Το συναίσθημα όταν κατηφορίζω για την Πελοπόννησο είναι πάντα το ίδιο. Το τροφοδοτεί η τάση φυγής από την πόλη, όταν παύει να μυρίζει καυσαέριο, όταν έχεις περάσει τον Ισθμό...όταν αρχίζεις να φυλλομετράς το παραμύθι. Τότε σταματάς για το πρώτο τσιγάρο, λίγο πριν τις σήραγγες...τότε έχεις αφεθεί πλήρως στην ουσία του ταξιδιού κι εκείνη ρέει μέσα σου, αργά και απολαυστικά...
Να προγραμματίζεις που θα πας; Όχι, χαλάει τη μαγεία, σκοτώνει τον έρωτα...μετατρέπει τη σχέση σε γάμο με το ''γρήγορα μην αργήσω και δεν φτάσω έγκαιρα εκεί που θέλω''...
Το ταξίδι είναι ταξίδι...η απόλυτη φυγή, η μέγιστη αλητεία...έστω για λίγο...