Gran Canary:

[maik900]

Gran Canary: Τροπικές βόλτες με Ducati​

• 
• 
• 
• 
• 
• 
  
• 
• 
• 

Έχοντας βρεθεί στο Γκραν Κανάρι αρχές Φεβρουαρίου, συνειδητοποίησα ότι ήταν η πρώτη μου φορά που βρισκόμουν και οδηγούσα σε περιοχή του χάρτη με τροπικό κλίμα

Κείμενο - Φωτογραφίες: Ελένη Δανάη Μαυράκη - Κώστας Κομνηνός​

Δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω από καιρικές συνθήκες και όσο μάζευα αμήχανα τα ρούχα μου σε μια μικρή τσάντα πλάτης, ήλπιζα απλά να μην βρέξει. Τουλάχιστον, όχι πολύ.

Με μόλις μιάμισι μέρα για να εξερευνήσουμε το νησί με τον Κώστα, η σκέψη μας ήταν να κινηθούμε από το Las Palmas προς τα κοντινά ορεινά την πρώτη (μισή) ημέρα, αποφεύγοντας αυτοκινητόδρομους και δοκιμάζοντας την τύχη μας μέσα από τις λιγότερο τουριστικές περιοχές. Η επιλογή να το κάνουμε αυτό με μοτοσυκλέτες ήταν μονόδρομος – άλλωστε, γιατί να μπεις σε αυτοκίνητο, όταν μπορείς να έχεις την αμεσότητα με το κλίμα, τις μυρωδιές και την χαρά της ασφάλτου; Ναι, στο Γκραν Κανάρι θα χαρεί την οδήγηση ο κάθε μηχανόβιος.

Las Palmas – Pico de las Nieves με Ducati Scrambler Icon Dark​

Ξεκινήσαμε την βόλτα μας, έχοντας προμηθευτεί μια Ducati Scramber Desert Sled ο Κώστας και μια Ducati Scrambler Icon Dark εγώ, από το Canary Ride, μια επιχείρηση με τους πιο ενθουσιώδεις, σωστούς, λάτρεις της μοτοσυκλέτας ανθρώπους. Οι μοτοσυκλέτες μας, εκτός από καινούργια μοντέλα, ήταν σε άριστη κατάσταση και συντήρηση, και είχαμε την δυνατότητα να νοικιάσουμε κράνη, μπουφάν, γάντια, ρούχα ή μπότες αν χρειαζόμασταν. Είχαμε πάει ήδη εξοπλισμένοι, αλλά σίγουρα ήταν ευχάριστο να ξέρουμε ότι αν χρειαζόμασταν κάτι επιπλέον, ήταν διαθέσιμο.

Φεύγοντας από το Las Palmas, στόχος μας ήταν να κινηθούμε νότια, φτάνοντας στην κορυφή του Pico de las Nieves, το ψηλότερο σημείο του νησιού, μέσα από δασική ορεινή διαδρομή. Ξεκινώντας από την παραθαλάσσια περιοχή, με 22oC ανεβαίναμε παρατηρώντας τις αλλαγές στα δέντρα και τα φυτά, συνειδητοποιώντας τις διαφορές με τα δικά μας αντίστοιχα ανεβάσματα και τι σημαίνει να βρίσκεσαι σε ένα νησί στον Ατλαντικό, στο ύψος της Δυτικής Σαχάρα.

Φοίνικες και φραγκοσυκιές ήταν το αντίστοιχο του ελληνικού πεύκου και πικροδάφνης, ενώ ανεβαίνοντας, εκεί που στην Ελλάδα συναντά κανείς τα πρώτα έλατα, αρχίσαμε να βλέπουμε κάποια… πεύκα.

Μετά από κάποιες ώρες ευχάριστης περιήγησης, φτάσαμε όντως στον προορισμό μας, με δύο διαπιστώσεις. Πρώτον, η θερμοκρασία είχε πέσει κατακόρυφα, παρά τον ήλιο. Ήμασταν πλέον στα 1.949 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, στους 4 oC και προσωπικά, ευχαρίστησα την προνοητικότητά μου να φορέσω κάτω από το καλοκαιρινό μου Dainese μπουφάν, διάφορες στρώσεις ορειβατικών ρούχων. Ο Κώστας δυστυχώς, έκανε την δεύτερη διαπίστωση. Είχε ξεχάσει τα γάντια του, και είχε βρεθεί να οδηγεί με γυμνά χέρια – τα οποία όσο ανεβαίναμε, πάγωναν.

Το ψηλότερο σημείο του νησιού​

Κάτσαμε λίγο στην κορυφή του βράχου για να απολαύσουμε την πανοραμική θέα που έφτανε μέχρι τον ωκεανό από την μια πλευρά, και τα «κύματα» των κορυφογραμμών του νησιού από την άλλη και κυρίως, για να ζεσταθούμε από τον ήλιο. Αυτή η απότομη αλλαγή θερμοκρασίας ήταν κάτι που δεν το είχαμε εκτιμήσει σωστά, και είχα βρεθεί να τρέμω, αν και ήμουν σε καλύτερη θέση από τον Κώστα, μιας και είχα γάντια.

Στην επιστροφή, ο Κώστας εκμεταλλευόταν τις κατηφόρες για να αφήνει το χέρι του από το γκάζι και να το πηγαίνει κοντά στον κινητήρα, ή όπου μπορούσε να κλέψει λίγη ζέστη, ενώ εγώ εκμεταλλευόμουν την ενδοεπικοινωνία για να τον πειράζω.

Κάποια στιγμή, λίγο πριν πέσει εντελώς ο ήλιος, συμφωνήσαμε πως θα ήταν από χρήσιμο μέχρι απαραίτητο να κάνουμε μια στάση για φαγητό, για να ζεσταθεί λίγο το μέσα μας και κάπως έτσι, σταματήσαμε στο χωριό Lanzarote (συνωνυμία με το νησί Lanzarote, όπως έχουμε εμείς Νάουσα και Νάουσα) με την αγωνιώδη σκέψη «τι ώρα τρώνε εδώ;» μιας και είναι λίγο ρίσκο η αναζήτηση τροφής με τα ελληνικά δεδομένα στο εξωτερικό, σε μη τουριστική περιοχή.

Ήμασταν σχετικά τυχεροί και βρήκαμε ανοιχτό το Hermanos Santana, όπου η μαγείρισσα και μάλλον ιδιοκτήτρια, κρίνοντας από το πόσο παγωμένοι φαινόμασταν, μας ρώτησε μέχρι να έρθει το φαγητό, τι θα θέλαμε να πιούμε. Ομολογώ ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου, ήπια δυο κούπες καυτό τσάι πριν το φαγητό, και μόνο κόκκινο κρασί με το φαγητό – το νερό δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή.

Και κάπως έτσι, με ένα μπουκάλι κόκκινη Rioja και δυο ζεστά μαγειρευτά (λάτρεψα το Garbanzada, μια ρεβυθάδα με τσορίθο και κομμάτια από πικάντικο λουκάνικο ) συνήλθαμε κάπως, επανήλθε η θερμοκρασία σώματος στα φυσιολογικά επίπεδα, ανέβηκε κάπως και το ηθικό μας, και ξεκινήσαμε για τον υπόλοιπο δρόμο επιστροφής στο Las Palmas.

Και εδώ, θα βάλω το «πολίτικαλι ινκορρέκτ» αλλά απολύτως ειλικρινές μου σχόλιο για την μοτοσυκλέτα που είχα. Το Ducati Scrambler Icon Dark. Ήταν σκέτη απόλαυση. Ξέρω ότι δεν είναι σωστό, αλλά θα το πω. Ήταν σαν να είχα το καλύτερο εκλαίρ, από το πιο διάσημο και ακριβό ζαχαροπλαστείο. Ούτε πολύ ψηλό ή μεγάλο σε όγκο, είχε την πιο απολαυστική και μαλακή σέλα που έχω κάτσει, εύκολη διαχείριση και οδήγηση, υπέροχη, γραμμική επιτάχυνση κάθε φορά που χρειάστηκε να προσπεράσω νταλίκες και λοιπά οχήματα, ήταν πανέμορφο στις γραμμές και τα σχέδια και ήταν μαύρο. Σαν ένα εκλαίρ μαύρης σοκολάτας, όχι πολύ γλυκό να σε λιγώνει, λίγο bad ass πικρό στο τελείωμα και τόσο όσο σε ποσότητα, για να θες κι άλλο…

​

Συνεχιζεται......

 

[maik900]

Gran Canary: Τροπικές βόλτες με Ducati​

Κείμενο - Φωτογραφίες: Ελένη Δανάη Μαυράκη - Κώστας Κομνηνός​

Las Palmas - Maspalomas με Ducati Desert Sled​

Η επόμενη μέρα βρήκε τον Κώστα με ένα ολοκαίνουργιο, πανέμορφο Ducati Desert X 2023 κι εμένα με ένα Ducati Scrambler Desert Sled – με την υπόσχεση στα παιδιά του Canary Ride να είμαστε πίσω μέχρι της 17:00.

Ξεκινήσαμε αυτή τη φορά με στόχο να φτάσουμε στο νότιο άκρο του νησιού, στο Maspalomas, θέλοντας να περπατήσουμε την Playa de Maspalomas, μια έκταση με αμμόλοφους που καταλήγει σε μια απέραντη αμμουδιά δίπλα στη θάλασσα.

Οι οδηγίες που είχαμε ήταν σαφείς – να μην μπούμε χώμα με τις μοτοσυκλέτες μας. Το νησί αποτελεί στο μεγαλύτερο μέρος του προστατευόμενη natura και όταν είσαι επισκέπτης σ έναν τόπο, το τελευταίο που θες να κάνεις, είναι να φερθείς με ασέβεια στην φύση του. Με μισή καρδιά λοιπόν, μιας και τόσο το Desert X όσο και το Desert Sled αποτελούν υπόσχεση χωμάτινης ταξιδιωτικής απόλαυσης, παραμείναμε στην εντός δρόμου οδήγηση, με απρόσμενη επιβράβευση.

Επιλέξαμε την παραθαλάσσια, αρχικά, ανατολική διαδρομή, περνώντας από το φυσικό πάρκο Tamadaba, συνεχίζοντας όμως, μπήκαμε στις ορεινές τραβέρσες με περάσματα από Veneguera και Pilancones, μια διαδρομή γεμάτη στροφές και θέα στον ωκεανό που με έκανε να σταματώ αρκετά συχνά για φωτογραφίες – ή απλά για να σταθώ στην άκρη και να νιώσω τον αέρα, με το τοπίο να απλώνεται κάτω μου.

Όπως διαπιστώσαμε, η άσφαλτος σε αυτή τη διαδρομή αποτελεί οδηγική απόλαυση για κάθε μοτοσυκλετιστή. Εξαιρετικής ποιότητας και με καλό κράτημα – με αποτέλεσμα να συναντούμε πολλές ομάδες διαφορετικών τύπων μοτοσυκλετών, να προπορεύονται ή να μας έρχονται στο αντίθετο ρεύμα.

Φτάνοντας στον προορισμό μας, αφήσαμε για λίγο τις μοτοσυκλέτες μας και περπατώντας στην άμμο, ξεμουδιάσαμε και συζητήσαμε με τον Κώστα τις επιλογές μας για την επιστροφή, καθώς οι πολλές και μικρές στάσεις είχαν έρθει με ένα χρονικό κόστος, σε σχέση με την ώρα που έπρεπε να επιστραφούν.

Καθώς ο χρόνος ήταν αρκετά πιεστικός, επιλέξαμε επιστροφή μέσω αυτοκινητόδρομου, μια λιγότερο γραφική και σίγουρα βαρετή λύση, που όμως μας έδινε τη δυνατότητα να κινηθούμε με μεγαλύτερη ταχύτητα. Επιστρέφοντας, εντός αναγραφόμενων ορίων ταχύτητας πάντα, το Desert Sled μου ανέδειξε διάφορες λεπτομέρειες του χαρακτήρα του, σε σταθερή πορεία, προσπεράσεις και στροφές, με ένα απροσδόκητα σταθερό τιμόνι για scrambler, χωρίς να τρέμει σε πορεία άνω των 120 και πόσο πιο όμορφη θα ήταν η εμπειρία αν είχα ένα κράνος που θα μπορούσα να του κατεβάσω τη ζελατίνα.

Ναι. Ο έλεγχος του εξοπλισμού μου, ομολογουμένως, είναι κάτι που αμελώ να κάνω, με αποτέλεσμα, να μην έχω αλλάξει τη ζελατίνα του κράνους, επιτρέποντας στις φθορές της να με τυφλώνουν μέσω διάθλασης αν τύχει να οδηγώ με τον ήλιο σχετικά κόντρα και όχι ξεκάθαρα πίσω μου.

Αυτό που με «έσωσε» ήταν η βροχή. Για όσους δεν με ξέρουν, ταξιδεύω σχεδόν πάντα και παντού με το προσωπικό μου συννεφάκι. Στο Γκραν Κανάρι, όπως μας ενημέρωσαν, δεν βρέχει συχνά. Αστειευόμενοι μας είχαν πει ότι βρέχει 3 μέρες το χρόνο. Ε λοιπόν, εγώ τους πήγα την 4η μέρα βροχής, κρύβοντας έτσι τον ήλιο και εκμεταλλευόμενη την ευκαιρία να κατεβάσω τη ζελατίνα.

Αφού φτάσαμε Las Palmas εγκαίρως για να παραδώσουμε τις μοτοσυκλέτες, το κλείσιμο της ημέρας μας βρήκε να περπατάμε στην παραλιακή ζώνη, με μια επίσκεψη στο Θαλάσσιο Κέντρο, καταλήγοντας για ψάρι σε ένα εστιατόριο με τοπικά προϊόντα και ισπανική νησιώτικη κουζίνα και τέλος, με ένα παγωτό φραγκόσυκο και μάνγκο για το περπάτημα της επιστροφής στο ξενοδοχείο.

Σε αντίθεση με το Icon, η εμπειρία με το Desert Sled ήταν σαν να έχεις εξαιρετική λευκή τεκίλα με πάγο, σε ένα ωραίο, βαρύ ποτήρι. Όσο την απολαμβάνεις και της δίνεις χρόνο, σε κάνει να θες να αναζητήσεις κάτι ακόμα, κάτι περισσότερο και κάτι που σίγουρα θα είναι διασκεδαστικό. Let the party begin κοινώς…

Συνοπτικά:
Καλύτερη εποχή να επισκεφτεί κανείς τις Κανάριες Νήσους (ή το Γκραν Κανάρι συγκεκριμένα): καθώς είναι περιοχή με τροπικό κλίμα, είναι εξ ίσου ευχάριστος ο καιρός όλο τον χρόνο, ΑΛΛΑ καθώς ο Φεβρουάριος είναι σχετικά νεκρή τουριστική περίοδος, έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να βρει πιο οικονομικά αεροπορικά εισιτήρια.

Μετακίνηση στο νησί: είναι από τις περιπτώσεις νησιών που δεν μπορεί κανείς να τα εξερευνήσει εύκολα με ποδήλατο ή με τα πόδια και τα διαθέσιμα λεωφορεία κάνουν διαδρομές διασύνδεσης και όχι τουριστικής ανάδειξης. Σίγουρα προτιμήστε μοτοσυκλέτα, μιας και το οδόστρωμα είναι εξαιρετικό, οι δρόμοι ασφαλείς και ο καιρός ευχάριστος.

Κουζίνα: αποφύγετε την intercontinental κουζίνα που είναι διαδεδομένη μιας και αποτελεί δημοφιλή τουριστικό προορισμό, ψάξτε για την ισπανική νησιωτική κουζίνα και ρωτήστε για τα δικά τους κρασιά. Το Γκραν Κανάρι δεν έχει παραγωγή δικού του κρασιού αλλά έχουν δικό τους λάδι, δικά τους λαχανικά, κρέατα και φρέσκα ψάρια ωκεανού. Δοκιμάστε χυμούς και παγωτά από φραγκόσυκο, μάνγκο και παπάγια, καθώς αποτελούν προϊόντα τοπικής παραγωγής και έχουν διακριτά διαφορετική και έντονη γεύση σε σχέση με αυτά των σούπερ μάρκετ.

Δραστηριότητες: όποιος πάει για λίγες μέρες, σίγουρα μπορεί να υπολογίζει σε μια βουτιά στη θάλασσα, ασχέτως εποχής και μήνα, και αν μείνει παραπάνω, μπορεί να κανονίσει για surf, beach volley και καταδύσεις.
Ενοικίαση μοτοσυκλέτας: τους προτείνω έχοντας πάει συστημένη από φίλο και δεν επιβεβαιώνω την εξαιρετική τους ποιότητα σε μοτοσυκλέτες και υπηρεσίες – Canary Ride (σας το λέω σαν πολύ ικανοποιημένη πελάτης, δεν υπάρχει πλαίσιο χορηγίας εδώ). Στην ιστοσελίδα τους, εκτός από ενοικίαση μοτοσυκλέτας μπορεί να βρει κανείς και δυνατότητες για riding tour αν προτιμά να έχει την υπηρεσία ξενάγησης στον τόπο, καθώς και συνδυαστικές δραστηριότητες όπως μαθήματα surf.
Πού να πάει: για επίσκεψη μέχρι και 2 ημερών θα πρότεινα να μείνει κανείς σε 1 νησί. Αν υπάρχει περισσότερος χρόνος, η Τενερίφη δίπλα είναι μια επιπλέον πρόκληση εξερεύνησης που αξίζει τον χρόνο σου!

Η ιδέα ήταν να πάρω κι εγώ για λίγο το Desert X αλλά ΜΑΝΤΕΨΤΕ ΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΤΟΥ.​

Πηγη https://2wo.gr

 

[karad-geo]