Ταξιδευτής
new member
Κάτι ο βροχερός καιρός έξω, κάτι το υπέροχο θέμα για τα 80s που διάβασα και με γύρισε στα παλιά, άνοιξα και εγώ το συρτάρι με τις αναμνήσεις και βρήκα ένα παλιό κείμενο μου που νομίζω ότι ταιριάζει σε τούτο το μελαγχολικό απόγευμα. Ελπίζω να σας αρέσει.
Μου αρεσει πολυ να βγαινω βολτες αργα τη νυχτα στη πολη οταν ολοι κοιμουνται. Οι τρελοι ρυθμοι της μερας δινουν τη θεση τους στην γαληνη της νυχτας, το μυαλο επιτελους καθαριζει και η πολη θαρρεις οτι σου ανηκει, σαν μια παλια αγαπημενη που ερχεται ξανα να σε βρει.
Χαμενος σε καποια παλια γειτονια, πισω απ' ενα μισοκλειστο πατζουρι, ακουγεται μια τοσο γνωριμη μελωδία και οι πορτες του νου ανοιγουν διαπλατα και ο χρονος μετραει αναποδα.
Αληθεια τι μαγεια ειναι αυτη;
Πως γινεται τη μια στιγμη να βρισκομαι να περπαταω στην Αθηνα του 2009 και την αλλη να ειμαι ενα καλοκαιρινο βραδακι του 89 στον Ωρωπο στην πιστα της υπαιθριας ντισκο παρεα με την Τζοαννα και να χορευουμε Κομματαρες που θα μενανε χαραγμενα στο μυαλο για παντα...
Και ξαφνικα ολα χαθηκαν και ημουν παλι εκει... Στην Β52, με το δανεικο ΧΤ αραγμενο εξω, με το μαλι τιγκα στο ζελε, παντοφλε παπουτσακι και σηκωμενους γιακαδες, να χορευουμε με την παλιοπαρεα κατω απο την ντισκομπαλα...
Στις πλατειες κανοντας roller skates και πατινι (το ξυλινο με το τιμονακι!)...
Στα μπιλιαρδα και τα μπλιμπλικια που ταιζαμε με πετονια αντι για 20αρικα -τον ειχαμε φαλιρησει τον ταλαιπωρο μαγαζατορα!
Στις παραλιες με την κιθαρα, τις μπυρες, τη φωτια στη μεση και τριγυρω τα φιλαρακια να κανουν φαση...
Και μετα στο παλιο πατρικο να φερνει ο ξαδερφος το μεγαλο ΑΚΑΙ -ενισχυτη, κασσετοφωνο, πικαπ, ραδιο, ηχεια- απο το σπιτι για το παρτυ...
..να μαζευουμε ρεφενε για τα ποτα (VAT69...) και τα τσιπιτα...
..να βαζουμε χρωματιστες ζελατινες και ριχταρια στα φωτα για ....φωτορυθμικα και να φτιαχνουμε αυτοσχεδια black lights...
..να μαζευουμε τις 90αρες BASF κασσετες με τις τελευταιες επιτυχιες που ειχαμε γραψει στο γειτονικο δισκοπωλειο...
...με τα βινυλια των Modern Talking, Yazoo, Electric Light Orchestra, Steve Miller Band, Scorpions, Big Alice, Alphaville, Men at work, Sharp Ties, Madness, Gazebo σε θεση μαχης...
Και μετα να εξοστρακιζουμε γονεις και επιπλα απο το σπιτι επειγοντως και να μαζευεται ολη η γειτονια στο σπιτι για χορο!
Να χορευουμε το one step beyond και τα "παπακια"... Να σαβουρωνουμε οτι υπαρχει στο ψυγειο και το μπαρ των τουλαχιστον τεσσαρων παρακειμενων σπιτιων... Φιλικα τα σπιτια εξαλλου και τα κλειδια ΠΑΝΤΑ πανω στην πορτα...
Πρωτα δειλα φλερτ... Να προσπαθω να πιασω κουβεντα στο αντικειμενο του ποθου μου, να χανω τα αυγα και τα πασχαλια και οι σφυγμοι να χτυπανε κοκκινα στις 14,000 στροφες...
Να πλακωνομαστε ποιος ΔΕΝ θα κανει τον DJ... Βλεπετε αυτος που επρεπε να αλλαζει τα βυνιλια επρεπε και να κοιταζει τους αλλους να κανουν φασεις και αυτος να μην μπορει να φυγει απο το πικαπ... Ποια ΜΡ3 και ποιο Spotify;
Και υστερα απο το ξεσαλωμα να ερχεται η ωρα που ολοι περιμεναμε πως και πως -αλλα και τρεμαμε: Τα "μπλουζ"!
Να πηγαινω με την καρδια στη κωλοτσεπη στην αλλη ακρη του δωματιου για να ζητησω απο τη Μαρια να σηκωθει να χορεψουμε και μετα να την κραταω αγκαλια ΤΡΕΜΩΝΤΑΣ μην της πατησω τα ποδια και χαλασω τη Στιγμη... Να γερνει στον ωμο μου και να παρακαλαω να μην τελειωσει ΠΟΤΕ το τραγουδι που παιζει...
Ουτε internet, ουτε MP3, ουτε υπολογιστες, ουτε facebook, ουτε MSN, ουτε κινητα, ουτε sms, ουτε φοβισμενοι ανθρωποι κρυμμενοι πισω απο πληκτρολογια και δηθεν σουπερ χαι μασκες...
Μονο βλεμματα, χαμογελα, καρδιες να χτυπανε σαν πολυβολα στα στηθη μας, ματιες που συναντιουνται, χερια που πιανονται, ανασες που συναντιουνται, σε μια βολτα στην παραλια, στο παρτυ του κολλητου, στην συνοικιακη ντισκο κατω απο τη ντισκομπαλα...
Ποια τεχνολογια; ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ επαφη δικε μου! Σωμα με σωμα, φιλι με φιλι και το ραδιο να παιζει Lost in the night και Maria Madalena....
Που ειναι ολα αυτα σημερα; Τελικα δεν ξερω γιατι στεναχωριεμαι περισσοτερο. Που τετοιες μαγικες εποχες χαθηκαν ανεπιστρεπτι, η που τα πιτσιρικια βουτηγμενα στις οθονες, τα (αντι)σοσιαλ μιντια, τα chat, και τα πληκτρολογια δεν θα τα νοιωσουν ποτε;
Μεσα στην τρελη ταχυτητα της εποχης σου λεει οτι δεν ταιριαζουν ρομαντισμοι... Μπα; Εγω γουσταρω αυτα που κουβαλαω και οσα ημουν τυχερος που εζησα! Χαζος; Ισως. Αναχρονιστικος; Μπορει. Αθεραπευτα ρομαντικος; Παντα!
Αφιερωμενο σε ολους οσους ηρθανε απο πιο ζεστες εποχες και κρατανε ολα αυτα τα χρωματα καλα φυλαγμενα μεσα τους.... :)
Μου αρεσει πολυ να βγαινω βολτες αργα τη νυχτα στη πολη οταν ολοι κοιμουνται. Οι τρελοι ρυθμοι της μερας δινουν τη θεση τους στην γαληνη της νυχτας, το μυαλο επιτελους καθαριζει και η πολη θαρρεις οτι σου ανηκει, σαν μια παλια αγαπημενη που ερχεται ξανα να σε βρει.
Χαμενος σε καποια παλια γειτονια, πισω απ' ενα μισοκλειστο πατζουρι, ακουγεται μια τοσο γνωριμη μελωδία και οι πορτες του νου ανοιγουν διαπλατα και ο χρονος μετραει αναποδα.
Αληθεια τι μαγεια ειναι αυτη;
Πως γινεται τη μια στιγμη να βρισκομαι να περπαταω στην Αθηνα του 2009 και την αλλη να ειμαι ενα καλοκαιρινο βραδακι του 89 στον Ωρωπο στην πιστα της υπαιθριας ντισκο παρεα με την Τζοαννα και να χορευουμε Κομματαρες που θα μενανε χαραγμενα στο μυαλο για παντα...
Και ξαφνικα ολα χαθηκαν και ημουν παλι εκει... Στην Β52, με το δανεικο ΧΤ αραγμενο εξω, με το μαλι τιγκα στο ζελε, παντοφλε παπουτσακι και σηκωμενους γιακαδες, να χορευουμε με την παλιοπαρεα κατω απο την ντισκομπαλα...
Στις πλατειες κανοντας roller skates και πατινι (το ξυλινο με το τιμονακι!)...
Στα μπιλιαρδα και τα μπλιμπλικια που ταιζαμε με πετονια αντι για 20αρικα -τον ειχαμε φαλιρησει τον ταλαιπωρο μαγαζατορα!
Στις παραλιες με την κιθαρα, τις μπυρες, τη φωτια στη μεση και τριγυρω τα φιλαρακια να κανουν φαση...
Και μετα στο παλιο πατρικο να φερνει ο ξαδερφος το μεγαλο ΑΚΑΙ -ενισχυτη, κασσετοφωνο, πικαπ, ραδιο, ηχεια- απο το σπιτι για το παρτυ...
..να μαζευουμε ρεφενε για τα ποτα (VAT69...) και τα τσιπιτα...
..να βαζουμε χρωματιστες ζελατινες και ριχταρια στα φωτα για ....φωτορυθμικα και να φτιαχνουμε αυτοσχεδια black lights...
..να μαζευουμε τις 90αρες BASF κασσετες με τις τελευταιες επιτυχιες που ειχαμε γραψει στο γειτονικο δισκοπωλειο...
...με τα βινυλια των Modern Talking, Yazoo, Electric Light Orchestra, Steve Miller Band, Scorpions, Big Alice, Alphaville, Men at work, Sharp Ties, Madness, Gazebo σε θεση μαχης...
Και μετα να εξοστρακιζουμε γονεις και επιπλα απο το σπιτι επειγοντως και να μαζευεται ολη η γειτονια στο σπιτι για χορο!
Να χορευουμε το one step beyond και τα "παπακια"... Να σαβουρωνουμε οτι υπαρχει στο ψυγειο και το μπαρ των τουλαχιστον τεσσαρων παρακειμενων σπιτιων... Φιλικα τα σπιτια εξαλλου και τα κλειδια ΠΑΝΤΑ πανω στην πορτα...
Πρωτα δειλα φλερτ... Να προσπαθω να πιασω κουβεντα στο αντικειμενο του ποθου μου, να χανω τα αυγα και τα πασχαλια και οι σφυγμοι να χτυπανε κοκκινα στις 14,000 στροφες...
Να πλακωνομαστε ποιος ΔΕΝ θα κανει τον DJ... Βλεπετε αυτος που επρεπε να αλλαζει τα βυνιλια επρεπε και να κοιταζει τους αλλους να κανουν φασεις και αυτος να μην μπορει να φυγει απο το πικαπ... Ποια ΜΡ3 και ποιο Spotify;
Και υστερα απο το ξεσαλωμα να ερχεται η ωρα που ολοι περιμεναμε πως και πως -αλλα και τρεμαμε: Τα "μπλουζ"!
Να πηγαινω με την καρδια στη κωλοτσεπη στην αλλη ακρη του δωματιου για να ζητησω απο τη Μαρια να σηκωθει να χορεψουμε και μετα να την κραταω αγκαλια ΤΡΕΜΩΝΤΑΣ μην της πατησω τα ποδια και χαλασω τη Στιγμη... Να γερνει στον ωμο μου και να παρακαλαω να μην τελειωσει ΠΟΤΕ το τραγουδι που παιζει...
Ουτε internet, ουτε MP3, ουτε υπολογιστες, ουτε facebook, ουτε MSN, ουτε κινητα, ουτε sms, ουτε φοβισμενοι ανθρωποι κρυμμενοι πισω απο πληκτρολογια και δηθεν σουπερ χαι μασκες...
Μονο βλεμματα, χαμογελα, καρδιες να χτυπανε σαν πολυβολα στα στηθη μας, ματιες που συναντιουνται, χερια που πιανονται, ανασες που συναντιουνται, σε μια βολτα στην παραλια, στο παρτυ του κολλητου, στην συνοικιακη ντισκο κατω απο τη ντισκομπαλα...
Ποια τεχνολογια; ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ επαφη δικε μου! Σωμα με σωμα, φιλι με φιλι και το ραδιο να παιζει Lost in the night και Maria Madalena....
Που ειναι ολα αυτα σημερα; Τελικα δεν ξερω γιατι στεναχωριεμαι περισσοτερο. Που τετοιες μαγικες εποχες χαθηκαν ανεπιστρεπτι, η που τα πιτσιρικια βουτηγμενα στις οθονες, τα (αντι)σοσιαλ μιντια, τα chat, και τα πληκτρολογια δεν θα τα νοιωσουν ποτε;
Μεσα στην τρελη ταχυτητα της εποχης σου λεει οτι δεν ταιριαζουν ρομαντισμοι... Μπα; Εγω γουσταρω αυτα που κουβαλαω και οσα ημουν τυχερος που εζησα! Χαζος; Ισως. Αναχρονιστικος; Μπορει. Αθεραπευτα ρομαντικος; Παντα!
Αφιερωμενο σε ολους οσους ηρθανε απο πιο ζεστες εποχες και κρατανε ολα αυτα τα χρωματα καλα φυλαγμενα μεσα τους.... :)
