geookaf94
new member
- Δημοσιεύσεις
- 53
- Ηλικία
- 31
- Όνομα
- KAFRITSAS GEORGE
Φέτος ήταν μια περίεργη χρόνια για εμάς.
Φέτος δεν είχαμε κανονίσει το ταξίδι που θέλαμε να κάνουμε. Το μόνο που ξέραμε σίγουρα είναι ότι θα είναι με μοτοσυκλέτα και εξωτερικό, αφού μας είχε ανοίξει η όρεξη από το περσινό ταξίδι που είχαμε κάνει. Η κυρία διαφορά για το φετινό ταξίδι ήταν ότι θα είμαστε μόνοι μας, ενώ πέρσι είχαμε άλλες 11 μοτοσυκλέτες μαζί μας, που όσο να το πεις είναι μια καλή ασφάλεια να έχεις και άλλους μαζί σου. Αυτό μπορώ να πω πως με φοβησε λίγο στην αρχή, μέχρι που ξεκινήσαμε και τα ξέχασα όλα. Άλλωστε είχαμε ξανά ταξιδέψει και ξέραμε να προετοιμαστούμε κατάλληλα.
Ας τα πάρουμε από την αρχή λοιπόν.
2 Ιουνίου και ημέρα Κυριακή, είχε κανονιστεί ο γάμος μας. Μαζί με όλα τα τρεχάματα του γάμου, εγώ σκεφτόμουν το που θα πάμε ταξίδι. Βγήκαν λοιπόν και οι άδειες της γυναίκας μου και εκεί καταλάβαμε ότι δεν έχουμε περιθώρια για σκέψη για το ταξίδι, έπρεπε να γίνει αμέσως μετά τον γάμο.
Τι μπορεί λοιπόν να βγει άμεσα, σχετικά εύκολα και να μην έχουμε πάει, αφού πέρσι είχαμε κάνει Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Σερβία και Σκόπια; Η απάντηση της γυναίκας μου ήταν μια, εεεε πάμε από την άλλη μεριά τώρα, και έτσι το κανονίσαμε.
30 Μαΐου λοιπόν και ημέρα πέμπτη, κάθομαι φτιάχνω διαδρομή, κλείνω ξενοδοχεία και τσεκάρω την μοτοσυκλέτα μου έτσι ώστε να είναι έτοιμη για το ταξίδι.
4 Ιουνίου και αφού έχουμε κλείσει όλες τις υποχρεώσεις του γάμου την προηγούμενη, μας βρήκε η ώρα 2 μισή το βράδυ να κλείνουμε βαλίτσες και 8 μισή το πρωί να ξεκινάμε, καθώς οι ώρες και τα χιλιόμετρα για την πρώτη διανυκτέρευση ήταν πολλά.
Πρώτη μέρα Αγρίνιο-Κοτορ (Μαυροβούνιο)
Αφού λοιπόν περνάμε τα σύνορα για Αλβανία, μπήκαμε κατευθείαν στον αυτοκινητόδρομο της έτσι ώστε να την περάσουμε όσο πιο εύκολα και γρήγορα μπορούσαμε.
Βέβαια μετά από τόσες ώρες εθνικής και Ελλάδα και Αλβανία είπαμε να βγουμε στον επαρχιακό και βρεθήκαμε να πίνουμε το καφεδάκι μας στο vjosa river.
Φτάνοντας στο Κοτορ αυτό που αντικρίσαμε ήταν πέραν των προσδοκιών μας. Ένα λιμάνι με κρουαζιερόπλοια και ιδιωτικά σκάφη από την μια, και ένα τοίχος από το κάστρο και την παλιά πολύ από την άλλη. Ίσως από τις ομορφότερες πόλεις που έχουμε πάει, τουλάχιστον μέχρι εκείνη την στιγμή, καθώς το επόμενο πρωί θα αναχωρούσαμε για Dubrovnik.
Αφού περπατήσαμε όλο το Κοτορ λοιπόν το απόγευμα, που ήταν η καλύτερη ώρα, καθώς τα πλοία με τους τουρίστες είχαν φύγει και η πόλη ήταν στους ρυθμούς και στην ηρεμία που εμείς θέλαμε. Ξυπνήσαμε το επόμενο πρωί, φορτώσαμε πάλι την χοντρή και ξεκινήσαμε για σύνορα Μαυροβούνιου-Κροατιας. Όπως είχαμε πληροφορηθεί το Μαυροβούνιο δεν έχει αυτοκινητόδρομο, έτσι κάναμε όλη την παραθαλάσσια διαδρομή, η οποία είναι μια απο τις πιο όμορφες που έχω κάνει.
Εκεί στο 90% της διαδρομής συνταξίδευα με τον Gurak ένα Τούρκο μοναχικό ταξιδευτή με ένα λευκό gs 1250, που απλά μας ακολούθησε και βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε παρέα για αρκετά χιλιόμετρα. Σταματήσαμε λοιπόν μετά από ώρα παρέα σε μια ΣΕΑ, πριν τα σύνορα της Κροατιας, και ήπιαμε το καφεδάκι μας και συζητασαμε για ταξίδια, ανταλλάξαμε instagram και συνέχισε ο καθένας τον δρόμο του.
Περνάμε λοιπόν τα σύνορα και μετά από λίγο βρισκόμαστε στο Ντουμπρόβνικ.
Εκεί νομίζαμε ότι μπήκαμε σε ακόμα μια μεγάλη πόλη, μέχρι που αφήσαμε τα πράγματα μας το κατάλυμα μας και πήγαμε προς την παλιά πόλη.
Απλά ερωτεύτηκα αυτή την πόλη. Το να μπεις σε ένα τόσο μεγάλο κάστρο, να σκέφτεσαι και να φαντάζεσαι πως είναι να ζει κάποιος μέσα σε αυτά τα τείχη πριν Αιώνες, να παρακολουθείς τις διαφορετικές αρχιτεκτονικές που έχουν περάσει ανά τα χρόνια είναι κάτι μοναδικό. Βέβαια όπως όλες οι πιο τουριστικές περιοχές, έτσι και εδώ οι τιμές είναι λίγο τσιμπημένες, αλλά είναι σε επίπεδο που διαχειρίζεται.
Μετά από δυο βραδιές στο Ντουμπρόβνικ λοιπόν, ξεκινήσαμε για την επόμενη στάση, Το Μόσταρ της Βοσνιας. Εδώ θα πω πως απογοητεύτηκα, καθώς είχα ακούσει πολλά πράγματα για αυτήν την πόλη. Πέρα όμως από την παλιά αγορά και μια γέφυρα όπως πολλοί πηδάνε στο ποτάμι από κάτω, δεν είχε κάτι άλλο να μας δείξει.
Φέτος δεν είχαμε κανονίσει το ταξίδι που θέλαμε να κάνουμε. Το μόνο που ξέραμε σίγουρα είναι ότι θα είναι με μοτοσυκλέτα και εξωτερικό, αφού μας είχε ανοίξει η όρεξη από το περσινό ταξίδι που είχαμε κάνει. Η κυρία διαφορά για το φετινό ταξίδι ήταν ότι θα είμαστε μόνοι μας, ενώ πέρσι είχαμε άλλες 11 μοτοσυκλέτες μαζί μας, που όσο να το πεις είναι μια καλή ασφάλεια να έχεις και άλλους μαζί σου. Αυτό μπορώ να πω πως με φοβησε λίγο στην αρχή, μέχρι που ξεκινήσαμε και τα ξέχασα όλα. Άλλωστε είχαμε ξανά ταξιδέψει και ξέραμε να προετοιμαστούμε κατάλληλα.
Ας τα πάρουμε από την αρχή λοιπόν.
2 Ιουνίου και ημέρα Κυριακή, είχε κανονιστεί ο γάμος μας. Μαζί με όλα τα τρεχάματα του γάμου, εγώ σκεφτόμουν το που θα πάμε ταξίδι. Βγήκαν λοιπόν και οι άδειες της γυναίκας μου και εκεί καταλάβαμε ότι δεν έχουμε περιθώρια για σκέψη για το ταξίδι, έπρεπε να γίνει αμέσως μετά τον γάμο.
Τι μπορεί λοιπόν να βγει άμεσα, σχετικά εύκολα και να μην έχουμε πάει, αφού πέρσι είχαμε κάνει Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Σερβία και Σκόπια; Η απάντηση της γυναίκας μου ήταν μια, εεεε πάμε από την άλλη μεριά τώρα, και έτσι το κανονίσαμε.
30 Μαΐου λοιπόν και ημέρα πέμπτη, κάθομαι φτιάχνω διαδρομή, κλείνω ξενοδοχεία και τσεκάρω την μοτοσυκλέτα μου έτσι ώστε να είναι έτοιμη για το ταξίδι.
4 Ιουνίου και αφού έχουμε κλείσει όλες τις υποχρεώσεις του γάμου την προηγούμενη, μας βρήκε η ώρα 2 μισή το βράδυ να κλείνουμε βαλίτσες και 8 μισή το πρωί να ξεκινάμε, καθώς οι ώρες και τα χιλιόμετρα για την πρώτη διανυκτέρευση ήταν πολλά.
Πρώτη μέρα Αγρίνιο-Κοτορ (Μαυροβούνιο)
Αφού λοιπόν περνάμε τα σύνορα για Αλβανία, μπήκαμε κατευθείαν στον αυτοκινητόδρομο της έτσι ώστε να την περάσουμε όσο πιο εύκολα και γρήγορα μπορούσαμε.
Βέβαια μετά από τόσες ώρες εθνικής και Ελλάδα και Αλβανία είπαμε να βγουμε στον επαρχιακό και βρεθήκαμε να πίνουμε το καφεδάκι μας στο vjosa river.
Φτάνοντας στο Κοτορ αυτό που αντικρίσαμε ήταν πέραν των προσδοκιών μας. Ένα λιμάνι με κρουαζιερόπλοια και ιδιωτικά σκάφη από την μια, και ένα τοίχος από το κάστρο και την παλιά πολύ από την άλλη. Ίσως από τις ομορφότερες πόλεις που έχουμε πάει, τουλάχιστον μέχρι εκείνη την στιγμή, καθώς το επόμενο πρωί θα αναχωρούσαμε για Dubrovnik.
Αφού περπατήσαμε όλο το Κοτορ λοιπόν το απόγευμα, που ήταν η καλύτερη ώρα, καθώς τα πλοία με τους τουρίστες είχαν φύγει και η πόλη ήταν στους ρυθμούς και στην ηρεμία που εμείς θέλαμε. Ξυπνήσαμε το επόμενο πρωί, φορτώσαμε πάλι την χοντρή και ξεκινήσαμε για σύνορα Μαυροβούνιου-Κροατιας. Όπως είχαμε πληροφορηθεί το Μαυροβούνιο δεν έχει αυτοκινητόδρομο, έτσι κάναμε όλη την παραθαλάσσια διαδρομή, η οποία είναι μια απο τις πιο όμορφες που έχω κάνει.
Εκεί στο 90% της διαδρομής συνταξίδευα με τον Gurak ένα Τούρκο μοναχικό ταξιδευτή με ένα λευκό gs 1250, που απλά μας ακολούθησε και βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε παρέα για αρκετά χιλιόμετρα. Σταματήσαμε λοιπόν μετά από ώρα παρέα σε μια ΣΕΑ, πριν τα σύνορα της Κροατιας, και ήπιαμε το καφεδάκι μας και συζητασαμε για ταξίδια, ανταλλάξαμε instagram και συνέχισε ο καθένας τον δρόμο του.
Περνάμε λοιπόν τα σύνορα και μετά από λίγο βρισκόμαστε στο Ντουμπρόβνικ.
Εκεί νομίζαμε ότι μπήκαμε σε ακόμα μια μεγάλη πόλη, μέχρι που αφήσαμε τα πράγματα μας το κατάλυμα μας και πήγαμε προς την παλιά πόλη.
Απλά ερωτεύτηκα αυτή την πόλη. Το να μπεις σε ένα τόσο μεγάλο κάστρο, να σκέφτεσαι και να φαντάζεσαι πως είναι να ζει κάποιος μέσα σε αυτά τα τείχη πριν Αιώνες, να παρακολουθείς τις διαφορετικές αρχιτεκτονικές που έχουν περάσει ανά τα χρόνια είναι κάτι μοναδικό. Βέβαια όπως όλες οι πιο τουριστικές περιοχές, έτσι και εδώ οι τιμές είναι λίγο τσιμπημένες, αλλά είναι σε επίπεδο που διαχειρίζεται.
Μετά από δυο βραδιές στο Ντουμπρόβνικ λοιπόν, ξεκινήσαμε για την επόμενη στάση, Το Μόσταρ της Βοσνιας. Εδώ θα πω πως απογοητεύτηκα, καθώς είχα ακούσει πολλά πράγματα για αυτήν την πόλη. Πέρα όμως από την παλιά αγορά και μια γέφυρα όπως πολλοί πηδάνε στο ποτάμι από κάτω, δεν είχε κάτι άλλο να μας δείξει.
Τελευταία επεξεργασία:
