N
notakos600
Guest
Το ταξίδι...μια πνευματική άσκηση, πολυδιάστατη και αυθεντική, που διεγείρει συναισθήματα και διανοήματα υψηλού φιλοσοφικού μεγέθους. Μια φιλοσοφική πραγματεία που υπερβαίνει τα παραδοσιακά όρια και μαζί μια διαυγής και ακριβής περιγραφή των μορφών που κρύβονται...στο ταξίδι με μοτοσυκλέτα.
Ταξιδεύουμε για ρομαντισμό, ταξιδεύουμε για την αρχιτεκτονική του τοπίου της ψυχής και της μορφολογίας της γης και των οριζόντων.
Ταξιδεύουμε για να χαθούμε μέσα σε όλα αυτά και πέρα από όσα μας είναι στενόχωρα...
Όλα ξεκινούν στη πρώτη στάση για τσιγάρο...η πρώτη τζούρα που διαφέρει από κάθε άλλη τζούρα που τράβηξες ρίχνοντας κλεφτές ματιές από το παράθυρο οργανώνοντας συνωμοτικά το επόμενο ταξίδι. Αυτό το σβήσιμο του κινητήρα και η ώρα που αφουγκράζεσαι τους ήχους κάπου στο πουθενά...
Τα γραπτά του Κέρουακ και του Σνάιντερ...ήχοι μιας αόρατης άρπας, αρχίζουν να σκιτσάρουν με το μολύβι που θα ήθελες να κουβαλάς μαζί σου, εκείνη τη σκάλα για τον παράδεισο.
Πρόλαβαν άλλοι και την τραγούδησαν πριν από σένα...αλλά η μελωδία θα ανήκει πάντα σε αυτούς που την κτύπησαν tattoo στη ψυχή τους.
Η απόφαση της φυγής ερμηνεύεται ως θετική απόκριση στο κάλεσμα της άγριας ζωής...κάθε στάση κι ένα σκαλί ακόμη ψηλότερα προς τη κορύφωση...την εκσπερμάτωση χρωμάτων, ήχων και συναισθημάτων στον εγκέφαλο που διψάει για νέες παραστάσεις...
Εκεί που σταμάτησες και είδες το κοπάδι των προβάτων να βόσκει στο ξέφωτο και μύρισες καμένο ξύλο στον αγέρα από κάποιο τζάκι. Αυτό το τζάκι που ανάβει πιο νωρίς εδώ γιατί η ψύχρα του Νοέμβρη είναι πιο αισθητή εδώ στα ορεινά...
Απόγευμα πια και οι βελανιδιές ανοίγουν δειλά την αγκαλιά τους για να σε κρατήσουν εκεί κοντά τους...σε μια αέναη μελωδία στιγμών...
Η υλικότητα της πόλης χάνεται κάτω από τα κιτρινισμένα φύλλα που κείτονται κατάχαμα σα καμβάς που ψάχνει το πινέλο...
Ο μητροπολιτικός ιστός και το κλειστοφοβικό ''ούτε μαζί, ούτε χώρια'' ξεθωριάζουν σαν αρνητική διαλεκτική ενός απομονωτικού μηχανισμού...σαν pixels που αργοσβήνουν πριν χαθούν...
Κατευθύνσεις που εξακοντίζουν το βλέμμα στα σημεία της σαγήνης και κατάρρευσης του.
Έρημη ψυχή...όσα κι αν σου έταξαν πάλι έρημη είσαι μέσα στα κλουβιά της απόγνωσης και της ζωής παρά τρίχα.
Τα πουλιά ψάχνουν να κουρνιάσουν κατά το σούρουπο...φωνάζοντας, γκρινιάζοντας...και μετά από λίγο ηρεμώντας και αφήνοντας λιγοστά τιτιβίσματα να χρωματίζουν με ήχους το απόλυτο...
Μια αισθητική ενόραση που γέμισε και σήμερα τη ψυχή με πολύτιμα εφόδια...
Ο δρόμος της επιστροφής αργός, βαρύς...λες και η πραγματικότητα ήταν εκεί που ήσουν και όλα τα άλλα είναι απλά ένα κακοσχεδιασμένο Matrix...
Μόνο όταν χαθούμε θα κατανοήσουμε τον εαυτό μας...
Ταξιδεύουμε για ρομαντισμό, ταξιδεύουμε για την αρχιτεκτονική του τοπίου της ψυχής και της μορφολογίας της γης και των οριζόντων.
Ταξιδεύουμε για να χαθούμε μέσα σε όλα αυτά και πέρα από όσα μας είναι στενόχωρα...
Όλα ξεκινούν στη πρώτη στάση για τσιγάρο...η πρώτη τζούρα που διαφέρει από κάθε άλλη τζούρα που τράβηξες ρίχνοντας κλεφτές ματιές από το παράθυρο οργανώνοντας συνωμοτικά το επόμενο ταξίδι. Αυτό το σβήσιμο του κινητήρα και η ώρα που αφουγκράζεσαι τους ήχους κάπου στο πουθενά...
Τα γραπτά του Κέρουακ και του Σνάιντερ...ήχοι μιας αόρατης άρπας, αρχίζουν να σκιτσάρουν με το μολύβι που θα ήθελες να κουβαλάς μαζί σου, εκείνη τη σκάλα για τον παράδεισο.
Πρόλαβαν άλλοι και την τραγούδησαν πριν από σένα...αλλά η μελωδία θα ανήκει πάντα σε αυτούς που την κτύπησαν tattoo στη ψυχή τους.
Η απόφαση της φυγής ερμηνεύεται ως θετική απόκριση στο κάλεσμα της άγριας ζωής...κάθε στάση κι ένα σκαλί ακόμη ψηλότερα προς τη κορύφωση...την εκσπερμάτωση χρωμάτων, ήχων και συναισθημάτων στον εγκέφαλο που διψάει για νέες παραστάσεις...
Εκεί που σταμάτησες και είδες το κοπάδι των προβάτων να βόσκει στο ξέφωτο και μύρισες καμένο ξύλο στον αγέρα από κάποιο τζάκι. Αυτό το τζάκι που ανάβει πιο νωρίς εδώ γιατί η ψύχρα του Νοέμβρη είναι πιο αισθητή εδώ στα ορεινά...
Απόγευμα πια και οι βελανιδιές ανοίγουν δειλά την αγκαλιά τους για να σε κρατήσουν εκεί κοντά τους...σε μια αέναη μελωδία στιγμών...
Η υλικότητα της πόλης χάνεται κάτω από τα κιτρινισμένα φύλλα που κείτονται κατάχαμα σα καμβάς που ψάχνει το πινέλο...
Ο μητροπολιτικός ιστός και το κλειστοφοβικό ''ούτε μαζί, ούτε χώρια'' ξεθωριάζουν σαν αρνητική διαλεκτική ενός απομονωτικού μηχανισμού...σαν pixels που αργοσβήνουν πριν χαθούν...
Κατευθύνσεις που εξακοντίζουν το βλέμμα στα σημεία της σαγήνης και κατάρρευσης του.
Έρημη ψυχή...όσα κι αν σου έταξαν πάλι έρημη είσαι μέσα στα κλουβιά της απόγνωσης και της ζωής παρά τρίχα.
Τα πουλιά ψάχνουν να κουρνιάσουν κατά το σούρουπο...φωνάζοντας, γκρινιάζοντας...και μετά από λίγο ηρεμώντας και αφήνοντας λιγοστά τιτιβίσματα να χρωματίζουν με ήχους το απόλυτο...
Μια αισθητική ενόραση που γέμισε και σήμερα τη ψυχή με πολύτιμα εφόδια...
Ο δρόμος της επιστροφής αργός, βαρύς...λες και η πραγματικότητα ήταν εκεί που ήσουν και όλα τα άλλα είναι απλά ένα κακοσχεδιασμένο Matrix...
Μόνο όταν χαθούμε θα κατανοήσουμε τον εαυτό μας...
