα στην βροχή να αλλάξω πλευρά. Ακούγοντας την βροχή να παίζει την δική της μουσική πάνω στο κράνος μου μέσα στην νύχτα, φτάσαμε στο Βελιγράδι. Ούτε σκέψη για αντίσκηνο παρόλο που τα 2700 δηνάρια που ζήτησε ο ξενοδόχος για να μας δώσει το κλειδί του τρικλίνου ήταν πολλά. Ανεβάσαμε όλα τα πράγματα στο δωμάτιο εκτός από ένα διαβατήριο που έμεινε στην ρεσεψιόν και κοιμηθήκαμε κάτω από τα παπλώματα. Κρύο και νύστα. Το κρύο με παραξένεψε, Ιούλιος μήνας και 'μείς χρειαζόμαστε παπλώματα. Ανησυχητικές σκέψεις ήρθαν στον νού μου για το πόσο κρύο θα κάνει εκεί ψηλά που θέλουμε να φτάσουμε. Η νύστα όμως δεν με παραξένεψε, 700χλμ οδήγηση υπό βροχή και να ένα μπουκάλι Μπουτάρη κόκκινο μετά το πρόχειρο φαγητό στο δωμάτιο φέρανε την νύστα που βάρυνε τα βλέφαρα. Πρώτο βράδυ στην Ευρώπη καληνύχτα.

 

[esel]

Η μεγάλη πολυτέλεια ήταν οι δυο πλαινές βαλίτσες! Top case δεν είχα, οπότε έδεσα πίσω στην σχάρα μια δερμάτινη μικρή τσάντα. Στην
πίσω σέλα, 2-3 μικροί σάκοι δεμένοι με ιμάντες. Ένα tank bag της συμφοράς που το φερμουάρ του διαλύθηκε την πρώτη μέρα, και το συγκρατούσα με έναν ιμάντα. Και έτσι έφτασα στο Βόρειο Ακρωτήριο.



ΤΕΤΑΡΤΗ 1 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

ΕΒΔΟΜΗ ΜΕΡΑ

Έστησα το αντίσκηνό μου σε ένα δάσος έξω από το Flensburg στην Βόρεια Γερμανία, λίγα χλμ πριν από τα σύνορα με την Δανία. Εδώ θα μείνω αύριο όλη την ημέρα να ξεκουραστώ, άλλωστε βρέχει και είναι αδύνατο μέσα στην βροχή να μαζέψω τα πράγματά μου και να φύγω. Αν σταματήσει η βροχή μεθαύριο θα μπω στην Δανία. Για την ώρα έχω μπεί στο σλίπινγκ μπαγκ και σου γράφω πάνω στην λεία επιφάνεια της βαλίτσας από το φως Camping Lamp πού σύν τοις άλλοις ζεσταινει και τον χώρο.

Χώρισα με τον Ηλία και την Σωσώ ήδη από την Βιέννη. Και ταξιδεύω μόνος. Ο Ηλίας ήταν βιαστικός και δεν ήθελε να <καθυστερούμε> πουθενά. Εγώ είμαι αργός και θέλω να σταματάω σε κάθε όμορφη πόλη και χωριό, στις λίμνες στα ποτάμια, με ξέρεις άλλωστε.

Το πρωί που φύγαμε από το Βελιγράδι ο καιρός ηταν συννεφιασμένος μα δεν έβρεχε. Πήραμε τον Ε5 προς Βουδαπέστη και κάπου στα μέσα της διαδρομής ως τα Ουγγρικά σύνορα χωρίσαμε με τους φιλανδούς φίλους μας που πήγαν δυτικά. Ο Jan μας έδωσε την διεύθυνσή τους στο Ελσίνκι και μας προσκάλεσε σε φιλοξενία αν ο δρόμος μας είναι από εκεί. Ο Ε5 στην Ουγγαρία είναι ένας όμορφος δρόμος σχεδόν επαρχιακός δρόμος κι ο ήλιος που ξεχώθηκε από τα σύννεφα ζέστανε την ατμόσφαιρα. Οδηγήσμε όλη την ημέρα στον ρυθμό που επέβαλε ο Ηλίας, ρυθμός που δεν μου έδωσε την ευκαιρία να τραβήξω έστω και μία φωτογραφία τις παραδοσιακές γραφικές φάρμες, χτισμένες στο μέσο του χωραφιού με μεγάλα δέντρα στις αυλές και λαχανόκηπο τριγύρω. Πλησιάζαμε στην Βουδαπέστη και σχεδόν είχε νυχτώσει. Ο Ηλίας πρότεινε να κοιμηθούμε στο πλησιέστερο κάμπινγκ έξω από την πόλη και το πρωί βλέπουμε την πρωτεύουσα. Συμφώνησα παρόλο που θέλω να μπαίνω αργά το απόγευμα προς βράδυ στις μεγάλες πόλεις. Το θέαμα των φωταγωγημένων δρόμων και κτηρίων τα χιλιάδες χιλιάδων αναμμένα φώτα στα παράθυρα, τα πολύχρωμα φώτα των διαφημήσεων και των βιτρίνων, τα φώτα των αυτοκινήτων, των φαναριών όλα αυτά σε συνδυασμό με το πορτοκαλί της δύσης είναι ένα θέαμα που με μαγεύει και με συνεπαίρνει σαν να ζωντανεύει κάποιο παραμύθι. Σ αυτήν την χώρα τα πάντα είναι φτηνά. Στο κάμπινγκ πληρώσαμε 100 Ft δυό μηχανές τρία άτομα και ένα αντίσκηνο για εν βράδυ και ανάλογες τιμές ισχύουν και στα άλλα κάμπινγκ. Οι άνθρωποι είναι πολλοί φιλικοί και δεν κρύβουν τον θαυμασμό τους και την έκπληξή τους για τις στολές και τις μηχανές μας σαν να ερχόμαστε από άλλον πλανήτη. Δίπλα μας έστησε το αντίσκηνο του ένας Ανατολικογερμανός πιτσιρικάς με το κορίτσι του ταξιδιώτης κι αυτός με μια JAWA που φόρτωσε στην σχάρα τα απαραίτητα και ξεκίνησε να γνωρίσει τον περιορισμένο κόσμο του: αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να ταξιδέψουν μόνο στις Ανατολικές χώρες…Ο Ηλίας μαγείρεψε τα μακαρόνια εγώ έστησα το αντίσκηνο μαζί με την Σωσώ και όλοι μαζί φάγαμε και πέσαμε για ύπνο χωρίς να πούμε πολλά. Αν ήσουνα εδώ θα ξεκινάγαμε την κουβέντα και θα προσκαλούσαμε και το ζευγαράκι από δίπλα να πιεί ουζάκι και να μας μιλήσει για την παράξενη χώρα τους και τους ανθρώπους της. Άλλωστε γι αυτό ξεκινάει κανείς ένα τόσο μεγάλο ταξίδι κοντά στα άλλα γι να γνωρίσει τους ανθρώπους να μιλήσει μαζί τους να γελάσει ή να λυπηθεί μαζί τους. Όχι να κλείνεται στο αντίσκηνο ή να περιορίζει τις κουβέντες του σε ερωτήσεις του στυλ : πού είναι το σουπερμάρκετ κλπ.

Νωρίς το πρωί τα μαζέψαμε και φύγαμε και σε μισή ώρα φάνηκαν τα πρώτα εργοστάσια και οι εργατικές κατοικίες της Βουδαπέστης ,οι φτωχογειτονιές. Συνεχίζοντας όλο ευθεία φτάσαμε στο κέντρο τη πόλης και παρκάραμε τις μηχανές. Ο Ηλίας δεν είχε όρεξη να δει την πόλη και έμεινε στο ζαχαροπλαστείο να φιλάει τις μηχανές κι εγώ με την Σωσώ περπατήσαμε πάνω κάτω το κέντρο. Εντυπωσικα είναι τα παλιά παλάτια που τα έχουν διατηρήσει και μετατρέψει σε πολυτελή ξενοδοχεία. Για να δεις και να περπατήσεις αυτήν την πόλη θέλεις τουλάχιστον τρεις μέρες και εγώ φυσικά δεν είδα σχεδόν τίποτα στις τρεις ώρες που είχα στην διάθεσή μου. Με έπνιγε η σύγχυση γι αυτόν το βιαστικό ρυθμό που εν μπορούσα να κατανοήσω και πολύ στενοχωρήθηκα που δεν μπόρεσα να μιλήσω μαζί σου στο τηλέφωνο. Τώρα που δεν έχω απομακρυνθεί ακόμα θα έβαζα Θεούς και δαίμονες για να έρθεις να συνεχίσουμε οι δυό μας.

 

[esel]

ολες οι φωτογραφίες slides τραβήχτηκαν με μια Pentax και ένα τρίποδο.

Πήραμε τον Ε5 αργά αλλά σταθερά και φτάσαμε στα σύνορα της Αυστρίας. Από την συνοριακή πόλη Nickelsdorf δοκίμασα ξανά να μιλήσω μαζί σου μα έλειπες πάλι, που γυρνάς ρε, πρωί βραδυ.

Συνεχίσαμε να οδηγάμε στον Ε5 μέχρι το χωριό Pandorf όπου στρίψαμε αριστερά στον εθνικό Ε1 και μετά από είκοσι χιλιόμετρα βρεθήκαμε στην παραλίμνια κωμόπολη Potersdof οπου υπάρχουν δάφορα κάμπινγκ γεμάτα κόσμο αυτήν την εποχή. Στήσαμε το αντίσκηνό μας ενώ ψιχάλιζε, κατάσταση που επιτάχυνε την διαδικασία του στήσίματος και της τακτοποίησης και στο μεταξύ είχε σκοτεινιάσει κιόλας.

Λίγο έξω από τα κάμπινγκ υπάρχουν πολλά PUB κι άλλα αυστριακά καπηλειά. Ο Ηλίας κι η Σωσώ προτίμησαν να πάνε για ύπνο και εγώ τους άφησα και πήγα για μπύρες και διασκέδαση. Πήρα μαζί μου και το ημερολογιάκι, σου αντιγράφω τις εντυπώσεις της βραδιάς μέσα από ένα γράμμα για κάποια ψυχή…

< Είμαι σε ένα αυθεντικό αυστριακό καπηλειό με ξύλινα τραπέζια και ξύλινα καθίσματα ανά έξι. Είναι όλο χτισμένο από πέτρα και το πάτωμα είναι στρωμένο με πλάκες. Εδώ μέσα υπάρχει πολύς κόσμος και ένα απερίγραπτο κέφι όλοι μα όλοι είναι χαρούμενοι, λένε αστεία, γελάνε, πίνουν μπύρες. Θεέ μου, είναι απίστευτο πόσο κέφι υπάρχει εδώ μέσα, ένας τυπάκος παίζει στο αρμόνιο κεφάτα γρήγορα τραγούδια, Αυστριακά βαλς και τέτοια και έχουν σηκωθεί όλοι σχεδόν και χορεύουν. Μού λείπεις πολύ αυτήν την στιγμή, ήθελα να ήσουν εδώ απόψε. Θα χορεύαμε. Δίπλα μου κάθονται κάτι Γερμανοί, Δύο ζευγάρια, μιλάω μαζί τους με τα λίγα Γερμανικά που θυμάμαι. Λοιπόν είσαι εδώ! Γελάμε και χορεύουμε τρελά και παλαβά, ο τυπάκος στο αρμόνιο παίζει το your Spanish s που το θυμήθηκε ο μπαγάσας, είχα να τα ακούσω από την εποχή της Γιούτας , τι εποχή κι εκείνη αν θυμάσαι… Κουράστηκες και μου είπες να καθίσουμε. Και μετά χάνεσαι… Παραισθήσεις της τέταρτης μπύρας. Οι φωνές και τα γέλια τελικά δεν είναι δικά μας. Πτώση εκ των συννέφων. Ούτε εσύ είσαι εδώ, με κάποιον άλλον χορεύει κάποια άλλη… Εκείνο το βράδυ γύρισα στο αντίσκηνο όταν πια η μουσική τέλειωσε και έπαιξε ο τυπάκος μια καληνύχτα στην τρομπέτα. Κοιμήθηκα βαριά και το πρωινό ξύπνημα ήταν πολύ οδυνηρό αν ηταν στο χέρι μου θα κοιμόμουν ως το μεσημέρι, και μάλλον θα καθόμουν άλλα δύο βράδια εδώ, γιατί κάτι που δεν έγραψα στο γράμμα είναι ότι εδώ υπάρχουν πολλά όμορφα κορίτσια, και κοίτα μην σου ξεφύγει τίποτα! Τέλος πάντων νυσταγμένος και λίγο ζαλισμένος από τις χτεσινοβραδυνές μπύρες, φόρτωσα βιαστικά την μηχανή και σε λίγο ήμαστε πάλι στον δρόμο. Γυρίσαμε προς τα πίσω και συνεχίσαμε τον Ε5 από κει που τον αφήσαμε και ακολουθώντας τον ρού του Δούναβη μπήκαμε στην Βιέννη την πόλη της μουσικής και πρωτεύουσα της Αυστρίας.
Ο Ηλίας επέμενε να συνεχίσουμε χωρίς στάση αλλά ευτυχώς έπιασε μια βροχή εκδικητική και αναγκαστικά σταματήσαμε. Όταν ύστερα από λίγο σταμάτησε η βροχή ο Ηλίας έκανε ένα σχόλιο για την ώρα και είπε, άντε να φεύγουμε σιγά σιγά. Συνεχίσαμε βόρεια και υπολογίζαμε ότι το βραδάκι θα ήμασταν Πράγα, αλλά όπως αποδείχτηκε υπολογίζαμε χωρίς τον ξενοδόχο στην περίπτωσή μας τους Τσέχους. Τελικά από Βιέννη δεν είδα τίποτα σαν να μην πέρασα καθόλου από εδώ… Πήγαμε ως τα σύνορα ακολουθώντας τον Ε84 έναν επαρχιακό δρόμο που περνάει μέσα από όμορφα χωριά όπως το Hollabrun και το Guntersdorf. Tα σπίτια είναι διώροφα με ξύλινες στέγες και κεραμίδια και τα μπαλκόνια είναι γεμάτα με πολύχρωμα λουλούδια και γκαζόν στους κήπους, καθαροί δρόμοι, αυτοκίνητα ευημερία. Σε κάποιο σημείο ο δρόμος στην άκρη είναι γεμάτο κερασιές με μεγάλα κόκκινα κεράσια, αλλά οι καθυστερήσεις απαγορεύονται. Όταν φτάσαμε στα σύνορα οι Τσέχοι δεν μας άφησαν να περάσουμε, για την ακρίβεια δεν άφησαν τον Ηλία να περάσει γιατί δεν είχε βίζα, και βίζα βγαίνει στην Βιέννη. Πίσω λοιπόν στην Βιέννη αλλά επειδή ήταν Κυριακή έπρεπε να περιμένουμε ως την Δευτέρα που άνοιγε η πρεσβεία. Ετσι βρήκα την ευκαιρία να δω την Βιέννη μπάι νάιτ ενώ ο Ηλίας περίμενε σε ένα Mc Donalds. Η Βιέννη είναι η πόλη της μουσικής. Εδώ άκουσα σαξόφωνο από μια τζαζ κομπανία πέντε νεαρών και μαγεύτηκα, αν δεν με τράβαγε η Σωσώ θα έμενα εκεί ως το τέλος. Εκείνο το βράδυ κοιμηθήκαμε σ' ένα χωράφι με σιτάρι λίγο έξω απ την πόλη και το πρωί ο Ηλίας πήρε την Βίζα του. Εκεί έξω από την Τσεχοσλοβάκικη πρεσβεία χωρίσαμε, του έδωσα τις δύο τσαντάρες που με είχε φορτώσει κι ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του. Ελάφρυνε και μηχανή ρε παιδάκι μου και μπαίνω στις στροφές με χιλιόμετρα. Πρώτος έφυγε αυτός, εγώ έφυγα μετά από δύο ώρες αφού τακτοποίησα τα πραγματά μου με την ησυχία μου και πήρα μια βαθιά βαθιά ανάσα. Τώρα που έμεινα μόνος αρχίζουν τα ωραία, και ξέρεις τι κάνω όταν με πιάνουν τα παλαβά κέφια μου.

 

[esel]

Το αντίσκηνό μου ηταν εντελώς της πλάκας αλλά δεν υπήρχε και τίποτα άλλο εκείνη την εποχή. Τουλαχιστον είχε μια τέντα που άντεχε καλά στην βροχή.


Σιγά σιγά με το πάσο μου ξεκίνησα για τα Τσέχικα σύνορα από τον ίδιο δρόμο πάλι. Σταμάτησα στις κερασιές και χόρτασα κεράσια. Εκανε τρομερή ζέστη. Με το σορτσάκι μόνο ξάπλωσα στα χόρτα στην άκρη του δρόμου στην σκιά μιάς κερασιάς και άναψα τσιγαράκι. Σ αυτήν την εκδρομή συγχωρώ στον εαυτό μου πολλές παραβάσεις. Μετά γέμισα μια καραβάνα κεράσια ξερίζωσα και κάμποσα ραπανάκια από το χωράφι και συνέχισα με το φανελάκι μόνο ως τα σύνορα. Είμαι ελεύθερος να κάνω ότι θέλω να σταματάω όπου θέλω αλλά είμαι μόνος μου βλάκα Μανώλη. Επρεπε να ήσουνα και συ εδώ και μην μου πείς ότι δεν σου αρέσουν τα κεράσια! Όταν έφτασα στα σύνορα ήταν μία το μεσημέρι. Εδώ έψαξαν όλα μου τα πράγματα πολύ σχολαστικά, φαίνεται δεν τους άρεσε η φάτσα μου. Με τα πολλά τέλειωσε ο έλεγχος και έπρεπε να βιαστώ λιγάκι για να φτάσω νωρίς στην Πράγα, σ αυτήν την σχεδόν μυθική πόλη. Τα έδεσα όλα πάνω στην μηχανή και έβαλα μπροστά. Και τότε ακούω ξαφνικά έναν χοντρούλη από αριστερά κάτι να φωνάζει στην γλώσσα του σχεδόν πανικοβλημένος και να μου δείχνει το πίσω λάστιχο. Είχε σκάσει! Μια κοπίλια φορτηγού τεράστια σαν ταβανόπροκα είχε μπεί όλη μέσα. Να πάρει και να σηκώσει! Δοκίμασα το fast και δεν έκανε τίποτα. Βλαστήμιες για τον εφευρέτη του fast, την μάνα του εφευρέτη και για το σπίτι που μένει ο μέγας εφευρέτης. Ξεφόρτωσα την μηχανή έβγαλα τον τροχό και μέσα στην φρικτή ζέστη πάλεψα δύο ώρες με τους λεβιέδες και το λάστιχο μέχρι να καταφέρω να αλλάξω σαμπρέλα. Ήταν η πρώτη φορά που επιχείρησα τέτοια επισκευή και ταλαιπωρήθηκα αρκετά. Τέσσερις η ώρα πια τελείωσα, σκούπισα τον ιδρώτα από το σώμα μου και τις μαυρίλες από τα χέρια μου, ξαναφόρτωσα την μηχανή και επιτέλους μπήκα στην Τσεχοσλοβακία.

Η Τσεχοσλοβακία έχει τους πιο ευχάριστους δρόμους που έχω οδηγήσει ως τώρα. Η χώρα έχει πολλά βουναλάκια και ο δρόμος ακολουθεί την υψομετρική διαμόρφωση του εδάφους: ανηφορίτσες και κατηφορίτσες που περνάνε μέσα από τα δάση όπου αλωνίζουν διάφορα χωματερά MZ. O δρόμος περνάει δίπλα και πάνω από ποτάμια και έχει πολύ ωραία παρκινγκ με ξύλινα τραπεζάκια και τουαλέτες. Οι δρόμοι είναι στενοί και επαρχιακοί αλλά σε πολύ καλή κατάσταση χωρίς λακκούβες και τέτοιες αηδίες. Ο μόνος αυτοκινητόδρομος με χωρισμένα ρεύματα είναι ο Ε15 που ενώνει την Πράγα με την Μπρατισλάβα κι στον οποίο οδήγησα για 100χλμ περίπου, από εκεί που τον συναντάει ο Ε84 μέχρι την Πράγα. Σε ένα παρκινγκ σταμάτησα για φαγητό, έφτιαξα τσάι με πολύ ζάχαρη, έφαγα τα κεράσια και τα ραπανάκια και λίγη γαλέτα. Αυτά για μεσημεριανό ενώ ήδη κόντευε να βραδυάσει.

Βράδυ μπήκα την Πράγα. Το θέαμα που αντίκρισα ήταν κάτι το απίστευτο. Οδηγώ πάνω στον φαρδύ ευθύ δρόμο και μπροστά στα μάτια μου απλώνεται η πόλη. Δρόμοι φροντισμένοι με πορτοκαλί φώτα ομίχλης χάνονται στον ορίζοντα δεξιά και αριστερά, ως εκεί που φτάνει η ματιά, τεράστια πόλη. Ανεβάζω λίγο τα χλμ πάω με 100 οι δρόμοι σχεδόν άδειοι από αυτοκίνητα ο V κινητήρας δουλεύει γλυκά, το γουργουρητό του ανακατεύεται με το ελαφρύ σφύριγμα του αέρα και την μουσική του Bruce Springsteen μέσα από το κράνος. Χώνομαι μέσα σε τούνελ στρίβω σε αερογέφυρες και ανοίγω το γκάζι ακόμα περισσότερο ακολουθώντας τις πινακίδες που οδηγούν στο κέντρο στην παλιά πόλη. Ενθουσιασμός και διαρκές χαμόγελο! Αντίκρισα φωταγωγημένα κτήρια που κάποτε ήταν παλάτια και τώρα είναι δημαρχείο υπουργεία, ξενοδοχεία, μουσεία και τώρα αντανακλούν τα φώτα τους στα νερά του ποταμού που χωρίζει την πόλη στα δύο. Τεράστιες γέφυρες χτισμένες με πέτρα, στην μέση οι γραμμές του τράμ. Νύσταζα όμως, ήμουν κουρασμένος από την μεσημεριανή ταλαιπωρία με το σκασμένο λάστιχο. Σαν λύτρωση είδα την πινακίδα που ειδοποιούσε για κάμπινγκ σε έξι χιλιόμετρα. Το κάμπινγκ απαίσιο με χαλίκι αντί για χόρτο, πολύ βρώμικο και ακριβό. Στην ρεσεψιόν γνώρισα τον Τόμας, ένα παλικάρι είκοσι χρονών από το Ανατολικό Βερολίνο.

Μου πρότεινε να μοιραστούμε τα έξοδα μιας σκηνής και δέχτηκα. Προτού ξαπλώσω έκανα ένα παγωμένο ντούς, ότι έπρεπε για την ανυπόφορη ζέστη. Το βράδυ στο αντίσκηνο μου μίλησε για τα προβλήματα που ζεί στην Ανατολική Γερμανία, για την Αστυνομία και τους περιορισμούς. Με πίκρα μου έδειξε μια φωτογραφία μιάς όμορφης Δυτικογερμανίδας με μακριά ξανθά μαλλιά. Την γνώρισε στην Πράγα και πέρασαν πολύ όμορφα. Τώρα αυτός δεν μπορεί να πάει στην χώρα της κι αυτή είναι δύσκολο να πάει στην δική του. Ανοιξε το πορτοφόλι του και μου έδωσε νομίσματα της χώρας του, του έδωσα και εγώ ελληνικά. Για την συλλογή μου είπε. Δεν πρόκειται να μου χρησιμεύσουν σε τίποτε άλλο. Έκλεισε τα μάτια του και κοιμήθηκε. Του είπα καληνύχτα στα Ελληνικά, μου απάντησε στα Γερμανικά, από κάποιο αντίσκηνο ακουγόταν Simon and Garfunkel. Πήρα λίγο από το παραπονό του εκείνο το βράδυ και κοιμήθηκα κι εγώ.

Το πρωί έφτιαξα τσάι μπροστά στο αντίσκηνο, εγγλέζικο τσάι Earl Grey του άρεσε. Παρατηρώ τα μάτια του, είναι πολύ όμορφος. Παίζει βιολί σε ορχήστρα, του είπα πως μου αρέσει το βιολί και χάρηκε. Φάγαμε ότι γαλέτα περίσσεψε από χτες, αυτός έκοψε στα δύο ένα μικρό λουκάνικο.

Φοβερή ζέστη λιώσανε οι σοκολάτες της Πηγής και αναγκάστηκα να τις πετάξω. Μετά πήγαμε μια βόλτα με την μηχανή στην Πράγα, και περπατήσαμε στην πόλη, ότι και να σου πω λίγο θα είναι. Ωστόσο είχα ξοδέψει τις περισσότερες από τις 24 ώρες της βίζας μου και έπρεπε να βιαστώ. Ο Τόμας μου έδωσε μια διεύθυνση στο Ανατολικό Βερολίνο, της ξαδέλφης του και μου είπε πως μπορώ να μείνω εκεί ένα βράδυ. Τον ευχαρίστησα για όλα και έφυγα. Ως εδώ όλα ήταν ωραία και καλά. Από εδώ και μετά άρχισαν κάτι αναποδιές και μπερδέμενες καταστάσεις που με ταλαιπώρησαν πολύ και ομολογώ πως εκνευρίστηκα. Πέρασα πάνω από μια γέφυρα και πήρα τον Εθνικό 7 προς Chomutov. Στην αρχή χάθηκα γιατί γίνονταν έργα σε κάποιο σημείο του δρόμου και η παράκαμψη ήταν πολύ μπερδευμένη , γρήγορα όμως ξαναβρήκα τον δρόμο και άνοιξα λίγο το γκάζι γιατί η ώρα ήταν 4μμ και η βίζα μου έληγε στις 5μμ και είχα μπροστά μου άλλα 115χλμ μέχι τα σύνορα. Ξανάχασα τον δρόμο κάπου στο Slang, περίμενα κάπου ένα τέταρτο σε μια σιδηροδρομική διάβαση να περάσουν δύο τρένα και λίγο μετά το Louny μπήκα ρεζέρβα χωρίς να έχω άλλα τσέχικα χρήματα και οι τράπεζες ήταν κλειστές. Όταν έφτασα στα σύνορα ήταν ήδη 6.30μμ και εδώ άρχισαν τα προβλήματα με τους Ανατολικογερμανούς. Μου είπαν ότι αυτά τα σύνορα είναι μόνο για πολίτες Ανατολικής Γερμανίας και εγώ έπρεπα να περάσω από τα άλλα σύνορα στο Cinovec 80χλμ πιο πέρα ,εκεί που οδηγάει ο Ε15.

 

[esel]

Όταν νύχτωνε απλά έστριβα στον πρώτο χωματόδρομο, τον ακολουθούσα μέχρι να βρω μια ήσυχη γωνιά, μακριά απο τον πολιτισμό, κάποιο ξέφωτο στο δάσος η απλά εκεί που τελείωνε ο δρόμος, και έστηνα την σκηνή μου. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με αυτό.



Τι να κάνω γύρισα πίσω όσο πιο οικονομικά μπορούσα και έφτασα στο Chomutov. Πήγα σε ένα βενζινάδικο και βρήκα έναν ταλαίπωρο που μου έδωσε 200kr για 10 δολάρια. Τιμή διπλάσια από την επίσημη. Φούλαρα βενζίνη και έφυγα μαλλιοκούβαρα για τα άλλα σύνορα. Η διαδρομή ήταν Chomutov Litrinov Dubi Cinover άνοιξε χάρτη και δες τι σου λέω. Δέκα χιλιόμετρα όμως έξω από το Chomutov ο δρόμος ήταν κλειστός γύρισα πίσω ξανά έστριψα αριστερά προς Komorang χιλιομπερδεύτηκα τσαντίστηκα και με τα πολλά πήγα στο Most και από εκεί στο Dubi όπου σταμάτησα και έφαγα όσα λεφτά μου περίσσεψαν από την βενζίνη και ηρέμησα λίγο.

Ούτως ή άλλως είχα αργήσει, η ώρα ήταν 8.30μμ. Μπούκωσα καλά καλά κι μετά από δέκα λεπτά ανηφόρα έφτασα στα σύνορα. Ευτυχώς οι Τσέχοι δεν είπαν τίποτα για την καθυστέρηση και έτσι πήγα στον έλεγχο των Ανατολικογερμανών. Αυτοί λοιπόν έψαξαν σχολαστικά όλα τα μπαγκάζια μου, τις τσέπες της δερμάτινης στολής μου, τα πάντα. Κάποιος υπάλληλος εκεί μου είπε ότι με την Transit visa μπορώ να διασχίσω την DDR σε 24ωρες χωρίς διανυκτερεύσεις όμως και συνεπώς δεν μπορώ να μείνω στην ξαδέλφη του Τόμας το βράδυ. Ενας άλλος υπάλληλος όμως μου είπε οτι μπορώ να μείνω 24 ώρες και δεν τους νοιάζει τι θα κάνω αυτές τις 24 ώρες και ότι ασφαλώς μπορώ να κοιμηθώ στο Ανατολικό Βερολίνο στην διεύθυνση που είχα. Εγώ φυσικά άκουσα τον δεύτερο, αγνόησα τον πρώτο χωρίς να υποψιάζομαι τι με περίμενε. Ωστόσο είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι δύο υπάλληλοι στην ίδια υπηρεσία μου είπαν εντελώς αντίθετα πράγματα και παρέλειψαν να μου πουν άλλα βασικά, και το ίδιο έμαθα πως συνέβη και με τον Ηλία. Τελικά η υπόθεση με την Τράνζιτ βίζα έχει ως εξής: πρώτον έχεις μόνο 24 ώρες στην διάθεσή σου να φτάσεις στο Δυτικό Βερολίνο να διανυκτερεύσεις εκεί και μετά άλλες 24 ώρες για να πάς από το Δυτικό Βερολίνο σ άλλη χώρα. Απαγορεύεται να διανυκτερεύσεις στην Ανατολική Γερμανία και τρίτο και φαρμακερό απαγορεύεται να οδηγήσεις σε άλλον δρόμο εκτός από τον Τράνζιτ δρόμο που είναι και σηματοδοτημένος με τεράστιες πινακίδες που γράφουν TRANSIT BRD σε κάθε διασταύρωση με άλλους δρόμους ώστε να μην χάνεσαι. Ειδικά αυτό το τελευταίο δεν το ήξερα και κανένας από τους δυό υπαλλήλους δεν μου το είπε. Όσο για τους άλλους δύο περιορισμούς τους αγνόησα βασιζόμενος στα λόγια του δευτέρου υπαλλήλου τον οποίο και θεωρώ αποκλειστικό υπεύθυνο για ότι μου συνέβει κατόπιν, και χωρίς ενδοιασμό του αποδίδω τον τίτλο/χαρακτηρισμό που αρχίζει από Μ και έχει και τρία Α

Έτσι λοιπόν μπήκα στην Ανατολική Γερμανία και ήδη είχε σκοτεινιάσει. Ο δρόμος ήταν κατηφορικός και πέρναγε μέσα από ένα δάσος με κέδρους και το θέαμα ήταν πολύ όμορφο καθώς το κίτρινο φώς του προβολέα έπεφτε στις φυλλωσιές αλλά γρήγορα αυτό το θέαμα με νύσταξε και ακολούθησα μια πινακίδα που οδηγούσε σε ένα κάμπινγκ λίγο έξω από την Δρέσδη. Έστησα το αντίσκηνό μου γρήγορα και κοιμήθηκα τον ύπνο του Δικαίου και του πολύ κουρασμένου.

Το πρωί φόρτωσα την μηχανή με το πάσο μου έκανα ντους και μετά πήγα μια βόλτα στην πόλη. Κατά μια διαβολεμένη σύμπτωση δεν συνάντησα κανέναν αστυνομικό και μετά από λίγο ξαναγύρισα στον Τρανζιτ δρόμο και συνέχισα προς το Ανατολικό Βρολίνο. Αγνόησα τις πέντε πινακίδες που έλεγαν ότι ο τρανζιτ δρόμος στρίβει αριστερά και συνέχισα ευθεία. Έφτασα στο κέντρο τη πόλης και πάρκαρα την μηχανή στην Alexanderplatz και μάλιστα σε σημείο που απαγορεύεται το πάρκινγκ και ασχολήθηκα με την φωτογράφηση του κατορθώματος μου. Και βέβαια οι πρώτοι Αστυνομικοί που με είδαν κόντεψαν να βγουν από τις στολές τους οι άνθρωποι και με πήγαν σχεδόν σηκωτό το τμήμα χωρίς εγώ να έχω καταλάβει τι έγινε. Εκεί ένα αξιωματικός πολύ ευγενικά μου εξήγησε τι λάθος έκανα και πόσο κοστίζει αυτό το λάθος που έκανα. Εγώ ευτυχώς που καθόμουνα και δεν λιποθύμησα μόλοις άκουσα τι επίκειται: προφυλάκιση και δικαστήριο και προβλεπόμενη ποινή 1000 DM ίσον 40000δρχ ίσον ζήτω που καήκαμε. Ευτυχώς όμως όλα αυτά ήταν απλώς μια κακόγουστη εισαγωγή και μια απειλή και τίποτα απ όλα αυτά δεν θα συνέβαινε αν πλήρωνα ήσυχα κι ωραία 150 DM επιτόπου και χωρίς πολλές κουβέντες πράγμα που έκανα αλλά τους κλαιγόμουνα ότι είμαι φτωχός και ορφανός κι άλλα τέτοια μπάς και με λυπηθούνε και γλυτώσω αυτά τα λεφτά, αλλά μου κόψανε τον βήχα από την πρώτη στιγμή. Είπαμε χωρίς πολλές κουβέντες. Πλήρωσα και δεν ξαναμίλησα και με συνοδεία κατόπιν με οδήγησαν στο Charlie Point στο τοίχος και με ξαπόστειλαν στο Δυτικό Βερολίνο. Ήδη είχε νυχτώσει και άρχισε να βρέχει κιόλας. Αναγκάστηκα να καταλύσω σε ξενοδοχείο και ένας Γερμανός μηχανόβιος με οδήγησε στην καλύτερη περίπτωση, φτηνο και καλό, το Sachsenhof στην οδό Motzstrasse 7. Πλήρωσα 36 DM για ένα μονόκλινο χωρίς πρωινό εννοείται. Το άλλο πρωί σταμάτησε η βροχή και έκανα μια βόλτα στην πόλη που δεν μου άρεσε ιδιαίτερα και γύρω στις τρείς το μεσημέρι ξεκίνησα προς Δυτική Γερμανία ακολουθώντας το Τρανζιτ Ε15 που οδηγούσε προς Αμβούργο. Στον δρόμο πήγαινα πολύ προσεκτικά για να μην χάσω τον Ε15 αλλά 60 χλμ έξω από το Βερολίνο με σταματάει μπλόκο της Αστυνομίας και μου κόβει πρόστιμο 50 DM γιατί παραβίασα σήμα της τροχαίας που απαγόρευε την προσπέραση. Εξοργιστικές λεπτομέρειες: Πρώτον το σήμα ήταν φορητό στημένο πάνω σε κοντό τρίποδα και ριγμένο στα χορτάρια στην άκρη του δρόμου έτσι που ήταν αθέατο πράγμα που σημαίνει ότι το πήγαιναν όπου γούσταραν να στήσουν μπλόκο και να βάζουν χέρι στην τσέπη των επισκεπτών τους, Δεύτερον στο συγκεκριμένο σημείο του δρόμου δεν υπήρχε κανένας λόγος να υπάρχει τέτοιο σήμα μιας κι ο δρόμος ήταν ευθεία και ανοιχτός, τα ρεύματα χωρισμένα με μπάρες, ούτε γέφυρα υπήρχε ούτε σπίτια ούτε γίνονταν τίποτα έργα. Εδώ εξοργίστηκα κι όταν θα γυρίσω στην Ελλάδα θα στείλω γραπτή διαμαρτυρία στην πρεσβεία τους. Πλήρωσα επιτόπου και το δεύτερο χαράτσι και συνέχισα με πολλή προσοχή. Άνοιξα την ζελατίνα του κράνους και φώναξα χυδαίες βρισιές για τον μπάτσο που μου έδωσε την κλήση, για τον πατέρα του, την μητέρα του και την αδελφή του, για όλη την αστυνομία, για τα σπίτια τους και για όλο τους το σόι. Διαπίστωσα ότι αυτό κάπως με ανακούφισε και συνέχισα έτσι επί ώρες όλο το υβρεολόγιο και κάμποσες αυτοσχέδιες εκφράσεις που μου ήρθαν στον νου αυθόρμητα ώσπου έφτασα στα σύνορα και πέρασα επιτέλους σε ανθρώπινη χώρα με τον λαιμό μου βραχνιασμένο αλλά την καρδιά μου σχετικά ήρεμη.
Στο Αμβούργο έφτασα γύρω στις 10μμ και άλλαξα δολάρια στην τράπεζα των σταθμών των τρένων. Δεν είχα όμως που να μείνω στο Αμβούργο ούτε πια περίσσευαν λεφτά για ξενοδοχείο και έτσι συνέχισα και έφτασα εδώ που έφτασα στο δάσος έξω από απo το Flensburg. Έχουν περάσει ώρες από τότε που ξεκίνησα να σου γράφω κι έξω η βροχή δεν έχει σταματήσει, απεναντίας δυνάμωσε. Μου αρέσει ο ήχος της βροχής που πέφτει πάνω από την τέντα του αντισκήνου. Κάποιος είπε ότι οι σταγόνες είναι φιλιά από τον παράδεισο.

Αυτή η βροχή είναι παγωμένα γερμανικά φιλιά που με κρυώνουν και με κάνουν να νοσταλγώ την ζεστασιά της Ελλάδας και της δικής σου παρέας. Όλες οι αγαπημένες μορφές είναι αυτή την στιγμή στην σκέψη μου σε λίγο θα μεγεθυνθούν ατελείωτες φορές ώσπου να χαθούν σε μια πολύχρωμη διάχυση και θα χω κοιμηθεί. Καληνύχτα.

 

[esel]

Στην Νορβηγία τα κάμπινγκ ήταν μαγικά! Ουσιαστικά ήταν ένα κομμάτι δάσους, με ήπιες παρεμβάσεις και μικρές υποδομές για τους κατασκηνωτές. Τα προτιμούσα κυρίως για τις παρέες άλλων μοτοταξιδιωτών που συναντούσα εκεί.



Παρασκευή 3 Αυγούστου

ΕΝΑΤΗ ΜΕΡΑ

Ρε Μανώλη αυτό δεν μπορείς ούτε να το φανταστείς! Μέτρησα ως το τριάντα και μετά μπερδεύτηκα και έχασα τον λογαριασμό.

Τριάντα φανταστικές Δανέζες Σουηδέζες Νορβηγίδες να χορεύουν και εγώ ανάμεσά τους! Μουσική καταπληκτική! Όλα αυτά σε μια ντισκοτέκ από τις πιο ωραίες που έχω δεί στην ζωή μου. Όλα αυτά πάνω στο καράβι STENA DANICA που με πάει από την Δανία στην Σουηδία. Ένα καράβι σαν τάνκερ με πέντε ή έξι ρεστοράν, καζίνο, μπάρ, μαγαζιά τι να σου λέω!

Είναι απίστευτα όμορφα αυτά τα κορίτσια σου λέω! Και τώρα που θέλω να ξεφωνίσω από τον ενθουσιασμό μου, ξεφωνίζω και γελάω μόνος μου. Λείπεις γαμώτο, λείπεις, θα τρελαθώ εδώ μέσα μόνος μου.

Βρίσκω το κουράγιο και σου γράφω τώρα που συμβαίνουν όλα αυτά , σ' έχω συνεχώς στο μυαλό μου. Μπήκα στο duty free και ήταν σαν να πέρασε σίφουνας, αγόρασα καπνό και χαρτάκια για στριφτό, σοκολάτες, τα κερατά μου αγόρασα εκεί μέσα. Κρίμα που το ταξίδι είναι μόνο τρείς ώρες. Λοιπόν το αποφάσισα του χρόνου το καλοκαίρι αγοράζεις ένα πεντέμισυ και εγώ θα πάρω τον Νίκο και εσύ τον Δημήτρη και όλοι μαζί θα πάρουμε όλο το κέφι και όλη την τρέλα του κόσμου, θα ταξιδέψουμε κι όπου μας βγάλει στην Ισπανία ή στην Αφρική ή τι θα λέγατε στην Ιαπωνία. Θα οδηγάμε πρωί θα οδηγάμε βράδυ, θα σταματάμε όπου θέλουμε. Θα κάνουμε ότι θέλουμε, Τώρα δεν είσαι εδώ είμαι μόνος. Γαμώτο. Οκέι, τώρα ηρέμησα λίγο. Μέτρησα πιο προσεκτικά. Δεν είναι τριάντα είναι μόνο τέσσερεις οι πανέμορφες. Οι άλλες είναι απλά όμορφες. Δεν μπορώ να μην τις ερωτευτώ και τις τέσσερεις. Ξέρω ότι είναι απληστία και πλεονεξία και ότι δεν αφήνω τίποτα για εσάς, όμως και τις τέσσερεις τι ερωτεύτηκα εγώ. Για εσάς τίποτα γιατί είσαστε κωλόπαιδα που δεν ήρθατε και είμαι και εγώ κωλόπαιδο που δεν σας τράβηξα τα αυτιά να έρθετε. Σφύρηξε το καράβι σταμάτησε η μουσική. Νομίζω πως έφτασα στην Σουηδία. Σε λίγο τα λαστιχά μου θα πατήσουν στην Σκανδιναβική χερσόνησο. Ωραία! Είναι δύο το πρωί, καληνύχτα ρε! Θα οδηγήσω ως το κοντινότερο κάμπινγκ και θα κοιμηθώ χωρίς καθυστερήσεις.

11 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

17η ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ

Τα μάτια μου κλείνανε κι ο δρόμος άλλαζε αλλόκοτα θέσεις μέσα στην νύχτα οι άσπρες λωρίδες φεύγανε από την σειρά τους και πηγαίνανε η μία δίπλα στην άλλη και μετά βόλτα στο δάσος, οι πινακίδες κουνιόντουσαν δεξιά αριστερά και πάνω κάτω σαν να με χαιρετούσαν και μετά πηγαίνανε κι αυτές βόλτα στο δάσος με κάτι αεροπλανικούς πήδους να συναντήσουνε τις λωρίδες. Δεν πάει άλλο η νύστα εγινε επικίνδυνη κάπου έπρεπε να σταματήσω. Κάποια στιγμή ο προβολέας μου έπεσε πάνω σε μια πινακίδα που χόρευε κι αυτή όπως οι άλλες μα πρίν προλάβει να χαθεί στο δάσος με τους κέδρους πρόλαβα και διάβασα κάμπινγκ 1χλμ. Μείωσα την ταχύτητα και πράγματι το είδα ύστερα από λίγο στα αριστερά μου. Απομακρύνθηκα διακόσια μέτρα και έστησα το αντίσκηνό μου μέσα στο δάσος. Ξεφόρτωσα όλα τα πραγματά μου και τα τακτοποίησα στο αντίσκηνο και μετά πήγα με την μηχανή στο καμπινγκ. Έκανα ζεστό ντούς και συνήλθα, τακτοποίησα και κάποιες βιολογικές ανάγκες που εκκρεμούσαν εδώ και ώρα, κλείδωσα την μηχανή δίπλα στις τουαλέτες και πήγα στο αντίσκηνο και κοιμήθηκα.

 

[esel]

Oι παρέες στα κάμπινγκ της Νορβηγίας θα μου μείνουν αξέχαστες

Όταν ταξιδεύεις με μοτοσυκλέτα στην Ευρώπη υπάρχουν οι εξής τρόποι για να βγάλεις την βραδυά. Άμα έχεις λεφτά ή βρέχει δυνατά ή το κρύο είναι αβάσταχτο, κοιμάσαι σε ξενοδοχείο. Με λιγότερα λεφτά υπάρχουν τα Youth Hostels και οι ξενώνες της YMCA * κάτι σαν την δική μας ΧΑΝ* με κάτι άβολους κανονισμούς ωστόσο π.χ. κλείνει η εξώπορτα στις δέκα το βράδυ κι αν μείνεις απ' έξω σου δίνεται μια πρώτης τάξης ευκαιρία να δείς τι σημαίνει ύπνος στο παγκάκι περιμένοντας να πάει εφτά το πρωί οπότε ξανανοίγει η πόρτα. Μετά με ακόμα λιγότερα λεφτά υπάρχουν τα κάμπινγκ που ειδικά στην Σκανδιναβία είναι ο πιο όμορφος τρόπος διανυκτέρευσης μιας και τα περισσότερα είναι χωμένα μέσα στα δάση δίπλα σε λίμνες ή ποτάμια και είναι πλημυρισμένα από τα αρώματα της Σκανδιναβικής υπαίθρου. Υπάρχουν κάμπινγκ τριών, δύο και ενός αστέρος με μικρές διαφορές στην τιμή και οπωσδήποτε όλα είναι οικονομικά. Μετά αν φτάσεις στην έσχατη οικονομική εξαθλίωση βρίσκεις ένα κάμπινγκ κατά προτίμηση ενός ή δύο αστέρων τα οποία δεν έχουν νυχτοφύλακα στήνεις τα αντίσκηνό σου λίγο έξω από το κάμπινγκ αλλά σε σημείο που να μην φαίνεται εύκολα και μετά κουβαλάς την μηχανή και πας σαν κύριος στο κάμπινγκ, κάνεις το ζεστό ντουζάκι σου, βάζεις την πιο αγαπημένη σου κολώνια, μαγειρεύεις το νόστιμο φαγάκι σου, κάθεσαι στην τραπεζαρία και κάνεις το καμάκι σου, κι όταν πιά νυστάξεις πας και κοιμάσαι στο αντίσκηνό σου μοσχοβολιστός και χορτασμένος και δεν παραλείπεις στην προσευχή σου να ευχαριστήσεις τον Θεούλη που σε έκανε τόσο έξυπνο.

Εγώ λοιπόν πέρασα διαδοχικά και πολύ γρήγορα απ όλα αυτά τα στάδια και τώρα βρίσκομαι στο τελευταίο, εδώ και πολλές μέρες! Τώρα που σου γράφω είμαι στην τραπεζαρία του κάμπινγκ και είναι μεσημέρι. Το πρωί που ξύπνησα κι άνοιξα το φύλλο της σκηνής βρέθηκα σ ένα υπέροχο θέαμα μπροστά και κάτω από τον λοφάκο όπου έστησα το αντίσκηνό μου είναι μια λίμνη με αγριόπαπιες στο βάθος χιονισμένες κορφές των Σκανδιναβικών Άλπεων και παντού τριγύρω ένα απέραντο δάσος από κέδρους και έλατα. Όλο το έδαφος είναι σκεπασμένο με μικρούς θάμνους με blueberrier και rasberrier και βατόμουρα και σκόρπιες εδώ και κει παρέες από μανιτάρια. Όλα το πρωί μάζευα και έτρωγα βατόμουρα και τέτοια, υποψιάζομαι εντερικές διαταραχές αλλά χαλάλι είναι τόσο νόστιμα.
Αφότου μπήκα στην Νορβηγία ο καιρός την μία βρέχει την άλλη ψιχαλίζει ή είναι γεμάτος μαύρα σύννεφα. Εχουν γίνει τόσα πολλά έως τώρα. Μανώλη από πού να αρχίσω και που να τελειώσω ! Το Όσλο είναι μεγάλη και όμορφη πόλη. Οι πλατείες την νύχτα γεμίζουν κόσμο, όμορφα κορίτσια και πολλούς ομοφυλόφιλους, απορώ πώς μπορεί κανείς να είναι ομοφυλόφιλος σε μια χώρα με τέτοιες γυναικάρες γύρω του σε τόση αφθονία! Αυτό φίλε είναι ύβρις αλλαζονική περιφρόνηση του θείου δώρου που λέγεται σωματική ομορφιά. Εδώ τα κορίτσια δεν καλοπερνάνε. Γι αυτό λοιπόν έρχονται στην Ρόδο και στα άλλα τα νησιά και καλοπερνάνε.

Από Όσλο οδήγησα σταθερά στον Ε6 κι απ' ότι βλέπω στους χάρτες μου ο Ε6 φτάνει μέχρι επάνω σχεδόν μέχρι το Βόρειο Ακρωτήρι. Ο Ε6 είναι ο πιο ωραίος δρόμος που έχω οδηγήσει ως τώρα, πολύ πιο ωραίος και από τους δρόμους της Τσεχολοβακίας. Είναι στενός και χωμένος μέσα στο δάσος, περνάει δίπλα από ποτάμια, λίμνες και καταρράκτες συναντάει φιόρδ και περνάει πάνω από γέφυρες. Το τι νερά έχει αυτή η χώρα δεν περιγράφεται. Ρίχνει όμως και κάτι κατακλυσμιαίες βροχές που είναι να απορείς πώς όλη η χώρα δεν είναι μια ολόκληρη λίμνη. Εντυπωσιακό σε ομορφιά είναι το Trondheim φιόρδ και ο δρόμος που περνάει από δίπλα. Οι λίμνες φιλοξενούν αγριόπαπιες και τα δάση ταράνδους. Ολη η άγρια φύση της Νορβηγίας προστατεύεται από αυστηρούς νόμους και από την συνειδητοποιημένη φροντίδα των κατοίκων. Οι Νορβηγοί έχουν μια ιδιαίτερη ευαισθησία στα θέματα που αφορούν το φυσικό τους περιβάλλον. Δεν θα δείς σκουπίδια στους δρόμους ή στα πάρκινγκ της εθνικής οδού. Σε όλα τα πάρκινγκ εκτός από τραπέζια υπάρχουν και σκουπιδοτενεκέδες που τους αδειάζουν ταχτικά ειδικά συνεργεία υπεύθυνα για την καθαριότητα των δρόμων.

 

[esel]

Κάπου στην Νορβηγία. Η θέα απο το αντίσκηνο το πρωίπου ξυπνησα


Συνήθως οδηγάω αργά με 80 χλμ αλλά χτες το απόγευμα βρήκα κάτι υπέροχες στροφές με σωστή κλίση και πολύ καλή άσφαλτο και της τα ‘χωσα της μηχανής κανονικά παρόλο που ήταν βαρυφορτωμένη. Τα Φάντομ αποδώσανε τα γνωστά κρατήματα και την γνωστή ευτυχία και παρασύρθηκα σε πραγματικά γρήγορα μπασίματα ώσπου σε μια τυφλή δεξιά παρολίγο να γίνει η ζημιά. Σε κατάσταση οριακού πλαγιάσματος είδα μία αγελάδα να στέκεται ανέμελη στην μέση του δρόμου! Σήκωσα την μηχανή πλακώθηκα στα φρένα, πέρασα ξυστά από τον κώλο της, ξαναπλαγιάζω μισοφρεναριστός και κατάφερα να κρατηθώ στον δρόμο, λίγα εκατοστά πριν το χωράφι. Θεωρία τώρα : αν συναντήσεις μια αγελάδα στον δρόμο φρόντισε να περάσεις από πίσω της, οι αγελάδες, όπως και οι μοτοσυκλέτες, δεν έχουν όπισθεν. Αν συναντήσεις δύο αγελάδες που η μία κοιτάει αριστερά και η άλλη δεξιά, τότε η κατάσταση είναι εξίσου τραγική με το να συναντήσεις ολόκληρο κοπάδι αγελάδες ή με το να οδηγάς μεσημέρι στην οδό Πειραιώς ανάμεσα σε ένα κοπάδι ταξιτζήδες και δεν έχεις παρά να προσευχηθείς να μείνουν ακίνητες. Μάθε καλά θεωρία για να αποφύγεις τα ατυχήματα με αυτά τα ζώα και με τα άλλα ζώα της οδού Πειραιώς. Μανώλη, πείνασα. Αυτό στο λέω σαν δικαιολογία που σταματάω το γράμμα χωρίς να σου περιγράψω λεπτομερώς την Νορβηγία ως εδώ, αλλά τελικά όσο κι αν σου περιγράφω τίποτα δεν μπορείς να νιώσεις από τις πραγματικές ομορφιές της Νορβηγίας, την μυρωδιά του δάσους, τα χρώματα του χειμμάρου και της λίμνης τους ήχους του καταρράχτη. Αυτά δεν μεταδίδονται μέσα από ένα γράμμα πρέπει να ταξιδέψεις εδώ για να καταλάβεις, να νοιώσεις την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της Σκανδιναβίας. Μάζεψα μανιτάρια από το δάσος και το μεσημεριανό προβλέπεται ιδιαίτερα νόστιμο : πιλάφι με συκωτάκια και μανιτάρια με μπόλικο αλατάκι και βουτηράκι. Αυτοί που με κορόιδευαν επειδή η μαμά μου μ’ έμαθε να μαγειρεύω, έπρεπε να ήταν τώρα εδώ να τρώγανε κρύα άνοστη κονσέρβα και εγώ ζεστό νόστιμο φαγάκι. Αυτά και καλή μου όρεξη.

 

[esel]

Οι περισσότερες διανυκτερεύσεις στην Νορβηγία και στην Φιλανδία ήταν στο δάσος, δίπλα σε κάποια λίμνη, μέσα στην απόλυτη γαλήνη της φύσης.

13 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

ΤΡΙΤΗ ΒΔΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΩ

Είμαι στο Τρομσάι Βόρεια Νορβηγία αρκετά πάνω από τον Αρκτικό κύκλο! Χτές το μεσημέρι ξεκίνησα από το Fauske στο ύψος του Bodo και είπα θα οδηγάω όλη την μέρα ώσπου να νυχτώσει και τότε θα στήσω το αντίσκηνό μου στην πιο όμορφη λίμνη που θα βρώ. Και μετά από ώρες και ώρες οδήγησης με έπιασε μια τρομερή νύστα κι ήταν ακόμα μέρα, απόγευμα και τυχαία κοίταξα το ρολόι μου. Έλεγε τρείς η ώρα μετά τα μεσάνυχτα, λέω μπα θα χάλασε αλλά βλέπω πως δουλεύει κανονικά και κοίταζα μια τον ουρανό μια το ρολόι μου και δεν ήξερα τι να πιστέψω.

Εδώ στην χώρα των Λαπώνων στην περιοχή που απλώνεται πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο ο ήλιος ανατέλλει πριν προλάβει να δύσει. Ολο το καλοκαίρι τους είναι μια συνεχής μέρα !

Αυτό είναι κάτι πραγματικά παράξενο και ασυνήθιστο. Και πραγματικά μπερδεύτηκα κι ούτε να κοιμηθώ μπόρεσα ούτε και να κρατηθώ ξύπνιος άντεχα. Σταμάτησα σε ένα μπάρ στο Νάρβικ και προσπαθούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπα και ζούσα. Δίπλα στην μηχανή μου ήρθε και σταμάτησε μία BMW με ένα ζευγάρι Νορβηγών. Τα παιδιά με ρώτησαν πως κατάφερα και έφτασα εδώ πάνω. Τους απάντησα πως ούτε και εγώ δεν κατάλαβα πώς έγινε αυτό και τους ρώτησα αν θα σκοτεινιάσει. Μου απάντησαν ΟΧΙ, πιο σκοτεινά δεν γίνεται ! Πιάσαμε κουβέντα και ύστερα από λίγο μου πρότειναν να συνεχίσουμε παρέα αυτοί πήγαιναν στο σπίτι τους στο Τρομσάι και με προσκάλεσαν να μείνω το βράδυ μαζί τους. Φυσικά και δέχτηκα και έτσι συνεχίσαμε παρέα. Το κρύο εδώ πάνω είναι πολύ βαρύ υποψιάζομαι ότι η θερμοκρασία είναι πολύ κοντά στο μηδέν.

Ελα να μείνεις σπίτι μας!!! μου είπε το ζευγαρι των Νορβηγών που ταξιδευαν με την ωραια BMW και με συνάντησαν στον δρόμο, οταν είδαν οτι είχα έρθει από την Ελλάδα.





Χάρη στα πολύ καλά δερμάτινα που φοράω το κρύο δεν με ενοχλεί όταν οδηγώ μα όταν σταμάτησα κάπου να βάλω βενζίνη *τα βενζινάδικα είναι αυτόματα όλο το 24ωρο* και έβγαλα τα γάντια μου κόντεψα να πάθω κρυοπαγήματα. Φαντάσου δηλαδή τι γίνεται εδώ πάνω τον Δεκέμβρη! Μέχρι να φτάσουμε στο Τρόμσαι κόντεψανα κοιμηθώ στο τιμόνι με μαξιλάρι το τανκμπαγκ, μα όταν φτάσαμε στο σπίτι τους και πέσαμε στα κρεβάτια για ύπνο δεν μπόρεσα να κοιμηθώ, κάθε τόσο ξύπναγα νομίζοντας πως ξημέρωσε. Φαντάσου κατάσταση! Δεν ήξερα τι να τους πω όταν πέσαμε για ύπνο. Πάντως το καληνύχτα θα ήταν σίγουρα άσχετη κουβέντα. Αδύνατον τελικά να κοιμηθώ κάθομαι και σου γράφω και μάλιστα χωρίς αναμμένο φώς και κοντεύει…..να ξημερώσει. Εσύ τώρα θα κοιμάσαι σε κάποιο ερημονήσι αγκαλιά με την γοργόνα σου. Θα κάνεις μπάνιο στην θάλασσα , ψαροντούφεκο. Εγώ είμαι 6.000χλμ μακριά από το σπίτι μου κρυώνω και να τώρα που ούτε να κοιμηθώ δεν μπορώ. Αύριο…το πρωί… θα ξεκινήσω για Βόρειο Ακρωτήρι, να κατακτήσω τον τελικό προορισμό μου, την δική μου Ιθάκη.

ΒΟΡΕΙΟ ΑΚΤΡΩΤΗΡΙΟ

15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1984

Ύστερα από τριών εβδομάδων κουραστικό μα και συγκλονιστικό ταξίδι αφού διάσχισα κάθετα όλη την Ευρώπη έφτασα στο Βόρειο Ακρωτήριο της Νορβηγίας, 71 μοίρες, 10 πρώτα και 21 δεύτερα βορείως του Αρκτικού Κύκλου.

περνάω τον αρκτικό κύκλο και αρχίζω να νοιώθω το Νορβηγικό κρύο και την ασταμάτητη Νορβηγική βροχή.


Αυτό που ξεκίνησα να κατακτήσω το κατάκτησα. Ανέβηκα πάνω στο μνημείο της Υδρογείου και κοίταξα ευθεία μπροστά. Ωκεανός, Βόρειος παγωμένος ωκεανός. Εδώ τελειώνει η Ευρώπη. Εδώ έρχεται ο ήλιος το καλοκαίρι να κρυφτεί. Ήρθα στην κρυψώνα του και τον βλέπω όλη την ώρα. Γυρνάω και κοιτάω πίσω μου. Η Ευρώπη. Μια ολόκληρη ήπειρος και εγώ στέκομαι στην άκρη της, μια ήπειρος γεμάτη βουνά, ποτάμια, πόλεις,ανθρώπους που είδα και γνώρισα από κοντά. Θυμάμαι που μας μάθαιναν στο σχολείο Γεωγραφία ,πληθυσμός, έκταση, πρωτεύουσα, κύρια προίόντα και εμείς πηγαίναμε αδιάβαστοι και την ώρα του μαθήματος διαβάζαμε τέστ μοτοσυκλετών κάτω από το βιβλίο. Σκέφτομαι πόσο άνοστη και μισητή είναι η γνώση όταν στην σερβίρουν κρύα. Λοιπόν η Γεωγραφία είναι από τους συγκλονιστικούς τομείς της ανθρώπινης γνώσης, αυτό το έχω καταλάβει. Μπορεί να μην ξέρω ποιος είναι ο πληθυσμός της Νορβηγίας, αλλά τους είδα αυτούς τους ανθρώπους, μίλησα μαζί τους, μπήκα στα μαγαζιά τους και στα σπίτια τους. Και μπορεί να μην ξέρω πόση είναι η έκταση της Νορβηγίας αλλά οδήγησα από την μια άκρη της ως την άλλη και το κοντέρ μου μέτρησε χιλιάδες χιλιόμετρα πορεία μέσα από δάση και κοιλάδες. Τρείς βδομάδες ταξίδι και επιτέλους έφτασα στην άλλη άκρη. Συνειδητοποιώ το μέγεθος της τρέλας αυτής της κατάκτησης κι αυτού του ταξιδιού και ανατριχιάζω από χαρά, μια άγρια πρωτόγονη χαρά όμοια με αυτήν που ένοιωσε ο Κολόμβος και οι Βίκινγκς όταν ο κίνδυνος και η περιπέτεια, η φύση με όλη της την δύναμη και την ομορφιά, ο έρωτας και η μοναξιά, η πείνα και ο κορεσμός, η δίψα και το άγριο ποτάμι το όνειρο και η πραγματικότητα μπερδεύονται και συνυπάρχουν στο μεγάλο τόλμημα και το αίσθημα αυτό της άγριας χαράς είναι διάχυτο στο βλέμμα και στο χαμόγελο καθώς κοιτάζω την Ευρώπη από εδώ ψηλά από τον γυμνό γκρίζο βράχο που τον δέρνει το κύμα κι ο άνεμος, το τέλος της Ηπείρου 15 Αυγούστου, έφτασα στο Βόρειο Ακρωτήριο.

 

[esel]

Στο Βόρειο Ακρωτήριο 15 Αυγούστου 1985


18 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟ

Χτες έφυγα από το Βόρειο Ακρωτήριο και πήρα την πορεία προς τα νότια. Στην αρχή πήρα τον 95 μετά τον Ε6 προς Άλτα και στην Άλτα έστριψα αριστερά στον 93 που πηγαίναι προς Φιλανδία. Αρκετές μέρες τώρα ο καιρός ήταν πολύ καλός χωρίς βροχές και τέτοια, αλλά πάντα πολύ κρύος. Προς το μεσημεράκι όμως μαζεύτηκαν τα σύννεφα σε συμβούλιο πάνω από την Λαπωνία και αποφάσισαν να βρέξουν. Εγώ όμως που σε τούτη την χώρα κοντεύω να γίνω μετερεολόγος κατάλαβα αμέσως τις διαθέσεις τους και πρόλαβα και έστησα το αντίσκηνο μέσα στο δάσος δίπλα στο ποτάμι.

Ο 93 είναι ένας πανέμορφος δρόμος, περνάει μέσα από μια χαράδρα ακολουθώντας την πορεία ενός ποταμού που σε άλλα σημεία γίνεται λίμνη και σε άλλα καταρράχτης. Ένα κοπάδι τάρανδοι και ταρανδάκια πίνουν νερό στην λίμνη, αγριόπαπιες κολυμπάνε ανάμεσα στα βούρλα. Αυτός ο τόπος είναι μια αμόλυντη άγρια φύση. Αν σου άρεσε το ποτάμι του Ολύμπου σε πληροφορώ πώς αυτό το ποτάμι που κυλάει μπροστά από το αντίσκηνό μου είναι ασύγκριτα πιο ωραίο, μόνο που εδώ είναι αδύνατον να κολυμπήσεις εκτός κι αν είσαι ο Νίκος ο τρελός!

29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΤΑΞΙΔΕΥΩ

Τέλειωσαν τα Κάμελ άφιλτρα και κάτι Παλλάς, τώρα καπνίζω το τελευταίο των τελευταίων. Εκατό τσιγάρα σε ένα μήνα και δύο βδομάδες. Το παραξήλωσα. Κράτησα στην άκρη εννιά κορώνες για να αγοράσω ένα πακέτο αύριο πρωί ώρα έντεκα έως δώδεκα. Εννιά Κορώνες…άνοιξε την εφημερίδα να δείς πόσο είναι εννιά δανέζικες κορώνες *ααα είμαι στην Δανία*.

Τέλειωσαν και τα χρήματα, αυτό μου φαίνεται στο ξανάπα. Κάποιος μου είπε ότι έχει δουλειά αυτήν την εποχή στα μήλα. Πήγα προς τα εκεί στον δρόμο μου ήταν άλλωστε, αλλά δεν βρήκα δουλειά για την ακρίβεια δεν βρήκα κανέναν να ρωτήσω για δουλειά. Έφαγα δύο μήλα καθώς και όλη μου την ώρα περιμένοντας και τελικά έφυγα προς Kristiansand έχοντας στην τσέπη 100 Γερμανικά μάρκα και διακόσιες Νορβηγικές κορώνες. Άκου λοιπόν πως βρήκα αυτές τις διακόσιες Νορβηγικές κορώνες. Οδηγούσα στον Ε18 ερχόμενος από Στοκχόλμη και πηγαίνοντας για δεύτερη φορά στο Όσλο, και σε κάποιο σημείο του δρόμου περίπου 100 χλμ από τα σύνορα της Νορβηγίας βλέπω δύο παιδιά με μια Boldor να την σπρώχνουν στην άκρη του δρόμου. Σταμάτησα φυσικά και τους ρώτησα τι έγινε. Χυμάρανε σε μια στροφή και έσπασε η …γεννήτρια, και είχαν μείνει από ρεύμα ! Έβγαλα καλώδια και τους έδωσα ρεύμα από την δική μου, και πήγαινα πίσω τους κι αριστερά για να φωτίζω τον δρόμο γιατί δεν μπορούσαν ν ανάψουν τα φώτα τους για οικονομία. Μετά από 40χλμ ξαναμείνανε , τους ξανάδωσα ρεύμα και με τα πολλά φτάνουμε Οσλο, τους χαιρετάω με ευχαριστούν και φεύγω. Σε κάποια φάση αρκετά χιλιόμετρα παραπέρα, στα μήλα που σου έλεγα, καθώς περίμενα κάποιον να έρθει να ρωτήσω για δουλειά, ανοίγω το τσεπάκι του τανκμπάγκ και βρίσκω ένα σημείωμα μαζί με χρήματα.

*Το ευχαριστώ είναι πολύ λίγο. Αυτές οι κορώνες είναι κάτι ελάχιστα περισσότερο. Καλό σου ταξίδι και ευχαριστούμε και πάλι*

 

[esel]

Εβρεχε σχεδόν κάθε μέρα, όλη μέρα. Ακόμη και η στάση του φαγητού, που συνήθως ήταν σε κάποιο πάρκινγκ δίπλα στον δρόμο, ήταν με αδιάβροχα. Αλλά τίποτα δεν ήταν ικανό να μου χαλάσει την καλή διάθεση.


Έτσι βρήκα τα λεφτά και αγόρασα το εισιτήριο. Τέλειωσαν και οι καλές μέρες, δηλαδή ποιές καλές μέρες, όλο κι όλο μια βδομάδα είχε ήλιο και ζέστη. Τώρα συννέφιασε ξανά σε βαθμό μελαγχολίας και κατάθλιψης. Γυρίζω πίσω. Τέλειωσε το κουράγιο , κουράστηκα. Καταπληκτικές οι εμπειρίες του ταξιδιού αλλά τόσες πολλές που με εξάντλησαν είμαι και μόνος μου και τις φορτώνομαι όλες εγώ.



ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗ 2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

ΣΑΡΑΝΤΑ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΩ

Ακόμα δεν έχει κλείσει τα δεκαπέντε. Έχει μακριά ξανθά μαλλιά και πολύ όμορφα μάτια, τα χείλη της φτιάχνουν ωραίο χαμόγελο. Τα παιδικά της χέρια με τέχνη που χαρίζει η πείρα έστριψαν το τσιγάρο με το χασίς και το 'φεραν στα χείλη της. Ύστερα μ' ένα σπίρτο ξεκίνησε το ταξίδι της πέρα από τα όρια του πραγματικού σε κόσμους που της είναι ευχάριστοι και γνώριμοι από καιρό.

Δεν ξέρω καν το όνομα της , δεν την ρώτησα. Κάποιο όνομα θα χει, ας την πούμε Μπρούκιτ ή ‘Αστριντ. Έτρεμε ελαφρά στην πολυθρόνα που κάθεται ο πατέρας της και μετράει τα εκατομμυριά του, έτρεμε όλη την ώρα που ήμουνα εκεί και κάτι σιγοψιθύριζε σαν τραγούδι. Είπα ένα συγνώμη και πήγα στην κουζίνα, άνοιξα το ψυγείο και πήρα δύο μπύρες. Σε λίγο θα τις έχω πιεί και με την δικαιολογία του μεθυσμένου θα κλάψω.

 

[esel]

Σταση για ξεκούραση και τσιγάρο. Το δερμάτινο μπουφάν της Hein Gericke ήταν ένα διαμάντι ! Ζεστό άνετο, πρακτικό, όμορφο οτι καλύτερο έχω φορέσει ποτέ μου. Το 'χω ακόμη τόσα χρονια μετά, σε άριστη κατάσταση και το χρησιμοποιώ ακόμα.



Κάνει ζέστη και μου θυμίζει Ελλάδα. Έκοψα ροδάκινο από την ροδακινιά στον κήπο τους και έφαγα. Το τσιγάρο μόλις το άναψα το άφησα στο τασάκι και κάηκε ως το φίλτρο. Αυτή είπε (νοιώθω όμορφα μαζί σου) η φωνή της μπερδευόταν με το βιολί και το φλάουτο της ραδιοφωνικής συναυλίας. Της είπα, αύριο που θα γυρίσεις από το σχολείο εγώ δεν θα είμαι εδώ, θα ‘χω φύγει. Μου είπε δεν πειράζει και έσβησε το φως. Κάνει ζέστη σαν την Ελλάδα.
Το πρωί θα βρήκε το γράμμα μου στο μαξιλάρι. Φόρεσα το μπουφάν και το κράνος μου, έβγαλα την μηχανή από το γκαράζ στην άλλη άκρη της βίλλας και έφυγα ήσυχα, πολύ νωρίς, πριν ακόμα ξυπνήσει για να πάει στο σχολείο της.

Φαντάζομαι θα βάλει το άσπρο παντελόνι της και το φαρδύ πουκάμισο και νυσταγμένη και μισοζαλισμένη θα προσπαθεί να παρακολουθήσει τον Μαθηματικό. Τι γεύση θα της έχει μείνει άραγε. Τι ανάμνηση. Τι όνειρα για τις ημέρες που θα έρθουνε… Βγήκα στην Autobahn και κόλλησα την βελόνα του κοντέρ στα εκατόν πενήντα για αρκετή ώρα. Τώρα είμαι μακριά της πλησιάζω στο Μόναχο, ωστόσο κάτι πονάει μέσα μου γι αυτήν.

 

[esel]

Blueberries ! Υπήρχαν παντού μέσα στα δάση, στις άκρες των δρόμων, και ήταν μια βασική τροφή για μένα σε όλο το ταξίδι μου.



Απόψε θα τελειώσω αυτό το γράμμα και θα στο στείλω. Θα είναι το τελευταίο, σε λίγο θα έχω γυρίσει Ελλάδα. Αν ήξερες πόσο έχω νοσταλγήσει το σπίτι μου, εσένα, την Δήμητρα…Θα είμαι πίσω σε λίγες μέρες. Κοιτάω έξω από το αντίσκηνο τις λεύκες, κάμποσα φύλλα κιτρίνισαν και πέφτουν στην γή. Σεπτέμβρης μπήκε φθινόπωρο. Πολύς καιρός που ταξιδεύω κοντεύουν δύο μήνες. Είμαι κουρασμένος δεν έχω λεφτά, τίποτα. Ανυπομονώ να γυρίσω πίσω. Θα βγάλω τις στολές και τις μπότες μου και θα πέσω στην θάλασσα, σκέφτομαι την σκηνή σε αργή κίνηση. Ακινητοποιώ την φάση της βουτιάς. Ωραία εικόνα. Ξαπλωμένοι μετά στην παραλία θα σου μιλάω γι αυτά που έζησα σε τούτο το ταξίδι, για αυτά που είδα, για αυτά που άκουσα, κυρίως για αυτά που ένοιωθα, για όλα αυτά που με έκαναν πιο ώριμο, πιο χαρούμενο, πιο δυνατό, πιο ανθρώπινο. Σε λίγο θα είμαι στην Ελλάδα. Φοράω το κράνος μου φοράω τις μπότες, φοράω το πέτσινο μπουφάν. Ανοίγω το γκάζι, χάνομαι στο βάθος του δρόμου, χάνομαι στο βάθος του κόσμου. Στο βάθος της καρδιάς και της σκέψης μου.

ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Blueberrie pie ! Η μεγαλύτερη απόλαυση που πρόσφερα στον εαυτό μου, με τον πρωινό καφέ

 

[esel]

Ένα μεγάλο μέρος της απόλαυσης αυτού του ταξιδιού το ωφείλω σε αυτό το κράνος, το λεγόμενο μπαλάκι του γκόλφ της SCHUBERTH. Είχε ελάχιστη αντίσταση στον άνεμο, ήταν το πιο ήσυχο και ξεκούραστο κράνος που έχω φορέσει ποτέ, ήταν πανάλαφρο και με το μεγαλύτερο οπτικό πεδίο ever. Αν συνεχιζόταν η παραγωγή του αυτό θα είχα και σήμερα.





Ο ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ ΜΟΥ

Η μοτοσυκλέτα μου είναι μια YAMAHA XZ550 ηλικίας δύο ετών. Στην υδρόψυξη χρησιμοποίησα υγρά ψυγείου της BEL RAY και η θερμοκρασία της μηχανής κρατήθηκε στα όρια που ορίζει ο κατασκευαστής. Λάδια κινητήρα και διαφορικού χρησιμοποίησα τα γνωστά ημισυνθετικά λάδια MOTUL 2100 και η γνώμη μου είναι ότι αυτό το λάδι είναι ότι πιο κατάλληλο για μακρινά ταξίδια, όπου είσαι υποχρεωμένος να οδηγείς με τα ίδια λάδια περισσότερα χιλιόμετρα από το κανονικό, επειδή λόγω της σύνθεσης του δεν χάνει εύκολα τα χαρακτηριστικά του. Πάντως καλό θα είναι να έχετε μαζί σας δύο δίλιτρα αφενός για να έχετε να αλλάξετε λάδια αν εκεί που θα βρεθείτε δεν υπάρχουν παρά μόνο κοινά λάδια, αφετέρου για να συμπληρώσετε λάδι στον κινητήρα (όλες οι μηχανές καίνε λίγο λάδι).

Το Θεώρησα καλη ιδέα να στερεώσω ένα ζευγάρι κέρατα ταράνδου που αγόρασα απο έναν Λάπωνα βοσκό πάνω στο φανάρι της μοτοσυκλέτας μου. Ηταν όμως πολυ επικίνδυνο.

Λάστιχα χρησιμοποίησα τα PHANTOM της PIRELLI. Όλοι γνωρίζουν βέβαια την πολύ καλή συμπεριφορά των ελαστικών αυτών σε γρήγορη οδήγηση, στις στροφές και στην ευθεία αλλά είναι γνωστό επίσης ότι η Ευρωπαική άσφαλτος είναι τραχεία , με αποτέλεσμα μετά από 10000χλμ να έχει χάσει τελείως το πέλμα του και όταν γύρισα Ελλάδα το μόνο που σε πληροφορούσε ότι αυτό το λάστιχο ήταν PHANTOM ήταν η επιγραφή στο πλάι.

Είχα μαζί μου όλα τα εργαλεία και ανταλλακτική σαμπρέλα, και πραγματιά μου χρειάστηκαν μια φορά που με έπιασε λάστιχο.


Η σχάρα και οι δύο πλαινές 40λιτρες βαλίτσες είναι οι Ιταλικές MONTI οι οποίες είναι γερές και ευρύχωρες αά έχουν ένα πρόβλημα με τους μεντεσέδες στο κάτω μέρος της βαλίτσας όπου λόγω κακής στεγανοποίησης μπαινουν νερά και καυσαέρια και χρειάστηκε να τις στεγανοποιήσω με πλαστικό στόκο στο Βελιγράδι, οπου διαπίστωσα το πρόβλημα όταν το καθαρό άσπρο πουκάμισό μου έγινε μαύρο και βρωμερό. Επίσης πήρα μαζί μου ένα σετ εργαλεία απαραίτητα για να λύσω σχεδόν κάθε βίδα πάνω στην μηχανή μου, δύο σαμπρέλες, εργαλεία ελαστικών και μια μικρή φορητή τρόμπα (το FAST είναι άχρηστο στο 90% των περιπτώσεων), δύο μπουζί, δύο φίλτρα λαδιού, ανταλλακτικές μανέτες και ντίζες για το γκάζι και το αμπραγιάζ, σιλικόνη, εποξική κόλλα, ανταλλακτικές βίδες της σχάρας LOCTITE γιατί λασκάρουν πολύ εύκολα από τους κραδασμούς. Είχα επίσης δύο λάμπες και δύο τζαμάκια φλας δίδαγμα από το προηγούμενο ταξίδι όπου σε κάποια χύμα στο χιονισμένο δρόμο της Γιουγκοσλαβίας έσπασε τζαμάκι και λάμπα και έμεινα χωρίς φλας. Επίσης είχα και καλώδια ρεύματος από μπαταρία σε μπαταρία που ευτυχώς δεν τα χρειάστηκα και πάντα αχρείαστα να είναι αλλά δύο Νορβηγοί με μια Boldor και μια σπασμένη γεννήτρια στην μέση του Ε18 στην Σουηδία ανάψανε κεράκι στο όνομά μου και ακόμα δεν έχουν πιστέψει πως σωθήκανε. Α και να μην ξεχάσετε να πάρετε δεύτερα κλειδιά μαζί σας. Αυτά όσον αφορά την μηχανή.

Ο Ε6 αυτός ο περίφημος δρομος που διασχίζει την Νορβηγία απο Νότο προς Βορρά. Αυτόν ακολούθησα μέχρι να φτάσω στο Βορειο Ακρωτήριο.

Εγώ ντύθηκα από πάνω μέχρι κάτω με δέρμα HEIN GERICKE. Μέσα απ αυτές τις γραμμές θέλω να ευχαριστήσω τον κύριο Χρήστο Μειχανετζίδη υπεύθυνο του τμήματος HEIN GERICKE στην Ελλάδα για την βοήθεια του και την συμπαράστασή του στην προετοιμασία αυτού του ταξιδιού.

Είναι ο άνθρωπος με την Ευρωπαική επαγγελματική νοοτροπία και την γνήσια Ελληνική ενθουσιώδη ψυχή, και οπωσδήποτε του αξίξει αυτό το δημόσιο ευχαριστώ. Το μπουφάν που χρησιμοποίησα ηταν το TORNEIDO. Είναι φτιαγμένο από 1,4mm δέρμα πρώτης ποιότητας και η κατασκευή και η εφαρμογή του είναι εντυπωσιακή, που δικαιολογεί και το κόστος του. Τα μανίκια είναι πιο μακριά από το νορμάλ, έτσι ώστε σε θέση οδήγησης (με τα χέρια τεντωμένα μπροστά) να έρχονται στο ίσιο και να μην τραβάνε στους ώμους. Έχει ενσωματωμένη μια πολύ αποτελεσματική ζώνη μέσης που κάνει πολύ καλή δουλειά και ουσιαστικά καταργεί την χρήση καθαυτής ζώνης. Έχει φαρδύ λαιμό απάνω που μπορεί να βγεί (φερμουάρ) και που στο σφιχτό του κλείσιμο εμποδίζει τον αέρα να μπαίνει μέσα στο μπουφάν από τον σβέρκο. Οι 4 τσέπες (δύο πάνω δύο κάτω) καλύπτονται από δέρμα και δεν μπάζουν αέρα. Φερμουάρ επίσης υπάρχουν στα μανίκια σε δύο σημεία που επιτρέπουν την αφαίρεση των μανικιών στις φριχτές ζέστες του καλοκαιριού, οπότε δεν ιδρώνουμε και έχουμε και προστασία δέρματος. Αυτά τα φερμουάρ στα μανίκια είναι το μόνο αδύνατο σημείο του μπουφάν. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που οδήγησα σε θερμοκρασίες υπό το μηδέν, πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο, ένιωσα τόσο κρύο να μπαίνει από το φερμουάρ των μανικιών στους ώμους, χωρίς όμως να είναι τόσο σοβαρό το πρόβλημα και οπωσδήποτε στις Ελληνικές κλιματολογικές συνθήκες δεν υφίσταται τέτοιο θέμα.

Το παντελόνι μου είναι το Touren Hore και απλώς να πώ ότι είναι η απόλυτη λύση για τα κάτω άκρα του ταξιδιώτη μοτοσυκλετιστή. Οι δερμάτινες μπότες Tour με βόλεψαν ιδιαίτερα και το ολόσωμο αδιάβροχο δεν άφησε ούτε μία σταγόνα νερό να μπει μέσα. Τα δερμάτινα γάντια μου είναι τύπου Pilot τα οποία έχουν υποστεί ορισμένες μετατροπές ώστε να γίνουν πιο ζεστά. Οσοι έχουν οδηγήσει σε πολύ χαμηλές εξωτερικές θερμοκρασίες ξέρουν ότι κανένα γάντι δεν μπορεί να κρατήσει τα χέρια ζεστά εκτός κι αν τα βελτιώσεις, αλλά περί γαντιών και λοιπού εξοπλισμού και βελτιώσεων αναλυτικά σε προσεχές τεύχος.

 

[esel]

Βόρεια Νορβηγία , η τούντρα της Λαπωνίας. Στα μάτια μου ήταν ενα εξωτικό τοπίο που όμοιο του δεν είχα ξαναδεί.





Το κράνος μου είναι SCHUBERTH, γερμανικής κατασκευής. Μοιάζει με μπαλάκι του γκόλφ και ο κατασκευαστής ορκίζεται πως αυτό συμβάλλει στην αεροδυναμική του κράνους. Εγώ ορκίζομαι ότι ο λαιμός μου ήταν σε όλο το ταξίδι ξεκούραστος. Η ζελατίνα του είναι τελείως απαράδεκτη αλλά έμαθα ότι υπάρχουν έξτρα ζελατίνες, καλής ποιότητας. Αυτά για τον εξοπλισμό μου πολύ περιληπτικά κι επιφυλάσσομαι για μελλοντικό άρθρο ειδικά και μόνο για την προετοιμασία και τον εξοπλισμό ταξιδιού. Τέλος θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς που συνέβαλαν στην πραγμάτωση αυτού του ταξιδιού και κυρίως στον Γιάννη Ψηφίδη της PIRELLI Θεσσαλονίκης,τον κ. Χαμπή της MOTUL και τον θεσσαλονικιό μοτοσυκλετιστή με το σήμα του ΜΟΘ στο πίσω φτερό που μου ευχήθηκε καλό ταξίδι και η ευχή του βγήκε αληθινή.

Βόρεια απο τον Αρκτικό κύκλο η νύχτα δεν ήταν ποτέ εντελως νύχτα! Ο ήλιος του μεσονυχτίου ήταν μια ακόμη εξωτική εμεπειρία για μενα.

 

[Pan-dvs]

Aπλο,λιτο και Ταξιδιαρικο.

 

[dkamzelas86]

Μπράβο Στέλιο. Ταξίδεψα και εγώ διαβάζοντας το και πήρα μια γεύση των δυσκολιών εκείνης της εποχής.

Στάλθηκε από το 2306EPN60G μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[scrabler]

Υπεροχο! Δεν χορταινεις να διαβαζεις!