Iστοριες γι'αγριους.

[maik900]

Ματιές σε άγνωστες πτυχές του παρελθόντος
Οι πρώτοι μαύροι αναβάτες αγώνων μοτοσυκλέτας

H απίθανη ιστορία των “Black Streaks” μοιάζει με σενάριο βγαλμένο από ταινία του Tarantino, είναι όμως πέρα για πέρα αληθινή. Μια παρέα μαύρων αναβατών αγωνίζεται με τέρμα γκάζι κόντρα στους εαυτούς τους, τους νόμους της Φυσικής, αλλά και τους «κανόνες» μιας οπισθοδρομικής κοινωνίας

Είμαστε γύρω στα 1915. Οι αδελφοί Ράιτ εξελίσσουν τις πτητικές τους μηχανές, ο Henry Ford αυτοματοποιεί τη γραμμή παραγωγής των αυτοκινήτων του και η Βουλή των Αντιπροσώπων απορρίπτει την πρόταση να δοθεί στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου. Την ίδια περίοδο εργοστασιακοί αναβάτες της Indian, Harley- Davidson και Excelsior δίνουν σκληρές μάχες σώμα με σώμα, σε οβάλ πίστες της Αμερικής, σε ένα άθλημα το οποίο στις μέρες μας φαντάζει πρωτόγονο, πρωτόγνωρο και πάρα πολύ επικίνδυνο.

Σπουδαίοι αγωνιζόμενοι όπως ο Gene Walker, Shrimp Burns, Otto Walker πηγαίνουν "δίχως αύριο" με κάτι κατασκευές που "φτύνουν" φλόγες και άκαυστη βενζίνη από τις ανύπαρκτες εξατμίσεις και μοιάζουν περισσότερο με ποδήλατα παρά με μοτοσυκλέτες. Δεν έχουν φρένα, αλλά μεγάλους δικύλινδρους κινητήρες και στις ευθείες φτάνουν τα 160km/h!

Οι αγώνες μοτοσυκλέτας αποτελούσαν ήδη ένα δημοφιλές θέαμα σε ορισμένες πολιτείες των ΗΠΑ και δεκάδες χιλιάδες θεατών στριμώχνονταν σε πίστες που έμοιαζαν με velodromes (τα ποδηλατοδρόμια της Ευρώπης) και ιπποδρόμια για να παρακολουθήσουν τα αγωνιστικά δρώμενα με κομμένη την ανάσα από την αγωνία και τη σκόνη. Στην Ατλάντα μια άλλη ομάδα αναβατών έμελλε να αφήσει εποχή, παρόλο που στις μέρες μας η ιστορία παραμένει σχεδόν παντελώς άγνωστη, με ελάχιστες αναφορές και αφιερώματα σε ξένα περιοδικά και site. Μαύροι αναβάτες, με πιασάρικα ονόματα όπως Hall ”Demon Wade” Ware, Horace “Midnight” Blanton και “Bones the Outlaw” ανταγωνίζονται μεταξύ τους από το 1913 έως το 1924 στο Lakewood Speedway της Ατλάντα. Δεν είχαν τα τελευταία ¨factory¨ μηχανάκια και πολλές φορές έψαχναν ή αντάλλασσαν μεταξύ τους παλιά κομμάτια και εξαρτήματα που έβρισκαν σε μάντρες μεταχειρισμένων. Ήταν οι γνωστοί ¨Black Streaks¨ και παρόλο που η δημοσιογραφική κάλυψη των αγωνιστικών τους κατορθωμάτων ήταν εθνική, τα περισσότερα άρθρα, όπως στο περιοδικό Motorcycling and Bicycling του 1919 με τίτλο ¨When Dinge Met Dinge in Georgia¨, έσταζαν ρατσιστικό λόγο και φυλετικές διακρίσεις. Είμαστε ακόμα στη δεκαετία του 1910...

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το 1909 ο ιδρυτής της Coca Cola Asa Candler εγκαινιάζει το Atlanta Speedway στο μέρος όπου σήμερα βρίσκεται το Διεθνές Αεροδρόμιο Hartsfield-Jackson. H μήκους δύο μιλίων οβάλ πίστα έχει ξύλινο αλλά και χωμάτινο κομμάτι στα πρότυπα της πρόσφατα κατασκευασμένης Indianapolis Speedway και τον Νοέμβρη του ίδιου έτους ξεκινούν οι αγώνες για λευκούς αναβάτες. Ο πρώτος αγώνας για μαύρους αναβάτες θα γίνει τέσσερα χρόνια μετά, το 1913, και θα πάρει μέρος και ο "Hard Luck", κατά κόσμον Bill Jones, ένας μαύρος οδηγός αγώνων αυτοκινήτου ο οποίος το "γύρισε" στα μηχανάκια.

Τον Μάιο του ΄13 ο Jack Prince πηγαίνει στην Ατλάντα και φτιάχνει μια ξύλινη οβάλ πίστα για μοτοσυκλέτες. Η μήκους 400 μέτρων πίστα ονομάζεται Atlanta Motordrome και κατασκευάζεται δίπλα στην Εκκλησία των Βαπτιστών. Οι Κυριακές στην Εκκλησία έγιναν πιο φασαριόζικες και από τα γκόσπελ τραγούδια της λειτουργίας, αφού οι κύριοι Harry Glenn, Nemo Lancaster, Tex Richards και άλλοι δίνουν μάχη σε κάθε 56 μοιρών(!) στροφή και ξετρελαίνουν τους θεατές. Όλα αυτά θα αλλάξουν τον Αύγουστο του ΄13 όταν διαδίδεται ότι πρόκειται να γίνει αγώνας στον οποίο θα συμμετάσχουν "νέγροι"!

Στις 5 Σεπτεμβρίου το περιοδικό Motorcycling δημοσιεύει ένα άρθρο γεμάτο χολή με τίτλο "Dealers Condemn Atlanta's Colored Races" (Οι αντιπρόσωποι της Ατλάντα καταδικάζουν τους αγώνες για μαύρους) και φιλοξενεί δηλώσεις των dealer της Harley-Davidson, Gus Castle και της Thor/Jefferson, Johnny Aiken σύμφωνα με τους οποίους εάν η μοτοσυκλέτα γίνει αγαπητή στη μαύρη κοινότητα, οι λευκοί θα τη θεωρήσουν κάτι φτηνό και βρώμικο, χαμηλού κοινωνικού στάτους και θα στραφούν στο αυτοκίνητο! Το άρθρο κλείνει με την πληροφορία ότι στην Ατλάντα υπάρχουν περίπου σαράντα μαύροι μοτοσυκλετιστές αλλά και ότι όλοι οι αντιπρόσωποι των εργοστασίων αρνούνται να πουλήσουν καινούργια μοτοσυκλέτα σε μη λευκό. Μετά τη δημοσίευση αυτού του σπουδαίου (!) άρθρου o πρόεδρος της F.A.M.- Federation of American Motorcyclists (αυτοί μας έλειπαν τώρα), John L. Donovan προειδοποιεί (ή μάλλον απειλεί) τη διαχείριση της πίστας ότι η διοργάνωση αγώνων στους οποίους θα συμμετάσχουν μαύροι αναβάτες είναι παράνομη και ενάντια στο καταστατικό της Ομοσπονδίας η οποία δεν δέχεται μη λευκούς ως μέλη της.

Παρά τις απειλές του Donovan, στις 19 Οκτώβρη ένα άρθρο σε τοπική εφημερίδα ανακοινώνει την τέλεση του αγώνα. Ο αγώνας θα ακυρωθεί δύο φορές λόγω βροχής. Ο καιρός ήταν πάντοτε ένα πρόβλημα στην Ατλάντα, αφού οι αναβάτες δεν μπορούσαν να στρίψουν με ασφάλεια στις σχεδόν κάθετες ξύλινες στροφές. Ο αγώνας θα λάβει χώρα τελικά στις 28 του ίδιου μήνα και θα συμμετάσχουν οι μαύροι Bill Jones, Lloyd Brown μαζί με τους αδελφούς Wilson από τη Νέα Ορλεάνη και τους Ben Griggs και Willie McCabe από τη Chattanooga. Δεν θα καλυφθεί από κανένα μέσο της εποχής και τα αποτελέσματα θα παραμείνουν άγνωστα μέχρι και τις μέρες μας. Σε λιγότερο από έναν μήνα η διοίκηση της πίστας κηρύσσει πτώχευση και ρίχνει ευθείες βολές στην Ομοσπονδία Μοτοσυκλέτας για τον πόλεμο που δέχθηκε.

Το Lakewood Speedway, χωμάτινη πίστα μήκους ενός μιλίου, θα ανοίξει νότια της πόλης το 1917 και οι ιδιοκτήτες της πίστας θα ξεκινήσουν τους αγώνες για μαύρους αναβάτες με την ονομασία “Grand Colored Motorcycle Championship Race”. Ένας έγχρωμος αναβάτης από τη Νότια Καρολίνα, ο Tom Reese, ο οποίος συστηνόταν ως "Champion of South Carolina" έρχεται τον Ιούνιο και προκαλεί οποιονδήποτε αναβάτη από την Ατλάντα να συναγωνιστεί μαζί του. Ο αγώνας θα συγκεντρώσει πλήθος κόσμου από τη μαύρη κοινότητα, ενώ τα στοιχήματα πέφτουν βροχή. Παρόλο που τα εργοστάσια της Harley, Indian και Excelsior δεν έχουν καμία εμπλοκή με τους συγκεκριμένους αγώνες, οι αντιπρόσωποι δείχνουν κάποιο ενδιαφέρον. Τον Νοέμβρη του '24 οι ιδιοκτήτες του Lakewood Speedway κηρύσσουν και αυτοί πτώχευση και ο Τύπος δηλώνει για ακόμα μια φορά ότι κάτι τέτοιο ήταν λογικό και αναμενόμενο, καθώς οι αγώνες με μαύρους αναβάτες είναι παράνομοι και ενάντια στους κανονισμούς της Ομοσπονδίας.

Με τη σφράγιση της πίστας κλείνει και ένα πολύ ιδιαίτερο κεφάλαιο στους αγώνες μοτοσυκλέτας αλλά και ένα πρώιμο βήμα της μαύρης κοινότητας υπέρ των ίσων δικαιωμάτων, ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις, δεκαπέντε χρόνια προτού ο Jesse Owens γυρίσει θριαμβευτής από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ναζιστικής Γερμανίας στο Βερολίνο του '36, αλλά και σαράντα χρόνια πριν την ιστορική πορεία ειρήνης του Martin Luther King. Με το Κραχ του '29 οι αγώνες σε board track σιγά -σιγά σβήνουν λόγω επικινδυνότητας για αγωνιζόμενους και θεατές, επίσης λόγω του τεράστιου κόστους κατασκευής (το Indianapolis Speedway κόστισε 700.000 δολάρια-υπολογίστε το σε "σημερινά" χρήματα) και συντήρησης (περίπου 150.000 δολάρια κάθε πέντε χρόνια για την αντικατάσταση του ξύλινου πατώματος). Μέχρι το 1931, 20 από τα 24 board track συνολικά θα έχουν κλείσει και το επόμενο έτος ανακοινώνεται η διακοπή του Πρωταθλήματος.

πηγη https://2wo.gr/

 

[maik900]

Μια παράξενη ιστορία. Aνθρώπινη.



Για κάποια πράγματα είναι καλό να μην μιλάς. Ακόμη καλύτερο είναι να μην σκέφτεσαι. Το μυαλό και η γλώσσα είναι καλό να λειτουργούν πάντα στο ρελαντί. Όλα αυτά προκειμένου να

προστατέψεις τον εαυτό σου από χρόνιες τύψεις για καταστάσεις και συνθήκες που η πρώτη εικόνα τους σε οδήγησε στον λάθος δρόμο. Χωρίς πολλές φιλοσοφίες γιατί το θέμα δεν τις αντέχει, αλλά και χωρίς πολλά σχόλια γιατί χάνονται στο βάθος του, η εξιστόρηση του γεγονότος αναμφισβήτητα είναι η καλύτερη λύση για κάποιον που αρχικά το πήρε λάθος.


Μια καλοκαιρινή ημέρα κάπου στο Garmisch της Γερμανίας και ενώ γυαλισμένα και περήφανα δίτροχα στρίβουν ράθυμα στην καταπράσινη διαδρομή με την βεντουζέ άσφαλτο, μπλοκάρονται ξαφνικά σ' ένα σχεδόν στατικό κομβόι, εξαιτίας ενός λευκού οχήματος που παλιά ήταν μηχανή. Aπό παλιά έπιανε πολύ χώρο στον δρόμο και σήμερα κινείται αργά και καταλαμβάνει ακόμη περισσότερο χώρο. Στην στριφτερή αυτή διαδρομή δεν θέλεις απαραίτητα να προσπεράσεις ή να ντυθείς γρήγορος, αλλά να κάνεις μια παιχνιδιάρικη βόλτα την οποία, όμως, βάλθηκε να σου χαλάσει ο βαρύμαγκας με το άσπρο τρίτροχο όχημα, που επαναλαμβάνω ήταν μηχανή αλλά σήμερα δεν είναι. Αφού μειώνεται η ταχύτητα στους τροχούς αρχίζουν νασπινιάρουν μυαλό και γλώσσα. «Που το πάει το μπαούλο ο τυπάς; Εδώ βρήκε να φέρει το φορτηγό; ?ντε κουνήσου, θα ζεσταθεί η μπύρα!».
Η λευκή τρίτροχη Goldwing, όμως, ήταν σταθερά αργή και ο τυπάς είχε μια έκφραση λες και βρισκόταν στον παράδεισο. Δεν τον ένοιαζε τίποτα. Είχε αφεθεί στον δρόμο το τοπίο και το όχημά του, σαν να μην υπήρχε τίποτα άλλο. Όλοι οι μπλοκαρισμένοι πίσω του είχαμε προσηλωθεί σε αυτόν, επίσης σαν να μην υπήρχε τίποτε άλλο. Τα σχόλια από εμάς τους παιχνιδιάρηδες έγιναν ακόμη πιο βαριά όταν διαπιστώσαμε ότι η Goldwing κουβαλούσε και μια πολυθρόνα. «Τι άλλο θα πάρει μαζί του ο άνθρωπος;». Μετά από μερικά χιλιόμετρα υπάρχει bike friendly στάση σε ηλιόλουστη λίμνη με παγωμένη μπύρα και αναπαυτικές ξαπλώστρες, οπότε όλοι ανάβουν φλας δεξιά. Μπροστά το σκρίνιο και πίσω κάμποσα μηχανάκια. Παρκάρουν ο ένας μετά την τον άλλον ρίχνοντας κλεφτές ματιές στην Goldwing που προσπαθεί με κόπο να παρκάρει ο τυπάς. Μετά από πολλά μπρος πίσω τα καταφέρνει, αλλά δεν κατεβαίνει από την μηχανή. Κάθεται επάνω με το ίδιο αγέρωχο βλέμμα που είχε και στον δρόμο και περιμένει. Από ότι φαίνεται περιμένει να κατέβει η συνοδηγός του, η οποία με αργές κινήσεις και χωρίς καθόλου να βιάζεται αποβιβάζεται και πάει στο πίσω μέρος. Όλοι κοιτάμε σαστισμένοι. Με σαγόνια κρεμασμένα αμφιταλαντευόμαστε ανάμεσα στο «μας δουλεύουν» και στο «μήπως κάποιο λάκκο έχει η φάβα». Τελικά, η φάβα δεν είχε λάκκο αλλά πηγάδι. Ένα τεράστιο πηγάδι που όλοι όσοι είχαμε παρακολουθήσει την ιστορία να εξελίσσεται θέλαμε να πάμε να πνιγούμε. Να στριμωχτούμε αργά αργά και να πνιγούμε, γιατί ετούτη η γη δεν μας χωρούσε. Η συνοδηγός έβγαλε την αναπηρική (!!!) πολυθρόνα από πίσω και ο τυπάς με πραγματική υπερπροσπάθεια, τρέμοντας και με συσπασμένο για πρώτη φορά πρόσωπο, χώθηκε μέσα της.
Το μάθημα είναι μεγάλο, το πάθημα ακόμη μεγαλύτερο και το μυαλό μας ότι χειρότερο όταν σε οδηγεί σε βιαστικά συμπεράσματα. Μακάρι όλα να ήταν διαφορετικά σε αυτή την ιστορία?.

kkkk

 

[karad-geo]

Μια παράξενη ιστορία. Aνθρώπινη.

View attachment 16506

Για κάποια πράγματα είναι καλό να μην μιλάς. Ακόμη καλύτερο είναι να μην σκέφτεσαι. Το μυαλό και η γλώσσα είναι καλό να λειτουργούν πάντα στο ρελαντί. Όλα αυτά προκειμένου να

προστατέψεις τον εαυτό σου από χρόνιες τύψεις για καταστάσεις και συνθήκες που η πρώτη εικόνα τους σε οδήγησε στον λάθος δρόμο. Χωρίς πολλές φιλοσοφίες γιατί το θέμα δεν τις αντέχει, αλλά και χωρίς πολλά σχόλια γιατί χάνονται στο βάθος του, η εξιστόρηση του γεγονότος αναμφισβήτητα είναι η καλύτερη λύση για κάποιον που αρχικά το πήρε λάθος.


Μια καλοκαιρινή ημέρα κάπου στο Garmisch της Γερμανίας και ενώ γυαλισμένα και περήφανα δίτροχα στρίβουν ράθυμα στην καταπράσινη διαδρομή με την βεντουζέ άσφαλτο, μπλοκάρονται ξαφνικά σ' ένα σχεδόν στατικό κομβόι, εξαιτίας ενός λευκού οχήματος που παλιά ήταν μηχανή. Aπό παλιά έπιανε πολύ χώρο στον δρόμο και σήμερα κινείται αργά και καταλαμβάνει ακόμη περισσότερο χώρο. Στην στριφτερή αυτή διαδρομή δεν θέλεις απαραίτητα να προσπεράσεις ή να ντυθείς γρήγορος, αλλά να κάνεις μια παιχνιδιάρικη βόλτα την οποία, όμως, βάλθηκε να σου χαλάσει ο βαρύμαγκας με το άσπρο τρίτροχο όχημα, που επαναλαμβάνω ήταν μηχανή αλλά σήμερα δεν είναι. Αφού μειώνεται η ταχύτητα στους τροχούς αρχίζουν νασπινιάρουν μυαλό και γλώσσα. «Που το πάει το μπαούλο ο τυπάς; Εδώ βρήκε να φέρει το φορτηγό; ?ντε κουνήσου, θα ζεσταθεί η μπύρα!».
Η λευκή τρίτροχη Goldwing, όμως, ήταν σταθερά αργή και ο τυπάς είχε μια έκφραση λες και βρισκόταν στον παράδεισο. Δεν τον ένοιαζε τίποτα. Είχε αφεθεί στον δρόμο το τοπίο και το όχημά του, σαν να μην υπήρχε τίποτα άλλο. Όλοι οι μπλοκαρισμένοι πίσω του είχαμε προσηλωθεί σε αυτόν, επίσης σαν να μην υπήρχε τίποτε άλλο. Τα σχόλια από εμάς τους παιχνιδιάρηδες έγιναν ακόμη πιο βαριά όταν διαπιστώσαμε ότι η Goldwing κουβαλούσε και μια πολυθρόνα. «Τι άλλο θα πάρει μαζί του ο άνθρωπος;». Μετά από μερικά χιλιόμετρα υπάρχει bike friendly στάση σε ηλιόλουστη λίμνη με παγωμένη μπύρα και αναπαυτικές ξαπλώστρες, οπότε όλοι ανάβουν φλας δεξιά. Μπροστά το σκρίνιο και πίσω κάμποσα μηχανάκια. Παρκάρουν ο ένας μετά την τον άλλον ρίχνοντας κλεφτές ματιές στην Goldwing που προσπαθεί με κόπο να παρκάρει ο τυπάς. Μετά από πολλά μπρος πίσω τα καταφέρνει, αλλά δεν κατεβαίνει από την μηχανή. Κάθεται επάνω με το ίδιο αγέρωχο βλέμμα που είχε και στον δρόμο και περιμένει. Από ότι φαίνεται περιμένει να κατέβει η συνοδηγός του, η οποία με αργές κινήσεις και χωρίς καθόλου να βιάζεται αποβιβάζεται και πάει στο πίσω μέρος. Όλοι κοιτάμε σαστισμένοι. Με σαγόνια κρεμασμένα αμφιταλαντευόμαστε ανάμεσα στο «μας δουλεύουν» και στο «μήπως κάποιο λάκκο έχει η φάβα». Τελικά, η φάβα δεν είχε λάκκο αλλά πηγάδι. Ένα τεράστιο πηγάδι που όλοι όσοι είχαμε παρακολουθήσει την ιστορία να εξελίσσεται θέλαμε να πάμε να πνιγούμε. Να στριμωχτούμε αργά αργά και να πνιγούμε, γιατί ετούτη η γη δεν μας χωρούσε. Η συνοδηγός έβγαλε την αναπηρική (!!!) πολυθρόνα από πίσω και ο τυπάς με πραγματική υπερπροσπάθεια, τρέμοντας και με συσπασμένο για πρώτη φορά πρόσωπο, χώθηκε μέσα της.
Το μάθημα είναι μεγάλο, το πάθημα ακόμη μεγαλύτερο και το μυαλό μας ότι χειρότερο όταν σε οδηγεί σε βιαστικά συμπεράσματα. Μακάρι όλα να ήταν διαφορετικά σε αυτή την ιστορία?.

kkkk

:(:(:(

 

[karad-geo]

...... ποσες φορες δεν εχουμε αγανακτησει με τον μπροστινο μας γιατι παει αργα ...... και αργοτερα ανακαλυπτουμε πως υπηρχε καποιος λογος που εμεις δεν βλεπαμε ....!

 

[maik900]

Μοτοσυκλετιστικές υπερπαραγωγές στους ευρωπαϊκούς δρόμους



Ταξιδεύοντας καλοκαιριάτικα στους ευρωπαϊκούς δρόμους είχαμε την τύχη (ή την ατυχία όπως το πάρει κανείς) να συναντήσουμε περίεργα και εξωτικά τροχοφόρα που στην Ελλάδα σπανίζουν. Οχήματα που είτε από θαυμασμό, είτε όμως και από απέχθεια κάνουν τα κεφάλια να γυρίζουν, τα φλας να ανάβουν και τα σαγόνια να κρέμονται. Μοτοσυκλετοειδή και μοτοσυκλέτες που πολλές φορές δύσκολα οδηγούνται, αρκετές φορές δύσκολα παρκάρονται και σε κάποιες περιπτώσεις ενώ δείχνουν, μόνο άνετες δεν είναι.

Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για κάτι ξεχωριστό είτε πρόκειται για το BMW του Batman, είτε για την Ducati του Troy Bayliss, είτε για το τρίκυκλο τριθέσιο του μπυροφουσκωμένου Γερμανού, είτε για την μονοκύλινδρη BMW του 1939 που αλωνίζει στα ορεινά γερμανικά στροφιλίκια. Πολλά από αυτά δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στην προηγμένη Ελλάδα του σήμερα γιατί δεν μπορούν να λάβουν έγκριση τύπου από το υπερεξοπλισμένο Υπουργείο Συγκοινωνιών μας, καθώς αποτελούν ερασιτεχνικές ιδιοκατασκευές.

Η Γερμανία όμως που είναι αρκετά πίσω σε αυτά τα θέματα (ο διαχωρισμός των δύο Γερμανιών είναι γεγονός ότι δεν τους άφησε να εξελιχθούν όσο θα έπρεπε), δεν διαθέτει το επίπεδο των ελληνικών υπουργείων και δίνει κανονικά πινακίδες κυκλοφορίας, σε οτιδήποτε τηρεί τους βασικούς κανόνες ασφάλειας και μόλυνσης του περιβάλλοντος.

Έχοντας, λοιπόν, επιστρέψει στην καλογρασσαρισμένη ελληνική πραγματικότητα, κοιτώντας αυτές τις φωτογραφίες αποφασίσαμε να ικανοποιήσουμε την όποια οπτική δίψα προκύπτει από την απουσία αντίστοιχων οχημάτων από τους ελληνικούς δρόμους.

Δεν έχουν σημασία τα τεχνικά χαρακτηριστικά και οι επιδόσεις, παρά μόνο η εικόνα και τα χρώματα που σου δίνουν την δυνατότητα,τα συγκεκριμένα οχήματα να τα φανταστεί ο καθένας όπως τα επιθυμεί.

Άλλωστε είναι απλά μαθηματικά και στατιστική...το απόλυτο δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ!

Πηγη https://moto4fun.gr/

 

[karad-geo]

Φαντασία & Δημιουργία!!
Μια χαρά το βρίσκω...

 

[maik900]

 

[maik900]

;);)

 

[maik900]

ΚΑΡΜΑ;

Ξέρουμε ότι τρελαίνεστε για κουφές αληθινές ιστορίες για αγρίους, για αυτό σήμερα σας έχουμε μία καταπληκτική, από αυτές που θα σας κάνουν να πείτε «αποκλείεται, από το μυαλό τους τα βγάζουν». Μάρτυράς μας όμως ο Χαρίλαος που ήταν μπροστά, ελάτε να τον ρωτήσετε αν θέλετε. Ταιριάζει πολύ και με αυτό που λέγαμε την προηγούμενη φορά, για την κατανόηση της αντίληψης των άλλων και την εμπιστοσύνη.
Μπαίνει λοιπόν πριν λίγες μέρες ένας κύριος, τον οποίο θυμόμασταν πολύ καλά, γιατί κάτι τέτοιοι τύποι δεν ξεχνιούνται. Είχε αγοράσει προ τεσσάρων χρόνων κάτι αδιάβροχα οικονομικά σχετικά γάντια κορυφαίας εταιρείας μισοτιμής, επειδή είχε καταργηθεί το μοντέλο και ήταν τελευταίο ζευγάρι. Εάν τα βλέπατε θα γελούσατε, αν τα μυρίζατε όμως θα κλαίγατε. Είχαν χρησιμοποιηθεί τόσο πολύ, που είχαν λιώσει και τρυπήσει από τη χρήση σε πολλά μέρη, όπως στο σημείο που ο δείκτης και ο μέσος ακουμπούν τις μανέτες. Ήρεμος και ψύχραιμος, σαν τον Άντονι Χόπκινς στη Σιωπή των Αμνών, μου εξήγησε ότι δεν έχει τίποτα με μας αλλά τα γάντια που πήρε είναι απαράδεκτα γιατί τα έβαλε «δύο φορές και την τρίτη πήραν νερό». Και τι να πάρουν ρε φίλε με τόσες τρύπες που είχαν, κοκαΐνη; Κρατήθηκα και δεν το είπα, αλλά όμως του ζήτησα την απόδειξη αγοράς και έκανε το κουνέλι: «τι σημασία έχει η απόδειξη, δύο φορές τα έχω βάλει, άντε τρεις. Αν τα στείλετε πίσω στους αχαΐρευτους και μου τα μπαλώσουν θα είμαι ευχαριστημένος». Του εξηγήσαμε πολύ ευγενικά ότι χωρίς την απόδειξη δεν γίνεται τίποτα και να πάει να την φέρει για να προχωρήσουμε το αίτημά του. Ακόμα τον περιμένουμε.

 

[maik900]

 

[EvangeloSKG]

View attachment 19194

Από που τα επικά αποσπάσματα;

 

[giamar]

Τύφλα να έχει ο Τσιφορος

 

[stelios62]

.... η δευτερη σελιδα δυστυχως εχει πραγματικοτητα ..... αιωνια η μνημη καποιων .

 

[maik900]

Kenzo Tada: Ο πρώτος Ασιάτης που έτρεξε στο Isle of Man
O πρώτος Ασιάτης που αγωνίστηκε στο Isle of Man TT το 1930

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Ιαπωνία, Μεσοπόλεμος. Ένας νεαρός αναβάτης αγώνων μοτοσυκλέτας ξεκινάει από το σπίτι του για να διανύσει τον μισό πλανήτη. Τελικός προορισμός ένα μικρό νησί ανάμεσα στην Αγγλία και τη Βρετανία

Ο Kenzo Tada ήταν ένας αναβάτης σε αγώνες μοτοσυκλέτας ο οποίος, όπως πολλοί άλλοι αγωνιζόμενοι της ίδιας περιόδου, ξεκίνησε την καριέρα του με ποδήλατα. Στο απόγειο της αγωνιστικής του καριέρας έγινε ο πρώτος Ασιάτης που αγωνίστηκε στο Isle of Man TT το 1930, έχοντας πρώτα διανύσει με καράβι και τρένο τον μισό πλανήτη! Αυτό το ταξίδι των 40 ημερών έμελλε να γράψει ιστορία, καθώς ο επόμενος Ιάπωνας αναβάτης που συμμετείχε στον διάσημο αγώνα του νησιού ήταν σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, το 1959!

Ο Tada ήταν αντιπρόσωπος της Velocette (μιας μικρής και οικογενειακής επιχείρησης από το Birmingham, στα μ*****τά Midlands της Αγγλίας, που παρήγαγε κορυφαίας απόδοσης και ποιότητας χειροποίητες μοτοσυκλέτες) στην Ιαπωνία αλλά και εθνικός Πρωταθλητής τις δεκαετίες του '20 και του '30. Ήταν παράλληλα ένας βασικός διοργανωτής αγώνων στην Ιαπωνία κατά την περίοδο Taisho jidai, όταν δηλαδή κυβερνούσε ο Αυτοκράτορας Taisho και τα εργοστάσια μοτοσυκλέτας γνώρισαν τεράστια άνθηση. Αγώνες χρηματοδοτούνταν από μεγάλες εφημερίδες σε μια προσπάθεια να “ξυπνήσει” η ιαπωνική βιομηχανία και σύντομα δεκάδες χιλιάδες θεατών θα παρακολουθούσαν αγώνες σε χωμάτινες κυρίως πίστες.

Προσκεκλημένος της Velocette στο ΤΤ του 1930, ο Ιάπωνας δανείστηκε τη μοτοσυκλέτα με την οποία ο Alec Bennett (Ιρλανδός αναβάτης με πέντε νίκες στο ΙΟΜΤΤ αλλά και dispatch rider κατά τον Α' Π.Π., δηλαδή αγγελιαφόρος-διαβιβαστής που έπρεπε να περάσει με τη μοτοσυκλέτα του μέσα από τα πεδία μάχης) είχε κερδίσει την τρίτη θέση μια χρονιά νωρίτερα.

Είναι σίγουρο ότι η βρετανική βιοτεχνία πίστευε στις δυνατότητες του Tada, παρόλο που ο Ιάπωνας συνήθιζε να τρέχει σε χωμάτινες πίστες και φυσικά δεν είχε δει ποτέ ξανά στη ζωή του τη διαδρομή των 37,5 μιλίων στο Νησί. Πάντως δεν τα κατάφερε καθόλου άσχημα, αφού κατέκτησε τη 15η θέση. Στη φωτογραφία παρακάτω βλέπουμε τον Tada με το αγωνιστικό “Velo 350” πλάι στον Percy Goodman, γενικό διευθυντή της εταιρείας (φωτό 1).

Για το ΙΟΜΤΤ του 1930 η Velocette φαίνεται να κάλεσε πετυχημένους αναβάτες από διάφορες χώρες του κόσμου, με τους οποίους διατηρούσε κάποιες σχέσεις, να οδηγήσουν στον αγώνα, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να κάνει περισσότερο γνωστό το εκπληκτικό ΚΤΤ, αφού η αγωνιστική έκδοση του μοντέλου είχε κερδίσει τις δύο προηγούμενες αγωνιστικές χρονιές. Η επιτυχία πάντως στο ΤΤ του '30 δεν ήταν η αναμενόμενη. Η καλύτερη θέση των “Velo” ήταν μια τέταρτη από τον Νοτιοαφρικάνο David Hall (δεύτερο από αριστερά στη φωτογραφία 2) και αμέσως μετά μια έβδομη από τον Βρετανό George Mitchell. Tη χρονιά εκείνη, από τον Γενάρη μέχρι τον Δεκέμβρη του 1930, 180 ΚΤΤ πουλήθηκαν εκ των οποίων τρία στην Ιαπωνία (τα αριθμημένα #20, #23 και #28), πέντε στη Νέα Ζηλανδία, πέντε στην Αυστραλία, εννέα στη Νότια Αφρική, ένα στην Ινδία, ένα στις ΗΠΑ και ένα στον Καναδά. Τα υπόλοιπα εντός Ευρώπης, ενώ κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί με σιγουριά αν ήρθε κάποιο και στη χώρα μας.

Σε ένα βουβό φιλμάκι ιδιοκτησίας του British Pathe, με τίτλο “Faster Than Ever: An All-British Victory!” βλέπουμε στιγμιότυπα από τους αγώνες Senior και Junior από το ΤΤ του '30, σε ένα από τα οποία διακρίνουμε και τον Kenzo Tada να χαμογελάει.

Λοιπά στοιχεία για τον βίο και την αγωνιστική πορεία του Kenzo δεν έχουμε, παρά μόνον τη συνέντευξη που έδωσε ο ίδιος το 1972 για το εξαιρετικό βιβλίο “Japan's Motorcycle Wars”, το οποίο θα μας απασχολήσει ξανά στο μέλλον. Μεταφέρουμε κάποια αποσπάσματα του βιβλίου:

“Ξεκίνησα να αγωνίζομαι ως ποδηλάτης το 1905, αμέσως μετά τη λήξη του Ρωσο-ιαπωνικού Πολέμου. Ο πρώτος μου αγώνας έγινε στο Shinonazu, Τόκυο, σε μια πίστα τριών μιλίων. Ήμουν 18 χρονών και το έπαθλο ήταν μισή ντουζίνα μπύρες. Αμέσως μετά αποφάσισα να ασχοληθώ πιο σοβαρά και έτρεχα με ποδήλατα τα οποία εισήγαγε από την Αμερική η εταιρεία Ishikawa στη Yokohama... Με πήραν στην ομάδα τους το 1907. Εκείνη τη χρονιά είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου μοτοσυκλέτα. Ήταν ένα Triumph που χρησιμοποιούσε ο αλητάρχης του αγώνα....Τα περισσότερα ποδήλατα από το εξωτερικό ήταν αμερικάνικα αλλά και βρετανικά, κυρίως Triumph....Έτρεξα σε έναν αγώνα 250μιλίων(!) στις 30 Ιουνίου 1907 και κέρδισα. Πληρωνόμουν τρία γιέν το μήνα και έτρεχα αγώνες τριών, πέντε και δέκα μιλίων. Εάν κέρδιζα τον αγώνα των δέκα μιλίων με πλήρωναν δέκα γιέν, πέντε για τους μικρότερους...

Εκείνη την εποχή διάβαζα όλη την ώρα τρία αγγλικά περιοδικά: το Motorcycle, το Cycling και το Motorcycling και από εκεί έμαθα για έναν σχετικά καινούργιο αγώνα με μοτοσυκλέτες. Ήταν ο αγώνας Isle of Man Tourist Trophy και γινόταν σε ένα μικρό νησί ανάμεσα στην Αγγλία και την Ιρλανδία. Ήταν η εποχή των καραβιών, όχι των αεροπλάνων, οπότε ταξίδεψα με πλοίο στην Κορέα, μετά στο Χαρμπίν και από εκεί με το Υπερσιβηρικό τρένο προς την Ευρώπη, την άνοιξη του '30. Από το Παρίσι πήγα στο Dover και από εκεί στο Isle of Man. Συνολικός χρόνος 40 μέρες... Προπονήθηκα με πολιτικό μηχανάκι, προσπαθώντας να μάθω τη διαδρομή και να δω πώς είναι η αντοχή μου για τα 420 χιλιόμετρα του αγώνα... Ένας αναβάτης της Rudge κέρδισε την πρώτη θέση, ενώ εγώ βγήκα 15ος και μου έδωσαν βραβείο... Είχα κάποια ρούχα Δυτικών μαζί μου, αλλά συνήθως φόραγα Haori (παλτό), Hakama (παντελόνι) και Zori (σανδάλια). Επέστρεψα στο σπίτι μέσω Μεσογείου από τη Διώρυγα του Σουέζ στη Σιγκαπούρη, μετά στο Χονγκ Κονγκ και τέλος στην Ιαπωνία. Η επιστροφή μου διήρκεσε συνολικά 41 μέρες... Ήταν η πρώτη μου αγωνιστική εμπειρία “πέρα από τις θάλασσες” αλλά και η πρώτη απόπειρα Ιάπωνα αγωνιζόμενου σε διεθνή οργάνωση’’`.

Περισσότερες λεπτομέρειες για τον Kenzo Tada αλλά και τη μοτοσυκλέτα κατά την προπολεμική Ιαπωνία θα βρείτε μεταξύ άλλων στα βιβλία:
1. Japan's Motorcycle Wars: An Industry History. Jeffrey W Alexander, UBC Press, Jan. 2009
2. Mick Walker's Japanese Grand Prix Racing Motorcycles, Redline Books

 

[notakos600]

Τι είπες τώρα ρε φίλε

 

[Pan-dvs]

Μια κουβεντα που ειχα με το στεφανι μου πριν λιγο μου θυμησε μια προσφατη συναντηση που με γυρισεαρκετα χρονια πισω.


Προσφατα σμιζαν οι δρομοι μας.Ο Δρακος παλιος φιλος που ειχα πααααααραπολλα χρονια να δω...,Δακος το επιθετο Δρακος το καλλιτεχνικο.

Οχτω η ωρα το πρωι περιμεναμε να ανοιξει το μαγαζι για να νοικιασουμε τα Καρελια μας.Εκτη ο μικροτερος,πρωτη γυμνασιου ο μεγαλυτερος.Πεντε αληταμπουρες που το παιζαν καλα παιδια και λεγαν σε ολα ναι μεχρι να στριψουν στην γωνια και να χαθουν απο τα ματια του μαστορα.Ναι δεν θα παμε μακρια,ναι δεν θα τρεχουμε,ναι δεν θα κανουμε κοντρες...ναι σε ολα μεχρι την γωνια.Και μολις μας εχανε απο τα ματια του μην τους ειδατε μην τους απαντησατε.

Φευγαμε απο Καλλικρατεια με την ταυτοτητα στο στομα.Τα παλιοκοντερ,με οσα και να πηγαινες, επαιζαν σαν τα ποτανσιόμετρα του ενισχυτη,απο 20 εως 50 χλμ.Φλογητα,Ποτιδαια και φταναμε μεχρι Καλλιθεα για βουτιες στο Παλληνη.Μερικες φορες,κανα δυο αν θυμαμαι καλα,ειχαμε φτασει και στο Ποσειδι.Οδηγηση χωρις αυριο,χωρις κρανος,χωρις παπουτσια,χωρις φρενα,χωρις μυαλο στην καρμανιολα και σφηνες αναμεσα στα μποτιλιαρισμενα πολλες φορες αυτοκινητα.

Μονοσελα και στην σχαρα δεμενα με σχοινι παγουρια,καμμια κονσερβα και κανα μπισκοτο.Δεν ηταν λιγες οι φορες που φευγαν στον δρομο,ειδικα αυτος που ηταν τελευταιος το καταλαβαινε οταν ερχοταν η ωρα του κολατσιου.Φυσικα κανεις δεν εμενε πεινασμενος,ολα κατω και δια του πεντε.Επισης ολα τα λεφτα κατω και δια του πεντε οταν ερχοταν η ωρα να πληρωσουμε το "νοικι" στον μαστορα.

Αλητεια με το Α κεφαλαιο.Χωρις να μας νοιαζει το μετα,χωρις να μας νοιαζει η γκρινια του μαστορα η των δικων μας το βραδυ.Ζουσαμε την καθε στιγμη διχως αυριο.

Δεν φταιγαμε ομως εμεις αλλα αυτος ο διαολος.

 

[thanosgp]

Δεν φταιγαμε ομως εμεις αλλα αυτος ο διαολος.

View attachment 20420

Ααχχχχ,μπήκε μέσα απ'ο μικρός και δέ λέει να βγεί!

Έφηβοι ξεκινάμε με φίλο δικάβαλο με γουρουνάκι μου ( cy50 )από Καστρί λουτρό Λάρισας προς Πλαταμώνα για να βρούμε τσούπρες.Πάμε στη ντίσκο,γνωρίζουμε δύο δανέζες λουκουμάκια.Χορός/φάσωμα/ποτά μέχρι που πήγε αργά το πρωί.Αισθανόμουν σαν τον Al Pacino στον Σημαδεμένο(χωρίς κόκα/πού λεφτά τότες) όταν έριξε την κοπέλα του αφεντικού Μichelle Pfeiffer.Τις πάμε κάτω στο κάμπινγκ που κατασκήνωναν με τους γονείς. Δεν χωρούσαμε και μεις και για να μή μας γδάρει κανένας σαραντάρης Viking, δώσαμε ραντεβού για την επόμενη.
Μόλις ξεκινάμε πιάνει βρόχα-κατακλυσμό.Το μπορδελάκι με βροχή πάντα με άφηνε,γιατί βρεχόταν το μπουζί.Σπρώξιμο χωρίς φώτα εμείς πάνω στην εθνική, με τις νταλίκες να περνάνε ξυστά,για αρκετά χλμ.Λίγο πριν ξημερώσει φτάνουμε εξαντλημένοι/παγωμένοι/φοβισμένοι/ παπαριασμένοι ως το κόκκαλο στο σπίτι το παραλιακό όπου κοιμόταν οι γονείς μου.Ούτε τα δόντια δεν μπόρεσα να πλύνω!

Οπως λέω χαριτολογόντας θα οδηγώ ως τα βαθιά γεράματα ,έστω και με ορό κρεμασμένο στον έναν καθρέπτη και με τον ουροσυλλέκτη στον άλλον...

 

[karad-geo]

Μια κουβεντα που ειχα με το στεφανι μου πριν λιγο μου θυμησε μια προσφατη συναντηση που με γυρισεαρκετα χρονια πισω.


Προσφατα σμιζαν οι δρομοι μας.Ο Δρακος παλιος φιλος που ειχα πααααααραπολλα χρονια να δω...,Δακος το επιθετο Δρακος το καλλιτεχνικο.

Οχτω η ωρα το πρωι περιμεναμε να ανοιξει το μαγαζι για να νοικιασουμε τα Καρελια μας.Εκτη ο μικροτερος,πρωτη γυμνασιου ο μεγαλυτερος.Πεντε αληταμπουρες που το παιζαν καλα παιδια και λεγαν σε ολα ναι μεχρι να στριψουν στην γωνια και να χαθουν απο τα ματια του μαστορα.Ναι δεν θα παμε μακρια,ναι δεν θα τρεχουμε,ναι δεν θα κανουμε κοντρες...ναι σε ολα μεχρι την γωνια.Και μολις μας εχανε απο τα ματια του μην τους ειδατε μην τους απαντησατε.

Φευγαμε απο Καλλικρατεια με την ταυτοτητα στο στομα.Τα παλιοκοντερ,με οσα και να πηγαινες, επαιζαν σαν τα ποτανσιόμετρα του ενισχυτη,απο 20 εως 50 χλμ.Φλογητα,Ποτιδαια και φταναμε μεχρι Καλλιθεα για βουτιες στο Παλληνη.Μερικες φορες,κανα δυο αν θυμαμαι καλα,ειχαμε φτασει και στο Ποσειδι.Οδηγηση χωρις αυριο,χωρις κρανος,χωρις παπουτσια,χωρις φρενα,χωρις μυαλο στην καρμανιολα και σφηνες αναμεσα στα μποτιλιαρισμενα πολλες φορες αυτοκινητα.

Μονοσελα και στην σχαρα δεμενα με σχοινι παγουρια,καμμια κονσερβα και κανα μπισκοτο.Δεν ηταν λιγες οι φορες που φευγαν στον δρομο,ειδικα αυτος που ηταν τελευταιος το καταλαβαινε οταν ερχοταν η ωρα του κολατσιου.Φυσικα κανεις δεν εμενε πεινασμενος,ολα κατω και δια του πεντε.Επισης ολα τα λεφτα κατω και δια του πεντε οταν ερχοταν η ωρα να πληρωσουμε το "νοικι" στον μαστορα.

Αλητεια με το Α κεφαλαιο.Χωρις να μας νοιαζει το μετα,χωρις να μας νοιαζει η γκρινια του μαστορα η των δικων μας το βραδυ.Ζουσαμε την καθε στιγμη διχως αυριο.

Δεν φταιγαμε ομως εμεις αλλα αυτος ο διαολος.

View attachment 20420

Bike

 

[karad-geo]

Ααχχχχ,μπήκε μέσα απ'ο μικρός και δέ λέει να βγεί!

Έφηβοι ξεκινάμε με φίλο δικάβαλο με γουρουνάκι μου ( cy50 )από Καστρί λουτρό Λάρισας προς Πλαταμώνα για να βρούμε τσούπρες.Πάμε στη ντίσκο,γνωρίζουμε δύο δανέζες λουκουμάκια.Χορός/φάσωμα/ποτά μέχρι που πήγε αργά το πρωί.Αισθανόμουν σαν τον Al Pacino στον Σημαδεμένο(χωρίς κόκα/πού λεφτά τότες) όταν έριξε την κοπέλα του αφεντικού Μichelle Pfeiffer.Τις πάμε κάτω στο κάμπινγκ που κατασκήνωναν με τους γονείς. Δεν χωρούσαμε και μεις και για να μή μας γδάρει κανένας σαραντάρης Viking, δώσαμε ραντεβού για την επόμενη.
Μόλις ξεκινάμε πιάνει βρόχα-κατακλυσμό.Το μπορδελάκι με βροχή πάντα με άφηνε,γιατί βρεχόταν το μπουζί.Σπρώξιμο χωρίς φώτα εμείς πάνω στην εθνική, με τις νταλίκες να περνάνε ξυστά,για αρκετά χλμ.Λίγο πριν ξημερώσει φτάνουμε εξαντλημένοι/παγωμένοι/φοβισμένοι/ παπαριασμένοι ως το κόκκαλο στο σπίτι το παραλιακό όπου κοιμόταν οι γονείς μου.Ούτε τα δόντια δεν μπόρεσα να πλύνω!

Οπως λέω χαριτολογόντας θα οδηγώ ως τα βαθιά γεράματα ,έστω και με ορό κρεμασμένο στον έναν καθρέπτη και με τον ουροσυλλέκτη στον άλλον...

Bike

 

[karad-geo]

Δεν μπορεί να χαθεί αυτή η τρέλα για τη μηχανή!..
Αυτή η λόξα!.. στα μάτια Άλλων.

-Όμοιος! τον Όμοιο! μόνο καταλαβαίνει!!

BikeBike