Πρέπει να ήταν από τις ωραιότερες βόλτες που έχω πάει με τα καλύτερα παιδιά.
Πάντα τέτοια παίδες, Κώστα, Πάνο και Στέλιο να είμαστε καλά να βολτάρουμε
Η κλειδαριά είναι ο χρόνος.
Το κλειδί είναι οι στιγμές.
Μερικοί πείροι που μετακινούνται, πριν το ένα κουμπώσει μέσα στο άλλο.
Φάλτσοι ήχοι που απέχουν όσο ένα ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων από τη μελωδία.
Μετά ο δρόμος...σε ένα παράλληλο σύμπαν θα παρακολουθούσες τον εαυτό σου, ή καλύτερα τη σκιά του εαυτού σου να μετακινείται μοριακά μέσα στο υλικό της ασφάλτου, πριν δραπετεύσει και αρχίσει να κινείται με φόντο το τοπίο.
Η σχετικότητα του χρόνου σε πλήρη αναλογία με την απόλαυση, δύο γεγονότα που εξελίσσονται παράλληλα, το ένα φυσικό και το άλλο χημικό.
Χιλιάδες ή και εκατομμύρια υποδοχείς και νευρώνες που γεμίζουν με αδρεναλίνη τον εγκέφαλο.
Μία πανδαισία φαινομένων που γεννήθηκαν ταυτόχρονα όταν το κλειδί φώλιασε μέσα στη κλειδαριά.
Ηλεκτρικές εκκενώσεις, ερωτικές διεγέρσεις, οργασμικές κοιλάδες που εναλλάσσονται με συνουσιακές βουνοκορφές.
Κι ύστερα η σιγή, η σιωπή, η αγκαλιά του τοπίου με τον άνθρωπο, καθώς ξαποσταίνουν κατάκοποι με τα χέρια γεμάτα αστρόσκονη, ενός ταξιδιού που ήδη ανήκει στο παρελθόν.
Αποθηκεύτηκε κι αυτό σε έναν πρωτόγονο σκληρό δίσκο με άγνωστη συνολική χωρητικότητα... P. H.