- Δημοσιεύσεις
- 26.526
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
ΤΑ ΤΡΟΜΕΡΑ ΤΡΙΚΥΚΛΑ ATC 250 TOY 1984-1987 (ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ)
(ΟΙ ΕΠΙΣΗΣ ΤΡΟΜΕΡΕΣ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΕΣ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ATC/ATV TRIKE KAI QUAD ΣΤΙΣ Η.Π.Α. ΑΠΟ ΤΟ 1982 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΜΑΖI ΜΕ ΤΗΝ ΣΥNTΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΤV’s AΠΟ TO 1970)
Του Δημήτρη Παπανδρέου
Ενας φίλος λοιπόν, δημoσίευσε σε μια ομάδα του facebook(«Οι μοτοσυκλέτες της καδιάς μας 1970-1980»), μια φωτό ενός Kawasaki KXT 250 Tecate, με δυό αράδες για το πόσο φοβερό (και επικίνδυνο) ήταν.
Μόλις το είδαμε (μαζί με πολλούς άλλους παλαιούς fans και ιδιοκτήτες του μοντέλου) σπεύσαμε να συμφωνήσουμε και να επαυξήσουμε, με σχόλια τύπου «ναι, ναι, όντως ήταν φοβερό, είχα κι εγώ ένα»!
Στην περίπτωσή μου, όχι μόνο έχω ακόμα ένα, αγορασμένο καινούργιο το 1988, αλλά είδα την παραπάνω ανάρτηση την μέρα που καθάριζα το καρμπυρατέρ του (Μikuni VM 34 SS)!
Και θυμήθηκα «την τρέλλα» εκείνης της εποχής (1988), όταν η χώρα μας είχε γεμίσει με ανεξάρτητες εισαγωγές ολοκαίνουργιων και –συγκριτικά- φτηνών τρίκυκλων (trikes) Kawasaki KXT 250 Tecate και Yamaha Tri-Z 250, τα οποία είχαν μείνει στις αποθήκες των κατασκευαστών, όταν (κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία) συμφώνησαν μεταξύ τους να σταματήσουν την παραγωγή τους για 10 χρόνια, επειδή είχε ήδη απαγορευθεί η πώλησή τους στις Η.Π.Α. απο το ανώτατο ομοσπονδιακό δικαστήριο. Ο λόγος της απαγόρευσης, φυσικά ήταν τα πολλά ατυχήματα, με χιλιάδες θανάτους και δεκάδες χιλιάδες τραυματίες (που έφεραν και χιλιάδες μηνύσεις των «παθόντων» εναντίον των πάντων!), ενώ το 25% αυτών των ανθρώπινων απωλειών αφορούσε παιδιά κάτω των 16 ετών.
Ολα ξεκίνησαν το 1969, όταν η Honda πατεντάρισε και κατασκεύασε ένα πρωτοποριακό εκτός δρόμου όχημα με τρείς τροχούς, που το ονόμασε US 90 και το διέθεσε πρός πώληση στις Η.Π.Α. το 1970. Το US 90 είχε το κλασσικό τετράχρονο μοτέρ των 90 c.c. με ημιαυτόματο κιβώτιο τεσσάρων σχέσεων, και μεγάλα «μπαλλονέ» λάστιχα αντί αναρτήσεων. Το 1971 στην έβδομη ταινία James Bond «Τα διαμάντια είναι παντοτινά», ο Σων Κόννερυ δραπετεύει με ένα τρίκυκλο US 90 ενώ τον κυνηγάει ένας στρατός με παρόμοια μηχανήματα, και η παγκόσμια διαφήμιση είναι τόσο μεγάλη, ώστε η Honda γίνεται ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της κατηγορίας αυτής, που έγινε δημοφιλής σε χρόνο ρεκόρ!
Όπως περνούσαν τα χρόνια, οι άλλοι κατασκευαστές δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν γιατί έπρεπε να πληρώνουν στην Honda δικαιώματα της πατέντας! Στο μεταξύ, το US90 το 1973-74 μετονομάστηκε σε ATC 90, οπότε καθιερώθηκε η ονομασία ATC–All Terrain Cycle- για όλα τα offroad τρίκυκλα. Η Honda συνεχώς μεγάλωνε τη γκάμα της με διάφορα μοντέλα στα 90, 125 και 200 c.c., και το 1982, όταν πλέον και οι άλλοι κατασκευαστές είχαν μπεί στο παιχνίδι (η Yamaha το 1980 με το Tri-moto 125, η Kawasaki το 1981 με το KLT 200 και η Suzuki το 1982 με το ALT125), παρουσίασε το πρώτο καθαρά «σπορ» τρίκυκλο, το ATC 250 R, με τεχνολογία απο τις MX.
Μέχρι τότε, τα ATC ήταν οικογενειακά «παιχνίδια» για βόλτες στο χώμα τύπου «Οn any Sunday», ή και για επαγγελματική χρήση (τα Ηonda Utility που έφταναν τα 350 c.c., ήταν ιδανικά για δύσβατα εδαφη και αγοράζονταν απο κυνηγούς, ξυλοκόπους, κτηνοτρόφους και δασοφύλακες). Η δημοτικότητά τους δε ήταν τόσο μεγάλη, που η Honda είχε πλέον 10 μοντέλα στη γκάμα της, και η σειρά των ATC 200 ξεπέρασε τις...500.000 μονάδες σε πωλήσεις ΜΟΝΟ στις Η.Π.Α. μέσα σε μια τριετία, μεταξύ 1982 και 1984.
Ομως, ο σπόρος της αγωνιστικής χρήσης που έπεσε με το Honda ATC 250 R του 1982, έμελλε να φέρει το πρόωρο τέλος των τρίκυκλων, όχι όμως πριν περάσει μια τετραετία φρενίτιδας στις χωμάτινες πίστες και, δυστυχώς, πολλών τραυματισμών και θανάτων. Γιατί η απάντηση της Kawasaki το 1984 ήταν το άγριο και ατίθασο «τρίτροχο Moto Cross» KXT 250 Tecate, που έδινε 37 ίππους (έναντι των μόλις 24 του πρωτου Honda 250). H Yamaha ακολούθησε το 1985 με το Τri-Z 250, επίσης με δίχρονο υδρόψυκτο κινητήρα σαν της Kawasaki, και ισχύ 32,9 ίππων. Αλλά την ίδια χρονιά (1985) η Honda απάντησε με την τελευταία έκδοση του ΑΤC 250 R, με δίχρονο υδρόψυκτο μοτέρ, εξελιγμένες αναρτήσεις και ισχύ 38,4 ίππων!
Βρισκόμαστε στην εποχή της μεγάλης μάχης των Ιαπωνικών εργοστασίων, τα οποία, όταν το «έπαθλο» ήταν οι πωλήσεις της μεγαλύτερης αγοράς του κόσμου, των Η.Π.Α., δεν σταματούσαν πουθενά! Ετσι, το 1986 η Kawasaki παρουσιάζει το ανανεωμένο KXT 250 Tecate, με το εξαιρετικό σύστημα χρονισμού δύο σταδίων KIPS (Kawasaki integrated Powervalve System, το οποίο βελτίωνε τη ροπή χαμηλά έτσι ώστε το εργοστάσιο μπόρεσε να αυξήσει την ισχύ στους 42,5 ίππους! Aυτό ήταν και το πιο δυνατό μοτέρ παραγωγής που κατασκευάστηκε ποτέ στην (σύντομη) Ιστορία των αγωνιστικών τρίκυκλων 250, γιατί πρέπει να σημειωθεί ότι τα «φτιαγμένα» μοτέρ του Εθνικού Πρωταθλήματος ATC 250 των Η.Π.Α., δεν ξεπερνούσαν κατά πολύ τους 45 ίππους.
Το KXT 250 Tecate KIPS κατασκευάστηκε για δύο χρονιές, το 1986 και 1987. Πριν όμως προλάβει να εξαντληθεί το στοκ, το Αμερικανικό Ομοσπονδιακό Δικαστήριο, κατόπιν συστάσεων της Ειτροπης Ασφάλειας Καταναλωτή των Η.Π.Α., απαγόρευσε την πώληση όλων των τρίκυκλων ATC απο τις αντιπροσωπείες και τα δίκτυά τους, με αποτέλεσμα να παραμείνουν απούλητες χιλιάδες μονάδες όλων των κυβισμών και τύπων, ενώ υπήρχε και στοκ στα εργοστάσια που δεν είχε ακόμα φορτωθεί. Δεδομένου ότι η αγορά των Η.Π.Α. ήταν η συντριπτικά μεγαλύτερη για τα ATC, δεν υπήρχε δυνατότητα απορρόφησης αυτού του στοκ απο άλλες χώρες, γι’ αυτό και έγινε εκποίησή του σε τιμές που δεν κάλυπταν καλά καλά ούτε τα μεταφορικά! Κάπως έτσι βρήκαν τον δρόμο για την Ελλάδα τα Kawasaki KXT 250 Tecate και τα ΥamahaTri-Z 250, όλα παραγωγής 1986-87, και όπως θυμούνται οι παλαιότεροι τα επόμενα χρόνια υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον στη χώρα μας, με διοργάνωση συναντήσεων και «φιλικών» αγώνων.
Τι είχε συμβεί όμως στις Η.Π.Α. που οδήγησε στην καθολική απαγόρευση πώλησης του 1987, και κατά συνέπεια στην εξαφάνιση των τρίκυκλων ATC; Ηταν πράγματι τόσα πολλά τα ατυχήματα των ATV που έφερναν τραυματισμούς και θανάτους, ώστε να γίνει αναγκάια η κατάργησή τους; Οχι βέβαια! Συγκεκριμένα, τα ATV είχαν τα ΛΙΓΟΤΕΡΑ ατυχήματα από όλα τα παρόμοια (μηχανοκίνητα) σπορ, αλλά το πρόβλημα ήταν ότι ένα μεγάλο ποσοστό τραυματισμών και θανάτων όχι μόνο γινόταν στους δημόσιους δρόμους όπου ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΤΑΝ να κυκλοφορούν, αλλά αφορούσε παιδιά κάτω των 16 ετών. Αυτό γινόταν γιατί οι τρείς τροχοί φαίνονταν πιο «εύκολοι» και πιο «ασφαλείς» για χρήση απο νεαρές ηλικίες σε σχέση με τις ΜΧ μοτοσυκλέτες, μετά το 1982 όμως που τα κυβικά και οι ιπποδυνάμεις των ΑΤV αυξήθηκαν, χρειαζόταν γνώση, δύναμη, τεχνική και εμπειρία για να οδηγηθουν, με αποτελεσμα τους πολλούς τραυματισμούς παιδιών, που, ανάλογα με την Πολιτεία, αποτελούσαν έως και το 40% του συνόλου.
Εδώ χαθηκε το παιχνίδι για τα ATC/ATV’s γιατί στράφηκαν εναντίον τους οι ενώσεις γονέων, ο Τύπος, και τελικά η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, που όπως είπαμε απαγόρευσε την πώλησή τους το 1987, μέχρι να υπάρξει ειδική νομοθεσία που να ρυθμίζει τις προϋποθέσεις πώλησης και χρήσης.
Αυτά τα διαγράμματα δείχνουν ότι οι τραυματισμοί και οι θάνατοι αυξήθηκαν κάθετα μετά το 1984 που παρουσιάστηκαν τα "αγωνιστικά" ATC 250, και μειώθηκαν άμεσα μετά την απαγόρευση πώλησής τους το 1988-89. Ταυτόχρονα όμως άρχισαν να αυξάνοντε οι τραυματισμοί και οι θάνατοι με τα τετράχρονα ATV πλέον, μία αύξηση που θα έφτανε την δεκαετία του 2000 στους 900 θανάτους και 150.000 τραυματισμούς τον χρόνο!
Νομοθεσία τέτοια όμως ποτέ δεν συζητήθηκε καν, γιατί εκείνη την εποχή (1987) είχαν ήδη εμφανιστεί τα πρώτα τετράτροχα ΑΤV Quad, τα οποία θεωρούντο ασφαλέστερα απο τα τρίκυκλα. Η επιτροπή ασφαλείας καταναλωτή (CPSC – Consumer Product Safety Comission) συγκέντρωσε και παρουσίασε στοιχεία που έδειχναν ότι μεταξύ 1982 και 1988 υπήρξαν 1100 θάνατοι με ATV (με τους περισσότερους μεταξυ 1984-88, δηλαδή την περίοδο των δυνατών 250), απο τους οποίους οι 500 ήταν παιδιών κάτω των 16 ετών. Σε αυτά τα στοιχεία, τα τετράτροχα είχαν τα μικρότερα ποσοστά (λογικό, γιατί ήταν πολύ λιγότερα και με μικρά μοτέρ), αλλά αυτό ήταν αρκετό για να θεωρηθούν γενικά ως ασφαλέστερα.
Μετά την κυβερνητική απαγόρευση πώλησης τρίκυκλων ΑTV, τον Ιανουάριο του 1988 οι πέντε κατασκευαστές που διεθεταν τέτοια μηχανήματα στις Η.Π.Α. (Honda, Yamaha, Kawasaki, Suzuki και Polaris) συμφώνησαν τα εξής: α) Να «παγώσουν» την εξέλιξη και κατασκευή τρίκυκλων ΑΤV για μια δεκαετία, β) να διαθέσουν απο κοινού 100 εκατομμύρια δολλάρια σε ενημερωτικές καμπάνιες για την ασφαλή οδήγηση και χρήση των τρίτροχων ATV που είχαν ήδη πουληθεί (αλλά και των τετράτροχων που πωλούντο κανονικά), και γ) να απαγορεύσουν στους dealers τους την πώληση του στοκ τρίκυκλων που ίσως τους είχε μείνει, όπως και την πώληση τετράτροχων ATV σε νέους κάτω των 16 ετών.
Συνεχιζεται......
(ΟΙ ΕΠΙΣΗΣ ΤΡΟΜΕΡΕΣ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΕΣ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ATC/ATV TRIKE KAI QUAD ΣΤΙΣ Η.Π.Α. ΑΠΟ ΤΟ 1982 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΜΑΖI ΜΕ ΤΗΝ ΣΥNTΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΤV’s AΠΟ TO 1970)
Του Δημήτρη Παπανδρέου
Ενας φίλος λοιπόν, δημoσίευσε σε μια ομάδα του facebook(«Οι μοτοσυκλέτες της καδιάς μας 1970-1980»), μια φωτό ενός Kawasaki KXT 250 Tecate, με δυό αράδες για το πόσο φοβερό (και επικίνδυνο) ήταν.
Μόλις το είδαμε (μαζί με πολλούς άλλους παλαιούς fans και ιδιοκτήτες του μοντέλου) σπεύσαμε να συμφωνήσουμε και να επαυξήσουμε, με σχόλια τύπου «ναι, ναι, όντως ήταν φοβερό, είχα κι εγώ ένα»!
Στην περίπτωσή μου, όχι μόνο έχω ακόμα ένα, αγορασμένο καινούργιο το 1988, αλλά είδα την παραπάνω ανάρτηση την μέρα που καθάριζα το καρμπυρατέρ του (Μikuni VM 34 SS)!
Και θυμήθηκα «την τρέλλα» εκείνης της εποχής (1988), όταν η χώρα μας είχε γεμίσει με ανεξάρτητες εισαγωγές ολοκαίνουργιων και –συγκριτικά- φτηνών τρίκυκλων (trikes) Kawasaki KXT 250 Tecate και Yamaha Tri-Z 250, τα οποία είχαν μείνει στις αποθήκες των κατασκευαστών, όταν (κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία) συμφώνησαν μεταξύ τους να σταματήσουν την παραγωγή τους για 10 χρόνια, επειδή είχε ήδη απαγορευθεί η πώλησή τους στις Η.Π.Α. απο το ανώτατο ομοσπονδιακό δικαστήριο. Ο λόγος της απαγόρευσης, φυσικά ήταν τα πολλά ατυχήματα, με χιλιάδες θανάτους και δεκάδες χιλιάδες τραυματίες (που έφεραν και χιλιάδες μηνύσεις των «παθόντων» εναντίον των πάντων!), ενώ το 25% αυτών των ανθρώπινων απωλειών αφορούσε παιδιά κάτω των 16 ετών.
Ολα ξεκίνησαν το 1969, όταν η Honda πατεντάρισε και κατασκεύασε ένα πρωτοποριακό εκτός δρόμου όχημα με τρείς τροχούς, που το ονόμασε US 90 και το διέθεσε πρός πώληση στις Η.Π.Α. το 1970. Το US 90 είχε το κλασσικό τετράχρονο μοτέρ των 90 c.c. με ημιαυτόματο κιβώτιο τεσσάρων σχέσεων, και μεγάλα «μπαλλονέ» λάστιχα αντί αναρτήσεων. Το 1971 στην έβδομη ταινία James Bond «Τα διαμάντια είναι παντοτινά», ο Σων Κόννερυ δραπετεύει με ένα τρίκυκλο US 90 ενώ τον κυνηγάει ένας στρατός με παρόμοια μηχανήματα, και η παγκόσμια διαφήμιση είναι τόσο μεγάλη, ώστε η Honda γίνεται ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της κατηγορίας αυτής, που έγινε δημοφιλής σε χρόνο ρεκόρ!
Όπως περνούσαν τα χρόνια, οι άλλοι κατασκευαστές δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν γιατί έπρεπε να πληρώνουν στην Honda δικαιώματα της πατέντας! Στο μεταξύ, το US90 το 1973-74 μετονομάστηκε σε ATC 90, οπότε καθιερώθηκε η ονομασία ATC–All Terrain Cycle- για όλα τα offroad τρίκυκλα. Η Honda συνεχώς μεγάλωνε τη γκάμα της με διάφορα μοντέλα στα 90, 125 και 200 c.c., και το 1982, όταν πλέον και οι άλλοι κατασκευαστές είχαν μπεί στο παιχνίδι (η Yamaha το 1980 με το Tri-moto 125, η Kawasaki το 1981 με το KLT 200 και η Suzuki το 1982 με το ALT125), παρουσίασε το πρώτο καθαρά «σπορ» τρίκυκλο, το ATC 250 R, με τεχνολογία απο τις MX.
Μέχρι τότε, τα ATC ήταν οικογενειακά «παιχνίδια» για βόλτες στο χώμα τύπου «Οn any Sunday», ή και για επαγγελματική χρήση (τα Ηonda Utility που έφταναν τα 350 c.c., ήταν ιδανικά για δύσβατα εδαφη και αγοράζονταν απο κυνηγούς, ξυλοκόπους, κτηνοτρόφους και δασοφύλακες). Η δημοτικότητά τους δε ήταν τόσο μεγάλη, που η Honda είχε πλέον 10 μοντέλα στη γκάμα της, και η σειρά των ATC 200 ξεπέρασε τις...500.000 μονάδες σε πωλήσεις ΜΟΝΟ στις Η.Π.Α. μέσα σε μια τριετία, μεταξύ 1982 και 1984.
Ομως, ο σπόρος της αγωνιστικής χρήσης που έπεσε με το Honda ATC 250 R του 1982, έμελλε να φέρει το πρόωρο τέλος των τρίκυκλων, όχι όμως πριν περάσει μια τετραετία φρενίτιδας στις χωμάτινες πίστες και, δυστυχώς, πολλών τραυματισμών και θανάτων. Γιατί η απάντηση της Kawasaki το 1984 ήταν το άγριο και ατίθασο «τρίτροχο Moto Cross» KXT 250 Tecate, που έδινε 37 ίππους (έναντι των μόλις 24 του πρωτου Honda 250). H Yamaha ακολούθησε το 1985 με το Τri-Z 250, επίσης με δίχρονο υδρόψυκτο κινητήρα σαν της Kawasaki, και ισχύ 32,9 ίππων. Αλλά την ίδια χρονιά (1985) η Honda απάντησε με την τελευταία έκδοση του ΑΤC 250 R, με δίχρονο υδρόψυκτο μοτέρ, εξελιγμένες αναρτήσεις και ισχύ 38,4 ίππων!
Βρισκόμαστε στην εποχή της μεγάλης μάχης των Ιαπωνικών εργοστασίων, τα οποία, όταν το «έπαθλο» ήταν οι πωλήσεις της μεγαλύτερης αγοράς του κόσμου, των Η.Π.Α., δεν σταματούσαν πουθενά! Ετσι, το 1986 η Kawasaki παρουσιάζει το ανανεωμένο KXT 250 Tecate, με το εξαιρετικό σύστημα χρονισμού δύο σταδίων KIPS (Kawasaki integrated Powervalve System, το οποίο βελτίωνε τη ροπή χαμηλά έτσι ώστε το εργοστάσιο μπόρεσε να αυξήσει την ισχύ στους 42,5 ίππους! Aυτό ήταν και το πιο δυνατό μοτέρ παραγωγής που κατασκευάστηκε ποτέ στην (σύντομη) Ιστορία των αγωνιστικών τρίκυκλων 250, γιατί πρέπει να σημειωθεί ότι τα «φτιαγμένα» μοτέρ του Εθνικού Πρωταθλήματος ATC 250 των Η.Π.Α., δεν ξεπερνούσαν κατά πολύ τους 45 ίππους.
Το KXT 250 Tecate KIPS κατασκευάστηκε για δύο χρονιές, το 1986 και 1987. Πριν όμως προλάβει να εξαντληθεί το στοκ, το Αμερικανικό Ομοσπονδιακό Δικαστήριο, κατόπιν συστάσεων της Ειτροπης Ασφάλειας Καταναλωτή των Η.Π.Α., απαγόρευσε την πώληση όλων των τρίκυκλων ATC απο τις αντιπροσωπείες και τα δίκτυά τους, με αποτέλεσμα να παραμείνουν απούλητες χιλιάδες μονάδες όλων των κυβισμών και τύπων, ενώ υπήρχε και στοκ στα εργοστάσια που δεν είχε ακόμα φορτωθεί. Δεδομένου ότι η αγορά των Η.Π.Α. ήταν η συντριπτικά μεγαλύτερη για τα ATC, δεν υπήρχε δυνατότητα απορρόφησης αυτού του στοκ απο άλλες χώρες, γι’ αυτό και έγινε εκποίησή του σε τιμές που δεν κάλυπταν καλά καλά ούτε τα μεταφορικά! Κάπως έτσι βρήκαν τον δρόμο για την Ελλάδα τα Kawasaki KXT 250 Tecate και τα ΥamahaTri-Z 250, όλα παραγωγής 1986-87, και όπως θυμούνται οι παλαιότεροι τα επόμενα χρόνια υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον στη χώρα μας, με διοργάνωση συναντήσεων και «φιλικών» αγώνων.
Τι είχε συμβεί όμως στις Η.Π.Α. που οδήγησε στην καθολική απαγόρευση πώλησης του 1987, και κατά συνέπεια στην εξαφάνιση των τρίκυκλων ATC; Ηταν πράγματι τόσα πολλά τα ατυχήματα των ATV που έφερναν τραυματισμούς και θανάτους, ώστε να γίνει αναγκάια η κατάργησή τους; Οχι βέβαια! Συγκεκριμένα, τα ATV είχαν τα ΛΙΓΟΤΕΡΑ ατυχήματα από όλα τα παρόμοια (μηχανοκίνητα) σπορ, αλλά το πρόβλημα ήταν ότι ένα μεγάλο ποσοστό τραυματισμών και θανάτων όχι μόνο γινόταν στους δημόσιους δρόμους όπου ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΤΑΝ να κυκλοφορούν, αλλά αφορούσε παιδιά κάτω των 16 ετών. Αυτό γινόταν γιατί οι τρείς τροχοί φαίνονταν πιο «εύκολοι» και πιο «ασφαλείς» για χρήση απο νεαρές ηλικίες σε σχέση με τις ΜΧ μοτοσυκλέτες, μετά το 1982 όμως που τα κυβικά και οι ιπποδυνάμεις των ΑΤV αυξήθηκαν, χρειαζόταν γνώση, δύναμη, τεχνική και εμπειρία για να οδηγηθουν, με αποτελεσμα τους πολλούς τραυματισμούς παιδιών, που, ανάλογα με την Πολιτεία, αποτελούσαν έως και το 40% του συνόλου.
Εδώ χαθηκε το παιχνίδι για τα ATC/ATV’s γιατί στράφηκαν εναντίον τους οι ενώσεις γονέων, ο Τύπος, και τελικά η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, που όπως είπαμε απαγόρευσε την πώλησή τους το 1987, μέχρι να υπάρξει ειδική νομοθεσία που να ρυθμίζει τις προϋποθέσεις πώλησης και χρήσης.
Αυτά τα διαγράμματα δείχνουν ότι οι τραυματισμοί και οι θάνατοι αυξήθηκαν κάθετα μετά το 1984 που παρουσιάστηκαν τα "αγωνιστικά" ATC 250, και μειώθηκαν άμεσα μετά την απαγόρευση πώλησής τους το 1988-89. Ταυτόχρονα όμως άρχισαν να αυξάνοντε οι τραυματισμοί και οι θάνατοι με τα τετράχρονα ATV πλέον, μία αύξηση που θα έφτανε την δεκαετία του 2000 στους 900 θανάτους και 150.000 τραυματισμούς τον χρόνο!
Νομοθεσία τέτοια όμως ποτέ δεν συζητήθηκε καν, γιατί εκείνη την εποχή (1987) είχαν ήδη εμφανιστεί τα πρώτα τετράτροχα ΑΤV Quad, τα οποία θεωρούντο ασφαλέστερα απο τα τρίκυκλα. Η επιτροπή ασφαλείας καταναλωτή (CPSC – Consumer Product Safety Comission) συγκέντρωσε και παρουσίασε στοιχεία που έδειχναν ότι μεταξύ 1982 και 1988 υπήρξαν 1100 θάνατοι με ATV (με τους περισσότερους μεταξυ 1984-88, δηλαδή την περίοδο των δυνατών 250), απο τους οποίους οι 500 ήταν παιδιών κάτω των 16 ετών. Σε αυτά τα στοιχεία, τα τετράτροχα είχαν τα μικρότερα ποσοστά (λογικό, γιατί ήταν πολύ λιγότερα και με μικρά μοτέρ), αλλά αυτό ήταν αρκετό για να θεωρηθούν γενικά ως ασφαλέστερα.
Μετά την κυβερνητική απαγόρευση πώλησης τρίκυκλων ΑTV, τον Ιανουάριο του 1988 οι πέντε κατασκευαστές που διεθεταν τέτοια μηχανήματα στις Η.Π.Α. (Honda, Yamaha, Kawasaki, Suzuki και Polaris) συμφώνησαν τα εξής: α) Να «παγώσουν» την εξέλιξη και κατασκευή τρίκυκλων ΑΤV για μια δεκαετία, β) να διαθέσουν απο κοινού 100 εκατομμύρια δολλάρια σε ενημερωτικές καμπάνιες για την ασφαλή οδήγηση και χρήση των τρίτροχων ATV που είχαν ήδη πουληθεί (αλλά και των τετράτροχων που πωλούντο κανονικά), και γ) να απαγορεύσουν στους dealers τους την πώληση του στοκ τρίκυκλων που ίσως τους είχε μείνει, όπως και την πώληση τετράτροχων ATV σε νέους κάτω των 16 ετών.
Συνεχιζεται......
