Τα Παιδιά του Χειμώνα
The Holdovers
του Αλεξάντερ Πέιν
Με ένα εκτόπισμα που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, η νέα ταινία του Αλεξάντερ Πέιν επιχειρεί μια γενναιόδωρη επιστροφή στα βασικά: του σινεμά και της ζωής. Πέντε υποψηφιότητες για Οσκαρ, φαβορί για τα Οσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου στον Πολ Τζιαμάτι και Β' Γυναικείου Ρόλου στη σαρωτική Ντα' Βάιν Τζόι Ράντολφ.
Τα «Παιδιά του Χειμώνα» μοιάζουν με το
«Crying ing Loving Lying», το υπέροχο τραγούδι του Λάμπι Σιφρ που βρίσκεται στο κέντρο ενός εξίσου υπέροχου soundtrack από τα '70s, την εποχή δηλαδή που διαδραματίζεται αυτή η μικρή ιστορία, η οποία μεγαλώνει μέσα σου ταυτόχρονα όσο την παρακολουθείς να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου, αλλά και μετά, όταν νιώθεις πλέον να σου έχει κολλήσει στο μυαλό, σαν τη μελωδία και τους στίχους ενός τραγουδιού που επιστρέφει ξανά και ξανά με την καθησυχαστική δύναμη μιας αναπάντεχης συντροφιάς.
Είναι Δεκέμβριος του 1970 και στην Ακαδημία Μπάρτον στη Μασαχουσέτη τα Χριστούγεννα προμηνύονται περίεργα. Ο Πολ Χάναμ, ο πιο δύστροπος και ιδισουγκρασιακός καθηγητής της Ακαδημίας, αναγκάζεται να μείνει στη σχολή ως υπεύθυνος των μαθητών που δεν θα φύγουν για τις γιορτές (οι «holdovers» του πρωτότυπου τίτλου). Ανάμεσά τους βρίσκεται και ο Ανγκους Τάλι, η μητέρα του οποίου τον εγκατέλειψε τελευταία στιγμή για να πάει μήνα του μέλιτος με τον νέο της σύζυγο. Το αταίριαστο αυτό δίδυμο θα συμπληρωθεί από την υπεύθυνη της καφετέριας της Ακαδημίας, Μέρι Λαμπ, η οποία θρηνεί για το χαμό του γιου της στον Πόλεμο του Βιετνάμ.
Οι τρεις τους θα αναγκαστούν να συνυπάρξουν, να δημιουργήσουν εορταστικό κλίμα κόντρα στις προβλέψεις της προσωπικής τους μη εορταστικής διάθεσης και, ξεπερνώντας ο καθένας τον εαυτό του, να αρχίσουν δειλά να φτιάχνουν από το τίποτα (ή από τα πάντα) μια νέα οικογένεια - αυτή που δεν έκανε ποτέ ο Πολ, αυτή που δεν γνώρισε ποτέ ο Ανγκους, αυτή που έχασε η Μέρι.
Η διαδρομή δεν είναι προφανής: αρχικά θα κερδίσει ο ένας την εμπιστοσύνη του άλλου, στη συνέχεια θα τον κάνει συνένοχο στη θλίψη του και στο τέλος θα σταθεί ο πολύτιμος φίλος/συγγενής/πατέρας/μητέρα/γιος που όλοι χρειάζονται. Και είναι εκεί όπου ο ελληνικός τίτλος της ταινίας, που αποδίδει στους τρεις ήρωές του τον χαρακτηρισμό «παιδιά», έρχεται να υπογραμμίσει πως, ναι, ακόμη και αν δεν είναι προφανές, αυτή - περισσότερο από οτιδήποτε - είναι μια ταινία ενηλικίωσης. Και για τον ανήλικο και για τους ενήλικες.
Την ειδα εχτες αφιερωστε ενα βραδυ αξιζει