No Wave

[maik900]

No Wave - Η μουσική δεν έχει όρια ούτε Κτήτορες​

Από Στέργιος Βολόγκας,

Με αφορμή επετείους, αναδρομές, μέρες βροχής, μέρες πολιτικής ορθότητας και ανήθικης πατρότητας, ότι δηλαδή κατέχουμε σαν άνθρωποι, πολίτες και ταγοί το αλάθητο, σκέφτηκα ότι όλα σ’ αυτόν τον κόσμο αίρονται και αξιολογούνται από την αρχή ξανά και ξανά μέχρι να «ξυπνήσουμε» και να καταλάβουμε ότι η αμφισβήτηση και το «λάθος» οδηγεί στο ξέφωτο της κάθαρσης και της δημιουργίας.
Στην μουσική τουλάχιστον, πέρα από είδη, εποχές και κανόνες από τα μέσα του ’70 και μετά δημιουργήθηκε μια νέα τάξη μουσικών και αντίληψης που ανέτρεψε δόγματα, φόρμες και ικανότητες.
Έτσι δημιουργήθηκαν «έργα» που οι φωτισμένοι κριτικοί αδυνατούσαν να τα κατατάξουν και να εντάξουν στα ήδη υπάρχοντα.

Από τους πρώτους που διέγνωσαν και προώθησαν αυτή την «ανορθοδοξία» ήταν ο Brian Eno. ο μετέπειτα πατέρας του ambient, που στο αχαρτογράφητο και άδηλο τοπίο της μουσικής τέχνης επιμελήθηκε στα 1978 την σημαντική συλλογή του νέου ύφους “No New York” που ήταν η αρχή της αμφισβήτησης, όπου η μουσική μείξη Jazz, Rock, soul, Funk, Disco, Punk, New Wave, αυτοσχεδιασμού αλλά και του μετέπειτα ethnic μπορεί να συνθέσει ένα «περίεργο» αμάλγαμα που παίρνει κάθε φορά σάρκα και οστά από το όραμα και την φαντασία του κάθε μουσικού. Μια νέα στροφή –για άλλους διαστροφή- είχε ήδη «γεννηθεί», το “No Wave”.


Αλλά για να μην κουράζω με περιττές πληροφορίες παρά μόνο με διεγερτική μουσική, διάλεξα 13 «ανορθόδοξα» τραγούδια από διάφορα albums, EPs & singles που τα περισσότερα δεν πέρασαν ούτε καν την κλειδαρότρυπα της δημοσιότητας αλλά άφησαν το στίγμα τους με τον ένα τρόπο ή τον άλλο στις μετέπειτα γενιές που στην εποχή του internet και της ψηφιακής υπογραφής έμαθαν να «σπάνε» τα στερεότυπα μέσα από το «ποντίκι» του υπολογιστή τους.

Εδώ μάλλον βρίσκονται τα «μεταλλαγμένα ποντίκια» που βλέπουμε στις οθόνες των υπολογιστών θαυμάζοντας την αναμόρφωση και πρωτοπορία που έφερε η σύγχρονη ηλεκτρονική εποχή και μουσική.
Δειγματοληπτικά και καθόλου δογματικά θα επιχειρήσω να καλύψω ένα μικρό ηχητικό φάσμα από την ανήσυχη αυτή δεκαετία, μεταξύ 1977 έως 1986.

1. Gary Wilson – Chromium Bitch-1977 from “You Think You Really Know Me”
Ο Gary Wilson ως γνήσιο τέκνο της περιθωρίου της Νέας Υόρκης και «εξωσχολικός» μαθητής του John Cage κλείστηκε στα μέσα του ’70 στο υπόγειο του πατρικού του στην Νέα Υόρκη και συνέθεσε, έπαιξε, τραγούδησε, τύπωσε και διένεμε με τον δικό του τρόπο τον δίσκο «You Think You Really Know Me»-1977 μέχρι να τον ανακαλύψουν ως μουσικό, performer και ηθοποιό στην δεκαετία του ’90 ο Beck και άλλοι σύγχρονοι αναμορφωτές και προστάκτες της νέας χιλιετίας.

2. Lizzy Mercier Descloux – fire-1979 from “Press Color”
Η Γαλλίδα Lizzy Mercier Descloux βρέθηκε στην ανερχόμενη πανκ σκηνή της Νέας Υόρκης του ’70 να κάνει την ζωγράφο, συγγραφέα, μουσικό και δημοσιογράφο παίρνοντας συνεντεύξεις από την Patti Smith, τους Television και κάνοντας περιστασιακή σχέση με τον Richard Hell πριν τυπώσει στην ανεξάρτητη Ze Records το δικό της “Press Color” -1979 όπου αποδομεί με τον δικό της χορευτικό τρόπο αλά Gang of Four το “Fire” του Arthur Brown.

3. Daisuck & Prostitute –Frogs -1980 single
Μόνο ως τσουνάμι μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τον πειραματικό post-punk ήχο των Γιαπωνέζων Daisuck & Prostitute που κάνουν όλη την Αμερικάνικη σκηνή και τους Sonic Youth ν’ ακούγονται «ξεκούρδιστοι».

Πηγη https://apotis4stis5.com

 

[maik900]

4. Lemon Kittens – P.V.S. -1980 from “We Buy A Hammer For Daddy”

Εκεί που ο σουρεαλισμός στην μουσική συναντά τον Cpt. Beefheart του “Trout Mask Replica” και τον πειραματικό κόσμο του Robert Fripp, βρίσκουμε το ντουέτο των Lemon Kittens (Karl Blake & Danielle Dax)

5. Clock DVA – 4 Hours –1981 single from “Thirst”

Οι Clock DVA του Adi Newton από το βιομηχανικό Sheffield μέχρι το 1980 «έφτιαχναν» αντί-μουσική ή όπως έλεγε ο Newton, Adi-music. Το 1981 κυκλοφορούν το πολυμορφικό “Thirst”
που το ΝΜΕ το κατατάσσει στα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας του ’80.
Το single “4 Hours” θα μπορούσαν να το είχαν κυκλοφορήσει και οι Division αν ο Ian Curtis ήταν βραχνός και είχαν σαξόφωνο.

6. Rip Rig + Panic –The Blue Blue Third-1981 from “God”

Παίρνοντας τ’ όνομά τους από το γνωστό Jazz άλμπουμ “ Rip Rig + Panic” του Roland Kirk και έχοντας μουσικούς στις τάξεις τους όπως η Neneh Cherry και τον διάσημο τρομπετίστα Don Cherry, το avant-jazz, post-punk ethnic σχήμα των Rip Rig + Panic είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, πολύχρωμη και πολυσπερματική. Το “The Blue Blue Third” που διάλεξα από το πρώτο τους άλμπουμ “God”, αν δεν το είχαν γράψει οι ίδιοι θα έπαιρνα όρκο ότι είναι διασκευή από «ξεχασμένο» κομμάτι του Μάνου Χατζιδάκι.

Πηγη https://apotis4stis5.com