Η ζωή μας όλη...ΕΝΑ ταξίδι
- Thread starter User C
- Ημερομηνία δημιουργίας
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Ειχες και εσυ Κλαιρη στην ζωη σου;;;
οχι αλλα τα σπαει....Νεφελη και μλκιες...ΚΛΑΙΡΗΕιχες και εσυ Κλαιρη στην ζωη σου;;;
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Σ.Σ: Τα πρόσωπα είναι υπαρκτα με αλλαγμένα τα περισσότερα ονόματα κρατώντας μόνο το αρχικό γράμμα (από κάπου πρέπει να εμπνευστεί ο καλλιτέχνης)
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Καθώς περνούσε δίπλα από την Κλαίρη της έριξε μια στον πισινό και την φιλήσε πεταχτά στο μάγουλο ενώ τραγουδούσε το Born to be wild. "Τι έπαθε αυτός ξαφνικά;" σκέφτηκε η Κλαίρη και συνέχιζε να τον κοιτάζει καθώς προχωρούσε. Το μυαλό της έφτιαχνε σενάρια, αλλά κανένα από αυτά δεν ήταν στα πλαίσια του πραγματικού. "Να σου πω..." της φώναξε από την κουζίνα, "...δεν παίρνεις την μάνα σου να έρθει να κρατήσει την μικρή το απόγευμα να πάμε καμμιά βόλτα;". Αυτό πια ήταν έκπληξη για την Κλαίρη. Σταμάτησε ότι έκανε και πήγε στην κουζίνα. "Τι βόλτα;" τον ρώτησε παραξενεμένη, "Να πάρουμε τα παιδιά να πάμε για κανένα καφέ παραλία; Αν είναι να πάω κομμωτήριο γιατί δεν είμαι σε κατάσταση για έξω". Ο Τάσος σήκωσε το κεφάλι και την κοίταξε χαμογελόντας. "Να μην κάνεις τίποτα, να μην πάρεις κανέναν. Οι δυό μας θα πάμε όπως παλιά". Αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για την Κλαίρη. "Τι έπαθες ή τι έκανες; Πες μου τώρα τι συμβαίνει ή θα βάλω τις φωνές" του είπε προσπαθώντας να κρατηθεί ψύχραιμη.
Ο Τάσος πήρε το ποτήρι με τον φραπέ, μια λεπτομέρεια που την παρατήρησε και η Κλαίρη, και πήγε προς αυτήν. "Δεν έπαθα τίποτα. Απλά θέλω να περάσω ένα απόγευμα με την γυναίκα μου που μου έλειψε. Τόσο κακό είναι να είμαστε οι δυό μας χωρίς άλλους;". Την αγκάλιασε και της έσκασε ένα φιλί στο μαγούλο. "Πάρε τηλέφωνο την μάνα σου και κανόνισε το και μην κάνεις τίποτα ετοιμασίες. Ενα τζηνάκι και ένα μπλουζάκι και θα είσαι μια χαρά. Θυμάσαι όταν με είχα ανέβει πρώτη φορά Θεσσαλονίκη; Σε πήρα από τον Πύργο και σε ρώτησα που πάμε αφού δεν ήξερα τίποτα και μου είπες σε αφήνω να εξερευνήσεις που θα με πας. Ετσι πάμε και σήμερα, χωρίς προορισμό να εξερευνήσουμε το δικό μας μέρος". Η Κλαίρη τον κοίταζε αμίλητη. Δεν ήξερε πραγματικά τι να πει και τι να υποθέσει. Ο Τάσος κατέβηκε τα σκαλοπάτια και αυτή πήγε να βρει το τηλέφωνο. Θα ακολουθούσε τα βήματα του για να δει που θα πήγαινε αυτή η κατάσταση και να μάθε τι συμβαίνει πραγματικά.
Αργά το απογεύμα αφού είχε έρθει η μητέρα της, η Κλαίρη ετοιμαζόταν και ο Τάσος μπήκε στο δωμάτιο. Την κοίταξε από πάνω ως κάτω. "Ρε μωρό μου αφού σου είπα ένα τζινάκι ένα μπλουζάκι και τα αθλητικά σου. Τι φοράς και γιατί βαφέσαι και χτενίζεσαι" της είπε. "Αν δεν μου πεις που πάμε δεν μπορώ να ξέρω πως να ετοιμαστώ" του απάντησε. Ο Τάσος πήρε ενα τζην της απο την ντουλάπα, ανοιξε το συρτάρι της και πήρε ένα t-shirt. Εβγαλε και τα αθλητικά της από την ντουλάπα και τα άφησε μπροστα της. "Εγώ έτσι δεν βγαίνω στον κόσμο" του είπε. "Και ποιος σου είπε ότι πάμε σε κόσμο" της απάντησε. "Εγώ το κορίτσι μου ζήτησα να βγάλω έξω" συνέχισε και της έσκασε το πιο μεγάλο του χαμόγελο. "Αντε φορέσε τα και σε περιμένω κάτω στο γκαράζ".
Λίγη ώρα αργότερα η Κλαίρη κατέβαινε τις σκάλες στο γκαράζ. Ο Τάσος είχε βγάλει την μοτοσυκλέτα μπροστά, είχε ακουμπήσει το κράνος της στην σέλα και κρατούσε το μπουφάν της στα χέρια του. "Τι; Με την μηχανή θα πάμε; Είσαι τελείως τρελός;" του είπε νευριασμένα. "Ρε Τάσο, πας καλά; Είμαστε γονείς, δεν μπορούμε να κάνουμε *****ίες και να πέσουμε πουθένα", συνέχισε. Ο Τάσος την πλησίασε και της ακούμπησε το μπουφάν στους ώμους. "Είμαστε γονείς αλλά είμαστε και άνθρωποι και είμαστε και ζευγάρι, και έχουμε κάνουμε και άλλα πράγματα στην ζωή μας εκτός από το να είμαστε γονείς. Δεν μπαίνουμε στην γυάλα, δεν βάζουμε το παιδί μας στην γυάλα, και δεν σταμάταμε να προχωράμε μπροστά πιο προσεχτικά πλέον. Στην τελική πόσο κακό είναι να παω μια βόλτα με το κορίτσι μου να με αγκαλιάζει πάνω στην μηχανη;" της είπε. Δεν ήταν ότι δεν της άρεσε όλο αυτό αλλά την τρόμαζε. "Παμε και οπου μας βγάλει" σκέφτηκε. Φόρεσε το μπουφάν και το κράνος της. Ο Τάσος ήδη έβαζε μπροστά την μηχανή και αυτή καβάλησε πίσω του. Τον έπιασε απάλα "Δεν θα τρέχεις όμως", του είπε. Επιασε τα χέρια της και την έκανε να τον αγκαλιάσει πιο δυνάτα, "Οχι στο υπόσχομαι" της είπε και άνοιξε την γκαραζόπορτα.
(Συνεχίζεται)
Ο Τάσος πήρε το ποτήρι με τον φραπέ, μια λεπτομέρεια που την παρατήρησε και η Κλαίρη, και πήγε προς αυτήν. "Δεν έπαθα τίποτα. Απλά θέλω να περάσω ένα απόγευμα με την γυναίκα μου που μου έλειψε. Τόσο κακό είναι να είμαστε οι δυό μας χωρίς άλλους;". Την αγκάλιασε και της έσκασε ένα φιλί στο μαγούλο. "Πάρε τηλέφωνο την μάνα σου και κανόνισε το και μην κάνεις τίποτα ετοιμασίες. Ενα τζηνάκι και ένα μπλουζάκι και θα είσαι μια χαρά. Θυμάσαι όταν με είχα ανέβει πρώτη φορά Θεσσαλονίκη; Σε πήρα από τον Πύργο και σε ρώτησα που πάμε αφού δεν ήξερα τίποτα και μου είπες σε αφήνω να εξερευνήσεις που θα με πας. Ετσι πάμε και σήμερα, χωρίς προορισμό να εξερευνήσουμε το δικό μας μέρος". Η Κλαίρη τον κοίταζε αμίλητη. Δεν ήξερε πραγματικά τι να πει και τι να υποθέσει. Ο Τάσος κατέβηκε τα σκαλοπάτια και αυτή πήγε να βρει το τηλέφωνο. Θα ακολουθούσε τα βήματα του για να δει που θα πήγαινε αυτή η κατάσταση και να μάθε τι συμβαίνει πραγματικά.
Αργά το απογεύμα αφού είχε έρθει η μητέρα της, η Κλαίρη ετοιμαζόταν και ο Τάσος μπήκε στο δωμάτιο. Την κοίταξε από πάνω ως κάτω. "Ρε μωρό μου αφού σου είπα ένα τζινάκι ένα μπλουζάκι και τα αθλητικά σου. Τι φοράς και γιατί βαφέσαι και χτενίζεσαι" της είπε. "Αν δεν μου πεις που πάμε δεν μπορώ να ξέρω πως να ετοιμαστώ" του απάντησε. Ο Τάσος πήρε ενα τζην της απο την ντουλάπα, ανοιξε το συρτάρι της και πήρε ένα t-shirt. Εβγαλε και τα αθλητικά της από την ντουλάπα και τα άφησε μπροστα της. "Εγώ έτσι δεν βγαίνω στον κόσμο" του είπε. "Και ποιος σου είπε ότι πάμε σε κόσμο" της απάντησε. "Εγώ το κορίτσι μου ζήτησα να βγάλω έξω" συνέχισε και της έσκασε το πιο μεγάλο του χαμόγελο. "Αντε φορέσε τα και σε περιμένω κάτω στο γκαράζ".
Λίγη ώρα αργότερα η Κλαίρη κατέβαινε τις σκάλες στο γκαράζ. Ο Τάσος είχε βγάλει την μοτοσυκλέτα μπροστά, είχε ακουμπήσει το κράνος της στην σέλα και κρατούσε το μπουφάν της στα χέρια του. "Τι; Με την μηχανή θα πάμε; Είσαι τελείως τρελός;" του είπε νευριασμένα. "Ρε Τάσο, πας καλά; Είμαστε γονείς, δεν μπορούμε να κάνουμε *****ίες και να πέσουμε πουθένα", συνέχισε. Ο Τάσος την πλησίασε και της ακούμπησε το μπουφάν στους ώμους. "Είμαστε γονείς αλλά είμαστε και άνθρωποι και είμαστε και ζευγάρι, και έχουμε κάνουμε και άλλα πράγματα στην ζωή μας εκτός από το να είμαστε γονείς. Δεν μπαίνουμε στην γυάλα, δεν βάζουμε το παιδί μας στην γυάλα, και δεν σταμάταμε να προχωράμε μπροστά πιο προσεχτικά πλέον. Στην τελική πόσο κακό είναι να παω μια βόλτα με το κορίτσι μου να με αγκαλιάζει πάνω στην μηχανη;" της είπε. Δεν ήταν ότι δεν της άρεσε όλο αυτό αλλά την τρόμαζε. "Παμε και οπου μας βγάλει" σκέφτηκε. Φόρεσε το μπουφάν και το κράνος της. Ο Τάσος ήδη έβαζε μπροστά την μηχανή και αυτή καβάλησε πίσω του. Τον έπιασε απάλα "Δεν θα τρέχεις όμως", του είπε. Επιασε τα χέρια της και την έκανε να τον αγκαλιάσει πιο δυνάτα, "Οχι στο υπόσχομαι" της είπε και άνοιξε την γκαραζόπορτα.
(Συνεχίζεται)
Τελευταία επεξεργασία:
- Δημοσιεύσεις
- 3.823
- Μοτοσυκλέτα
- Multistrada 1200s DVT
- Όνομα
- Yannis
- Περιοχή
- Ελευσίνα
Εγώ πάντως τα μαζεύω για να τα κάνω μετά μια ωραία εκδοτική συλλογή!... κάτι σαν Αρλεκιν και καλύτερο ...!
Να βγάλουμε και κάνα φράγκο από όλο αυτό!
Drake Ramore
Μαθουσάλας member
- Δημοσιεύσεις
- 10.891
- Όνομα
- .
Να, γι ‘αυτό δεν ανεβάζω τα πονήματα μου εδώ!Εγώ πάντως τα μαζεύω για να τα κάνω μετά μια ωραία εκδοτική συλλογή!
Να βγάλουμε και κάνα φράγκο από όλο αυτό!
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Παρτακια τσιγκούνη.Να, γι ‘αυτό δεν ανεβάζω τα πονήματα μου εδώ!
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Πούλα εσυ και θα τα βρούμε.Εγώ πάντως τα μαζεύω για να τα κάνω μετά μια ωραία εκδοτική συλλογή!
Να βγάλουμε και κάνα φράγκο από όλο αυτό!
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Στο επόμενο κεφάλαιο έχει και σεξ... κάτι σαν Αρλεκιν και καλύτερο ...!
Drake Ramore
Μαθουσάλας member
- Δημοσιεύσεις
- 10.891
- Όνομα
- .
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Έχω πληροφορίες πως παλιά ανέβαζες ΣΕΝΤΟΝΙΑ.Δεν γράφω μοτοσυκλετιστικά ρε φίλε, αλλιώς θα τα ανέβαζα.
Δεν ταιριάζει ο χώρος
Drake Ramore
Μαθουσάλας member
- Δημοσιεύσεις
- 10.891
- Όνομα
- .
Αλήθεια είναι
…δεν το κάνω πλέον
Βάλε την κλαιρη να φωνάζει και θα τον παίξω μα την παναγια
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Παρτακια τσιγκούνη.
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
@stelios62 γιατί 
ρε συ;;; Δεν θέλεις το σεξ;;; Μην με κάνεις να ξαναγραφω κομματια!!!!
(να ξερεις δεν περιγράφεται αλλα υποννοείται)
ρε συ;;; Δεν θέλεις το σεξ;;; Μην με κάνεις να ξαναγραφω κομματια!!!!(να ξερεις δεν περιγράφεται αλλα υποννοείται)
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
σταδιαλα και με τρομαξες με το προηγουμενο reaction...λεω πεσαμε στην ΛουκαΩχ! είσαι και ανώμαλος ...!
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ
Οι ρόδες του TDM κύλησαν στον δρόμο και ο Τάσος χαμογέλουσε μέσα από το κράνος του. Κρυφά όμως χαμογελούσε και η Κλαίρη. Θυμήθηκε πως γνωρίστηκαν και πως ήταν τότε χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς παιδιά. Ακόμη και που ήταν μακρυά από την Θεσσαλονική χωρίς πρέπει και "τι θα πει ο κόσμος". Πήραν την παραλιακή και πέρασαν μπροστά από τις καφετέριες με όλο τον χαμό. Τις αγνόησαν για πρώτη φορά μετά από καιρό. Πέρασαν μπροστά από την ΧΑΝΘ και συνέχισαν τον δρόμο μετά την ΔΕΘ. Το δροσερό αεράκι του απογεύματος όπως ερχόταν από την θάλασσα τους χτυπούσε στο πρόσωπο από τις ανοιχτές ζελατίνες. Η Κλαίρη έκλεινε τα μάτια και μετά από καιρό απολάμβανε και αναρωτιόταν γιατί δεν το έκαναν πιο συχνά. Συνέχισαν προς Καλαμαριά και δεν σταμάτησαν ούτε εκεί. Δεν μιλούσαν μόνο απολάμβαναν την χαλαρή διαδρομή τους. Περαία, Επανωμή και από εκεί μετά την Νέα Καλλικράτεια βρέθηκαν στα Μουδανιά.
Ο Τάσος σταμάτησε στην άκρη του δρόμου. "Τι πάθαμε;" τον ρώτησε η Κλαίρη. "Θυμάσαι;" την ρώτησε. Κοίταξε τριγύρω της. Είχαν περάσει χιλιάδες φορές από αυτό το σημείο, τι έπρεπε να θυμηθεί, και τότε της ήρθε η επιφοίτηση. "Πάμε" του είπε! Εβαλε πρώτη στην μηχανή και πήραν τον δρόμο προς Κασσάνδρα. Αρκετή ώρα μετά σταμάτησαν στο μικρό κολπάκι στο Νότιο μέρος του ποδιού. Ηταν ένας μικρός κόλπος που κατέβαινε από ένα μονοπάτι. Κρυμμένος πίσω από μια συστάδα δέντρων. ενώ δίπλα ακριβώς ήταν μια παραλία με ξαπλώστρες. Πόσες φορές δεν είχαν έρθει σε αυτή την παραλία αλλά στο κολπάκι αυτό όχι. Είχαν να έρθουν εδώ από τότε που ο Τάσος έμενε ακόμη Αθήνα. Ηταν συμφοιτητές στο Πανεπιστήμιο Πειραία, και είχαν έρθει καλοκαιρινές διακοπες στην Χαλκιδική με την μηχανή. Σε αυτό τον μικρο κρυμμένο κόλπο είχαν στήσει την σκηνή τους. Εδώ πέρασαν μια εβδομάδα με καρπούζι που το έβαζαν στο νερό για να είναι δροσερό, μουσικές από το μικρό ηχείο του Τάσου, μπάνιο όλη την μέρα και παιχνίδια. Μια εβδομάδα απομονωμένοι εκτός από εκείνη την μέρα που είχε σκάσει ένας ψαράς και έστησε τα καλάμια 10 μέτρα μακρυά του. Πόσο είχαν χαλαστεί που κάποιος είχε εισβάλλει στην απομόνωση τους, αλλά δεν πτοήθηκαν. Αλλωστε δεν τους ένοιαζε που τους έβλεπε ένας άγνωστος. Αυτή η εβδομάδα ήταν η καλύτερη τους εβδομάδα μέχρι σήμερα.
Είχε ακόμη φως της μέρας και έτσι κατηφορίσαν στην αμμουδιά. Ο Τάσος έβγαλε ένα σακίδιο από την βαλίτσα και άραξαν στην άμμο βγάζοντας τα παπουτσιά τους. Κάθισαν στην άμμο κοιτώντας την θάλλασα μπροστά τους να ρυτιδιάζει από το απαλό αεράκι. Τον κοίταξε όπως καθόταν στο πλαι της να κοιτάζει την θάλασσα χωρίς να μιλάει και κατάλαβε πολλά. Κατάλαβε πως Τάσος πιεζόταν. Από την δουλειά, από την αλλαγή περιβάλλοντος, από τις υποχρεώσεις, από την έλλειψη δικών του φίλων. Κατάλαβε πόσο της είχε λείψει αυτό να είναι απλά μαζί του χωρίς να τους νοιάζει ποιοι θα είναι μαζί, που θα κάτσουν ή πόσο ακριβό είναι το εστιατόριο. Κατάλαβε αυτό που τους έλεγε ο καθηγητής στο πανεπιστήμειο "τα όμορφα πράγματα δεν είναι πράγματα είναι στιγμές". Σαν να διάβασε τις σκέψεις της γύρισε και την κοίταξε και της χαμογελάσε. Έβγαλε δυο μπύρες από το σακίδιο και της έδωσε την μια ανοιγόντας την. "Ρε Τάσο νιώθω 20 χρόνων ξανά με την μπύρα στο χέρι στην αμμουδιά" του είπε γελώντας. "Και δεν είναι υπέροχο αυτό;" της απάντησε. Εμειναν εκεί μέχρι που σκοτείνιασε γελώντας και μιλώντας, θυμήθηκαν γνωστούς από το πανεπιστήμειο, φάσεις που είχαν ξεχάσει. Μίλησαν για εκείνη την εβδομάδα που πέρασαν σε αυτή την παραλία. Η Κλαίρη σηκώθηκε, έβγαλε τα ρούχα της και βούτηξε στο νέρο. "Θα έρθεις ή είσαι πολύ κρυουλιάρης και χέστης για να βουτήξεις", του είπε μέσα από την θάλασσα. Τινάχτηκε πάνω σαν ελατηρίο και δευτερόλεπτα αργότερα βουτούσε δίπλα της. Επαιζα σαν μικρά παιδιά όταν άκουσαν να χτυπάει απ'έξω το κίνητό της Κλαίρης. "Μήπως έπαθε κάτι το παιδί" είπε αγχωμένη και έτρεξε να προλάβει το τηλεφώνημα. Κοίταξε την οθόνη και είδε πως ήταν από το σπίτι. Μόλις απάντησε ένας ορμητικός χείμαρρος από την φωνή της μάνας της. "Ερχόμαστε μαμά" απάντησε και έκλεισε το κινητό. "Πάμε;" τον ρώτησε...Ντύθηκαν, εμφανώς ξενερωμένοι και την βοήθησε να σηκωθεί και προχώρησαν στο μονοπάτι προς την μοτοσυκλέτα.
Φτάνοντας δίπλα της είδαν το πίσω λάστιχο ξεφούσκωτο. "Οχι ρε γαμώτο" φώναξε ο Τάσος. "Δεν έχεις οδική;" του λέει η Κλαίρη, "έχω αλλά θα κάνει πόση ώρα να έρθει" απάντησε αυτός. "Ωραία, πάρε τηλέφωνο και θα περιμένουμε πίνοντας τις δυο τελευταίες μπύρες που έχεις κρυμμένες αλλά τις είδα" του απάντησε αυτή γελώντας, "εκτός και αν βιάζεσαι να με πας σπίτι να με αφήσεις", συμπλήρωσε. Γέλασαν και οι δυο και ο Τάσος πήρε την Οδική Βοήθεια. Εκατσαν στο βραχάκι δίπλα και συνέχισαν να γελούν. Είχαν ξεχάσει και το τηλεφώνημα της μάνας της και όλα. Τελικά δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος για να περάσει καλά, αρκεί να είναι με τον άνθρωπο που αγαπάει. Ο Τάσος έβγαλε το κινήτο και τράβηξε μια selfie τους δυο του να γελούν με την μοτοσυκλέτα πίσω με ξεφούσκωτο το πίσω λάστιχο. Την έστειλε στον φίλο του στην Αθήνα γράφοντας "Shit Happens..." για να πάρει άμεσα απάντηση "...but Life goes on" μαζί με φωτογραφία του φίλου που γελούσε. "Δώσε φιλιά στην Κλαίρη" του έγραψε από κάτω.
(Συνεχίζεται)
Οι ρόδες του TDM κύλησαν στον δρόμο και ο Τάσος χαμογέλουσε μέσα από το κράνος του. Κρυφά όμως χαμογελούσε και η Κλαίρη. Θυμήθηκε πως γνωρίστηκαν και πως ήταν τότε χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς παιδιά. Ακόμη και που ήταν μακρυά από την Θεσσαλονική χωρίς πρέπει και "τι θα πει ο κόσμος". Πήραν την παραλιακή και πέρασαν μπροστά από τις καφετέριες με όλο τον χαμό. Τις αγνόησαν για πρώτη φορά μετά από καιρό. Πέρασαν μπροστά από την ΧΑΝΘ και συνέχισαν τον δρόμο μετά την ΔΕΘ. Το δροσερό αεράκι του απογεύματος όπως ερχόταν από την θάλασσα τους χτυπούσε στο πρόσωπο από τις ανοιχτές ζελατίνες. Η Κλαίρη έκλεινε τα μάτια και μετά από καιρό απολάμβανε και αναρωτιόταν γιατί δεν το έκαναν πιο συχνά. Συνέχισαν προς Καλαμαριά και δεν σταμάτησαν ούτε εκεί. Δεν μιλούσαν μόνο απολάμβαναν την χαλαρή διαδρομή τους. Περαία, Επανωμή και από εκεί μετά την Νέα Καλλικράτεια βρέθηκαν στα Μουδανιά.
Ο Τάσος σταμάτησε στην άκρη του δρόμου. "Τι πάθαμε;" τον ρώτησε η Κλαίρη. "Θυμάσαι;" την ρώτησε. Κοίταξε τριγύρω της. Είχαν περάσει χιλιάδες φορές από αυτό το σημείο, τι έπρεπε να θυμηθεί, και τότε της ήρθε η επιφοίτηση. "Πάμε" του είπε! Εβαλε πρώτη στην μηχανή και πήραν τον δρόμο προς Κασσάνδρα. Αρκετή ώρα μετά σταμάτησαν στο μικρό κολπάκι στο Νότιο μέρος του ποδιού. Ηταν ένας μικρός κόλπος που κατέβαινε από ένα μονοπάτι. Κρυμμένος πίσω από μια συστάδα δέντρων. ενώ δίπλα ακριβώς ήταν μια παραλία με ξαπλώστρες. Πόσες φορές δεν είχαν έρθει σε αυτή την παραλία αλλά στο κολπάκι αυτό όχι. Είχαν να έρθουν εδώ από τότε που ο Τάσος έμενε ακόμη Αθήνα. Ηταν συμφοιτητές στο Πανεπιστήμιο Πειραία, και είχαν έρθει καλοκαιρινές διακοπες στην Χαλκιδική με την μηχανή. Σε αυτό τον μικρο κρυμμένο κόλπο είχαν στήσει την σκηνή τους. Εδώ πέρασαν μια εβδομάδα με καρπούζι που το έβαζαν στο νερό για να είναι δροσερό, μουσικές από το μικρό ηχείο του Τάσου, μπάνιο όλη την μέρα και παιχνίδια. Μια εβδομάδα απομονωμένοι εκτός από εκείνη την μέρα που είχε σκάσει ένας ψαράς και έστησε τα καλάμια 10 μέτρα μακρυά του. Πόσο είχαν χαλαστεί που κάποιος είχε εισβάλλει στην απομόνωση τους, αλλά δεν πτοήθηκαν. Αλλωστε δεν τους ένοιαζε που τους έβλεπε ένας άγνωστος. Αυτή η εβδομάδα ήταν η καλύτερη τους εβδομάδα μέχρι σήμερα.
Είχε ακόμη φως της μέρας και έτσι κατηφορίσαν στην αμμουδιά. Ο Τάσος έβγαλε ένα σακίδιο από την βαλίτσα και άραξαν στην άμμο βγάζοντας τα παπουτσιά τους. Κάθισαν στην άμμο κοιτώντας την θάλλασα μπροστά τους να ρυτιδιάζει από το απαλό αεράκι. Τον κοίταξε όπως καθόταν στο πλαι της να κοιτάζει την θάλασσα χωρίς να μιλάει και κατάλαβε πολλά. Κατάλαβε πως Τάσος πιεζόταν. Από την δουλειά, από την αλλαγή περιβάλλοντος, από τις υποχρεώσεις, από την έλλειψη δικών του φίλων. Κατάλαβε πόσο της είχε λείψει αυτό να είναι απλά μαζί του χωρίς να τους νοιάζει ποιοι θα είναι μαζί, που θα κάτσουν ή πόσο ακριβό είναι το εστιατόριο. Κατάλαβε αυτό που τους έλεγε ο καθηγητής στο πανεπιστήμειο "τα όμορφα πράγματα δεν είναι πράγματα είναι στιγμές". Σαν να διάβασε τις σκέψεις της γύρισε και την κοίταξε και της χαμογελάσε. Έβγαλε δυο μπύρες από το σακίδιο και της έδωσε την μια ανοιγόντας την. "Ρε Τάσο νιώθω 20 χρόνων ξανά με την μπύρα στο χέρι στην αμμουδιά" του είπε γελώντας. "Και δεν είναι υπέροχο αυτό;" της απάντησε. Εμειναν εκεί μέχρι που σκοτείνιασε γελώντας και μιλώντας, θυμήθηκαν γνωστούς από το πανεπιστήμειο, φάσεις που είχαν ξεχάσει. Μίλησαν για εκείνη την εβδομάδα που πέρασαν σε αυτή την παραλία. Η Κλαίρη σηκώθηκε, έβγαλε τα ρούχα της και βούτηξε στο νέρο. "Θα έρθεις ή είσαι πολύ κρυουλιάρης και χέστης για να βουτήξεις", του είπε μέσα από την θάλασσα. Τινάχτηκε πάνω σαν ελατηρίο και δευτερόλεπτα αργότερα βουτούσε δίπλα της. Επαιζα σαν μικρά παιδιά όταν άκουσαν να χτυπάει απ'έξω το κίνητό της Κλαίρης. "Μήπως έπαθε κάτι το παιδί" είπε αγχωμένη και έτρεξε να προλάβει το τηλεφώνημα. Κοίταξε την οθόνη και είδε πως ήταν από το σπίτι. Μόλις απάντησε ένας ορμητικός χείμαρρος από την φωνή της μάνας της. "Ερχόμαστε μαμά" απάντησε και έκλεισε το κινητό. "Πάμε;" τον ρώτησε...Ντύθηκαν, εμφανώς ξενερωμένοι και την βοήθησε να σηκωθεί και προχώρησαν στο μονοπάτι προς την μοτοσυκλέτα.
Φτάνοντας δίπλα της είδαν το πίσω λάστιχο ξεφούσκωτο. "Οχι ρε γαμώτο" φώναξε ο Τάσος. "Δεν έχεις οδική;" του λέει η Κλαίρη, "έχω αλλά θα κάνει πόση ώρα να έρθει" απάντησε αυτός. "Ωραία, πάρε τηλέφωνο και θα περιμένουμε πίνοντας τις δυο τελευταίες μπύρες που έχεις κρυμμένες αλλά τις είδα" του απάντησε αυτή γελώντας, "εκτός και αν βιάζεσαι να με πας σπίτι να με αφήσεις", συμπλήρωσε. Γέλασαν και οι δυο και ο Τάσος πήρε την Οδική Βοήθεια. Εκατσαν στο βραχάκι δίπλα και συνέχισαν να γελούν. Είχαν ξεχάσει και το τηλεφώνημα της μάνας της και όλα. Τελικά δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος για να περάσει καλά, αρκεί να είναι με τον άνθρωπο που αγαπάει. Ο Τάσος έβγαλε το κινήτο και τράβηξε μια selfie τους δυο του να γελούν με την μοτοσυκλέτα πίσω με ξεφούσκωτο το πίσω λάστιχο. Την έστειλε στον φίλο του στην Αθήνα γράφοντας "Shit Happens..." για να πάρει άμεσα απάντηση "...but Life goes on" μαζί με φωτογραφία του φίλου που γελούσε. "Δώσε φιλιά στην Κλαίρη" του έγραψε από κάτω.
(Συνεχίζεται)