Ο τουρισμός γενικά ήταν πιο πολύ εσωτερικός θα έλεγα και κυρίως προς το οικογενειακό.
Σίγουρα ήταν ήπιος όμως και δεν ενοχλούσε το ρυθμό της μικρής αυτής πόλης.
Τώρα φυσικά αν επιλέγεις να ανοίγεις κωλόμπαρα.... Ανάλογους ανθρώπους θα μαζέψεις.
Είχε και χαζές...
και γενναίους
και γκουρμέδες....
Είναι μερικές φορές που σκέφτομαι ότι αυτές είναι πόλεις στα μέτρα του ανθρώπου.
Έχουν θάλασσα, δεν κάνει κρύο, δεν γίνεται κακός χαμός κλπ
Μετά θυμάμαι τους φίλους μου που έφυγαν από τις πόλεις αυτές για μια καλή δουλεία στο βορρά, μετά από κάποιες αξιόλογες σπουδές και λέω...
-Πρέπει να πόνεσε πολύ αυτό!
Εδώ ν ανοίξω μια παρένθεση και να πω ότι υπήρχε ένα τραίνο κάπου εκεί στα 80s που κουβάλαγε τους ανθρώπους αυτούς ως τη Γερμανία.
Οι Ιταλοί, οι φτωχοί Νότιοι Ιταλοί, ήταν σαν τους Αλβανούς για το Βορρά.
Ακόμα και μέσα στην ίδια τους τη χώρα τους έβριζαν και τους αποκαλούσαν χωριάτες.
Θυμάμαι στο Τορίνο τη μάνα της φίλης μου της Άννας έξω φρενών με το χασάπη που μετά από 40 χρόνια την έβριζε ακόμα.
Τερόνε.... Πάει να πει κάτι μεταξύ χωριάτη και βρομιάρη λασπωμένο.
Έτσι τους αποκαλούσαν.
Οι Ελβετοί τελωνειακοί ξεσάλωναν εναντίων τους, τους έβριζαν τους έβαζαν πρόστιμα και άλλα πολλά.
Αυτοί στριμωγμένοι στα Ιταλικά βαγόνια και μόνο, με καλάθια, νταμιτζάνες κρασιού και παλιές βαλίτσες κοιτούσαν με φόβο και λύπη.
Από Γερμανικά φυσικά γρι.
Δούλευαν κει πάνω αλλά απ το Νότο δεν είχαν φύγει ΠΟΤΕ.
Έτσι να ταν και οι Έλληνες άραγε?