Σαν σήμερα

[maik900]

18-04-1906. ''”Το Σαν Φρανσίσκο ισοπεδώνεται από σεισμό 7,8 Ρίχτερ. Το Ρήγμα του Άγιου Ανδρέα.''”

Στις 5:12 το πρωί της 18ης Απριλίου του 1906 σεισμός μεγέθους 7,8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ και διάρκειας 48 δευτερόλεπτων χτύπησε το Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνιας. Το έδαφος υψώθηκε και έπεσε ξανά σαν παλιρροϊκό κύμα στον ωκεανό. Οι τοίχοι των κτιρίων κατέρρεαν και η ατμόσφαιρα είχε γεμίσει με σκόνη και καπνό μέσα σε ένα τρομαχτικό βουητό.
Με το επίκεντρο μόλις τρία χιλιόμετρα δυτικά της πόλης ήταν τόσο ισχυρός που μετέτρεψε σε ερείπια το μεγαλύτερο μέρος της ''Πύλης του Ειρηνικού'' ενώ ότι είχε απομείνει κάηκε στην
πυρκαγιά που ακολούθησε.
Πολλές όμως από τις πυρκαγιές δεν προκλήθηκαν από τον σεισμό, αλλά από ανθρώπινο χέρι με σκοπό εμπρησμού. Το μεγαλύτερο μέρος των κτηρίων της πόλης ήταν ασφαλισμένα για φωτιά, αλλά όχι για καταστροφή από σεισμό. Μεγάλος αριθμός πολιτών έβαζε επίτηδες φωτιά στο ήδη κατεστραμμένο σπίτι τους για να αποζημιωθεί από την ασφαλιστική τους.
Όλοι ήταν τόσο απελπισμένοι που δεν προσπάθησαν καν να κρύψουν τις παράνομες εμπρηστικές πράξεις τους, υπό την ανοχή πυροσβεστών, οι οποίοι βλέποντας το δράμα των πληγέντων άφηναν τις πυρκαγιές. Όμως η κατάσταση ξέφυγε και οι πυρκαγιές εξαπλώθηκαν ανεξέλεγκτα με αποτέλεσμα το 90% των ζημιών προκλήθηκαν από αυτές.
Μαρτυρίες αναφέρουν πως όταν έπιασε φωτιά στο Ξενοδοχείο ''Γουίνσορ'', τρεις άντρες είχαν εγκλωβιστεί στην ταράτσα χωρίς να μπορούν να ξεφύγουν. Ένας αξιωματικός του στρατού διέταξε τους άνδρες του να τους πυροβολήσουν για να γλυτώσουν μαρτυρικό θάνατο από την φωτιά. Οι εγκλωβισμένοι άντρες στην ταράτσα έμειναν ακίνητοι για να μπορέσουν οι στρατιώτες να σημαδέψουν. Η εκτέλεση-διάσωση τους έγινε μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους που είχαν βγει στους δρόμους για να σωθούν.
Μία άλλη τραγική σκηνή με έναν άντρα εγκλωβισμένο σε ένα φλεγόμενο κτίριο. Είχε ακινητοποιηθεί από ντουβάρια πάνω στα πόδια του και δεν μπορούσε να φύγει. Όταν η φωτιά τον πλησίασε, εκείνος ούρλιαξε και ικέτευε τον κόσμο να τον σκοτώσει. Τον άκουσε ένας αστυνομικός. Ζήτησε να του πει το όνομα και τη διεύθυνσή του και μετά τον πυροβόλησε στο κεφάλι.
Οι αρχές δήλωσαν αρχικά 375 θανάτους για να αποφύγουν δυσφήμιση της αναπτυσσόμενης πόλης. Στον αριθμό δεν υπολογίστηκαν εκατοντάδες θύματα στην κινέζικη γειτονιά της «Τσάιναταουν» που αγνοήθηκαν για ρατσιστικούς λόγους. Πολύ αργότερα, ερευνητές υπολόγισαν τον συνολικό αριθμό των θυμάτων σε περίπου 3000. Οι άστεγοι έφτασαν τους 300.000, σε μια πόλη με 410.000 κατοίκους.
Οι ζημιές ανήλθαν σε 400 εκατομμύρια δολάρια δηλαδή 6,5 δισεκατομμύρια δολάρια αντίστοιχα με σήμερα και οι ασφαλιστικές αποζημιώσεις σε 235 εκατομμύρια δολάρια δηλαδή 4,9 δισεκατομμύρια δολάρια.
Στις 25 Οκτωβρίου 1989 το Ρήγμα του Αγίου Ανδρέα χτυπάει ξανά το Σαν Φρανσίσκο με σεισμό 6,9 Ρίχτερ αφήνοντας 67 νεκρούς , 2.500 τραυματίες και τεράστιες καταστροφές. Ακόμη και σήμερα αποτελεί τον φόβο και τον τρόμο των κατοίκων της Δυτικής ακτής των ΗΠΑ.

 

[stelios62]

Τι απλες λυσεις βρισκουν για ολα τα προβληματα .... εκει στο Far West ....!

 

[maik900]

Η Πάτρα συγκλονίζεται συθέμελα από έκρηξη βόμβας – Απολογισμός, έξι νεκροί πολίτες και ο τρομοκράτης​

Μια μέρα σαν σήμερα, 19 Απριλίου του 1991 η Πάτρα ζει έναν εφιάλτη. Τραγικές μνήμες από τον βομβαρδισμό του 1940 αναβιώνουν.
Είναι πρωί και μια μία έκρηξη ακούγεται σ’ ολόκληρη την πόλη. Όσοι κατοικούν στο κέντρο της Πάτρας βλέπουν ένα πυκνό σύννεφο καπνού να τυλίγει τον ουρανό. Κάποιοι εντοπίζουν το σημείο της έκρηξης: Στην οδό Βότση 14!
Σιγά σιγά ξετυλίγεται το κουβάρι των ειδήσεων: Βόμβα εξερράγη σε ασανσέρ πολυκατοικίας, τη βόμβα μετέφερε Παλαιστίνιος τρομοκράτης, ακούγεται ότι η βόμβα προοριζόταν για το κτήριο του Βρετανικού Υποπροξενείου.

Ο τρομοκράτης - μεταφορέας, φέρεται να σταμάτησε λίγα μέτρα πριν από το στόχο του, με σκοπό ίσως να ελέγξει τον εκρηκτικό μηχανισμό. Ο τρομοκράτης πέρασε την είσοδο της πολυκατοικίας της οδού Βότση 14, μπήκε στο ασανσέρ και άνοιξε το κουτί όπου υπήρχε η βόμβα. Και τότε προκλήθηκε η έκρηξη. Ο τρομοκράτης διαμελίστηκε και έξι ανυποψίαστοι Πατρινοί έχασαν τη ζωή τους.

Λίγη ώρα μετά την έκρηξη, αστυνομικοί, εντοπίζουν ό,τι έχει απομείνει από τον βομβιστή: Ένα αθλητικό παπούτσι και ένα κομμάτι από φοιτητική ταυτότητα. Τα λεπτομερή στοιχεία ήρθαν αργότερα: Ο 26χρονος Παλαιστίνιος Ιμπραχίμ Χασικέχ. πυροδότησε από λάθος τον εκρηκτικό μηχανισμό, με αποτέλεσμα σχεδόν να γκρεμίσει ένα ολόκληρο κτίριο και να σκοτώσει έξι ανθρώπους. Η επίθεση αποδόθηκε σε αυτόνομη ομάδα της ισλαμικής Τζιχάντ.

Η βόμβα συγκλόνισε την ΠάτραΣε λίγα 24ωρα είχαν συληφθεί στην Αθήνα ο εγκέφαλος της ομάδας Νουμπάνι, καθώς και δύο ακόμη συνεργοί του, οι Μπαϊκαράτ και Αουάντ Καλίλ.
Τεσσεράμισι χρόνια μετά, το δευτεροβάθμιο δικαστήριο κήρυξε ενόχους και τους τρεις κατηγορούμενους: Επέβαλε ανά 25 ετών κάθειρξη στους Νουμπάνι και Μπαϊκαράτ και τριών ετών φυλάκιση στον Αουάντ Καλίλ και διέταξε την άμεση απέλασή τους μετά την έκτιση των ποινών τους.

Οι νεκροί πολίτες ήταν οι: Γιώργος Παπασωτηρόπουλος 58 χρόνων, Βασίλης Κυριακόπουλος 53 χρόνων, Γιάννης Καυκάς 25 χρόνων, Όλγα Σταγγαλινού 25 χρόνων, Δημήτρης Σεϊτανίδης 23 χρόνων, και Γεωργία Βέρρα 24 χρόνων. Οι νεκροί αλλά και οι τραυματίες είτε ήταν εργαζόμενοι ή επισκέπτες της εταιρείας κούριερ που βρισκόταν στο ισόγειο της πολυκατοικίας, είτε περαστικοί.

Πηγη www.ethnos.gr

 

[maik900]

26 Απριλίου του 1986.
Ώρα Μόσχας, 01.26.
Στον αντιδραστήρα Νο. 4 του Πυρηνικού Σταθμού Παραγωγής Ενέργειας του Τσερνόμπιλ σημειώνεται έκρηξη.
Το πυρηνικό ατύχημα ήταν της τάξης του μέγιστου προβλεπόμενου στην Διεθνή Κλίμακα Πυρηνικών Γεγονότων.
Ο πυρηνικός αντιδραστήρας στην πόλη Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας εκρήγνυται. Ασύλληπτες ποσότητες ραδιενέργειας σαρώνουν την Ευρώπη από βορά σε νότο και από ανατολή σε δύση. Τεράστιες ποσότητες ραδιενεργού υλικού σκορπίζονται στον αέρα και μεταφέρονται στις γύρω περιοχές με ταχείς ρυθμούς.
Χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν τις πρώτες ημέρες στην ουκρανική πόλη, χωριά εκκενώνονται, στρατός από την Ουκρανία, τη Ρωσία, τη Λευκορωσία και άλλες Δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης (οι οποίοι αργότερα έχασαν τη ζωή τους λόγω ραδιενέργειας), προσπαθεί να σώσει ό,τι σώζεται.
Η ραδιενέργεια όμως δεν είναι ένας εχθρός που μπορείς να δεις, να τον βάλεις στο στόχαστρο και να τον πυροβολήσεις.
Η ραδιενέργεια χτυπά ύπουλα, χτυπά εκ των έσω και αργά η γρήγορα σε σκοτώνει.
Εκατομμύρια άνθρωποι στην Ουκρανία αλλά και στις γύρω χώρες αρρώστησαν και πέθαναν από καρκίνο που προκάλεσε η ραδιενέργεια, ενώ οι τερατογενέσεις αποτέλεσαν συχνό φαινόμενο.
Ίσως το πιο φοβερό ατύχημα όλων των εποχών ..






Το στοιχειωμένο δάσος του Τσερνόμπιλ
Η ραδιενέργεια που διέρρευσε από το πυρηνικό ατύχημα του 1986 εξακολουθεί να «στοιχειώνει» το δάσος του Τσερνόμπιλ, επηρεάζοντας τα μικρόβια του εδάφους.
Η επιβράδυνση της αποσύνθεσης των νεκρών φύλλων αυξάνει τον κίνδυνο πυρκαγιάς, αλλά και εξάπλωσης της μόλυνσης

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Το αεροπορικό δυστύχημα που έπληξε το ποδόσφαιρο​

Στις 4 Μαΐου του 1949​

Οι αεροπορικές τραγωδίες στην ιστορία του αθλητισμού δεν είναι καθόλου λίγες. Ποιος δεν θυμάται το αεροπορικό δυστύχημα το οποίο ξεκλήρισε την ομάδα - θαύμα της βραζιλιάνικης Σαπεκοένσε το 2016; Το πρώτο αεροπορικό δυστύχημα στην ιστορία του αθλητισμού έγινε στις 4 Μαΐου του 1949, όταν η θρυλική ομάδα της Τορίνο, που έγραφε ήδη ιστορία, βρισκόταν στο αεροπλάνο που προσέκρουσε στον λόφο Σουπέργκα λόγω δυνατής ομίχλης και σφοδρής καταιγίδας.​

Την προηγούμενη ημέρα, η Τορίνο που ήταν πρώτη τότε στο Campionato με τέσσερις αγωνιστικές να απομένουν, έπαιξε σε φιλικό παιχνίδι στη Λισσαβόνα με αντίπαλο την Μπενφίκα. Το παιχνίδι έγινε προς τιμήν του παίκτη των «αετών» Φρανσίσκο Φερνάντεζ, ο οποίος θα αποχωρούσε από την ενεργό δράση. Η Τορίνο μπήκε στο αεροπλάνο της επιστροφής, ένα αεροσκάφος τύπου Fiat G-212 της εταιρείας Avio Linee Italiane, όμως όταν έφτασε πάνω από το Τορίνο έπεσε σε ομίχλη και σφοδρή καταιγίδα. Το αεροπλάνο χαμήλωσε το ύψος του και πριν προσγειωθεί προσέκρουσε στους πλαϊνούς τοίχους της βασιλικής της Σουπέργκα, που βρίσκεται πάνω στον ομώνυμο λόφο, ο οποίος υψώνεται στη νότια πλευρά της πόλης.

Από τους 31 επιβαίνοντες, ανάμεσα στους οποίους βρίσκονταν 18 ποδοσφαιριστές της Τορίνο, δεν επέζησε κανείς. Σπουδαία ονόματα του ιταλικού ποδοσφαίρου, που είχαν όλα τα φόντα να γράψουν ιστορία με την Τορίνο αλλά και την εθνική Ιταλίας, έχασαν της ζωή τους, όπως ο Βαλέριο Μπατσικαλούπο, ο Βαλεντίνο Ματσόλα (πατέρας του μετέπειτα σπουδαίου μέσου της Ίντερ Σάντρο Ματσόλα), ο Άλντο Μπαλαρίν και ο Ρούμπενς Φαντίνι.
Όπως και στο δυστύχημα της Σαπεκοένσε, δυο ποδοσφαιριστές δεν ταξίδεψαν με την υπόλοιπη αποστολή και σώθηκαν. Ο Σάουρο Τομά ήταν τραυματίας και ο μετέπειτα προπονητής του Αιγάλεω, Λουίτζι Τζουλιάνο, δεν πρόλαβε να εκδώσει διαβατήριο.

Οι δυο ομάδες του Μιλάνου, Ίντερ και Μίλαν, διεκδικούσαν τότε τον τίτλο. Όμως ζήτησαν από την ιταλική ομοσπονδία να απονεμηθεί το πρωτάθλημα στην Τορίνο. Το αίτημα δεν έγινε δεκτό και η Τορίνο αναγκάστηκε να κατέβει στους τέσσερις τελευταίους αγώνες με την ομάδα νέων. Οι υπόλοιπες ομάδες, σε ένδειξη σεβασμού έκαναν το ίδιο. Η Τορίνο κέρδισε και τα τέσσερα τελευταία παιχνίδια και στέφθηκε πρωταθλήτρια Ιταλίας. Όμως το κακό είχε γίνει. Η Τορίνο δεν απέκτησε ποτέ ξανά την ομάδα της δεκαετίας του ’40 και από τότε βρίσκεται στη σκιά της άλλης ομάδας της πόλης, της Γιουβέντους. Κάτι που πολλοί πιστεύουν πως δεν θα συνέβαινε αν δεν είχε προηγηθεί η τραγωδία της Σουπέργκα.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Πέθανε ο Bob Marley​

Στις 11 Μαΐου του 1981​

Ένα από τα μεγαλύτερα σύμβολα της μουσικής και η προσωποποίηση της reggae, γεννήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 1945 στο χωριό Nine Miles της Τζαμάικα. Το πλήρες όνομά του του ήταν Robert Nesta Marley και ήταν γιος του Άγγλου λευκού ναυτικού Νorval Sinclair Marley, που τότε ήταν 50 ετών και της 18χρονης ντόπιας, Cedella Booker.​

Μεγάλωσε χωρίς την παρουσία του πατέρα του, αφού εκείνος ζούσε στο Λίβερπουλ, αν και βοηθούσε οικονομικά την οικογένεια μέχρι τον θάνατο του, όταν ο Bob ήταν 10 χρονών. Ήταν τότε, που ο Bob και η μητέρα του μετακόμισαν στην τενεκεδούπολη του Trenchtown, ένα προάστιο της πρωτεύουσας Κίνγκστον.

Ο Bob ήταν κοντός και το ύψος που έφτασε δεν ξεπέρασε το 1,63μ. Όμως μέσα του ένιωθε γίγαντας. Ένα μεγαλείο το οποίο απόκτησε για πολλούς λόγους. Αρχικά, ήταν τα δύσκολα χρόνια του γκέτο, όπου σαν μιγάς, αντιμετώπισε την προκατάληψη και από τους λευκούς αλλά και από τους μαύρους.

Το 1959 εγκατέλειψε το σχολείο και έγινε βοηθός οξυγονοκολλητή. Όταν δεν δούλευε, έπαιζε μουσική με δυο φίλους του. Ένας από αυτούς, ο Jo Higgs, ήταν μέλος του κινήματος των Ρασταφάρι, μιας φιλοσοφίας – θρησκείας, που έβλεπε σαν μεσσία τον αυτοκράτορα της Αιθιοπίας Χαϊλέ Σελασιέ. Αποθέωνε την Αφρική αλλά και την χρήση μαριχουάνας. O Bob Marley ήρθε σε μια πρώτη επαφή με τη θρησκεία και τρία χρόνια αργότερα, έκανε την πρώτη του ηχογράφηση.

Πηγη www.e-daily.gr

 

[jordano]

 

[wheelboy]

Σαν σήμερα 22 Μαΐου έφυγε άδικα ο Nicky!

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Η ημέρα που δυο ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης καταδικάστηκαν σε θάνατο​

Στις 25 Μαΐου του 1834​

​

Ήταν στις 25 Μαΐου του 1834, όταν δυο ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης, και μάλιστα λίγα χρόνια μετά το τέλος της, καταδικάστηκαν σε θάνατο από τη βαυαρική αντιβασιλεία, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.​

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης​

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης υπήρξε μια από τις εμβληματικές μορφές της επανάστασης του 1821 κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο «Γέρος του Μοριά», όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν, γεννήθηκε στο Λιμποβίσι της Αρκαδίας και έγινε σε μικρή ηλικία αρματολός. Η δράση του θορύβησε τους Τούρκους, οι οποίοι εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό για να τον συλλάβουν. Ο Κολοκοτρώνης κρυβόταν σε διάφορα χωριά της Πελοποννήσου, μέχρι που κατάφερε να διαφύγει στη Ζάκυνθο.
Τα Επτάνησα, υπό βρετανική κατοχή, ήταν πιο ασφαλή. Υπηρέτησε και εκπαιδεύτηκε στο ελληνικό στρατιωτικό σώμα του αγγλικού στρατού και λόγω των διακρίσεων του εναντίον των Γάλλων, έφτασε στον βαθμό του ταγματάρχη.

Το 1818 έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρείας και 3 χρόνια αργότερα, επέστρεψε στη Μάνη. Εκεί ξεκίνησε τον ένοπλο αγώνα. Με τις γνώσεις που είχε σε κλεφτοπόλεμο αλλά και την πολεμική τακτική, ξεχώρισε γρήγορα και έγινε οπλαρχηγός. Ένας αληθινός ηγέτης.
Στον εμφύλιο που ξέσπασε μεταξύ των Ελλήνων μεταξύ 1823 και 1825, φυλακίστηκε με τον γιό του στο Ναύπλιο. Αλλά όταν ο Ιμπραήμ, έφτασε στην Ελλάδα από την Αίγυπτο, οι αντίπαλοι του αποφάσισαν πως τον χρειάζονταν και τον ελευθέρωσαν. Ο Κολοκοτρώνης, συμμετείχε σε διάφορες νίκες των Ελλήνων. Ποτέ δεν αντέδρασε όταν κλήθηκε να υπηρετήσει την πατρίδα του, παρόλο που φυλακίστηκε από αυτήν (ή μάλλον τους πολιτικούς της).

Ο Δημήτριος Πλαπούτας​

Ο Δημήτριος Πλαπούτας ήταν ένας σημαντικός αρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης. Γεννήθηκε στο χωριό Παλούμπα της Γορτυνίας και ήταν γιος του κλέφτη Νικόλα-Κόλια Πλαπούτα. Είχε σχεδόν κοινή πορεία με τον Κολοκοτρώνη.
Το 1811 κατέφυγε στη Ζάκυνθο, όπου υπηρέτησε ως εκατόνταρχος στα ελληνικά σώματα του βρετανικού στρατού. Το 1816 βρέθηκε στην Πελοπόννησο με τις τουρκικές να τον καταδιώκουν για έναν φόνο Τούρκου στην Αλωνίσταινα. Κατέφυγε και πάλι στη Ζάκυνθο όπου το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.

Με την έκρηξη της Επανάστασης βρέθηκε στην επαναστατημένη Ελλάδα. Ήταν πάντα πιστός οπαδός του Κολοκοτρώνη. Συγκρότησε δικό του στρατό που έφτανε σε μέγεθος τους 1.000 άνδρες και διακρίθηκε στη μάχη του Βαλτετσίου αλλά και στην πολιορκία της Τριπολιτσάς. Ήταν υπαρχηγός στην αποτυχημένη μάχη της Πέτρας, ενώ με την έλευση του Ιμπραήμ στην Ελλάδα, πολέμησε στο πλάι του Κολοκοτρώνη, τον οποίο στήριξε και στα χρόνια της Αντιβασιλείας.

Η δίκη​

Με τη συνδρομή των Μεγάλων Δυνάμεων, η επανάσταση είχε αντίκρυσμα. Ο Κολοκοτρώνης ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες της. Ένθερμος υποστηρικτής του Καποδίστρια, τέθηκε από την αρχή στο πλευρό του. Όμως λίγο μετά ήρθε η δολοφονία του Έλληνα Κυβερνήτη, ο Κολοκοτρώνης υποστήριξε τη βασιλεία του Όθωνα.
Όμως μέχρι να ενηλικιωθεί, τη χώρα κυβερνούσαν οι Αντιβασιλείς. Η πίστη του στον Καποδίστρια, έκανε τους πολιτικούς του αντιπάλους να τον κατηγορούν πως είναι φιλορώσος. Τις ίδιες κατηγορίες αντιμετώπισε και ο Δημήτριος Πλαπούτας που βρισκόταν πάντα στο πλευρό του.

Οι Αντιβασιλείς δεν είδαν με καθόλου καλό μάτι το γεγονός. Οι διαφωνίες που εξέφρασαν, τους οδήγησαν στις φυλακές του Ιτς – Καλέ με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, το 1833.

Το κελί του Κολοκοτρώνη στο Ναύπλιο​

Στις 25 Μαΐου του 1834, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Δημήτριος Πλαπούτας, δικάζονται στο δικαστήριο του Ναυπλίου. Ψευδομάρτυρες τους κατηγορούν για συνωμοσία και εσχάτη προδοσία. Οι μάρτυρες υπερασπίσεως τους ήταν περισσότεροι από 100. Στην απολογία του ο Κολοκοτρώνης, όταν ρωτήθηκε τι επάγγελμα κάνει, απάντησε αφοπλιστικά:
«Στρατιωτικός. Στρατιώτης ήμουνα. Κράταγα επί 49 χρόνια στο χέρι το ντουφέκι και πολεμούσα νύχτα μέρα για την πατρίδα. Πείνασα, δίψασα, δεν κοιμήθηκα μια ζωή. Είδα τους συγγενείς μου να πεθαίνουν, τ΄ αδέρφια μου να τυραννιούνται και τα παιδιά μου να ξεψυχάνε μπροστά μου. Μα δε δείλιασα. Πίστευα πως ο Θεός είχε βάλει την υπογραφή του για τη λευτεριά μας και πως δεν θα την έπαιρνε πίσω.»

Παρά τις αντιδράσεις δυο εκ των δικαστών, του Γεώργιου Τσερτσέτη και του Αναστάσιου Πολυζωίδη, οι δυο κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε θάνατο. Όταν άκουσε το ακροατήριο την ποινή, κάποιος από το πλήθος είπε στον Κολοκοτρώνη: «άδικα σε σκοτώνουν, στρατηγέ». Και ο Κολοκοτρώνης απάντησε: «Γι’ αυτό λυπάσαι; Καλύτερα που με σκοτώνουν άδικα, παρά δίκαια»...
Ο λαός αντέδρασε έντονα. Υπό τον φόβο κοινωνικών αναταραχών, οι Αντιβασιλείς μετέτρεψαν την ποινή σε 20ετη κάθειρξη. Ένα χρόνο αργότερα, όταν ο Όθωνας ενηλικιώθηκε, ο Κολοκοτρώνης πήρε χάρη και έγινε «Σύμβουλος της Επικρατείας». Το ίδο συνέβη και με τον Πλαπούτα

Πηγη www.e-daily.gr

 

[User V]

29 Μαΐου 1453: «Η Πόλις εάλω» - Το χρονικό της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης | ΣΚΑΪ

www.skai.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Όταν Γλέζος και Σάντας κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη​

Στις 30 Μαΐου του 1941​

Η σημαία με τη σβάστικα κυμάτιζε στην Ακρόπολη για περίπου έναν μήνα. Οι κάτοικοι της Αθήνας δεν καταδέχονταν να κοιτάξουν προς το ιστορικό μνημείο, από υπερηφάνεια και αγανάκτηση. Σχεδόν όλη η Ελλάδα βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή και δεν μπορούσαν να χωνέψουν πως το ναζιστικό σύμβολο, ένα σύμβολο μιας ακραίας ιδεολογίας επεκτατισμού, βρισκόταν δίπλα από το πιο αντιπροσωπευτικό σύμβολο της δημοκρατίας.​

Ο Μανώλης Γλέζος, φοιτητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ο Λάκης Σάντας, φοιτητής στη Νομική Σχολή της Αθήνας, ήταν δυο νέοι που το αίμα τους έβραζε. Από τότε που είδαν τη σημαία του Χίτλερ στον ιστό της Ακρόπολης, η οργή έκανε το αίμα να βράζει ακόμα περισσότερο. Ήθελαν να δράσουν. Δεν μπορούσαν να κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια. Μια μέρα, ενώ βρίσκονταν στο Ζάππειο, τους ήρθε μια ιδέα. Ιδέα που δεν έμεινε στα λόγια. Να κατεβάσουν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη. Κάτι που θα έβαζε σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή τους.

Την επόμενη μέρα, πήγαν στην Εθνική Βιβλιοθήκη και έψαξαν οτιδήποτε αφορούσε την Ακρόπολη, τον βράχο και τις σπηλιές του. Η διαδρομή που επέλεξαν ήταν εκείνη που περνούσε μέσω του Πανδρόσειου Άντρου.
Στις 30 Μαΐου του 1941, τα πρωινά νέα δεν ήταν καθόλου καλά. Ολόκληρη η Κρήτη είχε πέσει και είχε περιέλθει στην κατοχή των Ναζί. Οι Γερμανοί είχαν αρχίσει να καυχιούνται πως είχαν πλέον κατακτήσει ολόκληρη την Ελλάδα. Ο δυο φοιτητές δεν άντεχαν άλλο. Αποφάσισαν πως η καλύτερη τιμωρία των Γερμανών, θα ήταν να υποστούν αυτή την ταπείνωση την ημέρα που πήραν την Κρήτη. Ήθελαν να μετριάσουν τη θριαμβολογία τους και γι’ αυτό, αποφάσισαν να δράσουν το ίδιο βράδυ.

Οι Γερμανοί ήταν απασχολημένοι με νεαρές Ελληνίδες που μεθοκοπούσαν και έκαναν παρέα με τους Γερμανούς. Οι δυο νεαροί ξέφυγαν εύκολα από το βλέμμα της φρουράς και μπήκαν στη σπηλιά του Πανδρόσειου Άντρου. Σύρθηκαν μέσα σιγά σιγά και έφτασαν λίγα μέτρα από τη σημαία. Δεν είδαν κανέναν τριγύρω. Με γρήγορες κινήσεις κατέβασαν την τεραστίων διαστάσεων σημαία (4x2μ) και ξαναμπήκαν στη σπηλιά χωρίς να γίνουν αντιληπτοί, λίγο μετά τα μεσάνυχτα.
Τα ξημερώματα οι ναζί αντιλήφθηκαν πως η σημαία λείπει. Επικράτησε πανικός, ανακρίσεις και εκτελέσεις. Στις 11 η ώρα το πρωί, η σημαία ανέβηκε ξανά. Η φρουρά εκτελέστηκε, οι Έλληνες αστυνομικοί απαλλάχθηκαν από τα καθήκοντά τους και οι Μανώλης Γλέζος και Λάκης Σάντας, καταδικάστηκαν σε θάνατο, αν οι Γερμανοί βέβαια έβρισκαν ποιοι είναι.
Η πράξη αυτή θεωρείται η πρώτη πράξη αντίστασης, μια από τις πιο συμβολικές του αγώνα κατά των ναζιστών. Ήταν μια πράξη που ανέβασε στα ύψη το ηθικό των Ελλήνων, για τον ένοπλο αγώνα που ακολούθησε.

Ο Μανώλης Γλέζος συνελήφθη αρκετές φορές από τους Γερμανούς αλλά κατάφερε να αποδράσει. Παρέμεινε πολιτικά ενεργός και πέθανε στα 98 του χρόνια, στις 30 Μαρτίου του 2020. Ο Λάκης Σάντας που κατετάγη αργότερα στον ΕΛΑΣ, πέθανε το 2011 σε ηλικία 89 ετών.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Εκτελείται ο ήρωας του Μακεδονικού Αγώνα, Τέλλος Αγρας​

Απαγχονίστηκε από τους Κομιτατζήδες στις 7 Ιουνίου του 1907​

Ο Τέλλος Άγρας, πιο γνωστός ως Καπετάν Άγρας, ήταν από τις πιο ηρωικές φυσιογνωμίες του μακεδονικού Αγώνα. Ο θάνατός του και η προδοσία των Βουλγάρων, φανάτισε τους Έλληνες αντάρτες, που συνέχισαν τον αγώνα τους με ακόμη μεγαλύτερη ένταση.​

Γεννήθηκε με το όνομα Σαράντος Αγαπηνός το 1880 στο Ναύπλιο. Ο πατέρας του ήταν εφέτης και καταγόταν από τους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας. Στα 21 αποφοίτησε από την Σχολή Ευελπίδων και υπηρέτησε στην φρουρά της Αθήνας σαν υπολοχαγός. Η φρουρά της Αθήνας μάλλον ήταν βαρετή γι’ αυτόν και λίγους μήνες μετά κατατάχθηκε ως εθελοντής στα σώματα που πολεμούσαν τους Βούλγαρους Κομιτατζήδες στην οθωμανοκρατούμενη Μακεδονία.

Πολέμησε στην περιοχή του Βερμίου κατά κύριο λόγο, ενώ το 1906 έγινε αρχηγός στρατιωτικού σώματος. Η συνεισφορά του στην μάχη για το οχυρό των Βουλγάρων στην βαλτώδη λίμνη των Γιαννιτσών ήταν τεράστια.

Τον Νοέμβριο του 1906, στις 14 Νοεμβρίου, ο Καπετάν Άγρας τραυματίζεται όταν αυτός και οι άντρες του δέχθηκαν επίθεση από το απόσπασμα του Βούλγαρου κομιτατζή, Αποστόλ Πετκόφ. Μεταφέρθηκε στην Θεσσαλονίκη όπου και νοσηλεύτηκε για περίπου δυο μήνες. Στις αρχές του 1907 επέστρεψε αλλά η κατάσταση της υγείας του χειροτερεύει, όταν θα προσβληθεί από ελονοσία. Το κέντρο του Μακεδονικού Αγώνα στην Αθήνα διέταξε την αντικατάστασή του από τον Καπετάν Αμύντα (Νικόλαος Δουμπιώτης). Πριν όμως φύγει από την περιοχή ο Καπετάν Άγρας θέλησε να συναντηθεί με τους αρχηγούς των βουλγαρικών τμημάτων.
Ο Καπετάν Άγρας θέλησε λοιπόν να συναντηθεί με τους Κασάπσκι και Ζλάταν, με σκοπό είτε να τους εξαγοράσει είτε να τους πείσει πως θα ήταν προς το συμφέρον τους αν πολεμήσαν μαζί τους Τούρκους, Έλληνες και Βούλγαροι.

Του ζήτησαν να συναντηθούν σε ουδέτερο έδαφος και παρά την αντίδραση των Ναουσαίων προκρίτων, εκείνος δέχτηκε. Πήρε σαν συνοδεία τον Αντώνη Μίγκα που ήταν της απόλυτης εμπιστοσύνης του και πήγε στην συνάντηση. Οι Βούλγαροι όμως παρά τις διαβεβαιώσεις που έδωσαν, συνέλαβαν και τους δυο και τους διαπόμπευσαν για 7 ημέρες, περιφέροντάς τους στα βουλγαρικά χωριά της περιοχής.
Στις 7 Ιουνίου του 1907, οι κομιτατζήδες θα τον κρεμάσουν από μια καρυδιά στο χωριό Τέχοβο. Ο θάνατός του φανάτισε τους Έλληνες αντάρτες, γεμίζοντάς τους με οργή και αγανάκτηση για την προδοσία των Βουλγάρων. Με τον θάνατό του, ο Μακεδονικός Αγώνας εντάθηκε. Οι δυο κομιτατζήδες που ενεπλάκησαν στον απαγχονισμό σκοτώθηκαν αργότερα από Έλληνες αγωνιστές. Το κλαδί απ’ όπου κρεμάστηκε φυλάσσεται ως ιερό κειμήλιο στην Έδεσσα, ενώ η ιστορία του έγινε γνωστή από τι μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα, «Τα Μυστικά του Βάλτου».

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: 400 Έλληνες ξεκινούν για τον πόλεμο της Κορέας​

Στα τρία χρόνια του πολέμου, συνολικά 4.000 Έλληνες στρατιώτες εστάλησαν στην ασιατική χώρα​

Στις 25 Ιουνίου του 1950 η Βόρεια Κορέα, με την διακριτική βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης, εισβάλλει στην Νότιο Κορέα την οποία υποστήριζαν οι Αμερικάνοι και οι λοιποί δυτικοί σύμμαχοι. Μαζί τους και η Ελλάδα. Ο πόλεμος της Κορέας ήταν η πρώτη μεγάλη στρατιωτική σύρραξη από την απαρχή του Ψυχρού Πολέμου.​

Τα Ηνωμένα Έθνη, έστειλαν στρατιωτική δύναμη από 16 χώρες, καθώς και ομάδες ιατρικής υποστήριξης πέντε χωρών. Η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να συμμετέχει ενεργά στον πόλεμο, για δυο κυρίως λόγους. Πρώτον, γιατί αισθανόταν μια έλλειψη ασφάλειας και με τη συμμετοχή της σε μια εμπόλεμη κατάσταση στο πλευρό του ΟΗΕ, θα έδειχνε ένα κάλο πρόσωπο με την συμμετοχή της σε μια επιχείρηση υποστήριξης της εδαφικής ακεραιότητας ενός κράτους-μέλους του οργανισμού. Και δεύτερον, η τότε κυβέρνηση των Πλαστήρα – Βενιζέλου, είχε κάνει αίτηση ένταξης στο ΝΑΤΟ, η οποία είχε απορριφθεί. Έτσι, η Ελλάδα θα αποδείκνυε έμπρακτα πως ήταν απαραίτητη στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Η αλήθεια είναι πως οι δυο λόγοι ήταν άμεσα συνυφασμένοι και αλληλεξαρτώμενοι. Μην ξεχνάμε ότι μόλις είχε τελειώσει ο ελληνικός εμφύλιος.

Συνολικά, η Ελλάδα έστειλε στην Κορέα περισσότερους από 4.000 στρατιώτες, στα 3 χρόνια του πολέμου. Ένα από τα μεγαλύτερα τάγματα που έφυγαν για την Κορέα, για να πολεμήσουν για μια χώρα που δεν ήξεραν και για ανθρώπους που δεν είχαν γνωρίσει, ήταν εκείνο που ξεκίνησε στις 8 Ιουνίου του 1952. 400 άνδρες θα ακολουθούσαν όσους είχαν ήδη μεταβεί στην εμπόλεμη ζώνη, σε μια προσπάθεια του ελληνικού κράτους να στηρίξει με όσες δυνάμεις μπορούσε την ψυχροπολεμική σύρραξη.
Μια από τις μεγαλύτερες μάχες για το ελληνικό στράτευμα θα γίνει περίπου τρεις μήνες μετά. Η μοναδική μάχη στην Κορέα που τα ελληνικά στρατεύματα υποχώρησαν. Ήταν η μάχη στο μεγάλο ύψωμα Νόρι, όπου οι Αμερικάνοι επιτέθηκαν κατά λάθος στο ελληνικό τάγμα.

Η φονικότερη μάχη των Ελλήνων είχε γίνει τον Οκτώβριο του 1951. Στο ύψωμα Σκοτς, έχασαν την ζωή τους 28 Έλληνες στρατιώτες και τραυματίστηκαν άλλοι 85.
Συνολικά, 738 Έλληνες έχασαν την ζωή τους στην Κορέα. Οι Έλληνες τιμήθηκαν για την συμβολή τους από την Δημοκρατία της Κορέας στην 60η επέτειο από το τέλος του πολέμου. Η Δημοκρατία της Κορέας ανήγειρε μνημείο πεσόντων για τους Έλληνες, λίγο έξω από τη πρωτεύουσα Σεούλ, με την επιγραφή να αναφέρει: «Οι γενναίοι αυτοί στρατιώτες της Ελλάδος ενσάρκωσαν το εύδαιμον, το ελεύθερον, το δε ελεύθερον το έμψυχον. Τιμή και δόξα τοις πεσούσι πολεμισταίες».
Κηδεία Έλληνα στρατιώτη στην Κορέα

Οι Αμερικάνοι που βρέθηκαν στον πόλεμο της Κορέας μετέφεραν αργότερα πως οι Έλληνες ήταν οι καλύτεροι στην μάχη σώμα με σώμα: «οι Έλληνες όταν σκότωναν κάποιον με ξιφολόγχη, σκούπιζαν το αίμα, γιατί θεωρούσαν θέμα τιμής να μην σκοτώσουν τον επόμενο με ‘λερωμένη ξιφολόγχη’ με αίμα άλλου»!
Δείτε στο βίντεο τι λένε οι Αμερικάνοι για τους Έλληνες:

Οι Έλληνες πήγαν στην Κορέα για διάφορους στρατηγικούς λόγους. Το ελληνικό κράτος μπόρεσε να προσφέρει στρατιώτες που έρχονταν με κεκτημένη ταχύτητα μετά από την κατοχή και τον εμφύλιο. Η επιστροφή τους δεν ήταν πάντα η πιο εύκολη. Όχι, μόνο γιατί η Κορέα ήταν ένας δύσκολος τόπος. Αλλά πλέον είχαν συμπληρώσει πολλά χρόνια σε εμπόλεμη κατάσταση. Και η επανένταξη τους σε άλλα δεδομένα δεν ήταν συνήθως ομαλή.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[stelios62]

Και μυαλο δεν βαλαμε .... κατι για το ζιου-ζιτσου λεω.

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Η εξέγερση των μαθητών που πνίγηκε στο αίμα​

Στις 16 Ιουνίου του 1976​

Τον Ιούνιο του 1976, στο Σοβέτο της Πόλης Γιοχάνεσμπουργκ της Νοτίου Αφρικής, έλαβαν χώρα οι βιαιότερες ταραχές στην ιστορία της χώρας, η οποία βρισκόταν τότε υπό το καθεστώς του Apartheid, ένα καθεστώς άγριων φυλετικών διακρίσεων που είχε επιβάλλει η λευκή μειονότητα στην μαύρη πλειονότητα του πληθυσμού.​

Στις 16 Ιουνίου, 15.000 μαθητές διαδήλωσαν ειρηνικά κατά την υποχρεωτικής χρησιμοποίησης της γλώσσας Αφρικάανς στην εκπαίδευση. Η συγκεκριμένη γλώσσα ήταν οι γλώσσα που μιλούσαν οι Αφρικάνερς, οι λευκοί ολλανδικής καταγωγής που ζούσαν στη Νότια Αφρική και επέβαλλαν το apartheid το 1948.
Η διαδήλωση ήταν από την αρχή ειρηνική. Είχε μάλιστα την κάλυψη της οργάνωσης «Black Consciousness Movement», μιας μετριοπαθούς οργάνωσης που κάλυπτε το κενό του απαγορευμένου «Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου» (ANC) του Νέλσον Μαντέλα και του «Παναφρικανικού Κογκρέσου» (PAC) του Ρόμπερτ Σομπούκβε.

Το καθεστώς του apartheid όμως ήταν από τη φύση του βίαιο. Και η αντίδραση στην ειρηνική διαδήλωση ήταν επίσης βίαιη και νευρική. Οι αστυνομικοί εξαπέλυσε ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά κατά των μαθητών και εκπαιδευτικών που έσπειραν τον πανικό. Κάποιοι από τους νεαρούς διαδηλωτές απάντησαν με πετροπόλεμο και η αστυνομία έβγαλε τα όπλα.
Ο 13χρονος μαθητής Χέκτορ Πίτερσον ήταν ένας από τους πρώτους νεκρούς και έγινε σύμβολο της εξέγερσης. Η φωτογραφία του νεκρού 13χρονου έκανε τον γύρο του κόσμου και προκάλεσε παγκόσμιο κύμα συμπάθειας για τον αγώνα των μαύρων και οργή για το καθεστώς του apartheid. H εξέγερση γενικεύθηκε και η αστυνομία κατάφερε να την καταστείλει με την βοήθεια του στρατού. 176 μαθητές έπεσαν νεκροί, με την αστυνομία να ισχυρίζεται πως ήταν 23.

Η φωτογραφία του Χέκτορ Πίτερσον που έκανε τον γύρο του κόσμου

Η διεθνής κατακραυγή για την Νότια Αφρική μεγάλωσε. Τρεις ημέρες αργότερα, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ενέκρινε το Ψήφισμα 392, το οποίο καταδίκαζε την βάναυση συμπεριφορά της αστυνομίας και το καθεστώς των φυλετικών διακρίσεων. Η κυβέρνηση του apartheid υπό τον σκληροπυρηνικό Μπαλτάζαρ Φόρστερ αναγκάστηκε να απαλύνει τους νόμους των φυλετικών διακρίσεων, ενώ η οργάνωση «Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο» βρήκε την ευκαιρία να μεταφέρει τον αγώνα κατά του φυλετικού καθεστώτος των λευκών μέσα στο έδαφος της Νότιας Αφρικής.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Η «Επιχείρηση Αστροπελέκι» για την αεροπειρατεία πάνω από την Κόρινθο​

Στις 27 Ιουνίου του 1976​

Συνήθως μια αεροπειρατεία έχει πολλά κίνητρα. Η αεροπειρατεία που ξεκίνησε πάνω από την Κόρινθο στις 27 Ιουνίου του 1976 είχε και αυτή τα δικά της και οδήγησε στην επιχείρηση των ισραηλινών στρατιωτικών δυνάμεων που ονομάστηκε «Επιχείρηση Αστροπελέκι».​

Το αεροσκάφος της Air France A300, πραγματοποιούσε το δρομολόγιο Τελ Αβίβ – Παρίσι με ενδιάμεσο σταθμό το αεροδρόμιο του Ελληνικού, με 248 επιβάτες και 12μελες πλήρωμα. Κάποια στιγμή κι ενώ το αεροπλάνο βρισκόταν πάνω από την Κόρινθο, τέσσερις αεροπειρατές, δυο Παλαιστίνιοι που ανήκαν στο «Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» και δυο Γερμανοί μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης «Επαναστατικοί Πυρήνες» κατέλαβαν το αεροπλάνο και σε αντάλλαγμα για την απελευθέρωση των ομήρων, ζήτησαν την απελευθέρωση 40 Παλαιστινίων και 12 άλλων ατόμων, που κρατούνταν σε φυλακές της Κένυας, της Ελβετίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας.

Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στην Βεγγάζη της Λιβύης. Έμεινε εκεί για επτά ώρες και απογειώθηκε με προορισμό την Καμπάλα της Ουγκάντας. Η κυβέρνηση του Ισραήλ αρνήθηκε αρχικά να διαπραγματευτεί και κινητοποίησε την «Μοσάντ» ώστε να αναλάβει την επιχείρηση για την διάσωση των επιβατών.

@cjnews.com
Στις 3 Ιουλίου, τέσσερα αεροσκάφη της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας κατευθύνθηκαν προς το αεροδρόμιο Έντεμπε της Ουγκάντας. Ένα ακόμα που μετέφερε ιατρικό υλικό, προσγειώθηκε στην Κένυα, η οποία βρισκόταν στα μαχαίρια με το καθεστώς του δικτάτορα Ιντί Αμίν της Ουγκάντας.
Τα ισραηλινά αεροσκάφη προσγειώθηκαν και αποβίβασαν μια μαύρη Μερσεντές, ξεγελώντας τους ντόπιους, οι οποίοι νόμιζαν ότι μετέφεραν τον δικτάτορα. Κατευθύνθηκαν στο παλιό κτίριο του αεροδρομίου, όπου οι αεροπειρατές κρατούσαν 103 Εβραίους ομήρους, αφού οι υπόλοιποι είχαν απελευθερωθεί. Φώναξαν στα εβραϊκά στους ομήρους να καλυφθούν και άρχισαν τους πυροβολισμούς.

@cjnews.com
Σε 30 λεπτά η επιχείρηση έληξε. Νεκροί ήταν όλοι οι αεροπειρατές, τρεις όμηροι και ο αρχηγός των κομάντος και αδελφός του πρώην πρωθυπουργού του Ισραήλ, Γιονατάν Νετανιάχου. Οι ισραηλινοί είχαν το πλεονέκτημα ότι το αεροδρόμιο είχε κτιστεί από ισραηλινή εταιρεία, που έδωσε πρόθυμα τα σχέδια στους στρατιωτικούς.
Η επιτυχία της επιχείρησης εδραίωσε την ισχύ του Ισραήλ αλλά και της Μοσάντ, σε μια περίοδο όπου οι συγκρούσεις είχαν ενταθεί. Η κυβέρνηση της Ουγκάντα καταδίκασε το γεγονός αλλά ύστερα από αμερικανικές πιέσεις, δεν προέβη σε περαιτέρω ενέργειες.

Πηγη www.e-radio.gr

 

[SHOOTER045]

Σαν σήμερα: Εκτελείται ο ήρωας του Μακεδονικού Αγώνα, Τέλλος Αγρας​

Απαγχονίστηκε από τους Κομιτατζήδες στις 7 Ιουνίου του 1907​

Ο Τέλλος Άγρας, πιο γνωστός ως Καπετάν Άγρας, ήταν από τις πιο ηρωικές φυσιογνωμίες του μακεδονικού Αγώνα. Ο θάνατός του και η προδοσία των Βουλγάρων, φανάτισε τους Έλληνες αντάρτες, που συνέχισαν τον αγώνα τους με ακόμη μεγαλύτερη ένταση.​

Γεννήθηκε με το όνομα Σαράντος Αγαπηνός το 1880 στο Ναύπλιο. Ο πατέρας του ήταν εφέτης και καταγόταν από τους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας. Στα 21 αποφοίτησε από την Σχολή Ευελπίδων και υπηρέτησε στην φρουρά της Αθήνας σαν υπολοχαγός. Η φρουρά της Αθήνας μάλλον ήταν βαρετή γι’ αυτόν και λίγους μήνες μετά κατατάχθηκε ως εθελοντής στα σώματα που πολεμούσαν τους Βούλγαρους Κομιτατζήδες στην οθωμανοκρατούμενη Μακεδονία.

Πολέμησε στην περιοχή του Βερμίου κατά κύριο λόγο, ενώ το 1906 έγινε αρχηγός στρατιωτικού σώματος. Η συνεισφορά του στην μάχη για το οχυρό των Βουλγάρων στην βαλτώδη λίμνη των Γιαννιτσών ήταν τεράστια.

Τον Νοέμβριο του 1906, στις 14 Νοεμβρίου, ο Καπετάν Άγρας τραυματίζεται όταν αυτός και οι άντρες του δέχθηκαν επίθεση από το απόσπασμα του Βούλγαρου κομιτατζή, Αποστόλ Πετκόφ. Μεταφέρθηκε στην Θεσσαλονίκη όπου και νοσηλεύτηκε για περίπου δυο μήνες. Στις αρχές του 1907 επέστρεψε αλλά η κατάσταση της υγείας του χειροτερεύει, όταν θα προσβληθεί από ελονοσία. Το κέντρο του Μακεδονικού Αγώνα στην Αθήνα διέταξε την αντικατάστασή του από τον Καπετάν Αμύντα (Νικόλαος Δουμπιώτης). Πριν όμως φύγει από την περιοχή ο Καπετάν Άγρας θέλησε να συναντηθεί με τους αρχηγούς των βουλγαρικών τμημάτων.
Ο Καπετάν Άγρας θέλησε λοιπόν να συναντηθεί με τους Κασάπσκι και Ζλάταν, με σκοπό είτε να τους εξαγοράσει είτε να τους πείσει πως θα ήταν προς το συμφέρον τους αν πολεμήσαν μαζί τους Τούρκους, Έλληνες και Βούλγαροι.

Του ζήτησαν να συναντηθούν σε ουδέτερο έδαφος και παρά την αντίδραση των Ναουσαίων προκρίτων, εκείνος δέχτηκε. Πήρε σαν συνοδεία τον Αντώνη Μίγκα που ήταν της απόλυτης εμπιστοσύνης του και πήγε στην συνάντηση. Οι Βούλγαροι όμως παρά τις διαβεβαιώσεις που έδωσαν, συνέλαβαν και τους δυο και τους διαπόμπευσαν για 7 ημέρες, περιφέροντάς τους στα βουλγαρικά χωριά της περιοχής.
Στις 7 Ιουνίου του 1907, οι κομιτατζήδες θα τον κρεμάσουν από μια καρυδιά στο χωριό Τέχοβο. Ο θάνατός του φανάτισε τους Έλληνες αντάρτες, γεμίζοντάς τους με οργή και αγανάκτηση για την προδοσία των Βουλγάρων. Με τον θάνατό του, ο Μακεδονικός Αγώνας εντάθηκε. Οι δυο κομιτατζήδες που ενεπλάκησαν στον απαγχονισμό σκοτώθηκαν αργότερα από Έλληνες αγωνιστές. Το κλαδί απ’ όπου κρεμάστηκε φυλάσσεται ως ιερό κειμήλιο στην Έδεσσα, ενώ η ιστορία του έγινε γνωστή από τι μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα, «Τα Μυστικά του Βάλτου».

Πηγη www.e-radio.gr

Πλησίον του χωριού καρυδιά όπου εφονεύθη ο καπετάν Άγρας,βρίσκεται και το ομώνυμο χωριό Άγρας με την τεχνητή λίμνη.
Που λέγεται ότι πήραν το άνομα τους από τον μεγάλο καπετάνιο.
Την θλιβερή επέτειο της δολοφονίας του την μνημονεύουν τόσο στην Έδεσσα στην Πέλλα και στον τόπο καταγωγής του.
Τους Γαργαλιάνους όπου έχει συγγενείς και απογόνους.
Στο βίντεο που ακολουθεί φαίνεται το μνημείο με το τσιμενταρισμενο δέντρο καρυδιάς όπου λέγεται ότι σε αυτό κρεμάστηκαν ο καπετάν Άγρας και ο καπετάν Μιγκας.
Πολλές φορές οι προτομές των δύο αυτών ηρώων έχουν βεωηλωθει κατά το παρελθόν,με αποκορύφωμα τον αποκεφαλισμό αυτών και το πέταγμα τους σε απόμερο μέρος προκειμένου να αμαυρωθεί η ημέρα μνήμης τών δύο αυτών ηρώων.
Φαίνεται ότι ακόμα και οι προτομές αυτών,τρομάζει τους γνωστούς - άγνωστους φιλοσκοπιανους - φιλοβουλγαρους.

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Η σφαγή στο Δοξάτο Δράμας​

Στις 30 Ιουνίου του 1913​

Ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος έχει τελειώσει από τον Μάιο του 1913, όμως οι εχθροί δεν έχουν ακόμα αποχωρήσει από το ελληνικό έδαφος. Μετά από την απελευθέρωση των Σερρών, ένα ελληνικό τάγμα λαμβάνει την εντολή να κινηθεί προς την περιοχή της Δράμας, για να συνεχίσει την καταδίωξη των Βουλγάρων.​

Οι Βούλγαροι είχαν καταλάβει την περιοχή από τον Οκτώβριο του 1912 και, ηττημένοι πια, αρνούνταν να παραδώσουν την περιοχή χωρίς να αφήσουν το στίγμα τους. Κατά την υποχώρηση τους, προκαλούν καταστροφές με αποκορύφωμα τα γεγονότα του Δοξάτου, στις 30 Ιουνίου του 1913.
Το πρωί εκείνης της ημέρας, μια ίλη ιππικού του βουλγαρικού στρατού μαζί με ένα τάγμα πεζικού και αρκετούς κομιτατζήδες, περικυκλώνουν το Δοξάτο, ένα εύπορο χωριό που βρίσκεται 9 χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Δράμας. Ως δικαιολογία για την επίθεση που έκαναν αργότερα, ισχυρίστηκαν πως έφταιξαν οι ομάδες Ελλήνων προσκόπων, που απαρτιζόταν από εθελοντές απόμαχους του Μακεδονικού αγώνα, οι οποίοι τους παρενόχλησαν. Ο πληθυσμός του Δοξάτου αποτελούταν από χριστιανούς και μουσουλμάνους. Εκείνη την εποχή, έφτανε τους 1.500 κατοίκους.

Οι 120 ιππείς δεν είχαν άλλο σκοπό παρά να λεηλατήσουν το χωριό. Κατάφεραν να πείσουν τους μουσουλμάνους κατοίκους του χωριού πως έχουν συμμαχήσει με την Οθωμανική αυτοκρατορία ενάντια στην Ελλάδα και τους πήραν με το μέρος τους. Οι Βούλγαροι στρατιώτες, με πρώτους και καλύτερους τους κομιτατζήδες, εισέβαλλαν στο χωριό και άρχισαν να σφάζουν αδιακρίτως άντρες, γυναίκες και παιδιά. Ύστερα, περιέλουσαν τα σπίτια με πετρέλαιο και τα πυρπόλησαν. Σχεδόν όλο το χωριό κάηκε, ενώ οι σφαγιασθέντες έφτασαν τους 650. Δηλαδή, περισσότεροι από τον μισό χριστιανικό πληθυσμό του χωριού. Η σφαγή του Δοξάτου συγκλόνισε το πανελλήνιο αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη.
Η εφημερίδες όλου του κόσμου, δημοσίευσαν φρικιαστικές λεπτομέρειες. Εκτός από τους 650 Έλληνες που βρήκαν το θάνατο, κάηκαν περίπου 240 σπίτια και 80 καταστήματα. Την επόμενη μέρα, την 1η Ιουλίου, οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις κατέλαβαν χωρίς μάχη την περιοχή, ολοκληρώνοντας την απελευθέρωση της ανατολικής Μακεδονίας. Αλλά το κακό είχε προλάβει να γίνει. Οι Βούλγαροι και οι κομιτατζήδες δεν έδειξαν κανένα έλεος, σκότωσαν και έκαψαν, άρπαξαν την πλούσια λεία και κατευθύνθηκαν βόρεια. Οι απεσταλμένοι των διεθνών μέσων που έφτασαν στο χωριό, αντίκρυσαν ένα πρωτοφανές θέαμα. Οι περισσότερες σοροί ήταν εκτεθειμένες στους δρόμους, με τα σκυλιά να τρώνε τις σάρκες των νεκρών. Οι Βούλγαροι δεν είχαν απλά σκοτώσει τους κατοίκους, αλλά τους θανάτωναν σιγά σιγά με τις λόγχες τους, ενώ οι ηλικιωμένες του χωριού κρύβονταν ακόμη στα σπίτια που είχαν απομείνει.

Η θηριωδία των Βουλγάρων ήταν τεράστια. Και δυστυχώς δεν ήταν η μοναδική. Το Δοξάτο είχε ζήσει μια τραγωδία που η μοίρα φρόντισε να μην είναι η τελευταία. Στις 29 Σεπτεμβρίου του 1941, 28 χρόνια μετά από την επίθεση των Βουλγάρων, οι κάτοικοι του Δοξάτου θα βιώσουν ακόμα μια σφαγή, πάλι από Βούλγαρους, που τότε είχαν συμμαχήσει με τους Γερμανούς...
Το μνημείο για τους σφαγιασθέντες του 1913

Το μνημείο για τους σφαγιασθέντες του 1941

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Η Εθνική Ελλάδας κάνει το θαύμα και κατακτά το Euro 2004​

Κανείς δεν το περίμενε​

​

Η εποποιία της Ελλάδας στο Euro 2004, επιστεγάστηκε από την κατάκτηση του τροπαίου, ενός τροπαίου που κανείς ποτέ δεν περίμενε να κερδίσει η Εθνική μας ομάδα. Όσοι είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν την πορεία της εκείνο το καλοκαίρι πριν από 15 χρόνια, δεν θα μπορέσουν να το ξεχάσουν ποτέ. Ήταν ένα ποδοσφαιρικό θαύμα, που ξεπέρασε το «Το Θαύμα της Βέρνης» ή και τη μεταγενέστερη κατάκτηση της Premier League από την Leicester City. Και να μην ισχύει για τους υπολοίπους, για τους Έλληνες αυτή είναι η αλήθεια.​

Μετά την πρόκριση από τη φάση των Ομίλων, ήταν η πρώτη φορά (σε αυτό το Euro), που οι Έλληνες βγήκαν μαζικά στους δρόμους για να πανηγυρίσουν. Η πλατεία Ομονοίας, ο Λευκός Πύργος και πολλά άλλα μέρη, γέμισαν από εκστασιασμένους φιλάθλους, που θέλησαν να γιορτάσουν τη μεγάλη επιτυχία. Αυτές οι συγκεντρώσεις ήταν βέβαια πολύ μικρές σε σχέση με αυτό που θα ακολουθούσε...

Στη νίκη επί της Γαλλίας έγινε το ίδιο. Μετά όμως και τη νίκη με την Τσεχία στον ημιτελικό με το silver goal, ύστερα από κεφαλιά του Δέλλα, πολλοί άρχισαν να το πιστεύουν. Άνθρωποι κρέμονταν από τα κάγκελα, οι δρόμοι έκλεισαν, οι τσολιάδες στη Βουλή με το ζόρι κρατιόντουσαν. Είχε προηγηθεί κάτι το ασύλληπτο. Η Εθνική Ελλάδας ποδοσφαίρου και όχι του μπάσκετ, είχε μόλις προκριθεί σε τελικό Euro. Απλά δεν το χωρούσε ο νους κανενός.
Ο κόσμος ήθελε το κύπελλο στη Λισσαβόνα, στις 4 Ιουλίου. Αντίπαλος της Εθνικής Ελλάδας, στη μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας της, η διοργανώτρια Πορτογαλία (ξανά), του Φίγκο, του Ρονάλντο, του Ντέκο, του Ρούι Κόστα και πολλών άλλων μεγάλων παικτών, που διψούσαν για ένα τρόπαιο μέσα στο σπίτι τους.
Οι Έλληνες όμως διψούσαν λίγο παραπάνω. Στο 56’, ο Μπασινάς εκτέλεσε κόρνερ και ο Χαριστέας, πάλι με κεφαλιά, έστειλε την Ελλάδα μισό βήμα πριν από το θαύμα. Ολόκληρη η χώρα παραληρούσε. Το σφύριγμα της λήξης ξεκίνησε ένα γλέντι που κράτησε μέχρι το πρωί. Η Ελλάδα ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο!

Πηγη www.e-radio.gr

 

[maik900]

Σαν σήμερα: Όταν η μουσική άλλαξε για πάντα​

Στις 13 Ιουλίου του 1985​

​

Το Live Aid ήταν μια ιδέα του Bob Geldof ώστε να μαζευτούν χρήματα τα οποία θα στέλνονταν ως βοήθεια στην Αιθιοπία, για την αντιμετώπιση της ξηρασίας και της πείνας. Η οργάνωση της μεγαλειώδους συναυλίας, ακολούθησε την κυκλοφορία του τραγουδιού «Do they know it’s Christmas?» (υπήρξε και η αμερικανική εκδοχή με τίτλο «We are the world»), το οποίο επίσης εμπνεύστηκε ο Geldof μαζί με τον συνεργάτη του Midge Ure.​

Τον Οκτώβριο του 1984, κυκλοφόρησαν φωτογραφίες με αποκρουστικές εικόνες με εκατομμύρια ανθρώπους να πεθαίνουν κυριολεκτικά από την πείνα στην Αιθιοπία. Ο Geldof ευαισθητοποιήθηκε αμέσως και μαζί με τον Ure έγραψαν το τραγούδι, που έγινε No1 τα επόμενα Χριστούγεννα. Η ιδέα για μια συναυλία που θα έστελνε ακόμα περισσότερη βοήθεια ήρθε από τον Boy George, τον τραγουδιστή των Culture Club.

Στο τέλος της τελευταίας συναυλίας του συγκροτήματος στο Wembley, αρκετοί καλλιτέχνες που συμμετείχαν μαζί με τον Boy George στην ηχογράφηση του «Do they know it’s Christmas?», ανέβηκαν στη σκηνή και έκλεισαν με αυτό το τραγούδι τη συναυλία. Αμέσως μετά, ο Boy George είπε στον Geldof ότι θα έπρεπε να διοργανώσουν μια μεγάλη συναυλία. Ο Geldof μάλλον το είχε σκεφτεί. Γιατί αμέσως σκέφτηκε η συναυλία να είναι διπλή και σχεδόν παράλληλη. Όχι μόνο σε ένα σημείο του πλανήτη.
Το concept ονομάστηκε Live Aid και μεγάλωνε συνεχώς, αφού υπήρχαν συνεχώς καινούργιες συμμετοχές και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Το Wembley θα φιλοξενούσε αρχικά τα συγκροτήματα και πριν τελειώσει, η συναυλία θα συνεχιζόταν στο John F. Kennedy Stadium της Φιλαδέλφεια. Στις 13 Ιουλίου τα πάντα ήταν έτοιμα για μια συναυλία που άλλαξε την ιστορία και τον ρόλο της μουσικής.

Πολλοί το είπαν ουτοπικό, κάποιοι άλλοι θεώρησαν πως ήταν μια επίδειξη ή μια συνειδησιακή εισβολή στα μυαλά του κόσμου. Μπορεί να ήταν όλα αυτά ή και τίποτα από αυτά. Το σίγουρο ήταν πως πρόκειται για τη μεγαλύτερη ροκ συναυλία όλων των εποχών, που συγκέντρωσε σχεδόν όλα τα μεγάλα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής και πέτυχε κάτι. Τι; Συγκέντρωσε την παγκόσμια προσοχή. Γιατί το Live Aid, το παρακολούθησαν 1,5 δισεκατομμύριο κόσμος, δηλαδή περίπου το 95% των τηλεθεατών του πλανήτη.
Το sold out έγινε πολύ σύντομα στη Μεγάλη Βρετανία ενώ στις ΗΠΑ αν και καθυστέρησε λίγο, το γήπεδο ήταν κατάμεστο. Πρώτοι στη σκηνή στο Wembley βγήκαν οι Status Quo τραγουδώντας το «Rockin’ all over the world». Ακολούθησαν πολλοί γνωστή καλλιτέχνες όπως ο Phil Collins, η Joan Baez, ο Elvis Costello, οι Black Sabbath, o Sting, οι Judas Priest, ο Bryan Ferry και άλλοι. Τη στιγμή που ο Bryan Adams έβγαινε στη σκηνή στη Φιλαδέλφεια, οι U2 τραγουδούσαν στο Λονδίνο το «Sunday Bloody Sunday».

Ακολούθησαν ακόμα περισσότεροι, όπως η Madonna, ο David Bowie, o Elton John, o Eric Clapton, οι Santana κ.α. με τον Paul McCartney, τον David Bowie, τον Pete Townsend, την Allison Moyet και τον Bob Geldof να κλείνουν τη συναυλία στο Wembley, ενώ την αντίστοιχή στη Φιλαδέλφεια έκλεισαν οι Bob Dylan, Keith Richards και Ron Wood.
Η πιο αλησμόνητη πάντως εμφάνιση ήταν αυτή των Queen με τον frontman Freddie Mercury να έχει πάρει εντολή από τον γιατρό να μην καταπονήσει τη φωνή του. Αλλά δεν γινόταν. Γιατί η επικοινωνία του με το κοινό ήταν τέτοια, που έγραψε μια από τις πιο ιστορικές στιγμές της μουσικής. Η συγκεκριμένη εμφάνιση ψηφίστηκε από 60 καλλιτέχνες, δημοσιογράφους και άλλους ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας, ως η καλύτερη ζωντανή εμφάνιση στην ιστορία της ροκ μουσικής.

Τo Band Aid Τrust, ο οργανισμός που ιδρύθηκε το Ιανουάριο του 1985, από τον Bob Geldof και υπάρχει μέχρι σήμερα, προσπαθεί να προσφέρει ανακούφιση στην πολύπαθη ήπειρο. Ο ίδιος ο Geldof είχε τότε πει πως το Live Aid δεν θα έπρεπε να ξαναπαιχτεί γιατί ήταν μια μοναδική στιγμή. Οι παραγωγοί της Αμερικής μάλιστα έσβησαν το υλικό! Ευτυχώς, το MTV, το είχε κρατήσει γιατί μετά από χρόνια ο Geldof είπε πως το Live Aid μπορεί να αποδειχθεί πιο δυνατό ως ανάμνηση. Και έχει δίκιο.
20 χρόνια μετά, μια παρόμοια συναυλία με τίτλο Live 8 στις χώρες του G8 και στη Νότια Αφρική (Λονδίνο, Παρίσι, Βερολίνο, Ρώμη, Φιλαδέλφεια, Οντάριο, Τσίμπα, Μόσχα, Κορνουάλη, Εδιμβούργο, Γιοχάνεσμπούργκ), με συμμετοχή μεγάλων ονομάτων, έγινε στα πρότυπα του Live Aid. Εκείνη η συναυλία, του 1985, άλλαξε τον τρόπο οργάνωσης των μουσικών δρώμενων και έδωσε στη μουσική ένα επιπλέον νόημα. Γιατί οι άνθρωποι ενώθηκαν μέσω της μουσικής για πρώτη φορά μετά από χρόνια, για έναν ανώτερο σκοπό. Να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους που ταλαιπωρούνταν πολύ περισσότερο από τους ίδιους. Και έτσι κι έγινε...

Πηγη www.e-radio.gr