Λοιπόν, στρίψιμο. Μεγάλη υπόθεση. Οι περισσότεροι ξέρουν πως γίνεται στην θεωρία, αλλά δεν ξέρουν/μπορούν να το κάνουν στην πράξη.
Αυτοί που ξέρουν να το κάνουν, το κάνουν μεν, αλλά έχει ποτίσει απο τα παιδικά τους χρόνια με τα πρώτα παπιά και ποδήλατα, που το κάνουν μηχανικά και δεν ξέρουν να το εξηγήσουν.
Ας ξεκινήσω πρώτα απο αυτό που έγραψε ο
@Σάββας σε άλλο νήμα για γυαλόχαρτα και ξεφούσκωτα λάστιχα. Δεν ξέρω αν το κάνει κανείς αυτό πέρα απο την πλάκα, αλλά ένα μηχανάκι με ξεφούσκωτα λάστιχα για να φαίνεται πως πατάει όλο το πέλμα και να φαίνεται χεράς ο οδηγός, είναι ΚΙΝΔΥΝΟΣ/ΘΑΝΑΤΟΣ!
Όταν βγαίνουμε ταξίδι με την μηχανή οι πιέσεις πρέπει να είναι τσεκαρισμένες και να είναι οι προτεινόμενες, αλλιώς, με χαμηλές πιέσεις το μηχανάκι "ψαρεύει" στο στρίψιμο, επειδή δημιουργείται δεύτερο σημείο ανάρτησης. Ένα απο τις αναρτήσεις και ένα απο το ελαστικό. Ο μόνος λόγος για χαμηλές πιέσεις είναι διέλευση απο χώμα με μυτερές πέτρες, για να προστατεύσουμε το ελαστικό.
Από εκεί και πέρα, σχετικά με την κλίση. Άλλη κλίση θα πάρω εγώ με το Caponord σε ένα στροφιλίκι, και άλλη θα πάρω με το bandit. Μου το επισήμανε και ένας φίλος (αυτός με το versys) που βολτάρουμε μαζί. Μου λέει "με το bandit το πλάγιαζες παραπάνω, μήπως το φοβάσαι το Caponord;"
Δεν το πλάγιαζα παραπάνω. Το πέλμα πατούσε στο ίδιο σημείο. Απλά στο Capo έχω υψηλό κέντρο βάρους και φαίνομαι να παίρνω μικρότερη κλίση σε μοίρες απο ότι με το στρητ. Ταχύτητα εισόδου και εξόδου ίδιες.
Αφου αφήσαμε τα γύρω γύρω ας πιάσουμε το ζουμί.
Το στρίψιμο.
Δύο είναι οι βασικές παράμετροι. Την μια την έγραψε ο Σοφιανός. Είναι το να βλέπουμε που θα πάμε. Αυτό απο μόνο του κάνει το κορμί μας να έρχεται σε φυσική στάση του να πάρουμε την στροφή. Δυστυχώς όμως εκει πρέπει να καταπολεμήσουμε το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης που λέει "θα πέσεις" και κάνει το σώμα να πάρει αφύσικη στάση ασυναίσθητα, ωστε να μην πλαγιάσουμε πολύ. Ή αν πλαγιάσουμε μας βάζει σε ένα mode πανικού και προσπαθούμε να την επαναφέρουμε μέσα στην στροφή σε όρθια στάση. Παλεύουμε δηλαλή την φυσική της κατάσταση μέσα στην στροφή. Είναι το αντίστοιχο του συνεπιβάτη που γέρνει προς την αντίθετη πλευρά απο τον οδηγό, επειδή φοβάται. Είμαστε οι χειρότεροι εχθροί του εαυτού μας. Μας εμποδίζει ή μας ρίχνει κιόλας ο φόβος και όχι η μηχανή.
Η άλλη παράμετρος έχει να κάνει με τα χειριστήρια της μοτοσυκλέτας και την χρήση απο εμάς.
-Χρήση φρένου πριν απο την στροφή, όσο βρισκόμαστε σε όρθια θέση
-τοποθέτηση της μοτοσυκλέτας στο σωστό σημείο του οδοστρώματος ανάλογα με την φορά τη στροφής
-Ελαφρύ άνοιγμα γκαζιού κατά την έξοδο για διόρθωση πορείας
Αν καταπολεμήσουμε τον πρώτο φόβο του πλαγιάσματος, μπορούμε μετά να κάνουμε πρακτική με την δεύτερη παράμετρο για να γίνουμε πιο γρήγοροι.
Η θέση του σώματος δεν έχει τόσο να κάνει με το πως θα μπούμε στην στροφή, όσο έχει να κάνει η θέση του κεφαλιού. Μπορούμε να μπούμε τελείως άκαμπτοι και κονιορδοι, αρκεί το κεφάλι να κοιτάει στην έξοδο και να γνωρίζουμε που ακριβώς θέλουμε να βγούμε.
Κάτι πίθηκους που βλέπω να κρέμονται απο τα τιμόνια, γελάω. Δεν προσθέτει τίποτα στην οδήγηση τους, μονο προβλήματα.
Από εκεί και πέρα καλό είναι να γνωρίζουμε και λίγο φυσική.
Μπαίνουμε πχ στην στροφή σε αδράνεια, με τα χλμ που ερχόμαστε. Ούτε γκάζι, ούτε φρένο. Αν το κάνουμε αυτό, θα δούμε πως η τροχιά μας ανοίγει επειδή το λάστιχο σιγά σιγά "ξενεριάζει". Τι πρέπει να κάνουμε για να κλείσει η τροχιά; Να ανοίξουμε το γκάζι. Φραααααπ, την κλείνουμε και ερχόμαστε.
Αντίστοιχα αν έχουμε μπει με μεγαλύτερη κλίση απο όσο πρέπει, και υποστρέψει, συνήθως αρκεί το άφημα του γκαζιού και ένα ελαφρύ τσίμπημα στο πίσω φρένο για να έρθει στα ίσα του το μηχανάκι. Μπροστινό φρένο όχι, εκτός και αν γνωρίζει κάποιος τις ιδιαιτερότητες τέτοιου τύπου φρεναρίσματος μέσα στην στροφή. Κυρίως το χρησιμοποιούν αγωνιζόμενοι και για συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Γενικά το γκάζι-φρένο και την σωστή τους χρήση το θεωρώ σημαντικότερο απο το που θα βρίσκεται ο κορμός ή οι αγκώνες ή οι ώμοι, όσον αφορά το στρίψιμο. Απο θέση του σώματος μας ενδιαφέρει το κεφάλι και που βλέπουν τα μάτια. Το υπόλοιπο κορμί θα πάρει την θέση που πρέπει μόλις ξεπεραστεί ο φόβος. Εξάλλου η θέση του σώματος ποικίλει ανάλογα με τον τύπο μοτοσυκλέτας. Ξαναλέω, το θέαμα ενός κρεμασμένου πάνω απο ένα Vstrom που νομίζει πως οδηγάει ss, πέρα απο αστείο είναι και επικίνδυνο. Δεν βγάζουμε κώλους, δεν βγάζουμε λεκάνες, δεν βγάζουμε τίποτα για να στρίψουμε σωστά ή ακόμη και γρήγορα σε νορμάλ συνθήκες.
Άρα για να το συνοψίσω.
Φουσκωμένα λάστιχα
συντηρημένες αναρτήσεις
ρυθμισμένο sag (ακόμη και εμπειρικά)
σωστή τοποθέτηση στο οδόστρωμα
καλή χρήση γκαζιού φρένου ανάλογα με τις συνθήκες
και κυρίως
να βλέπουμε που πάμε και που θέλουμε να βγούμε
και να καταπολεμήσουμε τον φόβο πως αν πλαγιάσουμε η μηχανή θα μας ρίξει. Η μηχανή θα μας ρίξει ή θα μας βγάλει στο αντίθετο ρεύμα ή τα χωράφια αν ΔΕΝ την πλαγιάσουμε.
Disclaimer: ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΓΙΑ ΝΟΡΜΑΛ ΤΑΧΥΤΗΤΕΣ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΟΔΟΥ. ΓΙΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΟΔΗΓΗΣΗ ΙΣΧΥΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
Υ.Γ Ας τοποπθετηθεί και ο
@thimiospoul για το πως ξεκίνησε να οδηγάει και που έφτασε όταν ξεπέρασε τον φόβο του πλαγιάσματος.
