Red Shogun
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.877
- Ηλικία
- 26
- Περιοχή
- Βόλος
- Μοτοσυκλέτα
-
Suzuki FL125
Suzuki V-Strom 650
- Όνομα
- Τάσος
- Περιοχή
- Βόλος
Κυριακή. Η μέρα της βόλτας!
Μια ευχάριστη δροσιά επικρατεί έξω, ο ήλιος λάμπει και το μηχανάκι είναι γεμάτο βενζίνη και φώναζε για βόλτα. Είχα καιρό να πάω μια καλή βόλτα. Αλλά δεν είχα δοκιμάσει ποτέ να μπω σε χωματόδρομους για πολύ ώρα. Και ήθελα να το πάω ένα βήμα παραπέρα. Ωραία η άσφαλτος, αλλά οι 17αρηδες τροχοί δεν θα πούνε όχι σε λίγο...εντουράδικη οδήγηση.
Αφού έφαγα ένα καλό πρωινό, φόρεσα την πανοπλία. Spidi, γάντια, κράνος, τσάντα και τσαντάκι μηρού για τα μικροαντικείμενα. Έφτασα μέχρι τα Χάνια και έβγαλα φλας αριστερά.
Ο δρόμος προς την κορυφή του Πηλίου. Σύντομη στάση για να ρυθμίσω τα αμορτισέρ απο την 3η στην 1η σκάλα, την πιο μαλακή ρύθμιση. Ή κάνουμε σωστό εντούρο ή δεν κάνουμε, εξάλλου ο δρόμος εκεί πάνω είναι 100% ασυντήρητος.
Πάνω απο τα σύννεφα. Θα μπορούσε κανείς να πει οτι πετάει το Address κιόλας.
Όσο ανέβαινα προς τα πάνω δεν είδα κανένα αξιοσημείωτο δρόμο για να μπω. Αλλά μπήκα σε αυτόν εδω. Κοκκινόχωμα, πέτρες και κανονικό χώμα η κύρια δομή του.
Σκαρφαλώνει!
Και κάπου εδω πήγα πίσω πάλι...μιας και πρόκειται για περιορισμένης πρόσβασης περιοχή και δεν ήξερα που είναι τα όρια, δεν το ρίσκαρα να πάω παραπέρα. Ανεβαίνουν άπειρα άτομα εκεί πάνω ειδικά εντουράδες ή άτομα που κάνουν πεζοπορία, αλλά καλύτερα να είχα μαζί ένα ατόμο που να ξέρει μέχρι που μπορείς να πας. Εγω στην προκειμένη περίπτωση δεν γνώριζα. Περίπου μισό χλμ έκανα σε αυτόν τον δρόμο πήγαινε-έλα...απο οτι φαίνεται πρέπει να πηγαίνει προς τον Σαρακηνό αν δεν κάνω λάθος.
Μα στο κατέβα ήθελα να σκαρφαλώσω και άλλο...το μηχανάκι δεν είπε όχι. Ανέβηκα σε ένα μικρό ξέφωτο με θέα ένα τεράστιο σύννεφο που ξάπλωνε πάνω στις πλαγιές.
Στην άκρη του γκρεμού, κυριολεκτικά.
Η πρώτη εντουράδα ολοκρηρώθηκε λοιπόν! Εντάξει, δεν είναι και το KTM EXC αλλά οι μεγάλοι τροχοί, η μαλακή ρύθμιση των αμορτισέρ πίσω και το μοτέρ που αρέσκεται να λειτουργεί στις χαμηλομεσσαίες κυρίως, το έκαναν εύκολο!
Αυτό που παρατήρησα τελικά είναι τα χέρια θέλει να τα έχεις τέρμα χαλαρά στο χώμα, για να αφήνεις τα πιρούνια μπροστά να βρίσκουν ισορροπίες.
Σπινιάραμε και λιγάκι. Δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος. Απλά ΕΠΡΕΠΕ να σπινιάρω γιατί ήτανε χώμα και έχει πλάκα.
Συμπέρασμα: η οδήγηση στην άσφαλτο είναι πραγματικά πολύ ωραία, αλλά το χώμα φαίνεται 10 φορές πιο διασκεδαστικό.
Μια ευχάριστη δροσιά επικρατεί έξω, ο ήλιος λάμπει και το μηχανάκι είναι γεμάτο βενζίνη και φώναζε για βόλτα. Είχα καιρό να πάω μια καλή βόλτα. Αλλά δεν είχα δοκιμάσει ποτέ να μπω σε χωματόδρομους για πολύ ώρα. Και ήθελα να το πάω ένα βήμα παραπέρα. Ωραία η άσφαλτος, αλλά οι 17αρηδες τροχοί δεν θα πούνε όχι σε λίγο...εντουράδικη οδήγηση.
Αφού έφαγα ένα καλό πρωινό, φόρεσα την πανοπλία. Spidi, γάντια, κράνος, τσάντα και τσαντάκι μηρού για τα μικροαντικείμενα. Έφτασα μέχρι τα Χάνια και έβγαλα φλας αριστερά.
Ο δρόμος προς την κορυφή του Πηλίου. Σύντομη στάση για να ρυθμίσω τα αμορτισέρ απο την 3η στην 1η σκάλα, την πιο μαλακή ρύθμιση. Ή κάνουμε σωστό εντούρο ή δεν κάνουμε, εξάλλου ο δρόμος εκεί πάνω είναι 100% ασυντήρητος.

Πάνω απο τα σύννεφα. Θα μπορούσε κανείς να πει οτι πετάει το Address κιόλας.

Όσο ανέβαινα προς τα πάνω δεν είδα κανένα αξιοσημείωτο δρόμο για να μπω. Αλλά μπήκα σε αυτόν εδω. Κοκκινόχωμα, πέτρες και κανονικό χώμα η κύρια δομή του.

Σκαρφαλώνει!


Και κάπου εδω πήγα πίσω πάλι...μιας και πρόκειται για περιορισμένης πρόσβασης περιοχή και δεν ήξερα που είναι τα όρια, δεν το ρίσκαρα να πάω παραπέρα. Ανεβαίνουν άπειρα άτομα εκεί πάνω ειδικά εντουράδες ή άτομα που κάνουν πεζοπορία, αλλά καλύτερα να είχα μαζί ένα ατόμο που να ξέρει μέχρι που μπορείς να πας. Εγω στην προκειμένη περίπτωση δεν γνώριζα. Περίπου μισό χλμ έκανα σε αυτόν τον δρόμο πήγαινε-έλα...απο οτι φαίνεται πρέπει να πηγαίνει προς τον Σαρακηνό αν δεν κάνω λάθος.
Μα στο κατέβα ήθελα να σκαρφαλώσω και άλλο...το μηχανάκι δεν είπε όχι. Ανέβηκα σε ένα μικρό ξέφωτο με θέα ένα τεράστιο σύννεφο που ξάπλωνε πάνω στις πλαγιές.


Στην άκρη του γκρεμού, κυριολεκτικά.

Η πρώτη εντουράδα ολοκρηρώθηκε λοιπόν! Εντάξει, δεν είναι και το KTM EXC αλλά οι μεγάλοι τροχοί, η μαλακή ρύθμιση των αμορτισέρ πίσω και το μοτέρ που αρέσκεται να λειτουργεί στις χαμηλομεσσαίες κυρίως, το έκαναν εύκολο!
Αυτό που παρατήρησα τελικά είναι τα χέρια θέλει να τα έχεις τέρμα χαλαρά στο χώμα, για να αφήνεις τα πιρούνια μπροστά να βρίσκουν ισορροπίες.
Σπινιάραμε και λιγάκι. Δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος. Απλά ΕΠΡΕΠΕ να σπινιάρω γιατί ήτανε χώμα και έχει πλάκα.
Συμπέρασμα: η οδήγηση στην άσφαλτο είναι πραγματικά πολύ ωραία, αλλά το χώμα φαίνεται 10 φορές πιο διασκεδαστικό.