StepaS
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.187
- Μοτοσυκλέτα
- KTM 1290 Super Adventure S
- Όνομα
- Vagelis
Σίγουρα δεν είναι εύκολη η κουβέντα γιατί έτσι έχουν χαθεί συντροχοι ή έχουν μείνει με κουσουρια. Ίσως αν κανουμε μια αναδρομή όμως στα λάθη μας να αναθεωρήσουμε για κάποια πράγματα και να χαλαρώσουμε λίγο το "nut that connects our hand with the throttle".
Στην πορεία μου στα δίτροχα από τότε που είχα το RV-50 (πίσω στο μακρυνό 1995) έχω πέσει σχετικά λίγες φορές και ευτυχώς πάντα χωρίς κανένα χτύπημα.
Την πρώτη φορά που επεσα είχα πάρει κρυφά το RV-50 παρέα με έναν κολλητό μου για να ανέβουμε στο γυμνάσιο. Φτάνοντας λοιπόν πήρα λάθος την στροφή από απειρία και καρφώθηκα στην καγκελόπορτα του πάρκινγκ.
Η δεύτερη ξάπλα ήρθε κάνα 2-3 χρόνια μετά καθώς οδηγούσα χωρίς να κοιτάω μπροστά μου.. Ένα αυτοκίνητο που ξεπαρκαρε με όπισθεν μου έκλεισε τον δρόμο κι εγώ καρφώθηκα πάνω του. Και πάλι την γλίτωσα χαλαρά όμως.. 2-3 ράμματα στο γόνατο.
3η πτώση η οποία μου κόστισε πολύ ψυχολογικά και κάνα 70-80€ για τις ζημιές ήταν με το KLR 650. Η μλκια ήταν κατά 90% δική μου και 10% του μπροστινού που δεν έβγαλε φλας για να στρίψει. Εγώ είχα ανοιχτεί ήδη για να τον προσπεράσω (και έτρεχα είναι η αλήθεια). Πλακωθηκα λοιπόν στα φρένα όταν μου έκλεισε τον δρόμο και έχασα το μπροστινό. Και πάλι χωρίς χτύπημα αλλά επειδή στραβωσε το τιμόνι και έσπασε το πλαϊνό πλαστικό με πόνεσε πολύ ψυχολογικά.
4η πτώση με το KLR και πάλι. Δύο στροφές πιο κάτω από το σπίτι μου... Βλέπω ένα φιλαράκι να περπατάει και λέω.. "ας κάνω καμιά καγκουρια για χαβαλε". High siding και εγώ να πετάω πάνω από το μηχανάκι! Και γαμω τις μαγκιές μεγάλε!!!
Χωρίς χτύπημα πάλι αλλά το τζιν που φορούσα έγινε για πέταμα.
Η 5η ήταν σε ταξίδι και ήμουν μόνος. Στο Ελσίνκι.. έχω ξεκινήσει νωρίς και ντυμένος καλά για την πρωινή ψυχρά και φτάνοντας μεσημεράκι στο Ελσίνκι έχει ήδη ξεκινήσει η ζέστη. Είμαι πίσω από ένα φορτηγό που σταματάει σε κάθε διάβαση και βράζω. Αποφασίζω λοιπόν να προσπεράσω το φορτηγό και εξαιτίας των νεύρων μου δεν πρόσεξα το μικρό πεζουλακι που υπήρχε για να ξεχωρίζει ο δρόμος του τραμ με τον δρόμο των αυτοκινήτων. Το πήρα πλαγιως λοιπόν το πεζουλακι με 15-20χλμ/ώρα και με έριξε. Ένα φλασάκι μόνο χρειάστηκε να αλλάξω αλλά επίσης μου χάλασε για λίγες ώρες την ψυχολογία γιατί ήμουν και μόνος και μακριά από το σπίτι και ήταν και η πρώτη πτώση μου με το KTM 990 μου.
6η και τελευταία (και εύχομαι να παραμείνει τελευταία) ήταν πάλι με το 990 στο Πήλιο (πριν 4 χρόνια). Μετά της συζύγου... Πάλι ζεστή... Πάλι νεύρα. Κάπου κοντά στον Αϊ Γιάννη έχω σταματήσει στη μέση μιας μεγάλης ανηφορας και αποφασίζω να κάνω αναστροφή... φορτωμένος και με τριβαλιτσο. Γέλασαν και οι πέτρες. Σταματημένοι πέσαμε. Ούτε γρατσουνια φυσικά...
Το δικό μου συμπέρασμα είναι πως οι ξάπλες μου από μλκιες/καγκουριες έχουν κοπεί. Στην τελική δεν είμαι ούτε γρήγορος ούτε και προκαλώ τα όρια μου. Πάω μέχρι εκεί που νιώθω ασφαλής.
Ο εκνευρισμός μου (ο οποίος προκύπτει από το ότι δεν αντέχω τη ζέστη) είναι αυτός που με οδηγεί σε λανθασμένες αποφάσεις πολλές φορές.
Στην πορεία μου στα δίτροχα από τότε που είχα το RV-50 (πίσω στο μακρυνό 1995) έχω πέσει σχετικά λίγες φορές και ευτυχώς πάντα χωρίς κανένα χτύπημα.
Την πρώτη φορά που επεσα είχα πάρει κρυφά το RV-50 παρέα με έναν κολλητό μου για να ανέβουμε στο γυμνάσιο. Φτάνοντας λοιπόν πήρα λάθος την στροφή από απειρία και καρφώθηκα στην καγκελόπορτα του πάρκινγκ.
Η δεύτερη ξάπλα ήρθε κάνα 2-3 χρόνια μετά καθώς οδηγούσα χωρίς να κοιτάω μπροστά μου.. Ένα αυτοκίνητο που ξεπαρκαρε με όπισθεν μου έκλεισε τον δρόμο κι εγώ καρφώθηκα πάνω του. Και πάλι την γλίτωσα χαλαρά όμως.. 2-3 ράμματα στο γόνατο.
3η πτώση η οποία μου κόστισε πολύ ψυχολογικά και κάνα 70-80€ για τις ζημιές ήταν με το KLR 650. Η μλκια ήταν κατά 90% δική μου και 10% του μπροστινού που δεν έβγαλε φλας για να στρίψει. Εγώ είχα ανοιχτεί ήδη για να τον προσπεράσω (και έτρεχα είναι η αλήθεια). Πλακωθηκα λοιπόν στα φρένα όταν μου έκλεισε τον δρόμο και έχασα το μπροστινό. Και πάλι χωρίς χτύπημα αλλά επειδή στραβωσε το τιμόνι και έσπασε το πλαϊνό πλαστικό με πόνεσε πολύ ψυχολογικά.
4η πτώση με το KLR και πάλι. Δύο στροφές πιο κάτω από το σπίτι μου... Βλέπω ένα φιλαράκι να περπατάει και λέω.. "ας κάνω καμιά καγκουρια για χαβαλε". High siding και εγώ να πετάω πάνω από το μηχανάκι! Και γαμω τις μαγκιές μεγάλε!!!
Χωρίς χτύπημα πάλι αλλά το τζιν που φορούσα έγινε για πέταμα.
Η 5η ήταν σε ταξίδι και ήμουν μόνος. Στο Ελσίνκι.. έχω ξεκινήσει νωρίς και ντυμένος καλά για την πρωινή ψυχρά και φτάνοντας μεσημεράκι στο Ελσίνκι έχει ήδη ξεκινήσει η ζέστη. Είμαι πίσω από ένα φορτηγό που σταματάει σε κάθε διάβαση και βράζω. Αποφασίζω λοιπόν να προσπεράσω το φορτηγό και εξαιτίας των νεύρων μου δεν πρόσεξα το μικρό πεζουλακι που υπήρχε για να ξεχωρίζει ο δρόμος του τραμ με τον δρόμο των αυτοκινήτων. Το πήρα πλαγιως λοιπόν το πεζουλακι με 15-20χλμ/ώρα και με έριξε. Ένα φλασάκι μόνο χρειάστηκε να αλλάξω αλλά επίσης μου χάλασε για λίγες ώρες την ψυχολογία γιατί ήμουν και μόνος και μακριά από το σπίτι και ήταν και η πρώτη πτώση μου με το KTM 990 μου.
6η και τελευταία (και εύχομαι να παραμείνει τελευταία) ήταν πάλι με το 990 στο Πήλιο (πριν 4 χρόνια). Μετά της συζύγου... Πάλι ζεστή... Πάλι νεύρα. Κάπου κοντά στον Αϊ Γιάννη έχω σταματήσει στη μέση μιας μεγάλης ανηφορας και αποφασίζω να κάνω αναστροφή... φορτωμένος και με τριβαλιτσο. Γέλασαν και οι πέτρες. Σταματημένοι πέσαμε. Ούτε γρατσουνια φυσικά...
Το δικό μου συμπέρασμα είναι πως οι ξάπλες μου από μλκιες/καγκουριες έχουν κοπεί. Στην τελική δεν είμαι ούτε γρήγορος ούτε και προκαλώ τα όρια μου. Πάω μέχρι εκεί που νιώθω ασφαλής.
Ο εκνευρισμός μου (ο οποίος προκύπτει από το ότι δεν αντέχω τη ζέστη) είναι αυτός που με οδηγεί σε λανθασμένες αποφάσεις πολλές φορές.
Τελευταία επεξεργασία: