Η Αλβανία αποδεικνύεται η Μέκκα της αυτοκίνησης, άν έχεις απωθημένο κάποιο πανάκριβο αυτοκίνητο θα πρέπει να μετακομίσεις εδώ και σίγουρα το όνειρο σου θα πραγματοποιηθεί …
Το ποσοστό πανάκριβων αυτοκινήτων είναι πάρα πολύ μεγάλο συγκριτικά με το πληθυσμό και το βιωτικό επίπεδο …
Η οδήγηση στην Αλβανία θέλει προσοχή γιατί οι οδηγοί είναι απρόβλεπτοι …
Μίας και ταξιδεύουμε καθημερινή δεν είναι τόσο άσχημα όσο την τελευταία φορά που πέρασα …
Η βοηθητική οδός χρησιμοποιείται κατα κόρον από οδηγούς με διάφορα οχήματα που θέλουν να κινηθούν αντίθετα με την φορά οπότε μια προσοχή χρειάζεται …
Εγκαταλείπουμε τον αυτοκινητόδρομο στην πόλη Rrogozhine, και μπαίνουμε και πάλι σε στενό επαρχιακό δρόμο …
Μπροστά μας υπάρχει ένα “τρένο” από φορτηγά τα οποία ξεκινάμε να τα περνάμε ένα ένα σε κάθε ευκαιρία που μας δίνετε.
Η διαδρομή είναι όμορφη και η θερμοκρασία ανεκτή είναι μονοψήφιο μεν το νούμερο αλλά ψηλά στην κλίμακα …
Ο δρόμος πηγαίνει παράλληλα με το ποταμό Σκουμπίν και μία τον έχουμε από αριστερά μας και μία από τα δεξιά μας …
Υπάρχουν αρκετά μαγαζιά για να σταματήσεις για καφέ η φαγητό αλλά εμείς ακόμα χωνεύουμε το μεσημεριανό και έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας …
Οι χαμηλότερες ταχύτητες κάνουν και πιο εύκολη την κουβεντούλα μέσω της ενδοεπικοινωνίας …
Τα χιλιόμετρα περνάνε ευχάριστα με κουβέντα, παρατηρήσεις, αστεία κτλ …
Κάπου στην μέση της διαδρομής μεταξύ Πεκίν και Ελβασάν περνάμε μάλλον μέσα από την καρδιά της βιομηχανικής περιοχής της Αλβανίας …
Το τοπίο σεληνιακό …
Οι εικόνες είναι εξωπραγματικές για τα δικά μας μάτια, τα έχω δει μόνο σε ντοκιμαντέρ για την βιομηχανική επανάσταση μιας άλλης εποχής …
Κρίμα που δεν σταμάτησα να το φωτογραφίσω, αλλά με το τρένο από τα βαρυφορτωμένα φορτηγά να αναπνέει στον σβέρκο μας και αφού τα έχουμε περάσει 2 φορές ηδη απλά περνάμε και τα καταγράφουμε στην μνήμη μας …
Παντού πυλώνες με καλώδια υψηλής τάσης, σκούρα γκρι προς μαύρα συμπλέγματα βιομηχανικών κτηρίων όσο φτάνει το μάτι …
Βουνά από σκραπ μετάλλων …
Τα πάντα σε μια σκούρα γκρι – καφέ απόχρωση, οι περιβαλλοντικές ανησυχίες εδώ περισσεύουν, δεν έφτασαν ποτέ …
Ταξίδι πίσω στον χρόνο, σε μια εποχή πολύ πριν γεννηθώ ή ένα ταξίδι στο μέλλον που περιγράφει το πώς θα είναι ο πλανήτης μας αν δεν αλλάξουμε ρότα !!!!
Το κλίμα έχει βαρύνει, έχουμε σοκαριστεί και οι δύο από αυτό που είδαμε, οι κουβέντες λίγες και προβληματισμένες
Ο ήλιος έχει αρχίσει να κατεβαίνει και μαζί του και η θερμοκρασία …
Φτάνουμε στο Ελβασάν, σταματάμε, ουσιαστικά έχουμε να κατέβουμε από την μηχανή από το εστιατόριο στο πριν κάποιες ώρες …
Επικοινωνία με την βάση και ενημέρωση ότι θα διανυκτερεύσουμε στο Πόγραδετς …
Η σύζυγος κάνεις τις απαραιτητες ενέργειες και σύντομα μας έρχεται μήνυμα με το ξενοδοχείο και την διεύθυνση που πρέπει να πάμε …
Garden Villa λεγετε το ξενοδοχείο, 45 ευρώ με πρωινό …
Η στάση ήταν ολιγόλεπτη ίσα ίσα να επικοινωνήσουμε με τους αγαπημένους μας και να ξεμουδιάσουμε …
Δεν νιώθουμε κουρασμένοι ούτε εμείς ούτε η Βέρα …
Θέλουμε άλλη 1.5 ώρα ακόμα για 84 χλμ …
Ξεκινάμε γιατί ο ήλιος έχει δύσει και το κρύο έχει αρχίσει να γίνεται ιδιαίτερα αισθητό …
Είναι η δεύτερη φορά που περνάω από αυτόν τον δρόμο φέτος και τις δύο φορές νύχτα …
Φαίνεται να είναι πολύ ενδιαφέρον αλλά το μόνο που μπορούμε να δούμε είναι η μια στροφή μετά την άλλη το φως από το φανάρι από μόνο του δεν κάνει για πολλά …
Ανάβω τα προβολάκια ο δρόμος μπροστά μας πλημμυρίζει με φως αλλά στα ανηφορικά κομμάτια τυφλώνω τα απέναντι διερχόμενα οχήματα …
Κάπου εδώ παρέδωσε και η μπαταρία από την ενδοεπικοινωνία στην χειρότερη στιγμή …
Η διαδρομή σφιχτή, το κρύο τσουχτερό η κούραση έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνιση της …
Όσο περνάει η ώρα βλέπω το θερμόμετρο να κατεβαίνει …
Έχει σταθεροποιηθεί στους 4 βαθμούς …
Ανεβαίνουμε και ανεβαίνουμε χωρίς σταματημό, στρίβουμε την μία στροφή μετά την άλλη, η Βέρα Ιταλίδα εκεί να μας υποστηρίξει σε ότι της ζητήσουμε, δεν έχει διαμαρτυρηθεί καθόλου δεν δείχνει σημάδια κόπωσης σε αντίθεση με εμάς όπου το κρύο έχει αρχίσει να μας καταβάλει …
Τα χιλιόμετρα περνούν αργά, βασανίστηκα και εγώ σκέπτομαι ότι πρέπει να ξαναέρθω και να περάσω αυτόν τον δρόμο μέρα …
Έχουμε αρχίσει να κατεβαίνουμε, η μία φουρκέτα διαδέχεται την άλλη …
Αλλά το θερμόμετρο εκεί κολημένο στου 4 βαθμούς
Φαίνονται τα φώτα από το Πόγραδετς που καθρεφτίζονται στην λίμνη Οχρίδα …
Κατεβαίνουμε στο επίπεδο της λίμνης και πλέον εκτός από το κρύο έχουμε να παλέψουμε και με την υγρασία …
Μας διαπερνάει, την νιώθουμε να περνάει το ένα ρούχο μετά το άλλο και να φτάνει μέχρι τα κόκκαλα …
Η διαδρομή δίπλα στη λίμνη φαίνεται όμορφη, είμαστε το μόνο όχημα που κινείται στον δρόμο …
Φτάνουμε στην είσοδο της πόλης και κάνουμε μια στάση να βάλουμε το gps να μας οδηγήσει στο ξενοδοχείο …
Απέναντι μας έχει στήσει μπλόκο η αστυνομία, μας κοιτάνε τους κοιτάμε και μετά κοιτάει ο καθένας την δουλειά του …
Μπαίνουμε στην πόλη έχει κόσμο, μαγαζιά, ζωή παρόλο το κρύο …
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο αφήνω τον Νίκο με την μηχανή και μπαίνω μέσα να κανονίσω …
Μέρος της διαδικασίας ήταν να ενημερώσω τι ώρα θα θέλαμε το πρωινό καθώς και να επιλέξουμε από μια λίστα το πρωινό που θα επιθυμούσαμε …
Μας ανοίγουν την πόρτα της αυλής για να βάλουμε μέσα την μηχανή, την ξεφορτώνουμε και την αφήνουμε να τεντωθεί και να ξεμουδιάσει …
Της αξίζει μας έφερε με ασφάλεια και χωρίς προβλήματα μέχρι εδώ …
Ανεβαίνουμε στο δωμάτιο, όλα είναι μια χαρά, καθόμαστε λίγο να ανεβάσουμε θερμοκρασία και επικοινωνούμε με την οικογένεια πίσω στην βάση …
Δεν πεινάμε, αλλά αφού ξεκουραζόμαστε λίγο βγαίνουμε για μια βόλτα στην πόλη, το κρύο είναι τσουχτερό οπότε με συνοπτικές διαδικασίες γυρνάμε πίσω στο ξενοδοχείο και αράζουμε στο σαλόνι και απολαμβάνουμε ένα καφέ …
Συζητάμε για το τι είδαμε σήμερα, χαζεύουμε ενδιάμεσα στα κινητά μας, επικοινωνούμε ο καθένας με γνωστούς και φίλους και χαλαρώνουμε …
Συζητάμε για το πλάνο της αυριανής μέρας …
Να επιστρέψουμε απευθείας σπίτι;
Να περάσουμε από Καστοριά;
Να πάμε Θεσσαλονίκη;
Να μπούμε Βόρεια Μακεδονία και από εκεί Θεσσαλονίκη;
Αφήνουμε την απόφαση για την επόμενη μέρα …
Ανεβαίνουμε στο δωμάτιο ντουζάκι και πέφτουμε για ύπνο …
Αυτή την φορά ο Μορφέας δεν μας πάει ταξίδι αλλά κάθεται και ακούει για το δικό μας …