esel
Μαθουσάλας member
- Δημοσιεύσεις
- 17.159
- Περιοχή
- μαγευτική Μεσογειων (Αθήνα)
- Μοτοσυκλέτα
- BMW GS1200 ADV LC
- Όνομα
- Στελιος Τζιανετοπουλος
- Περιοχή
- μαγευτική Μεσογειων (Αθήνα)
PROJECT 2018
Η ημερομηνία έφτασε 30.06.2018 και το ραντεβού 06:00 π.μ. στο γνωστό ταχυφαγείο μετά τα διόδια Αφιδνών ήταν σε εξέλιξη.
Από το πρωί 04:30 π.μ. η μικρή μου η κόρη ήταν ξύπνια. Το άγχος της (πρώτο ταξίδι με μηχανή στο εξωτερικό) μεγάλο.
Κι επιτέλους αφού φορτώσαμε μηχανή και ντυθήκαμε αναλόγως ξεκινήσαμε για τα 800 τόσα χιλιόμετρα της πρώτης μέρας με κατεύθυνση προς Νις.
Το ότι όμως είμαστε Έλληνες και πρέπει μέχρι την τελευταία στιγμή να έχουμε άγχος δε μας εγκαταλείπει. Έτσι λοιπόν, λίγο πριν το σημείο συνάντησης, ακριβώς στα διόδια Αφιδνών η τύχη μου (μέσα) ξαναχτύπησε. Για μια ακόμη φορά κι ενώ είμαι στο κιόσκι των διοδίων για να πληρώσω αισθάνομαι ένα γδούπο κι ένα σπρώξιμο προς τα μπροστά (δεν πέσαμε ευτυχώς). Πάλι γυναίκα όπως και πριν από ένα 10μηνο με χτύπησε. Μμμμμμ…ωραία ξεκινάμε την εκδρομή. Η εν λόγω κυρία με το ακριβό της όχημα ήταν και θρασύτατη. Εντάξει – εντάξει μου ξέφυγε το πόδι από το φρένο και δεν έχεις τίποτα άντε γεια!!!! Κάτσε κυρά μου δε βλέπεις ότι στράβωσε η βάση αλουμινίου στις βαλίτσες… Κουβέντα στην κουβέντα δίπλα μας και η τροχαία, γράφτηκε το συμβάν, πήραμε το αντίγραφό μας, η συνέχεια με την ασφαλιστική μας.
Με μία ώρα (plus) καθυστέρησης έφτασα στο σημείο συνάντησης. Έχοντας βέβαια ειδοποιήσει τα παιδιά για το γεγονός με το που έφτασα λίγο νερό κι άμεσα δρόμο.
Στάσεις μόνο στη Λαμία για βενζίνη και στο ΣΕΑ Ευαγγελισμού στο Βόλο για να ενσωματωθεί κι ο Βολιώτης της παρέας. Επόμενη στάση στους Ευζώνους όπου μας περιμένει ο Stepas κι ένας άλλος φίλος μοτοσικλετιστής των jimakos και mike the bike, για καφέ και λίγο κους-κους, (να με συγχωρέσει δε συγκράτησα το όνομά του).
Στα σύνορα με τα Σκόπια η είσοδός μας ήταν σχετικά τυπική σε χρόνο και σε διαδικασία. Μόνο παραλειπόμενο η ερώτηση του τελωνειακού αν θα μείνουμε στα Σκόπια, με κρυφό χαμογελάκι. Του απάντησα ένα: «στην επιστροφή» και τελειώσαμε.
Η διαδρομή μέχρι τα σύνορα με τη Σερβία άοσμη, άγευστη κι άχρωμη πέραν του ότι η εθνική που φτιάχνεται είναι πλέον ευρωπαϊκού επιπέδου. Το άχρωμη όμως σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται μ*****τό έως και μαύρο, ο ουρανός φορτώνει. Με αποτέλεσμα τη στιγμή που είμαστε στον έλεγχο διαβατηρίων στα Σέρβικα σύνορα να ρίχνει «καναπέδες»!!!!! Παρ ’όλα αυτά όσο κι αν έβλεπαν τη βροχή οι φίλοι μας οι Σέρβοι φώναζαν να φύγουμε.
Πιστεύοντας λοιπόν ότι η μεγαλύτερη μπόρα πέρασε δειλά-δειλά φύγαμε με ένα μικρό ψιλόβροχο. Λίγο πριν τη Νις, καμιά 50 χλμ πριν, δηλαδή και βγαίνοντας από ένα τούνελ λέω εδώ είμαστε. Μόλις βγήκαμε από το τούνελ λες και κάποιοι μας περίμεναν με κουβάδες νερού. Δεύτερος γύρος με μπόρα μόνο που αυτή τη φορά όση βροχή υπήρχε τη μαζέψαμε. Φτάνουμε Νις στο ξενοδοχείο μας το Best Western my Place με ήλιο πλέον αλλά εγώ μούσκεμα από τη μέση και κάτω. Τέλος πάντων, ντουζάκι και δρόμο για βόλτα στην πόλη και φαγητό.
τα νιατα δεν κουραζονται ποτέ ουτε μετα απο 800 τοσα χλμ
στο Νις ....
κι ομως υπάρχουν ακόμη τετοια και κυκλοφορουν μαλιστα !!!
απομεινάρια μιας αλλης εποχής
κι οπως ειπε και καποιος απ την παρεα φτωχός κόσμος(οικονομικά) αλλά με τρομερή ποιότητα ζωής
ολος ο καλος κοσμος περασε απ αυτο το τραπέζι...
τα στομαχια ομως διαμαρτυρωνταν και επρεπε να πιουμε και μια τοπική μπυρα οπωσδήποτε
Η ημερομηνία έφτασε 30.06.2018 και το ραντεβού 06:00 π.μ. στο γνωστό ταχυφαγείο μετά τα διόδια Αφιδνών ήταν σε εξέλιξη.
Από το πρωί 04:30 π.μ. η μικρή μου η κόρη ήταν ξύπνια. Το άγχος της (πρώτο ταξίδι με μηχανή στο εξωτερικό) μεγάλο.
Κι επιτέλους αφού φορτώσαμε μηχανή και ντυθήκαμε αναλόγως ξεκινήσαμε για τα 800 τόσα χιλιόμετρα της πρώτης μέρας με κατεύθυνση προς Νις.
Το ότι όμως είμαστε Έλληνες και πρέπει μέχρι την τελευταία στιγμή να έχουμε άγχος δε μας εγκαταλείπει. Έτσι λοιπόν, λίγο πριν το σημείο συνάντησης, ακριβώς στα διόδια Αφιδνών η τύχη μου (μέσα) ξαναχτύπησε. Για μια ακόμη φορά κι ενώ είμαι στο κιόσκι των διοδίων για να πληρώσω αισθάνομαι ένα γδούπο κι ένα σπρώξιμο προς τα μπροστά (δεν πέσαμε ευτυχώς). Πάλι γυναίκα όπως και πριν από ένα 10μηνο με χτύπησε. Μμμμμμ…ωραία ξεκινάμε την εκδρομή. Η εν λόγω κυρία με το ακριβό της όχημα ήταν και θρασύτατη. Εντάξει – εντάξει μου ξέφυγε το πόδι από το φρένο και δεν έχεις τίποτα άντε γεια!!!! Κάτσε κυρά μου δε βλέπεις ότι στράβωσε η βάση αλουμινίου στις βαλίτσες… Κουβέντα στην κουβέντα δίπλα μας και η τροχαία, γράφτηκε το συμβάν, πήραμε το αντίγραφό μας, η συνέχεια με την ασφαλιστική μας.
Με μία ώρα (plus) καθυστέρησης έφτασα στο σημείο συνάντησης. Έχοντας βέβαια ειδοποιήσει τα παιδιά για το γεγονός με το που έφτασα λίγο νερό κι άμεσα δρόμο.
Στάσεις μόνο στη Λαμία για βενζίνη και στο ΣΕΑ Ευαγγελισμού στο Βόλο για να ενσωματωθεί κι ο Βολιώτης της παρέας. Επόμενη στάση στους Ευζώνους όπου μας περιμένει ο Stepas κι ένας άλλος φίλος μοτοσικλετιστής των jimakos και mike the bike, για καφέ και λίγο κους-κους, (να με συγχωρέσει δε συγκράτησα το όνομά του).
Στα σύνορα με τα Σκόπια η είσοδός μας ήταν σχετικά τυπική σε χρόνο και σε διαδικασία. Μόνο παραλειπόμενο η ερώτηση του τελωνειακού αν θα μείνουμε στα Σκόπια, με κρυφό χαμογελάκι. Του απάντησα ένα: «στην επιστροφή» και τελειώσαμε.
Η διαδρομή μέχρι τα σύνορα με τη Σερβία άοσμη, άγευστη κι άχρωμη πέραν του ότι η εθνική που φτιάχνεται είναι πλέον ευρωπαϊκού επιπέδου. Το άχρωμη όμως σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται μ*****τό έως και μαύρο, ο ουρανός φορτώνει. Με αποτέλεσμα τη στιγμή που είμαστε στον έλεγχο διαβατηρίων στα Σέρβικα σύνορα να ρίχνει «καναπέδες»!!!!! Παρ ’όλα αυτά όσο κι αν έβλεπαν τη βροχή οι φίλοι μας οι Σέρβοι φώναζαν να φύγουμε.
Πιστεύοντας λοιπόν ότι η μεγαλύτερη μπόρα πέρασε δειλά-δειλά φύγαμε με ένα μικρό ψιλόβροχο. Λίγο πριν τη Νις, καμιά 50 χλμ πριν, δηλαδή και βγαίνοντας από ένα τούνελ λέω εδώ είμαστε. Μόλις βγήκαμε από το τούνελ λες και κάποιοι μας περίμεναν με κουβάδες νερού. Δεύτερος γύρος με μπόρα μόνο που αυτή τη φορά όση βροχή υπήρχε τη μαζέψαμε. Φτάνουμε Νις στο ξενοδοχείο μας το Best Western my Place με ήλιο πλέον αλλά εγώ μούσκεμα από τη μέση και κάτω. Τέλος πάντων, ντουζάκι και δρόμο για βόλτα στην πόλη και φαγητό.
τα νιατα δεν κουραζονται ποτέ ουτε μετα απο 800 τοσα χλμ
στο Νις ....
κι ομως υπάρχουν ακόμη τετοια και κυκλοφορουν μαλιστα !!!
απομεινάρια μιας αλλης εποχής
κι οπως ειπε και καποιος απ την παρεα φτωχός κόσμος(οικονομικά) αλλά με τρομερή ποιότητα ζωής
ολος ο καλος κοσμος περασε απ αυτο το τραπέζι...
τα στομαχια ομως διαμαρτυρωνταν και επρεπε να πιουμε και μια τοπική μπυρα οπωσδήποτε
Τελευταία επεξεργασία:
