R.E.H
member
- Δημοσιεύσεις
- 1.255
- Μοτοσυκλέτα
- Royal Enfield Himalayan
- Όνομα
- Παναγίωτης
- Περιοχή
- Νίκαια
Το ταξίδι έγινε το καλοκαίρι και το έχω είδη αναρτήσει και στα παρακάτω φόρουμ
https://royalenfieldclub.gr/forum/index.php?/topic/2602-στα-βάθη-της-ανατολής/
https://advride.gr/threads/Στα-βάθη-της-ανατολής-λέμε-τώρα.9900/
Το βάζω και εδώ τώρα που σας βρήκα
Η διαδρομή
Οι συμμετέχοντες
Αργήσαμε να φύγουμε από το σπίτι και ένα άγχος το είχα για το αν θα προλάβουμε το καράβι, που να ήξερα.
Φθάσαμε 10 παρά τέταρτο και περιμέναμε στην ουρά για να περάσουμε τους ελέγχους και μετά στην ουρά για να μπούμε μέσα.
Το όλο σύστημα δεν έχει στηθεί καλά ακόμα οπότε έχουν καθυστερήσεις.
Το καράβι και το πλήρωμα είναι από την Ουκρανία ( το πλήρωμα είναι σίγουρα).
Δένουμε την μηχανή και ανεβαίνουμε στην ρεσεψιόν η οποία μας ενημερώνει στα αγγλικά ότι με το εισιτήριο που έχουμε για κατάστρωμα (deck) μπορούμε να κυκλοφορούμε στο πλοίο αλλά μπορούμε να καθίσουμε σε συγκεκριμένο σαλόνι εκτός αν θέλαμε να κάνουμε αναβάθμιση. Αρνηθήκαμε ευγενικά και η επόμενη ερώτηση ήταν αν θα θέλαμε να δειπνήσουμε σε αυτό, απαντήσαμε καταφατικά και φάγαμε την πρώτη κατραπακιά 30 ευρώ !!!
Ανεβήκαμε στο σαλονάκι που μάς υπόδειξαν και κάτσαμε σε ένα τραπεζάκι (οι καναπέδες ήταν πιασμένοι)
Καθώς δέναμε την μηχανή γνωρίσαμε και ενα τούρκο τον Γκουβεντσ (Γιατρός από το Κουσάντασι) ο οποίος επέστρεφε σπίτι του μετά από ένα ταξίδι στα Ελβετικά αλπικά πάσα, καβαλούσε ένα Yamaha Super Tenere του 2015.
Μόλις μας είδε στο σαλονάκι μας κέρασε καφέ και αρχίσαμε να τα λέμε για τα ταξίδια μας, για τις ζωές μας, τα σχέδια μας, τις μηχανές μας κτλ.
Πέρασε καμιά ώρα έτσι και όταν έγινε η ανακοίνωση ότι άνοιξε η τραπεζαρία τον αφήσαμε και κατεβήκαμε με τον Νίκο για το βραδινό μας.
Υπήρχαν και άλλοι 3 Έλληνες που είχαν φάει ήδη και μας κατατόπισαν για το τι μας περίμενε.
Το μενού ήταν συγκεκριμένο και δεν είχες επιλογές!!!
Λοιπόν, καθόμαστε, έρχεται η σερβιτόρα και αφήνει 2 μπολάκια με χωριάτικη σαλάτα ψιλοκομμένη και ένα πιάτο με γκοφρέτες (αυτό ήταν το επιδόρπιο) ψωμί που πρέπει να το είχαν φέρει από την Ουκρανία και το κυρίως πιάτο πατάτες ψητές με κοτόπουλο με σάλτσα μανιταριών και καρότο και παντζάρι σαλάτα (δεν τα ακούμπησα), επίσης έφεραν μια κανάτα με ζεστό νερό σε περίπτωση που θα ήθελες να φτιάξεις τσάι.
Φάγαμε ότι μπορούσαμε, παρεμπιπτόντως οι γκοφρέτες αν και ανοιγμένες καιρό ήταν το καλύτερο πιάτο !!!
Κλαίγαμε τα 30 ευρώ.!!!
Περάσαμε από το captains bar (πιασάρικο όνομα) το οποίο ήταν άδειο (γενικά το καράβι ήταν άδειο) και πήραμε 3 μικρά μπουκαλάκια νερό προς 1 ευρώ το καθένα !!!
Τι να κάνουμε διψάγαμε και δεν είχαμε φροντίσει (είχαμε 3 λίτρα παγωμένο νερό στην μηχανή αλλά τα ξεχάσαμε)!!!
Ανεβήκαμε πάλι στο σαλονάκι, ήταν άδειος και ένας καναπές τον πιάσαμε σαν σωστοί Έλληνες ( το ίδιο κάνουν και οι Τούρκοι, τελικά μοιάζουμε σε πολλά) και βγήκαμε έξω στο κατάστρωμα το οποίο είναι στην μέση του πλοίου γιατί έχουν εξωτερικό χώρο για να παρκάρουν οχήματα.
Το βαπόρι δεν είναι σαν αυτά που έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα, είναι καθαρά για να μεταφέρει οχήματα (νταλίκες) και τους οδηγούς τους, έχει πολλές καμπίνες αλλά λίγα σαλόνια ,τουλάχιστον αυτά που βρήκαμε.
Το πρόβλημα είναι ότι το συγκεκριμένο βαπόρι δεν το άγγιξε η περεστρόικα, έμεινε όπως ήταν για να μας ταξιδεύει όχι μόνο μεταξύ Λαυρίου και Τσεσμέ αλλά κυρίως πίσω στον χρόνο.
Αφού συναντήσαμε πάλι τον Γκουβέντς, τον κεράσαμε μια μπύρα και συνεχίσαμε την συζήτηση και ανακαλύψαμε πόσα μας ενώνουν και πόσα μας χωρίζουν, συζητάγαμε για ώρες επί παντός επιστητού από ταξίδια, πολιτική, σύνορα, στρατός, οικονομία, κτλ και πάλι από την αρχή.
Σε γενικές γραμμές αυτά που μας χωρίζουν είναι λιγότερα και μας τα επιβάλουν άλλοι...
Πέρασε η ώρα και είπαμε και τις καληνύχτες μας, αυτός πήγε στην αεροπορική θέση που είχε κρατήσει και εμείς προς τον καναπέ μας αλλά δυστυχώς μια Τουρκάλα είχε ξαπλώσει διπλωμένη μεταξύ των δικών μας πραγμάτων και ενός άλλου, έτσι όπως ήταν τα πράγματα δεν χωράγαμε εκτός άν ο Νίκος ξάπλωνε αγκαλίτσα μαζί της, αλλά φερθήκαμε σαν γνήσιοι τζεντλεμαν (καβαλάμε ROYAL μηχανάκι) και πήραμε τα πράγματα μας για να τεντωθεί και λίγο το κορίτσι, μαζέψαμε λοιπόν 3 σκαμπό και 2 καρέκλες και την πέσαμε και εμείς για ένα όχι και τόσο ξεκούραστο βράδυ.
Κοιμηθήκαμε όπως όπως, ο Νίκος αρκετά καλύτερα από εμένα ,
Είχαμε και μουσική δωματίου από ένα Τούρκο....
https://royalenfieldclub.gr/forum/index.php?/topic/2602-στα-βάθη-της-ανατολής/
https://advride.gr/threads/Στα-βάθη-της-ανατολής-λέμε-τώρα.9900/
Το βάζω και εδώ τώρα που σας βρήκα
Η διαδρομή
Οι συμμετέχοντες
Αργήσαμε να φύγουμε από το σπίτι και ένα άγχος το είχα για το αν θα προλάβουμε το καράβι, που να ήξερα.
Φθάσαμε 10 παρά τέταρτο και περιμέναμε στην ουρά για να περάσουμε τους ελέγχους και μετά στην ουρά για να μπούμε μέσα.
Το όλο σύστημα δεν έχει στηθεί καλά ακόμα οπότε έχουν καθυστερήσεις.
Το καράβι και το πλήρωμα είναι από την Ουκρανία ( το πλήρωμα είναι σίγουρα).
Δένουμε την μηχανή και ανεβαίνουμε στην ρεσεψιόν η οποία μας ενημερώνει στα αγγλικά ότι με το εισιτήριο που έχουμε για κατάστρωμα (deck) μπορούμε να κυκλοφορούμε στο πλοίο αλλά μπορούμε να καθίσουμε σε συγκεκριμένο σαλόνι εκτός αν θέλαμε να κάνουμε αναβάθμιση. Αρνηθήκαμε ευγενικά και η επόμενη ερώτηση ήταν αν θα θέλαμε να δειπνήσουμε σε αυτό, απαντήσαμε καταφατικά και φάγαμε την πρώτη κατραπακιά 30 ευρώ !!!
Ανεβήκαμε στο σαλονάκι που μάς υπόδειξαν και κάτσαμε σε ένα τραπεζάκι (οι καναπέδες ήταν πιασμένοι)
Καθώς δέναμε την μηχανή γνωρίσαμε και ενα τούρκο τον Γκουβεντσ (Γιατρός από το Κουσάντασι) ο οποίος επέστρεφε σπίτι του μετά από ένα ταξίδι στα Ελβετικά αλπικά πάσα, καβαλούσε ένα Yamaha Super Tenere του 2015.
Μόλις μας είδε στο σαλονάκι μας κέρασε καφέ και αρχίσαμε να τα λέμε για τα ταξίδια μας, για τις ζωές μας, τα σχέδια μας, τις μηχανές μας κτλ.
Πέρασε καμιά ώρα έτσι και όταν έγινε η ανακοίνωση ότι άνοιξε η τραπεζαρία τον αφήσαμε και κατεβήκαμε με τον Νίκο για το βραδινό μας.
Υπήρχαν και άλλοι 3 Έλληνες που είχαν φάει ήδη και μας κατατόπισαν για το τι μας περίμενε.
Το μενού ήταν συγκεκριμένο και δεν είχες επιλογές!!!
Λοιπόν, καθόμαστε, έρχεται η σερβιτόρα και αφήνει 2 μπολάκια με χωριάτικη σαλάτα ψιλοκομμένη και ένα πιάτο με γκοφρέτες (αυτό ήταν το επιδόρπιο) ψωμί που πρέπει να το είχαν φέρει από την Ουκρανία και το κυρίως πιάτο πατάτες ψητές με κοτόπουλο με σάλτσα μανιταριών και καρότο και παντζάρι σαλάτα (δεν τα ακούμπησα), επίσης έφεραν μια κανάτα με ζεστό νερό σε περίπτωση που θα ήθελες να φτιάξεις τσάι.
Φάγαμε ότι μπορούσαμε, παρεμπιπτόντως οι γκοφρέτες αν και ανοιγμένες καιρό ήταν το καλύτερο πιάτο !!!
Κλαίγαμε τα 30 ευρώ.!!!
Περάσαμε από το captains bar (πιασάρικο όνομα) το οποίο ήταν άδειο (γενικά το καράβι ήταν άδειο) και πήραμε 3 μικρά μπουκαλάκια νερό προς 1 ευρώ το καθένα !!!
Τι να κάνουμε διψάγαμε και δεν είχαμε φροντίσει (είχαμε 3 λίτρα παγωμένο νερό στην μηχανή αλλά τα ξεχάσαμε)!!!
Ανεβήκαμε πάλι στο σαλονάκι, ήταν άδειος και ένας καναπές τον πιάσαμε σαν σωστοί Έλληνες ( το ίδιο κάνουν και οι Τούρκοι, τελικά μοιάζουμε σε πολλά) και βγήκαμε έξω στο κατάστρωμα το οποίο είναι στην μέση του πλοίου γιατί έχουν εξωτερικό χώρο για να παρκάρουν οχήματα.
Το βαπόρι δεν είναι σαν αυτά που έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα, είναι καθαρά για να μεταφέρει οχήματα (νταλίκες) και τους οδηγούς τους, έχει πολλές καμπίνες αλλά λίγα σαλόνια ,τουλάχιστον αυτά που βρήκαμε.
Το πρόβλημα είναι ότι το συγκεκριμένο βαπόρι δεν το άγγιξε η περεστρόικα, έμεινε όπως ήταν για να μας ταξιδεύει όχι μόνο μεταξύ Λαυρίου και Τσεσμέ αλλά κυρίως πίσω στον χρόνο.
Αφού συναντήσαμε πάλι τον Γκουβέντς, τον κεράσαμε μια μπύρα και συνεχίσαμε την συζήτηση και ανακαλύψαμε πόσα μας ενώνουν και πόσα μας χωρίζουν, συζητάγαμε για ώρες επί παντός επιστητού από ταξίδια, πολιτική, σύνορα, στρατός, οικονομία, κτλ και πάλι από την αρχή.
Σε γενικές γραμμές αυτά που μας χωρίζουν είναι λιγότερα και μας τα επιβάλουν άλλοι...
Πέρασε η ώρα και είπαμε και τις καληνύχτες μας, αυτός πήγε στην αεροπορική θέση που είχε κρατήσει και εμείς προς τον καναπέ μας αλλά δυστυχώς μια Τουρκάλα είχε ξαπλώσει διπλωμένη μεταξύ των δικών μας πραγμάτων και ενός άλλου, έτσι όπως ήταν τα πράγματα δεν χωράγαμε εκτός άν ο Νίκος ξάπλωνε αγκαλίτσα μαζί της, αλλά φερθήκαμε σαν γνήσιοι τζεντλεμαν (καβαλάμε ROYAL μηχανάκι) και πήραμε τα πράγματα μας για να τεντωθεί και λίγο το κορίτσι, μαζέψαμε λοιπόν 3 σκαμπό και 2 καρέκλες και την πέσαμε και εμείς για ένα όχι και τόσο ξεκούραστο βράδυ.
Κοιμηθήκαμε όπως όπως, ο Νίκος αρκετά καλύτερα από εμένα ,
Είχαμε και μουσική δωματίου από ένα Τούρκο....