N
notakos600
Guest
Απόλυτο φθινοπωρινό σκηνικό, ουρανός βαρύς αλλά όχι για βροχή...και μια Δευτέρα που συχνά-πυκνά σου κάθεται στο στομάχι. Κατεβαίνω στο γκαράζ-ησυχαστήριο με τον καφέ και τις χαζεύω...για κάποια ξημέρωσε μια βολτίσια μέρα, απλά δεν το ξέρει ακόμη.
Κραδαίνοντας το κλειδί του ΧΤ αποφεύγω να κοιτάξω τις άλλες δύο...δεν αντέχω βλέπεις τα ζηλιάρικα θηλυκά μάτια, μου προκαλούν αμηχανία.
Την επόμενη στιγμή κουμπώνω το κράνος και αρχίζω να ρολάρω στους δρόμους της φυγής...αυτής της μικρής απόδρασης, σαν δραπέτης...σαν κλέφτης στιγμών.
Το μυαλό αδειάζει και η ματιά ακολουθεί αυτή τη σκούρα γραμμή...που θα έπρεπε να έχει χρώματα, σαν τα μαγνητικά πεδία που ακολουθούν τα αποδημητικά πουλιά...
Ως μετανάστευση πτηνών ορίζεται το, μεταξύ δύο εποχικών περιόδων συντήρησης, υποκείμενο σε ετήσιο βιολογικό ρυθμό και πυροδοτούμενο από διάφορους παράγοντες, διαβάζω...
Παράγοντες όπως ''θέλω να φεύγω''...να αποδημώ, άλλοτε για λίγο, άλλοτε πάλι για πιο πολύ...να μην αφήνω τα πόδια μου να ριζώνουν, αλλά να ψάχνουν τη στιγμή μέσα σε μια αιωνιότητα από Δευτέρες και κάθε Δευτέρες...και Τρίτες και όλες τις μέρες που αποζητώ το ψυχοφάρμακο μου.
Η χημεία χωρίς εργαστήρια...η χημεία του μυαλού με τους άπειρους υποδοχείς του εγκεφάλου να νιώθουν την ηδονή του δρόμου...
Με εκείνα και με τα άλλα έφτασα στο σπασμένο πιθάρι, όπως το αποκαλώ εγώ...στάση για τσιγάρο λίγο έξω από το Λουτράκι και στο δρόμο για τη λίμνη...
Ταξιδιώτης...αυτός που φεύγει και επιστρέφει...κουβαλώντας μέσα του τις εν-τυπώσεις ενός ακόμη ταξιδιού...μιας ακόμη απόδρασης. Τυπωμένες στιγμές που όταν ''γεράσουν'' σαν αναμνήσεις, θα έχουν ήδη αντιγραφεί στον φλοιό του εγκεφάλου...
Μυρωδιά καμένου ξύλου στη Περαχώρα...από κάποιο σπίτι...από κάποιο ξυλόφουρνο που θα ψήσει νοστιμιές...αυτή η μυρωδιά που κλειδώνει φθινόπωρα, χειμώνες και άνοιξες σε όλα τα εκτός των τειχών και εντός των ονείρων χωριά και πόλεις...
Κατηφορίζω τη καλή άσφαλτο...περιμένω να την αντικρύσω, να την έχω στα αριστερά μου και να την χαζεύω ρολάροντας...έτσι για πάρτη μου, έτσι χωρίς λόγο...ήθελα να την δω κι ήρθα και την είδα.
Κάποιο καλοκαίρι έφυγε...κάποιο φθινόπωρο ήρθε...κι όλα τελικά είναι στιγμές...φωτογραφίες, μυρωδιές και ήχοι που μπαίνουν στη σειρά τους στιβαγμένα όμορφα στον φθαρτό και πρόσκαιρο φλοιό του εγκεφάλου μας...
Κραδαίνοντας το κλειδί του ΧΤ αποφεύγω να κοιτάξω τις άλλες δύο...δεν αντέχω βλέπεις τα ζηλιάρικα θηλυκά μάτια, μου προκαλούν αμηχανία.
Την επόμενη στιγμή κουμπώνω το κράνος και αρχίζω να ρολάρω στους δρόμους της φυγής...αυτής της μικρής απόδρασης, σαν δραπέτης...σαν κλέφτης στιγμών.
Το μυαλό αδειάζει και η ματιά ακολουθεί αυτή τη σκούρα γραμμή...που θα έπρεπε να έχει χρώματα, σαν τα μαγνητικά πεδία που ακολουθούν τα αποδημητικά πουλιά...
Ως μετανάστευση πτηνών ορίζεται το, μεταξύ δύο εποχικών περιόδων συντήρησης, υποκείμενο σε ετήσιο βιολογικό ρυθμό και πυροδοτούμενο από διάφορους παράγοντες, διαβάζω...
Παράγοντες όπως ''θέλω να φεύγω''...να αποδημώ, άλλοτε για λίγο, άλλοτε πάλι για πιο πολύ...να μην αφήνω τα πόδια μου να ριζώνουν, αλλά να ψάχνουν τη στιγμή μέσα σε μια αιωνιότητα από Δευτέρες και κάθε Δευτέρες...και Τρίτες και όλες τις μέρες που αποζητώ το ψυχοφάρμακο μου.
Η χημεία χωρίς εργαστήρια...η χημεία του μυαλού με τους άπειρους υποδοχείς του εγκεφάλου να νιώθουν την ηδονή του δρόμου...
Με εκείνα και με τα άλλα έφτασα στο σπασμένο πιθάρι, όπως το αποκαλώ εγώ...στάση για τσιγάρο λίγο έξω από το Λουτράκι και στο δρόμο για τη λίμνη...
Ταξιδιώτης...αυτός που φεύγει και επιστρέφει...κουβαλώντας μέσα του τις εν-τυπώσεις ενός ακόμη ταξιδιού...μιας ακόμη απόδρασης. Τυπωμένες στιγμές που όταν ''γεράσουν'' σαν αναμνήσεις, θα έχουν ήδη αντιγραφεί στον φλοιό του εγκεφάλου...
Μυρωδιά καμένου ξύλου στη Περαχώρα...από κάποιο σπίτι...από κάποιο ξυλόφουρνο που θα ψήσει νοστιμιές...αυτή η μυρωδιά που κλειδώνει φθινόπωρα, χειμώνες και άνοιξες σε όλα τα εκτός των τειχών και εντός των ονείρων χωριά και πόλεις...
Κατηφορίζω τη καλή άσφαλτο...περιμένω να την αντικρύσω, να την έχω στα αριστερά μου και να την χαζεύω ρολάροντας...έτσι για πάρτη μου, έτσι χωρίς λόγο...ήθελα να την δω κι ήρθα και την είδα.
Κάποιο καλοκαίρι έφυγε...κάποιο φθινόπωρο ήρθε...κι όλα τελικά είναι στιγμές...φωτογραφίες, μυρωδιές και ήχοι που μπαίνουν στη σειρά τους στιβαγμένα όμορφα στον φθαρτό και πρόσκαιρο φλοιό του εγκεφάλου μας...
Last edited by a moderator:
