Αγώνες > Ιστορία:

[maik900]

Ιστορία: Το φαινόμενο Eddy Lejeune στο Παγκ. Πρωτάθλημα Trial του ’80​

Ένας “τετράχρονος σπασίκλας” σπάει την παντοδυναμία των δίχρονων trial στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα​

Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο εικοσάχρονος Eddy Lejeune, που λάμβανε μέρος για πρώτη φορά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Trial, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, θα κέρδιζε τρεις τίτλους σερί και θα αναδεικνυόταν σε έναν από τους σημαντικότερους αναβάτες όλων των εποχών. Δεν ήταν μόνο η εύθραυστη σωματική του διάπλαση που ξένιζε, αλλά κυρίως τα χοντρά μυωπικά του γυαλιά, τα οποία τον έκαναν να μοιάζει με σπασίκλα…

Κείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος

ΤΡΕΙΣ ΗΤΑΝ ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΩΣ οι παράγοντες που έκαναν τον Eddy Lejeune – τον πρώτο και τελευταίο Βέλγο αναβάτη που κέρδισε ποτέ τίτλο στο Παγκόσμιο Trial – να γράψει ιστορία.

Πρώτον, το γεγονός πως φορούσε πάντοτε μια χοντρή ασημένια αλυσίδα /ταυτότητα στο δεξί του χέρι, δεύτερον πως δε χρησιμοποιούσε ποτέ γάντια στους αγώνες και τρίτο και σημαντικότερο πως κέρδιζε τις παντοδύναμες, επί 20 χρόνια, δίχρονες μοτοσυκλέτες με μία τετράχρονη.

ΜΠΟΡΕΙ ΣΤΟ ΡΕΖΕΡΒΟΥΑΡ της η RTL 360 του να έγραφε Honda, αλλά όλη την υποστήριξη και τη συντήρηση της μοτοσυκλέτας και κυρίως του κινητήρα είχαν αναλάβει ο ίδιος ο αναβάτης και ο πατέρας του στο μαγαζί/συνεργείο που διατηρούσαν!

Ήταν βασισμένη πάνω στο παλιό και μέτριας επιτυχίας Honda XL 350, ενώ οι Lejeune τοποθετούσαν πάνω της εξαρτήματα από όποια μοτοσυκλέτα της Honda μπορούσαν, από XR μέχρι motocross μοντέλα, εκ των οποίων πολλά κομμάτια ήταν χειροποίητα. Πάνω στη δύσκολη αυτή μοτοσυκλέτα πραγματοποίησε, λοιπόν, τους άθλους του ο Lejeune, εξελίσσοντας διαρκώς το οδηγικό του στυλ.

Ο Eddy έπρεπε καταρχάς να κερδίσει τον πρώτο του τίτλο (1982), έτσι ώστε να δεχτεί την πρώτη μικρή βοήθεια του πανίσχυρου εργοστασίου και του αγωνιστικού του τμήματος HRC. Η βοήθεια αυτή ενισχύθηκε μετά τον δεύτερο τίτλο (’83) και τον τρίτο τίτλο (’84), ενώ ακολούθησε μία θριαμβευτική περιοδεία/επίδειξη του πολυπρωταθλητή Lejeune στην Ιαπωνία, όπου παρουσίασε το πρωτόγνωρο, μοναδικό του κοντρόλ – μετατοπίσεις, σταματήματα, ισορροπία – πάνω στην TLR του, μπροστά στους άφωνους θεατές.

Εξαιτίας όλων των παραπάνω, η Honda αποφάσισε να παρουσιάσει ένα ψευδοτράιαλ μοντέλο (TLR 200), η μόνη ομοιότητα του οποίου με αυτό του Lejeune ήταν ότι φορούσε τα ίδια χρώματα.

OΛΑ ΕΔΕΙΧΝΑΝ ΠΩΣ τα τετράχρονα θα έπαιρναν τη σκυτάλη από τα δίχρονα – όχι μονον μετά τους τρεις συνεχόμενους τίτλους – ειδικά ύστερα από την απόφαση της Honda να κατασκευάσει ένα καταπληκτικό πρωτότυπο για τον Lejeune, μέσω της HRC, το RTL 250, από το 1985 κι εξής.

Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι ο Βέλγος, ως εργοστασιακός και καλοπληρωμένος αναβάτης (είχε πατρονάρισμα και από τη Rothmans) δεν κατάφερε να πετύχει αυτό που είχε κάνει ως ιδιώτης και να ξανακατακτήσει παγκόσμιο τίτλο.

To τελευταίο αποκτά αργότερα και ιστορικό ενδιαφέρον, ειδικά αν αναλογιστούμε πως η Honda κατά κάποιον τρόπο χρειάστηκε 12 χρόνια για να ξαναπάρει παγκόσμιο τίτλο Trial, το 1996. Κι αυτό διαμέσου της Montesa (εταιρία που απέκτησε στα μέσα της δεκαετίας του ’80), με τον Ισπανό Marc Colomer, και αργότερα το 2000 και το 2001 πάλι με Montesa με αναβάτη τον Άγγλο Dougie Lampkin. Και οι τρεις επόμενοι τίτλοι ήρθαν πάντως με δίχρονους κινητήρες… Κάτι που δεν θα πρέπει να άρεσε ιδιαίτερα εκεί πάνω στον ουρανό στον -πατέρα της εταιρίας και φανατικό λάτρη των τετράχρονων – Soichiro Honda.

Ενδιαφέροντα Στατιστικά​

* O Eddy Lejeune γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1961 στη Vervier του Βελγίου, έγινε 7 φορές πρωταθλητής Βελγίου ( ’80 – ’81 – ’82 – ’83 – ’84 – ’85 – ’86) και 3 φορές παγκόσμιος (’82-’83-’84) ενώ έχει στο ενεργητικό του 33 πρωτιές σε 122 αγώνες (60 φορές στο βάθρο).

* Eίναι ο τρίτος αναβάτης όλων των εποχών από πλευράς χρυσών μεταλλίων (Dougie Lampkin – 66, Jordi Tarres – 61) και τρίτος σε τίτλους πίσω από τους Lampkin και Tarres, ισοβαθμώντας με τον Yrjo Vesterinen (’76-’77-’78), και τον Thierry Michaud (’85-’86-’88).

* Το ενδιαφέρον της Honda για το Τrial ήταν πάντοτε αρκετό, ώστε να λανσάρει πού και πού καμιά ψευδοτράιαλ στην γκάμα της. Από το TL 125 του 1973, στα πρώτα “τραϊαλίζοντα” XL 250/350 του ’75, στα TLR 200, στα δίχρονα TLM 50/200, αλλά και τελικά στην πιο εξελιγμένη τετράχρονη τράιαλ παραγωγής που έχει βγει μέχρι σήμερα, την RTL

Πηγη https://motorbike.gr