N
notakos600
Guest
Στη πλάτη ένα ρολόι...πάντα υπάρχει ένα ρολόι με την αβάσταχτη παρουσία του...τικ τακ τικ τακ.
Να σπρώχνουμε τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια της ζωής μας...λες κι είναι βάρος, λες κι ανήκουν σε κάποιον άλλον.
Χρόνος που δεν υπήρξε ποτέ σε αυτό το απέραντο κοιμητήριο στιγμών και εικόνων που έμειναν όνειρα...έγιναν ''Πρέπει να πάω...κι εκεί...κι εκεί...παντού''. Μόνο να μπορέσω να πάω. Να ξεχάσει το κλειδί ο κλειδοκράτορας επάνω στο τραπεζάκι φεύγοντας...κι εγώ να το αρπάξω με κάποια πονηριά...και να τρέξω μακριά. Κάθε φορά το ίδιο συναίσθημα...όπως στη σκηνή στο τέλος, στο ''Εξπρές του μεσονυχτίου'' που τρέχει, ελεύθερος πια προς την ελευθερία.
Μόνο που αυτή εδώ που μιλάμε είναι πρόσκαιρη...ευκαιριακή ελευθερία.
Η ονειροπαγίδα του χρόνου έξω από το κατώφλι ενός μυαλού που προσπαθεί να μη κοιμηθεί ακούγοντας τις βολικές σειρήνες...''που να τρέχεις τώρα...''.
Ξαφνικά βρίσκεσαι να καρυδώνεις το γκάζι ενός τετρακύλινδρου χίλια και κοιτώντας για ένα δευτερόλεπτο στους καθρέφτες... βλέπεις όλα αυτά που κούρδιζαν το ρολόι που μοιρολογούσε πίσω από τη πλάτη σου να έχουν γίνει σκόνη...Τώρα πια κυνηγάς τις στροφές, λυσσάς όπως ο χειμωνιάτικος βοριάς στα παραθυρόφυλλα που έμειναν για πολύ καιρό κλειστά και σκονίστηκαν...μούχλιασαν. Μετά από λίγο ησυχία...οι στροφές 3-3.500 κι εσύ να μυρίζεις τα χορτάρι στα χωράφια...να γεύεσαι την ελευθερία. Ατόφια και σκληρή να κερδηθεί η απόλυτη ελευθερία...η απόδραση του ψυχασθενή από το ψυχιατρείο...
Να σπρώχνουμε τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια της ζωής μας...λες κι είναι βάρος, λες κι ανήκουν σε κάποιον άλλον.
Χρόνος που δεν υπήρξε ποτέ σε αυτό το απέραντο κοιμητήριο στιγμών και εικόνων που έμειναν όνειρα...έγιναν ''Πρέπει να πάω...κι εκεί...κι εκεί...παντού''. Μόνο να μπορέσω να πάω. Να ξεχάσει το κλειδί ο κλειδοκράτορας επάνω στο τραπεζάκι φεύγοντας...κι εγώ να το αρπάξω με κάποια πονηριά...και να τρέξω μακριά. Κάθε φορά το ίδιο συναίσθημα...όπως στη σκηνή στο τέλος, στο ''Εξπρές του μεσονυχτίου'' που τρέχει, ελεύθερος πια προς την ελευθερία.
Μόνο που αυτή εδώ που μιλάμε είναι πρόσκαιρη...ευκαιριακή ελευθερία.
Η ονειροπαγίδα του χρόνου έξω από το κατώφλι ενός μυαλού που προσπαθεί να μη κοιμηθεί ακούγοντας τις βολικές σειρήνες...''που να τρέχεις τώρα...''.
Ξαφνικά βρίσκεσαι να καρυδώνεις το γκάζι ενός τετρακύλινδρου χίλια και κοιτώντας για ένα δευτερόλεπτο στους καθρέφτες... βλέπεις όλα αυτά που κούρδιζαν το ρολόι που μοιρολογούσε πίσω από τη πλάτη σου να έχουν γίνει σκόνη...Τώρα πια κυνηγάς τις στροφές, λυσσάς όπως ο χειμωνιάτικος βοριάς στα παραθυρόφυλλα που έμειναν για πολύ καιρό κλειστά και σκονίστηκαν...μούχλιασαν. Μετά από λίγο ησυχία...οι στροφές 3-3.500 κι εσύ να μυρίζεις τα χορτάρι στα χωράφια...να γεύεσαι την ελευθερία. Ατόφια και σκληρή να κερδηθεί η απόλυτη ελευθερία...η απόδραση του ψυχασθενή από το ψυχιατρείο...
Last edited by a moderator:
