29,30/4 -1/5/2023 Φλώρινα Πρεσπες
- Thread starter esel
- Ημερομηνία δημιουργίας
- Δημοσιεύσεις
- 1.876
- Ηλικία
- 47
- Μοτοσυκλέτα
- Fiat Punto Adve
- Όνομα
- Γιαννης
- Περιοχή
- Πτολεμαΐδα
ΕΓΩ σε είδα πρώτος.......αυτό να έχεις κατά νου
Δεν πειράζει φιλαράκι,την επόμενη θα κοιμηθούμε αγκαλιά
- Δημοσιεύσεις
- 1.876
- Ηλικία
- 47
- Μοτοσυκλέτα
- Fiat Punto Adve
- Όνομα
- Γιαννης
- Περιοχή
- Πτολεμαΐδα
ΑΥΤΑ είναι που ζηλεύωΤο ταξίδι συνεχίζεται....
Αύριο ίσως κάνω μια ακόμη στάση Αίγιο....ίσως λεω
Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Τέλειο βίντεο!
Στάλθηκε από το RMX3363 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Στάλθηκε από το RMX3363 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Piraeu-Sk
new member
Ευχαριστώ φίλε μ
- Δημοσιεύσεις
- 4.615
- Μοτοσυκλέτα
- Multistrada 1200s DVT
- Όνομα
- Yannis
- Περιοχή
- Ελευσίνα
dikoukos
old member
- Δημοσιεύσεις
- 4.430
- Ηλικία
- 56
- Όνομα
- Xατζηπετροs Δημητρηs
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Πολλαπλά… όχι μόνο επεξεργασίας, αλλά και λήψης.Μπραβο Στεφανε
Βιντεαρα
Σε βλεπω να παραδιδεις μαθηματα βιντεο στην μοτοπαρεα
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Το link του άλμπουμ των φωτογραφίων βάσει αυτών που στείλατε, όσοι στείλατε
myalbum.com
FLORINA PRESPES
myalbum.com
stathispatras
member
- Δημοσιεύσεις
- 1.518
- Ηλικία
- 75
- Όνομα
- Ευσταθιος Μπονατσος
Σοφιανε σε ευχαριστούμε για τις φωτό και τα βιντεάκια
Στάλθηκε από το 2201117TY μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Στάλθηκε από το 2201117TY μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
ibar
new member
- Δημοσιεύσεις
- 325
- Ηλικία
- 50
- Όνομα
- ηλιας
και θρυλαρα και Φορτου... εισαι παιχτουρα!
πολύ καλή δουλειά!
Piraeu-Sk
new member
να είσαι καλά φιλαράκι μου
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Φλώρινα - Πρέσπες μέσα από τα δικά μου μάτια
-Είσαι εντάξει Ρούλα; Θέλεις στάση;
-Να φτάσουμε σπίτι θέλω. Δεν αντέχω άλλο
Έχει σκοτεινιάσει στην Εθνική, η κίνηση έχει αυξηθεί, και εγώ οδηγώ με κατεύθυνση τον τελικό μου προορισμό, το σπίτι μου. Έχω περάσει τέσσερις μέρες στον δρόμο, έχω δει απίστευτες εικόνες, έχω ταξιδέψει με την γυναίκα μου μετά από χρόνια, και όμως νιώθω ανικανοποίητος. Θέλεις λίγο το άγχος που ξέρω πως η Ρούλα ξεπέρασε τα όρια αντοχής της; Θέλεις που ήθελα τουλάχιστον άλλη μια μέρα για να πω πως τα χόρτασα; Χορταίνει ποτέ κανείς βόλτα; 1800 χιλιόμετρα από Παρασκευή πρωί ως Δευτέρα βράδυ, και πάλι σκέφτομαι "λίγο ακόμη ρε γαμώτο".
Νωρίτερα την ίδια μέρα, αργά το μεσημέρι και έχουμε σταματήσει στα ΣΕΑ Κορινού, έχοντας "χαθεί" εξαιτίας του GPS. Έχοντας ήδη βαρεθεί την Εγνατία Οδό και σκεφτόμενος τα χιλιόμετρα του αυτοκινητόδρομου που με περίμεναν με μια εσωτερική παρόρμηση, αμέσως μετά την έξοδο της Βέροιας, το GPS με προτρέπει να βγω στην έξοδο Κουλούρας. Δεν χρειάστηκα πολύ. Βγαίνω και χώνομαι μέσα σε κάμπους και χωράφια, δίπλα από λιμνούλες και αρδευτικά ρυάκια. Ακολουθώ τον δρόμο και περνώ μέσα από "ανώνυμα" χωριά που δεν θα ξαναδώ ποτέ...μόνο και μόνο για να γλιτώσω πενήντα χιλιόμετρα αυτοκινητόδρομου. Μελίκη, Πρόδρομος, Κυψέλη για να δω το πρώτο γνωστό όνομα και να προσανατολιστώ που βρίσκομαι. Αιγίνιο και από εκεί μπαίνω στην παλιά Εθνική Οδό Θεσσαλονίκης Κατερίνης και λίγο πριν τον Κορινό βγαίνω στον αυτοκινητόδρομο για να ηρεμήσει η συνεπιβάτης μου.
Στάση για πρόχειρο φαγητό και συνάντηση με δυο ζευγάρια που έρχονταν από Βουλγαρία όπου πέρασαν το τριήμερο και προορισμό την Λάρισα. Βγάλαμε με την Ρούλα τα αδιάβροχα και τα τακτοποιήσαμε στις πλαϊνές τσάντες, ανταλλάσσοντας εμπειρίες με τα παιδιά στο πάρκινγκ. Να λέμε την αλήθεια, ουσιαστικά αναφέραμε τις πιο πρόσφατες εικόνες, γιατί ήταν τόσες πολλές που ακόμη δεν μπορούσαμε να τις ταξινομήσουμε στο μυαλό μας. Και πως να τις ταξινομήσεις; Έχουν περάσει δυο εβδομάδες και ακόμη δεν έχω κατασταλάξει τι ήταν αυτό που μου έμεινε από την βόλτα. Είχα ξεχάσει πως είναι να ταξιδεύεις με παρέα. Στο μυαλό μου είχα μόνο τις αρνητικές αναμνήσεις από τα παλιότερα ταξίδια, και είχα ξεχάσει τα γέλια, τον χαβαλέ, τα πειράγματα. Θυμόμουν μόνο την προσήλωση στο πρόγραμμα.
Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που την Παρασκευή το πρωί ξεκινήσαμε με την Ρούλα μόνοι μας. Από την μια είχα την Ρούλα που ήθελε περισσότερο αυτοκινητόδρομο, από την άλλη την ακολουθούσα για να οδηγώ πιο ελεύθερα. Πολύ νωρίς βρεθήκαμε στον δρόμο με μια ψιχάλα στην Μαλακάσα αλλά όλη την υπόλοιπη μέρα ο ιδανικός καιρός για ταξίδι. Καλοκαιρινά γάντια, που οριακά κράταγαν τις θερμοκρασίες στα ψηλά περάσματα, κουμπωμένα μπουφάν αλλά χωρίς να ιδρώνεις ούτε και να κρυώνεις. Ένιωθα την γυναίκα μου πίσω άνετη, οπότε προχωρούσα χωρίς άγχος. Λάρισα, Ελασσόνα, Λίμνη Πολύφυτου βγήκαν πολύ άνετα. Μια στάση μόνο στο ύψωμα ενώ είχαμε την λίμνη στα πόδια μας, και πέρασμα για το τελευταίο μας κομμάτι ως τον προορισμό μας που θα μας φιλοξενούσε για τις επόμενες δυο μέρες.
Βγαίνοντας από την Κοζάνη, μεσημέρι πια, με χτύπησε η μυρωδιά από ψημένα κρέατα. Φρένο και στο επόμενο φανάρι αναστροφή για να γυρίσω στην καντίνα που ήταν εκεί από πάντα μόνο και μόνο για να σταματήσουμε όταν περνάμε. Δυο σάντουιτς δίπλα στην μοτοσυκλέτα ήταν το μεσημεριανό μας, αλλά είχε περάσει τόσο όμορφα το πρωινό μας, με εναλλαγή των τοπίων, μεγάλες υψομετρικές διαφορές, που για εμάς ήταν το καλύτερο γεύμα των τελευταίων μηνών. Διαδικαστικά εντελώς ταξιδέψαμε τα τελευταία μας χιλιόμετρα μέχρι την Φλώρινα. Την κοίταξα για πρώτη φορά, μετά από χρόνια από το μπαλκόνι του δωματίου και δεν μπορούσα να περιμένω. Η Ρούλα έπεσε για μεσημεριανό ύπνο και εγώ μετά από ένα γρήγορο ντουζ κατέβηκα στην βεράντα του ξενοδοχείου. Καφέ, μοναχός μου με την Φλώρινα απλωμένη στα πόδια μου και το ποτάμι της να κυλάει ράθυμα ανάμεσα στα παλιά της σπίτια. Είχα χρόνο να το απολαύσω όπως το ήθελα.
Αργά το απόγευμα άρχισε να καταφθάνει η παρέα. Δεν ήμασταν και λίγοι. Καμιά εικοσαριά νοματαίοι. Αφού τακτοποιήθηκαν βγήκαμε όλοι μαζί για φαγητό. Η χαρά του εστιάτορα. Βλέπεις είμαστε φαγανά όλα μας αλλά και η Φλώρινα είναι γεμάτη γεύσεις και φιλόξενους ανθρώπους. Αυτό που με εντυπωσίασε όλες τις μέρες στην Φλώρινα ήταν πως δεν συνάντησα κάποιον που να μην χαμογελούσε. Είτε σερβιτόρο, είτε περαστικό στον δρόμο, είτε στο βενζινάδικο οι άνθρωποι σε υποδεχόντουσαν με χαμόγελο, πράγμα που σε έκανε να νιώθεις καλύτερα
motohub.gr
-Είσαι εντάξει Ρούλα; Θέλεις στάση;
-Να φτάσουμε σπίτι θέλω. Δεν αντέχω άλλο
Έχει σκοτεινιάσει στην Εθνική, η κίνηση έχει αυξηθεί, και εγώ οδηγώ με κατεύθυνση τον τελικό μου προορισμό, το σπίτι μου. Έχω περάσει τέσσερις μέρες στον δρόμο, έχω δει απίστευτες εικόνες, έχω ταξιδέψει με την γυναίκα μου μετά από χρόνια, και όμως νιώθω ανικανοποίητος. Θέλεις λίγο το άγχος που ξέρω πως η Ρούλα ξεπέρασε τα όρια αντοχής της; Θέλεις που ήθελα τουλάχιστον άλλη μια μέρα για να πω πως τα χόρτασα; Χορταίνει ποτέ κανείς βόλτα; 1800 χιλιόμετρα από Παρασκευή πρωί ως Δευτέρα βράδυ, και πάλι σκέφτομαι "λίγο ακόμη ρε γαμώτο".
Νωρίτερα την ίδια μέρα, αργά το μεσημέρι και έχουμε σταματήσει στα ΣΕΑ Κορινού, έχοντας "χαθεί" εξαιτίας του GPS. Έχοντας ήδη βαρεθεί την Εγνατία Οδό και σκεφτόμενος τα χιλιόμετρα του αυτοκινητόδρομου που με περίμεναν με μια εσωτερική παρόρμηση, αμέσως μετά την έξοδο της Βέροιας, το GPS με προτρέπει να βγω στην έξοδο Κουλούρας. Δεν χρειάστηκα πολύ. Βγαίνω και χώνομαι μέσα σε κάμπους και χωράφια, δίπλα από λιμνούλες και αρδευτικά ρυάκια. Ακολουθώ τον δρόμο και περνώ μέσα από "ανώνυμα" χωριά που δεν θα ξαναδώ ποτέ...μόνο και μόνο για να γλιτώσω πενήντα χιλιόμετρα αυτοκινητόδρομου. Μελίκη, Πρόδρομος, Κυψέλη για να δω το πρώτο γνωστό όνομα και να προσανατολιστώ που βρίσκομαι. Αιγίνιο και από εκεί μπαίνω στην παλιά Εθνική Οδό Θεσσαλονίκης Κατερίνης και λίγο πριν τον Κορινό βγαίνω στον αυτοκινητόδρομο για να ηρεμήσει η συνεπιβάτης μου.
Στάση για πρόχειρο φαγητό και συνάντηση με δυο ζευγάρια που έρχονταν από Βουλγαρία όπου πέρασαν το τριήμερο και προορισμό την Λάρισα. Βγάλαμε με την Ρούλα τα αδιάβροχα και τα τακτοποιήσαμε στις πλαϊνές τσάντες, ανταλλάσσοντας εμπειρίες με τα παιδιά στο πάρκινγκ. Να λέμε την αλήθεια, ουσιαστικά αναφέραμε τις πιο πρόσφατες εικόνες, γιατί ήταν τόσες πολλές που ακόμη δεν μπορούσαμε να τις ταξινομήσουμε στο μυαλό μας. Και πως να τις ταξινομήσεις; Έχουν περάσει δυο εβδομάδες και ακόμη δεν έχω κατασταλάξει τι ήταν αυτό που μου έμεινε από την βόλτα. Είχα ξεχάσει πως είναι να ταξιδεύεις με παρέα. Στο μυαλό μου είχα μόνο τις αρνητικές αναμνήσεις από τα παλιότερα ταξίδια, και είχα ξεχάσει τα γέλια, τον χαβαλέ, τα πειράγματα. Θυμόμουν μόνο την προσήλωση στο πρόγραμμα.
Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που την Παρασκευή το πρωί ξεκινήσαμε με την Ρούλα μόνοι μας. Από την μια είχα την Ρούλα που ήθελε περισσότερο αυτοκινητόδρομο, από την άλλη την ακολουθούσα για να οδηγώ πιο ελεύθερα. Πολύ νωρίς βρεθήκαμε στον δρόμο με μια ψιχάλα στην Μαλακάσα αλλά όλη την υπόλοιπη μέρα ο ιδανικός καιρός για ταξίδι. Καλοκαιρινά γάντια, που οριακά κράταγαν τις θερμοκρασίες στα ψηλά περάσματα, κουμπωμένα μπουφάν αλλά χωρίς να ιδρώνεις ούτε και να κρυώνεις. Ένιωθα την γυναίκα μου πίσω άνετη, οπότε προχωρούσα χωρίς άγχος. Λάρισα, Ελασσόνα, Λίμνη Πολύφυτου βγήκαν πολύ άνετα. Μια στάση μόνο στο ύψωμα ενώ είχαμε την λίμνη στα πόδια μας, και πέρασμα για το τελευταίο μας κομμάτι ως τον προορισμό μας που θα μας φιλοξενούσε για τις επόμενες δυο μέρες.
Βγαίνοντας από την Κοζάνη, μεσημέρι πια, με χτύπησε η μυρωδιά από ψημένα κρέατα. Φρένο και στο επόμενο φανάρι αναστροφή για να γυρίσω στην καντίνα που ήταν εκεί από πάντα μόνο και μόνο για να σταματήσουμε όταν περνάμε. Δυο σάντουιτς δίπλα στην μοτοσυκλέτα ήταν το μεσημεριανό μας, αλλά είχε περάσει τόσο όμορφα το πρωινό μας, με εναλλαγή των τοπίων, μεγάλες υψομετρικές διαφορές, που για εμάς ήταν το καλύτερο γεύμα των τελευταίων μηνών. Διαδικαστικά εντελώς ταξιδέψαμε τα τελευταία μας χιλιόμετρα μέχρι την Φλώρινα. Την κοίταξα για πρώτη φορά, μετά από χρόνια από το μπαλκόνι του δωματίου και δεν μπορούσα να περιμένω. Η Ρούλα έπεσε για μεσημεριανό ύπνο και εγώ μετά από ένα γρήγορο ντουζ κατέβηκα στην βεράντα του ξενοδοχείου. Καφέ, μοναχός μου με την Φλώρινα απλωμένη στα πόδια μου και το ποτάμι της να κυλάει ράθυμα ανάμεσα στα παλιά της σπίτια. Είχα χρόνο να το απολαύσω όπως το ήθελα.
Αργά το απόγευμα άρχισε να καταφθάνει η παρέα. Δεν ήμασταν και λίγοι. Καμιά εικοσαριά νοματαίοι. Αφού τακτοποιήθηκαν βγήκαμε όλοι μαζί για φαγητό. Η χαρά του εστιάτορα. Βλέπεις είμαστε φαγανά όλα μας αλλά και η Φλώρινα είναι γεμάτη γεύσεις και φιλόξενους ανθρώπους. Αυτό που με εντυπωσίασε όλες τις μέρες στην Φλώρινα ήταν πως δεν συνάντησα κάποιον που να μην χαμογελούσε. Είτε σερβιτόρο, είτε περαστικό στον δρόμο, είτε στο βενζινάδικο οι άνθρωποι σε υποδεχόντουσαν με χαμόγελο, πράγμα που σε έκανε να νιώθεις καλύτερα
Φλώρινα - Πρέσπες Πρωτομαγιά 2023 Μέρος 1ο
-Είσαι εντάξει Ρούλα; Θέλεις στάση;-Να φτάσουμε σπίτι θέλω. Δεν αντέχω άλλοΈχει σκοτεινιάσει στην Εθνική, η κίνηση έχει αυξηθεί, και εγώ οδηγώ με κατεύθυνση τον τελικό μου προορισμό, το σπίτι μου. Έχω περάσει τέσσερις μέρες στον δρόμο, έχω δει απίστευτες εικόνες, έχω ταξιδέψει με την γυναίκα μου μετ
motohub.gr
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Ξημέρωσε Σάββατο, αλλά από την υπερένταση 06:00 ήμουν ξύπνιος. Κοίταξα δίπλα μου την Ρούλα που κοιμόταν και κατέβηκα στον δρόμο. Ξεκίνησα να περπατώ χωρίς προορισμό και χάθηκα στα στενά της Φλώρινας. Πέρασα από το πάρκο και κατηφόρισα. Ο δρόμος με έβγαλε στην παλιά αγορά. Ήταν η ώρα που γινόταν η τροφοδοσία στα μπακάλικα, τα χασάπικα. Μυρωδιές από μια άλλη εποχή ήρθαν στα ρουθούνια μου. Μπαχάρια, παρέα με ψάρια, μυρωδιά κρέατος δίπλα σε φρέσκα λαχανικά. Περπατούσα ανάμεσα σε ανθρώπους που δούλευαν μοιράζοντας καλημέρες. Μια ώρα μετά έτρωγα ένα καταπληκτικό πρωινό περιμένοντας την παρέα να ξυπνήσει.
Κατηφορίσαμε όλοι μαζί στην Φλώρινα, περνώντας από το ποταμό Σακούλεβα και χαζεύοντας παλιά αρχοντικά. Άλλα εγκαταλελειμμένα άλλα προσεγμένα. Το Λαογραφικό μουσείο της και το καφενείο που ο Αγγελόπουλος έπινε καφέ με τον Μαστρογιάννι όταν γύριζαν το "Μετέωρο βήμα του Πελαργού". Το ποτάμι ακόμη και τότε χώριζε τα δυο στρατόπεδα της Φλώρινας. Από την μια μεριά του ποταμού οι Καντιωτικοί, υποστηρικτές του Μητροπολίτη Φλώρινας Αυγουστίνου Καντιώτη, που είχε αφορίσει τον σκηνοθέτη και όλο το κινηματογραφικό συνεργείο για την ανθελληνική, όπως την χαρακτήριζε, ταινία και από την άλλη όχθη οι υποστηρικτές του σκηνοθέτη.
Το μεσημέρι ενωθήκαμε με τους Florina Riders με διαδρομή έκπληξη, αλλά προορισμό την Καστοριά. Άφησαν τις δουλειές τους, τα σπίτια τους και την βολή τους για να μας οδηγήσουν στις κρυμμένες ομορφιές που αυτοί ξέρουν. Ένα κονβόι είκοσι και πλέον μοτοσυκλετών να περνά, μέσα από το κέντρο της Φλώρινας, με πρώτο προορισμό το φράγμα Τριανταφυλλιάς. Περνώντας μέσα από τα μικρά χωριά Σκοπιά, Τροπαιούχο, Υδρούσσα, καταλήγουμε στην Ανατολική όχθη της τεχνητής λίμνης περνώντας πάνω από το φράγμα. Στην άλλη άκρη του φράγματος ένας χωματόδρομος έφευγε δυτικά. Το κοίταζα και ήμουν έτοιμος να φύγω από την παρέα και να χωθώ στον χωματόδρομο. Άλλωστε σήμερα συνεπιβάτη δεν είχα, είχε μπει σε ένα αυτοκίνητο και ακολουθούσε την βόλτα. "Α, ρε Ντίνο", σκέφτηκα, "Μόνο εσύ καταλαβαίνεις τον πόνο". Έριξα μια τελευταία ματιά στον χωματόδρομο που ακολουθούσε περιμετρικά την λίμνη σημαδεύοντας τον για μια επόμενη φορά.
Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε, παίρνοντας την Επαρχιακή Οδό Φλώρινας - Καστοριάς, και μετά το πέτρινο γεφύρι της Δροσοπηγής, χωθήκαμε μέσα ένα πυκνό δάσος Οξιάς που μόλις άρχισε να πρασινίζει. Η διαδρομή χαράχτηκε στο μυαλό μου σαν μια από τις πιο όμορφες διαδρομές της Ελλάδας. Ρυάκια αριστερά δεξιά, στριφτερός δρόμος με εναλλαγές χρωμάτων σε όλο το μήκος του. Ο δρόμος στο πλάι άρχισε να γεμίζει χιόνι, το οποίο όλο και αυξανόταν μέχρι που φτάσαμε κάτω από την κορυφή Βέρνο στο Μνημείο Πολέμου απέναντι από το φυλάκιο καταδρομέων. Ο δρόμος αριστερά κατηφόριζε προς το χιονοδρομικό κέντρο Βιτσίου ενώ δεξιά έφευγε ένας δρόμος προς την κορυφή. Άλλη μια φορά μέσα στην μέρα που ήθελα να ξεμακρύνω από την παρέα. Το υψόμετρο εκεί έγραφε 1780 και η κορφή είναι στα 2200 μέτρα.
Κατηφόριζα προς Καστοριά, σκεφτόμενος πόσες μάχες έγιναν σε αυτά τα βουνά, πόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν άδικα εκεί, πόσα αδέρφια πολεμούσαν μεταξύ τους. Απίστευτοι γεωλογικοί σχηματισμοί στις πλαγιές τριγύρω μας, και στο βάθος άρχισε να φαίνεται η Καστοριά. Την Καστοριά την έχω στις αγαπημένες μου πόλεις και μέσα στις τρεις ομορφότερες της Ελλάδας. Καφεδάκι δίπλα στην λίμνη, και βόλτα στα στενά της Καστοριάς για να πάρουμε τον άλλο δρόμο ώστε να κυκλώσουμε ολοκληρωτικά το όρος Βέρνο. Άλλος υπέροχος δρόμος αυτός με ένα ποτάμι να κυλάει φιδωτά δίπλα στον δρόμο. Λίγο παρακάτω μουλάρια να ξεκουράζονται πριν πιάσουν πάλι δουλειά να κατεβάζουν υλοτομία. Βρισκόμουν σε έναν στριφτερό παράδεισο και ακολουθούσα την ομάδα. Ήθελα κάθε λίγα μέτρα να σταματώ για φωτογραφία και όμως δεν σταματούσα. Το μετάνιωσα αλλά τελικά αποζημιώθηκα. Μικρή στάση στο κλειστό αυτή την εποχή Βίγλας, και κατέβασμα προς την Φλώρινα.
Ένα μικρό ψιλόβροχο είχε ξεκινήσει, όχι κάτι που να επηρεάζει την οδήγηση, αλλά βρήκα ευκαιρία να σταματήσω. Είπα στους υπόλοιπους να συνεχίσουν γιατί θέλω να βάλω αδιάβροχα και έμεινα μόνος μου μέσα στο δάσος. Άφησα να περάσουν δέκα λεπτά και ξεκίνησα ολομόναχος τα τελευταία αυτά χιλιόμετρα μέχρι την Φλώρινα. Πρώτη φορά στην ζωή μου ένιωσα την ανάγκη να βάλω μουσική μέσα στο κράνος μου για να ακούω, άνοιξα την ζελατίνα να με χτυπάει η βροχή, και ρουφούσα μυρωδιές του βρεγμένου δάσους. Το νοτισμένο χώμα και τα φύλλα. Δέκα χιλιόμετρα, που χωρίς να πηγαίνεις στο όριο, οδηγικής απόλαυσης. Βρισκόμουν στον ολοδικό μου οδηγικό παράδεισο, ενώ οι νότες της μουσικής γέμιζαν το μυαλό μου.
motohub.gr
Συνεχίζεται
Κατηφορίσαμε όλοι μαζί στην Φλώρινα, περνώντας από το ποταμό Σακούλεβα και χαζεύοντας παλιά αρχοντικά. Άλλα εγκαταλελειμμένα άλλα προσεγμένα. Το Λαογραφικό μουσείο της και το καφενείο που ο Αγγελόπουλος έπινε καφέ με τον Μαστρογιάννι όταν γύριζαν το "Μετέωρο βήμα του Πελαργού". Το ποτάμι ακόμη και τότε χώριζε τα δυο στρατόπεδα της Φλώρινας. Από την μια μεριά του ποταμού οι Καντιωτικοί, υποστηρικτές του Μητροπολίτη Φλώρινας Αυγουστίνου Καντιώτη, που είχε αφορίσει τον σκηνοθέτη και όλο το κινηματογραφικό συνεργείο για την ανθελληνική, όπως την χαρακτήριζε, ταινία και από την άλλη όχθη οι υποστηρικτές του σκηνοθέτη.
Το μεσημέρι ενωθήκαμε με τους Florina Riders με διαδρομή έκπληξη, αλλά προορισμό την Καστοριά. Άφησαν τις δουλειές τους, τα σπίτια τους και την βολή τους για να μας οδηγήσουν στις κρυμμένες ομορφιές που αυτοί ξέρουν. Ένα κονβόι είκοσι και πλέον μοτοσυκλετών να περνά, μέσα από το κέντρο της Φλώρινας, με πρώτο προορισμό το φράγμα Τριανταφυλλιάς. Περνώντας μέσα από τα μικρά χωριά Σκοπιά, Τροπαιούχο, Υδρούσσα, καταλήγουμε στην Ανατολική όχθη της τεχνητής λίμνης περνώντας πάνω από το φράγμα. Στην άλλη άκρη του φράγματος ένας χωματόδρομος έφευγε δυτικά. Το κοίταζα και ήμουν έτοιμος να φύγω από την παρέα και να χωθώ στον χωματόδρομο. Άλλωστε σήμερα συνεπιβάτη δεν είχα, είχε μπει σε ένα αυτοκίνητο και ακολουθούσε την βόλτα. "Α, ρε Ντίνο", σκέφτηκα, "Μόνο εσύ καταλαβαίνεις τον πόνο". Έριξα μια τελευταία ματιά στον χωματόδρομο που ακολουθούσε περιμετρικά την λίμνη σημαδεύοντας τον για μια επόμενη φορά.
Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε, παίρνοντας την Επαρχιακή Οδό Φλώρινας - Καστοριάς, και μετά το πέτρινο γεφύρι της Δροσοπηγής, χωθήκαμε μέσα ένα πυκνό δάσος Οξιάς που μόλις άρχισε να πρασινίζει. Η διαδρομή χαράχτηκε στο μυαλό μου σαν μια από τις πιο όμορφες διαδρομές της Ελλάδας. Ρυάκια αριστερά δεξιά, στριφτερός δρόμος με εναλλαγές χρωμάτων σε όλο το μήκος του. Ο δρόμος στο πλάι άρχισε να γεμίζει χιόνι, το οποίο όλο και αυξανόταν μέχρι που φτάσαμε κάτω από την κορυφή Βέρνο στο Μνημείο Πολέμου απέναντι από το φυλάκιο καταδρομέων. Ο δρόμος αριστερά κατηφόριζε προς το χιονοδρομικό κέντρο Βιτσίου ενώ δεξιά έφευγε ένας δρόμος προς την κορυφή. Άλλη μια φορά μέσα στην μέρα που ήθελα να ξεμακρύνω από την παρέα. Το υψόμετρο εκεί έγραφε 1780 και η κορφή είναι στα 2200 μέτρα.
Κατηφόριζα προς Καστοριά, σκεφτόμενος πόσες μάχες έγιναν σε αυτά τα βουνά, πόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν άδικα εκεί, πόσα αδέρφια πολεμούσαν μεταξύ τους. Απίστευτοι γεωλογικοί σχηματισμοί στις πλαγιές τριγύρω μας, και στο βάθος άρχισε να φαίνεται η Καστοριά. Την Καστοριά την έχω στις αγαπημένες μου πόλεις και μέσα στις τρεις ομορφότερες της Ελλάδας. Καφεδάκι δίπλα στην λίμνη, και βόλτα στα στενά της Καστοριάς για να πάρουμε τον άλλο δρόμο ώστε να κυκλώσουμε ολοκληρωτικά το όρος Βέρνο. Άλλος υπέροχος δρόμος αυτός με ένα ποτάμι να κυλάει φιδωτά δίπλα στον δρόμο. Λίγο παρακάτω μουλάρια να ξεκουράζονται πριν πιάσουν πάλι δουλειά να κατεβάζουν υλοτομία. Βρισκόμουν σε έναν στριφτερό παράδεισο και ακολουθούσα την ομάδα. Ήθελα κάθε λίγα μέτρα να σταματώ για φωτογραφία και όμως δεν σταματούσα. Το μετάνιωσα αλλά τελικά αποζημιώθηκα. Μικρή στάση στο κλειστό αυτή την εποχή Βίγλας, και κατέβασμα προς την Φλώρινα.
Ένα μικρό ψιλόβροχο είχε ξεκινήσει, όχι κάτι που να επηρεάζει την οδήγηση, αλλά βρήκα ευκαιρία να σταματήσω. Είπα στους υπόλοιπους να συνεχίσουν γιατί θέλω να βάλω αδιάβροχα και έμεινα μόνος μου μέσα στο δάσος. Άφησα να περάσουν δέκα λεπτά και ξεκίνησα ολομόναχος τα τελευταία αυτά χιλιόμετρα μέχρι την Φλώρινα. Πρώτη φορά στην ζωή μου ένιωσα την ανάγκη να βάλω μουσική μέσα στο κράνος μου για να ακούω, άνοιξα την ζελατίνα να με χτυπάει η βροχή, και ρουφούσα μυρωδιές του βρεγμένου δάσους. Το νοτισμένο χώμα και τα φύλλα. Δέκα χιλιόμετρα, που χωρίς να πηγαίνεις στο όριο, οδηγικής απόλαυσης. Βρισκόμουν στον ολοδικό μου οδηγικό παράδεισο, ενώ οι νότες της μουσικής γέμιζαν το μυαλό μου.
Φλώρινα - Πρέσπες Πρωτομαγιά 2023 Μέρος 1ο
-Είσαι εντάξει Ρούλα; Θέλεις στάση;-Να φτάσουμε σπίτι θέλω. Δεν αντέχω άλλοΈχει σκοτεινιάσει στην Εθνική, η κίνηση έχει αυξηθεί, και εγώ οδηγώ με κατεύθυνση τον τελικό μου προορισμό, το σπίτι μου. Έχω περάσει τέσσερις μέρες στον δρόμο, έχω δει απίστευτες εικόνες, έχω ταξιδέψει με την γυναίκα μου μετ
motohub.gr
Συνεχίζεται
User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Έχοντας περάσει την χρονική μέση της βόλτας το δικό μου μυαλό αρχίζει και παίζει διάφορα παιχνίδια. Η μέρα ήταν προγραμματισμένη για επίσκεψη στις Πρέσπες και εγώ ταξίδευα σε άλλα μέρη. Σκεφτόμουν τι θα κάνω την επόμενη μέρα, τον επόμενο μήνα, τον επόμενο χρόνο. Χάρτες και πόλεις και διαδρομές δεξιπλώνοντας στο μυαλό μου. Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί, από τον ίδιο δρόμο προς το χιονοδρομικό της Βίγλας. Όσες φορές και να το κάνεις αυτό το κομμάτι από την Φλώρινα ως το χιονοδρομικό δεν το χορταίνεις. Άφησα την παρέα να φύγει μακριά ώστε να έχω τον χώρο να οδηγήσω όπως μ' αρέσει. Έξοδος προς τις Πρέσπες και μετά από λίγο από την κορυφή του λόφου βλέπω τις Πρέσπες, αυτό το υδάτινο φυσικό σύνορο τριών χωρών μπροστά μου. Κατηφορίζω γεμίζοντας εικόνες και τους φτάνω λίγα χιλιόμετρα πριν τον Αγ. Αχίλλειο.
Το πέρασμα της πλωτής, σχεδόν 700 μέτρων, γέφυρας και μόνο σε κάνει να νιώθεις δέος. Μέχρι το 2000 οι μικροί μαθητές που κατοικούσαν στον Αγιο Αχίλλειο, ήταν υποχρεωμένοι να διασχίζουν τον χειμώνα πεζή την παγωμένη και κατά συνέπεια πολύ επικίνδυνη επιφάνεια, για να πάνε σχολείο. Απαραίτητη στάση πάνω στην γέφυρα και κρατώντας την ανάσα, σταμάτησα να ακούσω τους ήχους της φύσης. Πουλιά να δημιουργούν μια ξεχωριστή ορχήστρα που δεν την ακούς κάθε μέρα. Πάνω στο νησί έχει έντεκα σπίτια. Ο Θρύλος λέει πως το δωδέκατο πάντα καταρρέει.
Έκανα όλο τον γύρο του νησιού για να θαυμάσω το μεγαλείο της λίμνης από ψηλά. Άλλωστε μου έκανε το κέφι ο καιρός και παρά τις προβλέψεις για βροχές και τοπικές καταιγίδες ήμουν με το κοντομάνικο συνεχώς και έβραζα μέσα στις μπότες. Τι να πρωτοδείς και που να πρωτοσταματήσεις; Υποχρεωτικά φυσικά σταμάτησα και θαύμασα τον ερειπωμένο βυζαντινό ναό του Αγ. Αχιλλείου. Ένας ναός που χτίστηκε πάνω σε έναν παλαιοχριστιανικό ναό του 6ου αιώνα. Πόσες ιστορίες, περπατώντας ανάμεσα στα χαλάσματα είχα αυθυποβληθεί τόσο πολύ που νόμιζα ότι ένιωθα τα φαντάσματα του παρελθόντος να κινούνται γύρω μου.
Φύγαμε για τους Ψαράδες, και είχα σκοπό να κάνω βόλτα στην λίμνη με τις βάρκες που νοικιάζονται εκεί. Δεν μου έκανε το χατίρι ο χρόνος αφού η αναμονή ήταν τεράστια, αλλά αυτό είναι μια καλή δικαιολογία για να ξαναταξιδέψω σε αυτούς τους τόπους. Μια μίνι σύσκεψη της παρέας και σπάσαμε σε τρεις ομάδες. Η πρώτη ομάδα θα γύριζε στην Φλώρινα να βρει κάποιους φίλους που ερχόταν να μας δουν. Η δεύτερη ομάδα θα συνέχιζε προς το Νυμφαίο με την ελπίδα να μπορέσουν να μπουν στις ξεναγήσεις του Αρκτούρου, γιατί η ώρα είχε περάσει. Εγώ με τον Μιχάλη, τον Στάθη και τον Γρηγόρη, μαζί με τις γυναίκες μας αποφασίσαμε να ξαναπάμε Καστοριά.
Μόλις μου έγινε η πρόταση, αμέσως δέχτηκα αφού είχα χρωστούμενα από χτες. Άφησα τους υπόλοιπους να φύγουν, γιατί εγώ ήθελα να σταματήσω για φωτογραφίες. Το ποτάμι που κυλούσε στο πλάι του δρόμου. Τους τεράστιους ογκόλιθους που είχαν ξεκολλήσει από την πλαγιά. Τα μικρά πετρόχτιστα γεφύρια. Θυμόμουν ακριβώς κάθε σημείο που ήθελα να σταματήσω. Ξαφνικά βλέπω από την πλαγιά δεξιά μου να κατεβαίνει μια ομάδα μουλαριών φορτωμένα με ξύλα υλοτόμων. Σταμάτησα να τα φωτογραφήσω αλλά δεν μου επέτρεψαν οι εργάτες. Σημεία των καιρών, όπου φοβόμαστε και τον ίσκιο μας κάτω από την ομπρέλα του politically correctness.
Χάθηκα περπατώντας στους δρόμους της Καστοριάς, χαζεύοντας παλιά αρχοντικά και μαγαζιά μια άλλης εποχής όταν η Καστοριά ήταν το κέντρο της γούνας. Τελειώσαμε την βόλτα μας, οδηγώντας στην παραλίμνια διαδρομή, κάτω από μεγάλα πλατάνια που δημιουργούν ένα τοπίο ειδυλλιακό, ειδικά όταν το συνδυάζεις βλέποντας ανθρώπους να ψαρεύουν χωρίς άγχος, πελεκάνους και γερανούς να απογειώνονται από τα νερά της λίμνης. Ήταν τέτοια η ώρα που δεν κατάφερα να κάνω μια επίσκεψη στο Σπήλαιο του Δράκου, αλλά είπαμε χρωστούμενα για μια επόμενη επίσκεψη. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε από τον νότιο δρόμο και να μην ξανανεβούμε προς Βίγλα ή Βίτσι και έτσι συνεχίσαμε προς Άργος Ορεστικό και Δισπηλιό, ενώ από εκεί κατευθυνθήκαμε Βορειοανατολικά προς Κλεισούρα, Λέχοβο και Ξινό Νερό με προορισμό την Φλώρινα. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο το κοινό μας ταξίδι είχε τελειώσει.
motohub.gr
Το πέρασμα της πλωτής, σχεδόν 700 μέτρων, γέφυρας και μόνο σε κάνει να νιώθεις δέος. Μέχρι το 2000 οι μικροί μαθητές που κατοικούσαν στον Αγιο Αχίλλειο, ήταν υποχρεωμένοι να διασχίζουν τον χειμώνα πεζή την παγωμένη και κατά συνέπεια πολύ επικίνδυνη επιφάνεια, για να πάνε σχολείο. Απαραίτητη στάση πάνω στην γέφυρα και κρατώντας την ανάσα, σταμάτησα να ακούσω τους ήχους της φύσης. Πουλιά να δημιουργούν μια ξεχωριστή ορχήστρα που δεν την ακούς κάθε μέρα. Πάνω στο νησί έχει έντεκα σπίτια. Ο Θρύλος λέει πως το δωδέκατο πάντα καταρρέει.
Έκανα όλο τον γύρο του νησιού για να θαυμάσω το μεγαλείο της λίμνης από ψηλά. Άλλωστε μου έκανε το κέφι ο καιρός και παρά τις προβλέψεις για βροχές και τοπικές καταιγίδες ήμουν με το κοντομάνικο συνεχώς και έβραζα μέσα στις μπότες. Τι να πρωτοδείς και που να πρωτοσταματήσεις; Υποχρεωτικά φυσικά σταμάτησα και θαύμασα τον ερειπωμένο βυζαντινό ναό του Αγ. Αχιλλείου. Ένας ναός που χτίστηκε πάνω σε έναν παλαιοχριστιανικό ναό του 6ου αιώνα. Πόσες ιστορίες, περπατώντας ανάμεσα στα χαλάσματα είχα αυθυποβληθεί τόσο πολύ που νόμιζα ότι ένιωθα τα φαντάσματα του παρελθόντος να κινούνται γύρω μου.
Φύγαμε για τους Ψαράδες, και είχα σκοπό να κάνω βόλτα στην λίμνη με τις βάρκες που νοικιάζονται εκεί. Δεν μου έκανε το χατίρι ο χρόνος αφού η αναμονή ήταν τεράστια, αλλά αυτό είναι μια καλή δικαιολογία για να ξαναταξιδέψω σε αυτούς τους τόπους. Μια μίνι σύσκεψη της παρέας και σπάσαμε σε τρεις ομάδες. Η πρώτη ομάδα θα γύριζε στην Φλώρινα να βρει κάποιους φίλους που ερχόταν να μας δουν. Η δεύτερη ομάδα θα συνέχιζε προς το Νυμφαίο με την ελπίδα να μπορέσουν να μπουν στις ξεναγήσεις του Αρκτούρου, γιατί η ώρα είχε περάσει. Εγώ με τον Μιχάλη, τον Στάθη και τον Γρηγόρη, μαζί με τις γυναίκες μας αποφασίσαμε να ξαναπάμε Καστοριά.
Μόλις μου έγινε η πρόταση, αμέσως δέχτηκα αφού είχα χρωστούμενα από χτες. Άφησα τους υπόλοιπους να φύγουν, γιατί εγώ ήθελα να σταματήσω για φωτογραφίες. Το ποτάμι που κυλούσε στο πλάι του δρόμου. Τους τεράστιους ογκόλιθους που είχαν ξεκολλήσει από την πλαγιά. Τα μικρά πετρόχτιστα γεφύρια. Θυμόμουν ακριβώς κάθε σημείο που ήθελα να σταματήσω. Ξαφνικά βλέπω από την πλαγιά δεξιά μου να κατεβαίνει μια ομάδα μουλαριών φορτωμένα με ξύλα υλοτόμων. Σταμάτησα να τα φωτογραφήσω αλλά δεν μου επέτρεψαν οι εργάτες. Σημεία των καιρών, όπου φοβόμαστε και τον ίσκιο μας κάτω από την ομπρέλα του politically correctness.
Χάθηκα περπατώντας στους δρόμους της Καστοριάς, χαζεύοντας παλιά αρχοντικά και μαγαζιά μια άλλης εποχής όταν η Καστοριά ήταν το κέντρο της γούνας. Τελειώσαμε την βόλτα μας, οδηγώντας στην παραλίμνια διαδρομή, κάτω από μεγάλα πλατάνια που δημιουργούν ένα τοπίο ειδυλλιακό, ειδικά όταν το συνδυάζεις βλέποντας ανθρώπους να ψαρεύουν χωρίς άγχος, πελεκάνους και γερανούς να απογειώνονται από τα νερά της λίμνης. Ήταν τέτοια η ώρα που δεν κατάφερα να κάνω μια επίσκεψη στο Σπήλαιο του Δράκου, αλλά είπαμε χρωστούμενα για μια επόμενη επίσκεψη. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε από τον νότιο δρόμο και να μην ξανανεβούμε προς Βίγλα ή Βίτσι και έτσι συνεχίσαμε προς Άργος Ορεστικό και Δισπηλιό, ενώ από εκεί κατευθυνθήκαμε Βορειοανατολικά προς Κλεισούρα, Λέχοβο και Ξινό Νερό με προορισμό την Φλώρινα. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο το κοινό μας ταξίδι είχε τελειώσει.
Φλώρινα - Πρέσπες Πρωτομαγιά 2023 Μέρος 2o (τελευταίο)
Έχοντας περάσει την χρονική μέση της βόλτας το δικό μου μυαλό αρχίζει και παίζει διάφορα παιχνίδια. Η μέρα ήταν προγραμματισμένη για επίσκεψη στις Πρέσπες και εγώ ταξίδευα σε άλλα μέρη. Σκεφτόμουν τι θα κάνω την επόμενη μέρα, τον επόμενο μήνα, τον επόμενο χρόνο. Χάρτες και πόλεις και διαδρομές δεξιπ
motohub.gr