Κειμενα με ηθικο διδαγμα!!!

[maik900]

Η δασκάλα που δεν συμπαθούσε καθόλου τον μαθητή της και το σπουδαίο μάθημα ζωής που της έδωσε​

Όταν άνοιξε τα χαρτιά του, την περίμενε μια μεγάλη έκπληξη​

Πώς ξεκινά​

Μια δασκάλα δεν συμπαθούσε καθόλου ένα μαθητή της. Την πρώτη μέρα της καινούργιας σχολικής χρονιάς, στάθηκε μπροστά από τα παιδιά της πέμπτης τάξης, τους συστήθηκε και στη συνέχεια τους είπε ένα μεγάλο ψέμα. Όπως και οι περισσότεροι άλλωστε δάσκαλοι, κοίταξε τους μαθητές της και τους είπε ότι τους θα τους αγαπάει και θα τους προσέχει όλους το ίδιο.
Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, γιατί εκεί στην μπροστινή σειρά, κάθονταν ένα μικρό αγόρι, ο Τέντυ Στάλλαρντ.
Η κυρία Τόμπσον είχε παρατηρήσει τον Τέντυ από την προηγούμενη χρονιά και δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα. Δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά, δεν συμμετείχε στην τάξη, τα ρούχα του ήταν συνέχεια βρώμικα και σίγουρα δεν έκανε όσο συχνά έπρεπε μπάνιο. Ο Τέντυ ήταν ένα παιδί που την δυσαρεστούσε όποτε τον έβλεπε για αυτό και απολάμβανε τις στιγμές που σχημάτιζε με τον κόκκινο στυλό της τα τεράστια Χ στα τετράδια του, έσβηνε τα λάθη του ή βαθμολογούσε με 6 και με 5 τις εργασίες του.
Στο σχολείο, όπου δίδασκε η κυρία Τόμπσον, ήταν υποχρεωμένη να ελέγχει το παρελθόν όλων των παιδιών που υπήρχαν στη τάξη της. Ακόμη και του μικρού Τέντυ. Έτσι όταν άνοιξε τα αρχεία του, την περίμενε μια μεγάλη έκπληξη.

Η συνέχεια​

Ο δάσκαλος που είχε τον Τέντυ στην πρώτη τάξη του Δημοτικού έγραφε για αυτόν: «Ο Τέντυ είναι ένα υπέροχο παιδί όλο χαμόγελο. Είναι οργανωτικός, μελετηρός και έχει καλούς τρόπους. Είναι μια έμπνευση για τα παιδιά που βρίσκονται γύρω του». Η δασκάλα που είχε τον Τέντυ στη Δευτέρα Δημοτικού έγραφε: «Είναι εξαιρετικός μαθητής, τον συμπαθούν πολύ οι συμμαθητές του αλλά ο ίδιος μοιάζει πολύ προβληματισμένος επειδή η μητέρα του πάσχει από μια ανίατη ασθένεια και η ζωή στο σπίτι του πρέπει να είναι πολύ δύσκολη».
Η δασκάλα που τον δίδαξε στην Τρίτη Δημοτικού έγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του του στοίχισε πολύ. Ο ίδιος προσπαθεί να κάνει ότι καλύτερο μπορεί, αλλά ο πατέρας του δεν του δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον. Η άσχημη κατάσταση στο σπίτι θα τον επηρεάσει πολύ σύντομα, αν δεν αλλάξει γρήγορα κάτι». Ο δάσκαλος του Τέντυ στην Τετάρτη Δημοτικού έγραφε: «Ο Τέντυ έχει παραιτηθεί και δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη».
Η κυρία Τόμπσον συνειδητοποίησε το πρόβλημα και αισθάνθηκε ντροπή για τον εαυτό της. Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν όλοι οι μαθητές της, της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα τυλιγμένα με αστραφτερά περιτυλίγματα και όμορφες κορδέλες. Όλοι, εκτός από τον Τέντυ. Το δικό του δώρο ήταν αδέξια τυλιγμένο σε ένα βρώμικο, καφέ χαρτί που μάλλον πριν ήταν η σακούλα ενός παντοπωλείου.

Τι έγινε αργότερα:​

Η κυρία Τόμπσον δυσκολεύτηκε να το ανοίξει. Τα περισσότερα παιδιά γέλασαν όταν έβγαλε από μέσα ένα βραχιόλι που είχε φτιάξει ο ίδιος με σπάγκο και πέτρες αλλά και ένα ανοιχτό, μισογεμάτο μπουκάλι με άρωμα. Σηκώθηκε από τη θέση της και σταμάτησε απότομα των γέλιο των παιδιών όταν φώναξε δυνατά πόσο πολύ της άρεσε το δώρο του. Στη συνέχεια φόρεσε το βραχιόλι και έριξε λίγο από το άρωμα στο χέρι της.
Ο Τέντυ έφυγε τελευταίος εκείνη τη μέρα από την τάξη. Βγαίνοντας από τη πόρτα γύρισε προς τη δασκάλα του και της είπε με θλιμμένη φωνή «Σήμερα κυρία μυρίζετε σαν τη μαμά μου!»
Η κυρία Τόμπσον έκλαψε πολύ εκείνη τη μέρα. Από τότε σταμάτησε να μαθαίνει τα παιδιά ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Αντ “αυτού, άρχισε να τα διδάσκει.
Αγαπούσε όλα τα παιδιά αλλά έδινε ιδιαίτερη προσοχή στον μικρό Τέντυ. Κάθε φορά που τον βοηθούσε στα μαθήματα του, το μυαλό του έμοιαζε να ζωντανεύει. Όσο περισσότερο τον ενθάρρυνε, τόσο πιο γρήγορα απαντούσε στις ερωτήσεις της. Μέχρι το τέλος του έτους, ο Τέντυ είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης και, παρά το ψέμα της ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο, ο Τέντυ ήταν πλέον και επίσημα ο αγαπημένος της.

Τι συνέβη έπειτα​

Την επόμενη χρονιά η κυρία Τόμπσον ανέλαβε πάλι την Πέμπτη Δημοτικού και έβλεπε τον Τέντυ μόνο στα διαλείμματα. Μια μέρα, προς το τέλος του έτους, βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα του σπιτιού της. Το σημείωμα είχε την υπογραφή του Τέντυ και έγραφε: «Είσαστε ακόμη η καλύτερη δασκάλα που είχα ποτέ στη ζωή μου».
Έξι χρόνια μετά η κυρία Τόμπσον έλαβε άλλο ένα σημείωμα, αυτή τη φορά με το ταχυδρομείο. Ήταν πάλι ο Τέντυ και της έγραφε ότι είχε τελειώσει τρίτος σε βαθμό το Λύκειο, αλλά εκείνη ήταν ακόμη η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.
Τέσσερα χρόνια μετά, πήρε άλλη μια επιστολή από τον Τέντυ. Της έγραφε ότι είναι δύσκολα στο Πανεπιστήμιο αλλά πολύ σύντομα θα έπαιρνε το πτυχίο του και με καλό βαθμό. Τέλειωσε το γράμμα του γράφοντας ότι ακόμη εκείνη είναι η καλύτερη και η πιο αγαπημένη του δασκάλα που είχε ποτέ. Έπειτα από τέσσερα χρόνια άλλο ένα γράμμα από τον Τέντυ έκανε την εμφάνιση του στο ταχυδρομικό κουτί της κυρία Τόμπσον.
Της έγραφε ότι αφού πήρε το πτυχίο του, αποφάσισε να προχωρήσει λίγο ακόμη τις σπουδές του. Τέλειωνε την επιστολή γράφοντας ότι παραμένει η καλύτερη και η αγαπημένη του δασκάλα. Αλλά αυτή τη φορά το όνομα με το οποίο υπέγραφε ήταν διαφορετικό: Δρ. Θίοντορ Φ. Στάλλαρντ.

Το τέλος της ιστορίας​

Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Η κυρία Τόμπσον πήρε ακόμη ένα γραμμα από τον Τέντυ εκείνη την άνοιξη. Της έγραφε ότι είχε βρει μια κοπέλα και επρόκειτο να την παντρευτεί. Της έλεγε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει μερικά χρόνια πριν και αναρωτιόταν αν θα μπορούσε εκείνη, να καθίσει στη θέση που κάθεται η μητέρα του γαμπρού. Φυσικά εκείνη το έκανε. Πήγε στο γάμο φορώντας στο χέρι εκείνο το βραχιόλι από πέτρες που της είχε κάνει δώρο ο Τέντυ και φορώντας το άρωμα που του θύμιζε τη μητέρα του.
Την στιγμή που ο Δρ. Στάλλαρντ την αγκάλιασε της ψιθύρισε στο αυτί: «Σας ευχαριστώ, κυρία Τόμπσον, γιατί πιστέψατε σε μένα. Σας ευχαριστώ τόσο πολύ γιατί με κάνατε να αισθανθώ σημαντικός και μου δείξατε πως μπορώ να κάνω τη διαφορά». Η κυρία Τόμπσον με δάκρυα στα μάτια του απάντησε: «Τέντυ, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Εσύ είσαι αυτός που μου έμαθε ότι μπορώ να κάνω τη διαφορά. Δεν ήξερα πώς να διδάξω τους μαθητές μου μέχρι που σε γνώρισα.”

Πηγη https://filoitexnisfilosofias.com

 

[maik900]

Κάποτε ο χρόνος, είχε 4 εποχές.
Τώρα έχει 2.
Κάποτε δουλεύαμε 8 ώρες, τώρα χάσαμε το μέτρημα.
Κάποτε είχαμε χρόνο για έναν καφέ με τους φίλους μας, τώρα τα λέμε μέσω FACEBOOK, και SKYPE.
Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, τώρα κοιτάμε μόνο τηλεόραση.
Κάποτε παίζαμε ποδόσφαιρο στις αλάνες, τώρα παίζουμε play station.
Κάποτε κοιτάγαμε τον άλλον στα μάτια και λέγαμε ΣΥΓΝΩΜΗ. Τώρα στέλνουμε sms.
Κάποτε αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε 2 χρόνια, τώρα σε 2 μήνες το έχουμε βαρεθεί.
Κάποτε είχαμε 2 κανάλια και βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε, τώρα έχουμε 100 και άντε να αξίζει 1.
Κάποτε είχαμε την λεβεντιά να λέμε «έκανα λάθος», τώρα λέμε,«αυτός φταίει».
Κάποτε κοιτούσαμε τους ανθρώπους στα μάτια, τώρα στην τσέπη.
Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε, τώρα ζούμε για να δουλεύουμε.
Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας, τώρα δεν έχουμε για κανέναν.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΠΟΤΕ ΤΟ ΛΕΓΑΝΕ ΖΩΗ....!

 

[maik900]

Ένας παράξενος δήμαρχος​

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια πολύ άσχημη πόλη.
Βία, εγκλήματα, κυκλοφοριακό, ατυχήματα, ναρκωτικά, βρωμιά και γκρίζοι δυστυχισμένοι πολίτες. Και δεν ήταν καμιά μικρή πόλη, είχε έξι εκατομμύρια κατοίκους, που είχαν παραδοθεί εντελώς στην μαυρίλα.
Ένα πρωί, ο διευθυντής του Πανεπιστημίου της πόλης, που ήταν μαθηματικός και φιλόσοφος, εκεί που πήγαινε στη δουλειά του και βλέποντας την κατάντια της πόλης του, πήρε μια πολύ κουφή απόφαση.
Δήλωσε την παραίτησή του στο Πανεπιστήμιο, λέγοντας πως ήθελε να διευρύνει την διδασκαλία του και στα έξι εκατομμύρια κατοίκους...
Στους μαθητές του στο Πανεπιστήμιο, ο καθηγητής αυτός ήταν γνωστός για τους περίεργους τρόπους διδασκαλίας του. Γενικά δηλαδή, εφεύρισκε αστείους και εντελώς ανορθόδοξους τρόπους, για να πετυχαίνει τον σκοπό του και περιέργως, πάντα τα κατάφερνε.
Για παράδειγμα, μια φορά που επικρατούσε χάβρα στο μάθημα, κατάφερε να επαναφέρει την τάξη, κατεβάζοντας τα βρακιά του.
Για την προεκλογική καμπάνια του λοιπόν, φόρεσε μια στολή σούπερμαν, αυτοχρίστηκε "υπερπολίτης" και αμολύθηκε στους δρόμους, βάζοντας ταυτόχρονα υποψηφιότητα για δήμαρχος.
Έφερε πολύ γέλιο στον κόσμο, αλλά επειδή όπως έλεγαν, είχε αρκετά ειλικρινή φάτσα, τον ψήφισαν.
Ο καινούργιος δήμαρχος όμως δεν είχε καμία σχέση με τους προηγούμενους.
Η πρώτη του κίνηση ήταν να προσλάβει 20 μίμους και να τους σκορπίσει στους δρόμους της πόλης.
Η δουλειά τους ήταν να χλευάζουν, όσους παραβίαζαν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας.
Σιγά, θα μου πείτε.
Οι πολίτες όμως (που εννοείται στα παλιά τους τα παπούτσια οι κανόνες οδικής συμπεριφοράς), άρχισαν να συμμορφώνονται, γιατί αποδείχτηκε πως τους πείραζε πολύ περισσότερο η δημόσια κοροϊδία, παρά τα πρόστιμα.
Αμέσως μετά, βγήκε σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και έκανε ντους κατατσίτσιδος live, κλείνοντας την παροχή νερού ενώ σαπουνιζόταν, για να δείξει στους πολίτες, πώς μπορούν να εξοικονομούν νερό.
Και πράγματι η κατανάλωση νερού έπεσε αμέσως !
Όρισε Ημέρα Γυναίκας, όπου οι άντρες θα φρόντιζαν τα παιδιά και οι γυναίκες θα έβγαιναν βόλτα στην πόλη.
Αυτό ήταν ανήκουστο, γιατί η συγκεκριμένη πόλη ήταν πολύ επικίνδυνο μέρος τα βράδια, ενώ οι γυναίκες δεν έβγαιναν βόλτες σχεδόν ποτέ ως τότε.
Χιλιάδες γυναίκες γέμισαν τους δρόμους πανηγυρίζοντας.
Το καλύτερο;
Μοίρασε στους πολίτες ταμπέλες με thumbs up ( like, μου αρέσει ) και thumbs down, για να επιδοκιμάζουν ή να αποδοκιμάζουν δημόσια τις πράξεις των συμπολιτών τους.
Πράγμα φυσικά που δεν έχασαν την ευκαιρία να το εφαρμόσουν δεόντως, αλλά όλως περιέργως, ειρηνικά.
Το ομαδικό κράξιμο ήταν ότι έπρεπε τελικά.
Γενικώς σκαρφιζόταν αστείες ή περίεργες καμπάνιες για κάθε τι που ήθελε να πετύχει, όπως όταν ζήτησε να του τηλεφωνήσει (στο προσωπικό του γραφείο μάλιστα), όποιος πολίτης συναντούσε έστω κι έναν υποδειγματικό ταξιτζή.
Σύντομα, 150 τηλεφωνήματα συντέλεσαν στο να δημιουργηθεί ομάδα ταξιτζήδων, που ο δήμαρχος ονόμασε Ιππότες της Ζέβρας και είχαν την προσωπική του υποστήριξη.
Ίδρυσε επίσης ταμείο εθελοντικών φόρων για όσους ήθελαν να δώσουν παραπάνω χρήματα (!) στο δημοτικό ταμείο.
Φυσικά είχε ανταπόκριση η κίνησή του και μάζεψε χρήματα.
Τέλος, προσπαθώντας να δείξει πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ζωή, ζωγράφισε αστέρια σε κάθε σημείο στην πόλη , όπου συνέβη θανατηφόρο τροχαίο δυστύχημα, πράγμα εξαιρετικά έξυπνο, γιατί το αποτέλεσμα ήταν πανέμορφο, αλλά και ιδιαίτερα σοκαριστικό.
Όχι, δεν είναι παραμύθι ούτε γέννημα φαντασίας κάποιου μυθιστοριογράφου !
Πρόκειται για τα κατορθώματα του Κολομβιανού Antanas Mockus, τον δήμαρχο της Μποκοτά το 1993.
Μετά το πέρας της θητείας του, ο παράξενος αυτός δήμαρχος, ξεκίνησε διαλέξεις αναλύοντας τα συμπεράσματά του από το κοινωνικό του πείραμα.
Ένα από τα συμπεράσματά του είναι, πως η γνώση δίνει δύναμη, αρκεί να καταφέρεις να τη μεταδώσεις μέσω της τέχνης, του χιούμορ και της δημιουργικότητας.
Μόνο έτσι οι άνθρωποι αποδέχονται τις αλλαγές.

 

[stelios62]

Ισως γι΄αυτο μειωθηκε σημαντικα και η εξαγωγη ... μεταναστριων στις διπλανες χωρες οπου παρατηρηθηκε ελλειψη ... ετσι ακουσα ....!

 

[R.E.H]

Μια παράγραφος από το βιβλίο (το Ζεν και η τέχνη συντήρησης της μοτοσικλέτας) γραμμένο πριν καμία 50αρια χρόνια εξηγεί το τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο μας!!!!


Sent from my iPhone using Tapatalk

 

[Λαμπης]

Μια παράγραφος από το βιβλίο (το Ζεν και η τέχνη συντήρησης της μοτοσικλέτας) γραμμένο πριν καμία 50αρια χρόνια εξηγεί το τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο μας!!!!


Sent from my iPhone using Tapatalk

Το διαβασα πριν 15 χρονια, και ηταν σταθμος για μενα!
Ασχολουμενος τοτε με μουσικη (επαγγελματικα) και με μαστορεμα μοτο(ερασιτεχνικα) , μπορεσα να κατανοησω τι ειναι ποιοτητα κ τεχνη!
Ασχετως αν η μουσικη συγκαταλεγεται στις ''τεχνες''
Ειχα την προδιαθεση, αλλα το βιβλιο με βοηθησε να δω τα πραγματα ξεκαθαρα...ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΩ...
Φαντασου πηγα και το ξαναπηρα

 

[maik900]

#Κάποιος λέει για τον πατέρα του:
Ο πατέρας μου, αν έμπαινε στο δωμάτιό μου, και έβρισκε το φωτιστικό αναμμένο ενώ ήμουν έξω μου έλεγε: Γιατί δεν το σβήνεις και γιατί όλη αυτή η σπατάλη στο ρεύμα???
Αν έμπαινε στο μπάνιο και έβρισκε το νερό της βρύσης να τρέχει έλεγε: Γιατί δεν κλείνεις τη βρύση πρίν φύγεις, γιατί τόση σπατάλη στο νερό???
Πάντα με επικρίνει και με κατηγορεί για σπατάλη και απροσεξία, κι ότι αρκετοί άνθρωποι τα στερούνται...
ακόμα και τώρα που είναι στο κρεβάτι άρρωστος!!!
Μέχρι που μια μέρα βρήκα δουλειά.
Ήταν η μέρα που περίμενα πάντα.
Σήμερα κάνω την πρώτη προσωπική μου συνέντευξη για μια εξαιρετική δουλειά σε μια μεγάλη εταιρεία.
Και αν με δεχτούν, θα φύγω από αυτό το σπίτι χωρίς επιστροφή, και θα ξεκουραστώ από τον πατέρα μου και την μόνιμη επίπληξή του σε μένα.
Ξύπνησα νωρίς το πρωί, ντύθηκα με τα πιο όμορφα ρούχα, αρωματικά, και βγήκα έξω.
Γύρισα και βρήκα τον πατέρα μου να χαμογελάει παρά το ξεθώριασμα των ματιών του και τα συμπτώματα της ασθένειας του που είναι ορατά στο πρόσωπό του....
Μου έδωσε μερικά χρήματα και μου είπε: Θέλω παλικάρι μου να είσαι θετικός και σίγουρος για τον εαυτό σου και να μην φοβηθείς μπροστά σε καμία ερώτηση, να ξέρεις σ' αγαπώ!!!
Του χαμογέλασα ενώ μέσα μου σκέφτηκα, ακόμα και σε αυτές τις στιγμές, δεν σταματά ποτέ να συμβουλεύει σαν να θέλει σκόπιμα να μου χαλάσει τη διάθεσή μου στις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου.
Βγήκα από το σπίτι βιαστικά και μπήκα σε ένα ταξί και κατευθύνθηκα προς την εταιρεία.
Μόλις έφτασα και μπήκα στην πύλη της εταιρείας, έμεινα έκπληκτος από όλα αυτά που είδα!!!
Δεν υπήρχαν φύλακες στην είσοδο και κανένας ρεσεψιονίστ εκτός από πινακίδες που οδηγούσαν στο σημείο της συνέντευξης.
Μόλις μπήκα μέσα στο προαύλιο του κτιρίου, παρατήρησα ότι το πόμολο της πόρτας είχε βγει από τη θέση του.
Θυμήθηκα λοιπόν τις συμβουλές του πατέρα μου "να είμαι προσεκτικός και να διορθώνω ότι λάθος αντιλαμβάνομαι", οπότε αμέσως έβαλα το χερούλι της πόρτας στη θέση του.
Εν συνεχεία είδα τις ξύλινες τάβλες στο κήπο της εταιρείας μουσκεμένες με νερό από το νιπτήρα που είχε ξεχειλίσε. Έτσι θυμήθηκα το νερό και τον πατέρα μου, και έκλεισα τη βρύση..
Στη συνέχεια μπήκα στο κτίριο της εταιρείας... παρατήρησα την τεράστια ποσότητα φωτιστικών αναμμένων καθώς ήταν μέρα μεσημέρι και έτσι τα έσβησα από συνήθειο, του πατέρας μου σπίτι μας ..
Μέχρι να φτάσω στον όροφο, μου έκανε εντύπωση ο μεγάλος αριθμός αιτούντων για αυτή τη δουλειά.
Διάβασα το όνομά μου στη λίστα των αιτούντων και κάθομαι να περιμένω τη σειρά μου, κοιτάζοντας τα κομψά πανάκριβα ρούχα που φορούσαν και άκουγα που έλεγαν για τα πτυχία τους από αμερικάνικα πανεπιστήμια... με αυτά που έβλεπα κομψά ενδύματα και άκουγα αμερικάνικα πανεπιστήμια, ένιωσα κατώτερος από τους άλλους.
Μετά παρατήρησα ότι όλοι όσοι μπαίνουν στη συνέντευξη σε λιγότερο από ένα λεπτό βγαίνουν και φέγγουν.
Σκέφτηκα, αν αυτοί με αμερικάνικα πανεπιστήμια και καλό ντύσιμο τους απορρίπτουν, εγώ δεν θα έχω τύχη.
Αποφάσισα να αποσυρθώ από αυτόν τον χαμένο ανταγωνισμό με την αξιοπρέπειά μου πριν μου πουν να ζητήσω συγγνώμη.
Και ήδη σηκώθηκα και βγήκα έξω, τότε ο υπάλληλος φώναξε το όνομά μου.
Είπα, ′′ Δεν υπάρχει περίπτωση θα μπω.
Μπήκα στο δωμάτιο συνέντευξης και κάθισα στην καρέκλα απέναντι σε τρεις ανθρώπους που με κοίταξαν και χαμογέλασαν με ένα πλατύ χαμόγελο και μετά κάποιος είπε είσαι τώρα μέλος της εταιρίας μας
συγχαρητήρια

!!!
Έμεινα έκπληκτος για μια στιγμή και νόμιζα ότι με κοροϊδεύουν ή ήταν μια από τις ερωτήσεις συνέντευξης πίσω από αυτή την ερώτηση.
Θυμήθηκα λοιπόν τις συμβουλές του πατέρα μου όταν βγήκα από το σπίτι να είμαι θετικός και σίγουρος για τον εαυτό μου.
Τους ρώτησα ότι κανείς από εσάς δεν μου έκανε ούτε μια ερώτηση πως είστε σίγουροι για μένα???
Ο τρίτος είπε ότι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι κάνοντας ερωτήσεις δεν θα μπορέσουμε να αξιολογήσουμε τις δεξιότητες κανενός από τους υποψήφιους.
Και έτσι αποφασίσαμε ότι η αξιολόγησή μας για το άτομο θα ήταν πρακτική...
Σχεδιάσαμε ένα πρακτικό test group που αποκαλύπτει τη συμπεριφορά του εκλεγμένου, την έκταση της θετικότητας αντίληψής του, και την έκταση της ικανότητας να διορθώνει και την παραμικρή λεπτομέρεια για το συμφέρον της επιχείρησης, οπότε ήσουν ο μόνος που επεδίωξε να διορθώσει κάθε ελάττωμα που σκόπιμα βάλαμε στο δρόμο του κάθε υποψηφίου... ήσουν τεκμηριωμένος μέσω των φωτογραφικών μηχανών παρακολούθησης που βάλαμε σε όλες τις βεράντες και στο εσωτερικό της εταιρείας.
Τότε όλα τα πρόσωπα εξαφανίστηκαν μπροστά στα μάτια μου και ξέχασα τη δουλειά, τη συνέντευξη και τα πάντα...
Και βλέπω μόνο μια φωτογραφία _ του _ πατέρα _ μου πια!!!
Εκείνη η μεγάλη πόρτα που μου έδειξε ο πατέρας μου με την σκληρότητα αλλά και με τη στοργή, την αγάπη, την τρυφερότητα και την ηρεμία του.

 

[maik900]

​

Κάποτε ένας σοφός παππούς μου είχε πει: τα μεγαλύτερα δράματα που βίωσα, δεν συνέβησαν ποτέ. Ήταν στο μυαλό μου!​

Ένας συνειδητός άνθρωπος ζει στο τώρα.
Γνωρίζει πότε το μυαλό του παίζει παιχνίδια και μπαίνει στον φόβο. Ξέρει να αναχαιτίζει αυτά τα παιχνίδια του μυαλού, όταν έρχονται ως αρνητικές σκέψεις στο κεφάλι του. Ξέρει ότι όπου υπάρχει φόβος και τρόμος, χάνεται η αγάπη!

Ξέρει πως όταν τρομοκρατεί, όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και τους άλλους, το δονητικό συνειδησιακό επίπεδο, τόσο το δικό του όσο και των άλλων πέφτει χαμηλά. Ξέρει πως αυτό το σενάριο μπορεί να συμβεί αλλά μπορεί και να ΜΗΝ συμβεί. Ξέρει πως αν το τραγικό που σκέφτηκε, συμβεί, θα το αντιμετωπίσει με δύναμη την στιγμή που θα συμβεί.

Δεν υπάρχει λόγος να το ανακυκλώνει στο μυαλό του, εκ των προτέρων

 

[duke200]

Ερώτηση: γιατί τα σκυλιά ζουν λιγότερο από τους ανθρώπους;
Εδώ είναι η απάντηση:
Ως κτηνίατρος, με κάλεσαν να εξετάσω έναν 13χρονο σκύλο που ονομάζεται Μπατούτα.
Η οικογένεια ήλπιζε για ένα θαύμα.
Εξέτασα τον Μπατούτα και διαπίστωσα ότι πέθαινε από καρκίνο και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα ...
Ο Μπατούτα περικυκλώθηκε από την οικογένειά του.
Το μωρό Πιέτρο φαινόταν τόσο ήρεμο, χάιδευε το σκυλί για τελευταία φορά και αναρωτιόμουν αν κατάλαβε τι συνέβαινε.
Μέσα σε λίγα λεπτά, ο Μπατούτα έπεσε στο όνειρο και δεν ξύπνησε ξανά.
Το παιδί φάνηκε να το δέχεται χωρίς δυσκολία.
Άκουσα τη μητέρα του να αναρωτιέται: "Γιατί η ζωή ενός σκύλου είναι μικρότερη από αυτή των ανθρώπων;"
Ο Πέτρος είπε: «Ξέρω γιατί».
Η εξήγηση του παιδιού άλλαξε τον τρόπο που βλέπω πλέον τη ζωή.
Είπε: «Οι άνθρωποι έρχονται στον κόσμο για να μάθουν πώς να ζουν μια καλή ζωή, πώς να αγαπούν τους άλλους συνέχεια και να είναι καλοί άνθρωποι ε;
Τα σκυλιά γεννιούνται ήδη γνωρίζοντας πώς να τα κάνουν όλα αυτά, οπότε δεν χρειάζεται να ζήσουν όσο εμείς ».

Το ηθικό της ιστορίας:
Αν ένας σκύλος ήταν ο δάσκαλός σας, θα σας μάθαινε πράγματα όπως:

" data-src="https://static.xx.fbcdn.net/images/emoji.php/v9/t7b/1.5/16/2728.png" data-lb-sidebar-href="" data-lb-caption-extra-html="" data-single-image="1"> " title="" width="" height="" loading="lazy" />

Όταν τα αγαπημένα σας πρόσωπα επιστρέφουν στο σπίτι, τρέχετε πάντα να τα καλωσορισετε!

" data-src="https://static.xx.fbcdn.net/images/emoji.php/v9/t7b/1.5/16/2728.png" data-lb-sidebar-href="" data-lb-caption-extra-html="" data-single-image="1"> " title="" width="" height="" loading="lazy" />

Μην χάσετε ποτέ την ευκαιρία να πάτε μια βόλτα,αφήστε την εμπειρία του καθαρού αέρα και του ανέμου στο πρόσωπό σας να είναι μια καθαρή έκσταση!

" data-src="https://static.xx.fbcdn.net/images/emoji.php/v9/t7b/1.5/16/2728.png" data-lb-sidebar-href="" data-lb-caption-extra-html="" data-single-image="1"> " title="" width="" height="" loading="lazy" />

Κοιμηθείτε, ξεκουραστείτε.

" data-src="https://static.xx.fbcdn.net/images/emoji.php/v9/t7b/1.5/16/2728.png" data-lb-sidebar-href="" data-lb-caption-extra-html="" data-single-image="1"> " title="" width="" height="" loading="lazy" />

Ξαπλώστε καλά πριν σηκωθείτε.

" data-src="https://static.xx.fbcdn.net/images/emoji.php/v9/t7b/1.5/16/2728.png" data-lb-sidebar-href="" data-lb-caption-extra-html="" data-single-image="1"> " title="" width="" height="" loading="lazy" />

Τρέξτε, πηδήξτε και παίξτε καθημερινά.

" data-src="https://static.xx.fbcdn.net/images/emoji.php/v9/t7b/1.5/16/2728.png" data-lb-sidebar-href="" data-lb-caption-extra-html="" data-single-image="1"> " title="" width="" height="" loading="lazy" />

Αποφύγετε το ′ ′ δάγκωμα ′ ′ όταν αρκεί μόνο μια γκρίνια.

" data-src="https://static.xx.fbcdn.net/images/emoji.php/v9/t7b/1.5/16/2728.png" data-lb-sidebar-href="" data-lb-caption-extra-html="" data-single-image="1"> " title="" width="" height="" loading="lazy" />

Σε πολύ ζεστό καιρό, πιείτε άφθονο νερό και ξαπλώστε κάτω από τη σκιά ενός πλούσιου δέντρου.

" data-src="https://static.xx.fbcdn.net/images/emoji.php/v9/t7b/1.5/16/2728.png" data-lb-sidebar-href="" data-lb-caption-extra-html="" data-single-image="1"> " title="" width="" height="" loading="lazy" />

Όταν είστε χαρούμενοι, χορέψτε κινώντας ολόκληρο το σώμα σας.
Απολαύστε τα απλά πράγματα, μια μεγάλη βόλτα.

" data-src="https://static.xx.fbcdn.net/images/emoji.php/v9/t7b/1.5/16/2728.png" data-lb-sidebar-href="" data-lb-caption-extra-html="" data-single-image="1"> " title="" width="" height="" loading="lazy" />

Να είστε πιστοί.

" data-src="https://static.xx.fbcdn.net/images/emoji.php/v9/t7b/1.5/16/2728.png" data-lb-sidebar-href="" data-lb-caption-extra-html="" data-single-image="1"> " title="" width="" height="" loading="lazy" />

Ποτέ μην παριστάνετε κάτι που δεν είστε. Να είστε αυθεντικοί!

" data-src="https://static.xx.fbcdn.net/images/emoji.php/v9/t7b/1.5/16/2728.png" data-lb-sidebar-href="" data-lb-caption-extra-html="" data-single-image="1"> " title="" width="" height="" loading="lazy" />

Αν αυτό που θέλετε είναι «θαμμένο», αναζητήστε το, επιμείνετε μέχρι να το βρείτε.

" data-src="https://static.xx.fbcdn.net/images/emoji.php/v9/t7b/1.5/16/2728.png" data-lb-sidebar-href="" data-lb-caption-extra-html="" data-single-image="1"> " title="" width="" height="" loading="lazy" />

Και μην ξεχνάτε ποτέ:
Όταν κάποιος έχει μια κακή μέρα, απλώς μείνετε ήσυχοι, καθίστε κοντά και αφήστε τον απαλά να νιώσει ότι είστε εκεί ».

View attachment 38000

Τα πες όλα.

Sent from my A80Pro using Tapatalk

 

[maik900]

"Γερνάς" μου είπαν, "δεν είσαι πια εσύ. Γίνεσαι μελαγχολική και μοναχική".1
-" Απάντησα. «Δεν γερνάω.»
Γίνομαι σοφή Έχω πάψει να είμαι αυτό που αρέσει στους άλλους για να γίνω αυτό που μου αρέσει να είμαι.
Έχω σταματήσει να αναζητώ αποδοχή από τους άλλους για να αποδεχτώ τον εαυτό μου.
ΟΧΙ. Δεν γερνάω.
Γίνομαι διεκδικητική, επιλεκτική τόπων, επιλεκτική ανθρώπων, επιλεκτική εθίμων και ιδεολογιών.
Έχω εγκαταλείψει τις προσκολλήσεις, τον περιττό πόνο, τους τοξικούς ανθρώπους, τις άρρωστες ψυχές και τις σάπιες καρδιές.
Δεν είναι λόγω πικρίας, είναι απλά για υγεία, ειρήνη, ηρεμία και πάνω απ 'όλα για την ΑΓΑΠΗ του εαυτού ...

 

[maik900]

Ένα Airbus 380 πετάει πάνω από τον Ατλαντικό, με σταθερή ταχύτητα 800 χλμ. / ώρα στα 30.000 πόδια όταν εμφανίζεται ξαφνικά ένα Eurofighter Tempo Mach 2.
Ο πιλότος του μαχητικού αεροσκάφους επιβραδύνει, πετάει δίπλα στο Airbus και χαιρετάει τον πιλότο του επιβατικού αεροπλάνου με τον ασύρματο:
"Η πτήση του Airbus... βαρετή πτήση δεν είναι; Προσέξτε και δείτε εδώ!"
Στρέφει το αεριωθούμενο ανάποδα, επιταχύνει, σπάει το φράγμα του ήχου, ανεβαίνει αστραπιαία σε ένα τεράστιο ύψος, μόνο για να βουτήξει σχεδόν μέχρι το επίπεδο της θάλασσας σε μια εκπληκτική κατάδυση.
Εμφανίζεται τελικά πάλι δίπλα στο Airbus και ρωτάει:
"Λοιπόν, πώς σας φάνηκε αυτό;"
Ο πιλότος της Airbus απαντά:
"Πολύ εντυπωσιακό, αλλά τώρα ρίξτε μια ματιά εδώ!"
Ο πιλότος τζετ παρακολουθεί το Airbus, αλλά δεν συμβαίνει τίποτα.
Συνεχίζει να πετάει πεισματικά ευθεία, με την ίδια ταχύτητα.
Μετά από πέντε λεπτά, ο πιλότος της Airbus τον ρωτάει από τον ασύρματο:
"Λοιπόν, τι λέτε τώρα; Πως σας φάνηκε;"
Ο πιλότος του αεριωθούμενου αεροπλάνου απορεί και ρωτάει:
"Μα... τι κάνατε;"
Ο άλλος γελάει και λέει:
"Σηκώθηκα, τέντωσα τα πόδια μου, πήγα στο πίσω μέρος της καμπίνας, στην τουαλέτα, φρεσκαρίστηκα, πήρα ένα φλιτζάνι καφέ και ένα κέικ κανέλας και έκλεισα ραντεβού με την αεροσυνοδό για τις επόμενες τρεις νύχτες σε ένα ξενοδοχείο 5 αστέρων, το οποίο πληρώνεται από τον εργοδότη μου!".
Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι:
Όταν είμαστε νέοι, η ταχύτητα και η αδρεναλίνη φαίνονται σημαντικά και σπουδαία...
Όμως, καθώς μεγαλώνουμε και γινόμαστε ( οχι απαραίτητα ) σοφότεροι, δεν πρέπει να απογοητευόμαστε που προτιμούμε την άνεση και την ηρεμία!
Αυτό ονομάζεται S.O.S:
Slower - Older - Smarter

 

[maik900]

"Πριν γεννηθεί, ζούσα παντα τη ζωη μου βιαστικά: βιαζόμουν να αποκτήσω μεγαλυτερο σπιτι...καλυτερο αυτοκίνητο...καλύτερη δουλειά.
Τωρα, έχοντας ενα παιδι με ειδικές ανάγκες, αναγκάστηκα να χαλάρωσω πολυ τους ρυθμούς της ζωης μου και να επανεξέτασω το πως ορίζω την "επιτυχία" και την "ευτυχια".
Αλλα και να καταλάβω ποσο μεγαλη σημασια εχει, να κανεις το καλυτερο που μπορείς οχι απλα για τη δική σου ζωη αλλά και για οσους εχουν ανάγκη απο βοήθεια. "

_ "Ποιά ηταν η πιο δύσκολη στιγμη;"

_" Οταν μένεις δυνατός για πολυ καιρο, τις στιγμές που σπας και γινεσαι αδύναμος, γινεσαι πολυ αδύναμος... "

_" Η πιο ευχάριστη;"

_" Οταν επιστρέφω απο τη δουλειά και έρχεται σιγα-σιγα στην αγκαλιά μου.
Τον φιλάω και του λεω «σε αγαπαω» και μου λεει και αυτος: «σε αγαπαω και εγω».
Τα δικά του κλειστά μάτια, έγιναν η αιτία για να ανοίξουν τα δικά μου."

Μένω στο τελευταίο: "Τα δικά του κλειστά μάτια έγιναν η αιτία για να ανοίξουν τα δικά μου..."
Ολοι οσοι μπορούμε να κοιτάμε, ειμαστε σίγουροι οτι βλέπουμε;
Ας δούμε πρώτα μεσα μας.
Μονο έτσι θα αντιληφθούμε τι ειναι αυτο που έχει αξία, να βλέπουμε εξω.

 

[apache]

Η δασκάλα που δεν συμπαθούσε καθόλου τον μαθητή της και το σπουδαίο μάθημα ζωής που της έδωσε​

Όταν άνοιξε τα χαρτιά του, την περίμενε μια μεγάλη έκπληξη​

Πώς ξεκινά​

Μια δασκάλα δεν συμπαθούσε καθόλου ένα μαθητή της. Την πρώτη μέρα της καινούργιας σχολικής χρονιάς, στάθηκε μπροστά από τα παιδιά της πέμπτης τάξης, τους συστήθηκε και στη συνέχεια τους είπε ένα μεγάλο ψέμα. Όπως και οι περισσότεροι άλλωστε δάσκαλοι, κοίταξε τους μαθητές της και τους είπε ότι τους θα τους αγαπάει και θα τους προσέχει όλους το ίδιο.
Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, γιατί εκεί στην μπροστινή σειρά, κάθονταν ένα μικρό αγόρι, ο Τέντυ Στάλλαρντ.
Η κυρία Τόμπσον είχε παρατηρήσει τον Τέντυ από την προηγούμενη χρονιά και δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα. Δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά, δεν συμμετείχε στην τάξη, τα ρούχα του ήταν συνέχεια βρώμικα και σίγουρα δεν έκανε όσο συχνά έπρεπε μπάνιο. Ο Τέντυ ήταν ένα παιδί που την δυσαρεστούσε όποτε τον έβλεπε για αυτό και απολάμβανε τις στιγμές που σχημάτιζε με τον κόκκινο στυλό της τα τεράστια Χ στα τετράδια του, έσβηνε τα λάθη του ή βαθμολογούσε με 6 και με 5 τις εργασίες του.
Στο σχολείο, όπου δίδασκε η κυρία Τόμπσον, ήταν υποχρεωμένη να ελέγχει το παρελθόν όλων των παιδιών που υπήρχαν στη τάξη της. Ακόμη και του μικρού Τέντυ. Έτσι όταν άνοιξε τα αρχεία του, την περίμενε μια μεγάλη έκπληξη.

Η συνέχεια​

Ο δάσκαλος που είχε τον Τέντυ στην πρώτη τάξη του Δημοτικού έγραφε για αυτόν: «Ο Τέντυ είναι ένα υπέροχο παιδί όλο χαμόγελο. Είναι οργανωτικός, μελετηρός και έχει καλούς τρόπους. Είναι μια έμπνευση για τα παιδιά που βρίσκονται γύρω του». Η δασκάλα που είχε τον Τέντυ στη Δευτέρα Δημοτικού έγραφε: «Είναι εξαιρετικός μαθητής, τον συμπαθούν πολύ οι συμμαθητές του αλλά ο ίδιος μοιάζει πολύ προβληματισμένος επειδή η μητέρα του πάσχει από μια ανίατη ασθένεια και η ζωή στο σπίτι του πρέπει να είναι πολύ δύσκολη».
Η δασκάλα που τον δίδαξε στην Τρίτη Δημοτικού έγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του του στοίχισε πολύ. Ο ίδιος προσπαθεί να κάνει ότι καλύτερο μπορεί, αλλά ο πατέρας του δεν του δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον. Η άσχημη κατάσταση στο σπίτι θα τον επηρεάσει πολύ σύντομα, αν δεν αλλάξει γρήγορα κάτι». Ο δάσκαλος του Τέντυ στην Τετάρτη Δημοτικού έγραφε: «Ο Τέντυ έχει παραιτηθεί και δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη».
Η κυρία Τόμπσον συνειδητοποίησε το πρόβλημα και αισθάνθηκε ντροπή για τον εαυτό της. Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν όλοι οι μαθητές της, της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα τυλιγμένα με αστραφτερά περιτυλίγματα και όμορφες κορδέλες. Όλοι, εκτός από τον Τέντυ. Το δικό του δώρο ήταν αδέξια τυλιγμένο σε ένα βρώμικο, καφέ χαρτί που μάλλον πριν ήταν η σακούλα ενός παντοπωλείου.

Τι έγινε αργότερα:​

Η κυρία Τόμπσον δυσκολεύτηκε να το ανοίξει. Τα περισσότερα παιδιά γέλασαν όταν έβγαλε από μέσα ένα βραχιόλι που είχε φτιάξει ο ίδιος με σπάγκο και πέτρες αλλά και ένα ανοιχτό, μισογεμάτο μπουκάλι με άρωμα. Σηκώθηκε από τη θέση της και σταμάτησε απότομα των γέλιο των παιδιών όταν φώναξε δυνατά πόσο πολύ της άρεσε το δώρο του. Στη συνέχεια φόρεσε το βραχιόλι και έριξε λίγο από το άρωμα στο χέρι της.
Ο Τέντυ έφυγε τελευταίος εκείνη τη μέρα από την τάξη. Βγαίνοντας από τη πόρτα γύρισε προς τη δασκάλα του και της είπε με θλιμμένη φωνή «Σήμερα κυρία μυρίζετε σαν τη μαμά μου!»
Η κυρία Τόμπσον έκλαψε πολύ εκείνη τη μέρα. Από τότε σταμάτησε να μαθαίνει τα παιδιά ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Αντ “αυτού, άρχισε να τα διδάσκει.
Αγαπούσε όλα τα παιδιά αλλά έδινε ιδιαίτερη προσοχή στον μικρό Τέντυ. Κάθε φορά που τον βοηθούσε στα μαθήματα του, το μυαλό του έμοιαζε να ζωντανεύει. Όσο περισσότερο τον ενθάρρυνε, τόσο πιο γρήγορα απαντούσε στις ερωτήσεις της. Μέχρι το τέλος του έτους, ο Τέντυ είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης και, παρά το ψέμα της ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο, ο Τέντυ ήταν πλέον και επίσημα ο αγαπημένος της.

Τι συνέβη έπειτα​

Την επόμενη χρονιά η κυρία Τόμπσον ανέλαβε πάλι την Πέμπτη Δημοτικού και έβλεπε τον Τέντυ μόνο στα διαλείμματα. Μια μέρα, προς το τέλος του έτους, βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα του σπιτιού της. Το σημείωμα είχε την υπογραφή του Τέντυ και έγραφε: «Είσαστε ακόμη η καλύτερη δασκάλα που είχα ποτέ στη ζωή μου».
Έξι χρόνια μετά η κυρία Τόμπσον έλαβε άλλο ένα σημείωμα, αυτή τη φορά με το ταχυδρομείο. Ήταν πάλι ο Τέντυ και της έγραφε ότι είχε τελειώσει τρίτος σε βαθμό το Λύκειο, αλλά εκείνη ήταν ακόμη η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.
Τέσσερα χρόνια μετά, πήρε άλλη μια επιστολή από τον Τέντυ. Της έγραφε ότι είναι δύσκολα στο Πανεπιστήμιο αλλά πολύ σύντομα θα έπαιρνε το πτυχίο του και με καλό βαθμό. Τέλειωσε το γράμμα του γράφοντας ότι ακόμη εκείνη είναι η καλύτερη και η πιο αγαπημένη του δασκάλα που είχε ποτέ. Έπειτα από τέσσερα χρόνια άλλο ένα γράμμα από τον Τέντυ έκανε την εμφάνιση του στο ταχυδρομικό κουτί της κυρία Τόμπσον.
Της έγραφε ότι αφού πήρε το πτυχίο του, αποφάσισε να προχωρήσει λίγο ακόμη τις σπουδές του. Τέλειωνε την επιστολή γράφοντας ότι παραμένει η καλύτερη και η αγαπημένη του δασκάλα. Αλλά αυτή τη φορά το όνομα με το οποίο υπέγραφε ήταν διαφορετικό: Δρ. Θίοντορ Φ. Στάλλαρντ.

Το τέλος της ιστορίας​

Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Η κυρία Τόμπσον πήρε ακόμη ένα γραμμα από τον Τέντυ εκείνη την άνοιξη. Της έγραφε ότι είχε βρει μια κοπέλα και επρόκειτο να την παντρευτεί. Της έλεγε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει μερικά χρόνια πριν και αναρωτιόταν αν θα μπορούσε εκείνη, να καθίσει στη θέση που κάθεται η μητέρα του γαμπρού. Φυσικά εκείνη το έκανε. Πήγε στο γάμο φορώντας στο χέρι εκείνο το βραχιόλι από πέτρες που της είχε κάνει δώρο ο Τέντυ και φορώντας το άρωμα που του θύμιζε τη μητέρα του.
Την στιγμή που ο Δρ. Στάλλαρντ την αγκάλιασε της ψιθύρισε στο αυτί: «Σας ευχαριστώ, κυρία Τόμπσον, γιατί πιστέψατε σε μένα. Σας ευχαριστώ τόσο πολύ γιατί με κάνατε να αισθανθώ σημαντικός και μου δείξατε πως μπορώ να κάνω τη διαφορά». Η κυρία Τόμπσον με δάκρυα στα μάτια του απάντησε: «Τέντυ, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Εσύ είσαι αυτός που μου έμαθε ότι μπορώ να κάνω τη διαφορά. Δεν ήξερα πώς να διδάξω τους μαθητές μου μέχρι που σε γνώρισα.”

Πηγη https://filoitexnisfilosofias.com

Μας γ@μησες βραδιάτικα, τώρα το διάβασα...

 

[maik900]

Ένας διευθυντής πήγε μπαλόνια στη δουλειά του, και έδωσε ένα σε κάθε εργαζόμενο. Στη συνέχεια τους διέταξε να γράψουν
τα ονόματά τους στο μπαλόνι τους, να τα αφήσουν στο έδαφος και να αφήσουν το γραφείο. Μόλις βγήκαν από το γραφείο, τους είπε: "Έχετε 5 λεπτά για να βρείτε το μπαλόνι που φέρει το όνομά του. "Οι εργαζόμενοι μπήκαν και έψαξαν, αλλά 5 λεπτά περάσανε, και κανείς δεν μπορούσε να βρει το δικό του.
Τότε, ο προϊστάμενος τους είπε: «Τώρα πάρτε οποιοδήποτε μπαλόνι και δώστε το στον ιδιοκτήτη του ονόματος που είναι γραμμένο. "Σε μόλις λίγα λεπτά, κάθε εργαζόμενος είχε ήδη το δικό του στο χέρι.
Τέλος, ο διευθυντής είπε: "Ομάδα, τα μπαλόνια είναι σαν τις επιχειρήσεις. Κανείς δεν πρόκειται να βρει την επιτυχία γρήγορα αναζητώντας την ευημερία του μόνος.
Αντίθετα, αν όλοι ενδιαφέρονται για την επιτυχία του συντρόφου τους και της ομάδας τους, η επιχείρησή τους θα πετύχει νωρίτερα από ότι φαντάζονται. ”
Σκέψου το συλλογικό καλό, και θα πας παραπέρα.

 

[giamar]

Αυτός ,πάλι καλά ,εδώσε μπαλόνια .
Γιατί ξέρω Καναδύο που έδωσαν μπουτσ@τρυχες

 

[maik900]

Ένας καθηγητής κρατούσε ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ και ρώτησε τους μαθητές: «Ποιος θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;»
Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι. Τότε ο καθηγητής το τσαλάκωσε και ξαναρώτησε... «Υπάρχει κάποιος που θέλει ακόμη αυτό το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα;» Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάλι πάνω το χέρι.
Έπειτα έριξε το χαρτονόμισμα στο πάτωμα και άρχισε να το κλωτσά και να χοροπηδά πάνω στο 20 €υρω με τα παπούτσια του.
Το μάζεψε από το πάτωμα τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο. Και τους ξανάκανε την ίδια ερώτηση: «Ποιος θέλει αυτό το τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο, χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;»
Όλοι ξανά στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.
Φίλοι μου τους είπε: «Σήμερα θα πάρετε ένα μεγάλο μάθημα».
«Ό,τι και να έκανα στο χαρτονόμισμα εσείς πάλι το θέλατε γιατί δεν έχασε την αξία του. Ακόμη αξίζει 20 €υρώ!!!»
«Πολλές φορές στην ζωή, μας τσαλακώνουν, μας κτυπούν, μας ρίχνουν κάτω στο πάτωμα, μας ποδοπατούν… άνθρωποι και γεγονότα. Έτσι, πιστεύετε πως πλέον δεν έχετε καμία αξία…»
«...αλλά η πραγματική σας αξία δε θα έχει αλλάξει στα μάτια αυτών που σας αγαπούν πραγματικά.»
«…Ακόμη και τις μέρες που δεν είμαστε στα καλύτερα μας, η αξία μας παραμένει»

 

[maik900]

"Ένα νεόνυμφο ζευγάρι μετακόμισε σε μια πολύ ήσυχη γειτονιά. Το πρώτο πρωί στο καινούργιο σπίτι, ενώ απολάμβαναν τον καφέ τους, η γυναίκα παρατήρησε, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, την γειτόνισσα που απλώνει τα σεντόνια της.

Κοίτα τι βρόμικα που είναι τα σεντόνια... Ίσως πρέπει να της διδάξω να πλένει τα κλινοσκεπάσματα.

Ο σύζυγός της κοίταξε και ήταν σιωπηλός. Έτσι, κάθε δύο ή τρεις μέρες, η γυναίκα επανέλαβε τις παρατηρήσεις, όταν η γειτόνισσα άπλωνε τα ρούχα της στον ήλιο. Μετά από ένα μήνα, η γυναίκα βλέπει με μεγάλη έκπληξη τη γειτόνισσα να απλώνει πολύ πιο καθαρά ρούχα, είπε στον άντρα της:

"Κοίτα, έμαθε να πλένει ρούχα!" Θα την δίδαξε κάποια άλλη γειτόνισσα;

Ο σύζυγός της απάντησε:

"Όχι, ξύπνησα νωρίτερα σήμερα το πρωί και έπλυνα τα παράθυρα του σπιτιού μας!"

Και στη ζωή είναι έτσι! Όλα εξαρτώνται από την καθαρότητα του παραθύρου της ψυχής μας μέσω του οποίου παρατηρούμε τα γεγονότα. Πριν από την κριτική, θα ήταν σκόπιμο να ελέγξουμε και να καθαρίσουμε τις ψυχές μας ώστε να μπορούμε να δούμε καθαρά. Τότε θα δούμε πιο καθαρά την αγνότητα της ψυχής των άλλων."

 

[maik900]

Η παιδεία δε φαίνεται στις γνώσεις αλλά στη συμπεριφορά​

“Ο αγράμματος άνθρωπος μπορεί να μην έμαθε μαθηματικά αλλά είναι δίκαιος στις συναλλαγές του. Μπορεί να μην ξέρει καλούς τρόπους αλλά το σπίτι του είναι πάντα ανοιχτό..”​

Πολλές φορές ταυτίζουμε την παιδεία και την μόρφωση με την εκπαίδευση και την απόκτηση γνώσεων και πτυχίων. Η κοινωνία μας θεωρεί αμόρφωτο έναν άνθρωπο που δεν έχει τελειώσει το σχολείο, ή δεν έχει πάει πανεπιστήμιο. Οι τίτλοι, όμως, δεν φτιάχνουν χαρακτήρες και συμπεριφορές. Τα πτυχία είναι πολύ καλά για την προσωπική ανάπτυξη και επαγγελματική σταδιοδρομία, όμως δεν εξασφαλίζουν αρετές όπως η υπομονή, η καλοσύνη, η τιμιότητα.
Στα πλαίσια αυτής της φιλοσοφίας σας παρουσιάζουμε το παρακάτω εξαιρετικό κείμενο, το οποίο διαβάσαμε στο mindthetrap.gr από την Κατερίνα Χήναρη, όπου τονίζεται ακριβώς αυτό. Πως, δηλαδή, η αληθινή παιδεία δεν φαίνεται από τις γνώσεις αλλά από την συμπεριφορά.
Μεγάλωσε, λένε, όλα τα αδέλφια του. Τέσσερα στον αριθμό κι ένας εκείνος, πέντε παρακαλώ. Έζησε πόλεμο, κακουχίες, πείνασε, αγάπησε, παντρεύτηκε κι έκανε τέσσερα παιδιά. Οι μεγαλύτερες αγάπες της ζωής του. Αν τον έβλεπες, ποτέ σου δε θα φανταζόσουν τι είχε περάσει. Ευθυτενής, καμαρωτό περπάτημα, ψάθινο καπελάκι, χαμόγελο στα μάτια και καραμέλες στην τσέπη.

Ποτέ δεν τον άκουσα να υψώνει τον τόνο της φωνής του. Όταν τον έπνιγε το δίκιο, γούρλωνε τα μάτια για να καταλάβεις πως έχει νεύρα. Μέχρι εκεί. Ακόμη κι αν δεν είχε λόγους να ξεσπάσει, πάντα του έδινε η γυναίκα του αρκετούς. Εκείνος, όμως, βράχος ακλόνητος, ο ορισμός της ηρεμίας και της καλοσύνης. Τη δικαιολογούσε ακόμη και τις φορές που είχε ολοφάνερο άδικο. «Άστη. Έχει περάσει πολλά», έλεγε ο άνθρωπος που είχε περάσει περισσότερα.​

Μια μέρα, θέλοντας να δείξω πόσο με είχε εντυπωσιάσει γύρισα και είπα πόσο υπέροχος άνθρωπος είναι, παρόλο που είναι αμόρφωτος. Ακόμη, θυμάμαι το βλέμμα της μάνας μου. «Ο παππούς σου μπορεί να μην ξέρει πολλά γράμματα αλλά είναι ο πιο μορφωμένος άνθρωπος που ξέρω». Ήταν αυτή της η πρόταση που έσκασε σαν χαστούκι στο πρόσωπό μου και με έκανε να καταλάβω τη διαφορά μεταξύ του αγράμματου και του αμόρφωτου.
Βλέπεις, συνηθίσαμε να τα ταυτίζουμε. Αγράμματος κι αμόρφωτος το ίδιο και το αυτό. Βάλαμε σε ένα τσουβάλι όσους δεν μπόρεσαν να μάθουν γράμματα, να γίνουν πρώτοι μαθητές, να σπουδάσουν, και σε ένα άλλο όσους φόρτωσαν τους τοίχους με πτυχία κι ακαδημαϊκές γνώσεις. Τους κατηγοριοποιήσαμε τους μεν, χαμηλά στην κοινωνική μας βαθμίδα και τους δε, ψηλά. Έτσι, μάθαμε να ορίζουμε την αξία των ανθρώπων. Από τα χαρτιά που συνέλλεξαν στη διαδρομή τους.
Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι με γνώσεις και βραβεία που δε συναντήθηκαν ποτέ με την κοινωνική μόρφωση. Δεν ξέρουν να φερθούν, δεν ξέρουν να μιλήσουν, μήτε να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες που ήρθαν στο διάβα τους. Δεν ήταν στη διδακτική τους ύλη αυτά. Είναι εκείνοι που συχνά, σνομπάρουν τους «αμόρφωτους» στον περίγυρό τους γιατί τους χαλάνε το image. Η αλήθεια είναι πως δεν τους φτάνουν ούτε στο μικρό τους δακτυλάκι γιατί ποτέ δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πως καμία σχέση δεν έχει η ουσιαστική μόρφωση με τις ξερές γνώσεις που έμαθαν στα θρανία. Είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Είναι πλάσιμο προσωπικότητας και πλήθος ηθικών αξιών που δε γράφονται σε κανένα βιβλίο.

Ο αγράμματος μπορεί να δυσκολεύτηκε να μάθει γράψιμο αλλά ποτέ δε ζήλεψε τον κόπο άλλων ανθρώπων. Ήξερε πως όλα γίνονται με μόχθο και σκληρή δουλειά.​

Ο αγράμματος σιχαίνεται την αδικία και το συμφέρον στους ανθρώπους. Προστατεύει πάντα τους πιο αδύναμους, όσους δεν είναι σε θέση να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους.
Ο αγράμματος μπορεί να υπογράφει με σταυρό αλλά τιμάει την υπογραφή του γιατί γνωρίζει τη σημασία της. Μπορεί να μην αρίστευσε σε μεγάλα εκπαιδευτικά ιδρύματα αλλά πήρε από νωρίς εφόδια που τον βοήθησαν να επιβιώσει.
Ο αγράμματος ξέρει να αγαπά δίχως να περιμένει ανταπόδοση. Αγαπά αληθινά κι αυτό είναι αρκετό. Βλέπει το καλό στους άλλους ακόμη κι όταν εκείνοι δεν το βλέπουν γιατί γνωρίζει πως οι δυσκολίες φέρνουν χαρές και οι χαρές δυσκολίες.
Ο αγράμματος είναι διακριτικός κι ευγενής. Δε ρωτά, δε φέρνει σε δύσκολη θέση. Ξέρει να διαβάζει τα μάτια. Από εκεί αντλεί πληροφορίες χωρίς να χρειαστεί να του μιλήσεις.
Μοιράζει τις συμβουλές του για να βοηθήσει πραγματικά κι όχι για να κάνει τον καμπόσο. Δε σου τρίβει στην μούρη την εμπειρία του. Σε αφήνει να κάνεις τα δικά σου λάθη γνωρίζοντας πώς θα είναι πάντα εκεί.

Ο αγράμματος είναι άξιος. Πιάνουν τα χέρια του. Κάνει δουλειές χωρίς να βαρυγκωμά, προσφέρει έργο όπου χρειάζεται, χαμογελά δυνατά και κλαίει βουβά. Δε θέλει να γίνεται βάρος στους δικούς του αλλά βρίσκεται κοντά ακόμη κι όταν είναι μακριά.​

Ο αγράμματος άνθρωπος μπορεί να μην έμαθε μαθηματικά αλλά είναι δίκαιος στις συναλλαγές του. Μπορεί να μην ξέρει καλούς τρόπους αλλά το σπίτι του είναι πάντα ανοιχτό. Μπορεί να μην έγινε δάσκαλος αλλά ποτέ δε σήκωσε χέρι στα παιδιά του. Μπορεί να μη γύρισε όλο τον κόσμο αλλά μάζεψε σοφία από τις πιο μικρές στιγμές της ζωής του.
Ο δικός μου αγράμματος άνθρωπος ήταν πολύ πιο μορφωμένος από πολλούς γραμματιζούμενους εκεί έξω. Είχε παιδεία. Όχι πτυχία.

Πηγη https://filoitexnisfilosofias.com

 

[thenos]

"Τα πανεπιστήμια δημιουργούν ειδικότητες και όχι προσωπικότητες..."
Ζώρζ Πιλαλί...

 

[Panos76]

Κάποιος είχε πει "Μόρφωση είναι όλα αυτά που δεν έμαθα στο σχολείο".