Iστοριες γι'αγριους.

[maik900]

«Τα καλοκαίρια της ζωής μας»​

Άρθρο: Γιάννης Αλεξανδράκης
Πρέπει να ήταν έξι το πρωί … παίζει να έχω κοιμηθεί , μιά , δυό ?ώρες και οι πρώτες ακτίνες του καλοκαιρινού ήλιου μου χτυπάνε κιόλας τα μάτια .
Ουσιαστικά έχω κρυφτεί κάτω από ένα αλμυρίκι και έχω κουκουλωθεί μ ένα βρώμικο σεντόνι προσπαθώντας ν αποφύγω την ανηλεή επίθεση των ιπτάμενων προβοσκιδοφόρων τεράτων που το ευρύ κοινό ονομάζει κουνούπια .
Εκεί λοιπόν ανάμεσα στην πρωινή επίθεση της ζέστης και με την γεύση της αλμύρας στο στόμα , ακούω ένα ίίίιιιιιιιιιιιιιι ντιν ντιν ντιν ντιν….ίίίίιιιιιιιι ντιν …ντιν ίίααααααααα! ….. προσπαθώ ανάμεσα σε τσίμπλα και πονοκέφαλο να καταλάβω τι ακούω αλλά … απλά αλλάζω πλευρό . Φίλε λέω στο Λαφονήσι είμαι , δεν μπορεί ! το ζουζούνισμα όμως να επιμένει και να επιμένει και να επιμένει … ε δε μπορεί … γυρνάω κι ανοίγω μάτια . Στα πενήντα μέτρα μπροστά μου και στα αβαθή νερά της πασίγνωστης παραλίας ένα WR400 (Husqy) του 1986 να καθαρίζει ευθείες πάνω κάτω .
Ο τύπος είναι με το μαγιό και πέρα αυτού , ένα μόνο ζευγάρι αρβύλες δια το ευνόητο . Κοιτάω δεξιά την παρέα , ντόπιος μου λένε …. κάνω τουμπεκί και περιμένω να δω τι κάνει .Οκ πως βρέθηκε το χασκάκι στα χέρια του δεν το ξέρω , κάποιος θα κλαίει υπέθεσα αλλά ο τύπος είναι κουλός …όλη η παραλία δική του κι αντι να το πάει φλατ τρακ , το παίζει ευθείες . Ως εδώ … καβαλάω το κολοφτιαγμένο μου και άκρως ετοιμοπόλεμο DR350R …. καθίζω την μανιβελιά και η supertramp αρχίζει το κελάηδημα … το ρίχνω στην μάχη και κάνω το Λαφονήσι Daytona και ν ακουμπάω στης στροφές τιμόνια κάτω κι η παραλία να μην έχει ούτε ένα πετραδάκι για να στην χαλάσει και ….πρέπει να μ έβρισε πολύς κόσμος αλλά, κάπως έτσι περνούσαν τα καλοκαίρια της ζωής μας , κάπως έτσι έγραφαν η ιστορίες της νιότης μας .

Μπορώ να θυμηθώ ατέλειωτες καλοκαιρινές ιστορίες που αν και όλες δεν είχαν ευτυχή κατάληξη , δεν θα πάψουν ποτέ να είναι τόσο φρέσκες στο μυαλό μου . Μπορώ να θυμηθώ τα χρώματα , τα αρώματα , τα πρόσωπα , μπορώ να παγώσω τον χρόνο και να της διηγηθώ σαν να της λέω σε φίλους την επόμενη μέρα στην καφετέρια .
Στο δημοτικό όταν τελείωνε η χρονιά ο πατέρας μου μ έπαιρνε «βοηθό» στο μηχανουργείο, πηγαίναμε με την βέσπα ,ο πατέρας μου οδηγός εγώ πίσω σφιχτή αγκαλίτσα κι από πίσω απ το μηχανάκι έτρεχε ο αλήτης ,που ήταν ένα μπασταρδάκι που ο πατέρας μου λάτρευε . Όταν σχολούσαμε , περίμενα να με πάει στην θάλασσα , για να βγάλουμε αχινούς … το ήθελα πολύ αλλά έπρεπε να είναι καλός ο καιρός . Όταν φτάναμε λοιπόν κοντά στην θάλασσα σηκωνόμουν όρθιος και άμα δεν έβλεπα κύματα έλεγα , μπαμπά , θα πάμε έτσι ? Φτάναμε σπίτι μου λεγε , βάλε το μπανιερό σου και φέρε το τελάρο … το τελάρο , είχε τα πέδιλα μας , της μάσκες και ένα βαζάκι που ήταν μέλημα μου να φτάσει ολόκληρο στο σπίτι . Το τελαράκι το βάζαμε πίσω στην σχάρα της ρεζέρβας και έτσι κυλούσαν τα παιδικά μου καλοκαίρια .
Το πρώτο μου «μεγάλο» ταξίδι το έκανα με βεσπάκι και ήταν σαράντα ολόκληρα χιλιόμετρα, δεν είχα δίπλωμα ή ακόμα σωστότερα δεν είχα δικαίωμα ακόμα να έχω δίπλωμα αλλά το έζησα σαν να πήγαινα στο βόρειο Ακρωτήριο . Ένα κάμπινγκ λοιπόν στον Καβρό σχεδιασμένο πάνω στο θρανίο με πέντε έξι φίλους και τρία μηχανάκια !
Είχαμε βγάλει πρόγραμμα , είχαμε βρει κράνη , είχαμε πάρει σαμπρέλες , τρόμπες , εργαλεία , κάρβουνα , κρέατα ,όλα …. Τελικά δεν ψήσαμε τίποτα , δεν φάγαμε τίποτα , δεν κοιμηθήκαμε καθόλου αλλά περάσαμε ωραία !

Το χωριό είχε μια disco ! τρομάρα τους δηλαδή , μια αυλή με δυό δέντρα , ένα μπάρ και έναν τύπο και καλά DJ αλλά για μας έμοιαζε Barbarella και δεν την αφήναμε με τίποτα . Ήταν και μερικά τουριστριάκια σ ανάλογη ηλικία , κάναμε και το κομμάτι μας , κάναμε και σούζες έξω απ την disco , καπακώθηκα βέβαια , μένοντας πιστός στην πραγματικότητα , που με ήθελε – θέλει , θρασύτατο στην σούζα αλλά άσχετο στο φρένο … Όλη η εκδρομή μας , καμιά τριανταριά ώρες αλλά, πρέπει να την συζητήσαμε μετά για καμιά τριανταριά μέρες .
Την ίδια χρονιά , το κάναμε ξανά , αλλά το είχαμε στήσει καλύτερα , θα κάναμε τον γύρο του νομού . Υπερπαραγωγή , εγώ είχα πάρει κι ένα δερμάτινο του πατέρα μου , κάτι american optical …σούπερ μηχανόβιος λέμε και ξεκινήσαμε …. Πρώτη στάση Δραπανιάς και μένει εκεί η γιαγιά του ενός ….. κάνει χαρές η γριά και καλώς τα και καλως ήρθετε …ε την είχαμε δει κι εμείς , μεγάλοι ταξιδιώτες , ανοίξαμε το βαρέλι το κρασί και δώστου να πάει κάτω …. κοπελάκια … ε ! αυτό ήταν , εκεί τελείωσε και ο γύρος του νομού . Μεγαλώσαμε και γίναμε εικοσάρια και εικοσιπεντάρια , ανακαλύψαμε τ άλογα (hp)και της γυναίκες και να τα καλοκαίρια να κυλάνε .
Να δουλεύουμε όλη την εβδομάδα σαν τους σκύλους και μετά την Κυριακή , στον Μπάλο για μπάνιο με τα κορίτσια . Να κι οι ξερογκαζιές , να και τα πατητήρια κάτω , ορδές με U, gullarm,rgv aero ,zxr και RR … Το μηχανάκι σου δεν πάει , πάρε απο δω το τελειωμένο , το μηχανάκι το πήρες απο χορευτή ? όχι ρωτάω γιατι βλέπω πως είναι καλό στον καρσιλαμά , έχω χεσμένα τα βρωμοδίχρονα σας και τα κορίτσια στο κλασσικό παρατεταμένο , σταματήστεεεε πια . Θυμάμαι , τον φοβερό και τρομερό , σήμερα , δρόμο με τα στροφιλίκια που πάει για Σφακιά , όταν ήταν καινούριος . Όταν ξεμύτισα για πρώτη φόρα απ το βουνό και είδα όλη αυτήν θέα που κόβει την ανάσα αυτά τα στροφιλίκια και την ολοκαίνουρια άσφαλτο … πρώτη φορά πατούσα σ ολοκαίνουρια άσφαλτο .
Κατεβαίναμε και στρίβαμε και βλέπαμε ο ένας τον άλλο γελώντας , δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε πως αυτό που ζούσαμε ήταν πραγματικό . Τρικάβαλο με την Νίκη και την Μαρία πάνω το husqvarna για Άγιο Νικόλαο , το περιπολικό να κάνει ντου και το θεριό να φεύγει στα χώματα κι άντε πιάστο εκει μέσα . Τα χρόνια περνούσαν κι η εμβέλεια όλο κι άνοιγε … μπορεί σήμερα , να είμαστε στην φάση που τα καλοκαίρια μας μικραίνουν αλλά τότε , όλο άνοιγαν , όλο μεγάλωναν .
Την έχουμε δει για έξω και πάμε με τον αργότερα κουμπάρο μου για Ηγουμενίτσα …. να πάμε απο Κατάρα που έχει ωραίες στροφές … ρε συ έχει κρύο …έλα , Αύγουστος λέμε ! και πάρε να χεις , και είσαι κότα κι η καθυστέρηση είναι ποιο γρήγορη απο σένα και τα κορίτσια πίσω … πάμε» Pit stop» και που ναι η Μαριά ? ρε Αντώνη , η Μαρία ??? ώπα ρε παιδιά θα πεσε κάπου … πάμε να την βρούμε και δώστου για πίσω .
Την βρήκαμε , ούτε είχε χτυπήσει , ούτε τίποτα … εκεί , στην άκρη του δρόμου , τυλιγμένη το sleeping bug και μελανιασμένη … Μαρία είσαι καλά … τίποτα η Μαρία …. Μίλα ρε Μαράκι και να εντριβές και να κλασομεντέ εμείς , την χάσαμε την Μαρία … δύο παιδιά του έκανε η Μαρία του Αντώνη … περνάνε τ άτιμα τα χρόνια .
Μπορώ να θυμηθώ τα πρώτα μεγάλα ταξίδια πριν από χρόνια που σαν ΛΕΜΟΠΕΧ , προσπαθούσαμε να στήσουμε την πρώτη Παγκρήτια συγκέντρωση , μηχανάκια πεταμένα στην άμμο και μεις να παίζουμε μπάλα , κορίτσια που μας αγάπησαν αλλά και αγαπήσαμε … Τα βάζω όλα αυτά στο μυαλό μου περνάω μια βόλτα απ το μυαλό μου το «ημερολόγιο μοτοσυκλέτας» , τα γράμματα του Lawrence στον λόρδο Brough…ότι έχει να κάνει με τα μηχανάκια , μου προκαλεί μια έλξη , όλη η ζωή μου , είναι πάνω σε μια σέλα … όλα μου τα καλοκαίρια πήραν χρώμα πάνω σε μια σέλα .
Να το ζείτε και να το ζείτε όμορφα και χωρίς κανένα συμβιβασμό , έτσι ακριβώς όπως το είχατε φανταστεί .
Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα …. κάλοκαιρινες διακοπές παααντάααα!!!

Πηγη www.motoinactiontv.gr

 

[maik900]

Η κόντρα…!!!​

Άρθρο: Ιωάννης Αλεξανδράκης
Η πραγματικότητα πέρα των αστικών μύθων είναι πως η Ελλάδα είχε μια σοβαρή προπολεμική ιστορία όσο αφορά την μοτοσυκλέτα . Μετά τον πόλεμο όμως τα πράγματα ήταν αντιστρόφως ανάλογα … φουρκόνια , μεταποιημένα , πολεμικές αποζημιώσεις και συμμαχικές μοτοσυκλέτες κατασκευασμένες για να λειτουργήσουν μόλις μερικούς μήνες , καλούνταν ν αναλάβουν όχι μόνο την μοτοσυκλετιστική πραγματικότητα της χώρας αλλά και την αναδόμηση της .
Στο αγωνιστικό κομμάτι γυρίσαμε σε «περισσεύματα » ότι περίσσευε στο «ανατολικό μπλοκ» και κάτι μεταποιημένα βίκτορι που έπρεπε να είχαν σταματήσει να λειτουργούν πριν απο δεκαετίες .
Κατα τα τέλη της δεκαετίας του 70 αλλά και της αρχές του 80 , ζηλευτές εποχές γι αυτούς που δεν της ζήσανε εμφανίστηκαν μερικά νεώτερα μηχανάκια τα οποία είχαν αποκτηθεί με την γνωστή τότε μέθοδο , δηλαδή …. αγόραζε κάποιος εύπορος άνθρωπος ή κάποιος ναυτικός ένα ..ας πούμε GPZ1100 , του το έκλεβαν και το κάθιζαν πάνω στο σκελετό ενός ΚΖ650 ή ποιο απλά , του χτυπούσαν τα νούμερα του ΚΖ… ωραία ξε ωραία , έτσι ήταν τα πράγματα τότε και ο Δαλιανίδης τα έχει διηγηθεί ωραία αλλά με τόσο χιούμορ , που τα κάνει σήμερα να μοιάζουν ψεύτικα .
Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 80 όμως , υπήρχε μια πραγματική ανάταση …. αγοράστηκαν μερικά RD ,μετά κάποια FZR ,κανα GSXR , έγινε ένα κάποιο παιχνίδι στους δρόμους , έσκασαν πέντε σοβαρά φράγκα στο χέρι ενός καλού πιλότου , έγινε και τζέρτζελο στο Τυμπάκι …. λίγο ο Σκούρτας , λίγο ο Παπανδρέου που έκανε δυό αγώνες στο Παγκόσμιο , λίγο ο Εμανουηλίδης που πήγαινε το TZR φέτα , όλα κι όλα μαζί έκαναν μια σκηνή .

Το θέμα όμως ήταν , τι θα γίνει με την νεολαία με τα κατώτερα οικονομικά στρώματα , τα οποία για χρόνια είχαν κλειδωθεί σε απο τρίτο χέρι , δίχρονα , τετράχρονα , ψευτοεντουράκια ή είχαν πέσει στην πλάνη της ανατολικογερμανικής μυζήθρας και είχαν γίνει φίλοι με τον σιδερά γειτονιάς ένεκα των επισκέψεων τους προς συγκόλληση βάσης κινητήρα ή πλαισίου .
Η οριστική λύση γι αυτούς , ήρθε , ανάμεσα στης δύο δεκαετίες και την έλεγαν , μεταχειρισμένα απ την Ιαπωνία ! Αυτό πάλι το πακέτο , ήρθε σε τρεις θα έλεγα, δόσεις …. στην πρώτη , ήρθαν , μηχανάκια πέντε ετών και πάνω στα 250 με 400 ή και 550 καμιά φορά κυβικά , τα οποία έμοιαζαν με τα μεγαλύτερα αδέρφια τους …. κάτι NS κάποια RGΓ , τα aero , κάτι παλιά VFR κάτι FZ τέτοια … στη δεύτερη δόση , ήρθαν τα καλά , αυτά που έπαιξαν μπάλα , μηχανάκια σχεδόν καινούρια , όπως τα NSR , τα KR ,RGV, RC , μονόμπρατσα , gull arm , U , πολλά και ωραία , ενώ στην τρίτη δόση ….είχαν πάρει χαμπάρι όλοι την μασαμπούκα και ήρθαν στόλοι απ ότι παπάκι 100άρι ή πενηντάρι μπορείτε να φανταστείτε , μικρά εντουράκια και για τους μερακλήδες κατόπιν παραγγελίας κάποιο δίχρονο δυόμισι, ένα CRE ή ένα TTR250 .

Ο Μάικ λοιπόν , είχε πάρει και με φρέσκο μοντέλο το FZ750 , ένα FZ400 , το μηχανάκι λέμε , ήταν μινιατούρα του μεγάλου αδερφού και οδηγώντας το ένιωθες πως αυτός ο κόσμος σου ανήκει . Στην πραγματικότητα , είχε έρθει στοιβαγμένο σ ένα απ τα πρώτα εξ Ιαπωνίας κοντέινερ και δεν υπήρχε ούτε ένα κομμάτι του να μην έχει άμεση ανάγκη απο βάψιμο και όχι μόνο .
Προτιμήθηκαν τα δικά του χρώματα και το μηχανάκι , όντας ασημί – βυσσινί , με μισό φέρινγκ και διπλά τύπου Boldor φανάρια εμπρός , ήταν όμορφο και τσαμπουκαλεμένο . Ο Μάικ , αν και μικρός , φαντάρος γαρ , δούλευε σε μια καλή δουλίτσα που χε ο πατέρας του και είχε αλλάξει δύο μηχανάκια , ένα CD για πρώτο κι ένα RD125 μετά .
Σήμερα κυκλοφορεί με αυτοκίνητο καράβι και για μηχανή μια γερμανική μαούνα , προασπίζοντας την εξαιρετική ποιότητα της αλλά τότε , ήταν άφοβος , γρήγορος και αγαπούσε της σπορ μοτοσυκλέτες .
Απ τη άλλη , ο Άκης , αν ζούσε σήμερα και πάλι Honda θα είχε …. πιστεύω ότι με βάση την ταχύτητα γήρανσης του , τώρα στα πενήντα παρά κάτι , θα είχε ένα VTR1000 . Τότε καβαλούσε , τι άλλο ? NS250 … To NS δεν θα το έλεγες και σούπερ δίχρονο αλλά πιστεύω πως το FZ το είχε για την πλάκα του μια και του ρίχναμε λεφτά και σε ποιο καινούρια 400άρια ,απ τα οποία και ποτέ δεν χάσαμε .
Ωραίο δεν ήταν … άσπρο με κάτι περίεργες ρίγες , κάτι ζάντες που όταν το έπλενες βλαστημούσες , ενώ τα όργανα , είχαν κάτι ρίγες μέσα που δεν σε κάναν να πηδάς απ την χαρά σου , Απ την άλλη , ήταν το μηχανάκι του Spencer , Honda που τότε είχε ποιο πολλούς οπαδούς απο σήμερα και γιατί όχι , οι πάνω κάτω εξατμίσεις , έδειχναν πολύ άγριες .
Φυσικά και οι δύο προσπαθούσαν να μαζέψουν τα μηχανάκια ένεκα του ότι μόνο ο Θεός ξέρει πόσα χιλιόμετρα είχαν κάνει πριν μας τα στείλουν οι ιάπωνες αλλά και όλοι οι υπόλοιποι παρέα δεν πηγαίνανε πίσω .
Ο Μανώλης είχε ένα Morini 3 1/2 που σπάνια λειτουργούσε κι αυτό για καμιά δυο ώρες , ο άλλος Μανώλης κι ο Γιώργος , δυό μυζίθρες που ήταν στον ίδιο δρόμο με το Morini πολλοί είχαν cdπαπιά ενώ τέλος ο Γιάννης είχε ένα δυόμιση εντουράκι και το όνειρο της ζωής του , ήταν απο H7 έως 510 . Άρα όλο το ενδιαφέρον της παρέας ήταν στα δύο εξ ιαπωνίας μικρά .
Στην παρέα τα είχαν βρει , είχαν φτάσει σε απλά συμπεράσματα τα οποία δεν χωρούσαν καμίας αμφισβήτησης … ο καλύτερος οδηγός είναι ο Spencer και μόλις του περάσει η τενοντίτιδα θα τους σκίσει όλους και το καλύτερο μηχανάκι της παρέας άρα και η αιχμή προς τα έξω το NS …ενώ στης κόντρες , ότι βάζεις πάει . Ψιλοχειμώνιαζε … ας πούμε , έχει μπει καλά ο Οκτώβρης και τα βράδια βάζει μια ελαφριά ψύχρα … ένα μπλουζάκι με μανίκι το θέλει βρε αδερφέ .
Έχει πάει 2-3 το πρωί και έχει φάει φλας ο Μάικ πως το FZ σήμερα πάει καλά και την λέει στον Άκη …. άσε ρε Μάικ του λέει ο άλλος σε καθεστώς πλήρους ειρωνείας και αρχίζουν οι ατάκες ,,, άσε ρε μλκα κι εσύ και το χρέπι σου …δεν έβαζες ρόδες σε κανα ντενεκέ καλύτερα … να σου δώσω λίγο νέφτι να το βάλεις στον κ..λο σου μπας και παρασύρεις και το μηχανάκι σου και άλλα τέτοια ωραία .
Έτσι , ο εμφύλιος στήθηκε ,χωρίς φυσικά μπικικίνια μια και στο ενδοοικογενειακό δεν λέει … Βγήκαν σ ένα παράδρομο μια χαρά …. με εκκίνηση στον κεντρικό , είχαν μισό χιλιόμετρο και κάτι με κατάληξη θάλασσα … δηλαδή , θα κούμπωνε και μια τετάρτη και μετά φρένα . Έστησαν τα μηχανάκια , κάθισε όλοι οι παρέα πίσω και έδωσε ο Άκης το πλεονέκτημα του » 1 2 3 φύγαμε » στον Μάικ .
Το FZ ούτε που αντιστάθηκε , τίποτα ….πέντε κολώνες ξαπλωμένες έφαγε κι αυτές χωρίς σόδα αλλά …. που ο Μαίκ , επικαλείται αβάτζιο για να παίξει ξανα η κόντρα … λέει λοιπόν μια μπούρδα τύπου , δεν κούμπωσε η δευτέρα και …. λέει ο Άκης , πάμε ρε Μάικ μια ψήλη και προς τα πάνω γιατι θα μου τα πρήξεις . Πλεονέκτημα ξανά ο Μάικ …1 2 3 φύγαμε ….ξανά μπροστά το NS , κάποια στιγμή όμως το NS κόβει διότι τελειώνει ο δρόμος …. ο Μάικ όμως , νομίζει πως μαζεύει το NS και συνεχίζει …. είπαμε , η κόντρα πάει ανάποδα , απο την θάλασσα προς τον κεντρικό … στο τέλος δηλαδή, δεν έχει άμμο , έχει αυτοκίνητα που περνούν όσο λίγα κι αν είναι αυτήν την ώρα .
Η παρέα απο πίσω στριγγλίζει , ενώ το NS παίζει φώτα , κόρνες αλλά που…. όταν τελικά κατάλαβε ο Μάικ τι έκανε ήταν αργά και δεν φτάνει αυτό , βλέπει και φώτα να φτάνουν . Φρενάρει , ότι φρενάρει και ένα κλικ πριν την διασταύρωση αφήνει το μηχανάκι … την ίδια στιγμή περνάει ένα 2cv το οποίο τρώει το άνανδρο και όρθιο FZ στο εμπρός φτερό ! Το μηχανάκι πετάγεται στον αέρα κι αρχίζει να παίρνει στροφές …. υπερπαραγωγή ! τι Barbarella …όποιος δεν έχει δει , προβολείς Boldor να κάνουν στροφές στον αέρα στο απόλυτο σκοτάδι , δεν έχει δει το απόλυτο εφέ .
Σταματά ο άνθρωπος , ήταν ένας 40άρης κουλτουριάρης , βγαίνει έξω , βλέπει την μηχανή στην άλλη πλευρά του δρόμου , ψάχνει τον αναβάτη … τίποτα , φωνάζει , ψάχνει μέσα στον πανικό του, τίποτα . Η παρέα αραγμένη απέναντι του , τους λέει …παιδιά κάποιον χτύπησα να τον βρούμε …. τι ν απαντήσουν οι άλλοι ? ναι το ξέρουμε , εδώ στης θημωνιές είναι κρυμμένος … υπάρχει μια γενική αμηχανία αλλά … κάτι πρέπει να γίνει διότι θα σπάσει η καρδιά τ ανθρώπου .
Ο Άκης το πήρε απάνω του …. πήγε στο άνθρωπο που στα καλά καθούμενα κι ανευ λόγου κόντεψε να γίνει φονιάς και μάλιστα μέχρι εκείνη την στιγμή αυτό πίστευε κιόλας και του λέει . Μην ανησυχείτε κύριε , μια χαρά είναι , κρύβετε , ορίστε το τηλέφωνο μου , πάρτε με τηλέφωνο αύριο και θα σας φτιάξουμε το αμάξι … ποιο αμάξι ? δεν μ ενδιαφέρει τ αμάξι , το παιδί να είναι καλά …. λίγο έτσι , λίγο αλλιώς , ο Άκης τον ηρέμησε , έφυγε κι όλα καλά .
Βγήκε κι ο Μάικ απ την κρυψώνα … τι να πει και τι να εξηγήσει … Το μηχανάκι έκανε καιρό να βγει ξανά κι όταν βγήκε πουλήθηκε , αγοράστηκε RR (αυτό κάρφωσε σε τοίχο) αλλά τον Μάικ δεν τον πήρε ποτέ ξανά σοβαρά κανείς . Ο οδηγός του αυτοκινήτου δεν πήρε ποτέ τηλέφωνο αλλά η επαρχία είναι μικρή , ο Άκης έμαθε ποιος είναι και πήγε να τον βρει ώστε να φτιάξει την ζημιά του και να ζητήσει συγνώμη για το συμβάν σε ποιο νορμάλ συνθήκες .
Αυτός με την σειρά του , δεν θέλησε τίποτα , λέγοντας πως η αλλαγή ενός φτερού δεν κοστίζει σχεδόν τίποτα, ταυτόχρονα , παρακάλεσε τον Άκη , να προσέχουν γιατί όπως είπε , είναι αμαρτία .

Πηγη www.motoinactiontv.gr

 

[maik900]

Όταν το σώμα θυμάται , η ψυχή το γλεντά​

Άρθρο: Ιωάννης Αλεξανδράκης

Θα σας πω μια ιστορία σε πρώτο πρόσωπο , μπορεί να είναι και αλήθεια , μπορεί να έχει λίγη ή πολύ αλήθεια αλλά μπορεί να είναι κι ένα ψευδές διαστρεβλωμένο παραμύθι που τώρα ξεκινάει να βγαίνει απ’ την αχαλίνωτη φαντασία μου . Στην πραγματικότητα δεν έχει σημασία η αλήθεια ή το ψέμα , μια και πρόκειται για μια κοινή λαϊκή ιστορία απ’ αυτές που ζήσαμε , θα ζήσουμε , έζησαν και θα ζήσουν .

Το 1973-4 η Αθήνα είναι μια άλλη πόλη , οι δρόμοι γεμάτοι μ αμερικάνικα αυτοκίνητα και γερμανικές μηχανές ή μηχανάκια και πολυπολιτισμική όπως σήμερα … έχουν γυρίσει τα παιδιά απ’ τα παιδομαζώματα και ουσιαστικά μιλάν ρωσικά και σπαστά ελληνικά , ενώ το παζλ συμπληρώνουν οι χιλιάδες επαρχιώτες που κάνουν στην πρωτεύουσα , δικές τους κλίκες . Τέτοιοι επαρχιώτες λοιπόν ήταν κι οι γονείς μου , όπου εσφαλμένα προσπαθούσαν να βρουν ένα καλύτερο μέλλον για το παιδί τους.

Δεν θα το πιστέψετε αλλά η πλατεία Δαβάκη ( της Καλλιθέας) ήταν χωμάτινη και πρόσφατα, της είχαν τοποθετηθεί κάτι κούνιες σε σχήμα πυραύλου . Αυτές οι κούνιες ήταν που θα με κούραζαν και στην συνέχεια η μάνα μου θα μπορούσε να κατευθυνθεί στην αγορά και μ εμένα αποκαμωμένο να κάνει εύκολα τα ψώνια της . Η αγορά απ’ την πλατεία για τους ποιο πολλούς, που δεν γνωρίζουν την περιοχή , απέχει ελάχιστα , ενώ έξω απ’ την αγορά τότε , υπήρχε η δεύτερη παγίδα . Ποια ήταν η παγίδα ? κάτι γριές με πλήρη γνώση της ρωσικής και σπαστή της ελληνικής όπου πωλούσαν καραμελωμένα μήλα και κοκοράκια .

Τα μήλα ποτέ δεν τα έτρωγα με χαρά αλλά τα κόκκινα , λαχταριστά κοκοράκια …πέθαινα για ένα . Όσο κι αν προσπάθησα όμως , τα μετρημένα χρήματα της μάνας μου , δεν της επέτρεψαν να μου πάρει ένα… μου είπε , πως αν στον γυρισμό είχε χρήματα , θα μου έπαιρνε . Ότι δεν μου πήγε καλά , είναι μια αλήθεια , ότι δεν ήμουν στην ηλικία να καταλάβω κι αυτό σωστό είναι , το ότι έβγαλα μια mini Beretta και την ύψωνα στους ανθρώπους φωνάζοντας μπαμ μπαμ , ήταν απόλυτο γεγονός . Το μέγεθος του όπλου ήταν μικρότερο από ένα πακέτο τσιγάρα αλλά και πάλι ήταν δύσκολο στα τρία ίσως τέσσερα μου χρόνια να το σηκώσω .

Τ απανωτά εμφράγματα και τον πανικό της μάνας μου , χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να τον καταλάβω αλλά , άρπαξε το όπλο και το πέταξε σ ένα νεροχύτη του δρόμου . Ποιος σου το έδωσε μου λέει … ο θείος Αντώνης της αποκρίθηκα , την έβλεπα και πίστεψα πως θα βγάλει αίμα απ’ τα μάτια . Το ίδιο βράδυ , ο θείος Αντώνης που δεν ήταν θείος αλλά κολλητός του πατέρα μου και ο πατέρας μου , δεν το απολαύσαν το κρασάκι τους …ουσιαστικά τους είχε στήσει η μάνα μπροστά και τους πήγαινε γ@μιώντας , ενώ αυτοί , καταλαβαίνοντας τι είχε γίνει ,είχαν μαζέψει κι έλεγαν διάφορα τύπου …έλα ρε Χρυσούλα , δεν είχε γεμιστήρα ….. του το έδωσα για να παίζει ….κι άλλα τέτοια που μάλλον δεν είχαν επιτυχία . Το τέλος του θείου Αντώνη , γράφτηκε σε μια φυλακή , έξω στην Γερμανία αν θυμάμαι καλά , δεκαετίες πίσω αλλά για μένα , δεν έχει καμία σημασία μια και ήταν ένας άπαιχτος τύπος που αν και ήθελα , ευτυχώς δεν κατάφερα να του μοιάσω τόσο όσο θα ήθελα .

Ο Βλαχαντώνης λοιπόν ζούσε , σε μια μικρή πόλη της Κρήτης , το Καστέλι . Ήταν ορφανός κι οι αδερφές του είχαν μια ταβέρνα , ήταν όμως άρχοντας και χατίρι δεν μου χάλασε ποτέ . Τον έκανα ότι ήθελα κι αυτός για να τον αφήσω λίγο ήσυχο μου λέγε «πάμε Γιαννιό να βγάλουμε χοχλιδάκια τσι θάλασσας ?» , ναι αποκρινόμουν εγώ και πηγαίναμε στα βράχια, έβγαζα μερικά και τα κάναν πιλάφι ! Καθόμασταν σ ένα μακρύ τραπέζι όλοι κι έλεγε με καμάρι , «τα χοχλιδάκια που τρώγομε ο Γιαννιός τα χει βγαλμένα» . Έτσι η περηφάνεια μου έφτανε στον αέρα και του λεγα «θείο Αντώνη θα με κάνεις βόλτα μετά?» . Βόλτα …και το βόλτα, ήταν ο κόσμος όλος …

Είχε μια Horex βασίλισσα ,με τα νίκελ της , με της κορώνες της , κομπλέ … τι μηχανάκι και τι δούλεμα ! σαν πεντάμετρο καΐκι που ανάμεσα σε ένα σύννεφο απο γλάρους , μπαίνει στο λιμάνι μετρώντας πιστονιές ,έκανε . Αυτός με το μαλλί μπριγιόλ γυρισμένο πίσω , με το άσπρο πουκάμισο , ζωσμένο μέσα στο παντελόνι και τα μανίκια γυρισμένα μέχρι τα μπράτσα , καβαλούσε κι έβαζε μπροστά . Μετά άπλωνε τα χέρια κάτω προς εμένα και κουνώντας τα δάκτυλα στης ανοιχτές ανάσκελα ,παλάμες του , μ έγνεφε για να πάω προς το μέρος του .

Το χαμόγελο μου ,έφτανε ως τα αυτιά και σαν να ήμουν τίποτα , με σήκωνε και μ έβαζε εμπρός του , πάνω στο τεπόζιτο .Οι δυο μου παλάμες ακουμπούσαν μπροστά κι αυτός όποτε δεν χρειάζονταν το χέρι του , το τύλιγε γύρω μου . Αυτή ήταν και η πρώτη μοτοσυκλέτα που κάθισα στην ζωή μου , δεν θα ξεχάσω ποτέ την γεύση του αέρα , τ αρώματα των ήχων και τη μέθη της χαράς .

Το 1977 ο πατέρας μου πήρε την μεγάλη απόφαση να φύγουμε απ’ την Αθήνα και να γυρίσουμε στην Κρήτη , έτσι όλη η υπόλοιπη ζωή μου και όχι μόνο τα καλοκαίρια όπως πριν , θα τα περνούσα σ αυτήν . Νοικιάσαμε ένα πολύ ωραίο σπίτι , που ήταν κοντά στους γονέους του πατρός μου και σχετικά στο κέντρο της πόλης . Ο σπιτονοικοκύρης είχε τρία παιδιά , την Έφη , την Αλέκα και τον Γιώργο , νοικοκύρης άνθρωπος , δούλευε της βακέτες και όλα τα παιδιά του ήταν και είναι καλά . Ήταν όλα , μια γενιά παλιότερα από μένα , αυτά τελείωναν το Λύκειο κι εγώ δεν ήμουν ακόμα στην μέση του δημοτικού , όμως …μια αυλή είμασταν , δεν θα μπορούσαμε να είμαστε ξένοι .

Ο Γιώργος ήταν δραστήριος , δούλευε κι αυτός τα δέρματα , έπαιζε και παίζει μπάλα , πήγαινε στα πουλιά και είχε μηχανάκι ! είχε κι ο πατέρας μου ένα βεσπάκι αλλά αυτό …αυτό ήταν άλλο . Ήταν ένα μπλε CB50 της Honda με μηχανικό αν θυμάμαι καλά δισκόφρενο . Μηχανάκια τότε , υπήρχαν ελάχιστα κι αυτά που υπήρχαν , ήταν γερμανικά και ιταλικά , όχι γιαπωνέζικα , αυτό λοιπόν , ήταν το κάτι άλλο ! Το ισόγειο που έμεναν , ήταν λίγο κάτω απ’ τον δρόμο και είχε ένα κήπο με τριανταφυλλιές και εφτά σκαλιά .

Το μηχανάκι έμπαινε κάτω και σανίδα για ν ανεβοκατεβαίνει , έβαλε , όταν πούλησε το μπλε CB για να πάρει ένα μαύρο με υδραυλικό δισκόφρενο , μονόσελο και ντουλαπάκι στον κοκωβιό …μέχρι τότε , έπαιρνε φόρα κι όποιον πάρει ο χάρος στα σκαλιά . Είχα καθίσει πολλές φορές σ αυτό το μηχανάκι , μ έπαιρνε μαζί του στα ζιγαρδέλια για λόγο που ακόμα δεν ξέρω, αλλά υποθέτω θα του το είχε ζητήσει ο πατέρας μου για να ξυπνάω . Πολλές φορές στεκόμουν όρθιος πίσω κι άνοιγα το στόμα μου για να τρώω τον αέρα , ενώ αυτός μου λέγε , «κάτσε κάτω ανε μας εδει ο πατέρας σου θα μας εσκοτώσει» .

Ωραία χρόνια κι ωραίες στιγμές αλλά η ανατροπή ήρθε κάπου στο 1983-84 όπου ο Γιώργης αποφάσισε να πάρει την πρώτη του μηχανή . Ένα ολοκαίνουριο YAMAHA XZ550 ! Απίστευτη μοτοσυκλέτα , θεέ μου πόσο μοντέρνα με τι απίστευτες γραμμές και πέρα του στρογγυλού που μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει . Επιτέλους έχυσε και μπετάκι στα σκαλιά , ενώ οι συζητήσεις των μεγαλύτερων παιδιών της γειτονιάς για την υπερμοτοσυκλέτα του Γιώργου , ήταν δύσκολο να της παρακολουθήσεις . Την θαύμαζα αλλά δεν θυμάμαι ποτέ να είχα καθίσει πάνω της κι αν το είχα κάνει δεν θα ήταν για πάνω από μία ή δύο φορές , άλλωστε εκείνη την εποχή , σβούριζα νυχθημερόν με το βελαμάκι μου .

Ο Γιώργος με βάση τα δεδομένα της εποχής , είχε το βιβλιαράκι κι έκανε όλες της εργασίες στην μηχανή μόνος. Μια μέρα λοιπόν , είναι καλοκαίρι κι έχει βάλει το μηχανάκι στην πίσω αυλή .Η αυλή . ένα πολύβουο μέρος μια που στην μέση είχε κλουβί με κουνέλια , στην άκρη περιστέρια και κότες να γυρνούν ολούθε …. Έχει λοιπόν απλώσει κάτω μια κουβέρτα , έχει ανοίξει το βιβλίο και κάτι σκαλίζει .

Συνεχιζεται.....

 

[maik900]

Όταν το σώμα θυμάται , η ψυχή το γλεντά​

Πάω λοιπόν εγώ λεβεντιά από πίσω και τρώω παγωτό … φύγε από παέ γιάντα θα σουρώσεις τα παγωτά στο μηχανάκι , μου λέει . Τι το θελε ? σπάνιο το παγωτό βέβαια με βάση τα οικονομικά της εποχής αλλά , θα την πω την αμαρτία μου…έβαζα το παγωτό στο κουταλάκι το καμα καταπέλτη και του το πετούσα . Σπάει μια λοιπόν για να με πιάσει , γυρνώ και φεύγω και προλαβαίνει και μου ρίχνει μια κλωτσιά στον πισινό ,όπου βάζοντας το χέρι μου πίσω για να την γλυτώσω , μου το σπάει . Ήταν και το πρώτο κόκκαλο που έσπαγα και μπορεί να μην ήταν με μηχανάκι αλλά ήταν εξ αιτίας του , σήμερα βέβαια σε μαγνητικό δεν μπαίνω αλλά και τι έγινε , το διασκέδασα .

Το ΧΖ αυτό ,έγινε παλιό και ξέρετε , εμείς οι άνθρωποι , δεν βλέπουμε και πολύ μακριά , έτσι εκτός από τα νέα , θέλουμε και τα πολύ παλιά , ενώ αγνοούμε κι ότι τα παλιά , σύντομα θα είναι πολύ παλιά . Άλλαξε λοιπόν χέρια στην γειτονιά , ώσπου κάποια στιγμή γύρω στο 2000 αφέθηκε στην τύχη του έξω στον δρόμο , ούτε καν στο πεζοδρόμιο . Υποθέτω πως για άλλη μια φορά κάποιο απ’ τα εκπληκτικά ηλεκτρικά της ΥΑΜΑΗΑ αποδήμησε εις Κύριον κι έτσι ο Πέτρος που το είχε τότε , μόλις ένα τετράγωνο μακρυά απ’ του Γιώργου , το παράτησε . Κάθε μέρα περνούσα από κει και κάθε μέρα το έβλεπα για χρόνια .

Δεν μ άρεσε και δεν μ εντυπωσίαζε πια όπως όταν ήμουν μικρός αλλά ποτέ δεν πέρασα και να μην γυρίσω να το κοιτάξω και ποτέ δεν το είδα , χωρίς να θυμηθώ . Έλεγα καμιά φορά του Γιώργου , ρε πάρτε το μηχανάκι μέσα , αμαρτία είναι αλλά ως εκεί . Το 2005 , έξι δεν θυμάμαι ακριβώς , δεν έχω παντρευτεί την Γιωργία αλλά έχουμε αρκετό καιρό σχέση και την παίρνουμε σοβαρά . Έτσι μαζί μ εμένα στο μηχανάκι , κάνει κι η Γιωργία για πρώτες φορές την διαδρομή απ’ το γραφείο στο πατρικό μου , περνώντας μπροστά απ’ το σημείο που είναι το μηχανάκι .

Κάποια λοιπόν από εκείνες της πρώτες φορές , πρόσεξε αυτό που ποτέ εμένα δεν μου περνούσε απαρατήρητο , το ΧΖ . Κοίτα μια μηχανή , μου λέει … ναι, της απαντώ , είναι ΧΖ YAMAHA , ένα μηχανάκι που στα χρόνια του , είχε διαστημική τεχνολογία … είναι πολύ όμορφη μου απαντάει αλλά εγώ σαστισμένος , συνέχισα την πορεία μου . Την άλλη μέρα , στο ίδιο ακριβώς σημείο , μου λέει …να δούμε πιανού είναι , αν δεν το θέλει να το πάρουμε . Παγωτό εγώ , γυρνάω και της λέω , είναι ενός φίλου , γι αυτήν την μηχανή , όταν ήμουν μικρός , μου έσπασε το χέρι … εμένα δεν μ αρέσει αλλά, άμα εσένα σ αρέσει , να πάω να την ζητήσω . Γιώργο , του λέω , η χουζού είναι ακόμα δικιά σου ? Του Πέτρου την έχω δοσμένη αλλά η άδεια είναι ακόμα στην Αλέκα(αδερφή του) … ε καλά , ρώτα τον Πέτρο αν την θέλει κι άμα δεν την θέλει δώστην μου , που αρέσει στην Γιωργία . Πάρτην μωρέ Γιάννη , σιγά μην την θέλει , τόσα χρόνια δε την βλέπεις που την έχει παραιτημένη έξω απ’ το σπίτι ..μου απάντησε και γω την πήρα .

Με κυνηγούσε η Αλέκα να την μεταβιβάσω γιατί τόσα χρόνια πλήρωνε τέλη και της είπα , παρέδωσε προσωρινά μωρέ Αλέκα πινακίδες και όταν το φτιάξω το μεταβιβάζουμε . Μπήκα επιθετικά ,την έλυσα και φτιάχτηκαν όλα τα κομμάτια σε τρεις μήνες αλλά , η μηχανή συναρμολογήθηκε και μάλιστα δις ατυχώς στην αρχή , μετά από παραπάνω από δέκα χρόνια . Ο Γιώργος έχει δυό παιδιά , τον Μιχάλη και τον Μάριο , όταν πήρα την χουζού ήταν παιδιά αλλά άρχισαν να μεγαλώνουν κι άκουγαν ιστορίες απ’ τους γονείς τους για τα χρόνια της χουζούς και μεγάλωναν κι άλλο και πήγαν στα παπάκια και πήγαν στα μηχανάκια …που είναι ρε Γιάννη η χουζού κι έκανες τίποτα στην χουζού, μου έλεγαν όταν μ έβλεπαν .

Πέρασαν τα χρόνια όμως κι η Αλέκα την είχε καταθέσει σωστά την πινακίδα(προσωρινά) και ήρθε κι η ώρα της χουζούς και της πινακίδας και της μεταβιβασης κι όλα . Μ έβλεπε ο Γιώργης στο δρόμο , μ έβλεπαν τα παιδιά , που είναι η χουζού , θέλει ακόμα έλεγα κι απολογούμουν που αν και φτιαγμένη , αν και ταμπελωμένη , ακόμα δεν τσουλούσε με κάποια αξιοπρέπεια . Τσούλησε όμως και το πρώτο πράγμα που έκανα , ήταν να πάω εκεί . Κατέβηκα τα εφτά σκαλιά , που δεν ήταν πια , ούτε σανίδα , ούτε λίγο μπετάκι αλλά κατηφόρα για το αυτοκίνητο αλλά και την τρέχουσα μηχανή .

Μπήκα στην πίσω αυλή που πια δεν είχε αυτόν τον κακό κόκορα που ήθελε να σε φάει , ούτε περιστέρια , ούτε κουνέλια αλλά είχε σκύλο όπως και παλιά και μπήκα στο εργαστήρι . Μπορεί ο Γιώργος να μην έκοβε πια τα δέρματα με το μαχαίρι αλλά ήταν πάνω απ’ την πρέσα κι έκοβε τσέπες . Η Αριστέα δίπλα του , έλεγαν τα οικογενειακά τους και του λέω …. Γιώργο , το μηχανάκι είναι μπροστά … το χαμόγελο έγραψε στα χείλι του , τα χέρια ξεκόλλησαν απ’ τα κουμπιά της πρέσας και ήταν κιόλας έξω όταν η Αριστέα με ρωτούσε , σαν να έβγαινε απ’ τα βάθη της ψυχής της , «έφερες την χουζού?».

Ο Γιώργος είχε ανεβεί στον δρόμο κι έκανε το μηχανάκι γύρο γύρο , ενώ ο σκύλος , προσπαθούσε να καταλάβει προς τι τόση χαρά . Γιώργο το κλειδί είναι πάνω , καντο ότι θες . Κάθισε πάνω με το διπλό σταντ και μου έκανε εντύπωση , γιατί δεν την κατέβασε πρώτα … της έδωσε το ελάχιστο που θέλει στην μιζιά , χωρίς καν να το σκεφτεί , την κατέβασε απ’ το διπλό με γκάζι και πατώντας λίγο κάτω κι έφυγε σαν να μην είχε περάσει μια μέρα . Πως μπορεί να τα έκανε αυτά ? τα τελευταία δέκα χρόνια ένα varadero έχει … το σώμα θυμάται … κι όταν το σώμα θυμάται , η ψυχή το γλεντά .

Πηγη www.motoinactiontv.gr

 

[apache]

Όταν το σώμα θυμάται , η ψυχή το γλεντά​

Πάω λοιπόν εγώ λεβεντιά από πίσω και τρώω παγωτό … φύγε από παέ γιάντα θα σουρώσεις τα παγωτά στο μηχανάκι , μου λέει . Τι το θελε ? σπάνιο το παγωτό βέβαια με βάση τα οικονομικά της εποχής αλλά , θα την πω την αμαρτία μου…έβαζα το παγωτό στο κουταλάκι το καμα καταπέλτη και του το πετούσα . Σπάει μια λοιπόν για να με πιάσει , γυρνώ και φεύγω και προλαβαίνει και μου ρίχνει μια κλωτσιά στον πισινό ,όπου βάζοντας το χέρι μου πίσω για να την γλυτώσω , μου το σπάει . Ήταν και το πρώτο κόκκαλο που έσπαγα και μπορεί να μην ήταν με μηχανάκι αλλά ήταν εξ αιτίας του , σήμερα βέβαια σε μαγνητικό δεν μπαίνω αλλά και τι έγινε , το διασκέδασα .

Το ΧΖ αυτό ,έγινε παλιό και ξέρετε , εμείς οι άνθρωποι , δεν βλέπουμε και πολύ μακριά , έτσι εκτός από τα νέα , θέλουμε και τα πολύ παλιά , ενώ αγνοούμε κι ότι τα παλιά , σύντομα θα είναι πολύ παλιά . Άλλαξε λοιπόν χέρια στην γειτονιά , ώσπου κάποια στιγμή γύρω στο 2000 αφέθηκε στην τύχη του έξω στον δρόμο , ούτε καν στο πεζοδρόμιο . Υποθέτω πως για άλλη μια φορά κάποιο απ’ τα εκπληκτικά ηλεκτρικά της ΥΑΜΑΗΑ αποδήμησε εις Κύριον κι έτσι ο Πέτρος που το είχε τότε , μόλις ένα τετράγωνο μακρυά απ’ του Γιώργου , το παράτησε . Κάθε μέρα περνούσα από κει και κάθε μέρα το έβλεπα για χρόνια . Δεν μ άρεσε και δεν μ εντυπωσίαζε πια όπως όταν ήμουν μικρός αλλά ποτέ δεν πέρασα και να μην γυρίσω να το κοιτάξω και ποτέ δεν το είδα , χωρίς να θυμηθώ . Έλεγα καμιά φορά του Γιώργου , ρε πάρτε το μηχανάκι μέσα , αμαρτία είναι αλλά ως εκεί . Το 2005 , έξι δεν θυμάμαι ακριβώς , δεν έχω παντρευτεί την Γιωργία αλλά έχουμε αρκετό καιρό σχέση και την παίρνουμε σοβαρά . Έτσι μαζί μ εμένα στο μηχανάκι , κάνει κι η Γιωργία για πρώτες φορές την διαδρομή απ’ το γραφείο στο πατρικό μου , περνώντας μπροστά απ’ το σημείο που είναι το μηχανάκι . Κάποια λοιπόν από εκείνες της πρώτες φορές , πρόσεξε αυτό που ποτέ εμένα δεν μου περνούσε απαρατήρητο , το ΧΖ . Κοίτα μια μηχανή , μου λέει … ναι, της απαντώ , είναι ΧΖ YAMAHA , ένα μηχανάκι που στα χρόνια του , είχε διαστημική τεχνολογία … είναι πολύ όμορφη μου απαντάει αλλά εγώ σαστισμένος , συνέχισα την πορεία μου . Την άλλη μέρα , στο ίδιο ακριβώς σημείο , μου λέει …να δούμε πιανού είναι , αν δεν το θέλει να το πάρουμε . Παγωτό εγώ , γυρνάω και της λέω , είναι ενός φίλου , γι αυτήν την μηχανή , όταν ήμουν μικρός , μου έσπασε το χέρι … εμένα δεν μ αρέσει αλλά, άμα εσένα σ αρέσει , να πάω να την ζητήσω . Γιώργο , του λέω , η χουζού είναι ακόμα δικιά σου ? Του Πέτρου την έχω δοσμένη αλλά η άδεια είναι ακόμα στην Αλέκα(αδερφή του) … ε καλά , ρώτα τον Πέτρο αν την θέλει κι άμα δεν την θέλει δώστην μου , που αρέσει στην Γιωργία . Πάρτην μωρέ Γιάννη , σιγά μην την θέλει , τόσα χρόνια δε την βλέπεις που την έχει παραιτημένη έξω απ’ το σπίτι ..μου απάντησε και γω την πήρα .
Με κυνηγούσε η Αλέκα να την μεταβιβάσω γιατί τόσα χρόνια πλήρωνε τέλη και της είπα , παρέδωσε προσωρινά μωρέ Αλέκα πινακίδες και όταν το φτιάξω το μεταβιβάζουμε . Μπήκα επιθετικά ,την έλυσα και φτιάχτηκαν όλα τα κομμάτια σε τρεις μήνες αλλά , η μηχανή συναρμολογήθηκε και μάλιστα δις ατυχώς στην αρχή , μετά από παραπάνω από δέκα χρόνια . Ο Γιώργος έχει δυό παιδιά , τον Μιχάλη και τον Μάριο , όταν πήρα την χουζού ήταν παιδιά αλλά άρχισαν να μεγαλώνουν κι άκουγαν ιστορίες απ’ τους γονείς τους για τα χρόνια της χουζούς και μεγάλωναν κι άλλο και πήγαν στα παπάκια και πήγαν στα μηχανάκια …που είναι ρε Γιάννη η χουζού κι έκανες τίποτα στην χουζού, μου έλεγαν όταν μ έβλεπαν . Πέρασαν τα χρόνια όμως κι η Αλέκα την είχε καταθέσει σωστά την πινακίδα(προσωρινά) και ήρθε κι η ώρα της χουζούς και της πινακίδας και της μεταβιβασης κι όλα . Μ έβλεπε ο Γιώργης στο δρόμο , μ έβλεπαν τα παιδιά , που είναι η χουζού , θέλει ακόμα έλεγα κι απολογούμουν που αν και φτιαγμένη , αν και ταμπελωμένη , ακόμα δεν τσουλούσε με κάποια αξιοπρέπεια . Τσούλησε όμως και το πρώτο πράγμα που έκανα , ήταν να πάω εκεί . Κατέβηκα τα εφτά σκαλιά , που δεν ήταν πια , ούτε σανίδα , ούτε λίγο μπετάκι αλλά κατηφόρα για το αυτοκίνητο αλλά και την τρέχουσα μηχανή . Μπήκα στην πίσω αυλή που πια δεν είχε αυτόν τον κακό κόκορα που ήθελε να σε φάει , ούτε περιστέρια , ούτε κουνέλια αλλά είχε σκύλο όπως και παλιά και μπήκα στο εργαστήρι . Μπορεί ο Γιώργος να μην έκοβε πια τα δέρματα με το μαχαίρι αλλά ήταν πάνω απ’ την πρέσα κι έκοβε τσέπες . Η Αριστέα δίπλα του , έλεγαν τα οικογενειακά τους και του λέω …. Γιώργο , το μηχανάκι είναι μπροστά … το χαμόγελο έγραψε στα χείλι του , τα χέρια ξεκόλλησαν απ’ τα κουμπιά της πρέσας και ήταν κιόλας έξω όταν η Αριστέα με ρωτούσε , σαν να έβγαινε απ’ τα βάθη της ψυχής της , «έφερες την χουζού?». Ο Γιώργος είχε ανεβεί στον δρόμο κι έκανε το μηχανάκι γύρο γύρο , ενώ ο σκύλος , προσπαθούσε να καταλάβει προς τι τόση χαρά . Γιώργο το κλειδί είναι πάνω , καντο ότι θες . Κάθισε πάνω με το διπλό σταντ και μου έκανε εντύπωση , γιατί δεν την κατέβασε πρώτα … της έδωσε το ελάχιστο που θέλει στην μιζιά , χωρίς καν να το σκεφτεί , την κατέβασε απ’ το διπλό με γκάζι και πατώντας λίγο κάτω κι έφυγε σαν να μην είχε περάσει μια μέρα . Πως μπορεί να τα έκανε αυτά ? τα τελευταία δέκα χρόνια ένα varadero έχει … το σώμα θυμάται … κι όταν το σώμα θυμάται , η ψυχή το γλεντά .
https://www.bmw-motorrad.gr/el/models/adventure/r1200gs.html
Πηγη www.motoinactiontv.gr

Μλκ με γμς βραδιάτικα, για την ιστορία είχα την ΧουΖου για μια 5ετια από το 85, αξονάτη, άνετη, κυρία, με έκανε να αγαπήσω τα Ταξίδια, αν την ξαναέβλεπα έτσι θα αισθανόμουν.

 

[maik900]

Ο «Κεχαγιάδικος» της Λήμνου με λύρα και πιστονιές από BMW R25! (Video)​

Γιατί... τα πάντα μπορούν να είναι μουσική​

Η τέχνη θέλει φαντασία και μεράκι. Μια λύρα και ο μπάσος ήχος από τον μονοκύλινδρο κινητήρα μιας BMW R25 σε ένα γκαράζ στο χωριό Ρεπανίδι της Λήμνου αρκούν για να δημιουργήσουν τέχνη

Ο Αχιλλέας Καλτσούνης είναι επαγγελματίας μουσικός και συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους λυράρηδες του ακριτικού νησιού.
Στο videο που δημοσίευσε στον λογαριασμό που διατηρεί σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης παίζει με την λύρα του τον «Κεχαγιάδικο» - τον ξακουστό παραδοσιακό χορό της Λήμνου -, συνοδεία των ρυθμικών πιστονιών της προσωπικής του BMW R25.
Μια μοτοσυκλέτα την οποία προσέχει σαν «κόρη οφθαλμού». Μοντέλο του '52 την απέκτησε από τον πατέρα του που την είχε αγοράσει από τον δάσκαλο του χωριού ο οποίος με τη σειρά του την είχε φέρει από τη Γερμανία. Σε άψογη κατάσταση, αναπαλαιωμένη με μεγάλη προσοχή και με αυθεντικά ανταλλακτικά, χρησιμοποιείται ως μηχανή βόλτας.
Η έμπνευση για το video

«Τα πάντα μπορούν να είναι μουσική... ακόμα και ο ήχος από την μηχανή μου», αναφέρει ο ίδιος στην ανάρτησή του.

Και δεν έχει άδικο.
Άλλωστε όπως είχε πει και ο John Coltrane - ένας από τους σπουδαιότερους σαξοφονίστες της jazz: «Μπορείς να παίξεις μουσική και με ένα κορδόνι παπουτσιών αν είσαι αληθινός».
Πηγή έμπνευσης για τον Αχιλλέα αποτέλεσε μια ιστορία από τα παλιά, από αυτές που μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο και αποκτούν θρυλική υπόσταση.
Η ιστορία, λοιπόν, θέλει μια παρέα φίλων σε μια μάντρα στο Κοντοπούλι (σ.σ. χωρίο της Λήμνου) να φτάνει σε κέφι πίνοντας κρασί.
Τότε δεν υπήρχαν smartphones και στην παρέα δεν υπήρχε ούτε ραδιόφωνο ή κάποιο όργανο. Είπαμε όμως τα πάντα είναι μουσική. Αρκεί να θέλεις να ακούσεις. Από το πουθενά λοιπόν ανακάλυψαν τρόπο να ακούσουν μουσική, να γλεντήσουν και να χορέψουν με την καρδιά τους. Έβαλαν μπροστά μια ποτιστική μηχανή και ρυθμίζοντας τις στροφές της ξεκίνησαν να χορεύουν από ζεϊμπέκικο μέχρι χασαποσέρβικο!
Ποιος είναι ο «Κεχαγιάς»
«Κεχαγιάς» αποκαλείται στη Λήμνο ο αγροκτηνοτρόφος. «Είναι ο άνθρωπος που νοικιάζει γη, την καλλιεργεί και έχει δικά του ζώα. Η μάντρα για το κεχαγιά ήταν ο τόπος κατοικίας και παραγωγής και εξακολουθεί να παραμένει το δεύτερο του σπίτι», σημειώνει χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ «Ο Kε*ha*’jas – ο Άνθρωπος της Γης», Γιώργος Κωμάκης.
Πάνω απ' όλα όμως ο «Κεχαγιάς» διακρίνεται για την υπερηφάνεια του, όπως με πάθος τραγούδαγε ο αείμνηστος Αθανάσιος «Νάσος» Κοτσιναδέλλης, ο κορυφαίος λυράρης της Λήμνου και ένας από τους σπουδαιότερους λυράρηδες της χώρας, ο άνθρωπος που μεταλαμπάδευσε την τοπική παράδοση σε δεκάδες νέους του νησιού και ταξίδεψε τη Λήμνο στα πέρατα του κόσμου.

https://www.facebook.com/video.php?v=1291126528295490

Πηγη https://2wo.gr

 

[maik900]

Ιστορίες γι αγρίους…..!!!​

Άρθρο: Γιάννης Αλεξανδράκης
Λοιπόν το 1991 αν θυμάμαι σωστά ή και να μην θυμάμαι κάπου εκεί είχα μια καταπληκτική ιδέα . Όντας αγωνιζόμενος στο πρωτάθλημα εντούρο, δεν μπορώ να πω ότι είχα ή ότι έχω σήμερα κάποια ιδιαίτερη σχέση με όποια μοτοσυκλέτα έχει παραπάνω από έναν κύλινδρο . Όμως ο φίλος μου ο Γιάννης είχε πάρει ένα κοκκινόμαυρο GSXR και με κορόιδευε οπότε το σωστό θα ήταν να τελειώσω την έπαρση του .
Οι αγγελίες τότε ήταν στα περιοδικά μοτοσυκλέτας όπου στην καλύτερη κυκλοφορούσαν κάθε έναν μήνα, βλέπω λοιπόν …Πωλείτε RD500, σασμάν εξατμίσεις καρπυλατέρ από ΤΖ , σταμπιλιζατέρ κι άλλα καλούδια, παίρνω λοιπόν το άνθρωπο να μην το κουράζω τα συζητάμε τα βρίσκουμε και μου βάζει το μηχανάκι στο καράβι με δική μου χρέωση φυσικά να το δω κι αν το θέλω να το κρατήσω και να του δώσω τα μπικικίνια . Μου λέει, μανιβέλα δεν έχει ( ΤΖ βλέπεις ο κορμός ) το κουστούμι όλο πολυεστέρας … οκ , δεν τρέχει μία , εγώ ένα GSXR θέλω να σχίσω .



Πάω λοιπόν πουρνός καμαρωτός και μες στην καύλα πρωί πρωί στην Σούδα, τσιμπάω κλειδάκι ( κλειδί είχε ) ανεβαίνω πάνω ντεκ και το βλέπω …. Οπτασία λέμε! Βαμμένο marlboro YAMAHA όλο σλικ λάστιχα πάνω … μόνο Eddie Lawson που δεν έγραφε στην τζαμαρία . Καβαλάω σπρώχνω στην ράμπα αρπά το εργαλείο και να νοιώθω τον κοκοβιό , ένεκα των πάνω δύο εξατμίσεων να μου κουδουνίζει τα κολομέρια . Φανταστείτε τώρα χαμόγελο … ούτε vincent να καβαλούσα . Τ αφήνω να μετρά πιστονιές παίζω και δυό τρεις ξερές και φεύγοντας απ την πλατεία του λιμανιού που είναι φίσκα στην καφετέρια , έχω μόνο μέλημα μην μου βγάλει η ψωλή μου το μάτι . Βάζω βενζίνη … δεν θυμάμαι πόσο είχα πάρει την μηχανή αλλά θυμάμαι αξέχαστα του βαλα 3-4 χιλιάρικα ( βενζίνη τότε γύρω στα 200-300 το λίτρο ) . Κόβω αριστερά για εθνική και βάζω ρότα για Χανιά. Παίρνω στάση κάνω χωσέ στην τζαμαρία κλείνω μέσα αγκώνες πόδια και πάρε να χεις …αποτέλεσμα ? ανέβαζε ανέβαζε και τελική 200 χιλιόμετρα !!!??? τι λες τώρα;; που θα πάω ξεβράκωτος στ αγγούρια … δηλαδή πραγματικά 200χλμ ??? Δεν προλαβαίνει να τελειώσει η διαδρομή ( είναι περίπου μια ευθεία 10 χιλιομέτρων ) και μένω από βενζίνα ! Λέμε , τάχασα , δεν το πίστευα … κουνούσα το τεπόζιτο που το είχα τιγκάρει και δεν άκουγα τίποτα . Αδερφέ που μπλέξαμε;; και τι να κάνω;; Μιλάμε για εποχή που για να κυκλοφορήσουμε γυναίκα είμασταν δυό ώρες στο σταθερό μπας και πάρει καμιά γκόμενα , που κινητό ? Παίρνω λοιπόν τα ποδαράκια μου πάω στο βενζινάδικο δείχνει οίκτο ο βενζινάς , βάζει νέκταρ σ ένα μπιτονάκι παραφλού και παίρνω πάλι τον αματιό μου . Βάζω βενζίνη πάω στο βενζινάδικο του βάζω άλλα τρία χιλιάρικα . Φτάνω σπίτι …. έχω πέσει σε κατάθλιψη ! Το πάω απο δω , το πάω από κει , είναι και καλοκαίρι … λέω κάτσε να πάει 11 να πέσει σκιά στην πλατεία , να βγάλω το ματρακά έξω να δω τι παίζει . Πράγματι παίρνω το κασελάκι με τα εργαλειάκια μου , βγάζω το RD έξω κι αρχίζω να λύνω ….Βγάζω τεπόζιτο , ψάχνω για τρύπα … ε ναι ! , τόση βενζίνη … τίποτα …V4 το μηχανάκι , είχε καρμπυλατεράκια δεξιά αριστερά . Βγάζω δεξί φέρινγκ , όλα καλά , τα φίλτρα βιδωμένα στο φέρινγκ και τα καρμπυλατερ με την σειρά τους , κολαρισμένα στα φίλτρα …. όλα καλά λέω …. Ρίχνω ματιά αριστερά και όλα καλά , αρχίζω να ξεβιδώνω αριστερό φέρινγκ και προτού τελειώσω πέφτει κάτω , μαζί με τα φίλτρα και τα καρμπυλατερ πάνω ….. αδερφέ το βρήκα λέω … είμαι μαστοράντζα , καταπληκτικός , θα τους σκίσω όλους γιατί είμαι και πιλοτάρα καθώς κι άλλα απ τα ωραία της νιότης . Βάζω το μηχανάκι στην γωνία , πετάω από πίσω και κουστούμι , εργαλεία , λέω του γείτονα να προσέχει μην πάρει κανείς τίποτα , καβαλάω την husqvarna , πάω παίρνω καινούρια κολάρα , βίδες κι ότι φαντάστηκα χρήσιμο . Γυρνάω , δένω και ανεβαίνω ανηφόρα στο πλάι της πλατείας , κατηφορίζω παίρνει μπροστά … απα μια καύλα … άλλο μηχανάκι , άλλος θόρυβος , προσπαθώ πάλι , να μην μου βγάλω κανα μάτι … πάω , φοράω τα πρέποντα …. παντελονάκι κοντό adidas , μπλούζα benetton με κομμένα μανίκια και παπούτσι ορειβατικό από κάτω μια και το σπρώξιμο δεν σήκωνε τσόκαρα .



Κατηφορίζω βγαίνω απ την πλατεία και ανεβαίνω χαλαρά το πρώτο στενό … καμιά πενηνταριά μέτρα και σε βγάζει στον καράκεντρο της πόλης δρόμο … ίσα ίσα ο χρόνος για να σκεφτώ , πως θα φύγω στον κεντρικό και πως θα εντυπωσιάσω τα πλήθη … Στροφή λοιπόν και στο δεξί χέρι όλα … αλλά λέμε όλα … το μηχανάκι αρχίζει και φορτώνει χωρίς κοιλιά και κάποια στιγμή φεύγει σφεντόνα … αρχίζει , απρόσμενα ο εμπρός τροχός ν ανεβαίνει σταδιακά στον αέρα , εγώ να κολλάω πίσω απ την ροπή και ψάχνω , που στο διάολο πήγε το φρένο ….. Να πηγαίνω καπάκι με όλα , να βλέπω αυτοκίνητα ανθρώπους και να κάνω κάτι ζιγκ ζάκ της απόλυτης απελπισίας, το μηχανάκι να πηγαίνει στο καπάκι και να με κρατάει πάνω , ο κώλος, που έβρισκε κάτω … εγώ να κάνω μονόζυγο και να έχω αρχίσει , να παίζω κλωτσιές , μπας και πετύχω που είναι το φρένο …. και να λέω , δεν θα σκάσει η καταραμένη , μια πρώτη είναι , πόσο να πάει;; ….. αλλά που η σκροφα σε τέτοιο ζόρι που να περάσει ο χρόνο; που να σπάσει η πρώτη; Κάποια στιγμή … η κλωτσιά το βρήκε το φρένο , το μηχανάκι έπεσε και εγώ κόντεψα να σπάσω την μύτη μου στο τεπόζιτο, τι να λέμε . Με ύφος 10 καρδαναλίων και ελαφρά κατουρημένος , κόβω δεξιά και βγαίνω εκτός κοινής θέας …. πάω σπίτι , κατεβαίνω , βλέπω το μηχανάκι ξανάπαιρνω χρώμα … τι να κάνω κι εγώ , τουμπεκιστάν . Οκ , όλα καλά πήγαν και το GSXR πήρα και δυό φράγκα έβγαλα και λέω και σήμερα πως είχα RD500 και μάλιστα τούμπανο . Η πλάκα όμως δεν είναι εκεί … πιάστε τώρα συνέχεια . Δεν έχουν περάσει δυό μέρες και πίνω καφέ , είναι μπροστά μια παρέα πιτσιρικάδες , εκεί 14- 15 χρόνων , εγώ άλλωστε ήμουν λίγο πάνω απ τα είκοσι . Αρχίζουν συζήτηση για το πόσο φοβερός πιλότος είμαι και πως κανείς στα Χανιά , πόσο μάλλον οι μπάτσοι , δεν μπορούν να με πιάσουν … πω ρε φίλε , είναι επίπεδο GP500 να λέει ο ένας , μπα είναι ποιο καλός στα χώματα , να λέει ο άλλος . Είμαι μ έναν φίλο που καθόμασταν στο ίδιο θρανίο γυμνάσιο λύκειο και που μέχρι σήμερα υπηρετεί στην ομάδα Ζ ….ρίχνει τότε ο ένας …. να δεις τι έκανε προχθές !!!! έχει φέρει μια αγωνιστική και την πήγαινε σούζα ξαπλωμένος όλη την Σκαλίδη …. μιλάμε δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράμα , έκανε δεξιά αριστερά λούπες ανάμεσα στ αυτοκίνητα και η αγωνιστικιά ήταν τόσο σούζα που κάποιες φορές ακουμπούσε κάτω ! Ο φίλος , που του χω διηγηθεί αυθημερόν το στόρυ , μιλάμε να έχει χεστεί πάνω του στα γέλια … μιλάμε να κοντεύει η μαϊμού , να πέσει κάτω απ τα γέλια κι εγώ να κοιτώ και να λέω πάει ξεφτυλιστήκαμε . Συνέρχεται σε κάποια στιγμή και λέει στους πιτσιρικάδες …και ποιος τα κανε όλα αυτά ? ο Αλεξαντρόγιαννης του απαντούν …. κι εσείς τον ξέρετε ? και βέβαια , ποιος δεν ξέρει τον Αλεξαντρόγιαννη στα Χανιά ? … εγώ δίπλα …δηλαδή άμα τον δείτε , θα τον γνωρίσετε ? … φυσικά ! απαντούν , τρομάρα τους κι αυτά …. τι να πω ?
Τελικά είναι πολλοί οι τρόποι να δεις κάτι , το θέμα είναι ποια ανάγνωση λέει την αλήθεια .

Πηγη www.motoinactiontv.gr

 

[SHOOTER045]

Ιστορίες γι αγρίους…..!!!​

Άρθρο: Γιάννης Αλεξανδράκης
Λοιπόν το 1991 αν θυμάμαι σωστά ή και να μην θυμάμαι κάπου εκεί είχα μια καταπληκτική ιδέα . Όντας αγωνιζόμενος στο πρωτάθλημα εντούρο, δεν μπορώ να πω ότι είχα ή ότι έχω σήμερα κάποια ιδιαίτερη σχέση με όποια μοτοσυκλέτα έχει παραπάνω από έναν κύλινδρο . Όμως ο φίλος μου ο Γιάννης είχε πάρει ένα κοκκινόμαυρο GSXR και με κορόιδευε οπότε το σωστό θα ήταν να τελειώσω την έπαρση του .
Οι αγγελίες τότε ήταν στα περιοδικά μοτοσυκλέτας όπου στην καλύτερη κυκλοφορούσαν κάθε έναν μήνα, βλέπω λοιπόν …Πωλείτε RD500, σασμάν εξατμίσεις καρπυλατέρ από ΤΖ , σταμπιλιζατέρ κι άλλα καλούδια, παίρνω λοιπόν το άνθρωπο να μην το κουράζω τα συζητάμε τα βρίσκουμε και μου βάζει το μηχανάκι στο καράβι με δική μου χρέωση φυσικά να το δω κι αν το θέλω να το κρατήσω και να του δώσω τα μπικικίνια . Μου λέει, μανιβέλα δεν έχει ( ΤΖ βλέπεις ο κορμός ) το κουστούμι όλο πολυεστέρας … οκ , δεν τρέχει μία , εγώ ένα GSXR θέλω να σχίσω .

View attachment 45649

Πάω λοιπόν πουρνός καμαρωτός και μες στην καύλα πρωί πρωί στην Σούδα, τσιμπάω κλειδάκι ( κλειδί είχε ) ανεβαίνω πάνω ντεκ και το βλέπω …. Οπτασία λέμε! Βαμμένο marlboro YAMAHA όλο σλικ λάστιχα πάνω … μόνο Eddie Lawson που δεν έγραφε στην τζαμαρία . Καβαλάω σπρώχνω στην ράμπα αρπά το εργαλείο και να νοιώθω τον κοκοβιό , ένεκα των πάνω δύο εξατμίσεων να μου κουδουνίζει τα κολομέρια . Φανταστείτε τώρα χαμόγελο … ούτε vincent να καβαλούσα . Τ αφήνω να μετρά πιστονιές παίζω και δυό τρεις ξερές και φεύγοντας απ την πλατεία του λιμανιού που είναι φίσκα στην καφετέρια , έχω μόνο μέλημα μην μου βγάλει η ψωλή μου το μάτι . Βάζω βενζίνη … δεν θυμάμαι πόσο είχα πάρει την μηχανή αλλά θυμάμαι αξέχαστα του βαλα 3-4 χιλιάρικα ( βενζίνη τότε γύρω στα 200-300 το λίτρο ) . Κόβω αριστερά για εθνική και βάζω ρότα για Χανιά. Παίρνω στάση κάνω χωσέ στην τζαμαρία κλείνω μέσα αγκώνες πόδια και πάρε να χεις …αποτέλεσμα ? ανέβαζε ανέβαζε και τελική 200 χιλιόμετρα !!!??? τι λες τώρα;; που θα πάω ξεβράκωτος στ αγγούρια … δηλαδή πραγματικά 200χλμ ??? Δεν προλαβαίνει να τελειώσει η διαδρομή ( είναι περίπου μια ευθεία 10 χιλιομέτρων ) και μένω από βενζίνα ! Λέμε , τάχασα , δεν το πίστευα … κουνούσα το τεπόζιτο που το είχα τιγκάρει και δεν άκουγα τίποτα . Αδερφέ που μπλέξαμε;; και τι να κάνω;; Μιλάμε για εποχή που για να κυκλοφορήσουμε γυναίκα είμασταν δυό ώρες στο σταθερό μπας και πάρει καμιά γκόμενα , που κινητό ? Παίρνω λοιπόν τα ποδαράκια μου πάω στο βενζινάδικο δείχνει οίκτο ο βενζινάς , βάζει νέκταρ σ ένα μπιτονάκι παραφλού και παίρνω πάλι τον αματιό μου . Βάζω βενζίνη πάω στο βενζινάδικο του βάζω άλλα τρία χιλιάρικα . Φτάνω σπίτι …. έχω πέσει σε κατάθλιψη ! Το πάω απο δω , το πάω από κει , είναι και καλοκαίρι … λέω κάτσε να πάει 11 να πέσει σκιά στην πλατεία , να βγάλω το ματρακά έξω να δω τι παίζει . Πράγματι παίρνω το κασελάκι με τα εργαλειάκια μου , βγάζω το RD έξω κι αρχίζω να λύνω ….Βγάζω τεπόζιτο , ψάχνω για τρύπα … ε ναι ! , τόση βενζίνη … τίποτα …V4 το μηχανάκι , είχε καρμπυλατεράκια δεξιά αριστερά . Βγάζω δεξί φέρινγκ , όλα καλά , τα φίλτρα βιδωμένα στο φέρινγκ και τα καρμπυλατερ με την σειρά τους , κολαρισμένα στα φίλτρα …. όλα καλά λέω …. Ρίχνω ματιά αριστερά και όλα καλά , αρχίζω να ξεβιδώνω αριστερό φέρινγκ και προτού τελειώσω πέφτει κάτω , μαζί με τα φίλτρα και τα καρμπυλατερ πάνω ….. αδερφέ το βρήκα λέω … είμαι μαστοράντζα , καταπληκτικός , θα τους σκίσω όλους γιατί είμαι και πιλοτάρα καθώς κι άλλα απ τα ωραία της νιότης . Βάζω το μηχανάκι στην γωνία , πετάω από πίσω και κουστούμι , εργαλεία , λέω του γείτονα να προσέχει μην πάρει κανείς τίποτα , καβαλάω την husqvarna , πάω παίρνω καινούρια κολάρα , βίδες κι ότι φαντάστηκα χρήσιμο . Γυρνάω , δένω και ανεβαίνω ανηφόρα στο πλάι της πλατείας , κατηφορίζω παίρνει μπροστά … απα μια καύλα … άλλο μηχανάκι , άλλος θόρυβος , προσπαθώ πάλι , να μην μου βγάλω κανα μάτι … πάω , φοράω τα πρέποντα …. παντελονάκι κοντό adidas , μπλούζα benetton με κομμένα μανίκια και παπούτσι ορειβατικό από κάτω μια και το σπρώξιμο δεν σήκωνε τσόκαρα .

View attachment 45648

Κατηφορίζω βγαίνω απ την πλατεία και ανεβαίνω χαλαρά το πρώτο στενό … καμιά πενηνταριά μέτρα και σε βγάζει στον καράκεντρο της πόλης δρόμο … ίσα ίσα ο χρόνος για να σκεφτώ , πως θα φύγω στον κεντρικό και πως θα εντυπωσιάσω τα πλήθη … Στροφή λοιπόν και στο δεξί χέρι όλα … αλλά λέμε όλα … το μηχανάκι αρχίζει και φορτώνει χωρίς κοιλιά και κάποια στιγμή φεύγει σφεντόνα … αρχίζει , απρόσμενα ο εμπρός τροχός ν ανεβαίνει σταδιακά στον αέρα , εγώ να κολλάω πίσω απ την ροπή και ψάχνω , που στο διάολο πήγε το φρένο ….. Να πηγαίνω καπάκι με όλα , να βλέπω αυτοκίνητα ανθρώπους και να κάνω κάτι ζιγκ ζάκ της απόλυτης απελπισίας, το μηχανάκι να πηγαίνει στο καπάκι και να με κρατάει πάνω , ο κώλος, που έβρισκε κάτω … εγώ να κάνω μονόζυγο και να έχω αρχίσει , να παίζω κλωτσιές , μπας και πετύχω που είναι το φρένο …. και να λέω , δεν θα σκάσει η καταραμένη , μια πρώτη είναι , πόσο να πάει;; ….. αλλά που η σκροφα σε τέτοιο ζόρι που να περάσει ο χρόνο; που να σπάσει η πρώτη; Κάποια στιγμή … η κλωτσιά το βρήκε το φρένο , το μηχανάκι έπεσε και εγώ κόντεψα να σπάσω την μύτη μου στο τεπόζιτο, τι να λέμε . Με ύφος 10 καρδαναλίων και ελαφρά κατουρημένος , κόβω δεξιά και βγαίνω εκτός κοινής θέας …. πάω σπίτι , κατεβαίνω , βλέπω το μηχανάκι ξανάπαιρνω χρώμα … τι να κάνω κι εγώ , τουμπεκιστάν . Οκ , όλα καλά πήγαν και το GSXR πήρα και δυό φράγκα έβγαλα και λέω και σήμερα πως είχα RD500 και μάλιστα τούμπανο . Η πλάκα όμως δεν είναι εκεί … πιάστε τώρα συνέχεια . Δεν έχουν περάσει δυό μέρες και πίνω καφέ , είναι μπροστά μια παρέα πιτσιρικάδες , εκεί 14- 15 χρόνων , εγώ άλλωστε ήμουν λίγο πάνω απ τα είκοσι . Αρχίζουν συζήτηση για το πόσο φοβερός πιλότος είμαι και πως κανείς στα Χανιά , πόσο μάλλον οι μπάτσοι , δεν μπορούν να με πιάσουν … πω ρε φίλε , είναι επίπεδο GP500 να λέει ο ένας , μπα είναι ποιο καλός στα χώματα , να λέει ο άλλος . Είμαι μ έναν φίλο που καθόμασταν στο ίδιο θρανίο γυμνάσιο λύκειο και που μέχρι σήμερα υπηρετεί στην ομάδα Ζ ….ρίχνει τότε ο ένας …. να δεις τι έκανε προχθές !!!! έχει φέρει μια αγωνιστική και την πήγαινε σούζα ξαπλωμένος όλη την Σκαλίδη …. μιλάμε δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράμα , έκανε δεξιά αριστερά λούπες ανάμεσα στ αυτοκίνητα και η αγωνιστικιά ήταν τόσο σούζα που κάποιες φορές ακουμπούσε κάτω ! Ο φίλος , που του χω διηγηθεί αυθημερόν το στόρυ , μιλάμε να έχει χεστεί πάνω του στα γέλια … μιλάμε να κοντεύει η μαϊμού , να πέσει κάτω απ τα γέλια κι εγώ να κοιτώ και να λέω πάει ξεφτυλιστήκαμε . Συνέρχεται σε κάποια στιγμή και λέει στους πιτσιρικάδες …και ποιος τα κανε όλα αυτά ? ο Αλεξαντρόγιαννης του απαντούν …. κι εσείς τον ξέρετε ? και βέβαια , ποιος δεν ξέρει τον Αλεξαντρόγιαννη στα Χανιά ? … εγώ δίπλα …δηλαδή άμα τον δείτε , θα τον γνωρίσετε ? … φυσικά ! απαντούν , τρομάρα τους κι αυτά …. τι να πω ?
Τελικά είναι πολλοί οι τρόποι να δεις κάτι , το θέμα είναι ποια ανάγνωση λέει την αλήθεια .

Πηγη www.motoinactiontv.gr

Κάπου εκεί στα Χανιά κοντά στα κτελ
υπάρχει ένα 500 σε ένα συνεργείο
από οριστική διαγραφή,ελπίζω να.μην.ειναι αυτό της ιστορίας

 

[maik900]

Η μάχη των μεσαίων​

Του Ιωάννη Αλεξανδράκη
Η αλήθεια είναι πως ο όρος μου μοιάζει κάπως αυτοκινητιστικός αλλά όπως και να έχει , τα μέτρα και τα σταθμά χαρακτηρίζουν τα πάντα στην ζωή μας . Παλιότερα ( αρκετά παλιότερα ) χρησιμοποιούσαμε έναν όρο που σήμερα δεν έχει χαθεί αλλά σπανίζει… του λίτρου , του μισού λίτρου και συνήθως εννοούσαμε ως μεσαία τα του τέταρτου του λίτρου , δηλαδή τα δυόμισι . Θα πεις… ο κυβισμός είναι αυτός που καθορίζει το μικρό , το μεγάλο και το μεσαίο ?

Αν μετράει το μπόι μιας μοτοσυκλέτας με τον αριθμό κυβισμού που αναγράφει το πλαϊνό καπάκι , τότε ναι , δεν χωράει αμφιβολία , όμως … τα πράγματα δεν είναι έτσι ! η χρηστικότητα μιας μοτοσυκλέτας είναι αυτή που την καθορίζει αλλά …όχι από μόνη της , η χρηστικότητα με βάση της ανάγκες του αναβάτη της .

Εμένα αν με ρωτήσεις , η καλύτερη μηχανή του κόσμου , είναι η Cosa μου …γιατί ? γιατί δεν σπάει ποτέ , γιατί πηγαίνει στα χωράφια φορτωμένη με ζωοτροφές και γιατί με προστατεύει απ’ της καιρικές συνθήκες , όμως και ευτυχώς θα έλεγα , όταν γενικεύουμε δεν εξατομικεύουμε , έτσι ο πλανήτης , γλυτώνει απ’ την βέσπα μου και θα ψάξουμε διαφορετικά το τι είναι μεσαία μοτοσυκλέτα .

Μεσαία λοιπόν , είναι η μοτοσυκλέτα που μπορεί να κάνει λίγο απ’ όλα … αυτή που μπορεί να πάει ταξίδι αλλά όχι τον γύρο του κόσμου , αυτή που μπορεί να μην είναι και παπί αλλά θα κολυμπήσει άνετα στην πόλη , αυτή που μπορεί να μην χωράει σακιά με ζωοτροφές και καλαμπόκια αλλά ,μπορείς να κουβαλήσεις δυο τσάντες απ’ το σούπερ μάρκετ , απλά πράγματα . Κοίτα να δεις που όπως κάποτε θεωρούσαμε το τέταρτο μεσαίο αλλά τα μεγάλα μας ήταν τα 550 και τα 650 , σήμερα που τα μεγάλα έχουν ξεφύγει και θεωρητικά θεωρούμε μεσαία τα vstrom , πρακτικά τα μεσαία , είναι πάλι στο τέταρτο του λίτρου !

Παλιά λοιπόν και μην το πάτε στα αρχαία χρόνια , ένα δυόμιση , μπορούσε να κάνει τα πάντα ! αν δείτε γύρω σας , θα δείτε ακόμα εξηντάρηδες που κάποτε πήραν καινούριο ένα CM200 , ένα XL250 ή ένα ΧΤ 250… ή ακόμα και νεότερα, όπως ένα DR200 και δεν τα έχουν πουλήσει ποτέ και δεν έχουν καβαλήσει ποτέ , τίποτα άλλο στην ζωή τους . Σήμερα ? σήμερα φίλοι μου . όλη αυτή η αγορά κι όλο αυτό το κοινό , έχει πάει στα σκούτερ διακοσίων ή τριακοσίων κυβικών .

Θα μου πείτε , έτσι είναι η αγορά …κάνει κύκλους … σήμερα τα σκούτερ , χθες τα ψευδοτσόπερ ,αύριο τα γυμνά και φτου κι απ’ την αρχή … είναι και η Piaggio που είναι κολοσσός κι ανέβασε τον κυβισμό των σκούτερ , είναι κι οι κινέζοι που τα φτιάχνουν φθηνά αλλά ….. όλα τα σενάρια μπάζουν , μπάζουν πολύ . Η Piaggio φτιάχνει τα πάντα , οι κινέζοι , επίσης φτιάχνουν τα πάντα και όλες οι «παλιές» κατασκευάστριες μοτοσυκλετών , απ’ την HD ως την Ducati πάντα είχαν σκούτερ στην γκάμα τους .

Ρεαλιστικά τώρα , πιστεύω , πως η μεσαία κατηγορία αφέθηκε στην τύχη της και σε συνδυασμό με την ανάπτυξη αυτόματων , τετράχρονων , αξιοπρεπούς κυβισμού κινητήρων , φυσικά και απλά , πέρασε στα σκούτερ . Τα πράγματα είναι απλά , ο άλλος θα δώσει λιγότερο από τέσσερα χιλιάρικα και θα πάρει , ένα σούπερ βολικό ( για δύο άτομα) μοτοσυκλετάκι , που θα μπορεί να κινείτε στην πόλη , μυρίζοντας την βενζίνα , να πηγαίνει στην εθνική άνετα 120 χιλιόμετρα , ασφαλές και με χώρους να βάλει τα ψώνια όλης της εβδομάδας κι όλα αυτά , επώνυμα , όχι απ’ την ούγκα ούγκα μ έκαψες . Τι παίρνει με τα ίδια χρήματα , χωρίς ποδιά ? ένα επώνυμο 125- 150 με 10 άλογα , που χωράει αυτόν με το ζόρι και με μηδενική μεταπώληση …. Ε ! δεν είναι χαζός , την δουλειά του θέλει να κάνει .

Ο άμεσος ανταγωνιστής των σκούτερ ? κακά τα ψέματα , μόνο τα εντουράκια , θα μπορούσαν να είναι ,,,γιατί ? γιατί έχουν άνετη θέση οδήγησης , τους καθίζεις μια μπαγκαζιέρα για να χωρέσουν δυο πράγματα , σήμερα έχουν χαμηλά φτερά και ανεμοθώρακα , όλο και λίγο καιρό κόβουν, πάνε παντού , καβαλάν ένα μονοπάτι και πάντα άρεσαν σαν κατηγορία στον κόσμο . Έπρεπε λοιπόν , να φτιαχτούν τέτοια , να πάνε και πάνω απ’ τα τριάντα άλογα για ν αφήσουν πίσω τα τρακοσάρια σκούτερ και να μπει νέος παίχτης στην κατηγορία . Αντ αυτού , βγάλαμε μηχανάκια ογδόντα – ενενήντα αλόγων , τα οποία ονομάσαμε μεσαία , τους καθίσαμε και μια τιμή που θα έπρεπε ο Ιούδας να πουλάει τον Χρηστό εσαεί για να τα πληρώσει και μια σούπερ κατανάλωση 5 με 5,5 λίτρα σε χαμηλή οδήγηση …. Τι λε ρε καραμήτρο , πλάκα κάνουμε τώρα ? δηλαδή σοβαρά ? τιμολογούμε μηχανάκι σα μικρο αυτοκίνητο , είναι δυνατόν ? Βέβαια , εγώ είμαι η Χ εταιρία και τα μηχανάκια μου τρέχουν στην λίγκα της Dorna , κυκλοφοράω μηχανάκια με 200+ άλογα με 20 και 30 χιλιάρικα , δεν μπορώ να παίζω μαζί σου …. Ναι αλλά …πράγματι , ο κόσμος έφαγε και τρώει πολλά αμάσητα αλλά εδώ … ξεστράτισε … πήγε στα παπιά , και στα σκούτερ . Ντενεκές το σκούτερ , ποδήλατο από το σούπερ μαρκετ το παπί , γιατί να δώσει ενδιαφέρον η κάθε Χ εταιρία γι’ αυτούς που τα παίρνουν .

Αλλά … κάποιοι τα φτιάχνουν και κάποιοι τα πουλάν κι αυτά , έτσι σήμερα έχουν εξελιχθεί σε απίστευτο επίπεδο και τώρα , οι «μεγάλοι» ψάχνουν ξανά την μεσαία κατηγορία …. Που πήγε οεό ? φυσικά μ εντουράκια ( On off όπως τα λέτε σήμερα) και φυσικά , όπως πάντα , με τα μυαλά πάνω απ’ το κεφάλι .

Ρίχνουμε λοιπόν στην αγορά το ωραίο εντουράκι , είτε είναι BMW , Kawasaki , Suzuki και τα λοιπά , πολύ λίγο μας νοιάζει και πάμε για να κάνουμε ντου στην αγορά , Ωραία , ποιο είναι το target group ? σχεδόν όλοι , θα το πάρουν τα διπλώματα Α2 , οι μηχανόβιοι που θέλουν να κυκλοφορούν κάτι για να μην λιώνουν τα 200 άλογα που χουν , οι μοτοσικλετιστές για καθημερινό και φυσικά ο κυρ Ηλίας που δεν ξέρει τίποτα από μηχανάκια αλλά θέλει κάτι σωστό για να κάνει της δουλειές του .

Το πακέτο πρέπει να γίνει ελκυστικό … τι θέλουμε σχετικά ? απλά πράγματα , έναν κύλινδρο ή καλύτερα δύο για να γλυτώσουμε και κανα κραδασμό , 39 άλογα μάξιμουμ , σκαμμένη σέλα για να φτάνουν όλοι αλλά να μην χαλάει και η απόσταση απ’ το έδαφος , κατανάλωση μαξ μέχρι τα 4 λίτρα , ηλεκτρονικά καλούδια που τα επιβάλει κι ο νόμος αλλά και … προστασία απ’ τον καιρό , ένα ανεμοθωρακάκι δίνει αίσθηση Dakar και γλυτώνει τους 40+ από κρυώματα αλλά και χαμηλό φτερό με λασπωτήρα , με ακόμα καλύτερη αίσθηση ερήμου και προστασία τρόπο τινά απ’ τα νερά .

Το χούμε το πακέτο ? άκου λέει … μικρό GS , μικρό Vstrom , μικρό Versys και προχωράμε …. Ώπα , μεγάλε , που ακριβώς πάμε και γιατί προχωράμε ? ξεχάσαμε το σημαντικότερο … πόσο κάνει μάστορα το εργαλείο ? τι??????? 4 με 5 τα κινέζικα και 5 με 6 τα ιαπωνοευρωπαικά που όμως ! είναι πάλι κινέζικα ! Τώρα σοβαρά ? Δηλαδή κάνουμε μπάσιμο στην αγορά για να αντικαταστήσουμε τα σκούτερ και οι προτάσεις κάνουν από 20% και πάνω ακριβότερα ? οκ , ναι είναι και η Honda πού είτε εντουράκι , είτε σκουτεράκι ..α! ομοιοκαταληξία στο πιάσε το κ..ρακι .

Να σου πω τι βλέπω ρε μεγάλε … αφού στο μπάσιμο τιμολογείς τόσο παραπάνω απ’ αυτό που θέλεις ν αντικαταστήσεις , φαντάσου να εδραιωθείς …. Θα πληρώνουμε το δυόμιση για 80 άλογα . Θα μου πεις Ελλάς , θα παίξει λύση … αγορά καινούριου on off βαθιάς Κίνας και ali express κύλινδρο από διακοσάρι , έξω ο καταλύτης και γέφυρες στα ηλεκτρικά … όλο κι όλο , 100ευρώ συν τα εργατικά , C50 θα κάνουμε τους ντενεκέδες , θα βάλουμε και takegava . Ερωτώ όμως ,θα ασχοληθούμε ? μπα …. Θα συνεχίσουμε με τα σκούτερ , άντε πες κανας πιτσιρικάς , με πλούσιο μπαμπά να γλυκαθεί απ’ τα 39 άλογα που όπως και να το κάνεις είναι και δέκα άλογα παραπάνω … προϋπόθεση βέβαια , να μην σκάσει κάνα Runner εκ νέου ως μοντέλο .

Ταυτόχρονα , εξηγήστε μου , γιατί ένα εντουράκι 300 κυβικά , κάνει τόσα χρήματα παραπάνω από ένα σκούτερ ??? πως ένα σκούτερ τρακόσια κυβικά , κάνει τα ίδια χρήματα μ ένα ιαπωνικό εντουράκι 150 κυβικών που βλέποντας το έχεις απορία αν μπορείς να χωρέσεις εκεί πάνω ? Δηλαδή τι στο καλό ? αν βάζουν δίμετρες καλλονές με πέντε κιλά σιλικόνη στο κάθε βυζί να βιδώνουν τα κομμάτια με την γλώσσα …. Οκ , να το δεκτώ , αλλά αφού πληρώνω το τακούνι να μ αφήσουν να μπω στην γραμμή παραγωγής να πιάσω λίγο ή να μου δίνουν μια συνδρομή βρε αδερφέ , να βλέπω την γραμμή , μοντέρνα , διαδικτυακά .

Θεωρώ που θεωρώ ακόμα και τα σκούτερ ακριβά , αυτό με τα εντουράκια μου φέρνει απανωτά εμφράγματα , δεν είναι ρε φίλε τιμές αυτές …πέντε και έξι χιλιάρικα για 30 κάτι άλογα , δεν μπορώ να τους πάρω σοβαρά ως προτάσεις . Θυμάστε πόσο έκαναν τα 650 προ κρίσεως ? έξι με εξιμιση. Άντε εφτα χιλιάρικα ! τώρα που είναι και ύφεση και κρίση , τόσο κάνουν τα μικρά τους αδερφάκια και του λες του άλλου , ρε έξι χιλιάρικα έπαιρνες το εξίμισι και σου λέει …ναι αλλά δεν είχε abs …ε καλά ρε φίλε τότε , είναι και βαρύ το κόστος , ένα χιλιάρικο πουλάει η bosh το ένα κι άμα βάλεις και περαστικά , πλεξούδα , ηλεκτρονική και χάρη μας κάνουν , οπότε , άσε και στα παιδιά πέντε έξι κατοστάρικα να πιούνε καφέ … δε το λέω τίποτα άλλο , μη νοιώθεις κι άσχημα που τους κλέβεις .

Πηγη www.motoinactiontv.gr

 

[duke200]

Υπάρχουν μηχανάκια φτηνά στην αγορά, Daytona 350, voge 300, bmw GS 350, KTM 250 adventure, απλά ο κόσμος δε ξέρει να αγοράσει και παίρνει τα σκούτερ.

Στάλθηκε από το A90 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[giamar]

Υπάρχουν μηχανάκια φτηνά στην αγορά, Daytona 350, voge 300, bmw GS 350, KTM 250 adventure, απλά ο κόσμος δε ξέρει να αγοράσει και παίρνει τα σκούτερ.

Στάλθηκε από το A90 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Το 310 το gs δεν το λες και φθηνό,κάπου στο 6μισαρι κάνει.
Τα υπόλοιπα ναι ,είναι πιο οικονομικά

 

[stelios62]

" Η αγορά (το μεγαλυτερο αγοραστικό κοινό) δεν κάνει ποτέ λάθος" για οποια συγκεκριμενη χρήση καθιερωνει ένα είδος δικύκλου.
Rule 1.
Απλώς πρεπει να μένουν και καποιοι ρομαντικα κολλημένοι στο ... ιδεατο τους ....!

 

[giamar]

" Η αγορά (το μεγαλυτερο αγοραστικό κοινό) δεν κάνει ποτέ λάθος" για οποια συγκεκριμενη χρήση καθιερωνει ένα είδος δικύκλου.
Rule 1.
Απλώς πρεπει να μένουν και καποιοι ρομαντικα κολλημένοι στο ... ιδεατο τους ....!

View attachment 46771

Σαφώς .
Εδώ βλέπουμε ένα ηονδα που πήρε με την μια.
Όχι παιζουμε

 

[maik900]

MOTOMAG.GR Ένα εκατομμύριο χιλιόμετρα με το εξακύλινδρο Honda CBX1000!

 

[maik900]

Τα ρημάδια….​

Του Ιωάννη Αλεξανδράκη.
Είναι αλήθεια πως μεγάλωσα σ ένα κόσμο με μηχανάκια , βέβαια μην φανταστείτε κάτι εντυπωσιακό , κάτι σημερινό που άνετα ένα παιδί , μπορεί να μεγαλώσει μ έναν πατέρα που κυκλοφορεί μ ένα SYM , έχει ένα Vstrom για βόλτες κι ένα GPZ για κάποιες περίεργες Κυριακές ….

Μιλάμε γι’ απλά πράγματα , μια βέσπα , μια λαμπρέτα και μερικά μπεμβδοζούνταπ γύρω γύρω . Ήταν όμως αυτά , ήταν κομμάτι της οικογένειας , ήταν αυτά που πάνω βγάζαμε της οικογενειακές φωτογραφίες , ήταν αυτά που ήταν το μοναδικό αλλά υπέρλαμπρο οικογενειακό μεταφορικό μέσο , ήταν αυτά που κατασκοτωθήκαμε μαθαίνοντας να οδηγούμε …. Ήταν αυτά τα ρημαδομηχανάκια που αν και παλιότερα απ’ τους πατεράδες μας , τους έκαναν να λάμπουν στα μάτια μας .

Τα χρόνια πέρασαν και οι πατεράδες μας έφυγαν , όμως έμειναν αυτά τα ρημάδια να μας θυμίζουν πως κάποτε πέρασαν απ’ την ζωή μας …Τα ρημάδια έγιναν όχι απλά χρονομηχανές αλλά θεματοφύλακες τον όσων ζήσαμε , έγιναν ο συνδετικός κρίκος με αυτά που μας λείπουν αφάνταστα, τώρα που τα χρόνια πέρασαν .

Ξέρετε ο άνθρωπος μένει προσκολλημένος στο παρελθόν , εγώ όταν σκέπτομαι τον εαυτό μου ή όταν με βλέπω στα όνειρα μου , δεν με βλέπω ως έναν χοντρό πενηντάρη , δεν με βλέπω καν σαν ένα νέο άνδρα , με βλέπω σαν έφηβο , έχω καθηλωθεί στην εικόνα που είχα στα δεκαπέντε άντε βαριά δεκάξι χρόνια μου . Η μάνα μου , σίγουρα σ όλους φαντάζει σαν μια γριά σε κακή κατάσταση αλλά εμένα μου μοιάζει τριάντα το πολύ χρόνων … με συλλαμβάνω πολλές φορές ν απαιτώ απ’ αυτήν πράγματα που κάποτε τα έκανε αλλά σήμερα δεν θα μπορούσε με τίποτα κι όμως …. Περιμένεις από ένα γέρικο άλογο τρέξει ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να είσαι ευχαριστημένος που απλά αναπνέει , όμως … είναι αυτός ο χρόνος που ενώ κυλά γύρω σου , πάνω σου , αδυνατεί να κυλήσει στο μυαλό και στην ψυχή σου .

Προφανώς και προτιμώ της σύγχρονες μοτοσυκλέτες , προφανώς και τρέχουν τα σάλια μου και μόνο που ακούω τ όνομα του Η2 R αλλά πρόσφατα που έβγαλα το καρμπυλατεράκι από ένα βεσπάκι , δεν έτρεξαν τα σάλια μου αλλά το μυαλό μου . Πρώτη φορά που είδα να βγαίνει καρμπυλατερ από βεσπάκι ήταν στην αυλή ενός σπιτιού που νοικιάζαμε το 1986 , το θυμάμαι σαν χθες . Ήταν οι πρώτες μέρες του σχολείου και μετά από ένα καλοκαίρι δουλειά , είχα δώσει 60 ολοστρόγγυλα χιλιάρικα και είχα πάρει ένα ουρανί βεσπάκι δεύτερο χέρι .

Ο Φάνης που είχε κι αυτός ένα κόκκινο … πολύ κομπλέ μηχανάκι λέμε , σέλα California , hurricane αυτοκόλλητα , μάσκα από PX , λυκάκι στο φανάρι , κομπλέ λέμε … μου χε πει να του βάλω ένα 18άρι καρμπυλατεράκι ν αναπνεύσει . Εύκολο να το πάρω ρε Φάνη αλλά που θα βρω λεφτά να το περάσω του είχα πει ,,, θα στο περάσω εγώ μου είχε πει κι έτσι έγινε . Πήγαμε σπίτι μετά το σχολείο , βάλαμε το μηχανάκι στην αυλή και πέρασε τα χέρια του μέσα να το βγάλει . Θυμάμαι που είχα μέσα μου την απορία αν ξέρει να το ξανά φτιάξει και βλέποντας τον να σουρώνει από ιδρώτα , είχα παραπάνω άγχος .

Όταν σήκωσε το μαμά καρμπυλατέρ στον αέρα , έλαμψε στα μάτια μου , ο Φάνης μου φάνηκε κάποια μορφή ανώτερης ύπαρξης και ένοιωσα τόσο εκστασιασμένος που οι μηχανικοί του HRC δεν θα ήταν ούτε μετά από παγκόσμιο πρωτάθλημα . Έβαλε και το 18άρι , πήρε μπροστά και το μηχανάκι και γυρνά και μου λέει …. Ρε συ , φτιάξτο λίγο , τι να κάνω ρε Φάνη απάντησα … βάψε της ζάντες , τα λάστιχα , κάνε κάτι .

Την άλλη μέρα είχα βγάλει της ζάντες, της έβαψα μαύρες και με μια οδοντογλυφίδα έβαψα τα γράμματα στα λάστιχα άσπρα ! θα έκοβα και το κεφάλι μου ότι μετά απ’ αυτές της καταπληκτικές εργασίες στης ζάντες , το μηχανάκι πατάει σαν το εργοστασιακό NS500 και τίποτα δεν με σταματάει πια . Θα μπορούσα να σας πω και πως ένιωσα όταν άλλαξα πρώτη φορά ρόδα πίσω , χαλαρώνοντας τα μπουλόνια με χτύπημα στην εξάτμιση … το χα δει σ ένα μάστορα να το κάνει κι όταν το έκανα ένεκα λάστιχου μπροστά στην παρέα , αισθάνθηκα πως ο κόσμος όλος είναι δικός μου .

Οπότε ναι , τα χέρια μου είναι πια χοντρά για να βγάλουν άνετα το καρμπυλατερ απ’ το βεσπάκι αλλά , πως θα μπορούσα ν αρνηθώ ένα τέτοιο ταξίδι στο χρόνο . Μπορώ να μετρήσω την κάθε στιγμή της ζωής μου μ αυτά τα ρημάδια , το κάθε γέλιο , την κάθε χαρά , κυριολεκτικά την κάθε στιγμή . Σ ένα ΧΤ και χωρίς καμιά πνοή έκατσα τον πατέρα μου να τον πάω στο νοσοκομείο μπας και προλάβω το άτακτο φευγιό του . Οδηγούσα και τον είχα μπροστά ανάμεσα στα χέρια μου και γελούσε όλη η ψυχή μου , γιατί ? γιατί σκεφτόμουν δεκαετίες πίσω όταν αυτός μ εγκλώβιζε με τα χέρια του μπροστά κι ο κόσμος έμοιαζε απόλυτα ασφαλής .

Στο ντεπόζιτο κι ανάμεσα στα χέρια του , κάθιζε κι ο κυρ Βαγγέλης τον φίλο μου το Γιώργη κι πήγαινε απ’ τα Χανιά στον Άγιο για να δουν την μάνα του … σ ένα ρημάδι δίχρονο δυόμιση του πενήντα κι αυτό το ρημάδι , το χω αυτήν την στιγμή που γράφω μέσα στο γραφείο μου απέναντι μου . Το ξέρει κι ο κυρ Βαγγέλης κι ο Γιώργης … Γιάννη το μηχανάκι , μην πουλήσεις το μηχανάκι κι άμα το πουλήσεις μήνησε μου να το πάρω . Δεν το πουλάω , πως να το πουλήσω… έχω κι εγώ το δικό μου κομμάτι ιστορίας χωμένης στα σίδερα του . Σαν χθες θυμάμαι το 1990 όπου δεν ήμουν ακόμη είκοσι και ένας γείτονας καθάριζε την αποθήκη του και το πετάει έξω , για πέταμα το χε αλλά όταν το ζήτησα ήθελε λεφτά κι έτσι ήρθε στην κατοχή μου για δεκαπέντε χιλιάδες δραχμές ,

Το πήγαμε σπρωχτό κάπου δύο χιλιόμετρα παραπέρα στο μαγαζί του πατέρα μου … μιλάμε για 300 κιλά μηχανή με σχισμένα λάστιχα και εγκαταλελειμμένη δέκα δεκαπέντε χρόνια αλλά … τα νιάτα είναι αήττητα . Μετά από μέρες αποφάσισα ν αρχίσω να το φτιάχνω κι ένα απόγευμα αρχίσαμε να το λύνουμε … το έκανα με τον φίλο μου τον Δημήτρη, βγάλαμε φωτογραφίες για να θυμόμαστε τι πάει που και ακόμα και σήμερα αυτές οι φωτογραφίες αποτελούν ένα απ’ τα ποιο πολύτιμα πράγματα που είχα ποτέ αν και ποτέ δεν της χρησιμοποίησα …. Και άρχισα να το τρίβω και να το ξύνω και να το καίω … έβλεπα παλιά χρώματα , έβρισκα ταμπελάκια , νούμερα και το σημαντικότερο άρχισα να φαντάζομε πως θα γίνει . Να μην υπάρχουν ανταλλακτικά και να τα φτιάχνουμε εκεί , με τον πατέρα μου και να με κοροϊδεύουν οι μαστόροι και να παλεύω με τους φίλους και να περνάμε ρεύματα και να το βάζουμε μπροστά και να κολλάει σε δεύτερα και πάμε απ’ την αρχή .

Δέκα χρόνια πήρε για να δουλέψει κι άνοιξε μαγαζί ο φίλος που αργότερα με πάντρεψε και μου λέει μια μέρα , δώσε ρε το μηχανάκι να το βάλω διακοσμητικό να δείξει το μαγαζί και το ζήτησαν κι άλλοι αλλά αυτός ήταν ο μόνος που το πήρε . Πως να το πουλήσω ? δεν είναι απλά μια χρονομηχανή , είναι η ίδια η καμπυλότητα του χρόνου … και μου το ζητούν συχνά αλλά πως να το πουλήσω ρε φίλε , δηλαδή όταν δει κάποιος της φωτογραφίες που το λύναμε και μου πει που είναι το ρημάδι … τι θα του δείξω ? Είναι στιγμές που με συλλαμβάνω να οδηγώ και να μην θέλω ο δρόμος να τελειώσει ποτέ και όχι δεν είμαι φίλος τον μεγάλων διαδρομών , της ωραίας φύσης κι ότι άλλο θα μπορούσατε να φανταστείτε , δεν παρακολουθώ καν τι γίνετε πέρα του δρόμου μου .

Είμαι βυθισμένος στης σκέψης μου , πλέω σε μια νιρβάνα που μου προκαλείτε αποκλειστικά απ’ την μηχανή και τίποτα άλλο … αρνούμαι να πάω γρήγορα , αρνούμαι να δω οτιδήποτε , αρνούμαι να σταματήσω , θέλω μόνο να ζω εκείνη την στιγμή σαν να πρόκειται να πάψω να ζω την επόμενη . Νοιώθω πως είμαι ο άρχοντας του χρόνου , ο βασιλιάς του κόσμου κι ο κύριος της καρδιάς μου …. Βλέπω τα ρολόγια κι είμαι ελαφρύς σαν έφηβος , φρέσκος σαν να γεννήθηκα χθες , ζω το όνειρο μου κι αρχίζω μέσα στο κράνος να τραγουδάω Γιοκαρίνη , έτσι , σαν να μην έχει περάσει μια μέρα .

Βλέπω GPZ 550 και νοιώθω ακόμα την μυρωδιά του αέρα και την δροσιά της νύχτας πριν απ’ την κόντρα , ακούω της φωνές , βλέπω φίλους όπως ακριβώς ήταν τότε και στο κεφάλι μου ακούω στέρεο αυτόν τον περίεργο σαν δίχρονη εξωλέμβια που έκαναν αυτά τα γ..μένα 550 όταν κολοσπασμένα μετρούσαμε το ύψος τους απέναντι στα RD . Βλέπω ΚΖ και θυμάμαι ανθρώπους να τα μανιβελίζουν , βλέπω Boldor και νοιώθω στα ρουθούνια μου το καμένο απ’ τα μπαντηλίκια λάστιχο . Είναι πολλά αυτά που μπορείς να δεις και να ζήσεις ξανά μέσα από ένα κομμάτι σίδερο . Όταν βλέπω μηχανάκια να τα πετάνε , την τσάπα του παλιατζή να τα λειώνει η ακόμα κι όταν κάποιος «κληρονόμος» τα πουλάει στο car , με σφίγγει η καρδιά μου … τα νοιώθω δικά μου και πιστεύω πως κάποιος έφυγε και αυτό είναι ένα κομμάτι της διαγραφής του .

Τώρα αν όλα αυτά τα ρημάδια , σήμερα τ αποκαλούν, αντίκες , μνημεία βιομηχανικής ιστορίας ή ότι άλλο , ειλικρινά δεν μου καίγεται καρφί . Για μένα η ύπαρξη και η συντήρηση τους είναι πολύ σημαντικότερα πράγματα … είναι ο πατέρας μου που μ έβαζε ανάμεσα στα χέρια του , είναι η μάνα μου που κάθονταν στο πλάι από πίσω και συνέχεια μουρμούριζε πως τρέχει , είναι η Νίκη πάνω στο ΤΕ , η φούστα της Ειρήνης στο κολοφάναρο του DR , η Γιωργία να κατεβάζει το ninja απ’ το καράβι κι ο αδερφός μου που για πάντα θα πλένει της ζάντες του Gull arm με οδοντόβουρτσα και θα περνάει νερολακούβες τόσο σιγά που και αθλητής του trail θα ζήλευε .

Πηγη www.motoinactiontv.gr/mavrafegaria

 

[maik900]

Η μηχανή στις θεωρίες του Κουμφούκιου σε ανάλυση Φουμαντσού βουδιστών !​

Άρθρο: Ιωάννης Αλεξανδράκης
Στα χρόνια της Αγγλίας ήταν ένας καθηγητής , ο οποίος τότε κιόλας , ήταν σε μια ηλικία αρκετά πάνω του ελληνικού ορίου συνταξιοδότησης . Ο τύπος ήταν όπως ακριβώς έχετε στο μυαλό σας , έναν άγγλο, ηλικιωμένο πανεπηστημιακό … κουστούμι , πουλόβερ , σκαρπίνι , όλο το σετ . Σας βεβαιώ πως δεν ήξερε τίποτα παραπάνω για μοτοσυκλέτες απ τον μέσο άγγλο πολίτη , χαρακτηριστικά όταν έμαθε την ιπποδύναμη του ZZR1100 (τότε ήταν νέο μοντέλο) , έλαμψαν τα μάτια του απο θαυμασμό ! Όμως , κάθε πρωί έφθανε στο πανεπιστήμιο με βροχή , χιόνι , ήλιο , καμία σημασία δεν είχε ,με το μεταφορικό του όχημα που σε ρεαλιστικά νούμερα , το άκουγες απ την Δαβάκη στο Κουκάκι , ήταν βλέπεις μια Vincent Black Shadow !

Ήταν δώρο γάμου απ τον πεθερό του σε μια εποχή που η εν προκειμένω μοτοσυκλέτα ήταν με διαφορά η καλύτερη του κόσμου . Μαθηματικός γαρ , δεν είχε πολύ ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει στον κόσμο κι έτσι , δεν άλλαξε ποτέ στην ζωή του μεταφορικό μέσο ….να φανταστείτε , τον χειμώνα , είχε μία κουκούλα(γνήσιο αξεσουάρ) που περιλάμβανε αυτόν και την μηχανή απ την οποία εξείχε μόνο το κράνος .Σε μηχανικό δεν είχε πάει ποτέ ,ενώ δεν ήξερε πολλά μέρη της μοτοσυκλέτας του τι είναι και τ ανάφερε περιγραφικά ή με τα νούμερα του manual .

Η μηχανή φυσικά και είχε χαλάσει άπειρες φορές αλλά με το μάνουαλ και υπομονή την έφτιαχνε μόνος , είχε βρει ακόμα και μαγαζί(μηχανουργείο ) στο οποίο έφτιαχνε χιτώνια και πιστόνια ( προσοχή ,όχι επισκεύαζε , έφτιαχνε) . Όπως είναι αναμενόμενο του την έπεφταν συνέχεια να πουλήσει την μηχανή και σίγουρα αν το έκανε το πακέτο θα ήταν αρκετό για να μην κάνει τίποτα πια στην ζωή του και να κυκλοφορεί μόνο με ταξί ή αν θέλετε με σωφέρ … όμως , αυτό θα ήταν αδύνατο μια και εκτός του ότι πάνω σ αυτήν την μηχανή μεγάλωσε τα παιδιά του και έζησε ο ίδιος , του ήταν και πολύ δύσκολο ν αλλάξει την καθημερινότητα του ….. έμενε σε μια τυπική οικία της αγγλικής υπαίθρου και το σπίτι του ήταν φτιαγμένο πάνω στην μηχανή … το πορτάκι της αυλής άνοιγε τόσο όσο ώστε να περνάει η μηχανή , το γκαράζ είχε μέσα στημένα εργαλεία μόνο γι αυτήν την μηχανή , είχε ράφια για τα εκατοντάδες ανταλλακτικά της μηχανής που είχε ενώ στο προθάλαμο του σπιτιού ήταν κρεμασμένο το κράνος , η νιτζεράδα της μηχανής και διάφορα άλλα αξεσουάρ της ( τσαντάκια , τρόμπες κτλ) … η ζωή του όλη λοιπόν , ήταν φτιαγμένη με γνώμονα πως θα είχε την μηχανή για πάντα .

Έρχεται λοιπόν ο άλλος και σε καλεί να πεις τι είναι μοτοσυκλέτα ή μιας και δεν μ αρέσουν οι μοντέρνοι όροι αλλά ούτε και οι γαλλικές μηχανές , τι είναι μηχανάκι και τι είναι μηχανόβιος ….. και τότε φθάνουν αυτά τα αποφθέγματα του άγνωστου σύγχρονου Φου Μαν Τσου που μαθήτευσε στις τάξεις των μεγάλων βουδιστών μοναχών …. είναι ιδέα , είναι τρόπος ζωής , ταξιδεύει την ψυχή , είναι ο αέρας της φύσης που μαστιγώνει γλυκά το πρόσωπο , είναι η ελευθερία, είναι , είναι ,είναι … μάλιστα , το μόνο που μου μοιάζει κομμάτι σωστό αν και ακραία περιεκτικό είναι το «τρόπος ζωής» , δεν μπορώ να φανταστώ άλλωστε πως κάποιος δεν θεωρεί μηχανόβιο τον ως άνω αναφερόμενο κύριο και σίγουρα δεν ταξίδευε την ψυχή του αλλά απλά , ξερά και πεζά , ενώ είχε αυτό που όλοι έχουν κρυφό ή όχι πόθο , αυτός έκανε μ αυτόν απλά την δουλειά του .

Φυσικά και δεν έχω απάντηση κι ούτε πρόκειται να δώσω παρακάτω μία σχετικά με το τί είναι μηχανή , μια και το ερώτημα είναι λάθος εξ αρχής . Βλέποντας γύρω σας , θα δείτε πολλές φυλές … άνθρωποι που δουλεύουν με τα μηχανάκια , άλλοι που ζουν με τα μηχανάκια , άνθρωποι που ακολουθούν τη μόδα ενός GS ή που ένεκα του χαμηλού οικονομικού υπόβαθρου έχουν πετσοκόψει κάποιο φθηνό γερασμένο γιαπωνέζικο ονομάζοντας το cafe racer ,βεσπάκηδες , ήρωες του Σαββατοκύριακου , νοσταλγοί με κάποιο αναπαλαιωμένο , κάγκουρες …. τόσοι μα τόσοι που δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος λόγος ν αναφέρω την κάθε φυλή .

Πως μπορώ να ξέρω εγώ, τι είναι ανάγκη , τι απολαμβάνει ο κάθ ένας απ αυτούς στην μηχανή και πως μπορώ να ξέρω γιατι καβαλάν όλοι αυτοί και στην τελική , είτε μ αρέσει αυτό που φαντάζομαι ότι κάνουν είτε δεν μ αρέσει , λόγος δεν μου πέφτει , ο καθ ένας , εν όσο δεν ενοχλεί τους άλλους , ζει όπως γουστάρει … τα τι , που , πως και γιατι , δεν απασχολούν αυτό το κείμενο αλλά ίσως κάποιο άλλο , που θα ήταν τύπου τι μου αρέσει και τι όχι .

Τι είναι λοιπόν μηχανή …. θα δώσω λοιπόν , την μόνη δυνατή απάντηση , δηλαδή , αυτήν που αφορά μόνο εμένα . Το 1974 – 75 , ο πατέρας μου έφερε στο σπίτι το πρώτο πράγμα που είχε στην ιδιοκτησία του (και το σπίτι νοίκι ήταν ) , ένα βεσπάκι πράσινο … ελάχιστα μεταχειρισμένο με κάγκελα γύρω γύρω και κλασσικό αξεσουάρ εποχής … τα σημαιάκια στην μπροστινή ρόδα . Ολυμπιακός γαρ ο κύρης μου , το μηχανάκι δεν άντεξε πράσινο ούτε μερικές ώρες , νέος επίσης , σημαιάκια, κάγκελα και χαϊμαλιά έφυγαν αυθημερόν και … μας έμεινε , ένα κόκκινο , γυμνό βεσπάκι .

Μ αυτό ως μοναδική περιουσία , την μάνα πίσω κι εμένα όρθιο μπροστά , μετακομίσαμε απ την Καλλιθέα , στην μητέρα Κρήτη , ψάχνοντας ένα καλύτερο αύριο . Θυμάμαι τον εαυτό μου σε κάθε στιγμή της χαμένης πια παιδικότητας μου , μ αυτό το μηχανάκι … στα μπάνια , τα βράδυα στης ταβέρνες , στην βόλτα … ανάλογα την ηλικία , εγώ , είτε μπροστά να παίζω με τα δάκτυλα μου το φως στο φανάρι , είτε πίσω να προσπαθώ να ξεμυτίσω απ την πλάτη του πατέρα μου και να δω μπροστά . Φυσικά και το έχω ακόμα το μηχανάκι , το χω και παίζω , ακολουθώντας το παραδοσιακό του πατρός μου , κάθε δύο χρόνια βάψιμο … έτσι χωρίς μαστόρους , μόνος μου με πλήρη αποτυχία και μεγάλη χαρά .

Έχω περάσει όμως κι άσχημα με τα μηχανάκια , έχω βιώσει πόνο που σε κανέναν να μην τυχαίνει , πράγματα που αντίθετα με τα παραπάνω , δεν θα ήθελα ούτε περιληπτικά να περιγράψω και όλοι πιστεύω καταλαβαίνετε . Για μένα λοιπόν , η μηχανή είναι , το πάθος , το λάθος και η ζωή μου όλη …. Φυσικά και ξέρω να οδηγώ αυτοκίνητο , φυσικά και μ αρέσουν τ αυτοκίνητα αλλά μεγάλωσα σε σέλα , όταν μπω σ αυτοκίνητο ανακατεύομαι , οι φίλοι με βάζουν στο εμπρός κάθισμα μπας και καθυστερήσω λίγο αλλά δεν.. . Χωρίς μηχανή δεν μπορώ να συγχρονίσω το χρόνο στην δουλειά μου , νοιώθω πως δεν προλαβαίνω τίποτα , ζω για να πάει Κυριακή βράδυ να κάτσω στο μηχανάκι να κάνω γύρους με την γυναίκα μου στα φώτα της πόλης … θέλω να ζω με της μηχανές , να μιλάω για μηχανές , να διαβάζω για μηχανές ,να φτιάχνω μηχανες, να καταγράφω της μηχανές σε εικόνα και σε ιστορία …θέλω ακόμα κι όταν φθάνω το βράδυ σπίτι και τρώω να μιλήσω για μηχανάκια … να γκρινιάσω για την βέσπα που πάλι θέλει υγρά ή καίει πολύ βενζίνα , να πω για ένα μηχανάκι που είδα ή για κάτι που έπαθε το μηχανάκι ενός φίλου .

Οι αμερικάνοι τ ονομάζουν Motorhead και οι άγγλοι petrolhead , εγώ όμως και πάλι δεν μπορώ να μπω στην διαδικασία του γενικού και θα μείνω στο ειδικό που αφορά εμένα και μόνο όπως το περιέγραψα παραπάνω . Δεν είναι ούτε λιγότερο , ούτε περισσότερο απ τους άλλους είναι όμως αυτό που εγώ πιστεύω ως μηχανή . Σας θέλω όλους ωραίους , μ ένα δικό σας αέρα μοναδικότητας, σας θέλω με μια παρατεταμένη εφηβεία που θα σταματήσει μόνο στην τελευταία σας ανάσα και φροντίστε αυτή η τελευταία εφηβική ανάσα , ν αργήσει πολύ να έρθει .

Πηγη www.motoinactiontv.gr/mavrafegaria

 

[maik900]

Είναι ψηλό αυτό….;;;​

Άρθρο:Ιωάννης Αλεξανδράκης
Καμιά φορά γράφω κάτι πράγματα που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το έκανα …. η πραγματικότητα μάλλον είναι , πως μπορεί να μην μπορώ να καταλάβω το λόγο , αλλά είναι ανίκητη η ώθηση που νοιώθω για να γράψω.

Απ την άλλη ίσως να έχω μεγαλώσει και όντας ανίκανος να φάω ένα καπάκι χωρίς να σπάσω κόκκαλο προσπαθώ να βρω άλλους τρόπους εκτόνωσης . Λοιπόν παιδιά πήρα μηχανάκι , θα μου πεις και τι έγινε ? το ποίημα άλλωστε είναι ίδιο … εδώ και μερικές μέρες , λέω ….είναι το τελευταίο μηχανάκι που παίρνω !κάτι που φυσικά το λέω σε κάθε αγορά μηχανής τα τελευταία πολλά χρόνια . Θυμήθηκα όμως τον σχωρεμένο τον πατέρα μου και τι έπαιζε μαζί του , όποτε ήταν να πάρω μηχανάκι .

Λοιπόν , ο πατέρας μου , ήταν ένας ωραίος τύπος …. λίγο βαρύς , λίγο αμίλητος ,λίγο αλανιάρης , πολύ μάστορας , σίγουρα καλόβολος και δεν μπορώ να πω , πως με πίεζε ιδιαίτερα .Έκανε όμως κάτι ωραία στην προσπάθεια του να μην έχω μηχανή που μπορώ να πω πως αν και τότε μ εκνεύριζαν σήμερα τα βλέπω μ ένα ποιο ανάλαφρο βλέμμα .

Στην αρχή σχεδόν μου υπαγόρευσε να πάρω ένα βεσπάκι , ενώ εγώ ήθελα ένα Honda με συμπλέκτη ( CD,SS και κυρίως CB …) στην συνέχεια όταν πήρα το πρώτο μου χωματερό ( ένα RM125 ) το πήγε στην αστυνομία και είπε πως το έκλεψα …. τέλος , πήγε και μου κανε δώρο μια R25 , την οποία διέλυσα και την έβαλα σε καλάθια από παραγάδια και την έκρυψα σ ένα πατάρι του μηχανουργείου που είχε χρόνια ν ανέβει .Ξέρετε τώρα , έκανε ότι περνούσε απ το χέρι του για να μπω στον σωστό το δρόμο .

Η αλήθεια είναι πως όντας κατά μία έννοια δημόσιο πρόσωπο τουλάχιστον δύο νοματαίοι κάθε μέρα του έλεγαν τα κατορθώματα μου εφιστώντας του την προσοχή σχετικά με το πόσες όχι μέρες αλλά ώρες ζωής έχω ακόμα . Δεν θα πω ψέματα μισό κιλό ιώδιο τον μήνα το ήθελα, έπεφτα … δεν λέω όχι έπεφτα αλλά δεν ήμουν δα ούτε για τάφο ούτε για γλάστρα αλλά τέλος πάντων .

Πέρασε η πρώτη εφηβεία , μπήκαμε λίγο σ έναν δρόμο , η αστυνομία δεν τον απασχολούσε μια και πέρα απ τα μηχανάκια δεν έκανα τίποτα επιλήψιμο , οπότε ακόμα κι αυτό βοήθησε κάπως να ηρεμήσει η κατάσταση με τον πατέρα μου και της ανησυχίες του .

Είχε πολύ πλάκα διότι είχα αρχίσει να παλεύω τα husqvarna και τα διάφορα ακοινώνητα ευρωπαϊκά , οπότε είχα τον πατέρα μου βοηθό … τι βοηθό ? μάστορα …. όλο πατέντες , εξατμίσεις , σκελετά κομμένα , τόρνοι , παπαράκια , καβλιτσέκια κι όποτε έβλεπα τίποτα κουλό , έβαζα τον πατέρα μου που σίγουρα ήταν καλύτερος από μένα .

Τον είχα βάλει σε μία τάξη …. έλεγε δυο χριστοπαναγίες , μου πετούσε κανά σφυρί , έκανε το μεσημέρι μια πλήρη ανάλυση στην μάνα μου για το επίπεδο αυτόχειρης πεοπαλινδρόμησης που δέρνει αλλά γενικά τον είχα του χεριού μου .

Έλα μου όμως που έκανα λάθος ….γενικά όταν επρόκειτο να πάρω μηχανάκι … εποχή που ήταν εντελώς αναγνωρίσιμη μια και προϋπόθετε να έχω βγάλει δύο φράγκα και να έχω πουλήσει το προηγούμενο …. έπαιζε μπάλα . Είχε λοιπόν έναν χαμηλό πάγκο ,όπου εκεί δουλεύαμε το πλάσμα .

Το πλάσμα , το τιγκ κι όλα αυτά εκείνη την εποχή ήταν νέες κι εντυπωσιακές τεχνολογίες οπότε ο χώρος ήταν και ποιο καθαρός . Ένεκα τούτου , συνήθιζε να πίνει εκεί τον καφέ του . Κάθιζε λοιπόν εκεί στο κοντό σκαμνάκι , άναβε το άφιλτρο sante , έβαζε στο βαζάκι της bebelac τον καφέ του , κι άραζε , ξύνοντας την κοιλιά του σκύλου του , που μόλις τον έβλεπε εκεί , ξάπλωνε στα πόδια του ανάσκελα .

Εκεί τώρα και πάνω στην χαλάρωση μου λεγε …και τι έχεις σκοπό να πάρεις ? του λεγα κι εγώ , θέλω να πάρω ένα Η7 … ξανα ρωτούσε …είναι ψηλό αυτό ? ναι ρε πατέρα ! του έλεγα και του έδειχνα με το χέρι που μου φτάνει η σέλα … στην συνέχεια του λεγα …είναι δίχρονο , δυνατό , ισπανικό και αλλά δεν έδειχνε και πολύ ενδιαφέρον οπότε κι εγώ σταματούσα . Άλλαζα δύο με τρεις φορές μηχανάκια το χρόνο οπότε όπως μπορείτε να καταλάβετε , είχε παίξει αρκετές φορές αυτό .

Μια φορά γύρο στο 90-89 δεν θυμάμαι καλά ήταν πριν πάρω το RD πάντως . Έπαιξε το γνωστό και του λέω θα πάρω ένα SRX 600 , τι είναι αυτό μου απαντάει , να του λέω … σαν το ΧΤ είναι …. α ωραία ! μου απάντησε . Μετά απο δυό τρεις μέρες , πάω το SRX στο μαγαζί …. φρικάρει ο πατέρας μου , τον βλέπω αλλάζει πέντε χρώματα.

Ξεροκαταπίνει και μου λέει … αυτό είναι χαμηλό , δεν είναι σαν το ΧΤ … Σώπα ρε πατερα , ίδια μ άλλες αναρτήσεις είναι , του αποκρίθηκα αλλά …. είχα καταλάβει ακριβώς ποια , γιατι η μοναδική ερώτηση που τον ενδιέφερε ήταν αν είναι ψηλό το μηχανάκι . Είναι αλήθεια , έκρυψα πολλές φορές μηχανάκια απλά και μόνο για να μην τον στεναχωρήσω , στο κάτω κάτω εύκολο ήταν σ άλλο σπίτι ζούσαμε .

Γάτα ήταν πάντως , λίγο πριν μας αφήσει και εκμεταλευώμενος την κατάσταση του γυρνά και μου λέει με βραχνή φωνή και θλιμμένο ύφος …το εννιακόσια να το σκοτώσεις , εμένα δεν με νοιάζει αλλά για αυτό το φουκαριάρικο που σε παντρεύτηκε το λέω ….. του απαντάω λοιπόν , χωρίς δεύτερη σκέψη και ντροπή μου …μη φας , έχουμε γλαρόσουπα ! να δεις για πότε δεν έφτιαξε κι η φωνή και το βλέμμα κι όλα .

Έτσι λοιπόν , έβλεπα το sachs και μου θύμιζε το SRX και δεν μπορούσα να μην κάνω τον συσχετισμό … τι θα έλεγε ο κος Τάκης , μόλις το έβλεπε ? Ιστορίες …. αλλά στο κάτω κάτω , γι αυτό υπάρχουν οι ιστορίες … είναι τα ζουζούνια που κάνουν βόλτες στο απύθμενο του μυαλού μας και ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα βγουν απ την φανταστική τους κυψέλη .

Τελικά …είναι ψηλό αυτό?

Πηγη www.motoinactiontv.gr/mavrafegaria

 

[maik900]

Η επίθεση των κινέζων​

Αρθρο: Ιωάννης Αλεξανδράκης

Σαν μικρό παιδί είχα αρχίσει ν αντιλαμβάνομαι τον κόσμο της μοτοσυκλέτας στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 70 . Φυσικά δεν μπορούσα να διαβάσω περιοδικά μοτοσυκλέτας ( δεν υπήρχαν άλλωστε , αυτά του αυτοκινήτου όμως την περιελάμβαναν στην βασική τους θεματολογία ) , οπότε οι πηγές μου ήταν … ποιο παιδικές .

Η εποχή άλλαζε κι από τον Σεραφίνο , είχαμε περάσει στα πρώτα δειλά βήματα του περιοδικού Αγόρι αλλά και Μπλεκ , τα οποία είχαν κάποιες αφίσες κυρίως με μοτοσυκλέτες ΜΧ . Ταυτόχρονα οι κάρτες υπερ-ατου , που έκαναν την εμφάνιση τους κατά το τέλος της δεκαετίας, μας εισήγαγαν σ έναν καινούριο κόσμο , αυτό των τεχνικών χαρακτηριστικών . Αυτές λοιπόν οι κάρτες αλλά και η εικόνα του δρόμου , επηρέασαν τους ποιο πολλούς από εμάς , στο τι και γιατί μας αρέσει .

Το γιατί , ήταν εύκολο ερώτημα ,μια και μας άρεσε αυτό που στην κάρτα υπερ-ατου τα κέρδιζε όλα ή γιατί ήταν η τεράστια μηχανή που περνούσε απ’ την γειτονιά και μας κρεμούσαν τα στόματα . Το τι , είναι κι αυτό μια εύκολη ερώτηση μια και ήταν , συνήθως ψηλά ευρωπαϊκά μηχανάκια …sachs, montesa, maico, Husqvarna ,Simonini αλλά και guzzi , laverda, benelli και τόσα άλλα με παραπάνω από έναν κύλινδρο .

Ήταν όλα μαγικά , κάθε φορά που άνοιγες και μια τράπουλα υπερ ατου , έβλεπες καινούριες μάρκες …Bultaco , Morini ,Ducati …ακόμα και κάτι απίστευτες μάρκες όπως οι Hesheth, Bimota, Harris, Bakker, Egli….
Ατέλειωτη λίστα .

Υπήρχαν και λίγες , κυρίως δίχρονες γιαπωνέζικες μοτοσυκλέτες που όμως κακά τα ψέματα , δεν μας εξιτάραν την φαντασία , ωραίο το Daytona ,ωραίο και το mach αλλά όταν έκανες πως διάβαζες κι έβλεπες για ώρες τον απέναντι τοίχο , δεν ήταν αυτά στην φαντασία σου αλλά εσύ , με την στολάρα στην γραμμή εκκίνησης πάνω στο γαλάζιο εργοστασιακό Simonini σου.

Μεγάλωνες λίγο κι έβγαζε η Derbi ή η Fandic κάτι τρέλα πενηντάρια που έλεγες ας το πάρω κι ας μην πάρω ποτέ μου τίποτα άλλο! Ήταν και τα GP που ήταν ακόμα παγκόσμιο πρωτάθλημα κι είχαν τα 80 κυβικά όπου γρήγορες οι φλωρέτες αλλά ο ντερμπαρός πήγαινε 220 χαα !

Τα εγγλέζικα , δεν τα ξέραμε , αυτά είχαν χαιρετήσει κάθε δραστηριότητα κατ’ ουσία χρόνια πριν αλλά κακά τα ψέματα στο δρόμο άντε να βλεπες κανά του πολέμου , σπάνια κανά ταγκεράκι ή καμιά νταυτόνα κι αυτά ήταν τόσο οπισθοδρομικά στην σχεδίαση που αν σ άρεσαν στα 10-15 σου χρόνια , το μόνο που μπορούσε ο πατέρας σου να προσδοκεί από σένα ,ήταν ν ανοίξεις γραφείο κηδειών . Γερμανικά … τίποτα , όλα μαύρα και τα μισά με καλάθι , να κουβαλάν από μπετά μέχρι ντομάτες στην λαϊκή και καλά έκαναν οι άνθρωποι , πρώτα απ’ όλα έπρεπε να ζήσουν και μετά να σκεφτούν την γνησιότητα της R12 ή του KS .

Κάπου εκεί και μέσα σε πέντε το πολύ χρόνια , είδαμε την ιστορία της μοτοσυκλέτας ν αλλάζει . Κατά την δεκαετία του 70, η μετά τον πόλεμο ιαπωνική βιομηχανία είχε ανακάμψει , μεγάλοι ιαπωνικοί οίκοι και κατασκευαστές μοτοσυκλετών είχαν κλείσει ή αλλάξει αντικείμενο … οι Mitsubishi ,Tohatsu, Bridgestone,Fuji , Rikuo και άλλοι έφυγαν απ’ τα μηχανάκια ενώ ο μέχρι τότε ιάπωνας γίγαντας του είδους ,η Meguro πουλήθηκε στην Kawasaki . Στην Ιαπωνία λοιπόν , μετρημένα κουκιά … η honda που πριν δούλευε για την ΤΟΥΟΤΑ , η ΥΑΜΑΗΑ που πριν έφτιαχνε μουσικά όργανα , η SUZUKI που πριν έφτιαχνε αργαλειούς και φυσικά η Meguro που συνέχιζε ως Kawasaki .

Δίχρονα μικρά μεγάλα αλλά και μικρά τετράχρονα στην αρχή … μηχανάκια που γι’ αρχή χτυπούσαν ανατολικούς κατασκευαστές (Simson , Jawa, MZ )αλλά και όχι μόνο, με κυριότερο όπλο , την καλή τιμή . Αντέγραψαν τους ευρωπαίους σαν τρελοί , γεγονός που περιγράφει εξαιρετικά και παραδειγματικά ο Διονύσης Χοΐδας στο πρώτο τεύχος της Μοτοττεχνικής Επιθεώρηση (Δεκέμβριος – Ιανουάριος 1980) χρησιμοποιώντας μάλιστα το γλαφυρό παράδειγμα του TR1 και της Vincent εκτός των άλλων . Ο Διονύσης που για μένα είναι γραμμές , σχεδιαγράμματα και γνώση ,μια και δεν ξέρω καν πως είναι το πρόσωπο του , είχε γράψει άλλο ένα πολύ σοβαρό άρθρο για την πτώση της αγγλικής βιομηχανίας μοτοσυκλέτας ( στο περιοδικό AUTO αν θυμάμαι καλά και συγνώμη αν κάνω λάθος ) .

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 80 , δεν υπήρχε τίποτα , οι ιάπωνες τους είχαν φάει όλους … η επίθεση ήταν σαρωτική και τα είχαν καταπιεί όλα ! Το μόνο που δεν κατάφεραν να βάλουν κάτω ήταν η Sachs η οποία συνέχιζε να πουλάει μοτέρ σαν τρελή αλλά….τι ανάγκη είχε ? πως να βάλεις κάτω την εταιρία που ανακάλυψε το ρουλεμάν , όταν για κάθε ρουλεμάν που υπάρχει στον πλανήτη παίρνει δικαιώματα . Η sachs ήταν κι εκτός των ιαπώνων, ο μοναδικός κερδισμένος απ’ την επίθεση τους , αγόρασε μερικά ονόματα κι έτσι εκτός των άλλων τα ονόματα DKW, Victory,Hercules της ανήκουν σήμερα .

Μεγάλοι κατασκευαστές πήγαν άπατοι … οι άγγλοι έγιναν σχεδόν όλοι μια εταιρία , οι ιταλοί χρεοκοπούσαν και περνούσαν στο δημόσιο … Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 80 έγινε μια κυρίως ιταλική αλλά και εν μέρει γερμανική αντεπίθεση …. Η Aprilia Το πάλεψε , η Gilera το ίδιο , βγήκαν τα RX , Saturno ,Dakota , ωραία μηχανάκια , ήρθαν και οι Castiglioni που μέσω της Aermachi εδραίωσαν το group Cagiva , οι γερμανοί έβγαλαν την σειρά Κ … έγιναν πράγματα …έβγαλαν φθηνά μηχανάκια ποιότητας , με τα μπρέμπα και τα μαρτζόκια τους όλα τζετ . Ίσως αν δεν έκαναν κι όλα αυτά να μην υπήρχαν καν σήμερα οι ευρωπαίοι , δεν ξέρω ….

Τώρα μπαίνει και το εξής ερώτημα …ποιοι ευρωπαίοι και ποιοι ιάπωνες ? ? ?

Θα έπρεπε τώρα να βάλω κι ένα χρονοδιάγραμμα της επίθεσης των κινέζων , ώστε να δικαιολογήσω και τον τίτλο του άρθρου αλλά …. Δεν βλέπω καμιά επίθεση , οι κινέζοι είναι εδώ , εδώ και δεκαετίες . Ξέρετε στην Ελλάδα για την οποία μπορώ να πως , βλέπουμε την «ούγια» πάνω στο τεπόζιτο , η οποία μπορεί να γράφει Keeway , Zongshen , SYM ή ότι αμιγώς κινέζικο και να λέμε ….»κινεζιά» …ωραία … τώρα ,το σούπερ πανάκριβο ,ένεκα της περίοπτης ιαπωνικής , ευρωπαϊκής και σύντομα αμερικανικής φίρμας μηχανάκι , που ακριβώς είναι φτιαγμένο ?

Νομίσαμε πως οι κινέζοι ήρθαν , όταν κάτι τραγικές κατασκευές κατακλύσαν κάποια σουπερμάρκετ , τα οποία τα βλέπαμε ως φθηνά αλλά επι της ουσίας δεν ήταν καθόλου . Για θυμηθείτε όμως λίγο … θυμάστε όταν διαλέγατε το astra σας απ’ το στυλ της ουράς ώστε να είναι «γιαπωνέζικο» όπως λέγατε ? Θυμάστε που οι άδειες κυκλοφορίας των επώνυμων μοτοσυκλετών μας απ’ την δεκαετία του 90 , έγραφαν κάτι παράξενα εργοστάσια και οι αντ\ποι μας έλεγαν …υποκατάστημα ! κι εμείς το καταπίναμε και δεν τρέχει τίποτα που σκάγαμε ένα μπασμό λεφτά και την μηχανή μας τελικά,την είχε φτιάξει , ένας κόκκινός δράκος , τρίτο πύργο Σινικού τοίχους αριστερά …. Προσωπικά πιστεύω ότι τα μοναδικά γιαπωνέζικα cub που ήρθαν στην Ελλάδα , ήταν αυτά που ήρθαν το 90 μεταχειρισμένα απ’ την Ιαπωνία αλλά δεν έχει καμία σημασία , η πραγματικότητα είναι , πως αν κάνετε ένα γύρο και ανεξάρτητα με το τι γράφουν στο τεπόζιτο , πάνω απ’ τα μισά δίκυκλα της αγοράς είναι made in China . Οι κινέζοι δεν κάνουν καμιά επίθεση , είναι απλά εδώ και μάλιστα εδώ και πολλά χρόνια .

Ζητούν το αυτονόητο … μερίδιο στην αγορά ! Η σκέψη είναι απλή … τόσα χρόνια πουλούν τα μηχανάκια τους στην Ευρώπη κι αυτά πάνε καλά , για ποιο λόγο το μηχανάκι να πουλάει ως ΥΑΜΑΗΑ,Honda ,Kawasaki ή ότι και να μην πουλάει αν γράφει στο τεπόζιτο Qingqi ? Απλά είναι τα πράγματα , όλοι αυτοί , δεν είναι θυγατρική κανενός , είναι εργοστάσια με τεράστιες παραγωγές ( φανταστείτε τι παράγουν για να καλύψουν μόνο την Κίνα) και ως τέτοια , μοναδικό σκοπό έχουν το κέρδος .

Είναι σκουπίδια , θα πουν πολλοί αλλά μην γελιέστε , ότι θέλουν μπορούν να φτιάξουν…. Σίγουρα ευρωπαίοι , ιάπωνες αλλά και άλλοι που τους κάνουν παραγγελίες, της κάνουν ο καθ’ ένας με άλλες προδιαγραφές ποιότητας , οπότε …ότι θέλουν φτιάχνουν . Έφθασαν λοιπόν ! πουλάνε σε φυσιολογικές τιμές , ενώ οι άλλοι , έχουν ξεφύγει και όχι μόνο έχουν την ίδια ποιότητα μαζί τους, αλλά πολλές φορές έχουν φτιάξει αυτοί το προϊόν των άλλων .

Πιάστε τώρα και το παραδειγματάκι … piaggio το Zip αλλά… άλλος το φτιάχνει και μάλιστα το κυκλοφορεί και στην Ελλάδα με τ όνομα του αλλά… κι όταν το πάρεις απ την Piaggio ,πάλι τ όνομα του κινέζου γράφει η άδεια , είναι όμως ποιο ακριβό και στο δεύτερο ρολόι απ τα δύο που έχει, αντί για το βολτόμετρο που έχει ο γνήσιος κινέζος , έχει μια πλάκα και γράφει Zip . Τα πράγματα είναι απλά η αγορά αλλάζει και οι κινέζοι δεν πουλάν δίκυκλα αξεσουάρ αυτοκινήτου σε πενηντάρηδες όπως η AUDI αλλά πουλούν σε πρώτη φάση , μηχανάκια εργασίας και είναι ζήτημα χρόνου το πότε θα παρουσιάζουν όλη την γκάμα τους .

Ναι, έχουν πια , αρκετά καλό προϊόν και σε σωστή τιμή ( δεν είναι φθηνοί οι κινέζοι , οι άλλοι έχουν ξεφύγει και καλά το κάνουν αφού βρίσκουν και τα παίρνουν) .Πιστεύω πάντως πως και οι κινέζοι , μόλις εδραιωθούν ,δυστυχώς θα αλλάξουν τιμολογιακή πολιτική αν και ελπίζω να μάθουν απ τους προηγούμενους και να μην κάνουν το αυτό λάθος .

Το παιχνίδι αλλάζει , δεν είναι μόνο οι κινέζοι , είναι και οι εξαιρετικοί ινδοί κατασκευαστές , κορεάτες , μαλαισιανοί αλλά και πολλοί ακόμα . Οι κατασκευαστές θα γίνουν πολλοί , ονόματα πολλά έχουν κιόλας αλλάξει αλλά κι αλλάζουν χέρια … είδαμε παλιότερα,την νεκρανάσταση της Triumph από ντόπιους , της Indian μετά από καναδούς , της benelli από κινέζους , οπότε να περιμένετε πολλά και σίγουρα τα μισά θα έρθουν απ’ την Κίνα …είδατε τι ωραία πουλάει η keeway τα TRK με το λόγκο της bennelli στο τεπόζιτο … θα δείτε πολλά , μα πολλά τέτοια ακόμα .

Πηγη www.motoinactiontv.gr/mavrafegaria

 

[maik900]

Πηγη ΟΙ ΜΗΧΑΝΟΒΙΟΙ Συγγραφέας : Συλλογικό έργο

 

[maik900]

Πηγη ΟΙ ΜΗΧΑΝΟΒΙΟΙ Συγγραφέας : Συλλογικό έργο