User C
well know member
- Δημοσιεύσεις
- 3.737
Περί πολιτικής απαγορεύεται να συζητάμε, αλλά το παρακάτω πόνημα πρέπει να διαβαστεί και να αναπαραχθεί.
Κάποτε που λέτε ήταν ο Ρόκυς. Ο Ρόκυς ήταν διάσημος πυγμάχος που τον αγαπούσανε όλοι. Αυτοδημιούργητος φυσικά όπως όλοι οι πλούσιοι στον δυτικό κόσμο. Τα κομμούνια φυσικά επειδή θέλανε να καταστρέψουν τις αξίες και τα ιδανικά μας αποφάσισαν να προωθήσουν έναν δικό τους μποξέρ τον Ιβάν τον Ντράγκο. Μιλάμε παιδιά νταμάρι ολόκληρο ο τύπος αλλά ασπρουλιάρης φυσικά αφού που να τον δει ήλιος στην εσεσέδ.
Είχε και μια ωραία γυναίκα, ένα καλό ξανθό μωρό, εγώ έμπαινα αλλά θα ταν τίγκα στην τρίχα και την μπίχλα αφού κουκουσέ μέχρι κόκκαλο η δικιά σου. Την είχαν πάρει για μεταφράστρια και καλά, προφορά κλασική Ρώσου στο χόλυγουντ, αλλά δεν πειράζει είχε βυζάρες.
Ήρθαν λοιπόν Αμερική και προκάλεσαν τον Ρόκυ. Ο Ρόκυς σοβαρός άνθρωπος, δεν μπλέκει με τα πολιτικά, κοιτάει το σπίτι του και τα παιδιά του, αρνήθηκε. Δέχτηκε ο φίλος του ο Απόλλο Γκριντ, ωραίος τυπάς αλλά μαύρος σε ταινία κάποτε ήταν σαν τον Σον Μπιν, δεν θα έφτανε τίτλους τέλους. Βέβαια σιγά μην παίζανε τίμια τα κομμούνια. Τον είχαν τιγκάρει στο αναβολικό τον Ντράγκο. Όχι όπως τους Αμερικανούς αθλητές που χάρη στα ιδεώδη του δυτικού κόσμου και την σκληρή δουλειά παίρναν μετάλλια. Στον αγώνα λοιπόν ο Ντράγκος τον σκότωσε τον Απόλλο.
Ο Ρόκυς σαν άλλος Αχιλλέας έκλαψε τον φίλο του και μετά ορκίστηκε εκδίκηση. Και ήξερε πως δεν ήταν μόνο ο Ντράγκο που σκότωσε τον φίλο του αλλά ο κομμουνισμός με αναβολικιασμένο κονσερβοκούτι. Έπρεπε να τον πατάξει μια και καλή πριν κάνει άλλο κακό. Ζήτησε ρεβάνς από τον Ντράγκο αλλά τα κομμούνια, κλασικές κότες, αρχίσανε τα σάπια: μας φερθήκατε σκουληκιάρικα, άμα θέλετε ελάτε Μόσχα και τέτοια .Σιγά μην μασήσει ο Ρόκυς. Έφυγε βουρ για Κομμουνιστάν.
Εκεί φυσικά μαύρη δυστυχία, ούτε ρεύμα δεν είχανε, στα πεύκα κατούραγαν. Μέσα στα χιόνια έκανε προπόνηση με τσεκούρια και καπιστράνες από άλογα. Ο Ντράγκο από την άλλη σε σούπερ εγκαταστάσεις και με τα αναβολικά είχε γίνει Προλετάριος Χουλκ, ένα τόνο μπουνιά βάραγε.
Ήρθε η ώρα του αγώνα. Όλη η κεντρική επιτροπή του κόμματος ήταν εκεί, πρώτη φάτσα ο Μιχαλάκης ο Γκορμπατσόφ, χωρίς το σημάδι στο κούτελο, το κρύψανε στο μακιγιάζ. Τον Ρόκυ τον υποδέχτηκαν με ύφος καλώς τα παιδιά, καλώς τα τρία μηδέν, καμία ελπίδα.Και τότε παιδιά άρχισε η πιο επική μονομαχία όλων των εποχών. Τι Αχιλλέας εναντίον Έκτορα, τι Λουκ εναντίον Βέηντερ, τι Χατζηνικολάου εναντίον Κούλη, παιδική χαρά μπροστά στην τιτανομαχία της Μόσχας.
Ξεκινάνε λοιπόν και ο Ντράγκο τον έχει λιώσει στο ξύλο τον Ρόκυ που έπαιζε τακτική θα φθείρω τα χέρια του με την μούρη μου. Κάτι μπουνιές λες και έτρωγε τσαρ μπόμπα στα μούτρα μιλάμε. Όλοι τον είχαν ξεγραμμένο, η γυναίκα του πήρε την μοδίστρα να της ετοιμάσει μαύρα.Δεν υπολόγισαν όμως το ανίκητο πνεύμα του καπιταλισμού και των ιδεωδών πρεσβεύει. Την ελευθερία, την ανθρωπιά, την συμπόνοια, πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Πως να τα υπολογίσουν αφού δεν τα ξέρανε αυτά οι άθεοι σταλιναράδες.
Κάθε γροθιά λοιπόν του Ντράγκο ατσάλωνε το πνεύμα του Ρόκυ. Μάταια τον κοπάναγε σαν χταπόδι. Το κατάλαβε και ο ίδιος: "Δεν λυγίζει, είναι από σίδερο", το θυμάμαι και τσουτσουριάζω. Και όλοι τσουτσούριασαν, ακόμη και ο Μιχαλάκης στην κερκίδα.
Φτάνει και ο τελευταίος γύρος. Εκεί ο Ρόκυς τα δίνει όλα και ξεκινάει ένα βρωμόξυλο τον Ντράγκο, ούτε ο Κούγιας από την Βατίδου δεν έφαγε τόσο. Κάθε γροθιά λες και αποδομούσε τις ψευτοδιδαχές του Μαρξ. Και πάρτον κάτω τον Ντράγκο, δεν τον χάλασε.
Μετά τον αγώνα ο Ρόκυς, μεγαλοπρεπής και ταπεινός, δίνει έναν λόγο θα τον ζήλευε και ο Δημοσθένης στην Πνύκα. Ο Γκορμπατσόφ τον άκουσε, πείστηκε πως η αστική δημοκρατία είναι το τέλειο πολίτευμα και αποφάσισε την περεστρόικα.
Έτσι παιδιά γίναν τα πράματα, για να ξέρετε!!!
Κάποτε που λέτε ήταν ο Ρόκυς. Ο Ρόκυς ήταν διάσημος πυγμάχος που τον αγαπούσανε όλοι. Αυτοδημιούργητος φυσικά όπως όλοι οι πλούσιοι στον δυτικό κόσμο. Τα κομμούνια φυσικά επειδή θέλανε να καταστρέψουν τις αξίες και τα ιδανικά μας αποφάσισαν να προωθήσουν έναν δικό τους μποξέρ τον Ιβάν τον Ντράγκο. Μιλάμε παιδιά νταμάρι ολόκληρο ο τύπος αλλά ασπρουλιάρης φυσικά αφού που να τον δει ήλιος στην εσεσέδ.
Είχε και μια ωραία γυναίκα, ένα καλό ξανθό μωρό, εγώ έμπαινα αλλά θα ταν τίγκα στην τρίχα και την μπίχλα αφού κουκουσέ μέχρι κόκκαλο η δικιά σου. Την είχαν πάρει για μεταφράστρια και καλά, προφορά κλασική Ρώσου στο χόλυγουντ, αλλά δεν πειράζει είχε βυζάρες.
Ήρθαν λοιπόν Αμερική και προκάλεσαν τον Ρόκυ. Ο Ρόκυς σοβαρός άνθρωπος, δεν μπλέκει με τα πολιτικά, κοιτάει το σπίτι του και τα παιδιά του, αρνήθηκε. Δέχτηκε ο φίλος του ο Απόλλο Γκριντ, ωραίος τυπάς αλλά μαύρος σε ταινία κάποτε ήταν σαν τον Σον Μπιν, δεν θα έφτανε τίτλους τέλους. Βέβαια σιγά μην παίζανε τίμια τα κομμούνια. Τον είχαν τιγκάρει στο αναβολικό τον Ντράγκο. Όχι όπως τους Αμερικανούς αθλητές που χάρη στα ιδεώδη του δυτικού κόσμου και την σκληρή δουλειά παίρναν μετάλλια. Στον αγώνα λοιπόν ο Ντράγκος τον σκότωσε τον Απόλλο.
Ο Ρόκυς σαν άλλος Αχιλλέας έκλαψε τον φίλο του και μετά ορκίστηκε εκδίκηση. Και ήξερε πως δεν ήταν μόνο ο Ντράγκο που σκότωσε τον φίλο του αλλά ο κομμουνισμός με αναβολικιασμένο κονσερβοκούτι. Έπρεπε να τον πατάξει μια και καλή πριν κάνει άλλο κακό. Ζήτησε ρεβάνς από τον Ντράγκο αλλά τα κομμούνια, κλασικές κότες, αρχίσανε τα σάπια: μας φερθήκατε σκουληκιάρικα, άμα θέλετε ελάτε Μόσχα και τέτοια .Σιγά μην μασήσει ο Ρόκυς. Έφυγε βουρ για Κομμουνιστάν.
Εκεί φυσικά μαύρη δυστυχία, ούτε ρεύμα δεν είχανε, στα πεύκα κατούραγαν. Μέσα στα χιόνια έκανε προπόνηση με τσεκούρια και καπιστράνες από άλογα. Ο Ντράγκο από την άλλη σε σούπερ εγκαταστάσεις και με τα αναβολικά είχε γίνει Προλετάριος Χουλκ, ένα τόνο μπουνιά βάραγε.
Ήρθε η ώρα του αγώνα. Όλη η κεντρική επιτροπή του κόμματος ήταν εκεί, πρώτη φάτσα ο Μιχαλάκης ο Γκορμπατσόφ, χωρίς το σημάδι στο κούτελο, το κρύψανε στο μακιγιάζ. Τον Ρόκυ τον υποδέχτηκαν με ύφος καλώς τα παιδιά, καλώς τα τρία μηδέν, καμία ελπίδα.Και τότε παιδιά άρχισε η πιο επική μονομαχία όλων των εποχών. Τι Αχιλλέας εναντίον Έκτορα, τι Λουκ εναντίον Βέηντερ, τι Χατζηνικολάου εναντίον Κούλη, παιδική χαρά μπροστά στην τιτανομαχία της Μόσχας.
Ξεκινάνε λοιπόν και ο Ντράγκο τον έχει λιώσει στο ξύλο τον Ρόκυ που έπαιζε τακτική θα φθείρω τα χέρια του με την μούρη μου. Κάτι μπουνιές λες και έτρωγε τσαρ μπόμπα στα μούτρα μιλάμε. Όλοι τον είχαν ξεγραμμένο, η γυναίκα του πήρε την μοδίστρα να της ετοιμάσει μαύρα.Δεν υπολόγισαν όμως το ανίκητο πνεύμα του καπιταλισμού και των ιδεωδών πρεσβεύει. Την ελευθερία, την ανθρωπιά, την συμπόνοια, πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Πως να τα υπολογίσουν αφού δεν τα ξέρανε αυτά οι άθεοι σταλιναράδες.
Κάθε γροθιά λοιπόν του Ντράγκο ατσάλωνε το πνεύμα του Ρόκυ. Μάταια τον κοπάναγε σαν χταπόδι. Το κατάλαβε και ο ίδιος: "Δεν λυγίζει, είναι από σίδερο", το θυμάμαι και τσουτσουριάζω. Και όλοι τσουτσούριασαν, ακόμη και ο Μιχαλάκης στην κερκίδα.
Φτάνει και ο τελευταίος γύρος. Εκεί ο Ρόκυς τα δίνει όλα και ξεκινάει ένα βρωμόξυλο τον Ντράγκο, ούτε ο Κούγιας από την Βατίδου δεν έφαγε τόσο. Κάθε γροθιά λες και αποδομούσε τις ψευτοδιδαχές του Μαρξ. Και πάρτον κάτω τον Ντράγκο, δεν τον χάλασε.
Μετά τον αγώνα ο Ρόκυς, μεγαλοπρεπής και ταπεινός, δίνει έναν λόγο θα τον ζήλευε και ο Δημοσθένης στην Πνύκα. Ο Γκορμπατσόφ τον άκουσε, πείστηκε πως η αστική δημοκρατία είναι το τέλειο πολίτευμα και αποφάσισε την περεστρόικα.
Έτσι παιδιά γίναν τα πράματα, για να ξέρετε!!!