Ποτοαπαγόρευση

[maik900]

Ποτοαπαγόρευση: Η αμερικανική περίοδος των gangsters και των speakeasies​

Πώς η σταυροφορία ενάντια στο αλκοόλ γέννησε ευκαιρίες για δεκάδες Al Capone.



Ας το κάνουμε λίγο εικόνα. Ότι ξεκινάει μία ποτοαπαγόρευση στην Ελλάδα, την κατεξοχήν χώρα του γλεντιού, των αμέτρητων μπαρ και της ποτοελευθερίας μέχρι τα ξημερώματα. Το πιο πιθανό είναι πως θα κάναμε την μεγαλύτερη πορεία στο Σύνταγμα που έχει δει η χώρα και που θα έκανε τις μαζώξεις για τους Αγανακτισμένους και του ΠΑΣΟΚ του 1981 να μοιάζουν με παιδική χαρά. Και όμως στην Αμερική συνέβη. Και όχι μόνο συνέβη αλλά γέννησε μία ολόκληρη γενιά εγκληματιών και παράνομων speakeasies που καθόρισαν μία ολόκληρη εποχή.

Μία ημέρα μετά την 18η τροποποίηση του αμερικανικού Συντάγματος και την ισχύ του νόμου Volstead, τα μπαρ ετοιμαζόντουσαν για το οριστικό τους κλείσιμο. Ήταν σύμφωνα με καταγεγραμμένες μαρτυρίες μία από τις πιο περίεργες μέρες, καθότι πολλά μπαρ έδιναν δωρεάν ποτά στον κόσμο που ήθελε να γίνει στουπί την τελευταία μέρα, ενώ άλλα χρέωναν 2 και 3 δολάρια ένα ποτήρι ουίσκι ή και μέχρι 30 δολάρια το μπουκάλι.

Ξεκινούσε μία νέα εποχή που θα διαρκούσε περίπου 13 χρόνια και θα γεννούσε έναν αλλιώτικο υπόκοσμο που δεν θα βασιζόταν πια σε παράνομα στοιχήματα και σε προστασίες, αλλά στο ίδιο το παράνομο ποτό.

Μπορεί σήμερα η Ποτοαπαγόρευση να έχει συνδεθεί με την άνοδο της Μαφίας, τον Al Capone και τα speakeasies, αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως οι ίδιοι οι Αμερικάνοι έστρωσαν τον δρόμο για να φτάσει η 16η Ιανουαρίου του 1920. Στη χώρα, ήδη από τις αρχές του 1800, υπήρχαν σύλλογοι και λέσχες από παραθρησκευτικές οργανώσεις που απαξίωναν το ποτό και όσους το έβαζαν στην καθημερινότητα τους (σ.σ.: το American Society for the Promotion of Temperance που ιδρύθηκε το 1826 ήταν ένα από αυτά). Το 75% των Πολιτειών των ΗΠΑ είχε ευθυγραμμιστεί με την τροπολογία, ενώ κόμματα όπως το Prohibition Party είχαν λάβει μέρος στις εκλογές.

Οι Προτεστάντες ήταν ίσως οι πιο σκληροί κριτές αυτής της περιόδου. Για εκείνους, η Ποτοαπαγόρευση ήταν μία ευκαιρία για ολοκληρωτικό κοινωνικό ρεφορμισμό, μία ευκαιρία να γίνουν οι αμαρτωλοί ενάρετοι και να οδηγήσουν τον κόσμο σε μία νέα Σταυροφορία εκκαθάρισης από το αλκοόλ. Δεν τους άρεσε το γεγονός ότι οι μετανάστες δημιουργούσαν την ανάγκη για περισσότερα σαλούν και περισσότερα ποτά, αλλά ούτε και όσα έφερναν μαζί τους οι εγκαταστάσεις αυτές.

Στα σαλούν υπήρχαν μόνιμοι καβγάδες, σύζυγοι που απατούσαν τις γυναίκες τους με πόρνες και τακτικές χαρτοπαικτικές λέσχες που εκτός από οικονομική καταστροφή οδηγούσαν και σε εγκληματικές ενέργειες. Για τους Προτεστάντες, ήταν η τέλεια ευκαιρία να χτυπήσουν το Κακό από την ρίζα και να κερδίζουν πολλά περισσότερα από τον αφανισμό του ποτού.

Δεν είναι τυχαίο πως η πρώτη Πολιτεία που απαγόρευσε το ποτό και κράτησε ψηλά την σημαία της Ποτοαπαγόρευσης, είναι το πάλαι ποτέ οχυρό των Προτεσταντών. Το Maine. Το ποτό εξαφανίστηκε ολοσχερώς και με απειροελάχιστα speakeasies -τα οποία έκλειναν την ίδια στιγμή- ενώ η Πολιτεία κατάφερε να κρατήσει απαγορευμένο το αλκοόλ για μία επιπλέον πενταετία ακόμη και μετά το τέλος της Ποτοαπαγόρευσης το 1933.

Το Maine ξεχώριζε ανέκαθεν για μία σειρά ακτιβιστών-σταυροφόρων ενάντια στο ποτό, όπως η ευαγγελίστρια Carrie Nation που έγινε σύμβολο για τους μετριοπαθείς της εποχής, σπάζοντας μπαρ με πέτρες και μπαλτάδες ενώ την ίδια στιγμή συνοδευόταν από γυναίκες που έψαλλαν.

Όλα αυτά πολύ πριν την Ποτοαπαγόρευση, αν σκεφτεί κανείς πως η Nation πέθανε το 1911. Όμως η προετοιμασία είχε ήδη ξεκινήσει. Να φανταστεί κανείς πως λίγο πριν την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, 26 από τις (τότε) 48 Πολιτείες δεν είχαν στάλα αλκοόλ στα μπαρ τους.

Με την ένταξη των ΗΠΑ στον Πόλεμο, η αποχή από το αλκοόλ συνδέθηκε με τον πατριωτισμό μιας και στην αντίπαλη όχθη, υπήρχαν οι Γερμανοί με τις μπίρες τους, τα ζυθοποιεία τους και τα μεθύσια τους. Δύο μέρες μετά την έναρξη της Ποτοαπαγόρευσης, ο νόμος Volstead έδινε ουσιαστικά το ελεύθερο στις ομοσπονδιακές αρχές των ΗΠΑ, να μπορούν να διεξάγουν έρευνες και να συλλαμβάνουν τους παραβάτες. Το να πίνεις, είχε μετατραπεί σε ομοσπονδιακό κακούργημα.

Το θέμα όμως είναι πως και οι ίδιοι οι Αμερικάνοι, στην πλειοψηφία τους, είχαν αποφασίσει να αφήσουν κάτω τα ποτήρια και τα μπουκάλια. Αυτό ωστόσο δημιούργησε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Οι ιστορικοί εκτιμούν πως μέχρι το 1925 υπήρχαν 100.000 καινούργια μπαρ μόνο στη Νέα Υόρκη, ενώ σε περιοχές που βρισκόντουσαν κοντά στον Καναδά όπως το Detroit, η αστυνομία είχε μόνιμα μπλόκα για να κατασχέσει παράνομα φορτία με ποτό που ερχόντουσαν μέσα σε καμιόνια με γούνες, σιτηρά ή άλλα αγαθά.

Συνεχιζεται......

 

[maik900]

Ποτοαπαγόρευση: Η αμερικανική περίοδος των gangsters και των speakeasies​

Υπήρχαν αυτοκίνητα με ψεύτικους πάτους, φορτηγά με κρυφές καρότσες, βαρέλια που στο πάνω μέρος είχαν παστή σαρδέλα και όλο το υπόλοιπο μέρος περιείχε ποτό. Και παρόλους τους νόμους, δεν ήταν και λίγοι οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης που ήταν παράνομοι πελάτες έτσι ώστε να μπορέσουν να απολαύσουν ένα ποτάκι. Και εδώ έρχονται στο προσκήνιο οι μεγάλοι κερδισμένοι της Ποτοαπαγόρευσης.

Σχεδόν όλοι οι μαφιόζοι στην Αμερική, είδαν τα παράνομα κέρδη τους να τριπλασιάζονται μετά την ενασχόλησή τους με το λαθρεμπόριο ποτού. Ο νόμος βρισκόταν μόλις μία ώρα σε ισχύ, όταν έξι ένοπλοι αποπειράθηκαν να κλέψουν ένα τρένο που περιείχε κατασχεμένα βαρέλια με ουίσκι, αξίας 100.000 δολαρίων. Ήταν μία τέλεια ευκαιρία για τους γκάνγστερς να βγάλουν λεφτά, χωρίς να πρέπει να ληστέψουν τράπεζες και να εκβιάσουν ιδιοκτήτες μικροεπιχειρήσεων.

Ο περίφημος Arnold Rothstein που μέχρι πριν την Ποτοαπαγόρευση έβγαζε τον μεγαλύτερο όγκο χρημάτων στήνοντας παιχνίδια μπέιζμπολ, είδε τα κέρδη του να εκτοξεύονται όταν κινήθηκε γρήγορα και εξασφάλισε την διαρκή ροή αλκοόλ από το Hudson του Καναδά, μέσα από το Lindy’s Restaurant, το κεντρικό του «αρχηγείο» speakeasy στο Manhattan.

Λέγεται μάλιστα πως ο Scott Fitzgerald έγραψε το Great Gatsby βασισμένο στον Rothstein και χάρη στα μοναδικά του υπόγεια πάρτι γεμάτα ποτό και θεάματα. Μέσα σε λίγα χρόνια, ένας γκάνγκστερ εξελίχθηκε σε ένα νέο μοντέλο αμερικανικού ήρωα, μόνο και μόνο επειδή κατάφερε να εξασφαλίσει στον κόσμο αυτό που ο ίδιος απαξίωσε.

Όμως αν πρέπει να μιλήσουμε για τον πιο πετυχημένο από άποψη εσόδων, τότε αυτός ήταν σίγουρα ο Al Capone. Ένας άλλοτε κακοποιός που κατάφερε να ξεχωρίσει και να σκαρφαλώσει στην ιεραρχία και που χάρη στα παράνομα καζίνο και τα speakeasies του, είχε κέρδη 100 εκατομμύρια το χρόνο. Ο Capone ειδικά την περίοδο της Ποτοαπαγόρευσης, εξελίχθηκε σε έναν Ρομπέν των Δασών.

Έκανε μεγάλες δωρεές σε ορφανοτροφεία, έχτιζε γηροκομεία και ξενώνες για βετεράνους πολέμου, ενώ οι γνωστές κατασκευές του ήταν τα περίφημα ‘‘soup kitchen’’ του όπου προσέφερε φαγητό σε απόρους. Παρότι ωστόσο προσπαθούσε να παριστάνει τον καλό και να διαμηνύει πως δεν είναι τίποτε περισσότερο από επιχειρηματίας, τα γεγονότα του Valentine’s Day Massacre έσβησαν την καλή γνώμη που είχε για εκείνον το κοινό. Ήταν η ίδια χρονιά που ο Eliot Ness και η Αδιάφθορη ομάδα του, κατάφεραν να στριμώξουν τον Capone για φοροδιαφυγή και να τον κλείσουν για 11 χρόνια στη φυλακή – οπού εκεί έχασε και την ζωή του.

Το τέλος του Al Capone σήμανε και την αρχή του τέλους για την Ποτοαπαγόρευση, με ρεπορτάζ εφημερίδων να αναφέρουν πως 8 στους 10 Γερουσιαστές έπιναν στα κρυφά, ενώ ο μέσος Αμερικάνος είχε τουλάχιστον ένα μπουκάλι στο σπίτι του. Ο πόλεμος ενάντια του αλκοόλ είχε αποτύχει.

Τον Μάρτιο του 1933 και μετά από πιέσεις που δεχόταν από όλα τα μέτωπα, ο πρόεδρος Roosevelt τροποποίησε το νόμο Volstead, επιτρέποντας την παραγωγή και πώληση μπίρας που δεν ξεπερνούσε τους 3,2% βαθμούς αλκοόλ.

Το Κραχ είχε κάνει ήδη την εμφάνισή του, το ηθικό του κόσμου βρισκόταν στα Τάρταρα και η ατάκα του Προέδρου «Δεν θα μας έκανε κακό μία μπίρα παραπάνω», ουσιαστικά έσβησε μία ολόκληρη Σταυροφορία που ξεκίνησε από το πουθενά και χωρίς λόγο, για να δώσει την σειρά της στην Μεγάλη Ανσστροφή.

Τον Δεκέμβρη του 1933, η Utah έγινε η πρώτη Πολιτεία που έστειλε την Ποτοαπαγόρευση στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Μαζί με το Maine που το κράτησε αντάρτικο για μία επιπλέον πενταετία, αξίζει να πούμε και πως ο Μισισιπής δεν νομιμοποίησε ποτέ την πώληση αλκοόλ πριν το 1966.

Η ουσία ωστόσο παραμένει. Οι Αμερικάνοι ξεκίνησαν ένα πόλεμο σε αγαθά προτού αποφασίσουν πρώτα να πολεμήσουν τον συντηρητισμό και τον αποτυχημένο τρόπο ζωής τους. Μπήκαν σε ένα σκεπτικό απαξίωσης και ολοκληρωτισμού και δεν είναι τυχαίο ότι σε πολλές γωνιές της Αμερικής, ακόμη και σήμερα, η Ποτοαπαγόρευση έχει αφήσει τα ίχνη της.

Μόνο για να θυμίζει ότι αυτοί που φωνάζουν, καταστρέφουν και σπάνε, είναι και οι πρώτοι που ανοίγουν κρυφά το φλασκί με το αλκοόλ για να πιούν.

Ή και το φλασκί που κρύβουν συνωμοτικά τους ανέμους του Αιόλου, έτοιμου να τα διαλύσουν όλα.

Πηγη www.ratpack.gr

 

[apache]

Ζωή χωρίς Λαγκαβουλι; Καλύτερα θάνατος....

 

[esel]

Ζωή χωρίς Λαγκαβουλι; Καλύτερα θάνατος....

Έχεις την κολα κολα βρες και λίγο πετρέλαιο...σάμπως είναι καλύτερο αυτό που πίνεις;;;;

Στάλθηκε από το SM-N975F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[maik900]

Ζωή χωρίς Λαγκαβουλι; Καλύτερα θάνατος....

Πισσα και πουπουλα θα σου εβαζαν αμα ηξεραν με τη το πινεις

 

[maik900]

Η ιστορία του παράνομου αλκοόλ στην εποχή της Ποτοαπαγόρευσης​

H διακίνηση, το Bathtub Gin και οι Ιταλοαμερικάνοι έβγαλαν εκατομμύρια στις πλάτες της αμερικανικής κυβέρνησης.

Στις αρχές της δεκαετίας του ‘20, τα αδέρφια Genna και η συμμορία τους, είχαν γεμίσει την περιοχή Little Italy του Σικάγο με μικρά καζάνια απόσταξης, περίπου 4 λίτρων. Μοίρασαν αυτά τα καζάνια στις οικογένειες της περιοχής όπου έφτιαχναν ποτό στην κουζίνα τους. Τα αδέρφια Genna τους έδιναν και το σιρόπι καλαμποκιού ή τη βύνη και στη γύρα που έκαναν έπαιρναν το αλκοόλ και πλήρωναν τις οικογένειες με 15$ τη μέρα για να φτιάχνουν παράνομο αλκοόλ για λογαριασμό τους.

‘Ήταν μια πολύ επικερδής μπίζνα μιας και το αλκοόλ αυτό κόστιζε περίπου μισό δολάριο το γαλόνι για τη συμμορία, ενώ το πουλούσαν για 6 δολάρια στα speakeasy bars. Μια παρόμοια φάμπρικα είχε στήσει και ο gangster Frankie Yale, o οποίος πλήρωνε επίσης με 15 δολάρια δεκάδες νοικοκυριά Ιταλοαμερικάνων στο Brooklyn για να του φτιάχνουν αλκοόλ.

Αυτές οι οικογενειακές «επιχειρήσεις» ήταν αμέτρητες μαζί με τους υπόλοιπους παράνομους απόστακτες κατά τη διάρκεια της Ποτοαπαγόρευσης. Πολλοί ακόμα οικογενειάρχες και νοικοκυρές έφτιαχναν το δικό τους ποτό για δική τους κατανάλωση. Χρησιμοποιούσαν μικρά αυτοσχέδια καζάνια στα οποία ζύμωναν μια υποτυπώδη βύνη από ζάχαρη, φρούτα, παντζάρια, ακόμα και φλούδες από πατάτες για να αποστάξουν 100% καθαρό αλκοόλ.

Στη συνέχεια το αραίωναν με γλυκερίνη και λίγο έλαιο άρκευθου, γνωστό και ως juniper ως βελτιωτικό γεύσης. Ακολούθως το αραίωναν με νερό σε ίσα μέρη για να φτιάξουν κάτι σαν gin. Τα μπουκάλια που χρησιμοποιούσαν ήταν τόσο ψηλά που δεν χωρούσαν κάτω από τη βρύση του νεροχύτη ώστε να τα αραιώσουν και γι’αυτό το αραίωναν στη μπανιέρα. Έτσι βγήκε ο όρος Bathtub Gin.





Ελάχιστοι ήταν αυτοί με τον ουρανίσκο και το στομάχι που να μπορούσαν να αντέξουν το bathtub gin σκέτο. Οι bartenders στα speakeasies έπρεπε να γίνουν πιο εφευρετικοί και να αρχίσουν να «μπερδεύουν» την απαίσια γεύση αυτού του gin με αναψυκτικά, χυμούς, κομμάτια φρούτων, οτιδήποτε μπορούσε να καλύψει τη δυσωδία του. Τώρα πια ξέρουμε ότι η καταγωγή πολλών διάσημων cocktail είναι πολύ αρχαιότερη από την Ποτοαπαγόρευση, αλλά η Ποτοαπαγόρευση ήταν αυτή που έκανε μοδάτη και ευρύτατη την κατανάλωση cocktail.

Από τις πιο μεγάλες πόλεις, μέχρι το πιο απομακρυσμένο χωριό κι από τα υπόγεια, μέχρι τις σοφίτες και από τα βουνά μέχρι την έρημο, οι ερασιτέχνες αποστάκτες και οι λαθρέμποροι απλά κατέστησαν αδύνατη την εφαρμογή του νόμου Volstead που έκρινε παράνομη την παραγωγή και διάθεση αλκοόλ σε εθνικό επίπεδο. Το FBI κατόρθωσε να κατασχέσει 697.000 αυτοσχέδια καζάνια από το 1921 μέχρι το 1925. Μετά η κατάσταση ξέφυγε περισσότερο.

Μόνο το 1928 κατασχέθηκαν 15.700 καζάνια και 4,5 εκατομμύρια λίτρα παράνομου αλκοόλ. Τα μεγαλύτερα καζάνια εκείνης της εποχής μπορούσαν να παράγουν ως και 20 λίτρα με τη μία απόσταξη που είχε διάρκεια περίπου 8 λεπτά. Μεγάλα καζάνια στην Νέα Υόρκη μπορούσαν να παράγουν 200 με 400 λίτρα αλκοόλ τη μέρα με κόστος κάτω από μισό δολάριο το λίτρο, το οποίο μεταπωλούσαν για 3-4 δολάρια.

Οι εκτιμήσεις της αμερικανικής κυβέρνησης αναφέρουν πως μέχρι το 1930 το κόστος του λαθραίου αλκοόλ που εισήχθη στις ΗΠΑ άγγιζε τα 3 δισεκατομμύρια δολάρια. Ένα ποσό που αν θέλουμε να το φέρουμε σε σημερινές τιμές, ξεπερνάει τα 41 δις.

Μπακάλικα και μαγαζιά με οικιακό εξοπλισμό πωλούσαν νόμιμα όλα όσα χρειαζόταν ένα νοικοκυριό για να φτιάξει το δικό του σύστημα απόσταξης. Από χάλκινα σκεύη και σιρόπια, μέχρι μαγιά και μπουκάλια. Οι εκτιμήσεις του FBI αναφέρουν πως μόνο το 1929 η παραγωγή σπιτικής μπύρας ξεπέρασε 28 δις λίτρα. Ακόμα και η βύνη που χρησιμοποιούσαν για την μπύρα, το σιρόπι από βύνη, πωλούνταν νόμιμα σε όλα τα μαγαζιά με τρόφιμα. Η παραγωγή σιροπιού βύνης γνώρισε μεγάλη αύξηση στα χρόνια της ποτοαπαγόρευσης για να καταρρεύσει με τη λήξη της.

Η Ποτοαπαγόρευση όμως είχε και τις νόμιμες εξαιρέσεις της. Οι γιατροί μπορούσαν να συνταγογραφούν ουίσκι και άλλα ποτά που έβγαιναν από αυστηρά ελεγχόμενα από το κράτος αποστακτήρια, ως φάρμακα για διάφορες παθήσεις. Για να ελεγχθεί αυτή η εξαίρεση, κάθε γιατρός είχε δικαίωμα να συνταγογραφεί μισό λίτρο αλκοόλ κάθε 10 ημέρες. Ακόμα και αυτή η εξαίρεση όμως είχε δημιουργήσει το δικό της παρεμπόριο με γιατρούς και φαρμακοποιούς να πλαστογραφούν συνταγές που έδιναν ουίσκι σαν φάρμακο κατά του βήχα.





Μία ακόμα νόμιμη εξαίρεση ήταν αυτή που αφορούσε το κρασί. Ξεκίνησε για θρησκευτικούς λόγους επειδή το αναφέρει η Βίβλος και επειδή το ήθελαν οι ιερείς για τη Θεία Κοινωνία. Κάθε οικογένεια είχε δικαίωμα να φτιάχνει ως και 1.000 μπουκάλια κάθε χρόνο, αρκεί να το δήλωνε στις αρχές. Και αυτή η εξαίρεση οδήγησε σε ένα τεράστιο λαθρεμπόριο κρασιού με αποτέλεσμα εκεί που ο τόνος σταφυλιού ήταν 9,5 δολάρια το 1919, να φτάσει τα 375 δολάρια το 1924.

Συνεχιζεται......

 

[maik900]

Η ιστορία του παράνομου αλκοόλ στην εποχή της Ποτοαπαγόρευσης​

Ακόμα και οι ιερείς μπήκαν στο παιχνίδι του λαθρεμπορίου που πωλούσαν το κρασί της Θείας Κοινωνίας στη μαύρη αγορά απολαμβάνοντας μια κάποια ασυλία από το FBI. Αυτό το κρασί ήταν πολύ χαμηλής ποιότητας και μπορούσε να φτιάξει οποιοσδήποτε σπίτι του. Η πρώτη ύλη ήταν «τούβλα» από πατημένα σταφύλια, τα όποια είχαν πατηθεί για να βγει ο χυμός τους για την παραγωγή σιροπιού και άλλων προϊόντων.

Στη συνέχεια έβαζαν αυτό το τούβλο σε ένα κουβά με 4-5 λίτρα νερού και το άφηναν να ζυμωθεί 20 μέρες περίπου, αυτό ήταν το σπιτικό κρασί της ποτοαπαγόρευσης.

Στο μεταξύ οι επαγγελματίες εγκληματίες δεν σταματούσαν να βρίσκουν τρόπους για να εκμεταλλευτούν την Ποτοαπαγόρευση μιας και ο κόσμος διψούσε κυριολεκτικά για λίγο αλκοόλ. Μαζί με την παραγωγή σε μικροκλίμακα, την εισαγωγή από Αγγλία, Καναδά και Μεξικό, είχαν σκεφτεί κι άλλους τρόπους. Παρατημένα αποστακτήρια και εργοστάσια μπύρας άνοιγαν δια της βίας και έβαζαν τους πρώην υπαλλήλους να δουλεύουν, δίνοντας διέξοδο στην ανεργία.

Η μπύρα δεν ήταν ακριβώς παράνομη στην Ποτοαπαγόρευση, αλλά έπρεπε να έχει ποσοστό αλκοόλ κάτω από 1%. Φυσικά η περίσσεια αλκοόλ μπορούσε είτε να ξαναμπεί στην μπύρα που πωλούσαν ή να το διαθέσουν στη μαύρη αγορά σαν πρώτη ύλη για bathtub gin. To λαθρεμπόριο μπύρας ήταν και το αγαπημένο του Al Capone στο Σικάγο, όταν πήρε τη δουλειά του Torrio. O Torrio στην ακμή του κατάφερνε να βγάζει 12 εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο, μέχρι να δώσει τη σκυτάλη στον Al Capone.





Στόχος της μαφίας ήταν ακόμα και το βιομηχανικό αλκοόλ, το οποίο με την κατάλλη επαναπόσταξη, μπορούσε να γίνει πόσιμο. Μιλάμε φυσικά για το αλκοόλ που ήταν πρώτη ύλη για καθαριστικά, καύσιμα, καλλυντικά, χρώματα, διαλυτικά κλπ. Ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο προς κατανάλωση ακόμα και μετά τη δεύτερη απόσταξη, αλλά αυτό δεν μπορούσε να αποθαρρύνει ούτε τη μαφία, ούτε τους πότες.

Προκειμένου να αντιμετωπιστεί αυτό το φαινόμενο, οι αρχές εισήγαγαν τη χρήση του ξυλοπνεύματος ως πρόσθετο στο βιομηχανικό αλκοόλ. Το ξυλόπνευμα είναι εξαιρετικά τοξικό και μπορεί να προκαλέσει από νευρική βλάβη και τύφλωση, μέχρι θάνατο. Οι αρχές πίστευαν πως δεν μπορούσε να αφαιρεθεί με την διπλή απόσταξη, αλλά οι μαφιόζοι της εποχής απλά ζέσταιναν το αλκοόλ και περίμεναν να εξατμιστεί. Φυσικά πάντα υπήρχε κίνδυνος να μείνουν κάποια ίχνη ξυλοπνεύματος και χιλιάδες ήταν αυτοί που δηλητηριάστηκαν από το rotgut, όπως το έλεγαν αυτό το είδος αλκοόλ.

Περίπου 50.000 Αμερικανοί έχασαν τη ζωή τους από δηλητηρίαση αυτού του είδους, μια εξέλιξη που οδήγησε τις αρχές το 1927 στην απόφαση να διπλασιάσουν την ποσότητα ξυλοπνεύματος στο βιομηχανικό αλκοόλ για να γίνει πιο δύσκολη η αποβολή του. Ακόμα πρόσθεσαν κηροζίνη και πυριδίνη για να κάνουν ακόμα πιο χάλια τη γεύση του και πιο δύσκολη την αποβολή τους.

Όπως αναμενόταν αυτό δεν έπαιξε κανένα ρόλο, ίσα ίσα έκανε ακόμα πιο επικίνδυνο το αλκοόλ που έβρισκε κανείς στα Speakeasy και οι θάνατοι συνέχισαν να αυξάνονται. Θάνατοι οι οποίοι τελικά έφεραν το τέλος της Ποτοαπαγόρευσης αφού όλοι θεωρούσαν υπεύθυνες τις αρχές για αυτούς.

Πηγη www.ratpack.gr

 

[Pan-dvs]

Σχετικα με το ξυλοπνευμα να αναφερω οτι το γνωστο πρωτορακι,ειναι αυτο που βγαινει πρωτο οταν κανουμε αποσταξη στο τσιπουρο και περιεχει μεγαλη ποσοτητα ξυλοπνευματος.Πολλοι το πινουν χωρις να γνωριζουν,αλλοι το πινουν γιατι θεωρουν οτι δεν ειναι τοσο βλαβερο οσο λενε,καποιοι αλλοι το ριχνουν στο επομενο καζανι για να φυγει το ξυλοπνευμα με την δευτερη αποσταξη.Εγω απλα το πεταω.

 

[apache]

Πισσα και πουπουλα θα σου εβαζαν αμα ηξεραν με τη το πινεις

Γιατί πίνεται αλλιώς;

 

[stelios62]

Γιατί πίνεται αλλιώς;

Πάντως ο άλλος ... at N. Orlean στο "Ακρόπολις" με σφηνάκι Metaxa το συνόδευε ...!

 

[maik900]

Ο ρόλος της γυναίκας την εποχή της Ποτοαπαγόρευσης​

Διακινούσαν πέντε φορές τις ποσότητες ενός άντρα, με μεγάλα κέρδη​

Μετά από την 18η τροποποίηση του Συντάγματος το 1920, η Αμερική περνάει στην εποχή της Ποτοαπαγόρευσης. Η συνταγματική πρόνοια κήρυσσε παράνομη κάθε είδους παρασκευή, διακίνηση, εισαγωγή, εξαγωγή και πώληση αλκοολούχων ποτών και για 13 χρόνια, έως το 1933, οι Αμερικανοί πολίτες μπορούσαν να απολαύσουν το αγαπημένο τους αλκοόλ μόνο κρυφά σε κάποιο τα υπόγεια «μυστικά» μπαρ, που άνοιγαν το ένα μετά το άλλο εκείνη την περίοδο.

Στις 16 Ιανουαρίου 1920, λοιπόν, ο νόμος Βόλστιντ (Volstead Act) αποτέλεσε και την ληξιαρχική πράξη «θανάτου» της ελεύθερης διακίνησης του αλκοόλ. Έτσι, πολύ γρήγορα η μαύρη αγορά γνώρισε ιδιαίτερη άνθηση, αν αναλογιστεί κανείς ότι καθετί που απαγορεύεται γίνεται ακόμη πιο ελκυστικό, η εγκληματικότητα άρχισε να σημειώνει ανησυχητικά ανοδική πορεία, ενώ οι οργανωμένες συμμορίες άρχισαν να κερδίζουν ολοένα και περισσότερη πολιτική επιρροή.

Τα παράνομα αποστακτήρια και μπαρ, λόγω και της «δυσκοίλιας» αστυνόμευσης, πολλαπλασιάζονταν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου, ενώ τα σημεία παράνομης πώλησης αλκοόλ άγγιξαν τις 30.000 – περίπου ο διπλάσιος αριθμός από αυτά πριν την εποχή της Ποτοαπαγόρευσης.

Με την διαφθορά στους κόλπους της αστυνομίας να χτυπά σχεδόν κόκκινο, καθώς τα «τυράκια» για τους χαμηλόμισθους αστυνομικούς ήταν πολλά (δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Αλ Καπόνε έχει στο «μισθολόγιό» του τη μισή σχεδόν αστυνομία του Σικάγο) και τους γιατρούς να θησαυρίζουν συνταγογραφώντας ουίσκι για ιατρικούς λόγους -στην προκειμένη περίπτωση η διάθεσή του γινόταν νόμιμα από τα φαρμακεία- οι παράνομοι διακινητές αλκοόλ στα μάτια των απλών πολιτών της χώρας μετατράπηκαν σε ένα είδος λαϊκού ήρωα.

Μέσα από τις δραστηριότητές τους προσέφεραν δουλειά σε πολύ κόσμο, σε μια περίοδο υψηλής ανεργίας κατά την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης του «Κραχ». Όλη την περίοδο της Ποτοαπαγόρευσης το κράτος έχανε περίπου 500 εκατομμύρια δολάρια ετησίως, καθώς τα μέρη όπου παρασκευάζονταν και πωλούνταν το αλκοόλ ήταν όχι μόνο παράνομα και μυστικά αλλά και αμέτρητα.

Οι… λαϊκοί ήρωες​

Σίγουρα προκαλεί ενδιαφέρον αλλά και αρκετά ερωτήματα το γεγονός ότι ανάμεσα στους κορυφαίους διακινητές παράνομου αλκοόλ κατά την ποτοαπαγόρευση συγκαταλέγονται και αρκετές γυναίκες, «ανταγωνιζόμενες», μάλιστα, με μεγάλη επιτυχία κορυφαίους εγκληματίες της εποχής.

Ο λόγος για τον οποίο στο επάγγελμα άνθισε ιδιαιτέρως το γυναικείο φύλο είναι το γεγονός ότι αρκετές πολιτείες της Αμερικής είχαν θεσπίσει νόμους που καθιστούσαν παράνομη την σωματική έρευνα γυναικών από άντρες αστυνομικούς, ενώ θεωρούνταν άκρως προσβλητικό να κατηγορηθεί μια γυναίκα για ένα τόσο σημαντικό έγκλημα, όπως είχε θεσπιστεί για την εποχή η παράνομη διακίνηση αλκοόλ.

Μάλιστα, σε δημοσίευμα της Hamilton Evening Journal το 1924 αναφέρεται σύμφωνα με δηλώσεις αστυνομικού από το Οχάιο ότι μια γυναίκα απείλησε αστυνομικούς που πραγματοποιούσαν ελέγχους ότι σε περίπτωση που ο οποιοσδήποτε την αγγίξει θα προσφύγει στο νόμο ενάντιά τους.

Ομοσπονδιακοί αξιωματούχοι, μάλιστα, πίστευαν ότι οι γυναίκες bootleggers (όπως αποκαλούσαν τους διακινητές παράνομου αλκοόλ) ήταν πολύ περισσότερες από τους άντρες, έχοντας πουλήσει έως και πέντε φορές την ποσότητα που διακινούσαν οι άντρες «συνάδελφοί» τους, ενώ μία γυναίκα πράκτορας ανέφερε ότι οι γυναίκες bootleggers ήταν δυσκολότερο να εντοπιστούν αλλά και να συλληφθούν από τους άντρες.

Τα συνδικάτα λαθρεμπορίου, λοιπόν, εκμεταλλεύτηκαν στο μέγιστο αυτά τα «παραθυράκια» του νόμου, στρατολογώντας γυναίκες στις τάξεις τους. Κι αν δεν το έκαναν για να τις μετατρέψουν σε διακινητές, τις προσλάμβαναν ως οδηγούς των αυτοκινήτων τους για μείωση των ελέγχων, καθώς οι αστυνομικοί ήταν λιγότερο πιθανό να σταματήσουν και να ψάξουν αυτοκίνητο που οδηγούσε γυναίκα.

Σύμφωνα με την The Boston Daily Globe, όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα της Huffinghton Post «κανένας ομοσπονδιακός πράκτορας που σεβόταν τον εαυτό του δεν σταματούσε αυτοκίνητα που οδηγούσαν γυναίκες».

Μεγάλα κέρδη σε αντίθεση με τις ελαφριές τιμωρίες​

Γιατί όμως μια γυναίκα να μπει στον κόσμο του λαθρεμπορίου και να διακινδυνεύει ανά πάσα ώρα και στιγμή να βρεθεί αντιμέτωπη με την δικαιοσύνη;

Το 1925 μια γυναίκα στο Μιλγουόκι παραδέχτηκε ότι κέρδισε 30.000 δολάρια ετησίως (σε σημερινή αντιστοιχία υπολογίστε περίπου 350.000 ευρώ!), ενώ η μοναδική ποινή για το αδίκημά της ήταν 200 δολάρια χρηματικό πρόστιμο και ένας μήνας φυλάκισης. Την ίδια ώρα δικαστήριο στο Ντένβερ καταδίκασε μια 22χρονη bootlegger να παρίσταται στην εκκλησία κάθε Κυριακή για δύο χρόνια, ενώ ο πρόεδρος των ΗΠΑ συγχώρεσε μία γυναίκα bootlegger από το Μίσιγκαν. Ομοίως, ο κυβερνήτης του Οχάιο μείωσε την ποινή φυλάκισής τους σε μόλις πέντε ημέρες.

Οι γυναίκες bootleggers συνήθιζαν να διατηρούν ένα χαμηλό προφίλ, ενώ ήταν λιγότερο πιθανό να γίνουν αντιδραστικές και σε όποια σύγκρουση με την αστυνομία ήταν, σχεδόν, απίθανο να γίνουν στόχοι πυροβολισμού.

Οι πιο διάσημες bootleggers της Ποτοαπαγόρευσης​

Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Jack O’ Donnell και τις περιγραφές του αναφορικά με τις γυναίκες bootleggers, υπήρχε αρκετά έντονη ποικιλομορφία – προέρχονταν από όλες τις κοινωνικές ομάδες και τάξεις, από τις παραγκουπόλεις στην Ανατολική Νέα Υόρκη και τα πολυτελή σπίτια της Καλιφόρνια, μέχρι τους πευκόφυτους λόφους του Τενεσί και τις απέραντες πεδιάδες του Τέξας.

Οι περισσότερες από αυτές είχαν αρκετά εύστοχα παρατσούκλια όπως η «Henhouse Bootlegger», ευρέως γνωστή ως Esther Clark από το Κάνσας, η οποία αποθήκευε το αλκοόλ μέσα στο κοτόπουλο, η «Moonhsine Mary» η οποία καταδικάστηκε για την δολοφονία ενός άντρα (τον σκότωσε γιατί κυκλοφορούσε με κακό λικέρ) και η Texas Guinan ή αλλιώς «Queen of the Night Clubs».

«Βασίλισσα» του χώρου ήταν η Maggie Baily, από το Κλoβερτάουν στο Κεντάκι, η οποία μπήκε στον κόσμο του λαθρεμπορίου του αλκοόλ σε ηλικία 17 ετών. Με παρατσούκλι το «Queen of the Mountain Bootleggers» ζούσε αρκετά απλά και ήρεμα και πολλές φορές προσέφερε φαγητό σε οικογένειες που είχαν ανάγκη. Αυτός ήταν και ο λόγος που τα δικαστήρια της φερόντουσαν σχετικά ευγενικά.

Η Stella Beloumant ήταν η κορυφαία bootlegger στο Έλκο, στη Νεβάδα. Για να καταλάβετε πόσο σημαντική ήταν η περίπτωσή της,αρκεί να αναλογιστείτε ότι για την σύλληψή της επιστρατεύτηκαν ο Γενικός Εισαγγελέας των Η.Π.Α., δύο πράκτορες από το Γραφείο Ποτοαπαγόρευσης, καθώς και ο σερίφης της περιοχής! Μάλιστα, κατά την σύλληψή της κατασχέθηκε μια τεράστια ποσότητα παράνομου αλκοόλ.

 

[maik900]

Μια σπάνια συλλογή ουίσκι πριν απο την Ποτοαπαγόρευση σε δημοπρασία​

Αντιπροσωπεύοντας μια εποχή που ήταν συμβολική, καθώς με την επιβολή της ποτοαπαγόρευσης ο κόσμος συνέχισε να πίνει και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες, αυτή η συλλογή απο bourbon and rye whiskey πριν από την Ποτοαπαγόρευση είναι η μεγαλύτερη που έχει βρεθεί ποτέ σε δημοπρασία.

Η συλλογή ανακαλύφθηκε το 2017 στην Καλιφόρνια, κρυμμένη πίσω από βιβλιοθήκες και μια πόρτα σε στυλ θησαυροφυλακίου. Πάνω από 40 περιπτώσεις σπάνιων ουίσκι από τη συλλογή πρόκειται να βρεθούν κάτω από το σφυρί αυτή την εβδομάδα, με αρκετά “φαντάσματα” του παρελθόντος να είναι τα highlight της συλλογής όπως το Green River Straight Whiskey του 1910, το Hermitage Rye του 1908, και το Bottled-In-Bond Old Crow του 1912.

Η δημοπρασία περιλαμβάνει επίσης αρχαία κονιάκ, σπάνια single malt ουίσκι και μια από τις μεγαλύτερες συλλογές των ιστορικών Maderia που θα κυκλοφορήσουν ποτέ σε δημοπρασία.