esel
Μαθουσάλας member
- Δημοσιεύσεις
- 17.154
- Περιοχή
- μαγευτική Μεσογειων (Αθήνα)
- Μοτοσυκλέτα
- BMW GS1200 ADV LC
- Όνομα
- Στελιος Τζιανετοπουλος
- Περιοχή
- μαγευτική Μεσογειων (Αθήνα)
Το παρων κειμενο ειναι απο τον Κύριο Μαντέλα απο το fb της motopareas.gr
The ballad of the unsung hero
Γυρίζοντας με την RT από την Πάτρα, όπου βρέθηκα τον περασμένο Σεπτέμβριο για ένα έργο που θεωρούσα σίγουρο και που τελικά δεν κατάφερα να πάρω, δεν ήμουν και στα καλύτερά μου ανεβαίνοντας τον Μπράλλο. Οι προσωπικές μας ήττες πάντοτε μας στοιχίζουν και, όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, όλο και κάτι αφήνουν μέσα μας. Ακόμη κι αν η συμμετοχή σε έναν διαγωνισμό ενέχει πάντοτε την πιθανότητα της αποτυχίας δεν είμαστε ποτέ συμφιλιωμένοι με αυτή την έκβαση. Οσοι είναι συνάδελφοι μηχανικοί ξέρουν πολύ καλά τι εννοώ αλλά και όλοι οι άλλοι με νιώθετε σίγουρα.
Εκεί λοιπόν που πήγαινα στις ανηφόρες μετά την Αμφισσα, μαζεύοντας τα χιλιόμετρα γρήγορος και άκεφος, βλέπω στον καθρέπτη μου μία μηχανή να πηγαίνει πολύ γρήγορα και να με περνάει σαν σταματημένο. Πρόλαβα να δω τον αναβάτη, με μαύρα δερμάτινα, αδύνατο και στεγνό να κόβει φέτες με ένα CBF1000, επίσης μαύρο. Την στιγμή που με πέρναγε πάτησε απειροελάχιστα την κόρνα του......σημάδι χαιρετισμού και αβροφροσύνης ή ειρωνεία του στυλ "πως πάς έτσι ρε μαλάκα".....δεν κατάλαβα.
Πείσμωσα, αν και σαν μεγάλο παιδί δεν τσιμπάω εύκολα. Γκαζώνω την νταλίκα και τον κυνηγώ επιστρατεύοντας ότι εμπειρία μάζεψα στα σαραντατόσα χρόνια που καβαλώ μηχανάκια. Μείωσα γρήγορα την απόσταση , τον πλησίασα στις ευθείες αρκετά αλλά εκεί που πίστευα ότι στις μεγάλες ανοικτές στροφές θα τον ξέσκιζα ο μάγκας έκανε μία φσσστ! και κέρδιζε αμέσως καμμιά κατοσταριά φρενάροντας πριν την αρχή της στροφής, πλαγιάζοντας υποδειγματικά και ανοίγοντας τέρμα το γκάζι στην έξοδο. Για να τον ξαναπλησιάσω πάλι και να μου κάνει πάλι τα ίδια.
"Ρε" λέω, "μπας και παίζει μαζί μου ο μπαγάσας;" .....και δώστου πάλι τα ίδια. Το Honda δεν καταλάβαινε Χριστό και, αν και είχα τουλάχιστον δεκατόσα άλογα παραπάνω στην ρόδα του RT, με ξεβράκωνε κανονικά. Σκύλιασα, έβρισα στα Ελληνικά, έβρισα στα Βλάχικα και περίμενα τις παρατεταμένες ευθείες στην κατηφόρα να του πάρω τα πάσσα. Αμ δε.....μόλις τον έφτανα και έβγαινε στροφή ο λεβέντης έμπαινε by the book και έβγαινε by the hook κι εγώ ο μαλάκας έμενα πίσω καμμιά πενηνταριά μέτρα τουλάχιστον.
Απελπίστηκα.....σιχτίρισα.....και σκέφτηκα "γέρασες ρε μαλάκα, δεν είσαι πλέον μάγκας". Εκοψα ταχύτητα, πήγαινα σχεδόν με 70 km/h και καθώς η αδρεναλίνη άρχισε να καταλαγιάζει σκέφτηκα πόσο χαζός είμαι που κάνω στα 61 μου τέτοιες παπαριές. Να μου φύγει η ντιβανοκασέλα σε καμμιά στροφή και να μη μαζεύεται με τίποτε .....άντε μετά να ακούσεις τα σχολιανά σου από την οικογένεια, τους φίλους και την "κενωνία" που λέει "μα είσαι εσύ τώρα για μοτοσακά ρε φίλε; Στην ηλικία σου".....και μόνον η αστική ευγένεια σε κρατά από το να τους αντιγυρίσεις κάτι για την μάνα τους και ορισμένο σημείο του σώματός της..... εξ άλλου τί φταίει κι αυτή η καημένη;
Πλησιάζω στο γνωστό βενζινάδικο δεξιά και βλέπω τον μάγκα να είναι σταματημένος για βενζίνη. Βγάζω φλας, στρίβω και πηγαίνω να γνωρίσω τον φίλο που με έκανε να αισθανθώ τόσο ανεπαρκής και ξεπερασμένος. Γυρνάει, με βλέπει, βγάζει ένα μαύρο Arai και ξεπροβάλλει μία όμορφη κοντοκουρεμένη κοπελλιά, καμμιά τριανταριά χρονών. Με πλησιάζει χαμογελαστή.
Βγάζω κι εγώ το κράνος μου και πριν προλάβω μου απλώνει το χέρι της ευγενικά και λέει "Κύριε οδηγείτε πολύ εντυπωσιακά το ...επικαθήμενο. Σας βγάζω το καπέλλο".
Την χαιρετώ σαν χάχας.....ξέρετε τα γυμνασιόπαιδα στο πρώτο πάρτυ που βλέπουν την ομορφιά της τάξης να τους ζητά να χορέψουν. Συζητούμε λίγο, της λέω πόσο με εντυπωσίασε αυτή και το μηχανάκι της κι ότι την πέρασα για άντρα.
"Γιατί μόνον οι άντρες ξέρουν να στρίβουν τις μοτοσυκλέτες τους;" ρωτάει περιπαικτικά και πάλι νιώθω σαν μαλάκας χωριάτης. Ρωτώ για το Honda, αν είναι φτιαγμένο, αν έχει ειδικές αναρτήσεις......όχι φυσικά, είναι ένα απλό CBF1000 του 2009. Επί 11 χρόνια την υπηρετεί πιστά ζητώντας βενζίνη, λάδια και service. Εργάτης πιστός και ακούραστος Η κοπελλιά μιλάει απλά, δεν πουλάει μούρη, δεν είναι αγενής και με κάνει να αισθανθώ άνετα σε λίγο. Αστειεύεται καλοπροαίρετα με το RT.....ρωτάει "Χλίδα ε; Διαθέτει και WC;" και γελάει ευγενικά.
Την κέρασα ένα καφεδάκι. Αθηναία στην καταγωγή και εργαζόμενη σε πόλη της Β. Ελλάδας, γύριζε από τριήμερη απόδραση με το αίσθημα στο Γαλαξείδι. Το αίσθημα ήλθε από την Πάτρα με Crosstourer 1200, μοίρασαν την απόσταση. Γνωρίστηκαν σε Πανεπιστήμιο της Αγγλίας, λάτρεψαν την μοτοσυκλέτα, πέρασαν δύο σχολεία safe riding και ανταμώνουν με μοτοταξίδια εντός και εκτός. Το Hondaκι της δεν το αλλάζει με τίποτε. Ενα top case είναι αρκετό και μόνο όταν πηγαίνει στο εξωτερικό το έχει τριβάλιτσο. Ηθελα να πούμε κι άλλα αλλά είχε ταξίδι πιο μεγάλο από το δικό μου. Με ευχαρίστησε για το καφεδάκι, χαιρέτισε ευγενικά και ξεκίνησε σβέλτα.
Ακολούθησα ράθυμα για Λαμία, Δομοκό και Λάρισα. Χάρηκα για αυτή την γενιά των μοτοσυκλετιστών. Σέβονται τις μηχανές τους, ξέρουν να τις κουλαντρίζουν, χαίρονται τα ταξίδια τους. Δεν θεωρούν ότι οδηγούν την καλύτερη μηχανή του κόσμου αλλά το μηχανάκι που οδηγούν τους μεταφέρει στον δικό τους κόσμο, αυτόν που τους δίνει χαρά. Ετσι ζήλεψα πολύ το CBF και την ομορφιά που μου χαμήλωσε τα αυτιά υποδειγματικά.
Εφτασα έξω από την Λάρισα σχεδόν σούρουπο. Εξω από το φανάρι του OUTLEΤ σταματά δίπλα μου ο φίλος μου ο Κώστας με ένα CBF1000, επόμενο μοντέλο του 11, σε άσπρο χρώμα. "Μαντέλα", μου λέει πειραχτικά, "είσαι για μία γρήγορη;"
Γελάω. "Οχι αδερφέ, δεν αντέχω άλλες σφαλιάρες σήμερα" του λέω. Τον άφησα με ερωτηματικό βλέμμα και ξεκίνησα αργά.
Αρκετό ξύλο είχα φάει σε μία ημέρα!
ΥΓ. Από τότε μέχρι σήμερα ψάχνω για ένα αξιοπρεπές CBF1000.
Δεν βάζει φωτιά στην άσφαλτο, δεν είναι η πρώτη μούρη, δεν μεγενθύνει μικρές τσουτσούνες αλλά είναι τίμιος εργάτης που τα κάνει όλα χωρίς να ζητά τίποτε.
Αν το βρω όπως το θέλω δεν υπάρχει περίπτωση να μη το πάρω.
Αλλά θα προσέχω με ποιούς και με ποιές θα κοντραριστώ!
Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
The ballad of the unsung hero
Γυρίζοντας με την RT από την Πάτρα, όπου βρέθηκα τον περασμένο Σεπτέμβριο για ένα έργο που θεωρούσα σίγουρο και που τελικά δεν κατάφερα να πάρω, δεν ήμουν και στα καλύτερά μου ανεβαίνοντας τον Μπράλλο. Οι προσωπικές μας ήττες πάντοτε μας στοιχίζουν και, όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, όλο και κάτι αφήνουν μέσα μας. Ακόμη κι αν η συμμετοχή σε έναν διαγωνισμό ενέχει πάντοτε την πιθανότητα της αποτυχίας δεν είμαστε ποτέ συμφιλιωμένοι με αυτή την έκβαση. Οσοι είναι συνάδελφοι μηχανικοί ξέρουν πολύ καλά τι εννοώ αλλά και όλοι οι άλλοι με νιώθετε σίγουρα.
Εκεί λοιπόν που πήγαινα στις ανηφόρες μετά την Αμφισσα, μαζεύοντας τα χιλιόμετρα γρήγορος και άκεφος, βλέπω στον καθρέπτη μου μία μηχανή να πηγαίνει πολύ γρήγορα και να με περνάει σαν σταματημένο. Πρόλαβα να δω τον αναβάτη, με μαύρα δερμάτινα, αδύνατο και στεγνό να κόβει φέτες με ένα CBF1000, επίσης μαύρο. Την στιγμή που με πέρναγε πάτησε απειροελάχιστα την κόρνα του......σημάδι χαιρετισμού και αβροφροσύνης ή ειρωνεία του στυλ "πως πάς έτσι ρε μαλάκα".....δεν κατάλαβα.
Πείσμωσα, αν και σαν μεγάλο παιδί δεν τσιμπάω εύκολα. Γκαζώνω την νταλίκα και τον κυνηγώ επιστρατεύοντας ότι εμπειρία μάζεψα στα σαραντατόσα χρόνια που καβαλώ μηχανάκια. Μείωσα γρήγορα την απόσταση , τον πλησίασα στις ευθείες αρκετά αλλά εκεί που πίστευα ότι στις μεγάλες ανοικτές στροφές θα τον ξέσκιζα ο μάγκας έκανε μία φσσστ! και κέρδιζε αμέσως καμμιά κατοσταριά φρενάροντας πριν την αρχή της στροφής, πλαγιάζοντας υποδειγματικά και ανοίγοντας τέρμα το γκάζι στην έξοδο. Για να τον ξαναπλησιάσω πάλι και να μου κάνει πάλι τα ίδια.
"Ρε" λέω, "μπας και παίζει μαζί μου ο μπαγάσας;" .....και δώστου πάλι τα ίδια. Το Honda δεν καταλάβαινε Χριστό και, αν και είχα τουλάχιστον δεκατόσα άλογα παραπάνω στην ρόδα του RT, με ξεβράκωνε κανονικά. Σκύλιασα, έβρισα στα Ελληνικά, έβρισα στα Βλάχικα και περίμενα τις παρατεταμένες ευθείες στην κατηφόρα να του πάρω τα πάσσα. Αμ δε.....μόλις τον έφτανα και έβγαινε στροφή ο λεβέντης έμπαινε by the book και έβγαινε by the hook κι εγώ ο μαλάκας έμενα πίσω καμμιά πενηνταριά μέτρα τουλάχιστον.
Απελπίστηκα.....σιχτίρισα.....και σκέφτηκα "γέρασες ρε μαλάκα, δεν είσαι πλέον μάγκας". Εκοψα ταχύτητα, πήγαινα σχεδόν με 70 km/h και καθώς η αδρεναλίνη άρχισε να καταλαγιάζει σκέφτηκα πόσο χαζός είμαι που κάνω στα 61 μου τέτοιες παπαριές. Να μου φύγει η ντιβανοκασέλα σε καμμιά στροφή και να μη μαζεύεται με τίποτε .....άντε μετά να ακούσεις τα σχολιανά σου από την οικογένεια, τους φίλους και την "κενωνία" που λέει "μα είσαι εσύ τώρα για μοτοσακά ρε φίλε; Στην ηλικία σου".....και μόνον η αστική ευγένεια σε κρατά από το να τους αντιγυρίσεις κάτι για την μάνα τους και ορισμένο σημείο του σώματός της..... εξ άλλου τί φταίει κι αυτή η καημένη;
Πλησιάζω στο γνωστό βενζινάδικο δεξιά και βλέπω τον μάγκα να είναι σταματημένος για βενζίνη. Βγάζω φλας, στρίβω και πηγαίνω να γνωρίσω τον φίλο που με έκανε να αισθανθώ τόσο ανεπαρκής και ξεπερασμένος. Γυρνάει, με βλέπει, βγάζει ένα μαύρο Arai και ξεπροβάλλει μία όμορφη κοντοκουρεμένη κοπελλιά, καμμιά τριανταριά χρονών. Με πλησιάζει χαμογελαστή.
Βγάζω κι εγώ το κράνος μου και πριν προλάβω μου απλώνει το χέρι της ευγενικά και λέει "Κύριε οδηγείτε πολύ εντυπωσιακά το ...επικαθήμενο. Σας βγάζω το καπέλλο".
Την χαιρετώ σαν χάχας.....ξέρετε τα γυμνασιόπαιδα στο πρώτο πάρτυ που βλέπουν την ομορφιά της τάξης να τους ζητά να χορέψουν. Συζητούμε λίγο, της λέω πόσο με εντυπωσίασε αυτή και το μηχανάκι της κι ότι την πέρασα για άντρα.
"Γιατί μόνον οι άντρες ξέρουν να στρίβουν τις μοτοσυκλέτες τους;" ρωτάει περιπαικτικά και πάλι νιώθω σαν μαλάκας χωριάτης. Ρωτώ για το Honda, αν είναι φτιαγμένο, αν έχει ειδικές αναρτήσεις......όχι φυσικά, είναι ένα απλό CBF1000 του 2009. Επί 11 χρόνια την υπηρετεί πιστά ζητώντας βενζίνη, λάδια και service. Εργάτης πιστός και ακούραστος Η κοπελλιά μιλάει απλά, δεν πουλάει μούρη, δεν είναι αγενής και με κάνει να αισθανθώ άνετα σε λίγο. Αστειεύεται καλοπροαίρετα με το RT.....ρωτάει "Χλίδα ε; Διαθέτει και WC;" και γελάει ευγενικά.
Την κέρασα ένα καφεδάκι. Αθηναία στην καταγωγή και εργαζόμενη σε πόλη της Β. Ελλάδας, γύριζε από τριήμερη απόδραση με το αίσθημα στο Γαλαξείδι. Το αίσθημα ήλθε από την Πάτρα με Crosstourer 1200, μοίρασαν την απόσταση. Γνωρίστηκαν σε Πανεπιστήμιο της Αγγλίας, λάτρεψαν την μοτοσυκλέτα, πέρασαν δύο σχολεία safe riding και ανταμώνουν με μοτοταξίδια εντός και εκτός. Το Hondaκι της δεν το αλλάζει με τίποτε. Ενα top case είναι αρκετό και μόνο όταν πηγαίνει στο εξωτερικό το έχει τριβάλιτσο. Ηθελα να πούμε κι άλλα αλλά είχε ταξίδι πιο μεγάλο από το δικό μου. Με ευχαρίστησε για το καφεδάκι, χαιρέτισε ευγενικά και ξεκίνησε σβέλτα.
Ακολούθησα ράθυμα για Λαμία, Δομοκό και Λάρισα. Χάρηκα για αυτή την γενιά των μοτοσυκλετιστών. Σέβονται τις μηχανές τους, ξέρουν να τις κουλαντρίζουν, χαίρονται τα ταξίδια τους. Δεν θεωρούν ότι οδηγούν την καλύτερη μηχανή του κόσμου αλλά το μηχανάκι που οδηγούν τους μεταφέρει στον δικό τους κόσμο, αυτόν που τους δίνει χαρά. Ετσι ζήλεψα πολύ το CBF και την ομορφιά που μου χαμήλωσε τα αυτιά υποδειγματικά.
Εφτασα έξω από την Λάρισα σχεδόν σούρουπο. Εξω από το φανάρι του OUTLEΤ σταματά δίπλα μου ο φίλος μου ο Κώστας με ένα CBF1000, επόμενο μοντέλο του 11, σε άσπρο χρώμα. "Μαντέλα", μου λέει πειραχτικά, "είσαι για μία γρήγορη;"
Γελάω. "Οχι αδερφέ, δεν αντέχω άλλες σφαλιάρες σήμερα" του λέω. Τον άφησα με ερωτηματικό βλέμμα και ξεκίνησα αργά.
Αρκετό ξύλο είχα φάει σε μία ημέρα!
ΥΓ. Από τότε μέχρι σήμερα ψάχνω για ένα αξιοπρεπές CBF1000.
Δεν βάζει φωτιά στην άσφαλτο, δεν είναι η πρώτη μούρη, δεν μεγενθύνει μικρές τσουτσούνες αλλά είναι τίμιος εργάτης που τα κάνει όλα χωρίς να ζητά τίποτε.
Αν το βρω όπως το θέλω δεν υπάρχει περίπτωση να μη το πάρω.
Αλλά θα προσέχω με ποιούς και με ποιές θα κοντραριστώ!
Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk