«Ίσως» να είναι το μεγαλύτερο ταξίδι που έκανε ένα Honda NC750X με γυναίκα οδηγό,

[maik900]

«Ίσως» να είναι το μεγαλύτερο ταξίδι που έκανε ένα Honda NC750X με γυναίκα οδηγό, αλλά είναι
με σιγουριά ένα ταξίδι που κατέληξε στον εθισμό!

Ξεκίνα με το αναγκαίο, συνέχισε με το δυνατόν, και ξαφνικά θα καταφέρεις το αδύνατο.

Το όνομά μου είναι Αννα Λίνκ-Μακρής και είμαι πάνω από 50 ετών.
Αρχές το 2015 αγόρασα το Honda NC750X και μετά έβγαλα το δίπλωμα οδήγησης.
Με τον άντρα μου τον Γιώργο και με δύο μοτοσυκλέτες ξεκινήσαμε αρχές Σεπτεμβρίου του 2016 ένα
ταξίδι που διήρκησε έναν ολόκληρο χρόνο. Ξεκινήσαμε από την Γερμανία, ταξιδέψαμε στην Ελβετία,
την Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Μαρόκο, από εκεί μαζί με τις μοτοσυκλέτες μας φύγαμε αεροπορικώς
για την αμερικανική ήπειρο. Εκεί διασχίσαμε τις χώρες Μεξικό, ΗΠΑ και τον Καναδά.
Τον Σεπτέμβριο του 2017 και μετά από 45000χλμ επιστρέψαμε σπίτι μας.
Εδώ θέλω να σας διηγηθώ ορισμένες όμορφες και συγκλονιστικές στιγμές του ταξιδιού και να σας
περιγράψω πώς είναι να κάνεις ένα τέτοιο ταξίδι έχοντας σαν εμπειρία μόνο 6 μήνες οδήγηση στην
μοτοσυκλέτα.
Μια φορτωμένη μοτοσυκλέτα που το βάρος της είναι σχεδόν πέντε φορές μεγαλύτερο από το δικό μου.

Αν και η μοτοσυκλέτα είναι μεγάλη και βαριά για εμένα, ήταν το DCT και η απλή χρήση του ο λόγος με
έκανε να διαλέξω το Honda NC750X.! Είμαι κοντή (1,60μ) για αυτή την μηχανή. Έτσι χαμήλωσα το
ύψος της, βγάζοντας 2 εκατοστά αφρολέξ από την σέλα και αγόρασα μπότες που με κάνουν 6 εκατοστά
ψηλότερη (είναι πολύ πιο άνετες από ότι πίστευα)! Με αυτό τον τρόπο κατάφερα να πατώ καλά με τα δύο
πόδια μου στο έδαφος. Κάτι που ήταν για μένα πολύ σημαντικό.
Η μοτοσυκλέτα μου και η οδήγηση με αυτή μου άρεσε τόσο πολύ που ήθελα να ζήσω κάτι εντατικό μαζί
της. Έτσι στα μικρά ταξιδάκια, που κάναμε κυρίως τα Σαββατοκύριακα, άρχισα με τον Γιώργο να
ονειρεύομαι ένα μακρινό ταξίδι, σχεδιάσαμε το πότε θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε, αλλά τον προορισμό
δεν ξέραμε ακόμα..
Ο Στόχος μας ήταν, μία ημέρα στις αρχές Σεπτεμβρίου 2016 να καβαλήσουμε τις φορτωμένες μας
μοτοσικλέτες και να αποχαιρετίσουμε επ ‚αόριστον την οικογένεια, τους φίλους μας.
Μετά από πολλούς μήνες και κουραστικές προετοιμασίες ήρθε αυτή η μαγική στιγμή. Στις 03.09.2016
φορτωμένοι ξεκινάμε το μεγαλύτερο ταξίδι, της μέχρι τώρα, ζωής μας..
Ξεκινήσαμε σαν να μας άνοιξαν τις πόρτες μιας φυλακής! Τα πρώτα 50χιλ. δεν είπαμε λέξη μεταξύ
μας ..κανονικά συζητάμε (μέσω του συστήματος επικοινωνίας ) σαν να καθόμαστε δίπλα δίπλα στο
αμάξι! Αλλά αυτή την φορά τσιμουδιά!
Αν και πεινάγαμε δεν θέλαμε να σταματήσουμε, σταματάγαμε μόνο για βενζίνη και τσιγάρο. Έτσι
οδηγήσαμε την πρώτη μέρα 600χλμ, τα περισσότερα από αυτά με βροχή, μέχρι να ηρεμήσουμε λίγο..
Το σχέδιο για την διαδρομή ήταν: καθόλου αυτοκινητόδρομος και σπάνια γρήγορους δρόμους.
Διασχίσαμε τις χώρες Ελβετία, Γαλλία Ισπανία και Πορτογαλία, από επαρχιακούς και αγροτικούς
δρόμους και γνωρίσαμε ενα σπάνιο όμορφο κομμάτι τις Ευρώπης.

Ακολουθώντας ένα πρόγραμμα που από τότε επαναλαμβάνεται καθημερινά για ένα χρόνο και γίνεται η πιο
όμορφη ρουτίνα!
Πίνουμε τον πρώτο πρωινό μας καφέ, σχεδιάζοντας την πορεία της ημέρας, μαζεύουμε τα πράγματά μας,
φορτώνουμε τις μηχανές μας, πίνουμε τον δεύτερο καφέ ( και οι δυο μας χρειαζόμαστε 2 καφέδες το
πρωί!) και ξεκινάμε..
Στον δρόμο κάνουμε τα καθημερινά μας ψώνια. Λόγω χώρου, βάρους και θερμοκρασίας μπορούμε να
αγοράζουμε μόνο ότι καταναλώνουμε σε μία μέρα!
Αφού λοιπόν ψωνίσουμε και φουλάρουμε βενζίνη είμαστε για την ημέρα εντάξει και βέβαια μέχρι που
δεν πάει άλλο φορτωμένοι! 290 κιλά ζυγίζει η φορτωμένη μηχανή μου χωρίς εμένα! 360 η μηχανή του
Γιώργου!

Οδηγούμε, πότε με ενδιαφέρουσες συζητήσεις, πότε ο καθένας στην σιωπή του μέχρι το μεσημέρι. Κάνουμε
διάλειμμα, τρώμε ξεκουραζόμαστε λίγο και συνεχίζουμε μέχρι τις 4 το απόγευμα..από εκεί και μετά
ψάχνουμε για ένα ιδανικό μέρος για διανυκτέρευση!

Τα Ισπανικά βουνά στο εθνικό πάρκο Picos de Europa. http://www.mapama.gob.es/es/red-parques-nacionales/nuestros-parques/picos-europa/ μας εντυπωσίασαν.
Βουνά με πανέμορφες διαδρομές, και υπέροχη θέα! Το WOW επαναλαμβάνεται κάθε τόσο ..
Η Διαδρομή είναι γεμάτες με στροφές. Με το DCT στο Sπορτ απολαμβάνω την διαδρομή με την
μοτοσυκλέτα μου! Εγώ και το NCμου έχουμε έναν ιδιαίτερο δεσμό!
Ο Γιώργος δεν μπορεί να απολαύσει την διαδρομή γιατί έχει πυρετό!
Με τις δυνάμεις του καταφέρνει αλλά 100χιλ, μετά δεν πάει τίποτα άλλο.
Σε ένα ξενώνα νοικιάσαμε ένα δωμάτιο και θα μείνουμε μέχρι να του περάσει ο πυρετός..
Ολη την ημέρα είναι ο ξενώνας άδειος. Ο ιδιοκτήτης και η γυναίκα του, εχουν χρόνο μας περιποιούνται
και τα λέμε.
Τα βράδια γίνονται πιο ενδιαφέροντα γιατί το σπίτι γεμίζει, έρχονται οι περιπατητές του Ιακώβου http://www.flowmagazine.gr/el_camino_de_santiago_de_compostela/ ... Είναι
πολύ ενδιαφέροντα άτομα, ο καθένας από αυτούς κάνει αυτή την διαδρομή, ( πάνω από 800χλμ με τα
πόδια) , για προσωπικούς ή θρησκευτικούς λόγους, οι δεύτεροι γίνονται όλο και πιο λίγοι!
Χωρίς να το ξέρουμε ακολουθούμε από την Γαλλία ακριβώς αυτόν τον δρόμο.. γίναμε οι περιπατητές του
Ιακώβου με τις μηχανές μας!
Το τέλος της διαδρομής τους βρίσκεται στην ισπανική πόλη Φινιστέρα! στα ελληνικά μεταφρασμένο “το
τέλος του κόσμου”.. Εννοείτε ότι είναι μια ονομασία από την εποχή που δεν γνώριζαν ότι η γη είναι
στρογγυλή και κάπου εκεί έξω στον Ατλαντικό ωκεανό θεωρούσαν το τέλος του κόσμου..
Επισκευθήκαμε την πόλη και φτάσαμε με τις μοτοσυκλέτες μας στο χιλιόμετρο μηδέν αυτών των
οδοιπόρων.

Στις 12.10.2016 βρισκόμαστε το κέντρο τις Λισσαβόνας..
Η παλαιά πόλη Αλφάμα, η άνω πόλη Μπάιρο Άλτο, η καρδιά της πόλης Μπάιξα, αυτές οι ονομασίες και
περιοχές μας κούρασαν πολύ γιατί τις περπατήσαμε!
Μια βόλτα με το πιο φωτογραφημένο τραμ της πόλης, το τραμ 28, ήταν επιβεβλημένη. Ανεβήκαμε σε
αυτό στη Μπάϊξα διασχίσαμε όλο το ιστορικό κέντρο.

Αρκετές εβδομάδες αργότερα και με θυελλώδεις ανέμους, βρισκόμαστε στο λιμάνι τις Ισπανικής πόλης
Ταρίφα, περιμένοντας το πλοίο για το Μαρόκο. Οι μηχανές μας παραλίγο να πέσουν από τον αέρα,
αναγκαστήκαμε να τις πάμε πίσω από ένα περίπτερο και να τις βάλουμε τόσο κοντά σε αυτό, που σε
περίπτωση που πέσουν να ακουμπήσουν στον τοίχο.
Η Οδήγηση στο πλοίο ήταν σκέτη αδρεναλίνη..
Η γέφυρα προς αυτό;! βρεγμένο, γλιστερό μέταλλο και πολύ ανηφορικό, τελικά όλα πήγαν καλά και
οδήγησα την βαρυφορτωμένη μηχανή μου στο πλοίο!

Βρισκόμαστε λοιπόν σε ένα γρήγορο καταμαράν, απολαμβάνοντας τον πιο νόστιμο καφέ και
ταυτόχρονα, ο αστυνομικός που βρίσκετε στο πλοίο, μας δίνει 3 μήνες βίζα για το Μαρόκο!
Μισή ώρα μετά την αποβίβαση στο λιμάνι και το τελωνείο, βρισκόμαστε με τις μηχανές μας τελείως
αποπροσανατολισμένοι, στην Μεδίνας τις τάγκας ( Μεδίνες, έτσι λέγονται οι παλιές ιστορικές πόλης που
είναι και ταυτόχρονα οι αγορές) δεν βρίσκουμε τον δρόμο να βγούμε από αυτή, δεν μπορούμε να
γυρίσουμε πίσω και τα σοκάκια σε ορισμένα σημεία, λόγο των εμπόρων με τα προϊόντα τους, είναι τόσο
στενά που ίσα ίσα χωρούσε η μηχανή με τις βαλίτσες της, το μεγαλύτερο πρόβλημα στην όλη φάση είναι
ότι βρισκόμαστε σε πεζόδρομο, στην παραδοσιακή αγορά που είναι γεμάτη κόσμο.
Και εκεί που νομίζεις ότι δεν πάει άλλο, μας προσφέρει ένας Μαροκανός την βοήθειά του. Τον
υπολόγισα 50 χρονών. Θα σας βοηθήσω, ακολουθήστε με, μου λέει.
Τρέχει μπροστά και ανοίγει δρόμο, παραμερίζει εμπορεύματα, καρέκλες που μας έκλειναν τον δρόμο, Ο
Γιώργος τον ακολουθεί σαν να μην συμβαίνει τίποτα, αλλά για μένα η κατάσταση αυτή μου δημιουργεί
στρες!
Τόσος πολύς κόσμος γύρω μου, ο καθένας από αυτούς προσπαθεί κάτι να μου πει, άλλοι μου κλείνουν
τον δρόμο και με καθυστερούν, φοβάμαι μην χάσω τον Γιώργο και τον βοηθό μας σε όλα αυτά τα
σοκάκια!.. Ξέρω, δεν κάνει τόσο πολύ ζέστη, αλλά εγώ είμαι μούσκεμα από τον ιδρώτα.. Τέτοιες και
χειρότερες καταστάσεις θα συναντήσω πολύ συχνά σε αυτό το ταξίδι και κάθε μια από αυτές που θα
καταφέρνω, θα ανεβάζουν την αυτοπεποίθηση μου..
τελικά ο βοηθός μας δείχνει το ξενοδοχείο που θέλαμε, δεν ξέρω πως τα κατάφερε αλλά μπήκαμε από
την πίσω πόρτα!

 

[maik900]

Την ευγνωμοσύνη μας την δείχνουμε στον βοηθό μας με 100 Διράμ που ισοδυναμούν με 10 €.
και κάπου εδώ αρχίζει το Μαρόκο!
Γιατί 10€ δεν είναι αρκετά για αυτόν! σε μια χώρα που το μηνιάτικο είναι 300€ , θεωρούσε τα 10€ για τα
300 μέτρα απόσταση, λίγα.. για την βοήθεια που μας έδωσε, ήθελε 10 το κάθε άτομο! έτρεξε και ίδρωσε
μας λέει.. όσο μιλούσαμε στεκόταν μπροστά από τις μηχανές μας ,τις κρατούσε και έτσι μπλοκάραμε το
δρόμο, και αυτός φώναζε λες και είχε κλέφτες μπροστά του! Εκνευρισμένοι του δίνουμε τα άλλα 10€ και
αυτός εξαφανίζετε τρέχοντας.
Χρειαστήκαμε αρκετές μέρες μέχρι να μάθουμε το παζάρεμα!
Στις 2.11.2016 ξεκινάμε για την „μπλε πόλη“ την Chefchaouen.
Στην Μεδίνα τις Chefchaouen είναι τα πάντα βαμμένα με όλα τα χρώματα του μπλε. Αυτό κάνει την
Μεδίνα κάτι το ιδιαίτερο και τραβάει πολλούς τουρίστες.
Πριν από αιώνες, ήρθαν Εβραίοι πρόσφυγες από την Ανδαλουσία εδώ και έφεραν αυτό το έθιμο μαζί
τους.
Το μπλε ήταν και είναι το χρώμα που προστατεύει από το μάτιασμα.
Οι Μαροκινοί το βρήκαν ενδιαφέρον και το υιοθετήσανε, έτσι η πόλη λάμπει μέχρι και σήμερα στο μπλε!

Στις 12.11. 2016 αργά το απόγευμα φτάνουμε στην Σαχάρα στην περιοχή Erg Chebbi. Εκεί βρίσκεται το
χωριουδάκι Merzouga το οποίο έχει στην μέση του μια καταπληκτική όμορφη όαση! Εκεί σε αυτό το
χωρίο θα μείνουμε..
Ο Γιώργος μου λέει: Εδώ σε αυτό το μέρος, είμαι στο εδώ και τώρα.. όχι για λίγα λεπτά ή ώρες αλλά για
μέρες..
Οι Άνθρωποι εδώ.. Οι Βερβερίνοι, οι Τουαρέγκ..Θέλω να περάσω αρκετό χρόνο μαζί τους! Έτσι
βρίσκουμε στην μέση του χωριού ένα επιπλωμένο σπιτάκι και με 120€ το νοικιάζουμε για ένα μήνα..

Καθημερινές βόλτες στο χωριό, μας φέρνουν πιο κοντά με τους κατοίκους και ανακαλύπτουμε
ενδιαφέροντα μέρη.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ανδρών είναι λεπτοί και σχεδόν κοκαλιάρηδες. Οι γυναίκες είναι λίγο πιο
παχουλές.
Όλοι φορούν την τυπική ενδυμασία και πάντα ένα κάλυμμα του κεφαλιού τους με πολύ ωραία φωτεινά
χρώματα. Οι άνδρες φορούν το καφτάνι και ένα τουρμπάνι. Ακόμα και οι νέοι άνδρες.
Για τους Βέρβερους και τους Τουαρέγκ, λόγω του ότι μετακινούνται συχνά, το σχολείο δεν είναι
υποχρεωτικό.. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν γνωρίζουν ούτε καν την ηλικία τους, δεν υπάρχουν
πιστοποιητικά γεννήσεως ούτε καταγράφονται κάπου. Το μόνο που έχουν είναι ένα τσαλακωμένο χαρτί
με το όνομά τους και τα δακτυλικά αποτυπώματά. Έτσι γίνονται και οι γάμοι και τα διαζύγια, με όνομα
και δακτυλικά αποτυπώματά!
Οι άντρες εδώ έχουν το δικαίωμα να έχουν πάνω από μια γυναίκα. Οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να
ζητήσουν διαζύγιο να χωρίσουν και να ξαναπαντρευτούν! Στο χωριό γνωρίσαμε γυναίκες που είναι
παντρεμένες για πέμπτη φορά! Είναι κάτι που δεν περιμέναμε να δούμε σε ένα ισλαμικό χωριό..

Αρχές Δεκεμβρίου ανυπομονούμε να ξαναβρεθούμε στον δρόμο. Επόμενος προορισμός: το Μαρακές.
Οδηγούμαι την N12 μέσω Alnif και Tazzarine προς Zagora. Συνεχίζουμε προς Ouarzazate.

Στον δρόμο προς το Touradannt και για πρώτη φορά στο Μαρόκο έχουμε πραγματικά άθλιο καιρό.
Σκοτεινά σύννεφα, δυνατός άνεμος, πολύ βροχή με πλημμυρισμένους δρόμους.
Οι πλημμυρισμένοι δρόμοι ήταν η επόμενη πρόκληση για την οδική μου εμπειρία. Μπροστά μου εχω 100
μέτρα δρόμο που είναι πλημμυρισμένος από ένα ποτάμι.. το νερό δεν είναι βαθύ αλλά ορμητικό..Ο
Γιώργος τον διασχίζει πρώτος! Έτσι όπως το κάνει μου φαίνεται εύκολο, μέχρι που τον ακούω από το
σύστημα επικοινωνίας να μου λέει: “στην μέση υπάρχουν χαλίκια και λάσπη, οδήγα αριστερά, κράτα το
τιμόνι σταθερό μην κόβεις ταχύτητα, μην σταματήσεις, μην κοιτάς μπροστά από την ρόδα σου αλλά
κοίτα εμένα από την άλλη πλευρά. Είμαι έτοιμος, αν σου συμβεί κάτι, θα τρέξω να σε βοηθήσω, θα τα
καταφέρεις είμαι σίγουρος..”
Το χτύπημα τις καρδιάς μου το νιώθω μέχρι τα δάκτυλά μου, παίρνω μια βαθιά ανάσα, σκέφτομαι τι
μπορεί να συμβεί; Βαθύ δεν είναι, σε περίπτωση που θα πέσω η μηχανή δεν κινδυνεύει και το χειρότερο
που μπορεί να συμβεί σε εμένα, είναι να βρεχτώ.. Άνοιξα το γκάζι και μπήκα μέσα, στην μέση τις
διαδρομής ένιωσα το χαλίκι, το κούνημα του μπροστινού τροχού που έψαχνε τον εύκολο δρόμο, το νερό
ήταν πιο ορμητικό από ότι πίστευα, έσπρωχνε την μηχανή δεξιά εκεί που που ήταν πιο βαθιά με
περισσότερο χαλίκι! Κοίταξα τον Γιώργο και έδωσα πιο πολύ γκάζι επανέφερα την μηχανή στην
αριστερή πλευρά του δρόμου και κάπου εκεί ήμουν σίγουρη ότι θα τα καταφέρω ! Έτσι πέρασα στην
άλλη άκρη.. Το τσιγάρο από την άλλη άκρη ήταν μια σκέτη απόλαυση!

Αρκετά κουρασμένοι, αλλά σώοι και αβλαβείς φτάνουμε στο Touradannt. Μια σχετικά μικρή και μη
τουριστική πόλη. Εκεί βρήκαμε φτηνή διανυκτέρευση.

Το Μαρακές προσφέρει πολλά. Ειδικά η παλιά πόλη, όπου όσες φορές και να πάμε ανακαλύπτουμε πάντα
κάτι καινούργιο, και βέβαια η πλατεία Jamaa El Fna.
Το πρωί η πλατεία είναι ήρεμη, με μερικούς μικρο-πωλητές, αλλά καθώς πέφτει ο ήλιος, μεταμορφώνεται
σε ένα μοναδικό θέαμα.
Οι ξέφρενοι χοροί στους ρυθμούς και ήχους των τυμπάνων να αντηχούν κάτω από την πανσέληνο του
Δεκεμβρίου..
Παραμυθάδες, ο καθένας με τη δική του ιστορία, και αρκετό κόσμο να τους ακούνε, αν κρίνουμε τις
ιστορίες τους από τα πρόσωπα τον ακροατών τους, πρέπει να ήταν συναρπαστικές! αν και δεν
καταλαβαίνουμε αραβικά, καθίσαμε κοντά τους και τους ακούγαμε.. μια μοναδικά όμορφη εμπειρία!
Μείναμε 15 μέρες στο Μαρακές και δεν χορταίναμε αυτήν την φανταστική ατμόσφαιρα τις παλιάς
πόλης..
Υπάρχει βέβαια και το νέο το μοντέρνο το κοσμοπολίτικο Μαρακές αλλά εκεί δεν νιώθαμε καλά..
Η Μαγεία τις παλιάς πόλης μας τραβούσε μέσα σε ένα παραμύθι όπως αυτές από τις 1001 νύχτες..
κινούμασταν μέσα στην Μεδίνα, στα παζάρια στην πλατεία σαν να μην είχαμε επαφή με το
έδαφος..αξέχαστες στιγμές..

Στο 26.12. 2016 φτάνουμε στην Καζαμπλάνκα. Η πόλη είναι πλούσια και μοντέρνα, και δεν διαφέρει
καθόλου από μια μεγάλη πόλη στην Ευρώπη.
Είναι η μεγαλύτερη εμπορική πόλη του Μαρόκου και γενικά τις βόρειας Αφρικής, δεν την διαλέξαμε
μόνο για την πρωτοχρονιά αλλά από εδώ θα προσπαθήσουμε τις επόμενες εβδομάδες να βρούμε μια
δυνατότητα για να στείλουμε τις μηχανές μας στην αμερικανική ήπειρο .! Πάντως έχουμε χρόνο και
βρίσκουμε μια αντιπροσωπεία τις Honda όπου κάνουμε αλλαγή λαδιών και ένα σέρβις στις μηχανές μας..
Λίγες εβδομάδες αργότερα οι μηχανές μας βρισκόντουσαν στο ίδιο αεροπλάνο με εμάς με προορισμό την
πόλη Κανκούν του Μεξικού

10 ώρες διαρκεί η πτήση προς το Μεξικό, τις περνάω με 6 ώρες ύπνο και μουσική. Ο Γιώργος δεν
κοιμήθηκε καθόλου, έβλεπε μια ταινία μετά την άλλη.. !
Στο τελωνείο μας περίμεναν: Για τις Χόντα μηχανές έτσι;; ελάτε..
Εκεί πάμε με σεκιούριτι σε 4 γραφεία.. ο καθένας κοντρολάρει όλα τα χαρτιά συν τις μηχανές,
με την ησυχία μας, τα καφεδάκια μας και την κουβεντούλα με τους τελωνιακούς, χρειαστήκαμε ώρες να
βγούμε από εκεί αλλά είμαστε χαρούμενοι που έχουμε τις μηχανές μας. ο πρώτος προορισμός είναι το πιο
κοντινό βενζινάδικο..

 

[maik900]

Στους καθρέπτες τις μηχανής μου βλέπω για τελευταία φορά τους τεράστιους ουρανοξύστες την πόλης
Κανκούν.. Αφήνουμε την πλούσια και τουριστική πόλη πίσω μας, από εδώ και στο εξής με κάθε
χιλιόμετρο που κάνουμε, απλώνετε μπροστά μας όλο και πιο πολύ το αυθεντικό Μεξικό. Είναι έτσι
όπως το περιμέναμε.
Επισκεπτόμαστε τις πυραμίδες Chichen Itza και την πόλη Merida φτάνουμε στο όμορφο παραθαλάσσιο
Σελεστούν.
Είναι ένα μικρό γραφικό χωριό, που οι περισσότεροι κάτοικοί του είναι ψαράδες. Στο κέντρο υπάρχει ένα
μικρο πάρκο που τα μεγάλα του δεντρά δίνουν τον πολυπόθητο ίσκιο και εκεί συναντάμε την τυπική
εικόνα που όλοι μας ξέρουμε με τον καθιστό μεξικανό που κοιμάται..
Αυτή είναι η πρώτη εικόνα που παίρνουμε από αυτό το χωριό.
Μετά τις πρώτες εντυπώσεις και έναν καφέ στην πλατεία, πηγαίνουμε στην παραλία..
Bingo! .. Αυτή είναι η Καραϊβική ακριβώς όπως την ονειρευόμασταν.
Ατελείωτα χιλιόμετρα άσπρη σαν ζάχαρη παραλία, πεντακάθαρη και άδεια από κόσμο. Η Θάλασσα
γυαλίζει πράσινη και μπλε στον ήλιο..
Αρχικά σχεδιάζαμε να μείνουμε 3 μέρες στο Σελεστούν αλλά μας άρεσε τόσο πολύ που κλείσαμε το
δωμάτιο για 12, παζαρεύοντας την τιμή του στα 2/3 τις αρχικής του.

Το χωριό είναι γεμάτο με μικρά μαγαζάκια, σχεδόν κάθε σπίτι έχει κάτι να πουλήσει.
Αρκετοί κάτοικοι μετατρέπουν το μοναδικό δωμάτιο, που αποτελεί το σπίτι τους, την ήμερα σε μαγαζάκι.
Γυναίκες πουλούν εκεί τα σπιτικά τους φαγητά, τα ρούχα που φτιάχνουν ή οτιδήποτε άλλο..

Τα υπόλοιπα άτομα τις οικογένειας, προσπαθούν να βγάλουν χρήματα σαν πλανόδιοι μικρέμποροι ή με
τα τρίκυκλα ποδήλατα και μηχανάκια τα οποία χρησιμοποιούν σαν φτηνά ταξί
Το χωριό είναι πεντακάθαρο και κάθε σπίτι έχει και ένα διαφορετικό χρώμα.
Οι Άνθρωποι εδώ είναι πολύ φιλικοί, χαιρετούν ευγενικά, γελάνε και αστειεύονται.
Ζουν σε μεγάλες οικογένειες, με παππούδες και γιαγιάδες! Μια πραγματική ευτυχία για τα μικρά παιδιά
που πηγαίνουν από αγκαλιά σε αγκαλιά..
Σχεδόν από παντού ακούγεται δυνατή ρυθμική μουσική. Σπίτια, σουπερμάρκετ, περίπτερα
και..φαρμακεία! Όλη αυτή η μουσική αναμιγνύεται σε μια βαβούρα ..
Η πραγματική ζωή στο Σελεστούν αρχίζει από τις 7 το απόγευμα. Όταν δύσει ο ήλιος και η θερμοκρασία
κατέβει στους 25 με 30 βαθμούς.
Έτσι από τις 7 το απόγευμα και μετά, έχουμε την εντύπωση ότι όλο το χωριό βρίσκετε στο πόδι, ή πιο
σωστά στις ρόδες.
Σχεδόν ο καθένας από αυτούς οδηγάει ένα δίκυκλο η τρίκυκλο. Πάνω σε αυτά;; όλη την οικογένεια!.
Πατέρας μητέρα και 2 παιδιά σε ένα μηχανάκι είναι η πιο φυσιολογική εικόνα..
Όλοι έρχονται στο κέντρο για ψωνίσουν, να κάνουν την βόλτα τους και να τα πουν με τους συχωριανούς
τους.
Το θέαμα είναι απερίγραπτο. Δίκυκλα και τρίκυκλα μηχανάκια με χαλασμένες εξατμίσεις, βγαίνουν από
κάθε δρομάκι, από κάθε γωνία ακούγεται δυνατή μουσική, που και που περνούν οχήματα με μεγάφωνα με
την δικιά τους πιο δυνατή μουσική και περιγράφουν τα προϊόντα τους, τα παιδιά παίζουν και φωνάζουν
δυνατά, τα σκυλιά γαβγίζουν και κυνηγούν κάθε όχημα, σαν να είναι τα μοναδικά όντα που ενοχλούνται
από όλη την βαβούρα και ικετεύουν με τον δικό τους τρόπο για λίγο ησυχία..

Έχω την εντύπωση ότι οι Μεξικάνοι δεν θέλουν να χρησιμοποιήσουν τα πόδια τους. Και αυτό φαίνεται
και στο σώμα τους!
Το Μεξικό βρίσκετε σε παγκόσμια κλίμακα στην τρίτη θέση με τους πιο χοντρούς ανθρώπους. Σε ένα
αδύνατο άτομο ισοδυναμούν 2 χοντροί.
Αυτό βέβαια δεν ανήκει μόνο στο ότι δεν κινούνται αλλά και στο τρόπο διατροφή τους. Έχουν πολύ
νόστιμα φαγητά και τρώνε τεράστιες ποσότητες ζάχαρη.
Στα εστιατόρια οι σαλάτες είναι σπάνιες. Στα πιάτα υπάρχει αρκετό κρέας, ή ψάρι, ρύζι, φασόλια, για
σαλάτα βάζουν δύο δαχτυλίδια κρεμμύδι και δύο λεπτές φέτες ντομάτα.. Χορτοφάγοι έχουν εδώ μια
δύσκολη ζωή..
Στις 01.03.2017 κάνουμε μια ενδιάμεση στάση στην Escarcega, που βρίσκετε κοντά στις πυραμίδες των
Μάγια στο Calakmul.
Τα ερείπια τις Calakmul βρίσκονται 60χλμ. μέσα στην ζούγκλα και σε μια προστατευόμενη περιοχή.
Στην μέση τις διαδρομής και μακριά από τον δρόμο ζει μεσα στην ζούγκλα μια οικογένεια. Σε αυτούς
θέλουμε να μείνουμε στις 2 και 3 Μαρτίου.
Η διαδρομή προς το σπίτι τους αποτελείται από έναν βραχώδη και γεμάτο με ρίζες δρόμο. Σε ορισμένα
σημεία ήταν σαν οι μηχανές μας να ανέβαιναν σκαλοπάτια.. δεν είναι το έδαφος για το οποίο φτιάχτηκε
το NC..
Με κάθε τέτοια διαδρομή που συναντάμε, καλυτερεύουμε τις οδικές μας εμπειρίες και τελικά χωρίς
μελανιές και γρατσουνιές φτάνουμε στην οικογένεια του Φερνάντο.
Εκεί υποδεχόμαστε από έναν τεράστιο σκύλο με το βαθύ του γάβγισμα.. Μια ματιά σε αυτόν όμως,
αρκούσε για να καταλάβουμε ότι το παίζει άγριος αλλά δεν είναι..
Πίσω του έρχεται ο Φερνάντο ο οποίος μαζί με την γυναίκα του Λέτη, διατηρεί και ζει σε αυτό το
οικολογικό Camp επί 15 χρόνια..
Για εμάς έχει ετοιμάσει μια σκηνή με ένα αναπαυτικό κρεβάτι κάτω από ένα υπόστεγο..
Ρεύμα, τρεχούμενο νερό, Internet δεν υπάρχουν..
Το βράδυ τρώμε με το φως μιας λάμπας πετρελαίου το πιο νόστιμο κοτόπουλο, με σπιτικές τορτίλιες,
ντομάτες, κρεμμύδια και φασόλια..Ο Φερνάντο είχε και μπύρα..παγωμένη μπύρα.. τώρα πως το
καταφέρνει αυτό και τις παγώνει δεν ήθελε να μας το μαρτυρήσει..

Ο Φερνάντο με το μπουένας νότσες ( καληνύχτα ) μας λέει ότι στα δέντρα, πάνω από το κτήριο, το βράδυ
έρχεται και διανυκτερεύει μια οικογένεια πιθήκων..και κλείνοντας το μάτι: να μην φοβηθείτε από την
φασαρία που κάνουν..
Κατά τις 11 το βράδυ και μόλις άρχισε να μας παίρνει ο ύπνος, μας τρομάζει ένα δυνατό ουρλιαχτό, λες
και ο Γκοτζίλα βρίσκεται μπροστά από την σκηνή μας έτοιμος να μας κατασπαράξει!
Με τον τρόμο στο πρόσωπο βρισκόμαστε και οι δυο όρθιοι στο κρεβάτι και ψάχνουμε το φακό. Κάπου
εκεί συνειδητοποιήσαμε τι εννοούσε ο Fernando όταν έλεγε μην τρομάξετε από την φασαρία των
πιθήκων! είναι οι πίθηκοι που ουρλιάζουν, τα άγρια ζώα τις ζούγκλας με το πιο δυνατό λαρύγγι.
Το ότι μας ξυπνάνε συνέχεια δεν μας ενοχλεί και πολύ, τέτοια εμπειρία δεν κάνουμε κάθε νύχτα!
Στις 7 το πρωί ξυπνάμε από την πρωινή βαβούρα, δυνατά κελαηδήματα πουλιών συν τα κοκόρια του
Φερνάντο, πολύ ύπνο δεν είχαμε αυτή την βραδιά..
Φτιάχνουμε τον καφέ μας, απολαμβάνουμε τους ήχους τις φύσης και με τις μοτοσυκλέτες μας ξεκινάμε
προς τις πυραμίδες.
Η Αρχαιολογική περιοχή είναι 200 τετραγωνικά χιλιόμετρα μεγάλη που μόνο ένα μικρο κομμάτι έχει βγει
στο φως.
Καθόμαστε εδώ και φανταζόμαστε πως ήταν πριν από χιλιάδες χρόνια όταν υπήρχε ο πολιτισμός των
Μάγια.
Για την πολιτισμό τους και την εξαφάνισή του γνωρίζουμε ορισμένα πράγματα αλλά αυτά είναι ένα μικρο
κομμάτι τις ιστορίας τους..
Μόνο και μόνο με την γνώση ότι κάτω από κάθε λόφο και βουναλάκι που δημιουργεί η ζούγκλα βρίσκετε
ένα κτήριο, μια πυραμίδα, ή μια ακρόπολη και τι μυστικά θα κρύβονται εκεί κάτω.. και αυτό δεν είναι
μόνο εδώ στο Calakmul έτσι, αλλά σε όλες τις αρχαιολογικές πόλεις.
Η αρχαιολογία και το κράτος βρίσκονται στο δίλημμα: μνημεία η ζούγκλα; Το ότι η ζούγκλα αυτή
θεωρείται το δεύτερο πνευμόνι της γης μετά το τροπικό δάσος τις Βραζιλίας, δίνει την απάντηση από μόνο
του!

Θέλουμε να αφήσουμε για λίγο τα μνημεία, την ζέστη, και το τροπικό κλίμα με τα κουνούπια του και
απολαύσουμε την δροσιά του βουνού. Το επόμενο στοπ θα το κάνουμε στην περιοχή chiapas και στην
πόλη san cristobal που βρίσκετε στα 2200 μέτρα υψόμετρο. Αυτό σημαίνει θερμοκρασίες την ημέρα 20
με 30°C και το βράδυ 15°C ή λιγότερους. Μόνο και μόνο με την σκέψη ότι εκεί, το βράδυ δεν θα ιδρώνω
από την ζέστη, ότι μπορώ να σκεπαστώ με μια κουβέρτα, μου γίνεται η περιοχή συμπαθητική χωρίς να την
έχω δει ακόμα!
Στην περιοχή Τσιάπας και στα 2200 μέτρα υψόμετρο υπάρχει ένα σταθερό κλίμα. Όλο τον χρόνο είναι
άνοιξη, με που και που, δυνατές βροχές.
Είναι η φτωχότερη περιοχή του Μεξικού και το Σαντ κρίστομπαλ ντε λα κάσας είναι η πιο όμορφη
ορεινή πόλη με 150000 κατοίκους. Μια πολύ ζωντανή πόλη, που οι μεξικάνικοι αναμιγνύονται με τις
φυλές των ινδιάνων.
Η διαδρομή μέχρι εκεί, δεν είναι και τόσο εύκολη. 220χλμ στα βουνά με στενό δρόμο γεμάτος με κομβόι
φορτηγών.
Οι προσπεράσεις είναι δύσκολες και επικίνδυνες.

Μετά κουραστική διαδρομή που κράτησε 8 ολόκληρες ώρες. Φτάνοντας σε μια οδικά, χαοτική πόλη που
απαιτεί συγκέντρωση και προσοχή! Ευτυχώς που, με την βοήθεια του GPS, βρήκαμε αμέσως το Hostel
Rosscο. Η μεγάλη ξύλινη πόρτα, που θυμίζει πόρτα κάστρου, ανοίγει και μπαίνουμε με τις μηχανές μας
σε έναν όμορφο πράσινο και γεμάτο δέντρα εσωτερικό χώρο.
Όμορφη έκπληξη: οι οδηγοί των δικύκλων που έρχονται εδώ, έχουν την πρώτη νύχτα δωρεάν!

Σε αυτή την πόλη βλέπουμε παντού πολλές φυλές ινδιάνων, ντυμένοι με τα όμορφα χρωματιστά
παραδοσιακά ρούχα τους, που προσπαθούν να πουλήσουν το εμπόρευμά τους .
Είναι μια φανταστική εικόνα.
Μια τεράστια υπερπροσφορά σε ρουχισμό. Πολύ όμορφα ρούχα πλεγμένα ή κεντημένα στο χέρι!
Καπέλα, τσάντες παιχνίδια όμορφα αξεσουάρ! Όλα αυτά σε πολύ χαμηλές τιμές!
Το σκηνικό γίνεται ακόμα πιο τέλειο από όλα αυτά τα όμορφα μικρά πλανόδια καροτσάκια και τους
ιδιοκτήτες τους, που πουλούν βραστό καλαμπόκι, πολλά ειδών τορτίλια, καθαρισμένα φρούτα, φρέσκους
χυμούς και γλυκά.
Η λαχαναγορά είναι το ίδιο συναρπαστική. Εκεί δεν είναι τα αγαθά που συναρπάζουν αλλά οι άνθρωποι!
Όλοι αυτοί οι ινδιάνοι αγρότες και το παρουσιαστικό τους.. Κάτι τέτοιο δεν έχουμε ξαναδεί στην ζωή
μας! Νιώθουμε με τα 220χλμ που κάναμε μέχρι εδώ, να οδηγήσαμε και ταυτόχρονα 200 χρόνια στο
παρελθόν!

 

[maik900]

Όλες αυτές οι φυλές των ινδιάνων που ζουν εδώ, αποτελούν και τους φτωχούς των φτωχών! Ζουν σε
αυτάρκεια με τον ρουχισμό και την διατροφή. Τα χρήματα που χρειάζονται τα εξοικονομούμουν από τα
αγαθά που πουλούν.
Επί μέρες δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να μαθαίνουμε για αυτούς τους ανθρώπους. Επισκεπτόμαστε
τα χωριά τους, παρακολουθούμε τον τρόπο ζωής τους, τις χειροποίητες τέχνες τους . Είμαστε
εντυπωσιασμένοι από την περηφάνια τους και την ιστορία τους.
Μια ιστορία που πηγαίνει χιλιάδες χρόνια πίσω.
Αγάπησα αυτούς τους ανθρώπους. Όλοι τους δίνουν μια μάχη, πολεμούν καθημερινά για την επιβίωσή
τους, την κουλτούρα τους τον πολιτισμό τους και την παλιά χαμένη γνώση..
Μου αρέσει που δεν το βάζουν κάτω.. μέχρι και σήμερα προσπαθούν να χαράξουν τον δικό τους δρόμο
ακόμα και με την θρησκεία..αναγκαστήκαν να αποδεχθούν τον δικό μας θεό αλλά με αυτόν αναμιγνύουν
και τα δικά τους προχριστιανικά πιστεύω!..

18.03.2017. Νωρίς το πρωί ταΐζουμε τα GPS μας με τις συντεταγμένες και ξεκινάμε προς την φημισμένη
περιοχή Λα βεντόζα (La Ventosa) που μεταφράζεται η θυελλώδης!!
Και ακριβώς έτσι είναι. Βρισκόμαστε στην πιο στενή περιοχή του Μεξικού. Ειρηνικός και ατλαντικός
χωρίζονται από περίπου 200χλμ στερεάς γης. Οι άνεμοι εδώ είναι τόσο ισχυροί που συχνά
αναποδογυρίζουν φορτηγά.
Στο ίντερνετ διαβάζουμε εμπειρίες άλλων μοτοσικλετιστών που πέρασαν από εδώ!
Οι περιγραφές αρχίζουν με: τραυματική εμπειρία, συνεχίζουν με: σχεδόν αδύνατον να μείνεις στην
λωρίδα σου, μέχρι στο: κατέληξα με την μοτοσυκλέτα μου στο αυλάκι.. αν είναι έτσι, τότε ένα είναι
σίγουρο, αυτό που έχουμε μπροστά μας θα είναι το κάθε άλλο εκτός από άνετη οδήγηση..
Όσο πιο πολύ πλησιάζουμε την περιοχή τόσο και πιο δυνατός γίνετε ο άνεμος.
Η πρόγνωση του καιρού μιλάει για 80χιλ την ώρα που από το μεσημέρι και μετά όλο και θα δυναμώνει..
και είναι σχεδόν μεσημέρι.. οι περιγραφές των μοτοσικλετιστών περιγράφουν τα 30 χλμ που βρίσκετε το
πάρκο των ανεμογεννητριών σαν το πιο άσχημο.. και αυτό το πάρκο το βλέπουμε τώρα μακριά μπροστά
μας, δεν ξέρω τι μας περιμένει εκεί, αλλά τώρα οδηγούμε τόσο λοξά σαν να παίρνουμε μια στροφή, αλλά
πάμε ευθεία.. κυριολεκτικά ο αέρας μας κρατάει εδώ και χιλιόμετρα σε αυτή την θέση, σαν να ξαπλώνεις
με την μοτοσυκλέτα πάνω του..
Δεν ξέρω τι θα γίνει στο πάρκο.. Το σώμα μου είναι γεμάτο με αδρεναλίνη!
Φτάνουμε στο πάρκο των ανεμογεννητριών.. πολλές από αυτές είναι σταματημένες και φρεναρισμένες
λόγο τις θύελλας! Εκεί δεχόμαστε την θύελλα με όλη της την δύναμη..έχουμε πραγματικά πρόβλημα να
μείνουμε στην λωρίδα μας.. δόξα το θεό ο δρόμος, από την αντίθετη πλευρά, δεν έχει σχεδόν καθόλου
κίνηση..σε μεγάλη απόσταση μπροστά μου οδηγάει ένα μικρο αγροτικό που χρειάζεται που και που και
τις δύο λωρίδες.. τα χτυπήματα του αέρα είναι τόσο απότομα και δυνατά που δεν έχω χρόνο να
αντιδράσω..Συχνά νιώθω ότι ο άνεμος προσπαθεί να μου βγάλει το κράνος από το κεφάλι.. αν τώρα με
ανάγκαζε κάτι να σταματήσω, δεν νομίζω ότι θα καταφέρω να κρατήσω την μηχανή μου, με όλο το
βάρος της, όρθια.. Σιωπούμε και οδηγούμε τελείως συγκεντρωμένοι.. 30 ολόκληρα χιλιόμετρα που
γίνονται ατελείωτα..
μετά το πάρκο με τις ανεμογεννήτριες, ο δρόμος κάνει μια μικρή στροφή πίσω από ένα βουνό..και αυτό
ήταν.. ουφ τα καταφέραμε!
Η θύελλα κόβεται σαν να κατέβασε κάποιος τον διακόπτη.. υπάρχει ακόμα αέρας αλλά μετά απο μια
τέτοια εμπειρία, δεν είναι πλέον τίποτα το σημαντικό.. σταματάμε στο πρώτο βενζινάδικο που έρχεται
στον δρόμο μας..τώρα χρειαζόμαστε και οι δύο ένα τσιγάρο!..
Φτάνουμε στον ειρηνικό και από όλες τις όμορφες τοποθεσίες εδώ διαλέξαμε να μείνουμε το χωριουδάκι
Τσιπολήτε (Zipolite).
Εδώ νοικιάσαμε για 3 μέρες μια φτηνή Cabana με φοινικοσκεπή και θέα τον ειρηνικό ωκεανό.
Πρόκειται για ένα πολύ μικρο παραλιακό χωρίο.
Από τα εστιατόρια και μαγαζιά ακούγεται η μουσική του Bob Marley, Jimi Hendrix, Stones..
Μέχρι αργά τα μεσάνυχτα ακούμε κάθε βράδυ τους ρυθμούς των μπόγκος από την παραλία.

Συνεχίζουμε προς την περιοχή Οαχάκα. Η Διαδρομή είναι μια απόλαυση. Η μια στροφή μετά την άλλη,
ανάμεσα απο βουνά και δάση, με καλούς δρόμους και σχεδόν καθόλου κίνηση, όμορφα μικρά
χωριουδάκια και απολαυστικές θερμοκρασίες!. Δυο μέρες μείναμε στην Οαχάκα που και αυτή όπως οι
περισσότερες πόλεις φτιάχτηκαν την εποχή του αποικισμού.

Έχουμε συνηθίσει να τρώμε το πρωινό μας στον δρόμο, σε μικρά οικογενειακά μαγαζάκια που
βρίσκονται παντού στην άκρη του! Εκεί που η γιαγιά με τις γυναίκες τις οικογένειας μαγειρεύουν φρέσκα
και νόστιμα φαγητά! Αυτά τα μαγαζάκια δεν είναι τίποτα άλλο από ένα καλύβι με ένα υπόστεγο για ίσκιο
και 3-4 τραπεζάκια. Έτσι και αυτό το πρωί το φαγητό μας μαγειρεύεται φρέσκο στην φωτιά. Στο πρωινό
που κανονικά μοιάζει πιο πολύ για μεσημεριάτικο συνοδεύετε με φασόλια, φρέσκες και ζεστές τορτίγιες
και μια καράφα γεμάτη από παπάγια χυμό με νερό. Όλα φρέσκα. Είναι το τυπικό νόστιμο πρωινό αλά
Μεξικό, που μας χόρτασε μέχρι αργά το απόγευμα.!

Επόμενος σταθμός το San Miguel de Allende. Για να φτάσουμε εκεί πρέπει να διασχίσουμε την
πρωτεύουσα Mexiko City. Μια πόλη με έναν πληθυσμό όσο ολόκληρη η Ελλάδα. Πάνω από έντεκα
εκατομμύρια ζουν σε αυτήν! Η πόλη είναι τεράστια και η κίνηση της χαοτική.
Λίγα έξω από το Mexiko City οδηγούμε μέσα σε ένα τεράστιο σύννεφο με μέλισσες! Σαν χαλάζι
χτυπούσαν πάνω μας, στην μηχανή, στο κράνος! Ο Γιώργος είχε το κράνος του ανοιχτό και όσες
μέλισσες τα κατάφεραν να μπουν μέσα, ζούσαν και τον τσιμπούσαν!. Ψύχραιμος σταμάτησε την μηχανή,
έβγαλε το κράνος θέλοντας να καθαρίσει το πρόσωπό μου άλλα δεν είχαμε πολύ χρόνο. Το σύννεφο με
τις μέλισσες ήρθαν επάνω μας.. έτσι αναγκαστήκαμε να φύγουμε στα γρήγορα και αρκετά χιλιόμετρα πιο
πέρα να σταματήσουμε.. τελικά είχε 8 τσιμπήματα στο πρόσωπο και στον λαιμό! Σαν Νοσοκόμα που
είμαι το είχα προβλέψει και αυτό και στο βαλιτσάκι με τα φάρμακα είχα το υγρό φάρμακο Παραπίκ που
εξουδετερώνει τσιμπήματα και το πρήξιμο. Είχα ακόμα κάτι σε περίπτωση που το σώμα αντιδράσει
αλλεργικά στα τσιμπήματα..κάτι που δεν χρειαστήκαμε!..
San Miguel de Allende είναι μια πολύ παλιά και πανέμορφη πόλη. Οι δρόμοι της θεωρούνται από την
UNESKO σαν κληρονομιά τις ανθρωπότητας! αποτελούνται από στρογγυλές πέτρες. Το να οδεύεις πάνω
σε ένα τέτοιο γλιστερό δρόμο είναι ένα είδος μασάζ για μοτοσυκλέτα και οδηγό.. ταρακουνιέσαι για τα
καλά .
Η πόλη είναι φτιαγμένη σε μια λοφώδη περιοχή και έτσι όπου και να πας έχεις ανηφόρες η κατηφόρες.
Προσοχή χρειάζεται και στους μονόδρομους. Μικρά βελάκια στους τοίχους των σπιτιών δείχνουν την
κατεύθυνση! Με αυτή την κουραστική διαδρομή και τον Γιώργο να είναι μπροστά, με το πρόσωπο του
γεμάτο από τσιμπήματα, οδηγήσαμε σε αρκετούς από αυτούς τους μονόδρομους σε λάθος κατεύθυνση.
Ένας λόγος ακόμα για αυτά τα λάθη ήταν ότι πολλοί από αυτούς τους δρόμους ήταν κλειστοί λόγω
έργων! Χωρίς σήμα παράκαμψης.. Τα καταφέραμε και φτάσαμε στο Hostel Lool Beh. Δεν προλάβαμε να
παρκάρουμε στην αυλή και να βγάλουμε το κράνος πέφτουν πάνω μας δυο παλιοί γνωστοί! Ο Ντιρκ από
το Βερολίνο και ο Γκέρυ από τις ΗΠΑ ταξιδεύουν πάνω από ένα χρόνο με τις μοτοσυκλέτες τους την
παναμερικάνα. Τους είχαμε γνωρίσει στον San Cristobal. Η Χαρά μας ήταν μεγάλη και έτσι με το
καφεδάκι μας είχαμε να πούμε πολλά και να ανταλλάξουμε εμπειρίες!
Λένε οτι το San Miguel είναι η πιο όμορφη πόλη του Μεξικού, με όμορφα σοκάκια πανέμορφα σπίτια
και μαγαζάκια. Το άσχημο είναι ότι είναι ακριβό! Εδώ έρχονται πολλοί Αμερικάνοι από τις ΗΠΑ και
όπου βρίσκονται αυτοί, ανεβαίνουν οι τιμές..

Στις 26.04.2017 βρισκόμαστε για λίγες μέρες στην πόλη Ντουράγκο. στην πόλη των σκορπιών. Αυτοί οι
μικροί άσπροι σκορπιοί είναι οι πιο δηλητηριώδεις. Το δηλητήριο τους φωσφορίζει το βράδυ μέσα από το
σώμα τους και με ένα φακό αναγνωρίζονται!..Ένα τσίμπημα από ένα τέτοιο ζώο και έχεις 15 λεπτά χρόνο
να σώσεις την ζωή σου.
Το τελευταίο βράδυ το περνάμε με 2 Μεξικανούς που γνωρίσαμε, στην πιο τρελή Pub τις πόλης.
Εκεί σερβίρουν το δικό τους μεσκάλ. Το μεσκάλ είναι ένα ποτό σαν την τεκίλα, και στο Ντουράγκο έχει
μέσα τους δηλητηριώδεις σκορπιούς.
Το δηλητήριο του σκορπιού αναμιγνύετε με το αλκοόλ. Ο Γιώργος ήπιε αρκετά ποτηράκια, μάσησε και
κατάπιε τον σκορπιό που υπήρχαν μέσα και μετά θαρραλέος δοκίμασε ορισμένους σκορπιούς ψημένους
στη σχάρα. Δεν ξέρω πως τους προετοιμάζουν αλλά τους ψήνουν στην σκάρα και τους σερβίρουν σαν
μεζέ με το ποτό! Είναι τραγανοί και πράγματι έχουν την γεύση σαν πατατάκια!
Εγώ προτίμησε το μεσκάλ με μέντα.
Το ποτό με σκορπιούς μας έκανε ξύπνιους, δραστήριους και με μεγάλη όρεξη για κουβέντα! δεν
μπορούσαμε να κοιμηθούμε.. και έτσι περπατούσαμε κουβεντιάζοντας, μέχρι τις 3 το πρωί στην πόλη!

 

[maik900]

28.04.2017 Με βαρύ κεφάλι και ακόμα αρκετό αλκοόλ στο αίμα, ξεκινάμε προς το Topolobampo. Αυτό
είναι το μικρό λιμάνι όπου το πλοίο σε περίπου 6 ώρες θα μας πάει στην τελευταίο κομμάτι του Μεξικού.
Στην Baja California. Στο λιμάνι φτάσαμε νωρίς το απόγευμα και βγάλαμε αμέσως εισιτήρια. Το πλοίο
μας φεύγει στις 11 το βράδυ. Το χρόνο μας μεχρι το βράδυ τον περνάμε σαν Μεξικάνοι, κοιμόνταν κάτω
από τον ίσκιο των μεγάλων δέντρων, δίπλα από τις μηχανές μας.
09.05.1017 ο προορισμός μας είναι το Santa Rosalia. Στην διαδρομή ανακαλύπτουμε την μια ερημική
παραλία μετά την άλλη! Ψάχνοντας το ιδανικό μέρος για κατασκήνωση βρήκαμε ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΊΑ.. Μια
ξύλινη πινακίδα γράφει: El Coyote. Αποφασίζουμε να κατασκηνώσουμε σε αυτήν .

Ανακαλύψαμε το πιο όμορφο και ειρηνικό μέρος, του μέχρι τώρα ταξιδιού μας! Καθόμαστε για μέρες και
απολαμβάνουμε την άσπρη παραλία, χωρίς τρεχούμενο νερό, ρεύμα, ίντερνετ..αλλά με πανσέληνο, ίσκιο,
ζέστη, κρυστάλλινα νερά που δεν σε αφήνουν να βγεις από μέσα τους..

Το πρωί ανάβουμε φωτιά, φτιάχνουμε τον καφέ μας και απολαμβάνουμε την ανατολή του ηλίου
παρακολουθώντας τον φαλαινοκαρχαρίες και τα δελφίνια.. είμαστε σίγουροι.. βρισκόμαστε στον
παράδεισο!

Αλλά ο τυπικός μεξικανός δεν μπορεί να λείπει σε μια τέτοια φάση! Ο Μιγγέλ! έχει ένα μαγαζάκι σχεδόν
ένα χιλιόμετρο πιο μακρυά και έρχεται κάθε πρωί με το φορτηγάκι του. Την πρώτη μέρα μας έφερε ένα
βαρέλι γεμάτο με νερό για να πλενόμαστε, είχε παγάκια μαζί του σε σακούλες, πόσιμο νερό σε
μπουκάλια, παγωμένο ψάρι και κρέας, λίγα λαχανικά και κονσέρβες! Το κρέας ή το ψάρι σε ένα δοχείο,
τυλιγμένο σε ένα πανί και με τον πάγο γύρω γύρω και ήταν εντάξει μέχρι το βράδυ! Έκανε κάθε πρωί
αυτή την διαδρομή και πουλούσε τα αγαθά του σε όλους που κατασκηνώνουν ελεύθερα στις παραλίες!
Ένα βαρέλι γεμάτο με νερό για να πλενόμαστε, ένα γαλόνι πόσιμο νερό συν κρέας ή ψάρι ,φρούτα και
λίγα ζαρζαβατικά, για την ημέρα κοστίζει 12€! Αυτό είναι.. ήμασταν στον παράδεισο!
Επόμενος προορισμός Camalu. Ένα χωριουδάκι στην μέση του πουθενά! Διαδρομή: 320 χλμ μέσα στην
έρημο, χωρίς βενζινάδικο και κατοίκους.. Η διαδρομή είναι μεγάλη για τα ντεπόζιτα βενζίνης μας.
Παίρνουμε ρεζέρβα βενζίνη σε πλαστικά μπουκάλια.
Η διαδρομή μέχρι το Camalu μας κόβει την ανάσα! Αντί για άγονη έρημος που περιμέναμε βρήκαμε
τεράστιους κάκτους! Κάκτοι που φτάνουν τα 6 με 8 μέτρα ύψος! Στο ενδιάμεσο τεράστιοι στρογγυλοί
βράχοι. Απερίγραπτο τοπίο.

Ο χαλασμένος δρόμος με τις λακκούβες του γίνετε κουραστικός. Ανάμεσα στις μικρές ασήμαντες
λακκούβες υπάρχουν και οι άλλες, αυτές που μέσα της εξαφανίζεται ολόκληρος τροχός.. προς το τέλος τις
διαδρομής αυτής είχαμε 5 έλεγχους από στρατιωτική αστυνομία!..

19.05.2017. Η τελευταία βραδιά στο Μεξικό.
Κατευθυνόμαστε προς το κέντρο τις πόλης, τρώμε, και πίνουμε το αγαπημένο μας κλαμάτο (μπύρα με
χυμό ντομάτας, με το καυτερό μπαχαρικό τσίλι και αλάτι) και γλεντάμε μια τελευταία φορά αλά
μεξικάνικα μαζί με τους αγαπημένους μας μεξικανούς.
Άνθρωποι που τα μάτια τους λάμπουν, άνθρωποι που το πάθος της ζωής, του γέλιου και της χαράς
βρίσκεται στο πρόσωπο του καθενός, ακόμα και του ανάπηρου ζητιάνου.
Ζήσαμε τόσες όμορφες στιγμές και είδαμε τόσα πολλά σε αυτή την χώρα. Είχαμε μόνο θετικές εμπειρίες.
Το φαγητό ήταν υπέροχο και πιο νόστιμα ήταν τα, στον ήλιο ωριμασμένα τροπικά φρούτα.
Μάθαμε το φαγητό μας να το τυλίγουμε στα τορτίλια και μας εκπλήξανε όλα αυτά τα διαφορετικά και
φανταστικά τοπία..
Τα τόπες ( εμπόδια στο δρόμο ) και οι λακκούβες μας δυσκόλεψαν την οδήγηση αλλά τις συνηθίσαμε..
Αντίο Μεξικό.. είμαστε λυπημένοι που σε αφήνουμε, αλλά και περίεργοι τι μας περιμένει στις ΗΠΑ..
Αποφασίσαμε να μπούμε στις ΗΠΑ από την μικρή μεξικανική πόλη Tecate. Τα σύνορα εκεί είναι μικρά
και δεν έχουν σχεδόν καθόλου κίνηση! Η διαδικασία στα σύνορα των ΗΠΑ, κράτησε 10 λεπτά, και
κόστισε 14$ το άτομο με τρεις μήνες βίζα.
Προτού μπούμε στην χώρα, ασφαλίσαμε τις μηχανές μας στην εταιρία Lion Group.
Η βενζίνη στην χώρα ( Ιούλιος 2017) είναι με 0.60$/ το λίτρο πολύ φτηνή!
Έτσι τους επόμενους δύο μήνες, ταξιδεύουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες διασχίζοντας τις περιοχές
Καλιφόρνια, Αριζόνα, Γιούτα, Νέο Μεξικό, Ουαϊόμινγκ, Κολοράντο και Μοντάνα.

Αν και το ξέραμε, τρομάξαμε από τις τιμές στις ΗΠΑ. Τα πάντα είναι πολύ πιο ακριβά από ότι στο
Μεξικό. Οι τιμές των ξενοδοχείων είναι τσουχτερές, Η Χώρα όμως έχει μια όμορφη κάμπινγκ κουλτούρα
και το ελεύθερο κάμπινγκ επιτρέπεται! Αποφασίσαμε από τώρα και στο εξής, να κοιμόμαστε στο
«ξενοδοχείο εκατομμυρίων αστέρων».

Μαγειρεύουμε μόνοι μας , και όμως, αυτό κοστίζει περισσότερο από ότι να τρως σε μεξικανικά
εστιατόρια.
Στα χωριά και στις πόλεις δεν υπάρχουν μικρά μαγαζιά, περίπτερα, παντοπωλεία ή λαϊκή αγορά, όπως τα
ξέρουμε από το Μεξικό.
Όλα αυτά τα όμορφα μικροκαταστήματα με τους φιλικούς ιδιοκτήτες η τους αγρότες που πωλούν τα
αγαθά τους, όλοι αυτοί αντικαταστάθηκαν εδώ στις ΗΠΑ από το πολυεθνικό σούπερ μάρκετ
Γουόλμαρκτ!
Είναι σαν ένα σοκ κουλτούρας!
Σταματάμε στην μέση του χωριού και ρωτάμε που μπορούμε να αγοράσουμε φρούτα η ψωμί; η
απάντηση: 7χλμ σε αυτή την κατεύθυνση θα συναντήσετε το Γουόλμαρκτ!.. μόνο αυτό και τίποτε άλλο!
Το ψωμί που πουλάνε είναι σαν βαμβάκι, τα λαχανικά πανάκριβα! Φτηνότερες είναι οι κονσέρβες, και το
έτοιμο πακεταρισμένο φαγητό με τεράστιες μερίδες κρέας!
Ένα τέτοιο σουπερμάρκετ μας κόστιζε τουλάχιστον 1,5 ώρα, και αυτό για 2 μήλα, 2 μπανάνες, λίγο
ψωμί, και κάτι για φαγητό!
Έτσι λοιπόν το, σε σύγκριση με το Μεξικό πιο απλό πράγμα, τα ψώνια, γίνετε εδώ κάτι που χρειάζεται
καθημερινή οργάνωση!
Το Ταξίδι μας το αρχίσαμε με την θρυλική διαδρομή Route 66, και αυτό μέχρι το Flagstaff. Το πρώτο
μέρος, μας άφησε την εντύπωση: μιας διαδρομής προς την κόλαση «Highway to Hell». Έρημος,
ατελείωτοι δρόμοι που οδηγούν στο πουθενά και μια αφόρητη ζέστη.
Τρομακτικές διαδρομές, με αέρα που στην κυριολεξία ζεματάει και θερμοκρασίες να αγγίζουν τους 50
βαθμούς..
Βουνά στον ορίζοντα που όσο και να οδηγούμε δεν τα πλησιάζουμε. Οι υψηλές θερμοκρασίες και η
τεράστια απεραντοσύνη αυτής της χώρας ήταν κάτι το οποίο, τις πρώτες μέρες, δεν είχαμε προβλέψει και
δεν είχαμε αρκετό νερό μαζί μας!.

 

[maik900]

Με θερμοκρασία πάνω από 45C σταματάμε στην άκρη του δρόμου, η αφόρητη ζέστη άρχισε να μας
προκαλεί πανικό! Η αδρεναλίνη αναλαμβάνει την συμπεριφορά μας! η ψευδαίσθηση ότι στα επόμενα
χιλιόμετρα θα βρούμε νερό και ίσκιο να ξεκουραστούμε λίγο, μας οδηγεί σε λάθος κινήσεις.. γεμίσαμε το
στομάχι μας με το ζεστό νερό που κουβαλούσαμε μαζί μας, και χρησιμοποιήσαμε το τελευταίο λίτρο για
να βρέξουμε τα κράνη μας από μέσα και τα κοντομάνικα που φορούσαμε κάτω από τα μπουφάν! Λάθος
κίνηση.. Η δροσιά κράτησε το πολύ 10 λεπτά! Από εκεί και μετά και για τα επόμενα 150χλμ ήμασταν,
χωρίς νερό, στο έλεος της ερήμου, του ήλιου και τις αφόρητης ζέστης! Ο ιδρώτας μας, δεν προλαβαίνει
να δροσίζει το δέρμα, γιατί στεγνώνει από τον καυτερό αέρα σε χρόνο μηδέν. Μεγάλες αποστάσεις χωρίς
ένα δέντρο για λίγο ίσκιο, ή το λιγότερο ένα θάμνο. Με ζαλάδες, τις τελευταίες δυνάμεις,
υπερθερμασμένοι και τελείως εξαντλημένοι φτάσαμε στο περιβόητο βενζινάδικο Roys Motel!

Από αυτό το μοτέλ έχει απομείνει μόνο το βενζινάδικο και όσοι μιλάνε για την Route 66 εννοούν
ακριβώς αυτό το σημείο.
Εκεί βρήκαμε νερό, βενζίνη και τον πολυπόθητο ίσκιο.. καθίσαμε πάνω από 2 ώρες στο βενζινάδικο
πίνοντας ο καθένας μας 2 λίτρα κρύο νερό! από εκεί είχαμε μπροστά μας άλλα 180χλμ αφόρητη ζέστη
μέχρι την επόμενη πόλη! Η διαδρομή ήταν το ίδιο εξαντλητική, εκτός του ότι αυτή την φορά είχαμε
αρκετό νερό μαζί μας!
Στο Μεξικό, βρίσκαμε και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές και σε απόσταση των 20 με 30 χλμ ένα
κατάστημα η ένα σπίτι όπου πουλούσαν τρόφιμα, φρούτα και ποτά και από αυτή την άποψη ήμασταν
καλομαθημένοι.
Νωρίς το βραδάκι φτάσαμε στην επόμενη πόλη, το Needles! Ούτε κατεβάσαμε τα πράγματά μας από τις
μηχανές! Κατευθείαν στο δωμάτιο, κλιματισμό στο φουλ, και κάπου εκεί μας πήρε ο ύπνος!..
Έτσι οι πρώτες διαδρομές στις ΗΠΑ μας έγιναν ένα καλό μάθημα! Από εδώ και στο εξής αρχίσαμε να
μαζεύουμε πληροφορίες για την διαδρομή που έχουμε μπροστά μας! Και το πιο κύριο για τις καιρικές
συνθήκες. Δεν είναι μόνο η ζέστη που μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα! Καταιγίδες, δυνατή βροχή,
ή ακόμη και ανεμοστρόβιλοι μπορεί να μας γίνουν επικίνδυνοι σε αυτό το απέραντο τοπίο.
Το να έχουμε πάντα αρκετό νερό μαζί μας, ήταν το πρώτο πράγμα που μάθαμε στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτό ισχύει και για πεζοπορίες.
Σωστά προετοιμασμένοι, ακολουθήσαμε για εκατοντάδες χιλιόμετρα την Route 66!

Οδηγήσαμε σχεδόν 10 χιλιάδες χιλιόμετρα αποκλειστικά μέσω τις φύσης και κυρίως μέσα από τα εθνικά
πάρκα..Μα όταν μιλάμε για τα εθνικά πάρκα στις ΗΠΑ, εννοούμε τεράστιες εκτάσεις! Υπάρχουν 59
εθνικά πάρκα και όλα μαζί έχουν ένα μέγεθος των 210.000χλμ² , σχεδόν το διπλάσιο μέγεθος από αυτό
τις Ελλάδας μαζί με την θάλασσα και τα νησιά της!
Το Yellowstone πάρκο για παράδειγμα είναι με 8.983χλμ² πολύ μεγαλύτερο από την Κρήτη! Και είναι και
ταυτόχρονα το μεγαλύτερο ενεργό υπέρ-ηφαίστειο στον κόσμο!.. Άγριες πανέμορφες περιοχές γεμάτες με
ζώα!

Αυτό που μας πρόσφερε η άγρια φύση και το γεωλογικό περιβάλλον, ξεπέρασε όλες τις προσδοκίες μας
και μας άφησε άφωνους. Συχνά και όσο οδηγούσαμε έπρεπε να υπενθυμίζει ο ένας στον άλλον να μην
κοιτά τόσο στο τοπίο άλλα να προσέχει τον δρόμο! Οι Αμερικανοί των ηνωμένων πολιτειών φροντίζουν
της φύσης τους, στα εθνικά πάρκα και υπάρχουν αυστηροί κανόνες που όλοι τους ακολουθούν.
Γνωρίσαμε μόνο φιλικούς, βοηθητικούς και φιλόξενους ανθρώπους. Η περιέργεια για το «που και από
που» ήταν σε καθημερινή βάση,και οι περισσότεροι ταυτιζόντουσαν με το ταξίδι μας!
Γνωρίσαμε πολλούς ταξιδιώτες που περνούν ολόκληρα χρόνια στον δρόμο!. Μαζί τους περάσαμε από
λίγες ώρες μέχρι και αρκετές μέρες, ακούγοντας τις ιστορίες τους η ανταλλάζοντας εμπειρίες!

Με τέτοιες συναντήσεις και ένα τέτοιο ταξίδι η πλήξη δεν έρχεται ποτέ.
Θα έλεγα, πιο πολύ αποκτάς μια ψυχική ειρήνη.. και αυτή την βρίσκω σε μέρη όπου περικυκλώνομαι από
την άγρια φύση, τους θορύβους της και ένα είδος ησυχίας που μόνο εκεί υπάρχει! Εκεί που γίνομαι ένα
μαζί της..

Στις 14 Ιουλίου, το 2017, αφήσαμε πίσω μας τις ΗΠΑ και μπήκαμε στον Καναδά!

Πως να περιγράψω τον Καναδά; ατέλειωτα δάση, άγρια φύση, άγρια ζώα. Εκεί που ο άνθρωπος πρέπει
να προσέχει κάθε του κίνηση, και που δεν είναι ο ισχυρότερος. Μια χώρα που είναι πολύ
αραιοκατοικημένη, έχει σε κάθε τετραγωνικό χιλιόμετρο του μόνο 3 κατοίκους..
Στην χώρα αυτή ταξιδέψαμε στις περιοχές Βρετανική Κολομβία και Αλβέρτο. Επισκευαστήκαμε τις
πόλεις Calgary, Nelson, kaslo, slocan, Banff, Dunster, McBride, P.George Whistler Vancouver και κάναμε
χιλιάδες χιλιόμετρα στην γαλήνια φύση αυτής τις τεράστιας χώρας.

Γνωρίσαμε πολλούς καλούς ανθρώπους και αποκτήσαμε καινούργιους φίλους.
Τις πιο όμορφες στιγμές τις είχαμε στο Toad Rock ένα κάμπινγκ κοντά στο kaslo που είναι αποκλειστικά
για μοτοσυκλετιστές.. κάθε βράδυ μαζεύονται εκεί γύρω στους 60 ταξιδιώτες με τις μοτοσυκλέτες τους.
Τα βράδια είναι γεμάτα όμορφες ιστορίες, ζωντανή μουσική, αλκοόλ και φαγητά από την ψησταριά.. Για
τις διανυκτερεύσεις και τα ποτά δεν υπήρχαν τιμές. Ο καθένας πληρώνει αυτό που νομίζει ότι αξίζουν. Τα
χρήματα τα βάζουμε σε ένα φάκελο και τα ρίχνουμε στο γραμματοκιβώτιο όταν φεύγουμε. Κανένας δεν
κοντρολάρει και οι ιδιοκτήτες, η Marry και ο Gran, αμείβονται με το παραπάνω για την εμπιστοσύνη που
δείχνουν.. το σύστημα τους δουλεύει. Περάσαμε τόσο όμορφα εκεί που δεν καταλάβαμε πότε πέρασαν 3
εβδομάδες.

Ο Καναδάς, μας συνόδεψε με μια μελαγχολία.. ήταν η τελευταία χώρα του ταξιδιού μας και από το
Vancouver επιστρέψαμε αεροπορικώς στην Φρανκφούρτη.
Το NC μου αλλά και η μηχανή του Γιώργου δούλεψαν σαν ένα ελβετικό ρολόι, δεν είχαμε καμία βλάβη,
κάψανε όλων των ειδών βενζίνη, μέχρι και αυτές που αναμιγνύουν νερό, χωρίς κανένα πρόβλημα. Το
μόνο που χρειάστηκαν ήταν αλλαγή λαδιών και φίλτρων κάθε 10.000 χλμ, Περίπου κάθε 14.000χλμ
καινούργια λάστιχα ( και αυτό γιατί ήμασταν βαρυφορτωμένοι) και που και που καθάρισμα στο φίλτρο
αέρος. Σε αυτό το ταξίδι οδηγήσαμε 45 χιλιάδες χιλιόμετρα. Όλα αυτά τα έκανα με μια αλυσίδα! Δεν την
λάδωσα ποτέ αλλά χρησιμοποιούσα τέφλον σπρέι κάθε 300 με 400 χλμ. Η κατάστασή της είναι ακόμα
οκ.
Και εμείς; Αυτό το ταξίδι άλλαξε τον τρόπο ζωής μας. Ταξίδια κάναμε πολλά στην ζωή μας αλλά έναν
ολόκληρο χρόνο πάνω στην μηχανή, από χώρα σε χώρα, από ήπειρο σε ήπειρο, χωρίς σχέδιο, χωρίς
περιορισμό, ποτέ στο παρελθόν! Αλλά το θέλουμε ξανά για το μέλλον! Μετά από ένα χρόνο στον δρόμο
και τους τελευταίους 5 μήνες στην σκηνή, είχαμε πρόβλημα με τους τοίχους του σπιτιού μας. Γυρίζοντας
πίσω συνειδητοποιήσαμε πόσα πολλά ρούχα και αντικείμενα έχουμε. Το ταξίδι μας έκανε μινιμαλιστές.
Έτσι δουλεύουμε πάλι σκληρά και παράλληλα σχεδιάζουμε το επόμενο ταξίδι που ξεκινάει το φθινόπωρο
του 2018. Ένα σχέδιο όπως και το πρώτο! Η ημερομηνία που θα ξεκινήσουμε είναι έτοιμη ο προορισμός
όχι!
Περισσότερες πληροφορίες για εμάς το αναλυτικό ημερολόγιο του ταξιδιού μας με φωτογραφίες και
βίντεο βρίσκεται στην ιστοσελίδα μας www.wheel-of-time-gr.com
Ευχαριστούμε τον Στράτο που μας κάλεσε να γράψουμε την ιστορία του ταξιδιού μας σε αυτό το φόρουμ
και ελπίζουμε να σας πήραμε λίγο μαζί μας σε αυτό το όμορφο ταξίδι.


Nc Club Hellas

 

[BULMONT]

 

[jordano]

 

[esel]

αν αυτο δεν ειναι ταξιδι ζωής ...τοτε αληθεια ποιο μπορει να ειναι ;;;;;
τα υπολοιπα ειναι μαλλον απλές βολτούλες...
εχω μεινει αναυδος εντυπωσιασμένος και πραγματικά ζηλεψα παρα πολύ...

 

[Zatara]

Πάντα είχα απορία, τι δουλειές κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι και εξαφανίζονται τόσο πολύ καιρό
για να γυρίσουν τον κόσμο με μηχανή, πως βγάζουν έξοδα, υποχρεώσεις κλπ κλπ...

 

[esel]

Πάντα είχα απορία, τι δουλειές κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι και εξαφανίζονται τόσο πολύ καιρό
για να γυρίσουν τον κόσμο με μηχανή, πως βγάζουν έξοδα, υποχρεώσεις κλπ κλπ...

κρινοντας απο προσωπική γνώση ειδικά για τους εκ Γερμανίας ταξιδευτές μπορω να σου πω οτι εκει ο προγραμματισμος ειναι σε αυστηρά πλαίσια....μπορει το συγκεκριμένο ζευγάρι να εκανε αποταμιευσεις χρονων ...επισης μην ξεχνάς οτι εξω το λεγομενο εφ'απαξ ή αποζημιωση ασφάλισης ή οπως αλλιως μπορει να λεγετε στο εξωτερικο στο μεγαλύτερο μερος του "τρωγετε" συνήθως σε τετοια ταξιδια ζωής....
ειναι θεμα στασης ζωής και φιλοσοφιας ζωης....εμεις εδω συνήθως το κανουμε τούβλα ,προίκα, ή ακόμα χειρότερα τετράτροχη πολυτελεια....

 

[Pan-dvs]

Πάντα είχα απορία, τι δουλειές κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι και εξαφανίζονται τόσο πολύ καιρό
για να γυρίσουν τον κόσμο με μηχανή, πως βγάζουν έξοδα, υποχρεώσεις κλπ κλπ...

Υπαρχουνε χορηγοι σε πολλες περιπτωσεις.

 

[ta-sio]

RESPECT στα παιδιά.
Στην ιστοσελίδα τους γράφει πως πήραν την απόφαση να κάνουν το ταξίδι. Το κυριότερο οτι δεν έχουν οικογενειακές υποχρεώσεις. Ουτε χορηγοί ουτε τίποτα και με τρόπο σκέψης που ίσως διαφέρει από πολλών τα πρότυπα.
Ισως ανοίγω άλλο θέμα (και αν θέλουν οι διαχειρηστές ας το ανοίξουν σε νέο topic)αλλά πριν κάμποσο καιρό είχα αναρτήσει σε ένα άλλο φόρουμ μια ερώτηση για το πως καταφέρνουν όσοι καταφέρουν να κάνουν ταξίδια για μέρες, μήνες κτλ... αυτό που κατάλαβα ήταν οτι οι περισσότεροι αρκούμαστε σε μικρά (μεγάλα για τα δεδομένα μας) ταξίδια 10-15 ημερών, με οικονομίες όλου του χρόνου. Το ίδιο ακριβώς ερώτημα είχε μπει σε φόρουμ του εξωτερικού (advrider.com), όπου οι περισσότεροι (για να μην πω όλοι) είχαν ένα κοινό. Μηδενικές σχεδόν οικογενειακές υποχρεώσεις, παρατούσαν τις δουλειές τους, πουλούσαν αρκετά από τα υπάρχοντά τους και την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια. Ελάτε ελάτε...πόσοι από εμάς δεν θα θέλουμε μια μέρα να πάμε στο αφεντικό, και την ώρα που μας δίνει εντολές να του πούμε: 'Μεγάλε σάλτα και...αύριο φεύγω ενα μικρό ταξιδάκι προς Κίνα μερία...τα λέμε του χρόνου'.
Βέβαια όσο περισσότερα διάβαζα καταλάβαινα οτι οι τύποι αυτοί δεν είχαν πρόβλημα με την δουλειά τους γιατί όταν γύριζαν στην χώρα τους απλά έβρισκαν μια άλλη...Και αυτή είναι η κατάσταση σε πολλές χώρες του κόσμου.
Οπότε είναι και λιγάκι ας το πούμε 'πολιτικό' το θέμα...Δεν μπορώ να έχω την απαίτηση με δυο βρέφη να παρατήσω την δουλειά μου και να αρμενίζω τις θάλασσες, ούτε την απαίτηση να στιρίζω οικονομικά τα άνεργα παιδιά μου και να γυροβολνάω στα Παρίσια. Ίσως κάποιοι την έχουν και καλά κάνουν και μπράβο τους (δεν το λέω ειρωνικά).
Το ζευγάρι παραπάνω είχε ακριβώς όλες τις συνθήκες για να κάνουν το ταξίδι και το μόνο που έλειπε ήταν να πάρουν την απόφαση. RESPECT λοιπόν και περιμένω με υπομονή να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες ωστε να έχω και εγώ το μοναδικό πρόβλημα να πάρω την απόφαση. Μέχρι τότε ελπίζω να ξαναδιαβάσω από τον Γιώργο και την Άννα για τις μακρυνές περιπέτειές τους κάπου από την Αυστραλία...

ΥΓ. Κάποιοι από το φόρουμ γράφουν για ταξίδια που έκαναν δεκαετίες 70-80 και για κάτι αποστάσεις πχ Γίαννενα-Αθήνα κτλ... Νομίζω οτι αντιμετωπίζονταν τότε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους σημερινούς ταξιδευτές. Με το 'πως τα κατάφερε ρε γμτι', θαυμασμό και ίσως λίγη ζήλεια (καλόκαρδη φυσικά). food for thought που λένε και οι Άγγλοι

 

[ΑΝΔΡΕΑΣ Ι.]

Μπράβο!!!!!
Ταξίδι ζωής.
Εύχομαι πάντα υγεία με πολλά και ασφαλή χιλιόμετρα ακόμα

 

[Wheel-of-time]

@Zatara καλησπέρα Νίκο :) αναρωτιέσαι τι δουλειές κάνουμε πως βγάζουμε έξοδα και υποχρεώσεις;! θα σου απαντήσω: εγώ, ο Γιώργος, δουλεύω σε μια οικοδομική εταιρία σαν πρωτομάστορας! με άλλα λογία οικοδομές! Η γυναίκα μου η Αννα είναι νοσοκόμα και δουλεύει με άτομα με ειδικές ανάγκες! Αυτό σχετικά με το επάγγελμά μας! τώρα οι υποχρεώσεις: τα παιδιά μας έχουν μεγαλώσει και στέκονται με τα δικά τους πόδια στην ζωή! εδώ και 1,5 χρόνο έχουμε και δύο εγγόνια! Τώρα σχετικά με τα έξοδά: Εδώ και κάτι χρόνια διώξαμε από πάνω μας όλα τα βάρη που μας αναγκάζουν να ''τρέχουμε και να μην φτάνουμε''! ζούμε τελείως μινιμαλιστικά, δουλεύουμε σκληρά, εγώ κάνω προς το παρών 12αωρα, ( και ταυτόχρονα ονειρεύομαι το ταξίδι) κάνουμε οικονομίες και με αυτά τα χρήματα θα ταξιδέψουμε πάλι! το στοίχημα μας είναι να καταφέρουμε να αποθηκεύουμε πάνω από ένα μισθό τον μήνα για το ''όνειρο''! όσο βρισκόμαστε στο ταξίδι νοικιάζουμε το διαμέρισμα μας έτσι όπως είναι επιπλωμένο και έχουμε από αυτό και ένα μικρο εισόδημα. προσπαθούμε να ταξιδεύουμε όσο φτηνά γίνετε.. το ημερήσιο κόστος του τελευταίου ταξιδιού μας ήταν 52€ την ημέρα (μέσος όρος) και για μας τους δύο! με βενζίνη, φαγητό διανυκτέρευση. το κόστος ήταν μεγάλο γιατί ταξιδέψαμε σε ακριβές χώρες! (στην Ευρώπη, ΗΠΑ και Καναδάς). Στις ακριβές χώρες και οπού έχουμε την δυνατότητα κατασκηνώνουμε ελεύθερα, μαγειρεύουμε μόνοι μας.. στις φτηνές χώρες όπως για παράδειγμα το Μαρόκο ή το Μεξικό ζούσαμε με 20 ευρώ την ημέρα ίσως και φτηνότερα.. όσο πιο πολύ διαρκεί η διαμονή σε φτηνές χώρες τόσο φτηνότερα γίνετε και το ταξίδι γενικά.. αλλά οικονομίες χρειάζονται ναι, χωρίς χρήματα δεν μπορείς να κινηθείς.. τελικά νομίζω έγινε τρόπος ζωής! εμείς προς το παρών ζούμε και δουλεύουμε για το ταξίδι.. δεν ήταν πάντα έτσι και δεν ξέρουμε για πόσο θα μπορούμε να το κάνουμε αυτό! :-) Νομίζω ο καθένας μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο αρκεί να το έχει σαν στόχο και να το θέλει πραγματικά!.. τώρα πρέπει να πάω για ύπνο γιατί έχω αύριο δουλειά.. το ξυπνητήρι χτυπάει στις 5:30.. μετά από ένα τέτοιο ταξίδι, αυτό ( το ξυπνητήρι ) είναι το χειρότερο ξενέρωμα που υπάρχει!. τα ξαναλέμε :-)

 

[tsak8]

Μπράβο για τον τρόπο που σκέφτεστε και πραττετε! Σας ευχαριστώ

Στάλθηκε από το LG-V500 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[notakos600]

Το κακό με την Ελλάδα είναι, πως όταν αποφασίσει κάποιος να κάνει ένα τόσο μεγάλο ταξίδι, δεν ξέρει τι θα βρει όταν γυρίσει. Άσε που μπορεί να γίνει καμιά στραβή με τις τράπεζες και να ξεμείνει χωρίς λεφτά σε τίποτα Άνδεις. Η χώρα που ζεις θα πρέπει να σου εξασφαλίζει μια σταθερότητα σε κάθε επίπεδο, συν το θέμα της δουλειάς φυσικά. Το διακωμώδησα λίγο, αν και νομίζω πως δεν απέχουν και πολύ τα γραφόμενα μου από την πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι μας. Respect σε όσους καταφέρνουν κάτι τόσο άπιαστο, ένα ταξίδι ζωής.

 

[Zatara]

Ωραίοι

 

[Wheel-of-time]

Το κακό με την Ελλάδα, είναι πως όταν αποφασίσει κάποιος να κάνει ένα τόσο μεγάλο ταξίδι, δεν ξέρει τι θα βρει όταν γυρίσει. Άσε που μπορεί να γίνει καμιά στραβή με τις τράπεζες και να ξεμείνει χωρίς λεφτά σε τίποτα Άνδεις. Η χώρα που ζεις θα πρέπει να σου εξασφαλίζει μια σταθερότητα σε κάθε επίπεδο, συν το θέμα της δουλειάς φυσικά. Το διακωμώδησα λίγο, αν και νομίζω πως δεν απέχουν και πολύ τα γραφόμενα μου από την πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι μας. Respect σε όσους καταφέρνουν κάτι τόσο άπιαστο, ένα ταξίδι ζωής.

καλησπέρα Παναγιώτη σε ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια:-) Στο θέμα δουλειάς έχουμε μια σταθερότητα ναι.. έχουμε την τύχη τα αφεντικά μας να ταυτίζονται με τον τρόπο ζωής μας! ένα τηλεφώνημα αρκεί για να ξαναγυρίσουμε στις εργασίες μας!. Αν και με τα επαγγέλματα μας, εδώ που ζούμε, δεν είναι δύσκολο να βρούμε εργασία! Τώρα σχετικά με τις τράπεζες; οκ μπορεί! μπορεί να γίνει και ένας πόλεμος, η να πάθουμε μια καρδιακή προσβολή, ή ένα ατύχημα!. κατά την γνώμη μου το πιο σημαντικό για ένα τέτοιο βήμα είναι οι υποχρεώσεις! αν έχεις μόνο τον εαυτό σου και το ταίρι σου γίνονται πολλά! :-)

 

[Akis69]

Μπραβο σας για τον στοχο που εχετε βαλει και τον τηρειται στο 100%!
δεν ξερω αν θα ειχα τις αντοχες για τετοια ταξιδια και τοσο πολυ "τα κεφαλια μεσα" κατα την επιστροφη.
χαιρομαι που βλεπω και ελληνες να το κανουν!
να ειστε καλα να ταξιδευετε και να μας ταξιδευετε κι εμας!!!