Το οικονομικό κομμάτι, θα συμφωνήσω, είναι πολύ δύσκολο, είτε τα κουκιά είναι μετρημένα, είτε όχι. Πολύ σημαντικό ρόλο παίζουν οι βάσεις της φιλίας, όταν είναι απαραίτητο δίνω ότι μπορώ άν μπορώ, με βάση την σκέψη ότι τα δίνω και είναι σάν να τα έχασα..... να μου πέσαν κάπου..... χωρίς να περιμένω να τα πάρω πίσω.
Μου έχει τύχει να δώσω κάποια χρήματα σε φίλο που ήξερα ότι είχε θέματα με τον τζόγο, κατεστραμμένος, που υποτίθεται ότι είχε ξεκόψει, η αιτιολογία ήταν θέματα υγείας, ήξερα μέσα μου ότι το ενδεχόμενο του τζόγου έπαιζε μπάλα, άν όμως έλεγε αλήθεια??, δέν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να μάθαινα ότι έλεγε αλήθεια, μου χτύπησε την πόρτα και του αρνήθηκα, έδωσα, ότι και όσο να το αντέχω σάν να τα είχα χάσει, τελικά όπως ήδη έχετε καταλάβει τα έχασα.
Στην αντίθετη πλευρά ήρθε και η δική μου σειρά να χρειάζομαι χρήματα, και μάλιστα με μηδενικά.... επαγγελματικοί λόγοι χρειαζόμουν ασφαλιστική ενημερότητα και χρωστούσα, όταν μου ζητάνε καλά, αλλά όταν ζητάω ΔΕN το μπορώ καθόλου.
Άρχισα τα τηλέφωνα...., ένας φίλος (φίλος αδεφός) με είπε με αγάπη, Γιώργη σε 1 ώρα ραντεβού στα φανάρια της Μαρτίου, είχε έρωτα με το multistrada, μάζευε ευράκι-ευράκι να το πάρει. Πέρασαν κάποιοι μήνες, λέγαμε διάφορα ποτέ δέν μου ανέφερε τα χρήματα, όταν ήρθε η ώρα..., του λέω, ρε σύ με πληρώσαν..., για κείνα τα χρήματα πώς σε βολεύει, να στα φέρω σπίτι ή να στα κάνω κατάθεση???, --με κοιτάει, χαμογελάει, κάνει μια γκριμάτσα, --απορημένος ρωτάω, καλά ρε μ_____α, είχες την υποψία ότι δέν θα τα πάρεις?? --όχι ρε σύ, αλλά επειδή ήταν να τα πάρεις απο το δημόσιο........ χαμογελάει και φωνάζει γεμάτος χαρά πάμε για multi φιλαράκιιιι.(τελικά άλλο είχε πάρει,)
Αυτός ο αδελφός δέν είναι πια κοντά μου, έφυγε μπροστά στα μάτια μου για το μεγάλο ταξίδι.
Αυτό που μένει, είμαστε ''εμείς'' και οι πράξεις μας............