Stara Varos
new member
- Δημοσιεύσεις
- 237
- Όνομα
- Γιώργος
Κάτι που απολαμβάνω υπερβολικά είναι η προετοιμασία της μηχανής μου για να ξεκινήσω εκδρομή μόνος μου, με ελάχιστα πράγματα και βασικό εξοπλισμό, έχοντας μια γενική ιδέα προορισμού και φυσικά χωρίς συγκεκριμένο ημερήσιο προγραμματισμό. Έχω καταλήξει ότι μετά από μερικές μέρες solo riding, φτάνεις σε ένα σημείο που γνωρίζεις καλύτερα τον ίδιο σου τον εαυτό, αντιλαμβάνεσαι και ξεπερνάς τα όρια σου. Η έξοδος από την προσωπική ζώνη ασφαλείας που δημιουργεί η ρουτίνα της καθημερινότητας, ενεργοποιεί την εφευρετικότητα, την ανάγκη για επικοινωνία και μια σειρά από άλλους μηχανισμούς και δεξιότητες. Όσοι οδηγείτε μοτοσυκλέτα και τα ταξίδια είναι το πάθος σας, γνωρίζετε πολύ καλά σε τι αναφέρομαι. Σε μια τέτοια κατάσταση βρισκόμουν στα τέλη Νοέμβρη του 2015, όταν αποφάσισα να ρίξω τα απολύτως απαραίτητα πράγματα στις πλαϊνές μου βαλίτσες και να πατήσω τη μίζα.
Μέρα 1η [20-11-2015]
Ξεκίνησα από Θεσσαλονίκη σχετικά αργά το απόγευμα, οπότε αποφάσισα να διανυκτερεύσω στα Σκόπια. Αυτά τα χιλιόμετρα στον αυτοκινητόδρομο Ε-75, τα αντιμετωπίζω πάντα ως αναγκαίο κακό και οδηγώ μάλλον μηχανικά και εκτελεστικά.
Έχω σκεφτεί αρκετές φορές να αποκτήσω ένα μικρότερο δίκυκλο, μέχρι 650 cc, όπως για παράδειγμα ένα Yamaha XT 600 ή ακόμα καλύτερα ένα TTR 600. Τέτοιες στιγμές όμως αντιλαμβάνομαι πως δεν θα εξυπηρετούσαν τη χρήση που απαιτώ από τη μοτοσυκλέτα, δηλαδή τη δυνατότητα να καταπίνει τα αδιάφορα χιλιόμετρα. Ίσως να ξανασκεφτώ την αγορά μιας μικρότερης μηχανής, όταν θα ωριμάσουν οι συνθήκες και προετοιμάσω το project «central asian -stans». Μια μικρή στάση λίγο πριν τα σύνορα, στο Διασυμμαχικό Μνημείο Πεσόντων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, κοντά στο Πολύκαστρο. Με τις σημερινές εξελίξεις και την περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα, είναι πραγματικά άξιο απορίας το πως κατάφεραν ετερόκλητες δυνάμεις και λαοί από διαφορετικό υπόβαθρο και σημείο αναφοράς, να ενώσουν τις δυνάμεις τους ενάντια σε κοινό εχθρό. Προτομές των πρωθυπουργών της κάθε χώρας και αφιέρωση στην επιγραφή σε πέντε γλώσσες: «Στα ηρωικά τέκνα της Ελλάδος, της Γαλλίας, της Μεγάλης Βρετανίας, της Ιταλίας και της Σερβίας, τα οποία, πιστά στις επιταγές των προγόνων τους, αγωνίστηκαν σε αυτά τα μέρη και έπεσαν για την Ελευθερία και την Παγκόσμια Ειρήνη. 1916-1918».
Μέρα 2η [21-11-2015]
Μετά τη χτεσινή μου επίσκεψη στο μνημείο πεσόντων, μου μπήκε η ιδέα να επισκεφτώ ακόμη ένα, που σε παλιότερη βόλτα είχα προσπεράσει βιαστικά και βρισκόταν λίγο έξω από τη Νις. Ξεκίνησα λοιπόν από τα Σκόπια με προορισμό το πάρκο Bubanj. Οι χώροι του αφιερώνονται κυρίως στους κατοίκους της πόλης Νις, που εκτελέστηκαν κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο αριθμός αυτών ποικίλει σε κάθε πηγή, ξεπερνά πάντως τις 10.000. Η wiki, μεταξύ άλλων, αναφέρει «...german execution squads established sites in Bubanj forest to which Serbs, Gypsies and Jews were brought by trucks. Mass exterminations were carried out from February 1942 to September 1944, including about 10,000 inmates and detainees killed by the Special Police and local penal authorities. The entire area is intersected by trenches in which the shooting victims were buried. Before the withdrawal of the Germans as the Red Army advanced into Yugoslavia in 1944, captured Italians were ordered to dig up the trenches and burn the corpses of the victims in order to destroy all traces of the atrocities committed there…». Κατά την επίσκεψή μου, εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα από τις τρεις γιγαντιαίες γροθιές που κυριαρχούσαν στο κέντρο του πάρκου. Πρόκειται για μια ανδρική, μια γυναικεία και μια παιδική, που αψηφούν τον εχθρό. Συνδέονται με την αντίσταση και την εκτέλεση στο Bubanj ολόκληρων οικογενειών. Για τα θύματα ο Ivan Vučković αφιέρωσε τους παρακάτω στίχους: «From the blood of communists and patriots the fists were born: Fists of rebellion and warning , fists of revolution , fists of freedom. We were shot, but never killed, never subdued. We crushed the darkness and paved the way for the Sun».
Καθώς ο καιρός όλο και χειροτέρευε, αποφάσισα να ξεκινήσω σύντομα και να καταλύσω στο Βελιγράδι. Σχεδόν κάθε φορά που βρίσκομαι στο Βελιγράδι, περνάω μπροστά και από το «Hotel Yugoslavia». Για κάποιο λόγο, νιώθω μια ανεξήγητη έλξη και περιέργεια να το εξερευνήσω από κοινού με κάποιον ντόπιο, πριν οι Έλληνες επενδυτές που το απέκτησαν το 2010 σβήσουν από πάνω του κάθε σημάδι του βομβαρδισμού της δυτικής πτέρυγας της 7/8 Μαΐου 1999. Για μένα αυτό το ξενοδοχείο εκφράζει μια «ex- Yu» τύπου νοσταλγία για το lifestyle εκείνης της εποχής.
fgh
